Οι Λαοί της Ανατολίας που εξαφανίστηκαν από τους Τούρκους.

Έρευνα και συμπεράσματα από τον Αρντασές Γιαγουπιάν 

 

Δημογραφική και Ιστορική Ανασύνθεση 

 

Η Ανατολία και η Μεσοποταμία υπήρξε για χιλιετίες κοιτίδα πλουραλισμού και πολιτισμικής συνύπαρξης. Από τα οροπέδια της Αρμενίας έως τα παράλια του Αιγαίου και τις κοιλάδες της Μεσοποταμίας, η συνύπαρξη Αρμενίων, Ελλήνων και Ασσυρίων αποτέλεσε θεμέλιο του ανατολικού χριστιανισμού και της ευρύτερης πολιτιστικής ακτινοβολίας της περιοχής. 

 

Η έλευση της οθωμανικής κυριαρχίας και αργότερα του τουρκικού εθνικισμού μετέβαλαν ριζικά αυτήν τη δημογραφική πραγματικότητα. Από τα μέσα του 15ου(σχεδόν με την ανακάλυψη της Αμερικής) έως τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα ακόμα και μέχρι πρόσφατα, οι πολιτικές εξόντωσης, εκτοπισμού και αφομοίωσης εξάλειψαν σχεδόν ολοκληρωτικά τις αυτόχθονες χριστιανικές κοινότητες. 

Αρμένιοι: Εξόντωση μιας πατρίδας 

 

Στις αρχές του 20ού αιώνα, ο αρμενικός πληθυσμός της Δυτικής Αρμενίας και της Κιλικίας αριθμούσε περίπου 4,5 έως 5 εκατομμύρια ψυχές (βλ. R. Hovannisian, The Armenian People from Ancient to Modern Times, 1997), ενώ οι εκτιμήσεις για τον μεσαιωνικό αρμενικό πληθυσμό που βασίζονται κυρίως σε φορολογικά αρχεία, χρονικά της εποχής και πριν την εισβολή των Μογγόλων υπολογίζεται σε 4-5 εκατομύρια.

 

Κατά τη διάρκεια της Γενοκτονίας του 1915–1923, πάνω από 1,5 εκατομμύριο Αρμένιοι εξοντώθηκαν, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες και παιδιά εξισλαμίστηκαν και ενσωματώθηκαν βίαια στον υπό διαμόρφωση τουρκικό εθνικό κορμό.

 

Αλλά δεν ήταν μόνο η Γενοκτονία:

 

Τον 13ο – 15ο Αιώνα με την πτώση του Βασιλείου της Κιλικίας(1375) είχαμε χιλιάδες θύματα, εξισλαμίσεις και καταστροφές αρμενικών πόλεων από τους σελτζούκους τούρκους. 

 

Από το 1514-1517 έχουμε αναφορές για σφαγές 20.000 Αρμενίων και πυρπολήσεις σπιτιών σε αρμενικά χωριά κοντά στο Βάν και το Ερζερούμ κατά την εκστρατεία του Σουλειμάν του μεγαλοπρεπούς. 

 

Από το 1603-1618 έχουμε σφαγές 20.000-30.000 Αρμενίων και εκτοπισμούς στο Ναχιτσεβάν και στη Νέα Τζουλφά. 

 

Από το 1650-1750 έχουμε τοπικές σφαγές και φορολογικές εκστρατείες κατά αρμενικών χωριών γύρω από το Βάν, το Ερζερούμ και το Μπιτλίς. 

 

Από το 1771-1780 οθωμανικά στρατεύματα εξοντώνουν πάνω από 10.000 Αρμενίους ύποπτους «φιλορωσισμού» στο Κάρς στο Ερζερούμ και στο Βαγαρσαπάτ (σημερινό Ετσμιατζίν). 

 

Από το 1822-1829 στη διάρκεια του Ρωσοτουρκικού πολέμου έχουμε μαζικές σφαγές 25.000-30.000 Αρμενίων, εκτοπισμούς και καταστροφή αρμενικών χωριών στο Βαν, το Ερζερούμ και το Κάρς. 

 

Από το 1850-1860 έχουμε 10.000 νεκρούς σε τοπικές σφαγές και εξισλαμίσεις από Κούρδους φυλάρχους με την ανοχή των Οθωμανών στο Μπιτλίς το Μούς και το Χαρπούτ. 

 

Από το 1877-1878 έχουμε πάνω από 25.000 Αρμενίους νεκρούς στο νέο Ρωσοτουρκικό πόλεμο με δεκάδες καμένα χωριά. 

 

Από το 1880-1881 οργανωμένες επιθέσεις των Οθωμανών στο Σασούν με πάνω από 5.000 Αρμενίους νεκρούς. 

 

Από το 1894-1896 σφαγές 200.000-300.000 Αρμενίων από τον Σουλτάνο Αμπτούλ Χαμίτ Β’ με την βοήθεια του στρατού και μουσουλμανικών όχλων στις πόλεις Σασούν, Μπιτλίς, Ερζερούμ, Βάν, Σεβάστεια, Τραπεζούντα, Ντιγιαρμπακίρ. 

 

Το 1896 μετά τη κατάληψη της Οθωμανικής τράπεζας από 26 Αρμενίους που ήθελαν την διεθνή αναγνώριση του Αρμενικού ζητήματος και την ειρηνική διαδήλωση Αρμενίων στις 26 Αυγούστου 1896, που ζητούσαν εφαρμογή μεταρρυθμίσεων, 10.000 Αρμένιοι σφαγιάστηκαν στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης από τον τουρκικό όχλο και την αστυνομία. Η Σφαγή της Κωνσταντινούπολης (1896) και η Σφαγή των Χανίων (1896) δεν είναι δύο άσχετα γεγονότα, αλλά δύο κρίκοι της ίδιας αλυσίδας οθωμανικής πολιτικής. Πιεσμένη από τις αρμενικές εξεγέρσεις και τη διεθνή καταδίκη των γεγονότων αλλά χωρίς καμία στρατιωτική παρέμβαση από την Αγγλία και την Γαλλία, η Οθωμανική αυτοκρατορία με τον Σουλτάνο Αμπντούλ Χαμίτ μετέφερε το επίκεντρο της κρίσης προς την Ελλάδα και την Κρήτη για να αποφορτίσει την εσωτερική και διεθνή πίεση. 

 

Το 1904 εκστρατεία «τιμωρίας» από οθωμανικά στρατεύματα και νέα σφαγή Αρμενίων χωρικών στο Σασούν με 10.000 θύματα. 

 

Το 1909 η πρώτη μεγάλη σφαγή των Νεότουρκων, προοίμιο της Γενοκτονίας του 1915 στα Άδανα με 20.000-30.000 θύματα. 

 

Το 1912-1914 στοχευμένες εκκαθαρίσεις Αρμενίων με πρόσχημα στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Ανατολική Ανατολία με 10.000 θύματα. 

 

Το 1915 η Γενοκτονία των Αρμενίων με πάνω από 1.500.000 θύματα 

 

Το 1922 15.000–20.000 Αρμένιοι σφαγιάστηκαν μέσα σε λίγες μέρες. Οι περισσότεροι από όσους απέμειναν εκτοπίστηκαν ή πνίγηκαν προσπαθώντας να διασωθούν.Πριν την καταστροφή, στη Σμύρνη ζούσαν περίπου 25.000–30.000 Αρμένιοι. 

 

Το 1955 στα Σεπτεμβριανά οι Αρμένιοι δεν έμειναν αλώβητοι. Η αρμενική συνοικία στα Ταταύλα, όπου ζούσαν Αρμένιοι και Έλληνες, λεηλατήθηκε και πυρπολήθηκε.Η εκκλησία του Αγίου Στέφανου (Սուրբ Ստեփանոս) δέχτηκε επίθεση, τα αρχεία αναφέρουν καταστροφή εικόνων και αρχειοθηκών. Περίπου 30 αρμενικά καταστήματα και αρμενικά σπίτια καταστράφηκαν.Τουλάχιστον 3–5 Αρμένιοι πολίτες δολοφονήθηκαν (σύμφωνα με τον ιστορικό Dilek Güven και αρμενικές ενοριακές πηγές). 

 

Το 1988-2023 στο Αρτσάχ(Ναγκόρνο-Καραμπάχ) Κατά την διάρκεια αυτών των χρόνων με τους 2 πολέμους στο Αρτσάχ, πάνω από 13.000 Αρμένιοι έχασαν την ζωή τους, και πάνω από 120.000 Αρμένιοι του Αρτσάχ αναγκάστηκαν να πάρουν τον δρόμο της προσφυγιάς μετά την εθνοκάθαρση που έκαναν οι Αζέροι. Το Αρτσάχ υπήρξε συνέχεια της αρμενικής ιστορικής παρουσίας στη νότια Καύκασο. Μετά τον πόλεμο του 2020 και κυρίως το 2023, η στρατιωτική πίεση του Αζερμπαϊτζάν σε συνεργασία με την Τουρκία οδήγησε σε μαζική εκδίωξη του πληθυσμού (120.000 Αρμένιοι), καταστροφή υποδομών και διάλυση του κράτους. Αν δεν είχαν προηγηθεί οι γενοκτονίες, το Αρτσάχ δεν θα ήταν απομονωμένη περιοχή αλλά τμήμα ενιαίου αρμενικού κράτους.

 

Σύμφωνα με δημογραφικές προσομοιώσεις (A. N. Movsesian, Demography and Memory, 2018): 

 

Σενάριο 1o. Σήμερα, αν ο αρμενικός λαός εκτιμάται ότι αριθμεί περίπου 9 με 10 εκατομμύρια παγκοσμίως και δεν είχαν συμβεί οι εκτοπισμοί και οι αφομοιώσεις και η αύξηση του πληθυσμού ήταν 1% ετησίως οι δημογραφικές μελέτες εκτιμούν ότι ο σημερινός Αρμενικός πληθυσμός θα ήταν μεταξύ 15 και 20 εκατομυρίων. 

 

Σενάριο 2ο. Ενώ αν ο αρμενικός λαός εκτιμάται ότι αριθμεί σήμερα 11 έως 12 εκατομμύρια παγκοσμίως και δεν είχαν συμβεί οι σφαγές, οι εκτοπισμοί και οι αφομοιώσεις και η αύξηση του πληθυσμού ήταν φυσιολογική, κατά 1,3–1,5% ετησίως (ρυθμός ανάλογος με της Δυτικής Ευρώπης) οι Αρμένιοι θα έφταναν πιθανότατα τα 25 έως 30 εκατομμύρια, με ένα σημαντικό ποσοστό εγκατεστημένο στις ιστορικές τους πατρίδες στη Δυτική Αρμενία.

 

(Οι αυξήσεις των πληθυσμών είναι ιστορικά υποθετικές και εξαρτώνται από πολλούς παράγοντες)

 

Η απώλεια δεν είναι μόνο αριθμητική, είναι απώλεια μιας ολόκληρης γεωγραφίας, πολιτισμού και ιστορικής συνέχειας που διαμόρφωνε την καρδιά της Ανατολίας. 

 

Ελληνες: Ο αφανισμός της Ανατολής 

 

Ο ελληνισμός της Μικράς Ασίας, του Πόντου και της Ανατολικής Θράκης αποτελούσε έναν από τους αρχαιότερους και πολυπληθέστερους πληθυσμούς της περιοχής.

 

Από την Κωνσταντινούπολη και τη Σμύρνη έως την Καππαδοκία, υπολογίζεται ότι ζούσαν περισσότεροι από 4-5 εκατομμύρια Έλληνες στα μέσα του 15ου αιώνα (R. Clogg, A Concise History of Greece, 1992), ενώ ακόμα και στις αρχές του 20ού αιώνα εκατομμύρια διατηρούσαν ισχυρή παρουσία σε πόλεις και παράλια. 

 

Οι διωγμοί του 1914–1923, οι σφαγές του Πόντου και της Ιωνίας, καθώς και η αναγκαστική “ανταλλαγή πληθυσμών” μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας (1923), οδήγησαν στην εξόντωση ή τον εκτοπισμό περισσότερων από 2,5 εκατομμυρίων Ελλήνων της Ανατολής. Ένα μέρος τους, κυρίως γυναικόπαιδα, εξισλαμίστηκαν και απορροφήθηκαν στην τουρκική κοινωνία. Για να τα δούμε όμως πιο αναλυτικά: 

 

Το 1354-1453 Δεκάδες χιλιάδες θύματα από τις βίαιες μετακινήσεις, εξανδραποδισμούς και εξισλαμισμούς στη Θράκη, στη Μικρά Ασία και στην Κωνσταντινούπολη. 

 

Το 1453 σφαγή ~40.000 άμαχου πληθυσμού μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης και την λεηλασία επί 3 ημέρες. 

 

Το 1460-1479 εξόντωση ελληνικών πληθυσμών που αντιστάθηκαν, με ~30.000 θύματα στον Μοριά την Ήπειρο και την Εύβοια. 

 

Το 1565-1733 κατά τον πόλεμο των Οθωμανών με τους Ενετούς πάνω από 50.000 σφαγές και εκτελέσεις Ελλήνων Χριστιανών στα νησιά του Αιγαίου και ιδίως στην Λευκωσία(1570) και στην Κρήτη (1645-1669). 

 

Το 1550-1571 πάνω από 20.000 σφαγιάστηκαν, γυναίκες και παιδιά πουλήθηκαν ως δούλοι κατά την κατάκτηση της Κύπρου από τους Οθωμανούς. 

 

Το 1770 Οθωμανικά στρατεύματα και Τουρκαλβανοί εξοντώνουν πάνω από 20.000 Έλληνες κατά τα Ορλωφικά στην Πελοπόννησο (Μάνη, Τρίπολη, Μυστρά). 

 

Το 1821-1829 μαζικές σφαγές Ελλήνων κατά την Επανάσταση του 1821 με πάνω από 300.000 νεκρούς (Σφαγή της Χίου το 1822, ~42.000 νεκροί, Κωνσταντινούπολη, σφαγή των Ψαρών το 1824 με 15.000 νεκρούς).

  

Το 1866 στην Κρήτη με πάνω από 1.000 νεκρούς με βίαιη καταστολή της επανάστασης και των αμάχων με το ολοκαύτωμα της Μονής Αρκαδίου. 

 

Το 1896-1897 200-300 νεκροί στα Χανιά με σφαγές και λεηλασίες παράλληλα με τις σφαγές Αρμενίων, ως αντιπερισπασμός του Σουλτάνου Χαμίτ. 

 

Το 1909 στα Άδανα πάνω από 1.000 Έλληνες σφαγιάστηκαν. 

 

Το 1914-1923 κατά την Γενοκτονία των Ελλήνων της Ανατολής (Πόντος, Ιωνία, Καππαδοκία, Θράκη) πάνω από 700.000 Έλληνες σφαγιάστηκαν και εκτοπίστηκαν με πορείες θανάτου, εκτελέσεις, τάγματα εργασίας, κάψιμο της Σμύρνης. Ανάμεσα τους και οι 353.000 Έλληνες του Πόντου (Αμισός, Κερασούντα, Τραπεζούντα). 

 

Το 1922 στο ολοκαύτωμα της Σμύρνης πάνω από 100.000 Έλληνες σφαγιάστηκαν από τις κεμαλικές δυνάμεις με την πυρπόληση ελληνικών συνοικιών. 

 

Το 1955 στην Κωνσταντινούπολη με τα Σεπτεμβριανά είχαμε 30 νεκρούς και 5.000 ελληνικά καταστήματα, 70 εκκλησίες και οικίες σε Πέρα, Ταταύλα, Γαλατά, Μπεσίκτας κ.ά. κατεστραμμένα. 

 

Το 1974 στην Κύπρο είχαμε 4.000-6.000 νεκρούς. Η εισβολή του 1974 προκάλεσε: 200.000 εκτοπισμένους Ελληνοκύπριους, 1.619 αγνοούμενους, και μαζικούς εποικισμούς στο κατεχόμενο βόρειο τμήμα. Η Κύπρος αποτελεί σύγχρονη συνέχεια της ίδιας πολιτικής εκρίζωσης που εφαρμόστηκε στη Μικρά Ασία έναν αιώνα πριν. 

 

Σενάριο 1ο. Αν δεν είχαν συμβεί αυτές οι γενοκτονίες και η μαζική έξοδος και η υποθετική αύξηση του πληθυσμού ήταν φυσιολογική, κατά 1,3–1,5% ετησίως (ρυθμός ανάλογος με της Δυτικής Ευρώπης) ο ελληνισμός θα αριθμούσε σήμερα 80 έως 100 εκατομμύρια ανθρώπους, καθιστώντας τη Μικρά Ασία χώρο με καθαρή ελληνική πλειοψηφία. 

 

Σενάριο 2ο. Αν δεν είχαν συμβεί αυτές οι γενοκτονίες και η μαζική έξοδος και η υποθετική αύξηση του πληθυσμού ήταν 1% για την περίοδο 1450-1900 και 1,3 για την περίοδο από 1900-2025, ο ελληνισμός θα αριθμούσε σήμερα 15-17 εκατομμύρια ανθρώπους.

 

(Οι αυξήσεις των πληθυσμών είναι ιστορικά υποθετικές και εξαρτώνται από πολλούς παράγοντες) 

 

Η σημερινή πληθυσμιακή πραγματικότητα, με περίπου 13 εκατομμύρια Έλληνες σε όλο τον κόσμο, αποτυπώνει το μέγεθος της ιστορικής απώλειας. 

 

Ασσύριοι: Το ξεχασμένο Sayfo 

 

Οι Ασσύριοι, ένας από τους αρχαιότερους λαούς της Μεσοποταμίας, αποτελούσαν στα τέλη του 19ου αιώνα μια ακμάζουσα κοινότητα περίπου 350 έως 400 χιλιάδων ανθρώπων στην ανατολική Ανατολία. 

 

Κατά τα έτη 1915–1918, η οθωμανική αυτοκρατορία εξαπέλυσε το λεγόμενο Sayfo ( στα Αραμαϊκά σημαίνει «σπαθί», και η χρήση της αναφέρεται σαν ένα πολιτισμικό και ιστορικό σύμβολο, που κρατά ζωντανή τη μνήμη της γενοκτονίας των Ασσυρίων μέσα στις κοινότητές τους), τη Γενοκτονία των Ασσυρίων.

 

Περισσότεροι από 250 έως 300 χιλιάδες εξοντώθηκαν, ενώ δεκάδες χιλιάδες άλλοι εξαναγκάστηκαν να εξισλαμιστούν ή να εγκαταλείψουν τα εδάφη τους. 

 

Σήμερα, οι Ασσύριοι αριθμούν περίπου 200 με 250 χιλιάδες. Αν δεν είχαν υποστεί τη Γενοκτονία, ο πληθυσμός τους θα ξεπερνούσε το 1 εκατομμύριο, με παρουσία από τη λίμνη Βαν έως τη Νινευή. 

 

Οι Χριστιανοί των Βαλκανίων 

 

Οι Βαλκανικοί πληθυσμοί (ιδίως Σέρβοι και Βούλγαροι) υπέστησαν επίσης εκτεταμένες σφαγές, διωγμούς και εξισλαμισμούς κατά την οθωμανική περίοδο. 

 

Παρότι οι απώλειές τους δεν υπήρξαν τόσο καθολικές όσο των Αρμενίων και των Ελλήνων, αποτέλεσαν ένα κρίσιμο κομμάτι της ευρύτερης πολιτικής εκκαθάρισης που στόχευε στην αποχριστιανοποίηση της περιοχής. 

 

Οι εκτιμήσεις κάνουν λόγο για εκατοντάδες χιλιάδες θυμάτων και μακροχρόνιες πληγές στην εθνοθρησκευτική σύνθεση των περιοχών αυτών. 

 

Η Τουρκική Δημογραφική Μεταμόρφωση 

 

Η Τουρκία του 16ου αιώνα αριθμούσε περίπου 3 έως 4 εκατομμύρια Οθωμανούς Μουσουλμάνους (McCarthy, Population of the Ottoman Empire and Turkey, 1500–1927). 

Σήμερα ο πληθυσμός της ξεπερνά τα 88 εκατομμύρια. 

 

Η ραγδαία αυτή αύξηση δεν είναι μόνο αποτέλεσμα φυσικής αναπαραγωγής, αλλά και της συστηματικής ενσωμάτωσης και αφομοίωσης μη τουρκικών πληθυσμών. 

 

Εκατοντάδες χιλιάδες Αρμένιοι, Έλληνες και Ασσυροί, ιδίως γυναίκες και παιδιά, αναγκάστηκαν να υιοθετήσουν τουρκική ταυτότητα και ισλαμική πίστη, συμβάλλοντας έτσι στη δημογραφική «άνθηση» του κεμαλικού κράτους. 

 

Υπολογίζεται ότι το 10–15% του σημερινού πληθυσμού της Τουρκίας έχει μη τουρκική, χριστιανική ή μικτή καταγωγή, και αυτό δεν είναι απλώς υπόθεση. Στηρίζεται σε συνδυασμό ιστορικών, δημογραφικών και γενετικών δεδομένων που έχουν προκύψει τις τελευταίες δεκαετίες, και είναι ένα γεγονός που εξηγεί σε βάθος την εσωτερική εθνοτική πολυπλοκότητα της χώρας (O. Sancar, Hidden Armenians: Identity and Memory in Turkey, 2015). 

 

Συνολική Εκτίμηση 

 

Αν δεν είχαν πραγματοποιηθεί οι γενοκτονίες, οι εκτοπισμοί και οι αφομοιώσεις, η σημερινή Ανατολία και η ευρύτερη περιοχή της Μεσοποταμίας θα παρουσίαζαν ριζικά διαφορετική δημογραφική και γεωπολιτική εικόνα. Η τουρκική πλειοψηφία θα ήταν μειοψηφία, και η περιοχή θα διατηρούσε τον ιστορικό πολυπολιτισμικό της χαρακτήρα, με κυρίαρχη την παρουσία των χριστιανικών εθνών της Ανατολής.

 

Οι γενοκτονίες και οι εκτοπισμοί των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολίας δεν αποτελούν παρελθόν, αλλά καθοριστικό στοιχείο του παρόντος. Η αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας δεν είναι μόνο ηθική υποχρέωση. Είναι προϋπόθεση για μια δίκαιη και σταθερή τάξη στον Καύκασο, στη Μικρά Ασία και στη Μεσόγειο. 

 

“Η χειραψία χωρίς αλήθεια δεν είναι πράξη ειρήνης, είναι τελετουργία λήθης” 

 

Η Ελλάδα και η Αρμενία, δύο έθνη που σήκωσαν στους ώμους τους το βάρος της γενοκτονίας, φαίνεται σήμερα να κινούνται προς μια “νέα εποχή” σχέσεων με την Τουρκία η πρώτη και με την Τουρκία και το Αζερμπαϊτζάν η δεύτερη, χωρίς να έχουν προηγουμένως απαιτήσει το αυτονόητο. Την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας. Η Τουρκία δεν έχει ποτέ αναγνωρίσει τα εγκλήματα που συγκλόνισαν τη Μικρά Ασία και τον Καύκασο στις αρχές του 20ού αιώνα. 

 

Η γενοκτονία των Αρμενίων, των Ελλήνων του Πόντου και της Ιωνίας, και των Ασσυρίων, παραμένει απαγορευμένος λόγος στην τουρκική δημόσια σφαίρα. 

 

Οι θύτες όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν, αλλά αποτέλεσαν το θεμέλιο της τουρκικής κρατικής ταυτότητας. 

 

Η σύγχρονη Τουρκία οικοδομήθηκε πάνω στη σιωπή των νεκρών, στην αρπαγή περιουσιών και στη διαγραφή πολιτισμών. 

 

Όταν λοιπόν η Αθήνα και το Γερεβάν τείνουν χείρα φιλίας, χωρίς να έχουν προηγουμένως θέσει θέμα ιστορικής δικαίωσης, το μήνυμα είναι σαφές: “η λήθη θεωρείται αποδεκτή, η αλήθεια θεωρείται εμπόδιο” 

 

Η Ελλάδα επιδιώκει “θετική ατζέντα” με την Άγκυρα, αποσιωπώντας πλήρως την ιστορική μνήμη των γεγονότων και της Κύπρου. 

 

Η Αρμενία του Πασινιάν, με το επιχείρημα της “ειρήνης στον Νότιο Καύκασο”, προσπαθεί να εξομαλύνει τις σχέσεις με Τουρκία ενώ αυτή δεν έχει αναγνωρίσει την Γενοκτονία, και με το Αζερμπαϊτζάν ενώ το Αρτσάχ έχει ήδη αδειάσει από τον αρμενικό του πληθυσμό. 

 

“Η χειραψία χωρίς αλήθεια δεν είναι πράξη ειρήνης, είναι τελετουργία λήθης.” 

 

Δεν χρειάζονται άλλες ευκαιρίες “επαναπροσέγγισης”, χρειάζεται να λογοδοτήσουν, τουλάχιστον στην ιστορική συνείδηση των λαών που πλήγωσαν. 

Η Ελλάδα και η Αρμενία δεν επιδιώκουν σύγκρουση οφείλουν όμως να επιδιώξουν δικαίωση.

Γιατί χωρίς δικαίωση, η ειρήνη δεν είναι παρά μια ανακωχή με το ψέμα.

 

πηγή 

 

ΣΧΟΛΙΟ

 

Οπως έλεγε χαρακτηριστικά κι ο αείμνηστος καθηγητής της Παντείου Νεοκλής σαρρής: "Η Τουρκία δεν έχει ιστορία αλλά ποινικό μητρώο". 

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΕΓΚΥΡΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΟΙ ΑΙΡΕΣΕΙΣ;

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ 

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ 

 

Εν Πειραιεί τη 10η Νοεμβρίου 2025 

 

Ζούμε σε μια εποχή πρωτοφανούς πνευματικής σύγχυσης, την οποία καλλιεργεί το περιρρέουν συγκρητιστικό πνεύμα του Οικουμενισμού, ο οποίος εμφανίστηκε στις αρχές του περασμένου αιώνα και έχει ως στόχο και έργο την πνευματική – θρησκευτική (και όχι μόνο) ενοποίηση της ανθρωπότητας. Για να πετύχει το στόχο του επιχειρεί να αμβλύνει τις επιμέρους θρησκευτικές πίστεις, να τις καταστήσει μη «αποκλειστικές», ώστε να γίνουν αποδεκτές από τις άλλες. Θυμίζουμε την κοινή απόφαση του «Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών» του Τορόντο: «Καμιά Εκκλησία δεν μπορεί να διεκδικήσει για τον εαυτό της θέση ανωτερότητας ή εκκλησιαστικής αποκλειστικότητας απαιτώντας της επιστροφή των άλλων σ’ αυτήν»[1]. Θυμίζουμε επίσης την θέση Επισκόπου και καθηγητή: «Η περί αποκλειστικότητας της Εκκλησίας διδασκαλία δεν αποτελεί δογματική διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας»[2]! 

 

Όσον αφορά στον κατακερματισμένο Χριστιανισμό, προσπαθεί να απομειώσει τις βασικές αρχές των επί μέρους «εκκλησιών» και ομολογιών, για να πετύχει την «σύγκληση». Το αυτό επιχειρεί και για την Ορθόδοξη Εκκλησία μας, την αληθινή και μοναδική Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού, να υποβαθμίσει την πίστη της ότι μόνο σε Αυτή συντελείται η σωτηρία. Να πείσει ότι σωτηρία συντελείται και στις «άλλες εκκλησίες» και ομολογίες. 

 

Ιθύνοντες του οικουμενιστικού συγκρητισμού, εντός και εκτός της Εκκλησίας, ισχυρίζονται ότι καμιά «εκκλησία» δεν έχει το δικαίωμα να μονοπωλεί την αποκλειστικότητα της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, διότι αυτή την θεωρούν ως «αόρατη» και πως όλες οι «εκκλησίες» αποτελούν τους «κλάδους» της. Πρόκειται για τις σύγχρονες εκκλησιολογικές πλάνες περί «αοράτου εκκλησίας» και «θεωρίας των κλάδων». Επί πλέον έχουν διατυπωθεί και οι έτερες κακόδοξες θεωρίες (και δυστυχώς και από ορθοδόξους), την «βαπτισματική θεολογία» και την «ευχαριστιακή θεολογία». Σύμφωνα με αυτές όσοι χριστιανοί βαπτίστηκαν στην οποιαδήποτε «εκκλησία» θεωρούνται μέλη της «αοράτου εκκλησίας» και σε όποια «εκκλησία» τελείται η Θεία Ευχαριστία, αυτή ανήκει στην «αόρατη εκκλησία»! 

 

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια προωθείται η νεοφανής παράδοξη θεωρία, σαφώς κακόδοξη, ότι δήθεν η Εκκλησία δεν περιορίζεται στα «κανονικά της όρια», αλλά εκτείνονται πέρα από αυτά τα «χαρισματικά της όρια»! Ο ως άνω Επίσκοπος και Καθηγητής έγραψε: «Η Ορθόδοξη Θεολογία θεωρεί ότι η Χάρις του Θεού μπορεί να πνέει και έξω από τα κανονικά όρια της Εκκλησίας και αυτό είναι σύμφωνο με τη βιβλική και πατερική διδασκαλία»! «Είναι δεδομένο και απολύτως κατανοητό ότι για να μπορεί να γίνει λόγος για Εκκλησία έξω από τη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, θα πρέπει να υπερβεί κανείς την αντίληψη της αποκλειστικότητας και να παραδεχθεί την ύπαρξη της χάριτος και την πνοή του Αγίου Πνεύματος εκτός αυτής. Με άλλα λόγια τίθεται το ερώτημα, εάν στις διατετμημένες και αποσχισθείσες ομάδες μπορεί να υπάρχουν μυστήρια, αρχής γενομένης από του βαπτίσματος»[3]. Που σημαίνει απλά ότι …σώζει και εκτός των ορίων της, δηλαδή, στα σχίσματα και στις αιρέσεις! Πως «σώζει»; Αποδεχόμενη την εγκυρότητα των «μυστηρίων» των αιρετικών! Τρανταχτό παράδειγμα η αποδοχή του Βαπτίσματος των αιρετικών, με την άρνησή τους να τους βαπτίζουν κατά την εισδοχή τους στην Εκκλησία, παρά μόνον να τους μυρώνουν! Αρκεί λένε να έχει τηρηθεί ο τύπος του Μυστηρίου! 

 

Με το να δέχονται τα μυστήρια των αιρετικών ως έγκυρα, αποδέχονται και την ιερατική «αποστολική διαδοχή», ακόμη και στους αιρετικούς Προτεστάντες οι οποίοι αρνούνται το μυστήριο της Ιεροσύνης, όπως και όλα τα υπόλοιπα μυστήρια, ή τους έχουν αλλάξει το νόημα! O ιστορικός, Καθηγητής Βλάσιος Φειδάς, αναφέρει ότι αυτή είναι η «αποκλίνουσα εκκλησιολογία του ιερού Αυγουστίνου, η οποία και σε αυτό το σημείο αλλοίωσε την μέχρι τότε παραδοσιακή εκκλησιολογία και αναγνώρισε κύρος στα μυστήρια εξω-εκκλησιαστικών κοινοτήτων»[4]. 

 

Δυστυχώς καλλιεργείται ένα κλίμα σύγχυσης στον εκκλησιαστικό χώρο, από τους θιασώτες της «ενώσεως των εκκλησιών», χωρίς τις προϋποθέσεις που θέτει η εκκλησιαστική μας παράδοση, δηλαδή την μετάνοια των αιρετικών και την επιστροφή τους την Ορθοδοξία μας, η οποία έχει όλα τα στοιχεία εκείνα που την ταυτίζουν με στην Μία και Αδιαίρετη Εκκλησία του Χριστού, καθότι μόνον Αυτή από την πολυπληθή πανσπερμία των αιρετικών ομάδων, δεν πρόσθεσε και δεν αφαίρεσε τίποτε από την «άπαξ παραδοθείση τοις αγίοις» πίστη (Ιούδ,3). Επ’ αυτού σημείωσε ο Καθηγητής Ν. Ματσούκας: «Η ορθόδοξη άποψη είναι σαφής και ανυποχώρητη. Εμμένει στην αρχαιότητα της διδασκαλίας. Αυτή και μόνο είναι το κριτήριο της γνησιότητας και αυθεντικότητας»[5]. 

 

Σύγχυση στο ορθόδοξο πλήρωμα υπάρχει και όσον αφορά στα μυστήρια των αιρετικών, αν είναι έγκυρα ή άκυρα. 

 

Στην παρούσα ανακοίνωσή μας θα προσπαθήσουμε να αποδείξουμε πως εκτός της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας δεν υπάρχουν έγκυρα μυστήρια και ως εκ τούτου δεν υπάρχει σωτηρία. Αυτή δεν είναι δική μας υποκειμενική γνώμη, αλλά θεμελιώδης πίστη της Εκκλησίας μας.

 

Επ’ αυτού είχε γράψει τα εξής σημαντικά, τα οποία απηχούν την ορθόδοξη διδασκαλία, ο αείμνηστος Αρχ. κυρός Γεώργιος Καψάνης, Προηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους και ομολογητής της ορθοδόξου πίστεως: «Η παράδοσις της Εκκλησίας, ως αποτυπούται εις τους ι. Κανόνας, κατενόησε πάντοτε την αίρεσιν και το σχίσμα ως φρικτά και αποτρόπαια μέσα, δι’ ων ο εχθρός της σωτηρίας επιχειρεί “μερίζειν το του Χριστού σώμα” δια να ματαιώση την σωτηρίαν του ανθρώπου. […] Οι Πατέρες της Εκκλησίας, επόμενοι τη διδασκαλία της Καινής Διαθήκης και ιδία του Απ. Παύλου και του Ευαγγελιστού Ιωάννου, οι οποίοι καταδικάζουν την αίρεσιν μετά σφοδρότητος, ουδεμίαν εδέχοντο συμφιλίωσιν ή συνύπαρξιν με την αίρεσιν, αρνούμενοι να ίδουν αυτήν υπό το πρίσμα του σχετικισμού και σκεπτικισμού, ως ατυχή αλλά πάντως ευγενή και νόμιμον προσπάθειαν ερμηνείας της χριστιανικής αληθείας. Ούτως οι επιμένοντες τη αιρέσει αιρετικοί θεωρούνται από τους αγίους Πατέρας ως “ακάθαρτοι”, “αντίπαλοι Χριστού”, “ιερόσυλοι και αμαρτωλοί”, “αντικείμενοι (τω Χριστώ) τουτ’ έστι πολέμιοι και αντίχριστοι”, “ους ο Κύριος πολεμίους και αντιπάλους λέγει εν τοις Ευαγγελίοις” (Κανών Καρχηδ.), “νεκροί” (Αγ. Αθαν. λθ’ εορτ. επιστ.), “εχθροί της αληθείας” (α’ ΣΤ’). Η αίρεσις δε χαρακτηρίζεται ως “πλάνη” και “φαυλότης” φέρουσα τον όλεθρον (νζ’ Καρθαγ.), ως “στρεβλότης” (Κανών Καρχηδ.), ως “ελεεινή πλάνη” εις την οποίαν “κατεδέθησαν” οι αιρετικοί (ξστ’ Καρθαγ.), ως “μεμιασμένη κοινωνία” (ξθ’ Καρθαγ.), ως “ρίζα πικρίας άνω φύουσα”, ήτις “μίασμα γέγονε τη καθολική Εκκλησία, η των χριστιανοκατηγόρων αίρεσις” (ιστ’ Ζ’). Η αυστηρά αύτη στάσις των αγίων Πατέρων είναι συνέπεια της Εκκλησιολογίας αυτών. Εφ’ όσον μία μόνον Εκκλησία υπάρχει (εν σώμα μόνον αντιστοιχεί εις την μίαν κεφαλήν), είναι φυσικόν, ότι οι αποκόπτοντες εαυτούς δια της αιρέσεως ή του σχίσματος από της Μιας Εκκλησίας παύουν να είναι μέλη του Σώματος του Χριστού και να έχουν το Άγιον Πνεύμα. Ο “οίκος αυτών αφίεται έρημος” και εκπίπτει εις “εκκλησίαν πονηρευομένων” (Νικηφ. Ομολ. Επιστ. γ’). Εφ’ όσον ο αιρετικός στερείται της χάριτος, δεν είναι δυνατόν να διατηρή την ιδιότητα του μέλους της Εκκλησίας. Το ανάθεμα δεν αποκόπτει αυτόν της Εκκλησίας αλλ’ εξαγγέλλει εις το πλήρωμα της Εκκλησίας την απ’ αυτού του αιρετικού πραγματοποιηθείσαν αυτο-αποκοπήν δια της εκπτώσεώς του από της ορθής πίστεως προς σωτηρίαν και αυτού και των λοιπών μελών της Εκκλησίας». Και συμπεραίνει ο μακαριστός π. Γεώργιος Καψάνης: «Εντεύθεν και τα μυστήρια των αιρετικών θεωρούνται ως άκυρα, καθ’ όσον οι αιρετικοί στερούνται του Αγίου Πνεύματος. Παρά τοις αιρετικοίς δεν υφίσταται καν αληθές βάπτισμα ή χρίσμα»[6]. 

 

Επ’ αυτού πολύ διαφωτιστικός είναι και ο αείμνηστος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής ΕΚΠΑ, κυρός Πρωτ. Ιωάννης Ρωμανίδης, ο οποίος προσεγγίζει την έννοια των Ιερών Μυστηρίων, στην σωστή τους, την ορθόδοξη διάσταση, ως θεραπευτική του ασθενούς πνευματικά ανθρώπου: «Στον Μεσαίωνα ήταν πάρα πολύ γνωστό, στους κυβερνώντες, ποια είναι η διαφορά μεταξύ Ορθοδοξίας και αιρέσεως. Ποια είναι η διαφορά; Η διαφορά είναι απλουστάτη. Ότι στην αίρεση δεν υπάρχει θεραπεία του νού του ανθρώπου. Στην Ορθοδοξία όμως θεραπεύεται ο νους του ανθρώπου. Στην Ορθοδοξία υπάρχει θεραπεία της ανθρωπίνης προσωπικότητος και απόδειξις είναι οι άγιοι. Οι αιρετικοί ήταν κάτι αντίστοιχο με τους κομπογιαννίτες και υπέσχοντο κάποια ζωή μετά θάνατον. Σ’ αυτήν όμως εδώ τη ζωή δεν έδιναν θεραπεία στους πιστούς τους ούτε προσέφεραν τίποτε παραπάνω από μία επί πλέον δεισιδαιμονία. Οι αιρέσεις ήταν και είναι θρησκείες για μετά τον θάνατο. Αιρετικός ήταν εκείνος του οποίου τα δόγματα δεν ήταν Ορθόδοξα· έτσι δεν του επέτρεπαν να φθάση στην κάθαρσι και στον φωτισμό. Η Ορθοδοξία όμως προσφέρει αυτήν την θεραπεία και οδηγεί τον άνθρωπο στην κάθαρσι και στον φωτισμό […] Η Ορθοδοξία ξεχωρίζει από ένα μοναδικό φαινόμενο, που δεν υπάρχει στις άλλες θρησκείες. Αυτό είναι ανθρωπολογικό και θεραπευτικό. Σ’ αυτό διαφέρει. Η Ορθοδοξία είναι μία θεραπευτική αγωγή που θεραπεύει την ανθρώπινη προσωπικότητα…»[7]. 

 

Εξυπακούεται λοιπόν πως στην αίρεση δεν υπάρχει θεραπεία, διότι από μόνη της η αίρεση είναι σοβαρή λοιμική πνευματική νόσος, εφεύρημα του διαβόλου, να αποσπά ψυχές από την σωστική αγκαλιά της Εκκλησίας. Τα Ιερά Μυστήρια είναι τα θεραπευτικά μέσα, για την θεραπεία των πιστών. Τίθεται το εύλογο ερώτημα: πως είναι δυνατόν να παρέχουν θεραπεία οι αιρέσεις, οι οποίες από μόνες τους νοσούν; Πως είναι δυνατόν να έχουν τα θεραπευτικά μέσα, τα μυστήρια να παρέχουν σωτηρία; 

 

Η Εκκλησία του Χριστού, είναι το θείο και μοναδικό καθίδρυμα, το μοναδικό θεραπευτήριο, όπου μπορούν να καταφύγουν οι ασθενείς πνευματικά άνθρωποι για να θεραπευτούν. Όπως υπάρχουν τα αληθή νοσοκομεία, όπου επιστήμονες ιατροί με επιστημονικές μεθόδους προσφέρουν θεραπεία στους αρρώστους, υπάρχουν και οι αγύρτες και τσαρλατάνοι, οι οποίοι εκμεταλλεύονται τον ανθρώπινο πόνο, υποσχόμενοι θεραπεία, προς ίδιον όφελος, χωρίς αποτέλεσμα. ΄Έτσι και στον πνευματικό τομέα υπάρχουν οι τσαρλατάνοι αιρετικοί, οι οποίοι, για ίδιον όφελος και παρακινημένοι από το διάβολο, υπόσχονται σωτηρία, η οποία είναι ψεύτικη. 

 

Το πόσο μακριά από την αλήθεια είναι οι αιρετικοί και πόσο αξιοκατάκριτοι, ώστε να μην έχουν Θεία Χάρη και μυστήρια, μας το βεβαιώνει ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής: «Πολλοί εσμέν οι λέγοντες, ολίγοι δε οι ποιούντες. αλλ’ ουν τον λόγον του Θεού ουδείς ώφειλε νοθεύειν διά την ιδίαν αμέλειαν, αλλ’ ομολογείν μεν την εαυτού ασθένειαν, μη αποκρύπτειν δε την του Θεού αλήθειαν, ίνα μή υπόδικοι γενώμεθα, μετά της των εντολών παραβάσεως, και της του λόγου του Θεού παρεξηγήσεως…»[8]. Και ο ιερός Δαμασκηνός σημειώνει: «Ο γαρ μη κατά την παράδοσιν της Καθολικής Εκκλησίας πιστεύων ή κοινωνών δια των ατόπων έργων τω διαβόλω άπιστός εστιν»[9] Είναι δυνατόν λοιπόν να είναι οι υπόδικοι στα μάτια του Θεού και άπιστοι αιρετικοί, όπως τους χαρακτηρίζουν οι ανωτέρω Πατέρες, «δοχεία» της Θείας Χάριτος και να έχουν γνήσια μυστήρια; 

 

Μέγας Ιατρός στην Εκκλησία είναι το Άγιο Πνεύμα, το Οποίο, δια των Ιερών Μυστηρίων προσφέρει σωτηρία και απολύτρωση. Σύμφωνα με τους Πατέρες της Εκκλησίας, «ubi Ecclesia, ibi et Spiritus Sanctus» (δηλ. όπου η Εκκλησία εκεί το Πνεύμα το Άγιο), δρα μέσα στην Εκκλησία. Κι ακόμα, κατά τον μεγάλο Πατέρα και Οικουμενικό Διδάσκαλο της Εκκλησίας, Άγιο Κυπριανό Καρχηδόνος, «εκτός της Εκκλησίας δεν υπάρχει σωτηρία», όπως και από το ανάλογο χωρίο άλλου έργου του, ότι «δεν μπορεί να έχει κάποιος πατέρα τον Θεό, αν δεν έχει μητέρα την Εκκλησία». Ο Καθηγητής Βλ. Φειδάς αποφαίνεται πως αυτή είναι «η κύρια αρχαία εκκλησιαστική “γραμμή” η οποία εκφράζεται από τον ιερό Κυπριανό Καρχηδόνος»[10], που σημαίνει ότι εκτός της Εκκλησίας δεν υπάρχουν τα μέσα σωτηρίας, δηλαδή δεν υπάρχουν Μυστήρια! Γι’ αυτό και οι Πατέρες έδωσαν μεγάλους αγώνες να οριοθετήσουν την ορθόδοξη πίστη και να καταδείξουν τις αιρέσεις ως οδούς απωλείας, ως σπέρματα του «απ’αρχής ανθρωποκτόνου» διαβόλου (Ιωάν.8,40). 

 

Η ορθόδοξη θεολογία δέχεται την Εκκλησία ως τη μόνη ταμειούχο της θείας χάριτος κιβωτό, επομένως ό,τι υπάρχει έξω απ’ αυτή δεν μπορεί να μεταδώσει τη λυτρωτική χάρη του Κυρίου. Οι αιρετικοί που είναι έξω από την Εκκλησία δεν μπορούν να μεταδώσουν τη χάρη, την οποία έχασαν. Δίδει κανείς εκείνο το οποίο έχει, όχι εκείνο που δεν έχει! 

 

Κλείνουμε την ανακοίνωσή μας με μια πολύ σοβαρή επισήμανση του αειμνήστου Αρχ. κυρού Γεωργίου Καψάνη για την ενδοτικότητα πολλών ορθοδόξων κληρικών και λαϊκών θεολόγων, οι οποίοι δίδουν εκκλησιαστική υπόσταση στις αιρετικές ομάδες. «Εάν οι ποιμένες της Εκκλησίας υιοθετήσουν μίαν συγκρητιστικήν στάσιν έναντι της αιρέσεως, το μεν ποίμνιον θα απωλέση την ομολογιακήν του ευαισθησίαν και ευκόλως θα υποπέση εις την αίρεσιν, οι δε αιρετικοί θα σχηματίζουν την εντύπωσιν ότι δεν απέχουν της Αληθείας και συνεπώς δεν χρειάζεται να μετανοήσουν. Εντεύθεν η λίαν αυστηρά στάσις την οποίαν επιτάσσουν οι ι. Κανόνες έναντι των αιρετικών είναι εις το βάθος φιλάνθρωπος στάσις, τούτο μεν διότι προφυλάσσει το ποίμνιον από την λύμην της αιρέσεως, τούτο δε διότι δίδει νύξεις εις τας συνειδήσεις των αιρετικών προς επιστροφήν αυτών»[11]. Αυτή την αυστηρότητα θα πρέπει να ακολουθούμε και όσον αφορά την μη γνησιότητα των μυστηρίων στις αιρέσεις! 

 

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών 

 

Παραπομπές 

 

[1] https://www.inaa.gr/2017/03/10/%CE%BA%CE%B1%CE%BC%CE%B9%CE%AC-%CE%B5%CE%BA%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%AF-%CE%BD%CE%B1-%CE%B4%CE%B9%CE%B5%CE%BA%CE%B4/ 

[2] https://www.ipaidia.gr/paideia/i-orthodoksi-eklisia-einai-apokleistika-monon-auti-i-mia-agia-katholiki-kai-apostoliki-eklisia/ 

[3] Όπου ανωτέρω 

[4] ΒΛ. ΙΩ. ΦΕΙΔΑ, Εκκλησιαστική Ιστορία, τόμ. Α΄, Αθήναι 1994, σελ. 567ε.569.570 

[5] Ν. ΜΑΤΣΟΥΚΑ, Ορθοδοξία και αίρεση, Φιλοσοφική και Θεολογική Βιβλιοθήκη 23, εκδ. Π. Πουρναρά, Θεσσαλονίκη 19922, σελ. 34.99.102.103. 

[6] https://www.impantokratoros.gr/ECF6709D.el.aspx 

[7] ΠΡΩΤΟΠΡ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΡΩΜΑΝΙΔΟΥ, ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ, Πατερική Θεολογία, εκδ. Παρακαταθήκη, Θεσσαλονίκη 2004, σελ. 127.30. 168. 

[8] Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής p.g.90,1069.360 

[9] ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ, Έκδοσις ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως, 4, 10, PG 94, 1128A 

[10] ΒΛ. ΙΩ. ΦΕΙΔΑ, Εκκλησιαστική Ιστορία, τόμ. Α΄, Αθήναι 1994, σελ. 567ε.569.570. 

[11] https://www.impantokratoros.gr/ECF6709D.el.aspx

 

πηγή 

Μετά την κοινωνική αδράνεια φέρνουν λαϊκή έκρηξη. Αποκάλυψη ολοκλήρου του σχεδίου τους βάσει του οποίου γίνονται όλα

Γράφει ο Χρήστος Μαντζιάρης 

 

«Όπως ανέφερα και προηγουμένως, το να εκθέτεις κάποιον σε αληθινές πληροφορίες δεν έχει πλέον σημασία. Ένας άνθρωπος ο οποίος έχει χάσει το ηθικό του, δεν είναι σε θέση να αξιολογήσει τις αληθινές πληροφορίες. Τα γεγονότα δεν του λένε τίποτα, ακόμα κι αν τον κατακλύσω με πληροφορίες, με αυθεντικές αποδείξεις, με έγγραφα και εικόνες, θ’ αρνηθεί να τα πιστέψει. Αυτή είναι η τραγωδία της κατάστασης της αποθάρρυνσης». Αυτό ειπώθηκε από τον Γιούρι Αλεξάντροβιτς Μπεζμένωφ (Yuri Alexandrovich Bezmenov) στον Καναδά το έτος 1983. Τότε που η Ελλάς εδονείτο από αγριοφωνάρες με συνθήματα κενά κοινής λογικής όπως «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», «Έξω οι βάσεις του θανάτου», «Έξω από το ΝΑΤΟ. Έξω από την ΕΟΚ», «Τσοβόλα δώσ’ τα όλα» και άλλα παρόμοια που σήμερα φανερώνουν το άθλιο παιχνίδι που είχε στηθεί από παλιά εις βάρος των Ελλήνων. 

 

Ποιος ήταν αυτός ο Μπεζμένωφ; Αυτός ήταν πράκτωρ της KGB. Αυτή ήταν η Κεντρική Υπηρεσία Ασφάλειας και Πληροφοριών της κομμουνιστικής ΕΣΣΔ. Αυτός ο κύριος κυκλοφορούσε και με άλλο όνομα, ως Τόμας Ντέιβιντ Σούμαν (Tomas David Schuman). Εργαζόταν και ως δημοσιογράφος στο “Novosti”, που ήταν το εθνικό ειδησεογραφικό πρακτορείο της ΕΣΣΔ. Αυτομόλησε στις ΗΠΑ (λαϊκιστί, την κοπάνησε από τον κομμουνιστικό παράδεισο) μέσω Ινδίας και Ελλάδος το 1970 και πήρε άσυλο στον Καναδά, διότι ισχυριζόταν ότι η KGB είχε διεισδύσει στην CIA. Προφανώς κάτι περισσότερο ήξερε. 

 

Πάμε στις πιο σημαντικές πληροφορίες. Ο εν λόγω σοβιετικός πράκτωρ ειδικευόταν στην προπαγάνδα και στην ιδεολογική ανατροπή. Προπαγάνδα γνωρίζει ο καθείς τι είναι. Ιδεολογική ανατροπή είναι η διαδικασία στην οποία υποβάλλεται μια ολόκληρη κοινωνία ώστε να της παραμορφώσουν τις αντιλήψεις για την πραγματικότητα με τελικό σκοπό να καταστραφεί η ίδια η κοινωνία. Όπως γίνεται κατανοητό, ο τομέας στον οποίο εργάσθηκε ο πρώην αυτόμολος σοβιετικός ήταν εξόχως σημαντικός για τις ηγεσίες των χωρών και ειδικά για την παγκόσμιο κρυφή εξουσία. 

 

Ο Μπεζμένωφ αποκάλυψε στους αμερικανούς πολλά μυστικά από τις εργασίες και τα πειράματα τα οποία γινόντουσαν στην καταρρεύσασα Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (ΕΣΣΔ) και στα οποία συμμετείχε, σχετικά με την κατάρρευση και υποδούλωση των λαών χωρίς πόλεμο. Και κυρίως, χωρίς αντιδράσεις. Οι αποκαλύψεις του έκαναν τους Δυτικούς ν’ ανατριχιάσουν, αλλά εφάρμοσαν τις ανακαλύψεις των σοβιετικών διότι τους ήταν βολικές. Οι αναφορές του, προέλευσης τεράστιας εμπειρίας, προσέφεραν σχέδια για το πώς μπορεί η ελίτ να καταστρέψει τις ελεύθερες κοινωνίες, όχι με βόμβες, πόλεμο ή ασθένειες, αλλά με τα «δηλητήρια» των χειραγωγημένων ιδεών και της πολιτιστικής παρακμής. 

 

Μάλλον από τις πληροφορίες – εμπειρίες αυτού του σοβιετικού εμπνεύσθηκε ο Κίσσινγκερ αυτό που δήλωσε για ‘μας τους Έλληνες. Δηλαδή ότι: «Ο ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ, δηλαδή, να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των ΗΠΑ». Όπως και να ‘χει, ο εντελώς άγνωστος στην Ελλάδα Μπεζμένωφ επηρέασε πολύ τον δυτικό τρόπο σκέψεως σχετικά με την διοίκηση των λαών που θέλουν να καταστρέψουν, όπως π.χ. την Ελλάδα, χωρίς την αντίδραση των πολιτών τους. Το απόσταγμα των αποκαλύψεών του συνοψίζονται σε 20 βασικές αρχές. Ας τις δούμε αναλυτικά και εννοείται ότι οποιαδήποτε ομοιότητα με το σήμερα δεν είναι συμπτωματική. 

 

1. Η ιδεολογική ανατροπή, (είδαμε ανωτέρω τι σημαίνει), είναι μια μακροπρόθεσμη διαδικασία, που χρονικά εκτείνεται από 15 έως 60 έτη, σχεδιασμένη ν’ αλλάξει την αντίληψη της πραγματικότητος σ’ ένα έθνος – στόχο χωρίς την ανάγκη να χρησιμοποιηθεί στρατιωτική βία. 

 

Η Ελλάς υπέστη και υφίσταται αυτήν την πολύχρονη διαδικασία της ιδεολογικής ανατροπής με την ολέθρια μεταπολίτευση. Οι πολίτες πλέον, φαίνεται στην καθημερινότητα όλων μας, είναι τελείως χαμένοι μεταξύ πολλών ψεμάτων οπότε όποιο και να προτιμήσουν σίγουρα θα έχουν λάθος αντίληψη περί της πραγματικότητος. Οι Έλληνες πλέον είναι χαμένοι και περιμένουν κάποιον να τους οδηγήσει στον ίσιο δρόμο που αδυνατούν να δουν. 

 

2. Στόχος είναι ν’ αποθαρρυνθεί μια κοινωνία υπονομεύοντας τα ηθικά, εκπαιδευτικά και πολιτιστικά της θεμέλια, καθιστώντας τους ανθρώπους ανίκανους ν’ αναγνωρίσουν ή να αμυνθούν έναντι των απειλών. 

 

Η Ελλάς είναι ήδη μια αποθαρρυμένη κοινωνία. Η εφαρμογή των ιδεών του Κίσινγκερ εφαρμόσθηκαν πλήρως στους Έλληνες από τα κόμματα του «δημοκρατικού τόξου», των οποίων οι αρχηγοί, επειδή είναι οφθαλμοφανές το επίπεδό τους, μάλλον είναι υπαλληλίσκοι ξένων συμφερόντων διορισμένοι με δήθεν εκλοYES. 

 

3. Η αποθάρρυνση μιας κοινωνίας διαρκεί 15-20 χρόνια, αυτός είναι ο χρόνος που απαιτείται για να εκπαιδευθεί μια γενιά με ανατρεπτικές ιδέες.

 

4. Τα εκπαιδευτικά συστήματα σε όλα τα επίπεδα είναι οι βασικοί στόχοι, μετατρέποντας τα εκπαιδευτικά ιδρύματα όλων των βαθμίδων σε κέντρα κατήχησης που προωθούν τον σχετικισμό, αντί να προωθούν τα γεγονότα και την κριτική σκέψη. 

 

Στην Ελλάδα το εκπαιδευτικό σύστημα είναι έτσι φτιαγμένο που να διαλύονται οι οικογένειες, οι καλοί να φεύγουν στο εξωτερικό, οι εναπομείναντες έχουν ήδη εμποτισθεί με μη ελληνικές ιδέες, να ευνοείται το άδικο. Πολύ μεγάλη ευθύνη για την γενική κατάσταση της Παιδείας φέρουν και οι διδάσκοντες που πολλοί είναι υπηρέτες άλλων συμφερόντων αλλά καλύπτονται με την δήθεν υπακοή στους Νόμους. 

 

5. Κατά την διάρκεια της περιόδου αποθάρρυνσης της κοινωνίας η θρησκεία δέχεται επίθεση παρουσιαζόμενη από την κρατική προπαγάνδα ως ξεπερασμένη ή καταπιεστική, διαβρώνοντας έτσι τις πνευματικές «άγκυρες» των πολιτών και αντικαθιστώντας τις με την κρατική αφοσίωση ή τον μηδενισμό. 

 

Στην Ελλάδα η θρησκεία επί σειρά δεκαετιών δέχεται επίθεση με λοιδορίες και διακωμώδηση, αλλά επειδή τα αποτελέσματα δεν ήταν τόσο καταστροφικά όσο θα ήθελαν οι επίβουλοι του έθνους λόγω των ισχυρών δεσμών των Ελλήνων με την Ορθοδοξία, η εξουσία συνεπικουρείται πλέον και από αρχιρασοφόρους αγνώστων κινήτρων. 

 

6. Οι οικογενειακές δομές της χώρας – στόχος αποδυναμώνονται μέσω της προώθησης του ατομικισμού, του διαζυγίου, και των εναλλακτικών τρόπων ζωής που κατακερματίζουν την κοινωνική συνοχή. 

 

Η ελληνική οικογένεια, η πατροπαράδοτη ελληνική οικογένεια, το ζωοφόρο κύτταρο της αιωνίου Ελλάδος ευρίσκεται ιστορικώς στα χειρότερά της. Η ηθική υπόσταση πλέον τείνει ν’ αποτελέσει καθαρά φιλοσοφικό όρο χωρίς πραγματική υπόσταση διότι προωθείται υπούλως ο ηθικός σχετικισμός. Δηλαδή, το να μην είναι τίποτα αληθές και δεδομένο διότι δεν υπάρχει κανένα κοινό ή σταθερό σημείο αναφοράς, σύμφωνα με την παρακάτω αρχή του Μπεζμένωφ. 

 

7. Ο ηθικός σχετικισμός θολώνει το σωστό και το λάθος, οδηγώντας σε απάθεια και αδυναμία ένωσης των πολιτών σε μια κοινωνία, οι οποίοι κατόπιν δεν δύνανται ν’ αντιμετωπίσουν τους πραγματικούς εχθρούς της κοινωνίας τους.

 

8. Η Ιστορία ξαναγράφεται για να δυσφημίσει τους εθνικούς ήρωες και τις παραδόσεις του λαού, καλλιεργώντας την αυτοαμφισβήτηση και την ενοχή στον πληθυσμό. 

 

Στην Ελλάδα την Ιστορία, χρόνια τώρα μας την κρύβουν, μας την παραποιούν και τελευταίως αγωνίζονται οι διοικητικές ανθελληνικές δυνάμεις να ξεχασθεί. Η Ελλάς θα μπορούσε να ζήσει άνετα μόνο λόγω της γλώσσης της και της Ιστορίας, οι οποίες είναι φιλικές προς το περιβάλλον, δεν συμβάλλουν στην κλιματική αλλαγή, αλλά έχουν ένα «ελάττωμα». Ωθούν την ανάπτυξη του ανθρωπίνου πνεύματος παγκοσμίως. 

 

9. Το οικονομικό σαμποτάζ διευρύνει τις ταξικές διαιρέσεις, συρρικνώνει τη μεσαία τάξη και προκαλεί δυσαρέσκεια μέσω του πληθωρισμού, των ελλείψεων ή της ανισότητας. 

 

Τα ζούμε κι αυτά. Η Ελλάς φυτοζωεί μετά την επέλαση της μεταπολίτευσης. Η Ελλάς εξοντώνεται οικονομικά με τα μνημόνια. Η Ελλάς οδηγείται σε πλήρη απώλεια των περιουσιακών της στοιχείων του Δημοσίου και των ιδιωτών. Δηλαδή επιθυμούν να μην υπάρχει τόπος στον χάρτη με το όνομα «Ελλάς». Δαιμονίζονται όταν διαβάζουν ή ακούν αυτήν την λέξη. 

 

10. Η εξωτερική πολιτική μιας χώρας χειραγωγείται για να απομονώσει το έθνος, να πιέσει τις συμμαχίες και να ενθαρρύνει τους αντιπάλους.

 

11. Η αμυντική ετοιμότητα διαβρώνεται μέσω περικοπών στον προϋπολογισμό, εσωτερικών διαιρέσεων ή αντιστρατιωτικής προπαγάνδας. 

 

Στην Ελλάδα με Γεραπετρίτη και Δένδια στους αντίστοιχους τομείς το ότι δεν έχουμε υποστεί ακόμη εθνική συμφορά είναι απόδειξη υπάρξεως του Θεού. 

 

12. Η διείσδυση στα μέσα ενημέρωσης σπέρνει σύγχυση ενισχύοντας διχαστικές αφηγήσεις και δυσφημώντας την αντικειμενική αλήθεια. 

 

Δεν είναι τυχαίο ότι η Ελλάς έχει τα χειρότερα, σχεδόν, ΜΜΕ του πλανήτου. 

 

13. Οι μυστικές υπηρεσίες με τις ενέργειές τους ασκούν περισσότερο ψυχολογικό πόλεμο στους πολίτες και τους χειραγωγούν ιδεολογικά, παρά ασχολούνται με την κατασκοπεία ή συλλογή πληροφοριών Η KGB στην ΕΣΣΔ, μόνο το 15% των ενεργειών της αφορούσε το τμήμα κατασκοπίας. 

 

Εφόσον επιτύχουν την πλήρη καταστροφή της κοινωνίας, (συνοχή, ηθικό, αγωνιστικό πνεύμα, πρόοδο, θρησκεία, ήθη και έθιμα, παραδόσεις, κλπ) κατόπιν φέρνουν στην χώρα – στόχο την αποσταθεροποίηση. Σ’ αυτό ακριβώς το στάδιο ευρίσκεται η Ελλάς τώρα. Βρίσκεται λίγο πριν την αποσταθεροποίηση η οποία είναι κι αυτή προσχεδιασμένη και εκτιμούν οι εμπνευστές της ότι θα την ελέγχουν. 

 

14. Μετά την αποθάρρυνση (χώρα διαλυμένη και χωρίς ηθικό), η αποσταθεροποίηση της χώρας διαρκεί 2-5 χρόνια, στοχεύοντας την οικονομία, τις εξωτερικές σχέσεις και την άμυνα, ώστε να δημιουργηθεί εσωτερικό χάος.

 

15. Το στάδιο της κρίσης ξεσπά με βία ή αναταραχή, όπου μια αποθαρρυμένη και αποσταθεροποιημένη, διαλυμένη, κοινωνία απαιτεί ριζοσπαστικές λύσεις.

 

16. Κατά τη διάρκεια της κρίσης, οι άνθρωποι παραδίδουν οικειοθελώς τις ελευθερίες τους για την υποσχομένη ασφάλεια από τους διαχειριστές της κρίσης, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για αυταρχικό έλεγχο. 

 

17. Η ομαλοποίηση είναι η τελική φάση, όπου οι ανατρεπτικές αλλαγές γίνονται η «νέα κανονικότητα», θεσμοθετημένες και μη αναστρέψιμες πλέον.

 

18. Η αντιπολίτευση φιμώνεται μέσω λογοκρισίας, περιθωριοποίησης ή της εντελώς εξάλειψής της κατά την διάρκεια του σταδίου της ομαλοποίησης.

 

19. Η όλη διαδικασία βασίζεται στους «χρήσιμους ηλίθιους». Καλοπροαίρετους (αγαθούτσικους) Δυτικούς διανοούμενους, ελίτ, ακτιβιστές και ηγέτες που άθελά τους προωθούν την κοινωνική αυτοκτονία. 

 

20. Μόλις η ανατροπή επιτύχει, ακόμη και η αποκάλυψη της αλήθειας εκ των υστέρων δεν θα την αντιστρέψει, καθώς ο πληθυσμός απορρίπτει γεγονότα που έρχονται σε αντίθεση με την επαναπρογραμματισμένη κοσμοθεωρία του. 

 

Όπως βλέπουμε λοιπόν το σχέδιό τους δεν προβλέπει μόνο την καταστροφή μιας χώρας αλλά και πως αυτή θα διαμορφωθεί μετά το εντέχνως προκληθέν χάος. Δηλαδή πρώτα καταστρέφουν την κοινωνία της ξεκινώντας καταστρέφοντας το μυαλό της νεολαίας, μετά την οδηγούν στην αιματηρή βία και το χάος σε προαποφασισμένο χρόνο, και τέλος την ξανασυνθέτουν όπως θέλει η εξουσία σύμφωνα με τα συμφέροντά της. Η νέου τύπου κοινωνία μετά απ’ όλες αυτές τις διαδικασίες έχει απορρίψει για πάντα όλα τα παλαιά της χαρακτηριστικά τα οποία έχουν ήδη αφανισθεί με το πέρασμα 2-3 γενεών! 

 

Επειδή εφαρμόζεται αυτό το σχέδιο στην Ελλάδα, γι αυτό δεν αντιδρούν οι Έλληνες. Είναι επιστημονικός ο χειρισμός της ελληνικής κοινωνίας. Ευρισκόμεθα στο τέλος του σταδίου της αποθαρρύνσεως, βάσει των Αρχών του Μπεζμένωφ. Ευρισκόμεθα τώρα στο τέλος του σταδίου της πλήρους κοινωνικής καταστροφής, μετά ακολουθεί το χάος και μετά η νέα Ελλάς ή η νέα μη-Ελλάς. Οι επίβουλοι της χώρας νομίζουν ότι οδηγούν την Ελλάδα προς την καταστροφή. Η Ελλάς όμως δεν οδεύει προς την καταστροφή αλλά προς την «απαλλαγή των βαριδίων» ώστε να πάρει την θέση που της αξίζει παγκοσμίως μετά την δικαίωσή της. Πως θα ‘ρθει η αναλαμπή της Ορθοδοξίας με τόσο «βαρίδια»; Τα «βαρίδια» φεύγουν σε λίγο. 

 

Αυτά, ώστε να μην υπάρχουν απορίες γιατί δεν αντιδρά κανείς. Το δουλεύουν χρόνια τώρα το πρόγραμμά τους! 

 

Χρήστος Μαντζιάρης

Προσπαθούμε να ερμηνεύουμε το εξώφυλλο του Νέο “The Economist”, το Περιοδικό των Μεγάλων Αφεντικών

Το βράδυ της 12ης Νοεμβρίου 2025, συνέβη ένα επικό γεγονός στον κόσμο των μέσων ενημέρωσης και των συνωμοσιολογικών θεωριών, το οποίο συμβαίνει μία φορά κάθε 365 ημέρες: Το περιοδικό The Economist δημοσίευσε ένα ακόμη θαυμαστό εξώφυλλο, με τίτλο “The World Ahead 2026”, (Ο Κόσμος Μπροστά στο 2026), υπονοώντας πώς θα είναι ο κόσμος το επόμενο έτος.  

 

 

Πλήρης ανάλυση της εικόνας στον σύνδεσμο.  

 

Όπως βλέπουμε, έχει ζωγραφιστεί στην εικόνα πάρα πολύ πολλή μυθοπλασία εκεί, και οι συνωμοσιολόγοι στο YouTube θα προσπαθούν να την ερμηνεύσουν για αρκετούς μήνες. Φυσικά, τίποτα δεν θα πραγματοποιηθεί από αυτά εκεί συμβολίζονται, αλλά μέχρι την εμφάνιση του “The World Ahead 2027”, όλοι θα την έχουν ξεχάσει, και οι συνωμοσιολόγοι θα αρχίσουν και πάλι την προσπάθεια τους να την ερμηνεύσουν ξανά. 

 

Ωστόσο, ορισμένα πράγματα στην εικόνα είναι αρκετά προφανή και σίγουρα θα πραγματοποιηθούν. 

 

Ποια είναι αυτά τα πράγματα; 

 

1) Η τούρτα με τον αριθμό “250” ο οποίος αντιπροσωπεύει την αναπόφευκτη 250ή επέτειο της της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας των Ηνωμένων Πολιτειών το 2026. Βρίσκεται στο κέντρο της εικόνας και αυτό δείχνει ότι θα βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής ολόκληρου του κόσμου. 

 

2) Πύραυλοι, ρομπότ και σύριγγες είναι κυριολεκτικά διάσπαρτα στην εικόνα. Πιθανότατα, ο κόσμος θα υπολογίσει σύντομα πόσα από το καθένα και πού – οι αριθμοί είναι σίγουρα συμβολικοί και υποδηλώνουν ημερομηνίες. 

 

3) Χάπια – υπάρχουν και είναι αρκετά. Για την ακρίβεια, δεν είναι χάπια, αλλά κάψουλες, τα μισά κόκκινα και τα άλλα μισά μπλε/άσπρα. Αυτό μπορεί να είναι μια νύξη-αναφορά στο Matrix, ή ίσως τα χάπια είναι απλώς μέρος του συνολικού χρωματικού συνδυασμού του κόκκινου και του μπλε, υποδηλώνοντας τις πολιτικές διαιρέσεις ολόκληρης της κοινωνίας. 

 

4) Ένα τεράστιο πλοίο μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων στον Ειρηνικό Ωκεανό, που δέχεται επίθεση από δορυφόρο και ανοίγει πυρ με κρυφά κανόνια εναντίον των ΗΠΑ. Αυτό θα μπορούσε να υποδηλώνει προβλήματα με την εφοδιαστική αλυσίδα στον Ειρηνικό Ωκεανό, επίθεση με ψευδή σημαία που αφορά παρόμοιο πλοίο και πολλά άλλα.

 

5) Το σπασμένο σύμβολο του δολαρίου υποδηλώνει αναμφίβολα προβλήματα με την οικονομία, αλλά αυτά τα προβλήματα είναι προφανή ακόμη και χωρίς τις υποδείξεις του περιοδικού The Economist. 

 

Στη συνέχεια ακολουθούν επεισόδια, η σημασία των οποίων είναι αμφιλεγόμενη και ασαφής:

 

1) Τα σταυρωμένα σπαθιά, τα οποία μπορούν να συμβολίζουν πολλά πράγματα, από τον Έλον Μασκ και το Twitter του X, έως τον αριθμό 24 (το X είναι το 24ο γράμμα του αγγλικού αλφαβήτου). 

 

2) Ο εκτυπωτής που λειτουργεί σε πλήρη ισχύ μπορεί να συμβολίζει την ανεξέλεγκτη έκδοση χαρτονομισμάτων, αλλά μπορεί να μην είναι εκτυπωτής, αλλά συσκευή για την καταμέτρηση των ψηφοδελτίων. Το ραγισμένο δολάριο υποδηλώνει προβλήματα στο εν λόγω νόμισμα. 

 

3) Το χέρι με χειροπέδες μπορεί να συμβολίζει τον απόλυτο έλεγχο, το αστυνομικό κράτος, τη διάλυση των διαδηλώσεων και άλλα παρόμοια. Ωστόσο, η υψωμένη γροθιά είναι επίσης ένα κομμουνιστικό/σοσιαλιστικό αγωνιστικό σύμβολο, επομένως θα μπορούσε να σημαίνει ότι ο Ντόναλντ Τραμπ θα βάλει χειροπέδες στους κομμουνιστές και αυτοί, τουλάχιστον για λίγο, θα σταματήσουν να εξαθλιώνουν τη ζωή των ανθρώπων. 

 

4) Ένα κόκκινο κύπελλο – μπορεί να συμβολίζει τόσο το χυμένο αίμα, αλλά και μια ολόκληρη σειρά από άλλα πράγματα – για τον συμβολισμό του κυπέλλου θα μπορούσε να γραφτεί μια ολόκληρη μονογραφία. Αλλά το ποτήρι μπορεί επίσης να θεωρηθεί σε συνδυασμό με τα σταυρωμένα σπαθιά ως σύμβολο κάποιου τραπουλόχαρτου. Σε αυτή την περίπτωση, πρέπει να αναζητήσουμε άλλα δύο σύμβολα από την τράπουλα. 

 

5) Οι εγκέφαλοι στους οποίους έχουν εμφυτευτεί τσιπάκια και συνδέονται με μια κονσόλα παιχνιδιών σίγουρα συμβολίζουν, το επικείμενο έλεγχο του νου και το τσιπάρισμα των εγκεφάλων, τον μετανθρωπισμό, την σύγκλιση μηχανής και ανθρώπου. Αλλά σε ποιο πλαίσιο; 

 

Τέλος, η τρίτη ομάδα συμβόλων είναι εντελώς ασαφής και ακατανόητη για το τι συμβολίζουν. Ο καλλιτέχνης του περιοδικού The Economist ζωγραφίζει ελαφρώς χειρότερα από τον Μονέ και τον Πικάσο, αλλά λίγο καλύτερα από τον Οστάπ Ιμπραήμοβιτς Μπέντερ, στον οποίο ανατέθηκε να ζωγραφίσει τον σπορέα, γι’ αυτό και οι άνθρωποι είναι δυσδιάκριτοι. Ο Τραμπ, ο Σι, ο Μόντι και ο Ζελένσκι είναι αρκετά ευδιάκριτοι & αναγνωρίσιμοι, αλλά δεν είναι κατανοητό ποιοι είναι αυτοί οι τύποι που στέκονται δίπλα στον σύντροφο Σι. 

 

Υπάρχει η άποψη ότι ένας από αυτούς είναι ο Λούλα ντα Σίλβα, ο ηγέτης της Βραζιλίας, ενώ άλλοι τον βλέπουν ως τον Νετανιάχου. Αλλά η ταυτότητα του τρίτου προσώπου είναι άγνωστη, όπως ακριβώς και η γυναίκα με τα άσπρα μαλλιά είναι ασαφής. 

 

Έχουν περάσει μόνο λίγες ώρες από την στιγμή της κυκλοφορίας του εξωφύλλου, οπότε με την πάροδο του χρόνου οι άνθρωποι θα κάνουν πολλές ακόμη υπέροχες εικασίες, ανακαλύψεις, παρατηρήσεις & ερμηνείες των γρίφων, αλλά τι μπορούμε να πούμε τώρα; 

 

Μπορούμε να πούμε ότι στο σχέδιο του πλανήτη Γη δεν περιλαμβάνει τη Ρωσία, η οποία καταλαμβάνει το ένα έβδομο της παγκόσμιας χερσαίας επιφάνειας. Ή μάλλον, είναι εκεί, αλλά φαινομενικά βρίσκεται πέρα από τον ορίζοντα, και εκεί συμβαίνουν κάποια άσχημα επικίνδυνα πράγματα: drones που πετούν, άρματα μάχης που πυροβολούν, Javelin, στήλες φλόγας και όλα τα παρόμοια. 

 

Αν αυτό είχε σχεδιαστεί μόνο ανατολικά του Ζελένσκι, θα μπορούσαμε να σκεφτούμε ότι βρίσκεται στην ανατολική Ουκρανία. Αλλά όλα αυτά είναι ορατά και από την Ιαπωνία, και από την Ιαπωνία, η Ουκρανία δεν είναι ορατή ούτε καν σε μια επίπεδη Γη – εκεί υπάρχουν τα έλη της Μόσχας σε πολλές ζώνες ώρας, οπότε σύμφωνα με την εκδοχή του περιοδικού The Economist, τους Ρώσους τους περιμένουν σκληρές δοκιμασίες. 

 

Αυτό, στην πραγματικότητα, υπονοείται και από την Ελληνική τριήρη, από την οποία παραδίδεται στον Ζελένσκι κάποιο είδος αμφορέα. Υποθέτουμε ότι ο αμφορέας περιέχει το λεγόμενο «ελληνικό υγρό πυρ» – ένα σύστημα φλογοβόλων όπλων από την αρχαία εποχή π.Χ. 

 

Εκτός από τη Ρωσία δεν είδαμε ούτε την Γκρέτα Τούνμπεργκ στην εικόνα. Πόσο λυπηρό. Πώς θα είναι ο κόσμος χωρίς την Γκρέτα; Και τι θα της έχει συμβεί; Θα μεταναστεύσει στη Μόσχα; 

 

Αντίθετα, βρήκαμε αμέσως στη εικόνα έναν διάσημο ποδοσφαιριστή. Αυτό αναμφίβολα αποτελεί μια αναφορά στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Ο τελικός θα γίνει στην Ταϊλάνδη τον Ιούλιο. Και τα 250 χρόνια της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ θα γιορταστούν επίσης τον Ιούλιο. Αυτό σημαίνει ότι ο Ιούλιος θα είναι ένας μήνας με πολλές προκλήσεις, οπότε ας παρακολουθήσουμε την εξέλιξη των γεγονότων. 

 

thebigtheone.com