Θα έχετε προσέξει ασφαλώς, ότι οι νεοέλληνες είναι πολύ εύκολοι στους χαρακτηρισμούς. Με χαρακτηριστική ευκολία απονέμονται ταμπέλλες σε δικαίους και αδίκους διότι «έτσι μας αρέσει» που έλεγε και η γνωστή διαφήμιση.
Έτσι χαρακτηρίζονται «δημοκρατικοί», άνθρωποι που αν τους ρωτήσεις «τι είναι δημοκρατία», κινδυνεύεις να εισπράξεις απάντηση, που θα σε καταστήσει ανάπηρο για το υπόλοιπο του βίου σου.
Διάβαζα μια μέρα, ότι γνωστός παλιός ποδοσφαιριστής, στον οποίο κάποτε έτεινε χείρα βοηθείας ο Θεός για να πετύχει κάποιο καθοριστικό γκολ, έλεγε σε μια συνέντευξή του ότι το 1982 στη φανέλα του είχε γραμμένη τη λέξη «δημοκρατία», σε αντίδραση προς το δικτατορικό καθεστώς της πατρίδας του. Ως εδώ θα ήταν όλα καλά και το μέλι γλυκύτατο, που έλεγε και ο μεγάλος μας Ν. Τσιφόρος. Όμως ο σταρ συνεχίζει και μας πληροφορεί ότι σε ένα από τα τέσσερα παιδιά του, έχει δώσει το όνομα «Φιντέλ», προς τιμή του (δημοκράτη προφανώς) Φιντέλ Κάστρο. Από την ημέρα που διάβασα τη συνέντευξη αυτή άρχισαν και τα προβλήματα με τα αυτιά μου. Κοινώς με κούφανε. Ρε φίλε (Θεός σχωρέστον πιά), κάνε αυτό που γνωρίζεις να κάνεις άριστα, δηλαδή να βάζεις γκολ και άσε την πολιτική για τους πολιτικούς, οι οποίοι βέβαια είναι εξ ίσου άσχετοι με σένα, αλλά τέλος πάντων.
Μια μέρα, εκεί που ξεφύλλιζα βαριεστημένα την εφημερίδα μου, πέφτει το μάτι μου σε μια φωτογραφία κάποιας σταρ (λέμε τώρα σταρ) της τηλεοράσεως, της οποίας τα κιλά είναι όχι απλώς παραπανίσια, αλλά αν αποφασίσει να κάνει λιποαναρρόφηση θα είναι η χαρά του λιπαναρροφητού και θα βγάλει ίσα με 50 κιλά λίπος πρώτης ποιότητος. «Ας διαβάσω να δω τι λένε και οι διάδοχοι της Μαρίκας Κοτοπούλη, σκέφθηκα, μην είμαστε ντιπ καταντίπ εκτός εποχής».
Το διάβασμα πήγαινε σχεδόν ομαλά και έμαθα ότι λατρεύει τον Μπρεχτ και τον Κούντερα (αισθάνθηκα πολύ άσχημα που λατρεύω τον Τσιφόρο, τον Σακελλάριο και τον Ψαθά) και το όνειρό της είναι να παίξει στην Επίδαυρο, στο Γουέμπλεϊ κ.λπ. κλπ. Ξαφνικά παθαίνω κάτι σαν σοκ. «Κοίτα να δεις σκέφθηκα. Να γιατί πεθαίνουν ξαφνικά οι άνθρωποι και μετά οι άλλοι στην κηδεία αναρωτιούνται μα καλά χθες ήταν καλά και κανένας δεν σκέφτεται ότι μέχρι να πεθάνουμε, όλοι είμαστε καλά». Τι είχα όμως διαβάσει; Διαβάστε το κι εσείς:
– Είναι φασισμός και ωμός ρατσισμός να έχουν καταδικάσει εμάς τις εύσωμες (τι εύσωμη δηλαδή, που ήταν σαν ιπποπόταμος με τάσεις πάχους και καραχοντρή του κερατά).
Μια μέρα, μου τηλεφώνησε ένας φίλος και με προσκάλεσε να βγούμε με μία παρέα για κάνα κρασάκι. Θα έχετε προσέξει πως οι Έλληνες όλα όσα βλάπτουν τα αποκαλούν με το χαϊδευτικό τους. Ουζάκι, κρασάκι, τσιγαράκι κ.λπ. Κλείνει η παρένθεση. Πράγματι λοιπόν βγήκαμε με την παρέα και πήγαμε σ’ ένα γνωστό ταβερνάκι (νάτο πάλι το χαϊδευτικό). Εκεί έτυχε να καθίσω δίπλα σ’ έναν παλιόφιλο. Ήρθαν τα ορεκτικά και σε λίγο ήρθε το μενού για να διαλέξουμε. Επειδή είχα ξαναπάει στο… ταβερνάκι, θεώρησα καθήκον μου (τάθελε κι ο απαυτός μου) να συμβουλέψω τον φίλο μου να πάρει τη σπεσιαλιτέ του καταστήματος. Επειδή ταλαντεύτηκε λίγο, επέμεινα, οπότε γυρνάει και με κατακεραυνώνει «Μα γιατί επιμένεις; Αυτό είναι φασισμός».
Δεν μίλησα και είπα από μέσα μου «μη σώσεις και παραγγείλεις» και παρήγγειλα εγώ τη σπεσιαλιτέ.
Όμως εμένα, αυτές οι… εμπειρίες, μου την είχαν ανάψει. Γι’ αυτό θέλησα να το ψάξω το θέμα
Κατέβασα λοιπόν λεξικά και εγκυκλοπαίδειες και έψαξα στο λήμμα «Φασισμός» να δω πού αναφέρει κάτι σχετικό. Τίποτα. Διάβασα πολλά κείμενα του Γκαμπριέλε Ντ’ Ανούτσιο, αλλά πουθενά δεν βρήκα ότι το να αποκαλέσεις κάποιον «κεφτέ» ή «μπυροκοιλιά» ή «πατσοκοιλιά» ή «φαλαινάκι πάνω στην ανάπτυξη», αναφέρεσαι ακριβώς στην καρδιά της ιδεολογίας του Φασισμού.
Επίσης, όσο κι αν ερεύνησα το πράμα, ουδαμού βρήκα ότι όταν συνιστάς σε κάποιον να παραγγείλει γεμιστό μπιφτέκι, επειδή το έχεις δοκιμάσει, ισοδυναμεί με την πορεία των μελανοχιτώνων του Μουσολίνι προς τη Ρώμη.
Ακόμη, ως πιστός και φιλότιμος ερευνητής, έψαξα στα γραπτά του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ. Ούτε αυτός έγραψε κάπου ότι το «τέρας και το κήτον» του μακαρίτη του Αυλωνίτη, αποτελούν ρατσιστικό προσδιορισμό. Άλλο όνειρο είχε ο Μ. Λ. Κινγκ. Όχι να προστατεύει τα απανταχού της γης παιδοβούβαλα.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά όμως φίλοι μου το βγάλαμε και σήμερα το μεροκάματο.
Πώς; Δεν συμφωνείτε;
Μα αυτό είναι φασισμός!
Παρακάτω σας κάνω δώρο ένα πολύ ωραίο άρθρο του κ. Μανώλη Κοττάκη, που δημοσιεύτηκε στη «δημοκρατία» Μπορεί να στενοχωρήσει μερικούς, αλλά η αλήθεια δεν είναι πάντοτε ευχάριστη. Απολαύστε το.
Ν.Δ.: Δεν κολλάει πια όταν σπάσει, λες, το γυαλί
7 Απριλίου 2024
Γιατί έγινε ξαφνικά τόσο αγεφύρωτη η επικοινωνία της «γαλάζιας» παράταξης με τους πολίτες, παρότι συμπορεύτηκαν σαν γροθιά για δεκαετίες και μάλιστα σε πολύ πιο αντίξοες συνθήκες;
Του Μανώλη Κοττάκη
Tην περασμένη Τρίτη ο πρωθυπουργός περιόδευσε στα ιστορικά Καλάβρυτα. Όταν όμως θέλησε να επισκεφθεί τη Μονή Μεγάλου Σπηλαίου, ένα από τα σπουδαιότερα προσκυνήματα της Ορθοδοξίας στον ελληνικό χώρο, που έπαιξε σημαντικό ρόλο στις εξεγέρσεις κατά των Τούρκων το 1821, βρήκε τις θύρες της κλειστές. Ο ηγούμενος και οι μοναχοί είχαν φροντίσει να λείπουν.
Προηγουμένως ο κύριος Μητσοτάκης κατέθεσε στεφάνι στον τόπο της εκτέλεσης εκατοντάδων Καλαβρυτινών από τους Γερμανούς τον Δεκέμβριο του 1943. Αλλά και εκεί το κλίμα ήταν ψυχρό, ψυχρότατο. Παρά τη ζέστη.
Οι κάτοικοι δεν ξέχασαν ούτε την απουσία του από τις εκδηλώσεις μνήμης τον περασμένο χειμώνα -τότε έπρεπε να δώσει το «παρών»- αλλά ούτε και τις δηλώσεις του Άκη Σκέρτσου ως εκπροσώπου Τύπου της Ν.Δ. στην προεκλογική περίοδο ότι τα θέματα των γερμανικών αποζημιώσεων «ανήκουν στον περασμένο αιώνα».
Λίγες ημέρες πριν από τη μετάβαση του κυρίου Μητσοτάκη στα Καλάβρυτα βρέθηκα στη Λαμία. Συνυπήρξαμε στο ίδιο πάνελ με την υφυπουργό Μετανάστευσης Σοφία Βούλτεψη και τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΠΑΣΟΚ Δημήτρη Μάντζο, με θέμα «Προσφυγικό και Δημογραφικό».
Δεν πολυκατάλαβα πώς θα μας λύσουν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες το Δημογραφικό που, πέρα από ζήτημα εργατικού δυναμικού, είναι κυρίως θέμα διατήρησης της εθνικής συνοχής και ταυτότητας, και είπα αυτά που νόμιζα ότι έπρεπε να πω.
Σκέψεις που πριν από δέκα είκοσι χρόνια ήταν ο κορμός της ιδεολογίας της συντηρητικής παράταξης. Η βάση της. Οι τακτικοί αναγνώστες μας θα τα διαβάσατε στην ημερήσια έκδοση της εφημερίδας μας.
Όταν κατέβηκα από το βήμα εις εκ των νεοδημοκρατών της πρώτης σειράς μού σχολίασε χαμογελώντας: «Δεν θα το παρατήρησες, αλλά η Βούλτεψη και ο Μάντζος ήταν οι μόνοι που δεν σε χειροκρότησαν. Η Σοφία έκανε και διάφορους μορφασμούς, που έδειχναν τη δυσφορία της».
Δεν μου φάνηκε παράξενο. Η Βούλτεψη είναι φωνακλού και συνήθως σπάει τα νεύρα των αντιπάλων της, αλλά έχει ένα καλό. Δεν μιλά ποτέ πίσω από την πλάτη σου. Μου είπε μόνη της σε τι διαφωνούσε από όσα είπα και δεν εξεπλάγην.
Αναστοχαζόμενος αυτήν την εβδομάδα μαζί με όλα τα υπόλοιπα που μεσολάβησαν το Σαββατοκύριακο και μας έφεραν υποχρεωτικώς στο επίκεντρο της επικαιρότητας, διερωτήθηκα: Τι συνέβη όλα αυτά τα χρόνια και έχω εγώ απόσταση σε αυτά τα θέματα από τη Σοφία, που σπανίως είχαμε άλλοτε; Τι συνέβη και έχουν απόσταση οι μοναχοί από τον Κυριάκο σε όλη την Ελλάδα, όχι μόνο στο Μέγα Σπήλαιο; Τι συνέβη και έχουν παγώσει με τη Ν.Δ. οι Καλαβρυτινοί; Τόσο αγεφύρωτα έγιναν ξαφνικά τα πράγματα για έναν κόσμο που συμπορεύτηκε σαν γροθιά για δεκαετίες και μάλιστα σε πολύ πιο αντίξοες συνθήκες στα πέτρινα χρόνια του ΠΑΣΟΚ και δεν «έσπασε» ποτέ;
Η διεξαγωγή του Συνεδρίου για την επέτειο της συμπλήρωσης πενήντα ετών από την ίδρυση της Ν.Δ. αποτέλεσε μια καλή αφορμή για αναστοχασμό. Ανέτρεξα στα γεγονότα της τελευταίας πενταετίας. Μείζονος και ελάσσονος σημασίας. Μικρά και μεγάλα. Θυμήθηκα και σταχυολόγησα μερικά.
Θυμήθηκα τη δήλωση του υπουργού Δημοσίας Τάξεως ότι «η επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 μίλια είναι εθνικισμός». Θυμήθηκα τη δήλωση πρώην υπουργού της Ν.Δ. ότι «η Συνθήκη της Λωζάννης είναι παρωχημένη». Θυμήθηκα τη δήλωση κορυφαίας βουλευτού της Ν.Δ. ότι «η συνεκμετάλλευση δεν είναι ταμπού».
Θυμήθηκα τις επικύψεις του υπουργού Εξωτερικών μπροστά στον Ερντογάν μέσα στο Προεδρικό Μέγαρο. Θυμήθηκα την ψήφο των ευρωβουλευτών της Ν.Δ. υπέρ της κατάργησης του βέτο στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου στο Στρασβούργο. Θυμήθηκα την ψήφο που έδωσε η Ελλάς στον Τούρκο που έθεσε (ανεπιτυχώς) υποψηφιότητα για τη θέση του Διεθνούς Ναυτιλιακού Οργανισμού.
Θυμήθηκα ότι στην παρέλαση για την επέτειο της Κυπριακής Ανεξαρτησίας μια χρονιά δεν στείλαμε μαχητικά F-16 για να σηματοδοτήσουμε την επικαιροποίηση του δόγματος του ενιαίου αμυντικού χώρου.
Θυμήθηκα τις γελοίες κυρώσεις που επέβαλε το υπουργείο πολιτισμού στα ρωσικά μπαλέτα Μπολσόι και την αποβολή τους από το Ηρώδειο, λόγω του πολέμου.
Θυμήθηκα τη θύελλα που προκλήθηκε στις σχέσεις Αθηνών – Βελιγραδίου μετά την πρωτοβουλία βουλευτών μας να προωθήσουν την ένταξη του Κοσσυφοπεδίου στο Συμβούλιο της Ευρώπης.
Θυμήθηκα ότι ο εκλεγμένος δήμαρχος Χειμάρρας, Μπελέρης, παραμένει έγκλειστος στις αλβανικές φυλακές χωρίς να συγκινείται ιδιαίτερα η ηγεσία του υπουργείου Εξωτερικών, που άναψε δουλικά το πράσινο φως στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις Ε.Ε. – Τιράνων.
Θυμήθηκα ότι τα αντιαρματικά που πήραμε από τα νησιά του Αιγαίου και τα στείλαμε δώρο στους Ουκρανούς δεν αντικαταστάθηκαν ποτέ. Η αποστρατιωτικοποίηση έχει αρχίσει.
Θυμήθηκα ότι δεχθήκαμε για χάρη του Ερντογάν να ανοίξει την Τετάρτη για πρώτη φορά έπειτα από έναν αιώνα το Γενί Τζαμί της Θεσσαλονίκης, εκεί όπου ορίζονται τα «σύνορα της καρδιάς» του Σουλτάνου.
Θυμήθηκα ότι το 2021 απετράπη στο παρά ένα η έκδοση απόφασης του Αρείου Πάγου υπέρ της αναγνώρισης των «τουρκικών σωματείων» στη Θράκη.
Θυμήθηκα ότι η Ν.Δ. δεν έβαλε ούτε ένα βέτο στην Ε.Ε. για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Τα σχολικά τους βιβλία είναι γεμάτα από αναφορές στη «Μακεδονία», ενώ όλη η Μακεδονία μας αγοράζεται από κεφάλαια Σκοπιανών.
Θυμήθηκα ότι το υπουργείο Ανάπτυξης επέτρεψε στους Τούρκους τη χρήση του όρου «Turkaegean» για το Αιγαίο!
Θυμήθηκα ότι το υπουργείο Πολιτισμού χαρακτήρισε «ελευθερία της τέχνης» το βάψιμο της ελληνικής σημαίας σε ροζ και την έπαρσή της στο ελληνικό προξενείο της Νέας Υόρκης.
Θυμήθηκα, για να πάμε στα εσωτερικά, ότι για πρώτη φορά η Εκκλησία αποφάσισε να εορτάσει την Κυριακή της Ορθοδοξίας χωρίς την Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον πρωθυπουργό, διαμαρτυρόμενη κατά της νομοθέτησης του γάμου των ομοφυλοφίλων.
Θυμήθηκα ότι το κρατικά επιχορηγούμενο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης λανσάρισε αφίσα με τη βεβήλωση του σταυρού.
Θυμήθηκα ότι στην πανδημία ο καθείς έκανε ό,τι ήθελε (πορείες, συγκεντρώσεις), αλλά η κυβέρνηση της Ν.Δ. συνέλαβε ιερείς και τους έσυρε στο εδώλιο του κατηγορουμένου για τη Θεία Κοινωνία.
Θυμήθηκα ότι προχθές κρατική αξιωματούχος ανάρτησε στον λογαριασμό της έρευνα, σύμφωνα με την οποία «η μητρότητα εμποδίζει την καριέρα» και καμάρωνε γι’ αυτήν της την πράξη.
Θυμήθηκα ότι ο αναπληρωτής υπουργός Εργασίας κάλεσε τους δικηγόρους «να γίνουν ντελιβεράδες για να αμείβονται καλύτερα» και προανήγγειλε «νέες περικοπές συντάξεων από το 2026»!
Θυμήθηκα ότι το κόμμα που κατήγγειλε τα ραντεβού πρωθυπουργών – εκδοτών για τις γάτες των Ιμαλαίων έκανε ακριβώς τα ίδια στέλνοντας «πρεσβείες» παράκλητων υπουργών του σε μιντιάρχες, γιατί αναστατώθηκε από τις αποκαλύψεις τους για τη μονταζιέρα των Τεμπών.
Θυμήθηκα ότι το κόμμα που έχει τη λέξη «Δημοκρατία» ως δεύτερο συνθετικό του ονόματός του ακούει τα τηλέφωνα των αντιπάλων του, των υπουργών του, ακόμη και του αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων.
Θυμήθηκα ότι η Ν.Δ. είχε στις τάξεις της βουλευτή που διατηρούσε εταιρία πλειστηριασμών των ακινήτων των Ελλήνων.
Θυμήθηκα ότι η κυβερνητική πλειοψηφία της Ν.Δ. νομιμοποίησε στη Βουλή μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ τουλάχιστον 50.000 παράνομους μετανάστες.
Φοβάμαι ότι αυτός ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Λείπουν αρκετά. Φοβάμαι ότι τα ερωτήματα «σαν πολλά δεν μαζεύτηκαν;» και «τι σχέση έχουμε εμείς με όλα αυτά;» είναι εύλογα.
Φοβάμαι, τέλος, ότι το έσχατο δίλημμα πως δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης ισχύει μεν, δεν είναι αρκετό για να μας «αναπαύσει» (εκκλησιαστικός όρος) δε. Το ότι δεν υπάρχει εναλλακτική επιλογή δεν σημαίνει ότι υπάρχει και βασική.
Ράγισε το γυαλί. Όπως λέει και ο φίλος του Άδωνη, Αντώνης Ρέμος τραγουδώντας για κάποιους που αγαπήθηκαν κάποτε μεταξύ τους τα «σπασμένα κομμάτια της καρδιάς»: «δεν κολλάει πια όταν σπάσει, λες, το γυαλί»!
Υστερόγραφο: Να γελάσουμε λίγο βρε παιδί μου…
Εγώ τι να σας πω. Έπεσα απ’ τα σύννεφα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου