Πετάχτηκα για λίγες ώρες για κάποια υποχρέωση από τη γενέτειρα Κατερίνη στην αγαπημένη δεύτερη Πατρίδα Θεσσαλονίκη προτιμώντας αντί το οδήγημα τα μοντέρνα και καθαρά λεωφορεία του ΚΤΕΛ ΠΙΕΡΙΑΣ για να αποφύγω την ταλαιπωρία από το κυκλοφοριακό δράμα της Συμπρωτεύουσας με τα ανυπόφορα μποτιλιαρίσματα και την τραγική έλλειψη χώρων στάθμευσης.
Κατάμεστο το λεωφορείο του ΟΑΣΘ - 12 ΚΤΕΛ Μακεδονία - Κάτω Τούμπα που σε μεταφέρει στο Κέντρο της πόλης καθώς το ταξί είναι ακριβό και δεν αποφεύγεις το μποτιλιάρισμα.
Παρεχώρησαν τις θέσεις τους σε μένα και έναν ακόμη ασπρομάλλη, υπάρχουν ευτυχώς και τέτοια παιδιά για να μας δίνουν ΕΛΠΙΔΑ, δύο ευγενικές φοιτήτριες από το Αριστοτέλειο και όχι από το δικό μου το αγαπημένο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας…
Ψάχνω για κάποια χαμόγελα, αλλά δεν τα βλέπω!..
Πρόσωπα σκυθρωπά, μάτια γεμάτα θλίψη, χείλη σφιγμένα (άραγε από θυμό;) απέραντη κατάθλιψη στο κατάμεστο λεωφορείο.
Και όταν κατηφορίζω εκεί κάτω σε Αθήνα και Πειραιά, σε Λεωφορεία, μετρό και ΗΛΠΑΠ, έχω την ίδια ακριβώς εμπειρία με πρόσωπα κουρασμένα, χείλη σφιγμένα, μάτια γεμάτα θλίψη…
Τα κλιματιστικά μου είπαν σκωπτικά δύο συνεπιβάτες με άσπρα μαλλιά (τα δικά μου είναι ακόμη στο γκρι), δουλεύουν θαυμάσια σε όλες τις ακριβοπληρωμένες Λιμουζίνες των Κοινοβουλευτικών μας εκπροσώπων ξεκινώντας από τους Υπουργούς της Κυβέρνησης και ολοκληρώνοντας με Αρχηγούς και στελέχη της μείζονος και ελάσσονος Αντιπολίτευσης που ήρθαν και στη Θεσσαλονίκη μας προφανώς για την κλασική περιπλάνηση ανά την Επικράτεια προς άγραν ψήφων ενόψει των Ευρωεκλογών…
Ξαφνικά κάποια μουρμουρητά, μερικά παραξενευμένα βλέμματα, και μετά χαμόγελα και χαιρετίσματα από συμπολίτες και τις συμπολίτισσές μου και φωναχτά πια τα «γεια σας κ Πιπερόπουλε, καλημέρα σας κ Καθηγητά!…»
Αυτό δεν το αναφέρω από ανάγκη ανόητης «αυτό-προβολής» που δεν την χρειάζομαι καθώς δεν είμαι υποψήφιος Ευρωβουλευτής αλλά επειδή η αλήθεια είναι ότι ΝΑΙ δεν με βλέπουν πια στα τηλεοπτικά παράθυρα οι συμπολίτες μου, αλλά το λέω σεμνυνόμενος ότι ήμουν και παραμένω επαρκώς γνωστός…
Σας μεταφέρω όμως, το παράπονο των συνεπιβατών μου όλων των ηλικιών, επειδή μου το ζήτησαν να το κάνω:
Είδατε εσείς κάποια στιγμή ένα μεγαλοδημοσιογράφο, ένα Βουλευτή ή μια Βουλευτίνα και τώρα με Ευρωεκλογές κανέναν υποψήφιο στα λεωφορεία του ΟΑΣΘ εδώ στη Θεσσαλονίκη ή στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς του ΟΑΣΑ εκεί στο Λεκανοπέδιο;
Είχα την εντύπωση ότι ΔΕΝ είμαι ο μόνος (αναγνωρίσιμος ως πρόσωπο και ως φωνή, αυτό το δημιουργούν η τηλεόραση και το ραδιόφωνο) που έχω αδυναμία στις αστικές μας συγκοινωνίες και τις χρησιμοποιώ συχνά για πολλούς και ευνόητους λόγους…
Έχω συναντήσει όχι μόνο Δημάρχους και Βουλευτές, αλλά και κάποιους Υπουργούς σε λεωφορεία και σε τραίνα του Λονδίνου, του Βερολίνου, της Βιέννης, του Παρισιού και άλλων Πρωτευουσών και μεγαλουπόλεων της μεγάλης οικογένειας της μέχρι προ τινός Ευρώπης των 28 και μετά το BREXIT των 27 πλέον χωρών-μελών της Ε.Ε.….
Εδώ επικρατεί οικονομική άπνοια και μαρασμός και όποιο βλέμμα και εάν διασταυρωθεί με το δικό σου είναι γεμάτο θλίψη!..
Χαμόγελα δεν υπάρχουν πια και η ΕΛΠΙΔΑ μέρα με τη μέρα με την ακρίβεια να καλπάζει και τον πόλεμο στο Βορρά να συνεχίζει μειώνεται ΔΕΝ αυξάνει!…
Στα λεωφορεία της Αθήνας, του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης ακούω καθημερινά γλώσσες και βλέπω συνανθρώπους των Βαλκανικών και άλλων χωρών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, της Ασίας και της Άπω Ανατολής…
Είμαστε πλέον αποδεδειγμένα όπως κάποιοι ήθελαν, μια χώρα, μια Ελλάδα Πολυπολιτισμική!.
Μια χώρα με εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους παρά των ξενιτεμό πολλών εκατοντάδων χιλιάδων επιστημόνων, επαγγελματιών και τεχνικών-τεχνιτών, με σακατεμένους μισθούς και συντάξεις, με την Κυβέρνηση του 41% που ΔΕΝ φρόντισε να αποφύγει το φλερτ με την «αλαζονεία». Καθημερινά σε Λαϊκές, Σουπερμάρκετ και καφενεία ΔΕΝ ακούς τίποτε άλλο από παράπονα, πικρίες, και την κλασική αναζήτηση ‘υπευθύνων’ για την οικονομική, ηθική και πολιτική μας ‘κατάπτωση’…
Ακούσαμε το 2009 ότι ‘λεφτά υπάρχουν’ και μετά ο κ Παπανδρέου που το είχε πει μας ανακοίνωσε το 2010 ότι ‘ΛΕΦΤΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ’ και μας έφερε την τρόικα.
Και ενώ τα τελευταία 14 χρόνια πληρώνουμε δισεκατομμύρια το χρέος μας δεν μειώνεται…
ΕΠΡΕΠΕ ως φιλότιμοι, έξυπνοι και μπεσαλήδες Έλληνες και Ελληνίδες να έχουμε ήδη «βγει από τα ρούχα μας» ακούγοντας τις επαναλαμβανόμενες διαπιστώσεις ότι «πάμε καλά!...»
Αλλά, ώ του θαύματος, έχουμε τον «από μηχανής Θεό» να αιτιολογεί τη συμπεριφορά μας:
ΜΑΣ ΨΕΚΑΖΟΥΝ και μας ταΐζουν ΛΗΓΜΕΝΑ!..
ΟΧΙ, κατηγορηματικά θα βροντοφωνάξω σήμερα το ΟΧΙ!…
ΔΕΝ μας ψεκάζουν και ΔΕΝ μας ταΐζουν ληγμένα!…
Εμείς οι Έλληνες είμαστε ΕΝΟΧΟΙ ΓΙΑ ΟΣΑ ΜΑΣ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ, και φυσικά τις πολιτικές μας επιλογές όχι μόνο τα τελευταία χρόνια αλλά από το καλοκαίρι της Μεταπολίτευσης του 1974…
Μας έριξε ο κ Πάγκαλος το κομψό «χαστούκι» με τη φράση «μαζί τα φάγαμε» και είχε και λίγο δίκαιο αλλά ΔΕΝ μας είπε ούτε εκείνος, ούτε κανείς άλλος γιατί τώρα τα πληρώνουμε μαζί με εκείνους «που τα φάγανε» και ΟΛΟΙ οι υπόλοιποι που ΔΕΝ ΦΑΓΑΜΕ ΤΙΠΟΤΕ;
ΔΕΝ παραδεχόμαστε τις ενοχές μας, όπως και άλλοι Λαοί, είμαστε «κοψοχέρηδές» και αντί να κοιταχτούμε στον καθρέπτη μας και να ρίξουμε μια μούντζα στα μούτρα μας ψάχνουμε για… ΣΥΓΧΩΡΟΧΑΡΤΙΑ!…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου