Πρώτη τ᾽ Απρίλη

Πρώτη τ᾽ Απρίλη για ένωση και λευτεριά, 
τον δίκαιο αγώνα η ΕΟΚΑ ξεκινά...

Γράφει ο Χαράλαμπος Μηνάογλου

Από τα πολλά που θα μπορούσε κανείς να πει για την επέτειο ενάρξεως του Αγώνα της ΕΟΚΑ για ένωση της μεγαλονήσου με το ελληνικό κράτος, θα μου επιτρέψετε να σημειώσω πρώτα κάτι μικρό: η ΕΟΚΑ συγκέντρωσε για τον οπλισμό της 800 κυνηγετικά όπλα από τους κυνηγούς του νησιού. Καταλάβατε γιατί όλος αυτός ο πόλεμος κατά την οπλοκατοχής και κατά του κυνηγιού ακόμη; Γιατί τα όπλα, ακόμη και τα κυνηγετικά, εγγυώνται την λευτεριά. 

Το δεύτερο που θα σημειώσω δεν είναι μικρό. Αφορά σε έναν από τους γίγαντες του αγώνα της ΕΟΚΑ, το πρότυπο του Έλληνα μαθητή, τον Ευαγόρα Παληκαρίδη. Τον ήρωα ποιητή... Μερικοί δικοί του στίχοι στην αρχή και μετά το σπουδαίο ποίημα του Βαρέλη για τον ήρωα ποιητή και μαθητή. 

Θα πάρω μιαν ανηφοριά

Θα πάρω μιαν ανηφοριά, θα πάρω μονοπάτια
να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη λευτεριά.
Θ΄ αφήσω αδέλφια, συγγενείς, τη μάνα, τον πατέρα
μες στα λαγκάδια πέρα και τις βουνοπλαγιές.

Ψάχνοντας για την λευτεριά, θα’ χω παρέα μόνη
κατάλευκο το χιόνι, βουνά και ρεματιές.
Τώρα κι αν είναι χειμωνιά, θα” ρθει το καλοκαίρι
τη λευτεριά να φέρει σε πόλεις και χωριά.

Θα πάρω μιαν ανηφοριά, θα πάρω μονοπάτια
να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη λευτεριά.
Τα σκαλοπάτια θ’ ανεβώ, θα μπω σ’ ένα παλάτι
το ξέρω, θα’ ναι απάτη, δε θα’ ναι αληθινό.

Μες στο παλάτι θα γυρνώ, ώσπου να βρω τον θρόνο
βασίλισσα μια μόνο θα κάθεται σ’ αυτόν.
Κόρη πανώρια θα της πω, άνοιξε τα φτερά σου
και πάρε με κοντά σου, μονάχα αυτό ζητώ.

Των αθανάτων

Των αθανάτων το κρασί
το ‘βρετε σεις και πίνετε
ζωή για σας ο θάνατος
κι αθάνατοι θα μείνετε

ΦΩΤΗΣ ΒΑΡΕΛΗΣ

«Ευαγόρας Παλληκαρίδης»

Εψές πουρνό μεσάνυχτα στης φυλακής τη μάντρα
μες στης κρεμάλας τη θηλειά σπαρτάραγε ο Βαγόρας.
Σπαρτάρησε, ξεψύχησε, δεν τ’ άκουσε κανένας.

Η μάνα του ήταν μακριά, ο κύρης τους δεμένος,
η νια που τον ορμήνευε δεν είχε νυχτοπούλι
κι ούλοι οι συμμαθητάδες του μαύρο όνειρο δεν είδαν.
 
Εψές πουρνό μεσάνυχτα θάψαν τον Ευαγόρα.
Σήμερα Σάββατο ταχιά όλη η ζωή σαν πρώτα.
Ετούτος πάει στο μαγαζί, ετούτος πάει στον κάμπο,
ψηλώνει ο χτίστης εκκλησιά, πανί απλώνει ο ναύτης,
και στο σκολειόν ο μαθητής συλλογισμένος πάει.

Χτυπά κουδούνι, μπαίνουνε στην τάξη ένας ένας.
Μπαίνει κι η Πρώτη, η άταχτη, κι η Τρίτη, που διαβάζει,
μπαίνει κι η Πέμπτη αμίλητη, η τάξη του Ευαγόρα. –
Παρόντες όλοι; – Κύριε, ο Ευαγόρας λείπει. –
– Παρόντες, λέει ο δάσκαλος· και με φωνή που τρέμει:
Σήκω Ευαγόρα, να μας πεις Ελληνική Ιστορία!
Χωρίς μιλιά όλοι γύρισαν στο άδειο το θρανίο.
— Στάσου, Ευαγόρα, ορθός εκεί, στη θέση σου, όπως πρώτα!
Ο δίπλα, ο πίσω, ο μπροστά, βουβοί και δακρυσμένοι,
αναρωτιούνται στην αρχή, ώσπου η σιωπή τους κάμνει
να πέσουν μ’ αναφιλητά ετούτοι κι όλη η τάξη.
— Παλληκαρίδη, άριστα, Βαγόρα, πάντα πρώτος,
κλαμένος λέει ο δάσκαλος, ανάμεσα στο θρήνο.
— Στους πρώτους πρώτος, άγγελε πατρίδας δοξασμένης,
συ μέχρι χθες της μάνας σου ελπίδα κι αποκούμπι,
και του σχολειού μας σήμερα Δευτέρα Παρουσία!
Τα ᾽πε κι απλώθηκε σιωπή πα στα κλαμένα νιάτα,
που μπρούμυτα γεμίζανε της τάξης τα θρανία,
έξω απ’ εκείνο τ’ αδειανό, παντοτινά γεμάτο.

Γράφτηκε, κατά τη μαρτυρία του ποιητή, την επαύριο της εκτέλεσης του Παλληκαρίδη. Δημοσιεύεται στο βιβλίο του Γ. Χατζηκωστή, «Ευαγόρας Παλληκαρίδης: ο Ήρωας και ο Ποιητής» (Λευκωσία 1984)

Σωτηριολογικές παράμετροι της επιδημίας του κορωνοϊού

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ 

Εν Πειραιεί τη 26η Μαρτίου 2020 

Το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος, ο Αδάμ και η Εύα, όπως μας πληροφορεί το βιβλίο της Γενέσεως, πλάσθηκε από τον Θεό τελευταίο από όλα τα δημιουργήματα του Θεού, ως η κορωνίδα της δημιουργίας, ευρισκόμενο στο μεταίχμιο μεταξύ ορατής και νοητής κτίσεως, μετέχον τόσο του νοητού όσον και του αισθητού κόσμου. Πλάσθηκε κατ’ εικόνα Θεού, με προορισμό να φθάσει στο καθ’ ομοίωσιν, να αναχθεί δηλαδή στην κατά χάριν θέωση και να γίνει μέτοχος της θείας μακαριότητας, με τη δική του ελεύθερη επιλογή και προ πάντων με την πλήρη και τελεία υπακοή του στο θέλημα του Θεού, ως απαραίτητος όρος εξαρτήσεώς του από τον Θεόν. Όμως η παρακοή του στην συγκεκριμένη εντολή του Θεού ανέτρεψε, (ευτυχώς όχι ανεπανόρθωτα), αυτή τη δυνατότητα του αρχικού του προορισμού και τον οδήγησε στην τραγωδία της πτώσεως, στην τραγωδία της φθοράς και του θανάτου:

«Επικατάρατος η γη εν τοις έργοις σου· εν λύπαις φαγή αυτήν πάσας τας ημέρας της ζωής σου· ακάνθας και τριβόλους ανατελεί σοι, και φαγή τον χόρτον του αγρού. εν ιδρώτι του προσώπου σου φαγή τον άρτον σου, έως του αποστρέψαι σε εις γην, εξ’ ης ελήφθης, ότι γη ει και εις γην απελεύση» (Γεν.3,16-20). Αψευδής μάρτυρας αυτής της δικαίας, αλλά και φιλάνθρωπης αποφάσεως του Θεού, η ανθρώπινη ιστορία, η οποία είναι μεστή ωδίνων, πόνου, φθοράς και ασθενειών, οι οποίες τον οδηγούν στον πικρό θάνατο.

Αυτές τις ημέρες η ανθρωπότητα ολόκληρη βιώνει έναν τρομακτικό εφιάλτη, μια μεγάλη και φοβερή επιδημία παγκοσμίων διαστάσεων, την λοιμώδη νόσο του κορωνοϊού, ενός φοβερού και επικίνδυνου ιού, με ταχύτατο και ύπουλο τρόπο μεταδόσεως, με μεγάλη λοιμογόνο δύναμη και ανυπολόγιστες καταστρεπτικές συνέπειες σε ανθρώπινες ζωές, αλλά και οικονομικές. Ξεκίνησε από την πόλη Γιουχάν της μακρινής και πολυάνθρωπης Κίνας από ζωονόσο που μεταλλάχθηκε σε ανθρωπονόσο και εξαπλώθηκε με καταπληκτική ταχύτητα σε όλο τον κόσμο, μολύνοντας εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους και στέλνοντας στο θάνατο δεκάδες χιλιάδες. Μόνο στη γειτονική μας χώρα, την Ιταλία, έχουν χάσει τη ζωή τους περίπου 7.000 άνθρωποι μέχρι στιγμής, ενώ έχουν μολυνθεί δεκάδες χιλιάδες, με το ρυθμό των θανάτων να αυξάνει κατά γεωμετρική πρόοδο. Όπως αναφέρουν οι ειδικοί, κάθε τρία λεπτά πεθαίνει και ένας ιταλός, ενώ η ιταλική κυβέρνηση δεν προλαβαίνει να κατασκευάζει φέρετρα και δεν έχει μνήματα να θάψει τους πεθαμένους. Η κατάσταση στα νοσοκομεία και στις μονάδες εντατικής θεραπείας είναι απερίγραπτα τραγική.

Υπάρχει ένας υπερκορεσμός ασθενών σε συνδυασμό με ανεπάρκεια ιατρικού, νοσηλευτικού και βοηθητικού προσωπικού, ανεπάρκεια φαρμάκων και ιατρικού εξοπλισμού. Οι κυβερνήσεις όλων των κρατών σήμαναν συναγερμό και εφάρμοσαν σκληρά προληπτικά μέτρα για την μείωση της μετάδοσης του φονικού ιού. Μέτρα σκληρά έλαβε και η ελληνική κυβέρνηση, κλείνοντας χώρους εργασίας και μαζικής ψυχαγωγίας και μαζί όλους τους χώρους λατρείας, απαγορεύοντας ακόμη και την τέλεση της Θείας Ευχαριστίας, ένα γεγονός πρωτόγνωρο στα εκκλησιαστικά χρονικά. Τα τελευταία εικοσιτετράωρα απαγορεύτηκε και η ελεύθερη κυκλοφορία των πολιτών, δημιουργώντας ένα κλίμα φόβου, αβεβαιότητας και απελπισίας.

Ο σύγχρονος άνθρωπος μέσα στην παραφροσύνη της επάρσεώς του, μεθυσμένος από τις καταπληκτικές αλματώδεις προόδους του τεχνολογικού του πολιτισμού, διεκήρυξε προ πολλού το «θάνατο του Θεού» και ανέβασε τον εαυτό του στη θέση Του. Αγνοώντας την κτιστή και πεπερασμένη του φύση, νόμισε ότι βρήκε το «σωματίδιο του Θεού» και ότι θα μπορούσε ως θεός να δημιουργήσει ανθρώπινα όντα, κάτι σαν ρομπότ με τεχνητή νοημοσύνη, που θα έλυναν όλα τα παγκόσμια προβλήματα της ανθρωπότητας. Όμως ένας αόρατος ιός, μεγέθους μερικών εκατομμυριοστών του χιλιοστομέτρου, ήρθε να γκρεμίσει την ανθρώπινη έπαρση και να φανερώσει την ανθρώπινη αδυναμία και σμικρότητα. Να τον προσγειώσει στην πραγματικότητα και να τον απογυμνώσει από την ύβρη της αλαζονείας του, η οποία τον εξομοίωσε με τους ανθρώπους της εποχής του πύργου της Βαβέλ. Οι υπερφίαλοι ισχυροί της γης γονάτισαν μπροστά στον αόρατο εχθρό και τρέμουν από φόβο.

Κάποιοι ισχυροί ηγέτες μολύνθηκαν και απομονώθηκαν με τρόμο, για να μην έχουν την κατάληξη των τραγικών θυμάτων του ιού. Αλαφιασμένοι καταναλωτές αδειάζουν τα ράφια των καταστημάτων, τρέφοντας την ψευδαίσθηση ότι έτσι μπορούν να επιβιώσουν από έναν ενδεχόμενο αποκλεισμό. Άλλοι έντρομοι παίρνουν προληπτικά διάφορα φάρμακα, προξενώντας βλάβες στον οργανισμό τους. Κάποιοι άλλοι εναποθέτουν τις ελπίδες τους στη «θεά» επιστήμη, να βρει το αποτελεσματικό εμβόλιο.

Βιώνοντας την θλίψη και την οδύνη όλων αυτών, των «αποκαλυπτικού» χαρακτήρος γεγονότων, εύλογα γεννώνται μέσα μας τα ερωτήματα: Γιατί άραγε επέτρεψε ο Θεός, να υποφέρει η ανθρωπότητα από αυτή τη φοβερή μάστιγα και να χάνουν τη ζωή τους χιλιάδες συνάνθρωποι μας; Γιατί δεν καταπαύει με ένα πρόσταγμά Του την εξάπλωση του ιού και τη φονική του δύναμη; Ποια είναι η βαθύτερη αιτία αυτού του κακού, αυτής της συμφοράς;

Την απάντηση στα παρά πάνω ερωτήματα μας δίνουν οι άγιοι Πατέρες μας, οι οποίοι επισημαίνουν ότι η αρχική αιτία και η ρίζα όλων των κακών, των θλίψεων και των συμφορών είναι η αμαρτία και η αποστασία του ανθρώπου από τον Θεό και το θέλημά Του. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος παρατηρεί ότι «εάν το σπουδαιότερο νόσημα, αυτός ο θάνατος δηλαδή, έχει τη ρίζα και την αιτία του στην αμαρτία, πολύ περισσότερο τα περισσότερα από τα νοσήματα. Εκτός από αυτά στην αμαρτία οφείλεται και το ότι υποφέρουμε», (ΕΠΕ 10,222. PG 57,345).

Οι πόλεμοι, οι σεισμοί, οι πλημμύρες, οι θεομηνίες, οι τυφώνες, οι φονικές επιδημίες κ.λ.π. από εκεί προέρχονται και επομένως δεν είναι αίτιος όλων αυτών των κακών ο Θεός, αλλά ο άνθρωπος. Απλώς ο Θεός, ως άριστος παιδαγωγός, παραχωρεί να έρθουν όλα αυτά από πολλή φιλανθρωπία και αγάπη, για να οδηγήσει τον άνθρωπο στη μετάνοια και στη σωτηρία. Χρησιμοποιεί δηλαδή εν τη πανσοφία Του όλα αυτά τα κακά, που είναι αποτέλεσμα της αμαρτίας, για να γίνουν φάρμακα κατά της αμαρτίας. Ο μέγας Βασίλειος σε ομιλία του με τίτλο: «Ότι ουκ έστιν αίτιος των κακών ο Θεός», παρατηρεί μεταξύ άλλων τα εξής: «Οι αφανισμοί των πόλεων και οι σεισμοί και οι πλημμύρες και οι απώλειες των στρατευμάτων και τα ναυάγια και όλες οι πολυάνθρωπες καταστροφές, είτε από την γη, είτε από την θάλασσα, είτε από τον αέρα, είτε από την φωτιά, είτε από οποιαδήποτε αιτία, προκαλούνται, γίνονται, για τον σωφρονισμό αυτών που επιζούν. Διότι ο Θεός με δημόσιες μάστιγες σωφρονίζει την γενικευμένη κακία του λαού….Οι θάνατοι δε επέρχονται όταν συμπληρωθούν τα όρια της ζωής, που εξ’ αρχής για τον καθένα όρισε η δικαία κρίσις του Θεού, ο οποίος από μακρυά προβλέπει το συμφέρον για τον καθένα από μας», (ΕΠΕ. 7, 92-100).

Ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Επίσκοπος Αχρίδος, ο οποίος έζησε τις φρικαλεότητες και των δύο παγκοσμίων πολέμων και εξορίσθηκε στα στρατόπεδα του Νταχάου από τους Ναζί, έγραφε χαρακτηριστικά για την καθολική αποστασία της Ευρώπης, (και γενικότερα της Δύσεως) και τον άθεο πολιτισμό της: «Οι αιρετικοί λαοί της εποχής μας έδωσαν εις τον Χριστόν και Κύριον την τελευταίαν θέσιν εις την τράπεζαν του κόσμου τούτου, ως εις έσχατον επαίτην, ενώ εις τας πρώτας θέσεις ετοποθέτησαν τους μεγάλους των άνδρας, τους πολιτικούς, τους λογοτέχνας, τους μυθοποιούς, τους επιστήμονας, τους κεφαλαιούχους, ακόμη και τους τουρίστας και τους ποδοσφαιριστάς… Ο Χριστός απεμακρύνθη από την Ευρώπην, όπως κάποτε από την χώραν των Γαδαρηνών, όταν οι Γαδαρηνοί το εζήτησαν. Μόλις όμως Αυτός έφυγεν, ήλθε ο πόλεμος, η οργή, ο τρόμος και η φρίκη, η κατάρρευσις και η καταστροφή. Επέστρεψεν εις την Ευρώπην ο προχριστιανικός βαρβαρισμός….μόνον που αυτός ήταν εκατό φορές φρικωδέστερος».

Αυτή η γενικευμένη αποστασία των ανθρώπων της εποχής που έζησε ο άγιος Νικόλαος, μπορούμε να πούμε ότι επαναλαμβάνεται και στην εποχή μας, με αποτέλεσμα να βιώνουμε την φρίκη της πανδημίας του κορωνοϊού και πολλές άλλες παιδαγωγικές «επιφορές» που μαστίζουν την ανθρωπότητα. Και από ότι φαίνεται θα έρθουν στο μέλλον και άλλα ακόμη μεγαλύτερα κακά, εξ’ αιτίας της αμετανοησίας και σκληροκαρδίας μας. Φυσικά η αποστασία δεν απουσιάζει και από την πατρίδα μας, η οποία, ενώ ευεργετήθηκε πολυμερώς και πολυτρόπως στη διάρκεια της ιστορίας της από τον Κύριο, την Παναγία και τους αγίους μας, εν τούτοις φάνηκε αχάριστη απέναντι σε τόσες πολλές και μεγάλες ευεργεσίες.

Η Ελληνική Πολιτεία και η κοινωνία μας τα τελευταία χρόνια δυστυχώς όλο και περισσότερο απωθεί τον Σωτήρα Κύριο από τη ζωή της, με πλήθος νόμων αντιχριστιανικών, με την αλλοτρίωση του μαθήματος των θρησκευτικών και την σταδιακή μεταμόρφωσή του σε θρησκειολογικό, με την προοδευτική και αλματώδη ισλαμοποίηση της χώρας, την ανέγερση Τζαμιού στην Αθήνα, (αντί της εκπληρώσεως του τάματος του Έθνους), με την δημιουργία κατευθύνσεως Ισλαμικών Σπουδών στη Θεολογική Σχολή της Θεσσαλονίκης, με τη αλλαγή της ανθρώπινης οντολογίας και την δημόσια προβολή και διαφήμισή της με παρελάσεις υπερηφανείας και τη θέσπιση του ανίερου συμφώνου συμβίωσης και της υιοθέτησης παιδιών ατόμων του ιδίου φύλου, με την προβολή θεατρικών παραστάσεων, στις οποίες ευθέως υβρίζεται το πανάγιο όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, με την νομιμοποίηση της παναιρέσεως του Οικουμενισμού στη «Σύνοδο» της Κρήτης, με την αποδοχή και νομιμοποίηση των σχισματικών της Ουκρανίας και με πολλά άλλα, ων ουκ έστιν αριθμός.

Η αποστασία της εποχής μας δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία της ανθρωπότητας. Έχει ξεπεράσει ακόμη και αυτήν επί των ημερών του Νώε και της ρωμαϊκής εποχής. Η λατρεία του αληθινού Θεού αντικαταστάθηκε με τη λατρεία του Σατανά, ενώ παράλληλα τα οικουμενιστικά ανοίγματα πολλών επισκόπων, που φθάνουν μέχρι και αυτή την μυστηριακή διακοινωνία, δημιουργούν βαθειά ρήγματα στην ενότητα της Ορθοδοξίας, αφήνοντας ψυχρούς και αδιάφορους τους εκκλησιαστικούς μας ηγέτες.

Ελάχιστοι δυστυχώς είναι εκείνοι οι οποίοι, υψώνουν τα μάτια στο Θεό, για να αναθέσουν τη λύση του προβλήματος στον Μεγάλο Ιατρό των ψυχών και των σωμάτων μας. Καταφεύγουν σ’ Αυτόν, που είναι η πηγή της ζωής και χορηγεί τη ζωή, στο Θεό. Γονατίζουν με δάκρυα στα μάτια και προσεύχονται όχι μόνο για τον εαυτό τους, αλλά και για όλο τον κόσμο που δοκιμάζεται, να γίνει ίλεως ο Θεός «επί ταις αμαρτίαις ημών» και να καταπαύσει την επιδημία.

Η πρόσφατη απόφαση του πρωθυπουργού να απαγορεύσει, για λόγους προληπτικούς, την τέλεση στους Ιερούς Ναούς κάθε Ιερής Ακολουθίας, ακόμη και αυτής της Θείας Λειτουργίας, αποτελεί την πιο οδυνηρή παιδαγωγική μάστιγα του Θεού. Ο Θεός από αγάπη και φιλανθρωπία και αποβλέποντας στο πνευματικό συμφέρον όλων, μας στέρησε προσωρινά, από το Ποτήριο της Ζωής, επιβάλλοντας κατά κάποιον τρόπο ένα είδος ακοινωνησίας, ένα «επιτίμιο», σαν αυτά τα επιτίμια που επιβάλλει ο πνευματικός σε πιστούς, που έπεσαν σε βαριές αμαρτίες, για να μας βοηθήσει να έλθουμε εις εαυτούς, να μετανοήσουμε αληθινά και να αποβάλουμε την σκληροκαρδία μας. Στην προκειμένη περίπτωση πιστεύουμε ότι βρίσκει πλήρη εφαρμογή ο θεόπνευστος λόγος του προφήτη Ησαΐα: «ουαί έθνος αμαρτωλόν, λαός πλήρης αμαρτιών, σπέρμα πονηρόν, υιοί άνομοι· εγκατελίπατε τον Κύριον και παρωργίσατε τον άγιον του Ισραήλ. … τι μοι πλήθος των θυσιών υμών; λέγει Κύριος· πλήρης ειμί ολοκαυτωμάτων κριών, και στέαρ αρνών και αίμα ταύρων και τράγων ου βούλομαι, ουδέ αν έρχησθε οφθήναι μοι. τις γαρ εξεζήτησε ταύτα εκ των χειρών υμών; πατείν την αυλήν μου ου προσθήσεσθαι· εάν φέρητε σεμίδαλιν, μάταιον· θυμίαμα, βδέλυγμά μοι εστι· τας νουμηνίας υμών και τα σάββατα και ημέραν μεγάλην ουκ ανέχομαι· νηστείαν και αργίαν και τας νουμηνίας υμών και τας εορτάς υμών μισεί η ψυχή μου· εγενήθητέ μοι εις πλησμονήν, ουκέτι ανήσω τας αμαρτίας υμών. όταν εκτείνητε τας χείρας υμών προς με, αποστρέψω τους οφθαλμούς μου αφ υμών, και εάν πληθύνητε την δέησιν, ουκ εισακούσομαι υμών» (Ησ.4,11-15). Δηλαδή «Αλλά αλίμονο σε σένα, έθνος αμαρτωλό, λαέ, που είσαι γεμάτος αμαρτίες, απόγονοι πονηρών προγόνων, υιοί παράνομοι. Εγκαταλείψατε τον Κύριο και παροργίσατε τον άγιο Θεό εναντίον σας … 

Ο Κύριος λέγει: τι να κάμω εγώ το πλήθος των θυσιών σας; Είμαι γεμάτος και χόρτασα από θυσίες ολοκαυτωμάτων κριών, που μου προσφέρετε. Δεν θέλω πλέον ούτε το λίπος των αμνών, ούτε το αίμα των ταύρων και των τράγων. Ούτε θέλω να έρχεστε κατά τις μεγάλες εορτές και να παρουσιάζεστε ενώπιον μου στο ναό με τις προσφορές και τις θυσίες σας. Ποιος ζήτησε αυτά από τα χέρια σας; Δεν θα σας επιτρέψω λοιπόν να πατήσετε την αυλή του ναού μου. Εάν μου προσφέρετε, δια τον τύπον μόνον, θυσία σιμιγδαλιού, θα είναι μάταια και άχρηστη για σας η προσφορά. Και αυτό ακόμη το ευώδες θυμίαμα είναι σιχαμερό σε μένα, όταν δεν συνοδεύεται από καθαρότητα καρδιάς. Δεν θα ανεχτώ πλέον την εορτή της πρώτης εκάστου μηνός, ούτε καν και την ημέρα του Σαββάτου, ούτε την μεγάλη και επίσημη εορτή του Εξιλασμού. Τις νηστείες σας και τις αργίες σας των εορτών σας και τις εορτές εκάστης πρώτης του μηνός και τις άλλες εορτές σας αποστρέφεται η ψυχή μου. Σας χόρτασα, μου καθίσατε στο στομάχι, δεν θα ανεχτώ πλέον τις αμαρτίες σας. όταν υψώνετε ικετευτικές τις χείρες σας σε μένα και ζητάτε την βοήθειά μου, εγώ γυρίζω αλλού τα μάτια μου από σας με αποστροφή. Και εάν πολλαπλασιάσετε και παρατείνετε τις δεήσεις σας, δεν θα σας ακούσω». Φοβεροί όντως λόγοι, που μιλούν από μόνοι τους και δεν χρειάζεται κανέναν σχολιασμό. Φαίνεται ότι δεν είμαστε άξιοι, κλήρος και λαός, εκτός ίσως ελαχίστων εξαιρέσεων, να κοινωνούμε το πανάγιο Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και γι’ αυτό επέτρεψε ο Θεός να στερηθούμε και αυτή ακόμη τη Θεία Κοινωνία.

Κλείνοντας, θέλουμε να τονίσουμε με τον πλέον δραματικό τρόπο την ανάγκη της μετάνοιας όλων μας, κλήρου και λαού. Η φοβερή πανδημία των ημερών μας χωρίς αμφιβολία, είναι το τραγικό αποτέλεσμα της έσχατης αποστασίας μας. Και ταυτόχρονα παραχώρηση δοκιμασίας από μέρους του Θεού για να έρθουμε εις εαυτούς. Για να μετανοήσουμε αληθινά και γνήσια, όπως οι κάτοικοι της πόλεως Νινευί, για τους οποίους γίνεται λόγος στο βιβλίο του Ιωνά. Σύμφωνα με τη σχετική διήγηση, όταν ο προφήτης Ιωνάς ήρθε στην πόλη και προανήγγειλε την καταστροφή της σε τρείς ημέρες, όλοι οι κάτοικοι της πόλεως μετανόησαν έμπρακτα με νηστείες και προσευχές, σκεπτόμενοι πως «ει μετανοήσει ο Θεός και αποστρέψει εξ’ οργής θυμού αυτού και ου μη απολώμεθα» (Ιων.3,9). Και πράγματι ο Θεός της αγάπης και των οικτιρμών δεν τιμώρησε τους Νινευΐτες, διότι «είδεν ο Θεός τα έργα αυτών, ότι απέστρεψαν από των οδών αυτών των πονηρών, και μετενόησεν ο Θεός επί τη κακία, ή ελάλησε του ποιήσαι αυτοίς, και ουκ εποίησε» (Ιων.3,10). Ας αποβάλλουμε από μέσα μας κάθε φόβο, δειλία και πανικό, όπως αρμόζει σε αληθινούς χριστιανούς, αναθέτοντας την ζωή μας στα χέρια του Θεού, σύμφωνα με την προτροπή της Εκκλησίας μας: «εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα», τηρώντας παράλληλα και τις οδηγίες των γιατρών και τις εντολές της πολιτείας. 

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

ΑΒΕΡΩΦ

ΨΗΦΙΣΜΑ ΤΗΣ Δ.Ε. ΤΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ Γ. ΓΡΙΒΑ -ΔΙΓΕΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ 65η ΕΠΕΤΕΙΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΟΥ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΕΟΚΑ

Ανατρέχουμε σήμερα, στις ενδοξότερες σελίδες της συγχρονης ιστορίας μας. Η μνήμη μας, γυρνά σήμερα 65 ολόκληρα χρόνια πίσω, στην 1η Απριλίου 1955. Ακούμε ξανά το εγερτήριο σάλπισμα του θρυλικού Διγενή. Ανατρέχουμε στο πρώτο φυλλάδιο της ΕΟΚΑ “Με την βοήθειαν του Θεού, με πίστιν εις τον τίμιον αγώνα μας, αναλαμβάνομεν τον αγώναν δια την αποτίναξιν του αγγλικού ζυγού...”

Κατά τον επικό απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ το 1955-1959, μια χούφτα αγωνιστών με επικεφαλής τον θρυλικό Διγενη, με θυσίες αίματος , με τη στήριξη ολοκλήρου του λαού μας, αντιμετώπισαν τη πανίσχυρη Βρεττανική Αυτοκρατορία.

Επί τέσσερα χρόνια, η νεολαία της Κύπρου, υπό τις διαταγες του θρυλικού αρχηγού της ΕΟΚΑ, διεξήγαγε τον επικό αγώνα κατά της πανίσχυρης Βρεττανικής αυτοκρατορίας. Ο μικρόσωμος στρατιωτικός με το αστραποβόλο βλέμμα, με την επιμονή, οργάνωση και πειθαρχία που τον διέκρινε, έγινε ο μπουρλοτιερης που άναψε της εγέρσεως τη δάδα και φώτισε τον δρόμο για την Ελλάδα.. Ενωσε όλοκληρο τον λαό, του μεταλαμπάδισε την αστηρευτη αγάπη προς την γαλανή πατρίδα, την πίστη και την ελπίδα.

Μετέτρεψε τους φιλήσυχους και απειροπόλεμους νέους της Κύπρου, σε λιοντάρια. Ατρόμητοι ρίχνονται στη μάχη, απτόητοι αντιμετωπίζουν την αγχόνη, με καρτερία αντιμετωπίζουν τα βασανιστήρια.

Ατυχώς τις θυσίες των αγωνιστών της ΕΟΚΑ εξαργύρωσε η ανίκανη πολιτική ηγεσία, με μια κολοβή ανεξαρτησία. Χάρις σ' αυτόν τον επικό αγώνα, αυτοί που επέλεξαν “τη μη ανάμειξη “ τους, αυτοί που κράτησαν εχθρική στάση, που συνεργάστηκαν με τους κατακτητές, κατέλαβαν θώκους και έδρανα και έχουν σήμερα το θράσος να πιπιλίζουν ότι “ηταν σίγουρα ένας αγώνας ηρωϊκός, ομως εκτός τόπου και χρόνου”. Έχουν το θράσος να υποτιμούν την αξία του αγώνα και να λασπολογούν κατά του θρυλικού αρχηγού της ΕΟΚΑ. Τους αφίνουμε να κινούνται στο περιθωρειο της ιστορίας ως επέλεξαν. 

Σήμερα, ξαναβαφτιζόμαστε στο πνεύμα αυτής της ιστορικής περιόδου, αποθέτουμε στεφάνους δόξης στα μνημεία των ηρώων μας, που τραγουδώντας τη Λευτεριά ανέβηκαν στην αγχόνη, αυτών που έπεσαν στις μάχες, στις ενέδρες, κατά την εκτέλεση του καθήκοντος. Τιμούμε τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ, τους ζώντες και αυτούς που έφυγαν από τη ζωή . Τιμούμε τον θρυλικό αρχηγό του Αγώνα τον αθάνατο Διγενή.

Ο αγώνας της ΕΟΚΑ μας διδάσκει ότι, και τα “τετελεσμένα “ μπορεί να ανατραπούν, εάν έχουμε πίστη, ψυχή, αγωνιστική διάθεση, στόχους και ομόνοια μεταξύ μας.Οι συνεχείς υποχωρήσεις και παραχωρήσεις δεν ικανοποιούν την τουρκική βουλιμία, αλλά μάλλον με αυτές αννοιγει περισσότερο η όρεξή τους.

Είναι λοιπόν, επιτακτική ανάγκη να αναθεωρήσουμε τις θέσεις μας. Να επαναχαράξουμε την πολιτική και τους στόχους μας. Να θωρακίσουμε πρωτίστως την άμυνα μας. Να δημιουργήσουμε αληθινες συμμαχίες. Ανάπτυξη και πρόοδος θα υπάρξει μόνο με ένα ενιαίο λειτουργικό κράτος, εντεταγμένο στην Ευρωπαική Ενωση που αποτελεί εγγύηση για τα δικαιώματα όλων των πολιτών.

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΕΟΚΑ!

ΑΘΗΝΑ ΜΑΡΤΙΟΣ 2020

Η ΔΙΟΙΚΟΥΣΑ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ Γ. ΓΡΙΒΑ - ΔΙΓΕΝΗ
 
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΓΙΩΡΚΑΣ - ΠΡΟΕΔΡΟΣ
ΣΠΥΡΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ - ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ

ΜΕΛΗ
ΑΝΔΡΕΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ
ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΣΙΝΤΖΟΥΡΑΣ
ΛΑΖΑΡΟΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ

ΤΙΜΑΜΕ ΤΗΝ 1Η ΑΠΡΙΛΗ 1955, ΜΕ ΤΗΝ ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΑΤΑΧΥΡΩΣΗ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΕΠΕΤΕΙΟΥ ΤΗΣ ΕΠΟΠΟΙΙΑΣ ΤΗΣ Ε.Ο.Κ.Α. ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΡΙΒΑ - ΔΙΓΕΝΗ.
Ο ΚΥΠΡΙΑΚΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΑΠΟΚΟΡΥΦΩΣΗ ΤΟΥ.
ΟΡΚΟΣ ΑΠΑΡΑΒΑΤΟΣ - ΕΝΩΣΙΣ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ.

Θα πάρω μια ανηφοριά....

από το κανάλι cathriene256 

Θα πάρω μιαν ανηφοριά, 
Θα πάρω μονοπάτια, 
να βρω τα σκαλοπάτια, 
που παν στη Λευτεριά. 

Θ' αφήσω αδέλφια συγγενείς, 
την μάνα, τον πατέρα, 
μεσ' τα λαγκάδια πέρα, 
και στις βουνοπλαγιές. 

Ψάχνοντας για τη λευτεριά, 
θα 'χω παρέα μόνη, 
κατάλευκο το χιόνι, 
βουνά και ρεματιές.

Τώρα κι αν είναι χειμωνιά, 
θα 'ρθει το καλοκαίρι, 
τη λευτεριά να φέρει, 
σε πόλεις και χωριά, 

Θα πάρω μιαν ανηφοριά, 
θα πάρω μονοπάτια, 
να βρω τα σκαλοπάτια, 
που παν' στη Λευτεριά. 

Τα σκαλοπάτια θ' ανεβώ, 
θα μπω σ' ένα παλάτι, 
το ξέρω θα 'ν' απάτη, 
δεν θά 'ναι αληθινό. 

Μες το παλάτι θα γυρνώ, 
ώσπου να βρω το θρόνο, 
βασίλισσα μια μόνο, 
να κάθεται σ' αυτόν. 

Κόρη πανώρια θα της πω, 
άνοιξε τα φτερά σου, 
και πάρε με κοντά σου, 
μονάχα αυτό ζητώ. 

Γεια σας παλιοί συμμαθηταί! Τα τελευταία λόγια τα γράφω σήμερα για σας. Κι όποιος θελήσει για να βρει έναν χαμένο αδελφό, έναν παλιό του φίλο, Ας πάρη μιαν ανηφοριά, ας πάρη μονοπάτια, να βρή τα σκαλοπάτια, που παν στη Λευτεριά. 

ΣΧΟΛΙΟ

Κατά την δική μου άποψη είναι η καλύτερη εκτέλεση του τραγουδιού του Ευαγόρα στο διαδίκτυο...
Αυτό το νέο παιδί ο ήρωας μας Ευαγόρας Παληκαρίδης ήταν ο τελευταίο που εκτελέστηκε από τους Αγγλους στα φυλακισμένα μνήματα...

Είχε πει ότι θα ζητήσει από τον Θεό όταν πάει κοντά του να είναι ο τελευταίος και Κύριος του έκανε το χατήρι...

Σημείωση: Οπως γνωρίζετε οι παλαιότεροι αναγνώστες μας το βίντεο αυτό καθώς και τα λόγια του τραγουδιού του Ευαγόρα, βρίσκονται εδώ και πολλά χρόνια στην μόνιμη δεξιά στήλη του ιστολογίου μας.... 
Ως έσχατη τιμή σε όλα τα παλικάρια που έδωσαν την ζωή τους για μια ελεύθερη κι ελληνική Κύπρο...

1 Απριλίου 2020, 65 χρόνια από την έναρξη του αγώνα της ΕΟΚΑ

Είναι ένα από τα πιο παλιά άρθρα του stamps-philatelic, δημοσιεύθηκε το 2015, πριν 5 χρόνια με την ευκαιρία της επετείου των 60 ετών από την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ και της έκδοσης από τα Κυπριακά Ταχυδρομεία αναμνηστικού μπλοκ για την επέτειο. Σήμερα 1 Απριλίου 2020 πέντε χρόνια από τότε και 65 χρόνια από το ξεκίνημα του ηρωικού αγώνα, το επαναφέρουμε αφιερωμένο σε όλους όσους αγωνίστηκαν για την ΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΠΑΤΡΙΔΑ. 

Γράφει ο Δημήτρης Περδίκης 

Στις 2 Απριλίου τα Κυπριακά Ταχυδρομεία θα κυκλοφορήσουν ένα αναμνηστικό φύλλο (μπλοκ - φεγιέ) με γραμματόσημο αξίας 2 ευρώ, για να τιμήσουν την 60ρίδα από την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα της Κύπρου. 

Όπως αναφέρει η σχετική ανακοίνωση των ταχυδρομείων «Την 1η Απριλίου 2015, συμπληρώνονται εξήντα χρόνια από την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, που οδήγησε τελικά στην ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. 

Για τέσσερα χρόνια ο κυπριακός λαός, με πρωτοπόρο τη νεολαία του, η οποία προβάλλεται στην τιμητική αυτή έκδοση του σχετικού γραμματοσήμου, αντιτάχθηκε και πολέμησε με γενναιότητα, αυτοθυσία και ηρωισμό. Ούτε οι υπέρτερες δυνάμεις της αποικιοκρατικής Μεγάλης Βρετανίας, ούτε οι απαγχονισμοί, ούτε τα απάνθρωπα βασανιστήρια μπόρεσαν να κάμψουν το φρόνημα και το μεγαλείο του λαού την εποχή εκείνη. 

Η έκδοση του γραμματοσήμου αυτού στόχο έχει να τιμήσει τον αγώνα και τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ, οι οποίοι άνοιξαν τον δρόμο προς την ελευθερία και την δικαιοσύνη».
Αυτά γράφει η ανακοίνωση για τον ηρωικό αγώνα της Κύπρου, ο οποίος είχε βέβαια και έναν αρχηγό, τον Γεώργιο Γρίβα - Διγενή. Είχε και πολλούς επώνυμους ήρωες που πέσανε στο πεδίο της μάχης όπως ο μεγάλος Γρηγόρης Αυξεντίου ή απαγχονίστηκαν όπως οι Καραολής, Δημητρίου, Παλληκαρίδης και άλλοι. 

Αυτοί οι ήρωες δεν πολέμησαν για τίποτα άλλο από την ένωση της Κύπρου με την μητέρα πατρίδα και τώρα εξήντα χρόνια μετά βλέπουμε πως ο αγώνας τους δεν δικαιώθηκε ακόμα αλλά τουναντίον το ένα τρίτο του εδάφους της Κύπρου βρίσκεται υπό τουρκική κατοχή από το 1974. Το χειρότερο όμως είναι πως η δικαίωση της Κύπρου εμφανίζεται πλέον πως είναι κάποια διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία που πιθανότατα θα νομιμοποιήσει την παρουσία της Τουρκίας στον βορρά αλλά και θα γίνει σκαλοπάτι για την μεταμόρφωση του νότου σε τουρκικό προτεκτοράτο. 

Πριν από καιρό είχα περάσει στα κατεχόμενα και ο δρόμος μου με έβγαλε σε ένα χωριό κοντά στην Αμμόχωστο. Το χωριό αυτό τώρα έχει ένα τουρκικό όνομα και πληθυσμό εποίκων. Κάποτε όμως το λέγανε Πραστό και οι κάτοικοι ήσαν όλοι Έλληνες, γηγενείς από τα αρχαία χρόνια. Μια μικρή πλατεία και στη μέση μία μικρή εκκλησία που τώρα είναι πια τζαμί. Όμως να εκεί σε τοίχο στην μικρή πλατεία ξεθωριασμένη φαινόταν καθαρά γραμμένη μια λέξη που όλο τον τοίχο έπιανε. Σίγουρα κανένας Τούρκος δεν καταλάβαινε τι έγραφε εκεί πέρα, γι αυτό και έστεκε ανενόχλητη παρά τα τόσα χρόνια. ΕΝΩΣΙΣ έγραφε στον τοίχο της πλατείας. Τα παλληκάρια της ΕΟΚΑ δεν πέθαναν μάταια, απλά ο αγώνας τους δεν τέλειωσε ακόμα. 

πηγή

Η ανατροπή του κατεστημένου…

Γράφει ο ΠαπαΗλίας Υφαντής

Επικρατεί γενικά η αντίληψη ότι η Εκκλησία είναι η ψυχή και καρδιά του κατεστημένου. Και σ’ αυτό βέβαια φταίνε οι εκπρόσωποί της, οι οποίοι, εκτός του ότι, κατά κανόνα, είναι διαπρύσιοι υπερασπιστές του κατεστημένου, και οι ίδιοι με το βίο τους και την πολιτεία τους υπερακοντίζουν και τις σκληρότερες ακόμη εκδοχές του. Ωσάν να μην έχουν ούτε μια φορά αναγνώσει το Ευαγγέλιο, αλλά να έχουν αποστηθίσει και εγκολπωθεί τον «Ηγεμόνα» του Μακιαβέλι και τον «Υπεράνθρωπο» του Νίτσε! 

Τον γράφοντα όμως δεν τον ενδιαφέρουν οι θέσεις και οι απόψεις και η κούφη νοοτροπία και μεγαλαυχία των εκπροσώπων της δεσποτοκρατίας αλλά πρωταρχικά το τι λέει το Ευαγγέλιο. Δεδομένου ότι η ευαγγελική αλήθεια αποτελεί τον καθρέφτη μέσα απ’ τον οποίο μπορούμε να δούμε ανάγλυφα τα χαρακτηριστικά της διαχρονικής πραγματικότητας. Και ας πάρουμε, για παράδειγμα, στην προκειμένη περίπτωση, την ευαγγελική περικοπή (Μάρκου: Ι, 32-45) της σημερινής Κυριακής ( Ε΄ Κυριακής των Νηστειών). 

Ο Χριστός, μας λέει το Ευαγγέλιο, μιλούσε, στους μαθητές του, για τα πάθη και τη σταύρωσή του. Τη στιγμή, που εκείνοι ονειρεύονταν πλούτη, εξουσίες και μεγαλεία. Μάλιστα δυο απ’ αυτούς, οι γιοι του Ζεβεδαίου, του ζήτησαν και ιδιαίτερα προνόμια. Να καθίσουν, δηλαδή, ο ένας στα δεξιά του και ο άλλος στ’ αριστερά του. Αλλά ο Χριστός τους κοίταξε με συγκατάβαση, για τη μωροφιλοδοξία τους, και τους είπε: 

- Δεν ξέρετε τι ζητάτε! Μπορείτε να πιείτε το ποτήρι (εννοούσε το ποτήρι του σταυρικού θανάτου), που εγώ θα πιω και να βαπτιστείτε το βάπτισμα (το λουτρό αίματος), που εγώ θα βαπτιστώ; 

- Και βέβαια μπορούμε! Αποκρίθηκαν εκείνοι, που ασφαλώς δεν είχαν καταλάβει τι εννοούσε. 

- Ε, λοιπόν, τους είπε, αυτή η χάρη μπορεί και να σας γίνει. Αλλά το προνόμιο να γίνετε πάρεδροί μου πρόλαβαν και το πήραν κάποιοι άλλοι. Που με βάση τα γεγονότα μπορούμε να εικάσουμε πως αυτοί οι άλλοι πρέπει να ήταν οι δυο ληστές, που σταυρώθηκαν μαζί του.

Αλλά εκείνοι και πάλι δεν κατάλαβαν τι εννοούσε. Και το χειρότερο ήταν πως, ενώ δεν κατάφεραν τίποτε, προκάλεσαν και την αγανάκτηση των υπολοίπων. Που ασφαλώς κι εκείνοι είχαν ανάλογες φιλοδοξίες, που πληγώθηκαν, όταν κατάλαβαν το πονηρό παιχνίδι των γιων του Ζεβεδαίου.

Γι’ αυτό και ο Χριστός τους κάλεσε όλους μαζί και τους είπε: Οι κοσμικοί άρχοντες καταδυναστεύουν και καταληστεύουν τους λαούς. Και δεν ντρέπονται να παρουσιάζονται και σαν ευεργέτες τους και ελευθερωτές τους. Ε, λοιπόν, η δική σας η κοινωνία, η πολιτεία του Θεού, σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να είναι ίδια με την κοινωνία των τυράννων, που αυτοτιτλοφορούνται ελευθερωτές και των ληστάρχων, που αυτοπροσδιορίζονται ως ευεργέτες. Το κατεστημένο θέλει τους άρχοντες στην κορυφή της πυραμίδας και τους λαούς υποπόδιο των ποδών τους. Ε, λοιπόν, εσείς θα κάμετε το τελείως αντίθετο! Θα αναλάβετε το βαρύ έργο να αναποδογυρίσετε την πυραμίδα του κατεστημένου. Έτσι ώστε η βάση (δηλαδή ο λαός) να βρίσκονται πάνω και η κορυφή (οι άρχοντες ) κάτω. Που σημαίνει ότι όσοι από σας θέλουν να γίνουν πρώτοι, θα πρέπει να αντιτάξουν στην εξουσία, την προσφορά και την υπηρεσία προς τους συνανθρώπους τους.

Και βέβαια το κατεστημένο, οικονομικό, πολιτικό, θρησκευτικό, κλπ, δεν θα σας υποδεχθεί μετά βαΐων και κλάδων. Και δεν θα σας ράνει με ροδοπέταλα. Αντίθετα μάλιστα θα σας επιφυλάξει διωγμούς και βασανιστήρια και μαρτυρικούς θανάτους. Αλλά αυτό δεν θα ισχύσει μόνο για σας και για τους μελλοντικούς εργάτες της πολιτείας του Θεού, αλλά και για μένα τον ίδιο. Που ήρθα στον κόσμο, όχι, όπως εσείς νομίζετε, για ν’ απολαύσω μάταιες δόξες και ανόητα μεγαλεία. Ούτε να εκμεταλλευτώ και να καταπιέσω το λαό. Αλλά να προσφέρω τον εαυτό μου θυσία για τη σωτηρία τους…

Και μπαίνει το ερώτημα: Έγινε μήπως η χριστιανική κοινωνία, όπως τη θέλησε ο Χριστός; Δυστυχώς όχι! Γιατί, αντί να αναποδογυρίσουν το κατεστημένο του πλούτου και της εξουσίας, βρήκαν προσφορότερο να αναποδογυρίσουν το Ευαγγέλιο! Κι όχι μόνο η χριστιανική κοινωνία δεν έγινε, όπως την ήθελε ο Χριστός, αλλά ούτε καν ο πυρήνας της Εκκλησίας. Της οποίας οι άρχοντες αρέσκονται να προσφωνούνται δεσποτάδες, που σημαίνει τύραννοι. Κάτι, που με βάση το πνεύμα του Ευαγγελίου, είναι η χειρότερη ύβρη. Και εναντίον του Χριστού και εναντίον των συνανθρώπων τους.

Γιατί, ενώ παρουσιάζονται ως αντιπρόσωποι του Χριστού του ενσαρκωτή της ύψιστης αυταπάρνησης και ελευθερίας είναι ακριβώς αυτοί, που περισσότερο από κάθε άλλον ενσαρκώνουν το νιτσεϊκό ιδανικό. Αφού θέλουν να είναι νομοθέτες του εαυτού τους και εκτελεστές του νόμου τους. Και να βρίσκονται έτσι σε άκρα αντίθεση με το όραμα, που ο Χριστός θέλησε να εμπνεύσει στους μαθητές του… 

Βέβαια, όταν κάποιος λέει τέτοια πράγματα, κινδυνεύει να χαρακτηριστεί αναρχικός ή και αιρετικός. Όμως ο καθρέφτης του Ευαγγελίου φωνάζει ότι αναρχικότερη, και μάλιστα με αστρονομική διαφορά είναι η άρχουσα αναρχία. Η κοσμική και η θρησκευτική. Δεδομένου ότι μπορεί να καπηλεύονται κάποιες αρχές, αλλά αρχές ούτε έχουν ούτε σέβονται. Και πριν και πάνω απ’ όλες δεν σέβονται τις αρχές της ευαγγελικής ελευθερίας και της δικαιοσύνης.

Βέβαια στις θέσεις αυτές μπορεί να διαφωνούν οι θιασώτες και αυλοκόλακες που ευδοκιμούν και οργιάζουν στις παρυφές του δεσποτισμού. Και προπάντων η άρχουσα αναρχία. 

Όμως είναι ευνόητο πως έχουν το δικαίωμα να μιλούν επίσης και όσοι ενστερνίζονται την αλήθεια και το πολίτευμα του Ευαγγελίου… 

ΥΠΕΡΒΑΣΗ

ΤΑ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΑ ΙΔΑΝΙΚΑ ΤΩΝ ΚΥΠΡΙΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ (1955-59)

Γράφει ο Κωνσταντῖνος Χολέβας
Πολιτικός Ἐπιστήμων

Ἡ 1η Ἀπριλίου γιά ἄλλους λαούς μπορεῖ νά εἶναι ἡ ἡμέρα τῶν ψεμμάτων καί τῶν σκωπτικῶν πειραγμάτων. Γιά τόν Ἑλληνισμό εἶναι ἡμέρα μνήμης καί τιμῆς. Τιμοῦμε, ἤ ὀρθότερα ὀφείλουμε νά τιμοῦμε, τούς ἀγωνιστές τοῦ Κυπριακοῦ Ἔπους τοῦ 1955-59. Ἐκείνους πού ἀγωνίσθηκαν γιά τήν Ἐλευθερία, τήν ἀξιοπρέπεια, τήν ἑλληνικότητα τῆς Κύπρου. Θυμόμαστε τά πρόσωπα, τά κείμενα, τίς ἐπιστολές ἀπό τήν φυλακή. Δοξάζουμε τό θάρρος τους. Συγκινούμαστε μέ τά νιᾶτα τους καί μέ τήν πίστη τους. Σκύβουμε εὐλαβικά τό γόνυ μπροστά στούς τάφους τους, στά Φυλακισμένα Μνήματα. Ξαναδιαβάζουμε τά ἀπομνημονεύματά τους καί ἰδίως τίς ἀναμνήσεις τοῦ παπᾶ-Σταύρου Παπαγαθαγγέλου, τοῦ ἱερέως, ὁ ὁποῖος μύησε στόν ἀγῶνα καί ἐξομολογοῦσε πολλούς ἀγωνιστές.

Ἦταν τίμιος καί δίκαιος ὁ ἀγώνας ἐκεῖνος γιά τήν Ἕνωση τῆς Κύπρου μέ τήν Ἑλλάδα. Στόν διπλωματικό τομέα δέν εὐτύχησε νά δικαιωθεῖ πλήρως. Ἀντί γιά τήν Ἕνωση ὁδηγηθήκαμε σέ μία κολοβωμένη Ἀνεξαρτησία. Στή συνέχεια ἡ διχόνοια καί ἡ τουρκική ἐπεκτατικότητα ἔφεραν τόν Ἀττίλα, τήν κατοχή, τήν προσφυγοποίηση, τήν σύληση τῶν θρησκευτικῶν καί πολιτιστικῶν μας θησαυρῶν. 

Ὅμως ὁ ἀγώνας τῆς Ε.Ο.Κ.Α., τῆς Ἐθνικῆς Ὀργανώσεως Κυπρίων Ἀγωνιστῶν δέν ἦταν μάταιος. Ἄφησε ἠθικά διδάγματα. Κληροδότησε παρακαταθῆκες στούς νεωτέρους. Σφυρηλάτησε τό πνεῦμα τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί ἕνωσε τούς Ἕλληνες ἀνά τήν Ὑφήλιο. Δίδαξε τή συνέχεια καί τή διαχρονία τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ὁ Γρηγόρης Αὐξεντίου πῆρε ὡς ψευδώνυμο τό ὄνομα τοῦ Μακεδόνος κλεφταρματολοῦ Ζήδρου. Ὁ στρατιωτικός ἀρχηγός τοῦ ἀγῶνα, ὁ Γεώργιος Γρίβας, ὀνομάσθηκε Διγενῆς συνδέοντας τήν Κύπρο μέ τήν Βυζαντινή Ρωμηοσύνη. Πολλοί ἀγωνιστές διάβαζαν τήν ἱστορία τῶν ἡρώων τῆς Ἁρχαίας Ἑλλάδος καί τοῦ 1821. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου ἀνεδείχθη ἐθναρχοῦσα καί ἡγήθηκε τοῦ ἀγῶνος, τιμῶντας ἔτσι τό αἷμα τοῦ Ἐθνομάρτυρος Ἀρχιεπισκόπου Κυπριανοῦ καί τῶν κληρικῶν πού μαρτύρησαν δίπλα του στίς 9 Ἰουλίου 1821. 

Εἶχε ἑλληνορθόδοξες ρίζες ἐκεῖνος ὁ ἀγώνας. Τά ἀγόρια καί τά κορίτσια πού πρωταγωνίστησαν ἔβγαιναν άπό τά Κατηχητικά τῆς Ἐκκλησίας καί πίστευαν ὅτι ἡ Κύπρος δέν μπορεῖ νά ἔχει ἄλλο μέλλον παρά Ὀρθόδοξο καί ἑλληνικό. Εἶχε ταυτοχρόνως καί οἰκουμενική, πανανθρώπινη διάσταση ὁ ἀγώνας τῆς Κύπρου. Οἱ Ἔλληνες τῆς Κύπρου ἀγωνίσθηκαν κατά τῆς βρετανικῆς ἀποικιοκρατίας δίνοντας ἐλπίδα καί θάρρος σέ ἄλλους καταπιεσμένους λαούς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τῆς διεθνοῦς ἀπηχήσεως τοῦ ἀγῶνος ἦταν ἡ ἀρθρογραφία σπουδαίων ξένων δοανοητῶν, ὅπως ὁ Γάλλος Ἀλμπέρ Καμύ, πού ἔγραψε μέ συγκίνηση ὑπέρ τοῦ ἀπαγχονισθέντος Μιχαλάκη Καραολῆ στόν γαλλικό Τύπο.

Ὁ ἀγώνας ἐκεῖνος ἦταν ὑπερκομματικός. Στήν Ἑλλάδα νέοι ὅλων τῶν παρατάξεων διαδήλωναν στούς δρόμους. Καί ὁ ποιητής Γιάννης Ρίτσος ἔγραψε ὕμνο γιά τόν Γρηγόρη Αὐξεντίου, ὁ ὁποῖος στίς 3-3-1957 κάηκε ζωντανός στήν σπηλιά τοῦ Μαχαιρᾶ ἀφοῦ πολέμησε ἐναντίον ἑκατοντάδων Βρετανῶν. 

Δυστυχῶς σήμερα κάποιοι θέλουν νά ἀμαυρώσουν ἤ καί νά διαγράψουν τελείως ἀπό τήν ἐθνική μνήμη αὐτόν τόν ὑπέροχο ἀγῶνα. Φαίνεται ὅτι τούς ἐνοχλεῖ κυρίως τό πνευματικό ὑπόβαθρο τοῦ 1955-59. Δέν θέλουν νά παραδεχθοῦν ὅτι ἡ ἑλληνορθόδοξη παιδεία, ἡ Χριστιανική πίστη καί ἡ ἑλληνική ἀγωνιστικότητα ἔδωσαν τέτοια πρότυπα αὐτοθυσίας. Δέν θέλουν νά προβάλλουν ὡς πρότυπα στά άγόρια καί στά κορίτσια τῆς Κύπρου, τά ἑλληνόπουλα τοῦ Κυπριακοῦ Ἀγῶνος, τά ὁποῖα βάδιζαν ἀγέρωχα πρός τήν ἀγχόνη ψάλλοντας τά τροπάρια τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς καί τόν Ἐθνκό μας Ὕμνο. Δέν μποροῦν ἤ δέν θέλουν νά παραδεχθοῦν ὅτι ἕνας τέτοιος πανεθνικός ἀγώνας μέ παγκόσμια ἀπήχηση, κατά τόν ὁποῖο λίγοι τόλμησαν νά ἀντισταθοῦν σέ πολλούς καί σιδερόφρακτους, ἔγινε μέ τό ἴδιο σύνθημα τοῦ 1821. Γιά τοῦ Χριστοῦ τήν Πίστη τήν Ἁγία καί τῆς Πατρίδος τήν Ἐλευθερία. Φοβοῦνται οἱ ἀποδομητές τῆς Ἱστορίας ὅτι ἡ προβολή τῶν ἰδανικῶν τῆς ΕΟΚΑ θά μειώσει τό κύρος κάποιων ξεπερασμένων ἰδεολογιῶν καί κομματικῶν ἀντιλήψεων. Δικαίωμά τους νά πιστεύουν σέ ὅποια ἰδεολογία θέλουν. Δέν ἔχουν ὅμως δικαίωμα νά στεροῦν ἀπό τά νέα παιδιά τῆς Κύπρου καί κατ’ ἐπέκτασιν τῆς Ἑλλάδος, τά πρότυπα ἡρωισμοῦ πού μᾶς προσφέρει ὁ Κυπριακός Ἀγώνας. Ὁ Εὐαγόρας Παλληκαρίδης, ὁ ἀπαγχονισθείς 18 χρονος μαθητής καί ποιητής, παραμένει τό πρότυπο τοῦ αἰωνίου ἐφήβου τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Τέτοια πρότυπα χρειάζονται σήμερα οἱ νέοι μας στήν ταραγμένη ἐποχή πού ζοῦμε.

Ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί καί ὡς δημοκρατικοί πολίτες ἐπιθυμοῦμε τήν εἰρηνική συνύπαρξη Ἑλληνοκυπρίων καί Τουρκοκυπρίων καί γενικότερα Ἑλλήνων καί Τούρκων. Ὅμως δέν μποροῦμε νά δεχθοῦμε τίς μονομερεῖς ὑποχωρήσεις στά θέματα Ἱστορίας καί ἐθνικῆς ταυτότητος. Ἡ ἑλληνορθόδοξη παιδεία εἶναι ἡ μόνη ἐγγύηση γιά τήν ἐπιβίωση τοῦ Κυπριακοῦ Ἑλληνισμοῦ. Διότι ἔχει τήν δύναμη καί τήν δυνατότητα νά ὑπηρετεῖ διττό στόχο: Ὅταν ἀπειλεῖται ἡ ἐλευθερία μας ἥ παιδεία αὐτή δίδει μαθήματα ἀντιστάσεως.

Ὅταν ὅμως καλούμεθα νά ζήσουμε εἰρηνικά καί ἐάν, προσοχή στό ΕΑΝ, ἡ ἄλλη πλευρά προσέρχεται εἰλικρινά στόν διάλογο, τότε ἡ ἑλληνορθόδοξη παιδεία μᾶς ἐφοδιάζει μέ πνεῦμα καταλλαγῆς, ἀλληλοσεβασμοῦ καί δημιουργικῆς συνυπάρξεως. Ἀπό τό 1850, ὅταν τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ἄρχισε νά ἱδρύει μεγάλα σχολεῖα στήν Κωνσταντινούπολη, μέχρι τά Σεπτεμβριανά τοῦ 1955 πού σήμαναν τόν ξεριζωμό τῶν Ἑλλήνων τῆς Πόλης, ἡ πολυπληθής Ὁμογένεια στήν Πόλη ἔμαθε νά συνυπάρχει εἰρηνικά μέ τούς Τούρκους. Ποιά παιδεία εἶχαν; Φυσικά τήν Ἑλληνορθοόδοξη. Μάθαιναν Ἀρχαῖα Ἑλληνικά, Ὀρθόδοξα Θρησκευτικά, Ἀρχαία Ἑλληνική Ἱστορία καἰ κάθε ἄλλη ἐπαγγελματική γνώση. Ἡ ἑλληνορθόδοξη παιδεία μπορεῖ καί σήμερα νά βοηθήσει τόν Ἑλληνισμό τῆς Κύπρου.

Κ.Χ. ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ 1.4.2020

Ανυπακοή και απείθεια: μομφή ή δικαίωμα και υποχρέωση;

Γράφει ο Κώστας Μαντατοφόρος

Η κοπελίτσα έκανε το τζόκινγκ της το απομεσήμερο στον έρημο παραλιακό δρόμο. Την σταματάει το αυτοκίνητο των δυνάμεων καταστολής και της ζητάει την περιβόητη φόρμα κυκλοφορίας. Η κοπελίτσα για τον άλφα ή βήτα λόγο δεν είχε την φόρμα. Πρόστιμο 150 ευρώ.

Εδώ ακριβώς φαίνεται η αλητεία του συστήματος μέσω μιάς δουλικής προς αυτό
κυβερνητικής εξουσίας (η πιό πρόσφατη απ' όσες πέρασαν από πάνω μας τουλάχιστον απ΄ το 2009 και μετά).

Ποιός κινδύνευε από την κοπελίτσα στον έρημο δρόμο; Ή από ποιόν κινδύνευε αυτή;
Και τί διαφορά θα υπήρχε αν είχε την "φόρμα"; Θα άλλαζε κάτι στον ενδεχόμενο κίνδυνο; Όχι. απλώς θα ήταν "νόμιμη". Υποταγμένη.

Άρα δεν τους ενδιαφέρει ο ενδεχόμενος κίνδυνος και με ευρύτερη έννοια η υγεία μας.
Τους ενδιαφέρει πρώτον η εμπέδωση του αισθήματος της άνευ όρων υποταγής μας, και δεύτερον να μην γονατίσει το ήδη εδώ και δέκα+ χρόνια διάτρητο Εθνικό Σύστημα Υγείας, ώστε να μην φανούν ανάγλυφες οι εγκληματικές ευθύνες των κυβερνήσεων (παλιών και νέων), και εν γένει του πολιτικού μας προσωπικού.

Αν αυτές οι ευθύνες (και πολλές άλλες ακόμη) φανούν ολοκάθαρες και γίνουν αντιληπτές ακόμα κι απ' τον τελευταίο "μενουμευρωπαίο", τότε θα τους ζητηθεί κι ο λόγος. Με ήπια ή λιγότερο ήπια μέσα.

Θα ξηλωθεί το πουλόβερ των "άξιων", των "ικανών", της οικογενειοκρατίας και και της πολιτικής αλητείας που έχει απλωθεί πάνω απ' την χώρα πάνω από τρείς δεκαετίες τώρα, με αποκορύφωμα τα πρόσφατα μνημονιακά χρόνια.

Θα ζητηθούν οι ευθύνες από μέτριους και τιποτένιους "ταγούς" της εξουσίας, από παιδιά των κομματικών σωλήνων, από συνδικαλισταράδες, από τηλεπωλητές που εν μία νυκτί έγιναν νοματαίοι και εξουσιαστές, από έρποντες και καλπάζοντες φασίστες που τρύπωσαν σε όλα τα κόμματα, από ημιαγράμματους "δημοσιογράφους"-τηλεπαρουσιαστές που εξαργύρωσαν την δωσιλογική τους μνημονιακή δράση με βουλευτικούς και υπουργικούς θώκους.

Αν οι ευθύνες τους βγουν σαν τις ψείρες στον γιακά θα είναι το τέλος της εξουσίας γι αυτούς. Στην ουσία θα είναι γενικό τέλος γι αυτούς, γιατί είναι άχρηστοι κι ανίκανοι για οτιδήποτε άλλο εκτός απ' το να απομυζούν την κοινωνία και το κράτος. Βδέλλες που στηρίζονται στις πλάτες του Ευρωπαϊκού Δ' Ράϊχ, και του παγκόσμιου συστήματος των τραπεζών και των παγκόσμιων εταιρειών.

Γι αυτό και θα πολεμήσουν σκληρά για να μας κάνουν να αισθανθούμε πως ό,τι λένε και πράττουν είναι σωστό, είναι για το καλό μας. Για να αποδεχτούμε άνευ όρων και άνευ κριτικής οποιαδήποτε πολιτική και κοινωνική ανωμαλία μας επιβάλλουν, να δηλώσουμε άκριτη υποταγή και να τους χρωστάμε και χάρη από πάνω.

Ο Χένρι Ντέϊβιντ Θορρώ θεωρεί καθήκον κάθε υπεύθυνου πολίτη την κριτική προς την πολιτεία, τους νόμους και κάθε άδικη μορφή εξουσίας, την πολιτική ανυπακοή και απείθεια σε διατάγματα και νόμους θεσπισμένους όχι από σοφούς και ικανούς, αλλά από ξεπουλημένους και τυχοδιώκτες φελλούς, από οιονεί δυνάμεις κατοχής που έχουν το προσωπείο νόμιμων εξουσιών.

Εννοείται βέβαια πως ο υπεύθυνος πολίτης θα είναι πρώτα και πάνω απ' όλα υπεύθυνος απέναντι στον εαυτό του και τους συμπολίτες του για όποιες πράξεις του επιφέρουν κοινωνική ζημιά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.
 
Για έναν τέτοιον υπεύθυνο πολίτη, λέει ο Θορρώ, η ανυπακοή και η απείθεια στην επιβουλή μιάς κακόβουλης εξουσίας, είναι δικαίωμα και υποχρέωση!..

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ

Θλιβερές επισημάνσεις

Του Κώστα Δημ Χρονόπουλου 
(Αρθρογράφου -Σχολιογράφου)

Βιώνουμε μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο. 

- Προβεβλημένα -ηγετικών προδιαγραφών - ανθρωποειδή αναστατώνουν (διεθνώς) τις ανθρώπινες κοινωνίες, ενορχηστρώνουν ή και διεξάγουν αναίτιους, αχρείαστους, ανθρωποαφανιστικούς πολέμους, είτε για οικονομικά οφέλη ή για ικανοποίηση προσωπικών φιλοδοξιών. Αναρωτιέσαι, όταν βλέπεις τα αθώα ματάκια βασανισμένων, ξεριζωμένων παιδιών και συγκλονίζεσαι. Εκείνοι οι θλιβεροί "Μεγάλοι" , οι "Μικρομέγαλοι", τα ποικιλώνυμα ανθρωπόμορφα θρασίμια, πως άραγε αισθάνονται; 

- Η Ελλάδα όφειλε να είχε από χρόνια σχεδιάσει και ασκήσει ενιαία πολιτική αντιμετώπισης του "Μεταναστευτικού" "Προσφυγικού". (Σ.Σ ατυχείς, αναντίστοιχοι όροι. Επιπρόσθετα λιγότερο από το 10% των αλλοδαπών είναι Σύριοι).
Εισβολείς, λαθροεισβολείς και λαθρομετανάστες είναι.

- Ήταν επιβεβλημένη η λήψη μέτρων άμεσου επαναπατρισμού τους στις χώρες από τις οποίες (μας) ήρθαν. Όσους θα έμεναν εδώ για να προωθηθούν στην Ευρώπη θα έπρεπε από την αρχή να τους είχαμε εγκαταστήσει -ανάλογα με την προέλευση τους - σε 2-3 ακατοίκητα νησιά, αφού (και με την συνδρομή της Ε.Ε) θα δημιουργούσαμε προηγουμένως την κατάλληλη υποδομή για ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσής τους.

Τώρα στοιβάχτηκαν οι ξένοι μέσα σε κατοικημένες περιοχές, με αποτέλεσμα αυτοί μεν να ζουν σε άθλιες συνθήκες, οι δε κάτοικοι των νησιών μας να βλέπουν να εξαθλιώνεται κάθε μέρα -εδώ και χρόνια- η δική τους ζωή. Παράλληλα να κατηγορούνται ως ....ρατσιστές ή και φασίστες(!).

Αναρωτιέμαι τι θα συμβεί αν αύριο έχουμε κρούσματα κορωνοιού στους καταυλισμούς. Διπλό το χτύπημα: τόσο για εκείνους όσο και για τα ήδη ανεπαρκή νοσοκομεία μας. 

-Έστω και τώρα, την ύστατη ώρα, εχθές, η παρούσα κυβέρνηση οφείλει να πάρει πρωτοβουλία και να προχωρήσει τάχιστα στην λύση των ακατοίκητων νησιών. 

Η διασπορά και τα κλειστού τύπου κέντρα, όχι μόνον δεν θα αποδώσουν, αλλά θα διχάσουν περαιτέρω τους συμπατριώτες μας. 

- Το γεγονός ότι στο άκουσμα : "Ξερονήσια" ξυπνούν μνήμες σε κάποιους αμετανόητους, συμπλεγματικούς "Αριστερούς" ουδεμία σημασία έχει. Προέχουν οι σύγχρονοι /σημερινοί κίνδυνοι και όχι οι παρωχημένες αντιλήψεις.

- Απογοήτευση καταλαμβάνει κάθε νουνεχή πατριώτη όταν ακούει -σε κρίσιμες για τον τόπο ώρες- για: "Ξερονήσια" Ακροδεξιούς φασίστες που στήνουν φιέστες στον Έβρο", "Ρατσιστές", "Τάγματα εφόδου" (μήπως ... "Ταγματασφαλίτες";), "Παραστρατιωτικές ομάδες" (μήπως ... και "παρακρατικές";), ... αντιπατριωτικά εμβατήρια και ύμνους όπως ο "Εθνικός Ύμνος" (που -ανεπίτρεπτα ακούστηκαν;). Το καλωσόρισμα κομματικής Νεολαίας (ελληνόφωνης βέβαια) που διαβεβαίωνε (αγγλιστί) τους αλλοδαπούς πως είναι ευπρόσδεκτοι. Τον κίνδυνο από την ... "Ακροδεξιά, τον ... "Εκφασισμό", καθώς και από τον εθνικιστικό παροξυσμό "ορισμένων κατοίκων - προκειμένου να διασώσουν τις ... (ανύπαρκτες) βίλλες τους". 

Το ότι "ο αγώνας εκεί πάνω, είναι ταξικός" (διεξαγόμενος από τους εθνοφρουρούς, τους Αστυνομικούς, τις Ένοπλες δυνάμεις και τους ακρίτες κατοίκους;). 

Αναρωτιέμαι: Τι μυαλό κουβαλούν -εκτός από τα συμπλέγματα, τα απωθημένα ετούτοι οι αξιοδάκρυτοι αχθοφόροι των Μαρξιστικών θεωριών και του ασήκωτου βάρους της ήττας τους στον εμφύλιο; (Ρητορικό ασφαλώς το ερώτημα). 

- Πολλοί πιστεύουν πως η βλακεία είναι ανίκητη.

Θα τους πληροφορήσω πως περισσότερο ακατάβλητες είναι: η ιδεοληψία, η νοσηρή νοοτροπία και τα απωθημένα.  

- Στο έπος του 1940 πήραν μέρος οι Έλληνες, ανεξάρτητα από ιδεολογίες και κόμματα.
Τώρα επιβάλλεται να γίνει το ίδιο χωρίς αποκλεισμούς. 

Ο κος Ερντογάν χρησιμοποιεί ακόμη και τζιχαντιστές για να πετύχει τον στόχο του. Κάποιοι δικοί μας τι παριστάνουν; Προτάσσουν την πατρίδα ή τις ιδεοληψίες τους; Από ποιούς άραγε σήμερα κινδυνεύουμε; Από εκείνον και τους αβανταδόρους του ή από τους "Ακροδεξιούς;". 

ΥΓ Αν δεν συνέλθουν ορισμένοι σύντροφοι, είναι πιθανό να φθάσουμε σύντομα στο σημείο να αναρωτηθούμε: ποιό είναι το μεγαλύτερο κακό που μας βρήκε: 

Ο διεθνής σαλταρισμένος τρομοκράτης της γείτονος ή οι ημέτεροι που ανοίγουν κερκόπορτες για να τον διευκολύνουν (φραστικά ή και με βανδαλισμούς όπως π.χ στο σταθμό του μετρό της Ακρόπολης).

Απρίλιος 1941: Η έσχατη νίκη… ο Κατσιμήτρος και οι “δανεικοί” Πειραιώτες

Στις 20 Απριλίου 1941 οι Γερμανοί είχαν ήδη φτάσει στη Λάρισα έχοντας κερδίσει τις μάχες στο Κλειδί και στην Κλεισούρα. Την ίδια ώρα τα ελληνικά στρατεύματα υποχωρούσαν από τη Βόρεια Ήπειρο έχοντας σε μεγάλο βαθμό αυτοδιαλυθεί. 

Το σαράκι της διάλυσης είχε πλήξει τις περισσότερες ελληνικές μεραρχίες με πρώτη την V Μεραρχία Πεζικού (ΜΠ) Κρήτης. Σταδιακά δε εξαπλώθηκε και στις άλλες. Η ηρωική VIII ΜΠ, αυτή που μόνη της κράτησε τους Ιταλούς τις πρώτες κρίσιμες ημέρες του πολέμου, υπό τον έμπειρο υποστράτηγο Χαράλαμπο Κατσιμήτρο, είχε επίσης να αντιμετωπίσει κρούσματα διάλυσης και απειθαρχίας.

Η VIII ΜΠ είχε υποφέρει τα πάνδεινα στο διάστημα Ιανουαρίου – Μαρτίου 1941 αμυνόμενη του καταραμένου υψιπέδου του Κουρβελεσίου, σε αρκτικές συνθήκες, υπό τα ιταλικά πυρά. Παρόλα αυτά κράτησε. Η υποχώρηση όμως ενώπιον ενός εχθρού του είχε νικήσει (των Ιταλών) κλόνισε το ηθικό των ανδρών. Η κατάσταση δεν ξέφυγε πάντως του ελέγχου της διοίκησης, στον βαθμό τουλάχιστον που αυτό συνέβη σε άλλες μεραρχίες.

Η VIII ΜΠ, μετά από πορείες τεσσάρων ημερών έφτασε, στις 20 Απριλίου ημέρα του Πάσχα, στην Κακαβιά όπου και αναπτύχθηκε αμυντικά, έχοντας υπό τις διαταγές της και το περίφημο 34ο Σύνταγμα Πεζικού (ΣΠ) των Πειραιωτών. Ένα τάγμα του 34ου ΣΠ μαζί με τους ιππείς της VIII Ομάδας Αναγνωρίσεως της μεραρχίας εγκαταστάθηκαν ως προφυλακή της αμυντικής τοποθεσίας Κακαβιάς, στη Γράπσι. 

Στις 08.00 το πρωί ο διοικητής του τάγματος του ΙΙΙ/34 Τάγματος ταγματάρχης Γιαννούλης, ενημέρωσε τον Κατσιμήτρο ότι ενώπιον της τοποθεσίας του εμφανίστηκαν ιταλικές δυνάμεις, πεζικό, ποδηλατιστές και κυρίως άρματα μάχης. Ιταλικό τάγμα πεζικού κινήθηκε κατά των ελληνικών θέσεων ενώ ιταλικός λόχος προσέγγισε σε απόσταση βολής και άνοιξε πυρ. 

Ιταλική επίθεση

Άλλο ένα ιταλικό τάγμα εμφανίστηκε επίσης μαζί με μοίρα πυροβολικού. Ο Κατσιμήτρος διέταξε τον Γιαννούλη να εγκαταλείψει την τοποθεσία των προφυλακών και να εισέλθει στην κύρια τοποθεσία αντιστάσεως Κακαβιάς. Έτσι κι έγινε. Την ίδια ώρα όμως εμφανίστηκαν ιταλικά και γερμανικά αεροπλάνα που, χωρίς αντίπαλο, άρχισαν να πλήττουν σκληρά τα ελληνικά τμήματα. Το ΙΙΙ/34 Τάγμα δοκιμάστηκε ιδιαίτερα υφιστάμενο απώλεια 11 νεκρών και 32 τραυματιών. 

Στο μεταξύ οι Ιταλοί πλησίασαν και το πυροβολικό και οι όλμοι τους άρχισαν να βάλλουν κατά των ελληνικών θέσεων. Κατόπιν εξόρμησε το πεζικό τους. Τότε όμως δοκίμασαν μια μεγάλη έκπληξη… Οι Έλληνες δεν είχαν ακόμα ηττηθεί, τουλάχιστον όχι οι στρατιώτες του Κατσιμήτρου. 

Το ελληνικό πυροβολικό άνοιξε πρώτο πυρ κατά των επιτιθέμενων Ιταλών επιβραδύνοντάς τους. Οι Ιταλοί εκμεταλλευόμενοι την υποστήριξη του πυροβολικού και της αεροπορίας τους συνέχισαν την επίθεση. Όταν όμως έπεσαν εμπρός στον φραγμό του ΙΙΙ/34 Τάγματος αναχαιτίστηκαν υφιστάμενοι πολύ βαριές απώλειες. 

Οι Ιταλοί επέμειναν. Οι επιθέσεις τους είχαν στόχο την κατάληψη του υψώματος 364 της Κακαβιάς όπου αμύνονταν το ΙΙΙ/34 Τάγμα. Αν και οι επιθέσεις τους συνεχίστηκαν όλη την ημέρα, μέχρι που έπεσε το σκοτάδι, οι Ιταλοί δεν κατάφεραν να πατήσουν πόδι στο ύψωμα. Η VIII ΜΠ και το «δανεικό» ΙΙΙ/34 Τάγμα πολεμούσαν ακόμα. Την επομένη, 21 Απριλίου, υπεγράφη ανακωχή. Ήταν η έσχατη νίκη… 

πηγή

Η μάνα του Ευαγόρα: «Χαλάλι της πατρίδας μου, το αίμα του παιδιού μου».

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός

Εν μέσω της πάνδημης τρομοκρατίας δημοσιεύω, ως χρέος τιμής και σεβασμού, το παρόν κείμενο, που το είχα συντάξει παλαιότερα. Οι ήρωες του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της Κύπρου μας, ήταν όλοι τους πλασμένοι από οικογένειες χριστιανικές και γαλουχημένοι από τα κατηχητικά της Εκκλησίας. Μια παρένθεση.

Άκουγα τις προάλλες των κυβερνητικό εκπρόσωπο, με βλοσυρό ύφος, να λέει για τα αρνιά του Πάσχα -τα Χριστούγεννα δώρα και το Πάσχα αρνί, τα πανηγύρια της Ορθοδοξίας σ’ αυτό περιορίζονται- το οποίο θα γιορτάσουμε στο σπίτι μας. Αν κατάλαβα καλά πλέον η Ιερά Σύνοδος, υποκαταστάθηκε από το υπουργικό συμβούλιο. Τις μέρες του Πάσχα σίγουρα θα τρίζουν τα δόντια τους τα τσιράκια της Νέας Τάξης. Θα υπάρξει καθολική απαγόρευση κινήσεων, με βαρύτατα πρόστιμα. Το κλίμα καλλιεργείται από τα ξεπουλημένα, αντίχριστα κανάλια. 

Η αρχή έγινε με την Θεία Κοινωνία. Πού να καταλάβουν οι υλοχαρείς ότι χωρίς τον Άρτο της Ζωής, η ζωή των χριστιανών είναι απαρήγορη και ματαία. Γιατί να μην γίνουν λειτουργίες σε γήπεδα, 30 μέτρα ο ένας από τον άλλο, αν το θέλουν έτσι, όπως πολλοί ιερείς, προτείνουν; Δίνουμε εξετάσεις όλοι μας αυτές τις ημέρες και κάποιοι που έπρεπε να αριστεύουν, βαθμολογούνται με μηδέν. Kαι ας σταματήσουν επιτέλους τα «ιερά νανουρίσματα» ότι ο Χριστός εξαιτίας των αμαρτιών μας επέτρεψε το κλείσιμο των ναών. Είναι βλασφημία αυτό. Ο Κύριος δεν ακυρώνει το έργο του. Αν σκέφτονταν έτσι οι πρόγονοί μας θα ήμασταν ακόμη σκλάβοι των Τούρκων, γιατί θα ήταν θέλημα Θεού και ατέλειωτο επιτίμιο η Τουρκοκρατία. 

Με την αντίχριστη πολεμική κατά της Θείας Κοινωνίας, που πέρασε σχεδόν αντουφέκιστη από την ΔΙΣ, ήδη πολλοί πτοήθηκαν και αμφιβάλλω αν θα επιστρέψουν σύντομα στο κοινόν ποτήριον. Και να ακούς και κάτι αερογεμείς, μεγαλόσχημες, προτάσεις προφεσόρων για κουταλάκια μιας χρήσεως λες και μιλάνε για γλυκό κουταλιού ή ρυζόγαλο. «Ουκ έδωκεν ημίν ο Θεός πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως» κατά τον απ. Παύλο…
Ας γυρίσουμε όμως στα λαμπρά κα ατρόμητα παλληκάρια της Κύπρου 

Η Ρωµιοσύνη εν’ φυλή συνότζιαιρη του κόσµου 
Κανένας δεν ευρέθηκεν γιά να την ηξηλείψει, 
κανένας, γιατί σσέπει την πού τα ’ψη ο Θεός µου. 
Η Ρωµιοσύνη εν’ να χαθει, όντας ο κόσµος λείψει! 
Βασίλης Μιχαηλίδης 

Τούτοι οι στίχοι πού θα τους ζήλευε- ας µου συγχωρεθει η υπερβολή - κι ο Σολωµός, είναι από το αριστούργηµα του εθνικού ποιητή της Κύπρου (και της Ελλάδας όλης), Βασίλη Μηχαηλίδη (1849-1917), πού έχει τίτλο «Η 9η Ιουλίου 1821 εν Λευκωσία ή το τραούδιν του Κυπριανού». Αυτά τα αθάνατα και ανδρεία λόγια βάζει ο ποιητής στο στόµα του εθνοϊεροµάρτυρος αρχιεπισκόπου Κύπρου Κυπριανού, να λέει στους Τούρκους, λίγο πριν τον απαγχονίσουν στην Λευκωσία. Μαζί του αποκεφαλίζονται τρεις µητροπολίτες, ο Πάφου Χρύσανθος, ο Κιτίου Μελέτιος, ο Κυρηνείας Λαυρέντιος και εκατοντάδες άλλοι κληρικοί, ηγούµενοι µονών, προύχοντες της νήσου, ως αντίποινα για την Εθνική Επανάσταση του ’21. (Κατά τα άλλα - σύµφωνα µε τούς γνωστούς διανοούµενους του συρµού, εκκλησιοµάχους- η εκκλησία στάθηκε αρνητική στον αγώνα. Όσοι ασχολούνται µέ την ιστορία µας, γνωρίζουν ότι όλοι οι κατακτητές, τούς πρώτους πού κρεµούσαν ήταν οι παπάδες. Εκείνοι γνώριζαν και γνωρίζουν ότι τα λάβαρα της αντίστασης και της επανάστασης τα κρατάει, σε τούτη την πατρίδα, το τιµηµένο ράσο). 

Πρίν από 20 περίπου χρόνια, στην Κύπρο, σε κάποιο σηµείο της «νεκρής ζώνης» (Εκεί όπου διχοτοµείται τό νησί στα δύο εδώ και πενήντα περίπου χρόνια), πέφτει νεκρός από σφαίρες άνανδρων Τούρκων ένα 26χρονο παλληκάρι, ο Σολωµός Σπύρου Σολωµός. Σκαρφάλωνε άοπλος στον ιστό, για να κατεβάσει το κατοχικό σύµβολο του ψεύδους και του αίµατος: την «τουρκοκυπριακή… σβάστικα». Εκεί τον βρήκε το βόλι... Καί το ηρωικό ελληνόπουλο - πού είχε ίδιο και το όνοµα και το επίθετο µέ τον ποιητή πού έγραψε τον «Ύµνο εις την Ελευθερίαν»! - πέρασε ελεύθερα στην αθανασία! 

Πήγαν μετά από μέρες στον πατέρα του ήρωα, για να του προσφέρουν οικονομική ενίσχυση, εκ μέρους της Βουλής των Ελλήνων. Αρνιόταν πεισματικά, όντας φτωχός μα περήφανος. Πείστηκε, όταν του είπαν πως δεν έπρεπε να προσβάλει τους εκπροσώπους του ελληνικού λαού, γιατί ήθελαν μόνο να τιμήσουν τον ήρωα γυιό τους. Μόλις πήρε την επιταγή, την κατέθεσε αμέσως στο Ταμείο Άμυνας της Κύπρου. Όταν τον ρώτησαν, γιατί το έκανε, απάντησε ο λεβεντόγερος. «Τι νόμισαν, ότι θα έτρωγα εγώ από το αίμα του παιδιού μου; Φαντάζεστε να πήγαιναν στον Πιερή Αυξεντίου με μια επιταγή και να του λέγαν: «Αυτά είναι για τη θυσία του γιου σου»; Θα τους σκότωνε!». 

Τον Μάρτιο του 1957, οι Άγγλοι δολοφόνοι και κατακτητές, καλούν τον Πιερή Αυξεντίου – τον πατέρα του Γρηγόρη Αυξεντίου, του θρυλικού αητού του Μαχαιρά – στις Κεντρικές Φυλακές της Λευκωσίας, για να αναγνωρίσει δήθεν τον νεκρό γιό του. Ήθελαν να τον δουν να λυγίζει. (Στις 3 Μαρτίου μια ολόκληρη ταξιαρχία πεζικού των Άγγλων – 5.000 στρατιώτες – επί 10 ολόκληρες ώρες έδωσε μάχη με τον 29χρονο υπαρχηγό της ΕΟΚΑ Γρηγόρη Αυξεντίου. Μπροστά στο αλύγιστο θάρρος του, όταν οι Άγγλοι κατάλαβαν ότι δεν μπορούσαν με άλλο τρόπο να τον εξαναγκάσουν να παραδοθεί, τον περιέλουσαν με βενζίνη και τον έκαψαν μέσα στο κρησφύγετό του!!). Ο τραγικός πατέρας δεν λύγισε. Αντικρίζει αγέρωχα το απανθρακωμένο λείψανο του μοναχογιού του, και απαγγέλει τους παρακάτω αυτοσχέδιους στίχους, που μοσχοβολούν και κρύβουν στις φυλλωσιές τους όλες τις ηρωικές σελίδες της ελληνικής ιστορίας: 

Δεν κλαίω που σε έχασα 
που σ’ είχα για καμάρι 
Κλαίω που δεν έχω άλλο γιο 
τη θέση σου να πάρει! 

Εξήντα τρία χρόνια συμπληρώθηκαν φέτος από τον επικό εκείνον αγώνα κατά της Αγγλοκρατίας στην Κύπρο. 1η Απριλίου του 1955. Δεκάδες εκρήξεις συγκλονίζουν τη Λευκωσία, σημαίνοντας την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών). Στην προκήρυξη, την οποία υπογράφει ο αρχηγός της Διγενής (ψευδώνυμο του γενναίου στρατηγού Γεωργίου Γρίβα, Κυπρίου στην καταγωγή), διαβάζουμε: Με την βοήθειαν του Θεού, με πίστιν εις τον τίμιον αγώνα μας, με την συμπαράσταση ολοκλήρου του Ελληνισμού και με την βοήθειαν των Κυπρίων ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΤΙΝΑΞΙΝ ΤΟΥ ΑΓΓΛΙΚΟΥ ΖΥΓΟΥ, με σύνθημα εκείνο, το οποίον μας κατέλιπαν οι πρόγονοί μας ως ιεράν παρακαταθήκην. Ή ΤΑΝ Ή ΕΠΙ ΤΑΣ». 

Μια χούφτα απόλεμα παιδιά, τα περισσότερα από τα Κατηχητικά Σχολεία της Κύπρου, πιάνουν τα λιανοντούφεκα και γονατίζουν και εξευτελίζουν για τέσσερα χρόνια την υπερφίαλη Βρετανική Αυτοκρατορία. Σαράντα χιλιάδες στρατό παρέταξαν οι Άγγλοι, φυλακίσεις, εξορίες, τρομοκρατία στο νησί.. και όμως έτρεμαν και την σκιά τους! 

«Να πούμε ότι ο αγώνας της ΕΟΚΑ είναι ο ηρωικότερος αγώνας της ελληνικής ιστορίας; Μπορούμε να το πούμε. Ο ηρωισμός σ’ όλες τις δοξασμένες στιγμές της ελληνικής ιστορίας είναι ένας. Και στους άλλους λαούς ο ηρωισμός είναι ένας. Όμως ο ηρωισμός των αγωνιστών της ΕΟΚΑ έχει ειδοποιό διαφορά, γιατί αποτελεί τη συνισταμένη όλων των ηρωισμών της ελληνικής ιστορίας. Ο αγώνας της ΕΟΚΑ είναι ο ελληνικότερος αγώνας της ελληνικής ιστορίας. Σε κανένα άλλο αγώνα δεν έγινε έμπρακτο βίωμα όλη η ιστορία της Ελλάδος. Οι αγωνιστές κατακυρώνουν την ταυτότητά τους, πραγματοποιώντας την ελληνική ιστορία. Κάνουν ό,τι έκαναν οι Έλληνες. Δεν θέλουν να παρεκκλίνουν ούτε κατά ιώτα εν. Είναι Έλληνες οικουμενικοί. Όλα είναι δικά τους: το «μολών λαβέ», το «ή ταν ή επί τας», ο Παρθενών, η ορθόδοξη πίστη του Χριστού, η Αγία Σοφία, ο δικέφαλος αετός, η ελληνική σημαία, η ελληνική δάφνη, ο εθνικός ύμνος, ο ελληνικός θάνατος». (Μενέλαος Χριστοδούλου, ΕΟΚΑ, ο ελληνικός αγώνας εκδ. «Αιγαίον», Λευκωσία 2011, σελ. 23-24). 

Γρηγόρης Αυξεντίου, Κυριάκος Μάτσης, Μιχαήλ Καραολής, Μάρκος Δράκος, Στέλιος Μαυρομάτης, Ανδρέας Ζάκος, Μιχαήλ Κουτσόφτας, Ανδρέας Παναγίδης και άλλοι πολλοί ήρωες, δικοί μας Έλληνες της Κύπρου , που κοσμούν το Συναξάρι του Γένους. 

Ο Μάτσης, του οποίου προτομή βρίσκεται μπροστά από την Γεωπονική Σχολή του ΑΠΘ, της οποίας υπήρξε φοιτητής, όταν ο περιβόητος εκείνος στρατάρχης των Άγγλων και κυβερνήτης της Κύπρου, ο Χάρντιγκ, του πρόσφερε ένα αμύθητο ποσό για να προδώσει τον Διεγνή, απάντησε: «Ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί αρετής!». Έπεσε μαχόμενος στις 19 Νοεμβρίου 1958, στο κρησφύγετο του, στο Δίκωμο. 

O 22χρονος Ιάκωβος Πατάτσος, «ο Άγιος του Κυπριακού Αγώνα», γράφει γράμμα στις 8-8-1956 στη μάνα του λίγο πριν οδηγηθεί στην αγχόνη από τους Αγγλους. Επιστολή που μοσχοβολά φιλοπατρία και πίστη ακράδαντη στον Χριστό. Όπως οι ήρωες του ’21, έτσι και της ΕΟΚΑ αγωνίζονταν «για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία». 

«Αγαπημένη μου μητέρα, 
Χαίρε! Ευρίσκομαι μεταξύ αγγέλων. Τώρα απολαμβάνω τους κόπους μου. Το πνεύμα μου φτερουγίζει γύρω από τον θρόνον του Κυρίου. 
Θέλω να χαίρης όπως κι εγώ. Αν κλαίης θα λυπούμαι. 
Τ’ όνομα σου θα γραφή στην ιστορία, γιατί εδέχθης να θυσιασθή το παιδί σου για την Πατρίδα. Είναι καιρός τώρα να καμαρώσης το παιδί σου. Ευρίσκεται εκεί ψηλά όπου ψάλλουν οι άγγελοι. 
Χαίρε, αγαπημένη μου μητέρα. Μη κλαίης, για ν’ ακούσης την αγγελική φωνή μου, που ψάλλει Άγιος, Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ. Ψάλε και συ μαζί μου. Ψάλλε, προσεύχου, δόξαζε τον Θεόν σ’ όλη σου την ζωήν» 
(Σπύρου Παπαγεωργίου, Δια χειρός ηρώων, εκδ. Κ. Επιφανίου», Λευκωσία 1968, σελ. 213). 

Τον Ανδρέα Παναγίδη, 23 χρονών, πατέρα τριών παιδιών, τον κρέμασαν οι Άγγλοι στις 21 Σεπτεμβρίου 1956. Γράφει στο τελευταίο γράμμα του προς τα παιδιά του: «Σας εύχομαι, αγαπημένα μου παιδιά, να γίνετε καλοί Χριστιανοί και καλοί Έλληνες Κύπριοι. Ακολουθήστε πάντα το δρόμο της αρετής». Την προηγούμενη της εκτέλεσης του γράφει: «Τώρα που ξέρω ότι σε μια μέρα θ’ αντικρίσω την αγχόνη, έχω διπλάσιο θάρρος από πριν. Ο Χριστός είναι πάντα συντροφιά στα κελιά μας. Ο Χριστός μας γεμίζει την καρδιά με αληθινή χαρά. Παρακαλούμε τον Θεό να μας σώσει όχι το σώμα, αλλά την ψυχή». (Δια χειρός ηρώων, σελ. 220-221). 

Όσοι θέλουν να μάθουν τι είναι ηρωισμός, αγάπη αληθινή για την Ελλάδα και πίστη «άχρι θανάτου» προς τον Χριστό, ας διαβάσουν τις επιστολές των 13 ηρωομαρτύρων που είναι θαμμένοι στην καρδιά της Κύπρου, στα «Φυλακισμένα Μνήματα». Ήταν κατά την διάρκεια του αγώνα ένα μικρό κοιμητήριο στις Κεντρικές Φυλακές της Λευκωσίας, όπου έθαβαν τα απαγχονισμένα παλληκάρια και τις ηγετικές μορφές της Εθνικής Οργάνωσης Κυπρίων Αγωνιστών που σκοτώνονταν σε μάχες. Εκεί οι Άγγλοι κατακτητές βασάνιζαν απάνθρωπα, με την βοήθεια Τούρκων δημίων, τους «τρομοκράτες της ΕΟΚΑ» - όπως ακόμη μέχρι σήμερα τους αποκαλούν, οι αμετανόητοι αποικιοκράτες. 

Διαβάζω: 
«Στο κελί ο κρατούμενος, που τον πηγαινοέφερναν στον θάλαμο βασανιστηρίων, παρακαλούσε τους συντρόφους του να τον σκοτώσουν. 
«Δεν θα αντέξω άλλο στα βασανιστήρια και θα προδώσω», τους έλεγε. 

Εκείνοι του είπαν: «Θα σε πάρουν ακόμη μια φορά και τώρα θα είναι τα μεγάλα βασανιστήρια. Αν αντέξης, θα είσαι ήρωας, αν λυγίσης, θα είσαι προδότης. Οι Έλληνες βασανίζονταν από τους Γερμανούς και άντεχαν. Πήγαινε και θα προσευχόμαστε για σένα». Όταν έπειτα από ώρα τον έφεραν πίσω και τον πέταξαν στο κελί, ξεδοντιασμένο, ξενυχιασμένο, τσουρουφλισμένο, σήκωσε το κεφάλι και τραύλισε: «Είμαι ήρωας, είμαι ήρωας!» (ΕΟΚΑ ο ελληνικός αγώνας, σελ 35). 

Εκεί, στα «Φυλακισμένα Μνήματα», είναι θαμμένος ο Γρηγόρης Αυξεντίου, ο οποίος υπηρέτησε ως έφεδρος αξιωματικός του ελληνικού στρατού και στο χωριό Ακρίτας του Κιλκίς γύρω στο 1952. Προσπάθησε να μπει στη σχολή Ευελπίδων, αλλά απορρίφθηκε λόγω… ορθογραφίας! Δεν γνώριζε την καθαρεύουσα γλώσσα. Ήξερε άλλη γλώσσα… Δεν φωτίζει με τον λόγο του, αλλά με το κορμί του. Δεν λέει λόγια εμπρηστικά, γίνεται ο ίδιος λαμπάδα. «Βγες έξω, παραδώσου να σωθείς», του φώναζαν 5000 Άγγλοι έξω από το κρησφύγετό του κοντά στη Μονή Μαχαιρά. «Μολών λαβέ» αποκρινόταν. Τον έκαψαν και έγινε ολοκαύτωμα. 
Και πήρε ο αντρειωμένος το δρόμο προς τη λευτεριά. 

Θα πάρω μιαν ανηφοριά 
θα πάρω σκαλοπάτια 
να βρω τα μονοπάτια 
που παν στη λευτεριά 

Είναι στίχοι του Ευαγόρα Παλληκαρίδη, του 19χρονου μαθητή του Ελληνικού Γυμνασίου της Πάφου, τον οποίο κρέμασαν οι Άγγλοι στις 14 Μαρτίου του 1957. Στο άκουσμα του θανάτου, της δολοφονίας του Ευαγόρα Παλληκαρίδη, ο σπουδαίος Δωδεκανήσιος λογοτέχνης Φώτης Βαρέλης, έγραψε ένα εξαίσιο ποίημα, το οποίο ο ραδιοσταθμός της Λευκωσίας το μετέδωσε τότε ως δημοτικό κυπριακό τραγούδι. Το παραθέτω, αλλά πρώτα να σημειώσω την απάντηση της μάνας του, όταν πήγαν οι Αγγλοι να τη δελεάσουν μ’ ένα τεράστιο ποσό, για να πιέσει το γυιό της να προδώσει. Απάντησε αγέρωχα η Ρωμιά, Ελληνίδα μάνα: 

«Εγώ δεν εγέννησα παιδί 
να το λαλούν προδότη 
χαλάλι της πατρίδας μου 
το αίμα του παιδιού μου». 

Εψές πουρνό μεσάνυχτα στης φυλακής τη μάντρα 
Μες στης κρεμάλας τη θελιά σπαρτάραγε ο Βαγόρας. 
Σπαρτάρησε, ξεψύχησε, δεν τ’ άκουσε κανένας. 
Η μάνα του ήταν μακριά, ο κύρης του δεμένος, 
Οι νιοι συμμαθητάδες του μαύρο όνειρο δεν είδαν, 
Η νια που τον ορμήνευε δεν είχε νυχτοπούλι. 

Εψές πουρνό μεσάνυχτα θάψαν τον Ευαγόρα 
Σήμερα Σάββατο ταχιά όλη η ζωή σαν πρώτα. 
Ετούτος πάει στο μαγαζί, εκείνος πάει στον κάμπο, 
Ψηλώνει ο χτίστης εκκλησία, πανί απλώνει ο ναύτης, 
και στο σκολειόν ο μαθητής συλλογισμένος πάει. 

Χτυπά κουδούνι, μπαίνουνε στην τάξη του ο καθένας. 
Μπαίνει κι η Πρώτη η άταχτη και η Τρίτη που διαβάζει, 
Μπαίνει κι η Πέμπτη αμίλητη, η τάξη του Ευαγόρα. 
- Παρόντες όλοι; 
- Κύριε, ο Ευαγόρας λείπει. 
- Παρόντες, λέει ο δάσκαλος, και με φωνή που τρέμει: 
- Σήκω, Ευαγόρα, να μας πεις ελληνική ιστορία. 
- Ο δίπλα, ο πίσω, ο μπροστά, βουβοί και δακρυσμένοι, 
αναρωτιούνται στην αρχή, ώσπου η σιωπή τους κάμνει 
να πέσουν μ’ αναφιλητά ετούτοι κι όλη η τάξη. 

- Παλληκαρίδη, άριστα, Βαγόρα, πάντα πρώτος, 
στους πρώτους πρώτος, άγγελε πατρίδας δοξασμένης, 
συ μέχρι χθες της μάνας σου ελπίδα κι αποκούμπι, 
και του σχολειού μας σήμερα, Δευτέρα Παρουσία. 

Τα’ πε κι απλώθηκε σιωπή πα στα κλαμμένα νιάτα, 
Που μπρούμυτα γεμίζανε της τάξης τα θρανία, 
Έξω απ’ εκείνο τ’ αδειανό, παντοτινά γεμάτο. 

Αυτό το αριστούργημα περιεχόταν στο παλιό – προ του 2006 – βιβλίο Γλώσσας της Στ΄ Δημοτικού, στο γ΄ τεύχος. Δεν άρεσε στα κνώδαλα του πολυπολιτισμού, στους προσκυνημένους νενέκους του τότε Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, το έκριναν προφανώς ως εθνικιστικό! Για ήρωες θα μιλάμε τώρα; Αυτά είναι παρωχημένα, στερεότυπα. Αίματα, κόκκαλα και θάνατοι για την Πατρίδα, τρομάζουν τα Παιδιά – έτσι μου είπε κάποιος ανεπρόκοπος κάποτε, όταν αντίκρισε τα καμιά 15αριά κάδρα ηρώων που έχω αναρτημένα πάντοτε στην τάξη μου! Ενώ οι «συνταγές μαγειρικής» τα γαληνεύουν. Και καταντήσαμε να διδάσκουμε στην Στ’ Δημοτικού τον ηρωισμό μέσω ενός κειμένου με τίτλο «η … Σόνια η γάτα»! Αχ, δυστυχισμένη πατρίδα! «Την Ελλάδα θέλομεν κι ας τρώγωμεν πέτρες», έγραφε κάποτε στους τοίχους των σπιτιών η αδάμαστη εκείνη γενιά των Ελλήνων της Κύπρου. Σήμερα «τρώγωμεν» την Ελλάδα… «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα» (Κ. Βάρναλης), παρακολουθούμε τον εξισλαμισμό της! 

Βλάσφημα βιβλία Θρησκευτικών, ορδές μωχαμετάνων παράνομων μεταναστών σ’ όλη την Ελλάδα, γιατί έτσι αποφάσισε όλο αυτό το αντίχριστο συνονθύλευμα. Ακυρώνεται η Επανάσταση του ’21!! Να πάμε όλοι μας στους τάφους των ηρώων μας, να κλάψουμε πικρά και να βροντοφωνάξουμε: «Σήκω Ευαγόρα, σήκω Γρηγόρη, σήκω Παύλε, σήκω Μάρκο και Κωνσταντίνε και Νικηφόρε και Λεωνίδα να μας πείτε ελληνική ιστορία…».

Δημήτρης Νατσιός 
δάσκαλος-Κιλκίς