Όλες οι πτωχεύσεις που βίωσε η χώρα (1827, 1844, 1893, 1922, 1932, 1943, 2010) είχαν ως κοινή παράμετρο, μεταξύ των αιτίων τους, τις υπέρογκες αμυντικές δαπάνες και την συνακόλουθη υπερχρέωση της χώρας για την υλοποίησή τους. Με βάση την ετήσια έκθεση του ΝΑΤΟ, οι αμυντικές δαπάνες της Ελλάδας ανέρχονται στο 3,54% του ΑΕΠ, ενώ των ΗΠΑ στο 3,46%.
Με εξαίρεση δε τη Βρετανία, την Πολωνία και τις Βαλτικές Χώρες, όλες οι υπόλοιπες δαπανούν κάτω του 2% του ΑΕΠ. Το δε 45,3% αυτών των αμυντικών δαπανών αφορά αγορά εξοπλισμών. Η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών συναινεί στη συνέχιση της οικονομικής αιμορραγίας, καθώς αναγνωρίζει την ανάγκη θωράκισης της χώρας απέναντι στην τουρκική απειλή. Αν συγκρίνουμε τις δημόσιες δαπάνες Παιδείας με το ΑΕΠ, που είναι και ο διεθνής δείκτης σύγκρισης, θα διαπιστώσουμε ότι παραμένουν στο 2,8% του ΑΕΠ, καταγράφοντας μάλιστα και μικρή πτώση (-0,1) από το περσινό 2,9%. Υπενθυμίζουμε ότι ο μέσος ευρωπαϊκός δείκτης στις δαπάνες αυτές κυμαίνεται στο 5%-5,5%.
Απογοητευτική είναι η μείωση δαπανών που σχεδιάζεται στο υπουργείο Παιδείας από τα ευρωπαϊκά κονδύλια αθροιστικά (Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, εκεί συμπεριλαμβάνεται και το ΕΣΠΑ) και από το Ταμείο Ανάκαμψης. Χάνεται έτσι μια μεγάλη ευκαιρία να ενισχυθούν σημαντικά οι δημόσιες εκπαιδευτικές δομές. Ως προς την Υγεία, σύμφωνα με την τελευταία έκθεση του ΙΟΒΕ, η ετήσια μεταβολή των δημόσιων δαπανών (σε σταθερές τιμές και σωρευτικά για την περίοδο 2009-2021) διαμορφώνεται στο -29,2% στην Ελλάδα έναντι +32,7% στην ΕΕ. Η δαπάνη υγείας είναι κατά 1,6 μονάδες του ΑΕΠ χαμηλότερη από την ΕΕ τη δεκαετία 2012-2021.
Η περίοδος πριν από την πανδημία χαρακτηρίζεται από πτώση της χρηματοδότησης για την υγεία στην Ελλάδα, σε αντίθεση με την ΕΕ. Η πανδημία προκάλεσε αύξηση των δαπανών υγείας, σε όλες σχεδόν τις χώρες. Το ποσοστό των δαπανών υγείας ως προς τη συνολική δαπάνη ανά νοικοκυριό αυξήθηκε, όμως η ανταπόκριση των υπηρεσιών υγείας στις προσδοκίες των πολιτών παραμένει χαμηλή. Ως αποτέλεσμα, η χώρα έχει ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά ικανοποίησης από τις παρεχόμενες υπηρεσίες φροντίδας στα ευρωπαϊκά μέλη του ΟΟΣΑ, με 38% για το 2020, ενώ ο μέσος όρος για τις χώρες-μέλη του ΟΟΣΑ βρίσκεται στο 71%.
Είναι λοιπόν τεράστιες οι θυσίες που υφίσταται ο ελληνικός λαός στους τομείς Παιδείας και Υγείας. Οι εξοπλιστικές δαπάνες είναι πληρωμένες με το αίμα των Ελλήνων. Ασφαλώς, οι κλάδοι Υγείας και Παιδείας είναι στόχοι προς εκποίηση και ιδιωτικοποίηση για τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που εφαρμόζονται, με ή χωρίς μνημόνια. Η ιδεοληψία του “μικρότερου” κράτους στην οικονομία, αποκαλύπτει τη ρηχότητα και το ψεύδος της, καθώς όλο και μεγαλύτερο μέρος της οικονομίας έχει το κράτος ως καταναλωτή οπλικών συστημάτων.
Αμυντικές δαπάνες και κοινωνικό κράτος
Δεν πρόκειται λοιπόν για μείωση της οικονομικής εμπλοκής του κράτους, παρά μόνον επιλεκτικά, σε τομείς που προσφέρονται για ιδιωτική κερδοσκοπία. Είναι το κοινωνικό κράτος που συρρικνώνεται και όχι το κράτος γενικά. Αυτό όμως είναι γενική αντινομία του παγκόσμιου συστήματος, συνυφασμένη με άλλη αντινομία: δεν πρόκειται ποτέ και πουθενά για “απελευθέρωση” του ανταγωνισμού: Η παγκόσμια οικονομία ταχύτατα συγκεντρώνεται σε όλο και λιγότερα χέρια.
Ολιγοπωλιακές και μονοπωλιακές καταστάσεις κυριαρχούν και ο “ελεύθερος ανταγωνισμός” υπάρχει στα εγχειρίδια των οικονομικών ιδεολογιών. Το ίδιο ισχύει και για τον μύθο της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Η ώσμωση των οικονομικών ολιγαρχιών με τις –όλο και λιγότερο εκτεθειμένες σε λογοδοσία– πολιτικές ελίτ έχει προχωρήσει σε βαθμό που τίθεται ζήτημα κατά πόσον το οικονομικό σύστημα έχει υποστεί μεταλλαγή σε μετακαπιταλιστική μορφή (κάποιοι κάνουν λόγο για “τεχνο-φεουδαρχία”).
Στην Ελλάδα η συγκέντρωση εξουσίας έχει κέντρο βάρους εκτός επικράτειας και λειτουργεί ως αρμός υπαγωγής της σε ξένα συμφέροντα όχι κατ’ ανάγκην συμβατά με τα εθνικά. Όσο μάλιστα περισσότερο απέχουν από τα εθνικά συμφέροντα τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ τόσο υψηλότερες είναι και οι “εθνικόφρονες” κορώνες. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του σχεδιασμού των εξοπλισμών. Με πομπώδη και μεγαλομανιακό τρόπο αναγγέλλονται και υλοποιούνται πανάκριβες αγορές, που θα κάνουν υποτίθεται την Ελλάδα “ακαταμάχητη δύναμη”.
Και εδώ αρχίζει το “παράλογο”. Πληροφορούμεθα από επίσημα χείλη ότι ο “εχθρός” μας είναι η Ρωσία(!), παρόλο που δεν έχει ούτε “Γαλάζια Πατρίδα”, ούτε υπό κατοχή την Κύπρο, ούτε απειλεί με πόλεμο αν επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα. Συγχρόνως, συμφωνίες για τερατώδεις αγορές ανακοινώνονται έξω από τις συνταγματικές διαδικασίες που απαιτούνται, έξω από τη γνωμοδότηση της στρατιωτικής ηγεσίας, έξω από κάθε εκτίμηση των αμυντικών αναγκών, κυρίως έξω από το πλαίσιο ενός εθνικού αμυντικού δόγματος.
Υπεράνω τα νατοϊκά συμφέροντα στους εξοπλισμούς
Οι ειδικοί και πρώτος όλων, ο καθηγητής Κώστας Γρίβας έχει εμπεριστατωμένα θεμελιώσει την υπόθεση ότι ένα εθνικό αμυντικό δόγμα θα απαιτούσε αναθεώρηση του τύπου των εξοπλισμών: Πολύ φτηνότερες επενδύσεις σε σύγχρονα ηλεκτρονικά, πληροφοριακά και πυραυλοκεντρικά συστήματα αντί των δαπανηρών επενδύσεων σε μεγάλες πλατφόρμες, εκμετάλλευση της νησιωτικής διαμόρφωσης του εθνικού χώρου, αξιοποίηση της επινοητικότητας και της γνώσης των νέων γενεών στην πληροφορική και δημιουργία εγχώριας πολεμικής βιομηχανίας, παράλληλα με την ανάπτυξη δόγματος παλλαϊκής άμυνας. Πολιτική και μέρος της στρατιωτικής ηγεσίας αγνοούν αυτή την προβληματική, η οποία στηρίζεται στην αξιοποίηση των διδαγμάτων από τους πολέμους που διεξάγονται σήμερα.
Αντ’ αυτού, και ενώ διογκώνονται οι αμυντικές δαπάνες, ως απολύτως επείγουσα προτεραιότητα, φαίνεται δεν είναι η εθνική άμυνα που επείγει, καθώς έχουμε σημαντική φανερή και κρυφή ροή όπλων προς Ουκρανία, σε βάρος της οχύρωσης των νησιών. Πρόκειται για λογική συνέπεια της εθελούσιας υπαγωγής της Ελλάδας σε στρατηγικό σχεδιασμό που είναι προσανατολισμένος στην υπεράσπιση όχι των εθνικών, αλλά των διαρκώς επεκτεινόμενων νατοϊκών συνόρων.
Στο δόγμα αυτό, Ελλάδα και Τουρκία καλύπτουν ενιαία στρατηγική πτέρυγα, στην οποία την τοπική πρωτοκαθεδρία έχει μοιραία η δεύτερη, ως ισχυρότερη και γεωπολιτικά σημαντικότερη. Κυριαρχείται, άλλωστε, από μια δυναμική και φιλόδοξη αστική τάξη, συσπειρωμένη σε ισχυρό κράτος και με ισχυρές ένοπλες δυνάμεις, αλλά και πολεμική βιομηχανία που της παρέχει σημαντικό βαθμό αυτονομίας στους εξοπλισμούς.
Το νατοϊκό αυτό δόγμα του ενιαίου στρατηγικού χώρου Ελλάδος-Τουρκίας προϋποθέτει, εν όψει της παγκόσμιας πολεμικής αναμέτρησης που ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη, αρραγή ενότητα και μηδενισμό των τριβών. Είναι προφανές υπέρ ποιου και εις βάρος ποιου. Αυτό η ελληνική πλευρά το ψελλίζει με την φράση «τα νησιά του Αιγαίου είναι νατοϊκά νησιά», το υποστηρίζει δε ενεργά μέσω “διαπροσωπικών” και άρρητων συμφωνιών, παρακάμπτοντας Σύνταγμα, θεσμούς, ακόμα και ενδοκυβερνητικές ισορροπίες. Το περιεχόμενο των συμφωνιών αυτών, οι Έλληνες πολίτες το πληροφορούνται είτε από τουρκικές δημοσιεύσεις, είτε από de facto σιωπηλές υποχωρήσεις.
Χώρος όχι χώρα…
Όσον δε αφορά τις παραχωρήσεις οπλικών συστημάτων, οι εξελίξεις ξεπέρασαν τις πιο ακραίες προβλέψεις που θα έκαναν οι “γκρινιάρηδες”, οι “υπερεθνικιστές” κατά το αφήγημα της πολιτικής ελίτ. Όχι μόνον “παλαιωμένα” σοβιετικής προέλευσης οπλικά συστήματα δωρίζονται στο Κίεβο, αλλά και δυτικά αεροσκάφη και αντιαεροπορικά συστήματα (Patriot) μπαίνουν σε σειρά αναμονής για να σταλούν στην Ουκρανία, μέσω πώλησης σε τρίτους.
Το ΝΑΤΟ λοιπόν έκρινε πως τα όπλα αυτά βρίσκονται σε “αχρησία” στην Ελλάδα, οπότε πρέπει να μεταφερθούν εκεί! Και οι ελληνικές πολιτικές ελίτ το συζητούν. Δεν είναι παράλογο, διότι έχουν αποδεχθεί τον ρόλο όχι κρατιδίου-προτεκτοράτου, αλλά ενός αποικιακού και χρεωκοπημένου χώρου, όχι χώρας, που δεν έχει ίδια συμφέροντα, αλλά είναι ταγμένο στην άνευ όρων και εθνικού ανταλλάγματος εξυπηρέτηση των ΗΠΑ.
Τελικώς, ο ελληνικός λαός υφίσταται δραματική πτώση της ποιότητας της ζωής του και υπονόμευση του μέλλοντος του, όχι εξ’ αιτίας της ανάγκης του έθνους να αμυνθεί, αλλά εξ αιτίας του ρόλου που έχει ανατεθεί στην Ελλάδα στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ. Κάποιοι την ονομάζουν «Πουέρτο Ρίκο της Μεσογείου», άλλοι «σκωληκοειδή απόφυση του καπιταλιστικού παγκόσμιου συστήματος». Χαρακτηρισμοί που απέχουν λιγότερο από την πραγματικότητα, από τον χαρακτηρισμό “κυρίαρχο ανεξάρτητο κράτος”.
Υπό άλλες συνθήκες ηθικής και πνευματικής διαθεσιμότητας των λαϊκών δυνάμεων, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί βαρύτατη ορολογία για τον χαρακτηρισμό των επιλογών της ιθύνουσας πολιτικής τάξης. Και αυτό θα συμβεί, όταν ο ελληνικός λαός, όσος βρίσκεται εκτός των δικτύων διαπλοκής και όσος παραμείνει στη χώρα, αρχίσει να δείχνει σημάδια αφύπνισης και απορρίψει το ντροπιαστικό στίγμα πως αξίζει να έχει ηγέτες που εμπορεύονται το μέλλον του, με βάση μη εθνική ατζέντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου