Αρχικά ένα βίντεο που πρέπει να δουν όλοι.
Η παρέμβαση των κατοίκων στο δημοτικό συμβούλιο Αθηναίων
Κάλεσμα σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας
Διοργανωτής: Επιτροπή κατοίκων
Πλ. Βικτωρίας
Τετάρτη 15 Ιουλίου 18:30
15 Ιουλίου 2020
Επείγον - Κάλεσμα σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας Επιτροπή κατοίκων Πλ. ΒικτωρίαςΤετάρτη 15 Ιουλίου 18:30
Αρχικά ένα βίντεο που πρέπει να δουν όλοι.
Η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων προς Τούρκο πρέσβη στην Αθήνα: Προκαλείτε τον χριστιανικό κόσμο και τον παγκόσμιο πολιτισμό
Προς κ. Μπουράκ Οζουγκέργκιν, Πρέσβη της Τουρκίας στην Αθήνα
Βασιλέως Γεωργίου Β 11Β,
Αθήνα - Κολωνάκι,
10674, ΑΤΤΙΚΗΣ
Αξιότιμε κ. Πρέσβη,
Παρακαλούμε να διαβιβάσετε στην κυβέρνησή σας την παρακάτω διαμαρτυρία μας:
Με γεγονός, πλέον, τη δικαιϊκή πράξη μετατροπής του καθεστώτος λειτουργίας του Ναού της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη, Σας καταθέτουμε με λύπη τη διαμαρτυρία μας, καταδικάζοντας την πράξη τούτη.
Πέραν των ιστορικών καταβολών του Ναού, πού ανάγεται σε αρχαίους της ορθόδοξης εκκλησιαστικής ιστορίας κτήτορες, με εμπνευστή εντέλει της επανανέγερσής του τον Ιουστινιανό Α΄, υπογραμμίζουμε ότι η υπόσταση του Ναού αυτού δεν είναι άσχετη σήμερα με τον ζωντανό φορέα της ορθόδοξης παράδοσης, το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.
Λυπούμαστε βαθύτατα για τον παραγκωνισμό της ιστορικής και ουσιαστικής σχέσης του Ναού με την Ορθοδοξία, η οποία δεν παύει να αποτελεί και σήμερα για την Κωνσταντινούπολη κόσμημα λόγου αληθείας και πράξης ειρηνοποιού.
Η ίδια η λειτουργία του Ναού, ως Μουσείου, πρόσφερε στην Οικουμένη γνώση και φωτεινή παραπομπή στη Μεγάλη Ιστορία της Πόλης, περιθωριοποιώντας πάντως την οργανική σχέση του Ναού με την ορθόδοξη οικουμενικότητα που αυτός αντικατόπτριζε.
Πιστεύουμε ότι «η Πατριαρχεία της Πόλης» δεν επιτρέπεται να αγνοείται, ως ιστορική αρτηρία της ύπαρξής της, ακόμη και σήμερα που δεν είναι πολλοί πια ορθόδοξοι χριστιανοί σε αυτήν.
Η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων ζητά, επειγόντως, την άμεση ανάκληση της σκληρής απόφασης της τουρκικής Κυβερνήσεως, που αφορά στο σπουδαιότερο ιστορικό Σύμβολο της Ορθοδοξίας και του Χριστιανισμού, της Αγίας Σοφίας. Μια απόφαση που προκαλεί σκανδαλωδώς ολόκληρο τον χριστιανικό κόσμο και τον παγκόσμιο πολιτισμό.
Παραθεωρεί, επίσης, τόσο την ιστορική όσο και την πολιτισμική ιστορία της Κωνσταντινουπόλεως, ενώ παράλληλα παραβαίνει τους διεθνείς νόμους και κανόνες σεβασμού της θρησκευτικής ελευθερίας και τις συνθήκες ειρηνικής συμβίωσης των λαών και των θρησκευτικών τους κοινοτήτων.
Η απόφαση αυτή αποτελεί σαφώς προσβολή της πίστεως των Χριστιανών και είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει σειρά αντιμέτρων εκ μέρους των χριστιανικών χωρών, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας. Διότι η μεν τουρκική κυβέρνηση, μεγαλοϊοδεατισμικά σκεπτόμενη, διακηρύσσει διά του προέδρου της ότι: «Το θέμα για το πώς και με ποιο σκοπό θα χρησιμοποιηθεί η Αγία Σοφία είναι κυριαρχικό μας δικαίωμα.
Έτσι απ' αυτή την άποψη, θεωρούμε ότι οποιαδήποτε στάση ή έκφραση πέρα από την απόφαση των δικαστικών και εκτελεστικών οργάνων της χώρας συνιστά παραβίαση της εθνικής μας ανεξαρτησίας». Δεν σκέφτηκε, όμως, ότι παρόμοιες πράξεις μπορούν να αποφασίσουν και άλλες κυβερνήσεις για θέματα που αφορούν στους Μουσουλμάνους και στις ισλαμικές θρησκευτικές κοινότητες που διαβιούν σε αυτές, λαμβάνοντας αντίστοιχα αντίμετρα, που δεν θα είναι καθόλου αρεστά στην τουρκική κυβέρνηση, η οποία και άνοιξε τους «ασκούς του Αιόλου», προκαλώντας ευθέως το θρησκευτικό συναίσθημα των απανταχού ορθοδόξων πιστών.
Για όλα τα παραπάνω, παρακαλούμε να λάβετε υπόψη Σας την καταδικαστική μας αντίδραση και να την καταγράψετε στις ειλικρινείς πράξεις, που έχουν υπόβαθρο την ανάγκη αναγνώρισης της ιστορικής-επιστημονικής αλήθειας.
Αυτή και μόνο η αλήθεια είναι ελευθεροποιός και γνήσιος παράγοντας ειρήνης και διαλόγου.
Το ΔΣ της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων
Θεοδωράτος - Με το κλειδί της Ιστορίας 14-07-2020 (βιντεο)
Σύντομη επισκόπησις θεμάτων που άπτονται της επικαιρότητας εν σχέσει με την Γεωστρατηγική και την Ιστορία από τον τηλεοπτικό σταθμό Blue Sky με τον Δημοσιογράφο και Αμυντικό Αναλυτή Γιάννη Θεοδωράτο στις 14/7/2020.
Ο τρόμος της ελληνικότητας είναι εντονότερος και από τον πόθο για εξουσία
Από τον Παναγιώτη Λιάκο
«δημοκρατία»
Οι ηγεσίες των θεσμικών μηχανισμών που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία ευκολότερα μπορούν να απαγγείλουν από στήθους τηλεφωνικό κατάλογο παρά να παραδεχτούν ότι η Αγία Σοφία είναι μια ελληνική εκκλησία, ένα δημιούργημα του ελληνικού πολιτισμού, το πιο πολύτιμο πετράδι στο στέμμα της υπερχιλιετούς ελληνικής αυτοκρατορίας με έδρα την Κωνσταντινούπολη.
Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κ. Σακελλαροπούλου, σε δήλωση για τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, αναφέρθηκε στην ταυτότητα του ναού με τα εξής: «Η Αγία Σοφία, μνημείο με οικουμενικό χαρακτήρα, ανήκει στην ανθρωπότητα και την παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά. Είναι σύμβολο της Ορθοδοξίας και ολόκληρου του χριστιανικού κόσμου». Πού είναι η ελληνική ταυτότητα του ναού, οέο;
Ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης, μεταξύ άλλων, δήλωσε τα ακόλουθα: «Η απόφαση αυτή -και μάλιστα, 85 χρόνια από την ανακήρυξή της ως μουσείου- προσβάλλει τον οικουμενικό χαρακτήρα της. Πρόκειται για επιλογή που προσβάλλει επίσης όλους όσοι αναγνωρίζουν το μνημείο ως κτήμα του παγκόσμιου πολιτισμού. Και, βεβαίως, επηρεάζει όχι μόνο τις σχέσεις της Τουρκίας με την Ελλάδα. Αλλά και τις σχέσεις της με την Ευρωπαϊκή Ενωση, την UNESCO και την παγκόσμια κοινότητα συνολικά».
Ούτε εδώ γίνεται λόγος για την… εθνικότητα της Αγίας Σοφίας. Ένας άσχετος με τα ιστορικά θέματα, αν διάβαζε τη δήλωση Μητσοτάκη, θα πίστευε ότι ο ναός οικοδομήθηκε από τον ΟΗΕ με χρήματα από ΕΣΠΑ.
Και ο Τσίπρας, μία από τα ίδια. Είπε για το θέμα: «Η απόφαση του Προέδρου της Τουρκίας για μετατροπή σε τζαμί της Αγίας Σοφίας -ενός μοναδικού μνημείου παγκόσμιας κληρονομιάς με μεγάλη ιστορική και πνευματική σημασία για τον χριστιανισμό- αποτελεί σοβαρή πρόκληση, που υπονομεύει τον διαθρησκευτικό διάλογο και παραβιάζει κατάφωρα τις οικουμενικές αξίες, οι οποίες είναι σήμερα απαραίτητες όσο ποτέ. Η διεθνής κοινότητα οφείλει να αντιμετωπίσει τις ενέργειες αυτές αποφασιστικά και η κυβέρνηση έχει καθήκον να αναδείξει το θέμα σε διεθνές επίπεδο». Ο Ιουστινιανός, δηλαδή, αποφάσισε να αναγερθεί ο ναός για να γίνει… διαθρησκευτικός διάλογος.
Στην άρχουσα τάξη, ο τρόμος της ελληνικότητας είναι εντονότερος και από τον πόθο για εξουσία.
πηγή
Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν; ΣΑΦΕΣΤΑΤΑ ΟΧΙ ...
Το μηχανάκι είναι ανακατασκευασμένη
Τα κλεμμένα (βίντεο)
Αν είσαι μικρασιάτης θα κλάψεις...
Στίχοι: Ντιάνα Τζοβόλου
Μουσική: Χριστόφορος Γερμενής Νότης Σφακιανάκης
Μία τσιγγάνα μου 'χε πει πως είμαι απ' το Αϊβαλί
κι εγώ θυμήθηκα τα λόγια του παππού μου.
Στη Σμύρνη έφτιαχνε γλυκά και η γιαγιά μπαχαρικά
μέσα στο σπίτι του πατέρα του δικού μου.
Τα χρόνια που 'μουν πιο μικρός, αναρωτιόμουν συνεχώς
γιατί 'χε πάντα το μπαούλο γυαλισμένο.
Και πριν πεθάνει μου 'χε πει να του φυλάξω το κλειδί
κι είδα το βλέμμα το στερνό του φοβισμένο.
Στην Πόλη στην Αγιά Σοφιά, δακρύζει πάντα η Παναγιά
γι' αυτούς που έφυγαν διωγμένοι μες στα πλοία.
Στην Πόλη στην Αγιά Σοφιά, ακόμα καίει μια φωτιά
γιατί μεμέτηδες δανείζονται τα θεία.
Εφυγε δίχως παιδεμό, μα έζησε ξεριζωμό
αυτήν την λέξη την πρωτάκουσα στα έξι.
Είχα ρωτήσει να μου πει την ιστορία απ' την αρχή
κι όπως μιλούσε έσταζε αίμα η κάθε λέξη.
Γι' αυτό το άνοιξα κι εγώ το κασελάκι το παλιό
κι είδα τα λίγα που 'χε πάρει, τα κρυμμένα.
Κανέλα, σμύρνα και νερό απ' τα παράλια θαρρώ
και λίγο χώμα από τα μέρη τα κλεμμένα.
Στην Πόλη στην Αγιά Σοφιά, δακρύζει πάντα η Παναγιά
γι' αυτούς που έφυγαν διωγμένοι μες στα πλοία.
Στην Πόλη στην Αγιά Σοφιά, ακόμα καίει μια φωτιά
γιατί μεμέτηδες δανείζονται τα θεία.
Το τάμα του έθνους
Από τον δρα Απόστολο Κρητικόπουλο*
Μέχρι σήμερα δεν είχα επισκεφθεί ποτέ την Πόλη, για συναισθηματικούς λόγους. Είμαι ένας από αυτούς τους πατριώτες που πάντα έλεγαν ότι «στην Πόλη θα μπούμε μόνο ως ηρωικοί απελευθερωτές». Πάντα όμως ήξερα μέσα μου πως, όταν γεράσω για τα καλά, θα έκανα κάποτε το ταξίδι για να δω τα εδάφη των προγόνων μου και φυσικά για να προσκυνήσω στην Αγία Σοφία.
Τώρα, με απύθμενη λύπη, συνειδητοποίησα ότι δεν θα δω αυτό το θαυμάσιο στολίδι της Ορθοδοξίας μας ποτέ στη ζωή μου, αφού θα λειτουργήσει ως τζαμί.
Πάνω στη συλλογική οδύνη του έθνους μας λόγω αυτής της βλάσφημης πρόκλησης ακούστηκαν προτάσεις για αναλογικά αντίποινα που αφορούν το σπίτι του Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη. Έχω να αντιπροτείνω κάτι που θεωρώ χρυσή ευκαιρία για ανάδειξη της χριστιανικής κληρονομιάς μας και θα βασιστεί στην ιστορική περίσταση που παρουσιάζεται με το ατόπημα της Τουρκίας. Ανεκπλήρωτο μένει μέχρι σήμερα το Τάμα του Έθνους, υπόσχεση που δόθηκε προς τον Θεό από τη Δ΄ Εθνοσυνέλευσή μας στο Αργος το 1829: Η δημιουργία ενός επιβλητικού ναού για τον Σωτήρα Χριστό στην Αθήνα ως τάμα για τη θεία βοήθεια που είχαμε κατά την Επανάσταση του 1821. Είχε τεθεί και ως ερώτημα από πλήθος πατριωτών βουλευτών στη Βουλή μας στις 13/2/2018, αλλά δυστυχώς χωρίς την καθολική υποστήριξη της Ν.Δ.
Η Τουρκία με τη βλάσφημη και προκλητική της ενέργεια πετάει στον κάλαθο των αχρήστων 3,7 εκατομμύρια -χριστιανούς ως επί το πλείστον- τουρίστες που επισκέπτονταν την Αγία Σοφία κάθε έτος!
Τι πιο όμορφο λοιπόν από το να χτίσουμε (επιτέλους!) το Τάμα του Εθνους στην Αθήνα ως ακριβές και μεγαλοπρεπές πρωτότυπο αντίγραφο της Αγίας Σοφίας, όπως λειτουργούσε κατά τους χριστιανικούς βυζαντινούς αιώνες στην Κωνσταντινούπολη;
Τι πιο ωραίο από το να εορτάσουμε τα 200 έτη από την εθνική μας απελευθέρωση με μια παγκοσμίου προβολής ορθόδοξη τελετή στο Τάμα του Εθνους μας;
Για ποιον λόγο να αναλωνόμαστε σε εκδικητικά και μικρόψυχα «αντίποινα» αμφίβολης αποτελεσματικότητας, ενώ μπορούμε με μια άκρως δημιουργική και θετική ενέργεια να αναδείξουμε όλο το μεγαλείο του ελληνόρθοδοξου πολιτισμού μας και να αποτελέσουμε κέντρο θρησκευτικού τουρισμού για όλη την οικουμένη;
*Διδάκτωρ Πληροφορικής
πηγή
14 Ιουλίου 2020
Ο διαχρονικός τουρκικός αναθεωρητισμός και το δόγμα της «προκεχωρημένης άμυνας»
Του Νικόλα Δημητριάδη
Όταν ανέλαβε την εξουσία ο Ερντογάν, υπήρξαν πολλοί αφελείς, σε Ελλάδα και Κύπρο, που χαιρετήσανε την ήττα του κεμαλισμού από έναν «προοδευτικό» ηγέτη. Σήμερα, πάλι, είναι πολλοί αυτοί που ελπίζουν σε μια ήττα του ισλαμιστή Ερντογάν από την κεμαλική αντιπολίτευση. Και οι μεν, και οι δε, αρνούνται να δουν το προφανές: Όσον αφορά στην πολιτική της έναντι της Ελλάδας, υπάρχει διαχρονική σύμπνοια των δύο ιδεολογικών ρευμάτων –ισλαμισμού και κεμαλισμού– που κυριαρχούν στη σύγχρονη Τουρκία. Μπορεί το ελληνικό εκσυγχρονιστικό «βαθύ κράτος» να ελπίζει ακόμη στην πολιτική του κατευνασμού και της «εξημέρωσης του θηρίου», όμως μια προσεκτική ματιά στην τουρκική ιστορία μπορεί να αποδείξει τη αφέλεια τέτοιων ευχολογίων.
Την πορεία του τουρκικού αναθεωρητισμού στα χρόνια του Ερντογάν μας παρουσιάζει ένα άρθρο με τίτλο «Η Γαλάζια Πατρίδα και το νέο τουρκικό αμυντικό δόγμα», στον ιστότοπο duvarenglish.com. Σε αυτό, ο συγγραφέας του Ιλχάν Ουζγκέλ –καθηγητής διεθνών σπουδών στο πανεπιστήμιο της Άγκυρας–, αναλύει το πώς η σημερινή τουρκική εξωτερική πολιτική λαμβάνει διακομματική στήριξη, όντας μια ιδεολογική συγχώνευση κεμαλισμού και ισλαμισμού. Ας παρακολουθήσουμε την ανάλυσή του:
«…Τα τελευταία χρόνια η Τουρκία διαμορφώνει μια νέα εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφαλείας. Μια συμμαχία πολιτικών χώρων έχει διαμορφώσει ένα νέο αμυντικό δόγμα, γνωστό ως ‘‘προκεχωρημένη άμυνα’’. Καθώς αυτοί οι πολιτικοί χώροι οραματίζονται την ανάληψη στρατιωτικών επιχειρήσεων και ελέγχου σε διασυνοριακές περιοχές, η θεωρία της Γαλάζιας Πατρίδας εμφανίστηκε ως ναυτική συνιστώσα του δόγματος αυτού.
Η υπερφιλόδοξη νεοθωμανική πολιτική του κυβερνώντος ΑΚΡ επεδίωκε την περιφερειακή ηγεμονία, μέσω διαφόρων παρακλαδιών της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Δεν αποτελεί πια μυστικό ότι η πολιτική αυτή έχει αποτύχει. Έχοντας να αντιμετωπίσει τα γεγονότα του πάρκου Γκεζί και διάφορα πολιτικά σκάνδαλα που ανέσυρε το κίνημα του Γκιουλέν, ο Ερντογάν βρήκε ιδιαίτερα βολική μια συμμαχία με τους εθνικιστές, προκειμένου να διατηρήσει την εξουσία του και, ταυτόχρονα, να επιτύχει την περιφερειακή ηγεμονία, αυτή τη φορά όμως με διαφορετικά μέσα.
Αυτή η νέα συμμαχία περιλαμβάνει Ισλαμιστές, το εθνικιστικό κόμμα των Γκρίζων Λύκων [MHP] και το ρεύμα του ευρασιανισμού, στο οποίο περιλαμβάνεται και το κόμμα «Πατρίδα» [Vatan]. Έτσι, η συμμαχία αυτή περιλαμβάνει τα δύο ισχυρότερα ιδεολογικά ρεύματα στην τουρκική ιστορία. Δεν είναι, πάντως, η πρώτη φορά που έχουμε συμμαχία ισλαμιστών-εθνικιστών. Τη δεκαετία του ’70 κυβερνούσε την Τουρκία μια συμμαχία μεταξύ εθνικιστών, ισλαμιστών και της κεντρο-δεξιάς. Αργότερα, το στρατιωτικό καθεστώς που ανέλαβε με το πραξικόπημα του 1980, είχε ενστερνιστεί την τουρκοισλαμική ιδεολογική σύνθεση. Οι εθνικιστές, ακόμη και οι πιο κοσμικοί απ’ αυτούς, συνειδητοποίησαν ότι θα ήταν ωφέλιμη μια προσέγγιση με τους ισλαμιστές. Άλλωστε, τα δύο πολιτικά ρεύματα συμφωνούν απόλυτα στις διώξεις εναντίον της κουρδικής αντιπολίτευσης και των υπολλειμάτων του κινήματος του Γκιουλέν. Όμως αυτή η συμμαχία έχει επηρεάσει και την τουρκική εξωτερική πολιτική. Αυτό φαίνεται στην πρωτοφανή στρατιωτικοποίηση της χώρας και την εμφάνιση του δόγματος της προκεχωρημένης άμυνας.
Το τουρκικό αμυντικό δόγμα εντάσσεται σε μία σειρά μετασχηματισμών της τουρκικής πολιτικής στους τομείς της ασφάλειας και των εξωτερικών σχέσεων. Άλλοι μετασχηματισμοί αφορούν στην πολιτική εκβιασμού της Ε.Ε., με μέσο τους πρόσφυγες, στην ισορροπία ανάμεσα στη Ρωσία και τις Η.Π.Α. και, επίσης, στην ανάμειξη της Τουρκίας σε όλες σχεδόν τις αντιπαραθέσεις που υπάρχουν στην ευρύτερη περιοχή. Αυτή τη στιγμή, η Τουρκία έχει εμπλακεί σε τρεις (και μισή) επιχειρήσεις σε τρεις χώρες, γεγονός σπάνιο για οποιαδήποτε χώρα, πόσο δε μάλλον για την Τουρκία.
Σε αυτό το πλαίσιο επανήλθε το δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας», που σχεδιάστηκε από τον Ναύαρχο Τζεμ Γκουρντενίζ το 2006, με στόχο την ενίσχυση της τουρκικής ισχύος στη θάλασσα και την προστασία των τουρκικών ναυτικών δικαιωμάτων (sic). Εκείνο τον καιρό μεσουρανούσε η πολιτική των μηδενικών προβλημάτων (με τους γείτονες) που είχε διαμορφώσει ο Αχμέτ Νταβούτογλου και, έτσι, το δόγμα της Γαλάζιας Πατρίδας δεν είχε μεγάλη απήχηση, εκτός από λίγους ακραίους κύκλους.
Σε αντίθεση με τον τίτλο της, η πολιτική των μηδενικών προβλημάτων αποτελούσε ένα επεκτατικό πρόγραμμα που στόχευε στο να κυριαρχήσει η Τουρκία σε περιοχές που ανήκαν κάποτε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, με μέσο την ήπια ισχύ (soft power). Με λίγα λόγια, η πολιτική αυτή βρισκόταν στον πυρήνα των νεοθωμανικών φιλοδοξιών. Παρ’ ότι η πολιτική των μηδενικών προβλημάτων ερχόταν σε αντίθεση με την κεμαλική ιδεολογία, ενώ η Γαλάζια Πατρίδα ήταν δημιούργημα κεμαλιστών αξιωματικών, εντέλει και τα δύο αυτά δόγματα επιδίωκαν την ενίσχυση της τουρκικής επιρροής στην ευρύτερη περιοχή. […]
Μετά το 2015, τα δύο δόγματα συγχωνεύθηκαν, διαμορφώνοντας τον πυρήνα μιας επιθετικής και στρατικοποιημένης εξωτερικής πολιτικής. Οι εθνικιστές [κεμαλικοί] συνειδητοποίησαν ότι μια συμπόρευση με τον Ερντογάν θα είχε σημαντικά πλεονεκτήματα, όπως η χρήση ακραίων ισλαμιστών ως αντιπροσώπων, πότε στη Συρία και πότε στη Λιβύη, καθώς και η απόκτηση αμυντικών δεσμών με το Κατάρ και τη Σομαλία. Οι κοσμικοί εθνικιστές δεν αντιτίθενται στη συμμαχία με την κυβέρνηση του ισλαμιστή Σαράτζ στη Λιβύη.
Έτσι, τα δύο στρατηγικά δόγματα συγχωνεύθηκαν σιωπηλά, οδηγώντας σε έναν νέο δυναμισμό, που αντικατοπτρίζεται τόσο στο εσωτερικό, με τον διογκούμενο αυταρχισμό, όσο και στο εξωτερικό, με τον αυξανόμενο μιλιταρισμό. Η αντιπολίτευση (εκτός από το φιλοκουρδικό HDP) μπορεί να τηρεί κριτική στάση στα εσωτερικά ζητήματα, αλλά στηρίζει εν πολλοίς αυτή τη νέα εξωτερική πολιτική. Τη στηρίζει επίσης, σε μεγάλο ποσοστό, και η κοινή γνώμη (με εξαίρεση την υπερπόντια επιχείρηση στη Λιβύη).»
«Το δόγμα της προκεχωρημένης άμυνας έχει τις ρίζες του σε μια παλιά αντίληψη περί υπαρξιακών απειλών, την οποία έχει καλλιεργήσει το τουρκικό κράτος, πολύ καιρό πριν αναλάβει την εξουσία το ΑΚΡ. Σύμφωνα με αυτή την αντίληψη, η Τουρκία είναι περικυκλωμένη από εχθρικές χώρες, ενώ η Δύση υπονομεύει την Τουρκία, ανεξαρτήτως του ποιός κυβερνά τη χώρα. Η δημιουργία του αυτόνομου κουρδικού κράτους στο Ιράκ τη δεκαετία του 1990 (που η Τουρκία ανακύρηξε casus belli) και, μετά το 2011, η προοπτική περιοχών κουρδικής αυτονομίας ή ανεξαρτησίας με έξοδο στη Μεσόγειο αποτελούν παραδείγματα αυτής της αντίληψης περί υπαρξιακών απειλών, και οδήγησαν στην στρατιωτική παρέμβαση στο συριακό μέτωπο. Σύμφωνα με αυτή την αντίληψη, οι δυτικές δυνάμεις, μαζί με την Αίγυπτο και το Ισραήλ, προσπαθούν να «στραγγαλίσουν» την Τουρκία στην Ανατολική Μεσόγειο.
Η Ελλάδα επεκτείνεται στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο με τη στήριξη της Ε.Ε., υπονομεύοντας τα διακιώματα της Τουρκίας και των Τουρκοκυπρίων στον υποθαλάσσιο πλούτο της περιοχής. Ο Τσιχάτ Γιαϊτζί, αρχιτέκτονας του τουρκολυβικού συμφώνου του Νοεμβρίου του 2019, έχει χαρακτηρίσει αυτές τις ενέργειες ως Θαλάσσια Συνθήκη των Σεβρών. Έτσι, καθώς ο παραδοσιακός φόβος για την πιθανή δημιουργία κουρδικού κράτους οδήγησε στον στρατιωτικό έλεγχο των νοτίων συνόρων, η πολιτική και διπλωματική συνεργασία ανάμεσα στην Ελλάδα, την Κύπρο, την Αίγυπτο και το Ισραήλ οδήγησε στην επισφαλή συμφωνία με τη Λιβύη, καθώς και στην ναυτική αντιπαράθεση στην Ανατολική Μεσόγειο. Για πρώτη φορά στην τουρκική ιστορία, το σύνδρομο των Σεβρών περιλαμβάνει τόσο την ηπειρωτική Ανατολία, όσο και τη θάλασσα.»
Εν τέλει, το άρθρο αυτό είναι μία ακόμη υπενθύμιση, ότι η τουρκική επιθετικότητα δεν οφείλεται στο εκάστοτε κόμμα ή πρόσωπο που κυβερνά τη γείτονα χώρα (ούτε, βέβαια, οφείλεται στη «μαξιμαλιστική» απαίτηση της Ελλάδας να έχει ΑΟΖ το Καστελόριζο!), αλλά αποτελεί διαχρονικό και δομικό συστατικό του τουρκικού κράτους. Αν, λοιπόν, τα τελευταία χρόνια υπάρχει ποιοτική αναβάθμιση της τουρκικής επιθετικότητας, αυτή δεν οφείλεται σε κάποια ιδεολογική διαφοροποίησή του Ερντογάν από τους προκατόχους του κεμαλικούς. Οφείλεται αφ’ ενός στην ισχυροποίηση της Τουρκίας (δημογραφική, οικονομική, βιομηχανική) και αφ’ ετέρου στην αποδυνάμωση των γειτόνων της (Ιράκ, Ιράν, Συρίας) και τη σταδιακή υποχώρηση των Η.Π.Α. από τον ρόλο του χωροφύλακα της Μεσογείου. Αυτό το γεωπολιτικό κενό προσπαθεί να καλύψει η Τουρκία. Δεν άλλαξε πολιτική, απλώς έγινε ισχυρότερη. Σε αυτό το πλαίσιο, η Ελλάδα και η Κύπρος παραμένουν ένα διαχρονικό και ανυπέρβλητο εμπόδιο στον τουρκικό αναθεωρητισμό. Οποιαδήποτε σκέψη και συζήτηση για τα ελληνοτουρκικά οφείλει να ξεκινάει λαμβάνοντας υπ’ όψιν αυτή την πραγματικότητα.
cognoscoteam.gr
πηγή
Έπεσαν σκαλωσιές μέσα στην ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ, υπάρχουν τραυματισμοί;
Παρατηρήθηκε κάποια στιγμή έξω από την προσωρινή περίφραξη που περιβάλλει τον προαύλειο χώρο της ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ μια οχλοβοή. Κάποιοι εργάτες μετέφεραν άλλους με "ανοιγμένα κεφάλια" μέσα στα αίματα, τους έβαζαν σε ιδιωτικά αυτοκίνητα και κορνάροντας τους μετέφεραν.
Μεταξύ τους οι εργάτες που βγήκαν έξω ήταν ταραγμένοι γιατί έπεσε όπως έλεγαν μια μεγάλη σκαλωσιά – ικρίωμα που στήθηκε για τις εργασίες που γίνονται στο εσωτερικό της ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ για να την μετατρέψουν σε τζαμί.
Προσπαθήσαμε να το διασταυρώσουμε από τα τουρκικά ΜΜΕ αλλά δεν αναφερόταν πουθενά.
Ίσως και αυτός ήταν ο λόγος που τους τραυματίες, όπως μας είπαν τους μετέφεραν βιαστικά με ιδιωτικά αυτοκίνητα.
https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com/
ΔΡ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ
Η ''ύπουλη θωπεία'' των Γερμανών δια χειρός Ντόρας στη Θράκη...
Η επιρροή της γερμανικής κουλτούρας στη ζωή των Μητσοτάκηδων άρχισε ήδη απ' τα χρόνια της παραμονής τους στο Παρίσι (1968-1974), αν και είχε προηγηθεί η πρώτη επαφή του Επίτιμου με τον γερμανικό τρόπο ζωής στα χρόνια των μεταπτυχιακών του σπουδών στη Δ. Γερμανία.
Στην έλξη της Γερμανίας οφείλεται η επιλογή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη να έχει δασκάλες γερμανικών για τα παιδιά του, πράγμα που συνέβαλε αποφασιστικά στο εμφιλοχωρήσει σαν πνεύμα η γερμανική φιλοσοφία στο σπίτι τους, που συμπυκνώνεται θαυμάσια στο λατινικό ρητό ''Quinon proficit deficit'' (όποιος δεν προχωρά, πάει προς τα πίσω)..
Κι αυτή η οικογένεια πήγαινε, όντως, μπροστά και με τα θετικά και με τα αρνητικά της. Τα λιμνάζοντα ύδατα δεν έγιναν ποτέ μέρος της ζωής τους. Αντίθετα τους γοήτευε η αποφασιστικότητα και τα ρίσκα, που αντικατοπτρίστηκαν στην πολιτική διαδρομή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στη συνεργασία του με τον ηγέτη της Δεξιάς Κωνσταντίνο Καραμανλή και της Αριστεράς Χαρίλαο Φλωράκη.
Ήταν η γερμανική επιρροή, άραγε, για τέτοια τολμηρά βήματα; Ποιος ξέρει; Σε κάθε περίπτωση πάντως ο συγχρωτισμός και η χημεία του Επιτίμου με τους Γερμανούς ομολόγους του ήταν πασιφανής.
Σε σημείο που να έπαιξε, ίσως, και αυτό τον ρόλο του ώστε να αποκτήσει ευρύτερες αντιλήψεις για τους μετανάστες, τις οποίες μετάγγισε στα παιδιά του (βλ. Ντόρα - ''μπόλιασμα''[ενσωμάτωση και αφομοίωση] μεταναστών με τους Έλληνες στα χωριά της Κρήτης, Απρίλιος 2020) και Κυριάκος (''... οι μετανάστες μπορούν νά συμβάλουν –οργανωμένα και με κανόνες– και στην επίλυση του δημογραφικού προβλήματος...'', Οκτώβριος 2020).
Με δεδομένα αυτά, ήταν φυσικό επακόλουθο να αναπτύξει η οικογένεια του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη δεσμούς με την μουσουλμανική Μειονότητα Θράκης. Δεσμούς που εγκαινίασε επίσημα ως πρωθυπουργός στα χρόνια διακυβέρνησής του (1990-'93) με την ιστορική κήρυξη της ισονομίας και ισοπολιτείας στη Δυτική Θράκη, την οποία συνέχισε η κόρη του Ντόρα Μπακογιάννη το 2007 επί θητείας της στο Υπουργείο Εξωτερικών.
Το έμπρακτο ενδιαφέρον της Ντόρας για την υπάρχουσα εκεί μουσουλμανική μειονότητα ξεκινά ουσιαστικά απ' τον Φεβρουάριο εκείνου του χρόνου, όταν προανήγγειλε τα μέτρα τα οποία θα έπαιρνε ως ΥΠΕΞ της κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή για τους μειονοτικούς μουσουλμάνους (αναβάθμιση της Εκπαίδευσης της μειονότητας, άρση των υποθηκών και των χρεών των διαχειριστικών επιτροπών των Βακουφίων Κομοτηνής και Ξάνθης και απόδοση της ελληνικής ιθαγένειας στους ανιθαγενείς μουσουλμάνους, μόνιμους κατοίκους Ελλάδας).
Το όραμά της είχε ήδη γνωστοποιηθεί. Ήθελε να καταστήσει τη Θράκη ''πρότυπο εναλλακτικής οικολογικής ανάπτυξης και ανοιχτής δημοκρατικής κοινωνίας'', ''κομβική πύλη προς τα Βαλκάνια, τη Μαύρη Θάλασσα και την Ευρώπη''. Και - στηριζόμενη στη θρησκευτική και πολιτισμική πολυμορφία της - να την μετατρέψει ''από παράγοντα ανησυχίας για τους εκεί χριστιανούς, σε πολιτική ελπίδας για όλους''.
Μ' αυτά τα ανολοκλήρωτα σχέδια στο μυαλό της η πρωτότοκη κόρη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη πέρασε στην Αξιωματική Αντιπολίτευση ύστερα από την πτώση της ΝΔ στις εκλογές του 2009. Η εκλογική ήττα του κόμματός της δεν την πτόησε και συνέχισε τις επισκέψεις στη Θράκη είτε σαν απλή βουλευτής είτε σαν Πρόεδρος της Δημοκρατικής Συμμαχίας, που είχε ιδρύσει το 2010.
Απόδειξη ήταν η επίσκεψή της εκεί το 2011 και το 2015, επί πρωθυπουργίας Λουκά Παπαδήμου και Αλέξη Τσίπρα αντίστοιχα. Λίγους μήνες πριν την τελευταία επίσκεψή της, ωστόσο, έγινε γνωστό κάτι περίεργο που αφορούσε τη Θράκη.
Στη Συνδιάσκεψη για το Ευρωπαϊκό Μέλλον των Δυτικών Βαλκανίων στο Βερολίνο (28 Αυγούστου '14), όπου συμμετείχαν μεταξύ άλλων η Άνγκελα Μέρκελ, μέλη της κυβέρνησής της, αξιωματούχοι της ΕΕ, εκπρόσωποι κρατών μελών της και των έξι ενδιαφερομένων χωρών (της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, της Σερβίας, του Μαυροβουνίου, του Κοσόβου, της Αλβανίας και των Σκοπίων), με εξαίρεση την Ελλάδα, τη Βουλγαρία και την Ρουμανία, ανακοινώθηκε για πρώτη φορά το όραμα της Γερμανίδας Καγκελαρίου, που αφορούσε και την ελληνική Θράκη.
Ήταν ένα φιλόδοξο γεωπολιτικό, οικονομικό και πολιτιστικό όραμα που μιλούσε για ''τη δημιουργία μιας ''Μεσευρώπης'' (Mitteleuropa), μιας κεντρικής δηλαδή ευρωπαϊκής ζώνης μεταξύ Ευρωπαϊκής Ενώσεως και Ρωσίας (στην οποία θα συμπεριλαμβάνεται και η Δυτική Θράκη), υπό την γερμανική επιρροή, σε ρόλο σύγχρονης Αυστροουγγαρίας, στη θέση της παλιάς, πολυεθνικής αυτοκρατορίας των Αψβούργων, που διαλύθηκε μετά την ήττα της στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Για τους ψυλλιασμένους διπλωμάτες και όχι μόνο η πρόταση Μέρκελ ακούστηκε σαν φιλοδοξία ανάμειξης και καθοδήγησης της Γερμανίας στις βαλκανικές εξελίξεις. Σαν ένα προειδοποιητικό καμπανάκι για ολική επαναφορά των ηττημένων στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο χωρών (Αυστροουγγαρίας-Γερμανίας), που - με πρόσχημα την προοπτική ένταξης στην ΕΕ των έξι βαλκανικών χωρών - θα αποκτούσαν οικονομικό έλεγχο στην ''κεντρική ευρωπαϊκή ζώνη''.
Σημειωτέον ότι, λίγο πριν διαλυθεί, η Αυστροουγγαρία περιελάμβανε τη σημερινή Αυστρία, την Ουγγαρία, τη Βοσνία, την Κροατία, την Τσεχία, τη Σλοβενία και τη Σλοβακία, τμήματα της Πολωνίας, της Ουκρανίας και της βορείου Ιταλίας, την Τρανσιλβανία της σημερινής Ρουμανίας, καθώς και τη Βοϊβοντίνα της σημερινής Σερβίας.
Και τώρα στη σύγχρονή της μορφή, που προϋποθέτει αλλαγές συνόρων και επαναχάραξή τους σε μια ''κονιορτοποιημένη'' Κεντρική και Νότια Ευρώπη η οποία παραπέμπει σε εποχή Βίσμαρκ και Χιτλερικής Γερμανίας, οι χώρες που θα συγκροτούν του πυλώνες της Μεσευρώπης και θα καταλύσουν ουσιαστικά την εθνική κυριαρχία της θα είναι η Γερμανία (πλαισιωμένη απ' τους δορυφόρους της) και η Τουρκία (πλαισιωμένη απ' τα ελληνικά κεκτημένα που ονειρεύεται, στο Αιγαίο και τη Θράκη)!!!
Δυο χρόνια αργότερα (Μάρτιο 2016) η Ντόρα Μπακογιάννη, ως βουλευτής της ΝΔ, είχε στη Γερμανία επαφές με κυβερνητικούς αξιωματούχους (ΥΠΕΞ Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάιερ), για το προσφυγικό. Λίγες μέρες πριν, συμπτωματικά, είχε επανέλθει στην γερμανική επικαιρότητα το θέμα της δημιουργίας ''Ειδικής Οικονομικής Ζώνης στη Θράκη'' (ΕΟΖ)
Αφορμή ήταν η εκδήλωση που είχε πραγματοποιηθεί στις 26 Φεβρουαρίου (με προσκεκλημένη του Γερμανού προέδρου Γιοακίμ Γκάουκ την κ. Άννα Διαμαντοπούλου του ΠΑΣΟΚ (πρόεδρο του Δικτύου για το προσφυγικό στην Ευρώπη), που μίλησε για το κεντρικό θέμα και για την ''ευκαιρία εμπλουτισμού του εργατικού δυναμικού της γηράσκουσας ηπείρου, με την προϋπόθεση να δημιουργηθούν νέοι ισχυροί ευρωπαϊκοί μηχανισμοί (Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Ασύλου), να αλλάξουν οι υφιστάμενοι προβληματικοί (Δουβλίνο ΙΙ) και να τηρηθεί απαρέγκλιτα το action plan μεταξύ ΕΕ- Τουρκίας''.
Λίγες μέρες αργότερα στην Αθήνα, το Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών (ΚΕΦΙΜ) διοργάνωσε εκδήλωση με θέμα ''Πρόταση για τη Λειτουργία Ειδικής Οικονομικής Ζώνης στην Ελλάδα με τη στήριξη του Friedrich Naumann Foundation for Freedom'', ενός ιδρύματος φιλελεύθερης πολιτικής στη Γερμανία.
Από εκεί, διαδικτυακά, μίλησε και η κ. Άννα Διαμαντοπούλου - μεταξύ άλλων ομιλητών - εστιάζοντας στις ΕΟΖ (Ελεύθερες Οικονομικές Ζώνες) που θα συμβάλλουν στην μείωση της ανεργίας, μεταξύ των οποίων και αυτή της Θράκης, χωρίς να αναφέρει λέξη για τους εθνικούς κινδύνους που εγκυμονεί γι' αυτήν ένα τέτοιο εγχείρημα, με δεδομένες τις τουρκικές προθέσεις και το εσωτερικό ανθελληνικό μέτωπο που δημιουργήθηκε στην μουσουλμανική μειονότητα Θράκης...
Όπερ σημαίνει ότι το επεκτατικό σχέδιο της Τουρκίας σε βάρος μας θα εξελιχθεί χάρη στην διακομματική ανοχή και αδιαφορία μας ανεμπόδιστα με τη σφραγίδα της ΕΕ, όπως το περιέγραψε στις 8 Ιουλίου ο Ιμπραχίμ Καλίν.
Ο εκπρόσωπος δηλαδή της τουρκικής Προεδρίας, ο οποίος - σε συνέντευξή του στο Πρακτορείο ειδήσεων Anadolu - είπε ότι ''στόχος της Τουρκίας είναι να υποχρεώσει την Ελλάδα να παραδώσει την κυριαρχία της στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο στην Τουρκία, για να ακολουθήσει ύστερα η επίλυση ζητημάτων που αφορούν τους μουσουλμάνους της Θράκης''.
Αυτός είναι ο κύριος λόγος που πρέπει να στρέψουν την προσοχή τους στη Θράκη πολιτική και στρατιωτική ηγεσία, γιατί το μειονοτικό πρόβλημα εκεί έχει γίνει ήδη εκρηκτικό όχι μόνο σε επίπεδο κοινωνίας, αλλά και εθνικής ενότητας, αφού τίθενται ζητήματα κυριαρχίας.
Κι αυτό γιατί είναι σε πλήρη εξέλιξη ανθελληνικοί θύλακες τουρκόφρονων εθνικιστών (''Γκρίζοι Λύκοι'' της Δυτικής Θράκης), που προπαγανδίζουν ασύστολα υπέρ της Τουρκίας στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης και ετοιμάζονται να υποδεχτούν μετά βαΐων και κλάδων την πρωθυπουργική αδελφή.
Ετοιμάζονται να υποδεχτούν την φίλη Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία ανέλαβε πρόσφατα ρόλο Βυζαντινού ''Κατεπάνω'', στην προσπάθεια του πρωθυπουργού να προωθηθεί το ξεχασμένο σχέδιο της Γερμανίας για τις ΕΟΖ, που συμπεριλαμβάνει τη Θράκη και τους μειονοτικούς, ώστε να θα λυθεί το πρόβλημα ανεργίας τους και να βρει έτσι προσφορότερο έδαφος ο φίλος μας Ερντογάν για να πετύχει τον εκτουρκισμό του χριστιανικού πληθυσμού της, κατά το ''αγάλι αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι''...
Σημειωτέον ότι, πέρα από τους τουρκόψυχους μειονοτικούς εκεί, που λειτουργούν ως κομισάριοι των τουρκικών συμφερόντων, έχουν διασπαρεί στα χωριά της μουσουλμανικής μειονότητας (με κέντρο τον Εχίνο) προβοκάτορες και άντρες της ΜΙΤ, που κόβουν και ράβουν κάτω απ' την μύτη των ελληνικών Αρχών με τη βοήθεια του εκεί Τουρκικού Προξενείου.
Σημειωτέον, επίσης, ότι όλα αυτά τα ανθελληνικά στοιχεία της μουσουλμανικής μειονότητας Θράκης τα έχουν προσεταιριστεί τα τελευταία χρόνια φιλοσκοπιανοί της Δυτικής Μακεδονίας (βλ. ''Ουράνιο Τόξο'') για να προωθήσουν τις δικές τους διεκδικήσεις, καθώς ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται...
Τέλος, μετά τα τεκταινόμενα στην Μεσόγειο τον Φεβρουάριο - Μάρτιο του τρέχοντος έτους (τουρκικές γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ, τουρκολιβυκό μνημόνιο με την Λιβύη κλπ), η προκλητικότητα των Τούρκων είναι απροκάλυπτη και... ''erga omnes'', όπως θα 'λεγε και η φιλότουρκη Ντόρα.
Με δεδομένα όλα αυτά τα δυσάρεστα για εμάς, που αναζωπυρώνουν τις ελπίδες των Τούρκων για Θράκη και Αιγαίο (πρωτοσέλιδα ''Yeni Safak'', ''Birlik'' Ξάνθης), ζητώ από όλους όσους έχουν ανεπτυγμένο εθνικό αισθητήριο να βρίσκονται σε επιφυλακή ενόψει της ''ύπουλης θωπείας'' των Γερμανών - δια χειρός Ντόρας - στη Θράκη, γιατί οι καιροί είναι πονηροί και αρνητικά.
πηγή
Μπράβο στην Εφημερίδα Δημοκρατία για το πρωτοσέλιδό της.....
Παραθέτουμε και το σχετικό άρθρο από την εφημερίδα
Παρότι γνώριζαν τους σχεδιασμούς του «σουλτάνου», δεν έκαναν τίποτα για να τους αποτρέψουν και δεν προετοίμασαν αντίποινα
Η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί ήταν μια εξέλιξη που είχε προαναγγελθεί. Ολοι το γνώριζαν από την πρώτη στιγμή που ο Ερντογάν πήρε την απόφαση, ως «σουλτάνος», να καταργήσει τις αποφάσεις του Κεμάλ του 1934 μέχρι την ώρα που έκανε το διάγγελμα πληγώνοντας την Ορθοδοξία. Όλοι το γνώριζαν, μαζί και η πολιτειακή και πολιτική ηγεσία της Ελλάδας, η οποία αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων. Μαζί τους έχοντας τις ίδιες ευθύνες, αν όχι μεγαλύτερες, και οι επικεφαλής της Εκκλησίας. Ως ανάξιοι ηγέτες όλοι τους δεν έπραξαν εγκαίρως το εθνικό καθήκον τους, σπεύδοντας να κάνουν «κατόπιν εορτής» δηλώσεις που ελάχιστα φαίνεται να συγκινούν πέραν της Τουρκίας, φυσικά και τη διεθνή κοινότητα, τους περίφημους συμμάχους και εταίρους μας…
Από την πρώτη στιγμή η Πρόεδρος της Δημοκρατίας κυρία Σακελλαρόπουλου, ο πρωθυπουργός κύριος Μητσοτάκης, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης κύριος Τσίπρας (ως πολιτειακοί εκτός από πολιτικοί παράγοντες), ο Οικουμενικός Πατριάρχης κύριος Βαρθολομαίος και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κύριος Ιερώνυμος, την ώρα που δεχόμασταν τη μέγιστη απειλή προσπαθούσαν με «χλιαρές» δηλώσεις να πείσουν ότι η μετατροπή της Αγίας του Θεού Σοφίας σε τζαμί είναι θέμα παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς και δεν πρέπει από μουσείο να γίνει τζαμί. Καθώς και ότι η μετατροπή του λίκνου της Ορθοδοξίας σε τζαμί δεν είναι ελληνοτουρκικό το θέμα. Ορισμένοι δε εξ αυτών, όπως ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Μιλτ. Βαρβιτσιώτης, έως την τελευταία στιγμή προεξοφλούσαν ότι «ο Ερντογάν δεν θα τολμήσει». Όλοι τους φάνηκαν ανάξιοι να κατανοήσουν αλλά και να φροντίσουν να έχουν απάντηση στον Ερντογάν.
Ο πάνσεπτος ναός της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη δεν αποτελεί τουρκικό δημιούργημα ούτε απλώς ένα «παγκόσμιο πολιτιστικό μνημείο». Είναι ένα κτίσμα που αφιέρωσε στον Κύριο ο ελληνοχριστιανικός πολιτισμός.
Τρέχουν όλοι πλέον πίσω από τα γεγονότα. Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης ξεκίνησε τηλεφωνικές επικοινωνίες σε διεθνές επίπεδο μετά την ανήκουστη απόφαση της Τουρκίας. Συνομίλησε όμως έπειτα από την απόφαση Ερντογάν με τον Οικουμενικό Πατριάρχη, ο οποίος και αυτός αντέδρασε ελάχιστα στην προκλητική στάση του «σουλτάνου» κατά της Ορθοδοξίας. Ο πρωθυπουργός συζήτησε χθες και με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο για τις ενέργειες, από εδώ και εμπρός, στις οποίες θα προχωρήσουν από κοινού. Κατόπιν εορτής…
Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας βγάζουν ανακοινώσεις και κατηγορούν τον Μητσοτάκη και τη Ν.Δ. για αργοπορία, αλλά δεν λένε ποιες ήταν οι ενέργειες που έκαναν οι ίδιοι σε διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο – διότι απλώς δεν έκαναν και αυτοί τίποτε.
Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, εξαφανισμένη επίσης, ενώ και η αργοπορία του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου είναι αντίστοιχη των πολιτικών. Οι κινήσεις που γίνονται αυτές τις ώρες έπρεπε να έχουν προηγηθεί της απόφασης. Οι τηλεφωνικές επικοινωνίες και οι επαφές σε παγκόσμιο επίπεδο θα είχαν βοηθήσει, έτσι ώστε όταν θα γινόταν επισήμως γνωστή η απόφαση Ερντογάν, να υποστεί τις κυρώσεις από την Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο. Αυτές θα έπρεπε είναι η δουλειά της πολιτικής ηγεσίας…
δημοκρατία
ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΩΝ ΤΥΡΑΝΝΩΝ
ομ. καθηγητή καρδιολογίας
αναδημοσιευμένο από το ιστολόγιό του
Βλέπω συχνά, καθώς μάλιστα πλησιάζει ο πανηγυρισμός για τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821, τη φράση: “Για του Χριστού την πίστιν την αγίαν και της Πατρίδος την ελευθερίαν”. Ναι, γι΄ αυτούς τους δύο σκοπούς όμως τι κάνομε; Παιδί, θυμάμαι, τραγουδούσαμε με ενθουσιασμό στις παρελάσεις: “Για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία”. Κι έπειτα, “το αίμα των τυράννων χυτέ ποταμηδόν”. Για της πατρίδας την ελευθερία το καταλαβαίνω. Αναγνωρίζομε την ελευθερία διότι κρατά σπαθί. “Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή“. Όμως, η αγία πίστη του Χριστού κάπως δεν ταιριάζει. Θυμίζω λίγα: “Ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτὸν“· “Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν“· “Εἰρήνη ὑμῖν“. Αυτές οι αρχές εφαρμόσθηκαν στην επανάσταση;
Ο Κύριος, ωστόσο, δεν απέκρουσε τη βία. Τη χρησιμοποίησε ο ίδιος όταν με ένα μαστίγιο έδιωξε τους εμπόρους από το Ναό. Μόνο που, παραδόξως, δεν την κατευθύνει κατά των εχθρών, αλλά κατά των οικείων μας, όταν εμποδίζουν το άπλωμα της αγάπης αδιακρίτως σε όλο τον κόσμο: “Μὴ νομίσητε ὃτι ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην επί τὴν γῆν, ἀλλά μάχαιραν. Ἦλθον γὰρ διχάσαι ἂνθρωπον κατὰ τοῦ πατρός αὐτοῦ καὶ θυγατέρα κατὰ τῆς μητρὸς αὐτῆς καὶ νύμφην κατὰ τῆς πενθερᾶς αὐτῆς. Καὶ ἐχθροὶ τοῦ ανθρώπου οἱ οἰκιακοὶ αὐτοῦ“. Δεν μπορώ να φαντασθώ ότι οι τύραννοι ήταν οικείοι μας.
Δεν θα επιμείνω όμως στο βαθύτερο νόημα της πίστης μας. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι μου φαίνεται πως ο ποταμός των αιμάτων Ελλήνων και Τούρκων στην επανάσταση, δεν μπορεί να χύθηκε για την πίστη του Χριστού, αλλά για άλλους λόγους. Η επίκληση της πίστης μας ήταν απλώς πολιτική πράξη για τις σκοπιμότητες της επανάστασης. Που ήταν ποιες; Ο Ρήγας δίνει μια διαφορετική διάσταση: “ Ὁ λαὸς, ἀπόγονος τῶν Ἑλλήνων, ὁποῦ κατοικεῖ τὴν Ρούμελην, τὴν Μικράν Ἀσίαν, τὰς Μεσογείους νήσους, τὴν Βλαχομπογδανίαν, καὶ ὃλοι ὃσοι στενάζουν ὑπό τὴν δυσφορωτάτην τυραννίαν τοῦ Οθωμανικοῦ βδελυρωτάτου δεσποτισμοῦ, ἤ ἐβιάσθησαν νὰ φύγουν εἰς ξένα βασίλεια, διὰ νὰ γλυτώσουν ἀπὸ τὸν δυσβάστακτον καὶ βαρὺν αὐτοῦ ζυγὸν, ὃλοι, λέγω, Χριστιανοὶ καὶ Τούρκοι, χωρὶς κανένα ξεχωρισμὸν θρησκείας (επειδή ὃλοι πλάσματα Θεοῦ εἶναι καὶ τέκνα τοῦ πρωτοπλάστου), στοχαζόμενοι ὃτι ὁ Τύραννος, ὀνομαζόμενος Σουλτάνος, … ἐλησμόνησε καὶ κατεφρόνησε τὴν ἀνθρωπότητα …“.
Ο εορτασμός μιας επετείου δεν είναι ασφαλώς μια στεγνή επιστημονική ανάλυση των συν και πλην, αλλά ο ενθουσιασμός, καθώς αυτός ήταν (πιστεύω!) το προέχον συναίσθημα της συντριπτικής πλειονότητας όλων εκείνων που ξεσηκώθηκαν, με πολύ διαφορετικά κίνητρα καθένας, αλλά με κάποιο κοινό όραμα, που ακόμη σήμερα μένει να αποσαφηνισθεί. Έγιναν πολλά αρνητικά τότε, όπως σε όλες τις επαναστάσεις. Σφαγές χιλιάδων αμάχων Τούρκων με ευθύνη κυρίως του Κολοκοτρώνη στην άλωση της Τριπολιτσάς και αλλού. Πύργος από κεφάλια Τούρκων στην Αράχοβα από τον Καραϊσκάκη, εμφύλιοι πόλεμοι που παρά λίγο να οδηγήσουν την Επανάσταση στην αποτυχία, έτσι που τελικά πέτυχε, αλλά με την προστασία ξένων, μια προστασία που άλλοτε βαρύτερη, άλλοτε ελαφρότερη, παραμένει έκτοτε ως τις ημέρες μας. Έστω κολοβωμένη η επανάσταση, πέτυχε να ανοίξει σε μας το δρόμο για μια πιο νηφάλια ολοκλήρωσή της.
Την πανηγυρική διαδικασία τη φαντάζομαι σαν την ενθουσιώδη προβολή των υπέροχων πράξεων αγωνιστών που πάλεψαν για την ελευθερία, όσο διαφορετική και αν τη φανταζόταν ο καθένας. Για τις αρνητικές υπάρχουν άφθονες ευκαιρίες να τις πληροφορηθούμε – και πρέπει να τις πληροφορηθούμε. “Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθές“(Σολωμός), αλλά οι εκδηλώσεις πανηγυρισμού δεν είναι ο κατάλληλος χρόνος και χώρος για την προβολή των μεμψιμοιριών. Ο εορτασμός έχει σκοπό να μας ενισχύσει να συνεχίσουμε στον αγώνα που δεν έχει τελειώσει – και ποτέ δεν θα τελειώσει – όχι να μας αναστείλει. Φυσικά, θα πρέπει να διδαχθούμε από τα λάθη και τις ενοχές του παρελθόντος. Ακούονται διαμαρτυρίες για τα παραπάνω, επειδή κάποιοι είδαν και προβάλλουν τα αρνητικά στοιχεία. Μαζί τους! Όμως, όταν οι διαμαρτυρίες δεν στρέφονται κατά των ενεργειών, των εκφράσεων, των άλλων, αλλά εναντίον του προσώπου τους, π.χ. χαρακτηρίζοντάς τους αντεθνικούς ή (είναι της μόδας ο όρος) εθνομηδενιστές, τότε αυτοί, οι διαμαρτυρόμενοι, διαπράττουν και αναπαράγουν το μεγαλύτερο σφάλμα που υπήρξε στον αγώνα: το διχασμό!
Τελικά, η κριτική για τον εορτασμό στρέφεται ασφαλώς στους οργανωτές του πανηγυρισμού και σ΄ αυτούς που τους εξέλεξαν και τους διόρισαν. Με ποια κριτήρια τους επέλεξαν; Ή μήπως η επιλογή τους ήταν αυθαίρετη; Και αυτοί που τους επέλεξαν εν ονόματι τίνος το έκαναν; Προφανώς υπολαμβάνεται πως η ψήφος που δίνεται σε ένα κόμμα να σχηματίζει κυβέρνηση είναι εξουσιοδότηση να κάνει τα πάντα, με μοναδικό περιορισμό εκείνον που του επιβάλλει ρητά το Σύνταγμα. Είναι όμως δυνατό να ισχύει τέτοια λευκή επιταγή;
Τον πανηγυρισμό τον βλέπω σαν αφετηρία για να στρέψουμε το βλέμμα μας στο μέλλον. Ιδιαίτερα αυτή τη στιγμή, το βλέπω απαραίτητο. Να ολοκληρωθεί της πατρίδος η ελευθερία! Το πρώτο (ίσως το πιο προοδευτικό) σύνταγμα που συντάχθηκε στον τόπο μας στην αρχή της επανάστασης το 1822 δεν έκανε διακρίσεις θρησκευτικές ή φυλετικές: “Όσοι έξωθεν ελθόντες, κατοικήσωσιν, ή παροικήσωσιν εις την επικράτειαν της Ελλάδος, εισίν όμοιοι με τους αυτόχθονας κατοίκους ενώπιον των Νόμων. Η Διοίκησις θέλει φροντίσει να εκδώση προσεχώς Νόμον περί Πολιτογραφήσεως των ξένων, όσοι έχουσι την επιθυμίαν να γίνωσιν Έλληνες“. Έχει εκδώσει ως τώρα η Διοίκηση σαφή και επαρκή νόμο περί πολιτογραφήσεως των ξένων; Έχουν περάσει 200 χρόνια από τότε που αναλάβαμε ως έθνος τέτοια υποχρέωση.
Ας πανηγυρίσουμε τα γενέθλια της κρατικής ύπαρξής μας. Εύχομαι να μη συνδεθούν με πράξεις (όχι πια λόγια) “εθνομηδενιστικές” και παραχωρήσεις χωρίς ανταλλάγματα. Η ευχή είναι να έχουμε ειρήνη. Μεγαλώσαμε με την αόριστη πίστη πως κάποια πράγματα είναι δικά μας. Όμως δεν έχω δει ακριβή χάρτη της Ελλάδας. Τον ζητούσε από τον Καραμανλή επιτακτικά και ψηφοθηρικά αντιπολιτευόμενος ο Ανδρέας Παπανδρέου, αλλά δεν είδα να τον εκδίδει ως πρωθυπουργός. Επομένως πιστεύομε ότι κάποια εδαφικά προνόμια είναι δικά μας χωρίς να το διακηρύσσουμε ξεκάθαρα διαπρύσια. Το Χάρτη της Ελλάδας θα περίμενα ύψιστη εκδήλωση του εορτασμού. Τότε μόνο, με ξεκάθαρες θέσεις, αν έχουν κάποιοι διαφωνίες, μπορούμε να συζητήσουμε. Τι δίνουν, τι παίρνουν; Ή μήπως οι ιθύνοντες φοβούνται όχι τους άλλους, αλλά εμάς τους ίδιους, τους οικείους, ότι δεν θα τους ψηφίσουμε όταν έλθει η ώρα; Και γι΄ αυτό διατηρούν την ασάφεια; Σε βάρος του έθνους βέβαια.
πηγή
Η Αγια-Σοφιά, ο Ερντογάν και μια ακόμη ευκαιρία αφύπνισης
Διδάκτορος Ιστορίας
Απόλυτα δικαιολογημένοι είναι ασφαλώς όσοι κυριεύτηκαν από οργή και αγανάκτηση με την απόφαση του προκλητικού ισλαμιστή αρχιτραμπούκου για την Αγια-Σοφιά. Ουδείς αμφιβάλλει. Προσωπικά όμως θα ομολογήσω ότι αυτό που ένιωσα δεν ήταν τόσο η οργή - κι ας έχω βέβαια με τη Βασιλεύουσα και με την υπερχιλιόχρονη Ρωμανία τόσο στενή σχέση (και λόγω επιστημονικής ενασχόλησης αλλά και - πρωτίστως - λόγω... έρωτα). Γιατί ήταν αναμενόμενο πως θα το ζήσουμε και αυτό, πάνω στην απεγνωσμένη απόπειρα του ψυχοπαθή νεο-οθωμανού σουλτάνου να συσπειρώσει τα αποκτηνωμένα κοπάδια που παριστάνουν τον λαό του, να εμφανίσει ξανά τον εαυτό του ως ηγέτη όλου του παγκόσμιου Ισλάμ (μέσα από αυτή την ξεκάθαρης σημειολογίας κίνηση) και συνάμα να προκαλέσει, να υβρίσει (με την αρχαία σημασία του όρου), να υψώσει για μια φορά ακόμη τη βέβηλη γροθιά του αλαζονικά προς τον Ουρανό, τυφλωμένος εντελώς πλέον από την Άτη και μαζεύοντας τα στερνά κόλλυβα στο βρωμερό ζωνάρι του, λίγο πριν πέσει πάνω του η οργή του Δικαιοκρίτη Θεού.
Δεν ένιωσα όμως ιδιαίτερη οργή ούτε και για τα άταφα ψοφίμια που παριστάνουν τους ιθύνοντες της ελληνικής πολιτείας και για τον τρόπο που (δεν) αντέδρασαν. Γιατί ήταν επίσης αναμενόμενα τα φληναφήματα περί… Ουνέσκο και περί «μνημείων της παγκόσμιας κληρονομιάς» (δεν είναι όμως ένα κάποιο έκθεμα της Ουνέσκο, ω δείλαιοι σαλτιμπάγκοι, είναι η Μεγάλη Εκκλησία της επί 7 αιώνες σκλαβωμένης μας Πρωτεύουσας - κι όλες τις άλλες γελοιότητές σας τις ακούμε βερεσέ).
Αναμενόμενες και οι ψοφοδεείς δηλώσεις, αναμενόμενη και η ανούσια - και ελεεινά υποκριτική - κλάψα. Αν είσαι στοιχειωδώς υφιστάμενο κράτος και θες να το δείξεις, κατεδαφίζεις εν μια νυκτί το μίασμα του Βοτανικού στην Αθήνα και μετατρέπεις σε αποχωρητήριο το φερόμενο ως σπίτι του μεγαλοφασίστα αρχισφαγέα των παππούδων σου στη Θεσσαλονίκη. Και αυτά μόνο για αρχή. Πώς να περιμένεις όμως από προδοτικά και παρασιτικά τρωκτικά να προβούν σε τέτοια αντίποινα για ένα θέμα όπως η Αγια-Σοφιά (θέμα δηλαδή εντελώς ασήμαντο γι’ αυτούς), την ώρα που μόνο ο φόβος από την ενδεχόμενη οργή του κόσμου τους κρατάει ακόμη από το να εκχωρήσουν απροκάλυπτα στους Τούρκους τη Θράκη και το μισό Αιγαίο με μια απλή υπογραφή και άνευ καν ανταλλαγμάτων; Ας σοβαρευτούμε. Κανείς δεν μπορούσε να περιμένει απολύτως τίποτε από αυτούς.
Τελικά λοιπόν, ίσως να ακουστεί παράδοξο, αλλά αυτό που ένιωσα ήταν περισσότερο ικανοποίηση. Όχι φυσικά για το ίδιο το νέο χυδαίο «κατόρθωμα» του βάρβαρου διεθνούς μεγαλοταραξία καθ’ αυτό, όσο για τις δυνητικές του παρενέργειες. Πριν από πολλά χρόνια είχα γράψει πως πρέπει ίσως και να «ευγνωμονούμε» τη Ρεπούση που με το απροκάλυπτο κουρελούργημά της είχε αφυπνίσει τότε τόσες συνειδήσεις. Πρόσφατα έγραψα πως πρέπει ίσως για τον ίδιο λόγο να «ευγνωμονούμε» και τα εθνομηδενιστικά κνώδαλα του «Ελλάδα 2021». Μήπως τώρα, για όλες αυτές τις προκλήσεις, πρέπει κατά κάποιο τρόπο να «ευγνωμονούμε» και τον Ερντογάν;
Σε μια εποχή που τα παραμύθια περί ελληνοτουρκικής συνύπαρξης έχουν πια οριστικά τελειώσει, σε μια εποχή που η τουρκική απειλή είναι ορατή ακόμη κι από τους τυφλούς, σε μια εποχή που μέχρι κι ο Πρετεντέρης γράφει (άκουσον-άκουσον) κείμενα ότι αξίζει να πεθάνουμε για το Καστελόριζο, έρχεται και αυτή η απόλυτη αλητεία με τη Μεγάλη Εκκλησιά της σκλαβωμένης Βασιλεύουσας, για να δείξει αφ’ ενός με τον πιο εμφατικό τρόπο ποια αμετανόητα κτήνη έχουμε απέναντι και αφ’ ετέρου να ξεβρακώσει πλήρως και τους ξεπουλημένους νενέκους που μας κυβερνούν, όπως και τους ελεεινούς ξένους «συμμάχους» μας που πιέζουν ασφυκτικά για το ξεπούλημα του αιώνα.
Την ίδια εποχή θυμίζω ότι τα έφερε έτσι ο Θεός, ώστε να κάνει θραύση κάθε Κυριακή στις τηλεοράσεις μας όχι κάποιο σιχαμερό τουρκοσήριαλ (όπως συνέβαινε έως πολύ πρόσφατα), αλλά το συγκλονιστικό «Κόκκινο Ποτάμι». Σφίγγοντας μας ανηλεώς την καρδιά και κάνοντας τα μάτια μας να τρέχουν, καθώς μας θυμίζει το πώς η κτηνώδης τουρκοθάλασσα έπνιξε κάποτε έναν ολόκληρο ανθηρό Ελληνισμό 4.000 χρόνων μέσα στους ματωμένους αφρούς της δαιμονικής της λύσσας.
Μήπως όλα αυτά είναι περίεργες «συμπτώσεις» για να τονώσουν έστω και έτσι το ηθικό ενός λαού τόσο ζαλισμένου και καταπτοημένου; Μήπως είναι σημάδια άνωθεν, για να μας ξυπνήσουν, να μας πεισμώσουν, να μας διεγείρουν από το λήθαργο; Κανείς δεν μπορεί να το πει με ασφάλεια. Εγώ πάντως βλέπω ανθρώπους από τους οποίους ειλικρινά δεν το περίμενα, να έχουν πρωτοφανώς αγριέψει τις τελευταίες μέρες και να μιλούν για την Ύβρι των καθαρμάτων που δεν έχουν Ιστορία, αλλά μόνο ποινικό μητρώο, καθώς και για τη Νέμεση που έρχεται πάνω στα κεφάλια τους. Βλέπω ότι όλα αυτά μπορεί να λειτουργήσουν όντως διεγερτικά. Είναι απρόσμενες ευκαιρίες αφύπνισης και ανοικοδόμησης του καταρρακωμένου μας φρονήματος.
Ευκαιρίες που - με τα γεγονότα που έρχονται - λίγοι ακόμη έχουν συνειδητοποιήσει πόσο πολύ τις έχουμε ανάγκη...
Ελ Σιντ (1048- 10 Ιουλίου 1099)
Χρημάτισε αλφέρεθ (alférez), δηλαδή αρχιστράτηγος του καστιλλιανικού στρατού υπό τον Σάντσο Β´ της Καστίλλης, ενώ εξορίστηκε από τον αδερφό και διάδοχο του τελευταίου Αλφόνσου ΣΤ´. Η εξορία αυτή έγινε έναυσμα για τη μυθιστορηματική ζωή και δράση που επέδειξε έκτοτε με αποκορύφωμα την κατάκτηση της πλούσιας πόλης της Βαλένθια. Οι συνεχείς στρατιωτικοί θρίαμβοι εναντίον χριστιανών και μουσουλμάνων, καθώς και η συνήθειά του να μην πολιτεύεται σύμφωνα με τα φεουδαρχικά ήθη της εποχής, τον κατέστησε αγαπητό στον ισπανικό λαό και πρότυπο για τους ιππότες της πατρίδας του. Μετά το θάνατό του τα κατορθώματά του, πραγματικά και φανταστικά, τραγουδήθηκαν όσο λίγων από τους τροβαδούρους, δημιουργώντας ένα θρύλο γύρω από το όνομά του. Θεωρείται εθνικός ήρωας της Ισπανίας.
Η εποχή του Σιντ
Η Ιβηρική χερσόνησος του 11ου αι. ήταν διαιρεμένη σε χριστιανικά κρατίδια στο βορρά και μουσουλμανικά εμιράτα στον νότο. Τα χριστιανικά κράτη προέρχονταν από τις βησιγοτθικές εστίες αντίστασης κατά της αραβικής προέλασης τον 8ο αι. Οι συγκρούσεις μεταξύ τους ήταν τόσο συχνές όσο και οι πόλεμοι εναντίον των μουσουλμάνων. Κάποιες φορές ο ισχυρότερος χριστιανός ηγεμόνας ένωνε όλα αυτά τα κρατίδια, ή τα περισσότερα αυτών, σε ενιαία «αυτοκρατορία», η οποία διαλυόταν αμέσως μετά τον θάνατό του. Ένας τέτοιος ηγεμόνας ήταν ο Σάντσο Γ΄ ο Μέγας (999-1035) κύριος του βασιλείου της Ναβάρρας, και των κομητειών της Αραγωνίας και της Καστίλλης. Λίγο πριν πεθάνει μοίρασε το κράτος του στους γιους του. Ο δυναμικότερος εξ αυτών, Φερδινάνδος Α΄ της Λεόν (1035-1065) ο επονομαζόμενος Μέγας, γρήγορα επιβλήθηκε επί των αδερφών του, αλλά και επί των γειτονικών χριστιανικών και μουσουλμανικών ηγεμονιών και αυτοαναγορεύθηκε «Αυτοκράτορας». Με το θάνατό του επαναλήφθηκαν τα γεγονότα της γενιάς του με τους κληρονόμους του να αντιμάχονται για το σύνολο του ισπανικού χριστιανικού βορρά.
Στον μουσουλμανικό νότο (Ανδαλουσία, από το «Αλ-Ανταλούς») η κατάσταση δεν διέφερε πολύ. Το ισχυρό Χαλιφάτο της Κόρδοβας διαλύθηκε το 1031 και τη θέση του πήραν τα λεγόμενα «βασίλεια του Τάιφα» (τάιφα: «κόμμα», «φατρία»). Πολεμώντας συνεχώς μεταξύ τους και εναντίον των χριστιανών, συνάπτοντας ευκαιριακές συμμαχίες τόσο με ομόθρησκους όσο και με αλλόθρησκους, υπέκυπταν από καιρού εις καιρόν στις ορδές των βορειοαφρικανών Βερβέρων (πρώτα στους Αλμοραβίδες κι από τον 12ο αι. στους Αλμοάδες) για να ανακτήσουν την ανεξαρτησία τους μόλις οι τελευταίοι αποσύρονταν ξανά στις αχανείς ερήμους της Σαχάρας.
Καταγωγή και Ανέλιξη
Ο Ροδρίγο Ντίαθ ντε Βιβάρ (Rodrigo Díaz de Vivar) γεννήθηκε περίπου το 1048 στο ομώνυμο οικογενειακό φέουδο (Βιβάρ ή Μπιβάρ) κοντά στην πρωτεύουσα της κομητείας της Καστίλης, Μπούργος. Αν και ο πατέρας του, Ντιέγο Λαΐνεθ (Diego Laínez), ανήκε στην κατώτερη αριστοκρατία (infanzones) η μητέρα του πιθανώς καταγόταν από τους μεγαλογαιοκτήμονες φεουδάρχες (hidalgos). Οι ινφανθόνες παραδοσιακά στήριζαν την κεντρική διοίκηση και στελέχωναν το στρατό του βασιλιά, σε αντίθεση με τους ιδάλγος που εξυπηρετούσαν τα εαυτών συμφέροντα και αρκετές φορές εναντιώνονταν στην εξουσία του ηγεμόνα. Έτσι ο Ροδρίγο σε μικρή ηλικία εστάλη στην Αυλή του βασιλιά Φερδινάνδου Α΄ και εντάχθηκε στην συνοδεία του πρωτότοκου γιου του, Σάντσο. Εκεί ανατράφηκε και μορφώθηκε σύμφωνα με το τυπικό και τα πρότυπα της Αυλής. Διδάχθηκε γραφή, ανάγνωση, λατινικά, λογοτεχνία, Μαθηματικά κλπ. Φυσικά το βάρος της εκπαίδευσης δόθηκε στην πολεμική κατάρτιση, τόσο στον χειρισμό των όπλων όσο και στην οργάνωση και διεξαγωγή επιχειρήσεων. Το 1061 χρίστηκε ιππότης από τον Σάντσο και έκτοτε συνόδευσε τον ινφάντη (βασιλόπαιδα) σε διάφορες στρατιωτικές επιχειρήσεις. Στις εκστρατείες αυτές αναδείχθηκαν οι πολεμικές ικανότητες και αρετές του νεαρού ιππότη.
Συγκεκριμένα κατά τη μάχη του Γκράους (1063) εναντίον του Ραμίρο Α' της Αραγωνίας επέδειξε μεγάλη προσωπική ανδρεία, που μετά την εκστρατεία του χάρισε τον τίτλο του Καμπεαδόρ (Campeador). Επίσης γνωρίστηκε με τον εμίρη της Σαραγόσας Αλ Μουκταντίρ, προς βοήθεια του οποίου το καστιλιανό στράτευμα είχε προστρέξει, και συνδέθηκε με φιλία μαζί του. Πολλά χρόνια αργότερα η φιλία αυτή θα αποδεικνυόταν πολλή χρήσιμη.
Υπό τον Σάντσο Β΄ της Καστίλλης
Το 1065 ο βασιλιάς Φερδινάνδος Α΄ πέθανε, έχοντας μοιράσει λίγο πριν το θάνατό του την επικράτεια στα παιδιά του. Ο Σάντσο έλαβε το βασίλειο της Καστίλης, ο Αλφόνσος το αντίστοιχο της Λεόν, ο Γκαρθία τη Γαλικία, τις Αστούριας και την Πορτογαλία και οι πριγκίπισσες Ουρράκα και Ελβίρα μοναστηριακά φέουδα και πόλεις, υπό τον όρο να μην παντρευτούν. Δύο χρόνια αργότερα απεβίωσε και η χήρα τού Φερδινάνδου, Σάντσα. Σχεδόν αμέσως ξέσπασαν εμφύλιες συρράξεις μεταξύ των νέων ηγεμόνων, καθώς ο πρωτότοκος και πιο δυναμικός Σάντσο θεωρούσε ότι έπρεπε να είναι ο μοναδικός κληρονόμος όλης της «αυτοκρατορίας» του πατέρα του.
Ο Σάντσο, αμέσως μετά τη στέψη του, προώθησε σε διοικητικές θέσεις ανθρώπους έμπιστους στον ίδιο, ώστε να ισχυροποιήσει τη θέση του. Μέσα σ’ αυτούς ήταν και ο Ροδρίγο που προήχθη σε αλφέρεθ, δηλαδή σημαιοφόρο-υπασπιστή του βασιλιά, ουσιαστικά αρχιστράτηγο του βασιλικού στρατού. Με αυτό το αξίωμα συμμετείχε στους αδερφοκτόνους πολέμους στο πλευρό του Σάντσο. Αρχικά διακρίθηκε στην εκστρατεία για την κατάληψη της κοιλάδας του Έβρου. Την περιοχή διεκδικούσαν, εκτός από τον Σάντσο Β΄ της Καστίλλης και τον εμίρη της Σαραγόσας Αλ Μουκταδίρ, ο Σάντσο Δ' της Ναβάρρας και ο Σάντσο Ραμίρεθ της Αραγωνίας (πόλεμος των τριών Σάντσο). Αποτέλεσμα της σύγκρουσης ήταν η Σαραγόσα να καταστεί υποτελής της Καστίλλης.
Ακάθεκτος ο Σάντσο κατέλαβε χωρίς αντίσταση την πόλη Τόρο της Ελβίρας και
πολιόρκησε την πόλη Θαμόρα της Ουρράκα. Σε όλες αυτές τις επιχειρήσεις η συμβολή του Ροδρίγο ήταν καταλυτική, χαρίζοντας θριάμβους στον καστιλλιανικό θρόνο. Η φήμη του άρχισε πλέον να ξεπερνάει τα στενά όρια της Καστίλλης και να απλώνεται στην Ιβηρική χερσόνησο, μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων εξίσου. Οι τελευταίοι του έδωσαν το προσωνύμιο «Σαϊντ», δηλαδή «κύριος», «άρχοντας», απ’ όπου προήλθε ο τίτλος «Ελ Σιντ» με τον οποίο ο Ισπανός ήρωας πέρασε στην Ιστορία και το θρύλο. Παράλληλα όμως η δημοτικότητα και η άνοδός του στην ιεραρχία της καστιλλιανικής Αυλής, δημιούργησε εχθρούς μεταξύ των ιδάλγος, που πάντα έβλεπαν τον νεαρό ιππότη ως παρείσακτο στις τάξεις τους.
Τότε ακριβώς ένα απροσδόκητο γεγονός άλλαξε την ανοδική πορεία του επιτυχημένου καμπεαδόρ με τέτοιο τρόπο, ώστε η μετέπειτα μυθιστορηματική ζωή του να τραγουδηθεί από τους Ισπανούς τροβαδούρος και ο ίδιος να θεωρείται εθνικός ήρωας και πρότυπο χριστιανού ιππότη από τους συμπατριώτες του. Το γεγονός αυτό ήταν η δολοφονία του βασιλιά Σάντσο από στρατιώτες της Ουρράκα κατά την πολιορκία της Θαμόρα. Ο Ροδρίγο ενεργώντας με ψυχραιμία, κατάφερε να ελέγξει και να ανασυντάξει τον αναστατωμένο στρατό. Μετέφερε και έθαψε τη σορό του νεκρού βασιλιά στο μοναστήρι της Όνια και αμέσως μετά μετέβη στη Λεόν όπου είχε επιστρέψει ο Αλφόνσος, μαθαίνοντας τον θάνατο του αδερφού του.
Ένωσε την επικράτεια του πατέρα του υπό το σκίπτρο του και το 1077 αυτοαναγορεύτηκε "αυτοκράτορας όλης της Ισπανίας". Ικανός στρατιωτικός και διορατικός κυβερνήτης, που όμως δεν έτυχε ευρείας αποδοχής από τους υπηκόους του. Κάποιες άστοχες ενέργειές του καθώς και οι ταραγμένες σχέσεις του με τον περίφημο Σιντ, επισκίασαν την προσωπικότητα και το έργο του.
Ο Σάντσο πέθανε άγαμος και άτεκνος. Έτσι ο Αλφόνσο κληρονόμησε το θρόνο της Καστίλης, ενώ σύντομα εξουδετέρωσε και τον άλλο αδερφό του, Γκαρθία ο οποίος συνελήφθη και φυλακίστηκε μέχρι το θάνατό του (1090). Μ’ αυτόν τον τρόπο έθεσε υπό το σκήπτρο του όλη την επικράτεια του πατέρα του. Δεν είναι γνωστό αν ο Σάντσο δολοφονήθηκε κατόπιν διαταγής της αδερφής του, Ουρράκα, ή αν υπήρξε κάποιο οργανωμένο σχέδιο. Οι φήμες που κυκλοφορούσαν, όμως, ήθελαν τον Σάντσο θύμα συνωμοσίας, οργανωμένης από την Ουρράκα και τον Αλφόνσο. Σύμφωνα με το «Έπος του Σιντ» (ή Ποίημα του Σιντ) οι Καστιλλιανοί ήταν πολύ καχύποπτοι απέναντι στον Αλφόνσο.
Έτσι, σύμφωνα πάντα με τον Έπος, η αριστοκρατία της Καστίλης, υπό την ηγεσία του καμπεαδόρ και άλλων επιφανών ευγενών, ανάγκασε τον Αλφόνσο να ορκιστεί δημοσίως και πολλαπλώς σε ιερά λείψανα ότι δεν είχε καμιά συμμετοχή σε συνωμοσία και στη δολοφονία του αδερφού του. Παρόλο που το γεγονός δεν μαρτυρείται σε σύγχρονες πηγές, είναι ευρέως αποδεκτό καθώς εξηγεί την μετέπειτα εχθρική συμπεριφορά του Αλφόνσο προς τον Ροδρίγο. Πάντως αρχικά οι σχέσεις των δύο ανδρών εξελίχθηκαν αρκετά καλά. Η φήμη του Ροδρίγο ήταν ήδη μεγάλη και η πολεμική εμπειρία του πολύτιμη, έτσι ο Αλφόνσο φρόντισε να συσφίξει τις σχέσεις τους. Μάλιστα το 1075, με παρότρυνση του νέου ηγεμόνα, ο Σιντ νυμφεύτηκε την αριστοκρατικής καταγωγής και συγγενή της βασιλικής οικογένειας δόνια Χιμένα του Οβιέδο. Επίσης διετέλεσε βασιλικός δικαστής στην ύπαιθρο του Μπούργος και των Αστουριών μεταξύ των ετών 1075 και 1076. Βέβαια η επιρροή του παλιού αρχιστρατήγου στην καινούρια Αυλή είχε μειωθεί σημαντικά, αφού ο Αλφόνσος προώθησε αρκετούς δικούς του ανθρώπους. Νέος αλφέρεθ χρίστηκε ο ισχυρός κόμης Γκαρθία Ορδόνιεθ, πολιτικός αντίπαλος του Ροδρίγο.
Το 1079, ο Αλφόνσος ΣΤ΄ ήταν ο ισχυρότερος χριστιανός ηγεμόνας της Ιβηρικής. Στο ηνωμένο βασίλειο της Καστίλης, Λεόν και των Αστουριών προστέθηκε η ισχυρή επιρροή επί του βασιλείου της Ναβάρρας (1076). Επιπλέον τα εμιράτα της Σεβίλλης και της Γρανάδας ήταν φόρου υποτελή. Αισθανόμενος αρκετά δυνατός, ο Ισπανός βασιλιάς αποφάσισε να αυξήσει τον φόρο υποτέλειας των εμιράτων. Η απόφαση ξεσήκωσε αντιδράσεις, για την διευθέτηση των οποίων η ισπανική Αυλή απέστειλε ένοπλες αντιπροσωπείες. Επικεφαλής των αντιπροσωπειών ήταν ο Ροδρίγο και ο κόμης Ορδόνιεθ αντίστοιχα. Το γεγονός ότι και οι δύο εμίρηδες ήταν υποτελείς στον Αλφόνσο, δεν τους εμπόδιζε να ερίζουν μεταξύ τους.
Στα πρόσωπα των απεσταλμένων του επικυρίαρχού τους βρήκαν ο καθένας από έναν βάσιμο σύμμαχο. Έτσι ο Ροδρίγο και ο Ορδόνιεθ βρέθηκαν αντιμέτωποι στο πεδίο της μάχης (μάχη της Κάμπρα). Νικητές αναδείχθηκαν θριαμβευτικά οι μουσουλμάνοι της Σεβίλλης χάρη στις ικανότητες του Σιντ. Ο Ορδόνιεθ και αρκετοί αξιωματικοί του αιχμαλωτίστηκαν και προσωρινά φυλακίστηκαν. Τρεις μέρες αργότερα αφέθηκαν ελεύθεροι αλλά χωρίς τον οπλισμό τους, πράξη πολύ υποτιμητική για τα ήθη της εποχής ιδίως για έναν ιππότη. Με την επιστροφή τους στην Καστίλη, οι εξοργισμένοι πρώην αιχμάλωτοι διέβαλαν τον Ροδρίγο στον βασιλιά. Αυτός δεν προχώρησε αμέσως σε κάποια ενέργεια κατά του φημισμένου και δημοφιλούς στρατηγού του, παρόλο που δεν έβλεπε με καλό μάτι τις πρωτοβουλίες του. Ωστόσο δύο χρόνια αργότερα μια αυθαίρετη επιδρομή του Σιντ στο υποτελές στην Καστίλη εμιράτο του Τολέδο, οδήγησε σε οριστική ρήξη μεταξύ των δύο ανδρών. Υπό τις διαμαρτυρίες του εμίρη της πόλης, Αλ Καντίρ, και τις συνεχείς διαβολές των εχθρών του Ροδρίγο, ο βασιλιάς διέταξε την εξορία του στρατηγού του (1081).
Εξόριστος Μισθοφόρος
Σύμφωνα με το διάταγμα, ο Σιντ έπρεπε να αφήσει τη χώρα μόνος του χωρίς συνοδεία και χωρίς την οικογένειά του, η οποία θα παρέμενε στο βασίλειο. Την οικογένειά του την εμπιστεύθηκε στο μοναστήρι της Καρδένια, αλλά ο Ροδρίγο κάθε άλλο παρά μόνος διέσχισε τα σύνορα της χώρας. 2000 στρατιώτες τον ακολούθησαν, παρά τη διαταγή, πρόθυμοι να εμπλακούν σε όποια περιπέτεια επέλεγε ο αγαπημένος τους ηγέτης. Έτσι επικεφαλής αυτού του μικρού στρατού ο Ροδρίγο καθίστατο αυτομάτως μια υπολογίσιμη και ανεξάρτητη δύναμη, την οποία πολλοί ηγεμόνες της κατακερματισμένης Ισπανίας θα επιθυμούσαν να εντάξουν στο στρατό τους.
Αρχικά ο Σιντ παρουσιάστηκε στη Βαρκελώνη του Ραϋμόνδου Βερεγγάριου Β´, ο Καταλανός ηγεμόνας όμως δεν ήθελε να προκαλέσει τη δυσαρέσκεια του ισχυρού Αλφόνσου. Επόμενος προορισμός ήταν η Σαραγόσα όπου ο εξόριστος στρατός έτυχε θερμής υποδοχής. Ο εμίρης Αλ Μουκταδίρ δέχτηκε μετά χαράς τον άνθρωπο που τον είχε βοηθήσει εναντίον του καταπατητή Ραμίρο Α΄ της Αραγωνίας στην Μάχη του Γκράους (1063) και τον διόρισε αξιωματικό στον στρατό του. Σύντομα όμως ο εμίρης πέθανε (1082) μοιράζοντας την ηγεμονία του στους δύο γιους του, Γιουσούφ Αλ Μουταμίν και Αλ Μουντχίρ.
Αμέσως τα δύο αδέρφια ήρθαν σε σύγκρουση στην οποία ενεπλάκησαν και οι χριστιανοί γείτονες. Ο Αλ Μουντχίρ δέχτηκε τη συμμαχία της Βαρκελώνης (Ραϋμόνδος Βερεγγάριος Β´) και της Αραγωνίας (Σάντσο Ραμίρεθ), ενώ ο πρωτότοκος Αλ Μουταμίν είχε μόνον τον Ροδρίγο στο πλευρό του. Ωστόσο παρά την κρισιμότητα της κατάστασης, ο Καστιλλιάνος πολέμαρχος ήταν αρκετός για να εξασφαλίσει την επικράτηση τού εργοδότη του. Τον ίδιο κιόλας χρόνο (1082) συνέτριψε τους Καταλανούς στη μάχη του Αλμενάρ. Μάλιστα επέδραμε και στο στρατόπεδό τους έξω από τα τείχη της πόλης Ταμαρίτε, σκοτώνοντας και αιχμαλωτίζοντας πολλούς. Ανάμεσα στους αιχμαλώτους ήταν ο κόμης Βερεγγάριος και αρκετοί Καταλανοί ευγενείς. Έπειτα στράφηκε κατά των ενωμένων στρατών του Αλ Μουντχίρ και των Αραγωνέζων. Η αποφασιστική μάχη δόθηκε δύο χρόνια αργότερα (μάχη της Μορέγια) και κατέληξε πάλι σε περιφανή νίκη του Ροδρίγο. Πλήθος λαφύρων και αιχμαλώτων συνόδευσαν την θριαμβευτική επιστροφή του στη Σαραγόσα, όπου ο ευγνώμων Αλ Μουταμίν του επεφύλαξε υποδοχή Άραβα ήρωα. Κατόπιν τον διόρισε αρχηγό του στρατού του και του πρόσφερε πολλά πλούσια δώρα (χρυσό, ασήμι, πολυτελή κοσμήματα κ.ά) καθώς επίσης φέουδα και κάστρα κατά τα επόμενα χρόνια. Η δημοτικότητα του «Σιντ», όπως πλέον ονομαζόταν και από τους χριστιανούς ήταν τεράστια και απλωνόταν σε όλη την Ιβηρική. Χριστιανοί και μουσουλμάνοι θαύμαζαν τον αήττητο πολέμαρχο και διηγούνταν τα κατορθώματά του.
Η εμφάνιση των Βερβέρων
Το 1085 ο Αλφόνσος ΣΤ΄ εγκαινίασε την «Ανακατάληψη» (Reconquista) των μουσουλμανικών εδαφών της νότιας Ισπανίας από τους χριστιανούς. Στις 25 Μαΐου του ιδίου έτους κατέκτησε το Τολέδο, καθιστώντας το ορμητήριο για τις επιχειρήσεις του εναντίον του μουσουλμανικού νότου. Ανήσυχοι οι εμίρηδες πολλών πόλεων, ζήτησαν τη βοήθεια των Βερβέρων Αλμοραβιδών, κυριάρχων σχεδόν όλης της βορειοδυτικής Αφρικής.
Στον αντιχριστιανικό συνασπισμό ήταν και ο νέος ηγεμόνας της Σαραγόσας, Αλ Μουσταΐν, γιος και διάδοχος του Αλ Μουταμίν που πέθανε την ίδια χρονιά. Ο Ροδρίγο είχε άριστες σχέσεις με την νέα ηγεσία και συνέχιζε να διοικεί το στρατό του εμιράτου, αλλά όταν ο Αλφόνσος εισέβαλε στην επικράτεια του μουσουλμανικού κρατιδίου και πολιόρκησε την πρωτεύουσα Σαραγόσα, ο φημισμένος πολέμαρχος βρέθηκε μπροστά σε δίλημμα. Από τη δύσκολη θέση τον έβγαλε η ορμητική επέλαση των Αλμοραβιδών, που αποβιβάστηκαν στις νότιες ακτές της Ανδαλουσίας τον Ιούνιο του 1086. Ο Αλφόνσο έλυσε την πολιορκία και έσπευσε να αντιμετωπίσει τον ενωμένο μουσουλμανικό στρατό. Στην συγκλονιστική μάχη του Σαγράχας (23 Οκτ. 1086) κοντά στο Μπαδαχόθ οι σκληροτράχηλοι Βορειοαφρικανοί διέλυσαν τον χριστιανικό στρατό. Μόνον 500 άνδρες επέζησαν, μεταξύ των οποίων και ο τραυματισμένος βασιλιάς τους και διέφυγαν κακήν κακώς από το πεδίο της μάχης.
Απρόσμενα, ο Βέρβερος ηγέτης Γιουσούφ ιμπν Τασφίν επέστρεψε στην Αφρική λόγω του θανάτου του γιου του, αλλά ο μουσουλμανικός συνασπισμός διατηρήθηκε αναμένοντας την επιστροφή του. Ο Καστιλλιάνος βασιλιάς μπροστά στον κίνδυνο να χάσει την επικράτειά του, συμφιλιώθηκε με τον Σιντ, τον ικανότερο χριστιανό στρατηγό της Ιβηρικής εκείνη τη στιγμή, τον ανακάλεσε από την εξορία και τον αποκατέστησε στο βασίλειό του. Για δύο χρόνια η συνεργασία των δύο ανδρών υπήρξε αποδοτική, αλλά κατέρρευσε ξανά το 1089. Αφορμή αυτή τη φορά ήταν η αδυναμία του Ροδρίγο να συνδράμει το βασιλιά του να άρει την πολιορκία του κάστρου Αλέδο από τον εμίρη της Σεβίλλης. Την ευκαιρία άδραξαν πολιτικοί αντίπαλοι και αυλοκόλακες, με πρώτους τους Ορδόνιεθ με αποτέλεσμα ο Σιντ να πάρει ξανά το δρόμο της εξορίας, παρά τις επίμονες προσπάθειές του για την παραχώρηση ακρόασης από τον βασιλιά, αλλά και το γεγονός ότι το κάστρο του Αλέδο τελικά σώθηκε.
Κατάκτηση της Βαλένθια
Μοναδικός σύμμαχος του Σιντ αυτή τη φορά ήταν ο Αλ Μουσταΐν της Σαραγόσας και οι ελάχιστοι που τον ακολούθησαν. Με τη βοήθεια του τελευταίου, ο εξόριστος Καμπεαδόρ έθεσε ως στόχο την κατάκτηση της πλούσιας πόλης της Βαλένθια. Εμίρης της ήταν ο Αλ Καντίρ, παλαιός εμίρης του Τολέδο και υποτελής του Αλφόνσου. Πρώτα όμως κινήθηκε κατά του εμίρη της Ντένια και της Τορτόσα, Αλ Χαγίμπ, θείου του Αλ Μουσταΐν και υποτελούς του Ραϋμόνδου Βερεγγάριου Β´ της Βαρκελώνης με σκοπό να εξουδετερώσει την επιρροή του τελευταίου στην περιοχή. Ο Καταλανός κόμης έσπευσε να υπερασπιστεί τον υποτελή του, αλλά παραπλανήθηκε από τον Ροδρίγο και αιχμαλωτίστηκε μαζί με 5000 άνδρες του. Ο ίδιος ο Ροδρίγο τραυματίστηκε ελαφρά, ο στρατός του όμως είχε μείνει ανέπαφος. Έτσι βάδισε κατά της μουσουλμανικής παράκτιας πόλης με έναν ισχυρό στρατό 7000 ανδρών. Μπροστά στον αήττητο ιππότη και εφόσον ο Αλφόνσος ήταν απασχολημένος με τους Αλμοραβίδες, ο Αλ Καντίρ άνοιξε τις πύλες της πόλης του και δέχτηκε τον Σιντ ως επικυρίαρχο του (1090).
Με τον τρόπο αυτό, ο Ροδρίγο έγινε ουσιαστικά κύριος όλης της νοτιοανατολικής μουσουλμανικής Ισπανίας. Οι υποτελείς ηγεμόνες κατέβαλλαν 95000 δηνάρια ετησίως για προστασία, που ήταν εξασφαλισμένη από τη στιγμή που εγγυητής της ήταν ο αήττητος εξόριστος καμπεαδόρ. Η δύναμη του τελευταίου μεγάλωνε συνεχώς καθώς πολλοί έτρεχαν να καταταχθούν στον στρατό του, σίγουροι για νίκες και πλούσια λάφυρα. Η πολιτική του ήταν ήπια και συνετή. Η πολύτιμη εμπειρία που είχε αποκομίσει στην Αυλή της Σαραγόσας τον βοήθησε να πολιτεύεται και να τοποθετείται σοφά απέναντι στους μουσουλμάνους, οι οποίοι συντάσσονταν με τον χριστιανό ιππότη ακόμη και εναντίον ομοθρήσκων τους. Η ειρήνευση της περιοχής έφερε την ευημερία και τη σταθερότητα, για λίγο τουλάχιστον, αφού κανένας, είτε χριστιανός είτε μουσουλμάνος, δεν τολμούσε να προκαλέσει τον θρυλικό πλέον πολέμαρχο.
Το 1090 ο Γιουσούφ Ιμπν Τασφίν επανήλθε για τρίτη φορά στην Ιβηρική. Οι μουσουλμάνοι της περιοχής της Βαλένθια δεν συντάχθηκαν μαζί του, προτιμώντας την επικυριαρχία του Σιντ. Ο τελευταίος αν και πολιορκούσε τη Λέρια, ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του Αλφόνσο που βάδιζε κατά της Γρανάδας. Σε ελάχιστο χρόνο η συμμαχία των δύο ανδρών διαλύθηκε ακόμη μία φορά και ο Βέρβερος άρχοντας γρήγορα απέσπασε από την επιρροή της Καστίλλης τα εμιράτα της Ανδαλουσίας και εδραίωσε την κυριαρχία του σε όλη τη νότιο Ισπανία, εξαιρουμένης της Βαλένθια.
To 1092 σημειώθηκαν ταραχές στη Βαλένθια που οδήγησαν στη θανάτωση του εμίρη Αλ Καντίρ. Ο Ροδρίγο έλειπε για λίγους μήνες στη Σαραγόσα όταν οι Αλμοραβίδες κινήθηκαν κατά της πόλης. Την αναστάτωση των κατοίκων εκμεταλλεύτηκε ο καδής Ιμπν Τζαχάρ. Πέτυχε τη δολοφονία του Αλ Καντίρ, έθεσε τη Βαλένθια στη διάθεση του Γιουσούφ και επιβλήθηκε στην πόλη με τη βοήθεια βορειοαφρικανικού αγήματος. Αμέσως ο Σιντ άρχισε προετοιμασίες για επίθεση κατά του Ιμπν Τζαχάρ. Προέβη σε στρατολογήσεις και απέκλεισε τη Βαλένθια από ξηρά. Σε έναν μήνα ο καδής υπό την πίεση των πεινασμένων κατοίκων ήρθε σε συμφωνία με τον Σιντ. Εκδιώχθηκαν οι Αλμοραβίδες από την πόλη, ο Ιμπν Τζαχάρ διατήρησε τον τίτλο του εμίρη και ο Ροδρίγο ορίστηκε επικυρίαρχος, όπως και επί Αλ Καντίρ, αποφεύγοντας ξανά να πάρει την άμεση διακυβέρνηση της περιοχής στα χέρια του για να μην προκαλέσει τον Αλφόνσο.
Ωστόσο οι Βέρβεροι δεν αποδέχτηκαν την επάνοδο του χριστιανού πολέμαρχου, που μόνον τυπικά δεν κατείχε την αρχή. Για τα επόμενα δύο χρόνια οι συγκρούσεις μεταξύ των δύο στρατοπέδων μαίνονταν, ενώ ο Καστιλιάνος βασιλιάς δεν είχε καμιά συμμετοχή. Εκμεταλλευόμενος τις συχνές απουσίες του καμπεαδόρ ο Ιμπν Τζαχάρ αποστάτησε ξανά. Έτσι ο Σιντ, παράλληλα με τις άλλες επιχειρήσεις, απέκλεισε τη Βαλένθια η οποία παραδόθηκε ολοκληρωτικά μετά από 19 μήνες, στις 15 Ιουνίου 1094. Αυτή τη φορά πήρε την εξουσία στα χέρια του. Εγκαταστάθηκε στο παλάτι της πόλης μαζί με την οικογένειά του και κυβέρνησε προσωπικά την επικράτειά του. Για να μην προκαλέσει την αντίδραση των άλλων χριστιανικών βασιλείων και ιδίως του Αλφόνσου, διατήρησε πάλι ένα καθεστώς τυπικής υποτέλειας προς τον τελευταίο, αλλά στην ουσία ήταν απόλυτος κύριος του κράτους του.
Η ίδρυση ενός νέου βασιλείου υπό τον αήττητο Σιντ προκάλεσε πολλές δυσαρέσκειες στα υπόλοιπα χριστιανικά κράτη της χερσονήσου. Πολύ περισσότερο δε στον Τασφίν ο οποίος έβλεπε την επιρροή του στην περιοχή να μειώνεται, αφού οι Μαυριτανοί της Ανδαλουσίας προτιμούσαν την πιο διαλλακτική πολιτική του χριστιανού πολέμαρχου. Έτσι ο Βέρβερος άρχοντας έστειλε εναντίον της Βαλένθια τον ανιψιό του Μωχάμετ με ισχυρό στρατό. Οι δύο αντίπαλοι συγκρούστηκαν στις 14 Οκτωβρίου του 1094 στην πολίχνη Κουάρτε, κοντά στη Βαλένθια, όπου ο μικτός στρατός του καμπεαδόρ νίκησε κατά κράτος τους κατά πολύ υπέρτερους αριθμητικά βορειοαφρικανούς εισβολείς. Η μάχη αυτή η πρώτη νίκη των χριστιανών της Ιβηρικής εναντίον των ορμητικών Βερβέρων. Από τα πλούσια λάφυρα που περιήλθαν στην κατοχή του Ροδρίγο, ένα μέρος εστάλη στον Αλφόνσο ως δείγμα νομιμοφροσύνης προς τον τυπικό επικυρίαρχο, σύμφωνα με το φεουδαρχικό έθιμο.
Το 1097 οι Αλμοραβίδες επανεμφανίστηκαν στην Ισπανία, αυτή τη φορά υπό την άμεση εποπτεία του Τασφίν. Την αντιμετώπισή τους αυτή τη φορά ανέλαβε ο Αλφόνσος. Ο άρχοντας της Βαλένθια δεν συνέδραμε προσωπικά τον βασιλιά του, ωστόσο έστειλε ενισχύσεις υπό τον γιο του, Ντιέγο. Η αποφασιστική μάχη (μάχη της Κονσουέγρα) ήταν καταστροφική για τους χριστιανούς. Ο στρατός τους διαλύθηκε και ο Αλφόνσος διέφυγε πάλι κακήν κακώς με λίγους στρατιώτες του. Αλλά και για τον Σιντ η μάχη ήταν μοιραία αφού εκεί σκοτώθηκε ο μοναχογιός του, Ντιέγο, κληρονόμος της ηγεμονίας της Βαλένθια.
Ωστόσο ανέλαβε αμέσως δράση κατά των Βερβέρων, που βάδιζαν ανενόχλητοι προς τη Βαλένθια με σκοπό να την πολιορκήσουν. Με τη βοήθεια του Πέτρου Α΄ της Αραγωνίας επιτέθηκε αιφνιδιαστικά στους αντιπάλους του στη θέση Μπαϊρέν (Bairén). Ο αλμοραβικός στρατός, που θεωρούσε ότι ο Σιντ θα τους περιμένει πίσω από τα τείχη τής πόλης του, νικήθηκε ολοκληρωτικά στην μάχη της Μπαϊρέν. Έτσι σταμάτησε προσωρινά η προώθηση των βορειοαφρικανών που επανήλθαν μετά το θάνατο του Σιντ.
Ο Ροδρίγο Ντίαθ ντε Βιβάρ πέθανε στις 10 Ιουλίου του 1099 από φυσικά αίτια και θρηνήθηκε από τους οπαδούς τους ως λαϊκός ήρωας. Η επιδεξιότητά του στα στρατιωτικά και πολιτικά ζητήματα είχαν αρχίσει να δημιουργούν έναν θρύλο γύρω από το πρόσωπό του ενόσω ακόμα ζούσε, ενώ η συνήθειά του να μην πολιτεύεται σύμφωνα με τα φεουδαρχικά ήθη της εποχής του εξασφάλισε σε μεγάλο βαθμό τη φήμη μεταξύ των απλών ανθρώπων. Η ηγεμονία που ίδρυσε δεν επέζησε πολύ μετά το θάνατό του. Τρία χρόνια μετά, η σύζυγός του εγκατέλειψε μαζί με όλους τους θησαυρούς του νεκρού συζύγου της τη Βαλένθια με τη βοήθεια του βασιλιά Αλφόνσου. Το λείψανο του Σιντ μεταφέρθηκε στο μοναστήρι του Αγίου Πέτρου της Καρδένια (San Pedro de Cardeña). Σήμερα βρίσκεται στον καθεδρικό ναό του Μπούργος.
Γάμος και Οικογένεια
Ο Σιντ παντρεύτηκε τον Ιούλιο του 1075 την Χιμένα του Οβιέδο, συγγενή του βασιλιά Αλφόνσου ΣΤ΄. Δεν είναι γνωστή με σαφήνεια η καταγωγή της συζύγου του. Η «Ιστορία του Ροδρίγο» (Historia Roderici) που εμφανίστηκε περίπου μισό αιώνα αργότερα, αναφέρει ως πατέρα της τον κόμη Ντιέγο του Οβιέδο ενώ άλλες μεταγενέστερες πηγές τον κόμη Γκόμεθ ντε Γκορμάθ. Και τα δύο πρόσωπα δεν αναφέρονται σε σύγχρονες ή άλλες πηγές. Ο Ροδρίγο και η Χιμένα απέκτησαν τρία παιδιά, την Κριστίνα, τη Μαρία και τον Ντιέγο. Η Κριστίνα νυμφεύτηκε τον Αραγωνέζο πρίγκιπα Ραμίρο, κόμη του Μονθόν, και η Μαρία τον Ραϋμόνδο Βερεγγάριο Γ´ της Βαρκελώνης. Ο Ντιέγο σκοτώθηκε κατά τη μάχη της Κονσουέγρα (1097).
Με τον γάμο του, όπως και με τους γάμους των παιδιών του, ο Σιντ συνδέθηκε με τις βασιλικές δυναστείες της Ιβηρικής και βελτίωσε την πολιτική και διπλωματική θέση του. Επίσης μέσω της κόρης του Κριστίνα αποτελεί πρόγονο των δυναστειών της Γαλλίας και της Αγγλίας, οι οποίες κατάγονται από τον βασιλιά Γκαρθία Ραμίρεθ της Ναβάρρας, γιο της Κριστίνας.
Κύρια ιστορική πηγή για τη ζωή και τα κατορθώματα του Σιντ αποτελεί η «Ιστορία του Ροδρίγο» (Historia Roderici), γραμμένη στα λατινικά περί τα μέσα του 12ου αι. Την ίδια εποχή ή λίγο αργότερα (αρχές 13ου αι.) εμφανίζεται το μεγάλο καστιλιάνικο έπος «Ποίημα του Σιντ» (El Poema del Cid) ή «Τραγούδι του Σιντ μου» (Cantar de Mio Cid), ανώνυμου συγγραφέα. Η σωζόμενη μορφή του έχει έκταση περί τους 3700 στίχους ενώ λείπουν ακόμη αρκετές εκατοντάδες. Η θρυλική αίγλη που έλαβε το όνομα του Καστιλλιάνου ήρωα οφείλεται κατά κύριο λόγο στις «Μπαλάντες του Σιντ» (Romancero del Cid). Αυτά τα σύντομα ποιήματα (14ος αι.) προερχόμενα από την επική ποίηση των προηγούμενων αιώνων, αναφέρονται τόσο σε πραγματικά γεγονότα όσο και σε φανταστικές και συχνά υπερβολικές καταστάσεις και ασχολούνται σε μεγάλο βαθμό με τα νεανικά χρόνια του ήρωα και τον έρωτά του με την ωραία Χιμένα.
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
πηγή
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Λίγες οδηγίες πριν επισκεφθείτε το ιστολόγιό μας (Για νέους επισκέπτες)
Χρήσιμες οδηγίες για τις αναρτήσεις μας.
