«Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση». Οι έχοντες τα ινία της διπλανής μας χώρας όχι μόνο κατανοούν άριστα αυτήν την φράση, αλλά γνωρίζουν και πώς να εκμεταλλεύονται πράγματα και καταστάσεις μετατρέποντας τα σε γεγονότα προς όφελός της χώρας τους. 50 χρόνια πέρασαν από τότε που εκμεταλλεύτηκαν την αναταραχή που είχε προκύψει εξαιτίας της δικτατορίας της Αθήνας για να μπουκάρουν στην Κύπρο, τις επιπτώσεις αυτής της επίθεσης τις βιώνει ο Ελληνισμός μέχρι σήμερα. Χώρα προβοκάτορας και καιροσκόπος η Τουρκία είναι λογικό τέτοιες καταστάσεις να τις θεωρεί θείον δώρο για τα σχέδια της. Το μεγάλο θέμα όμως είναι η ελληνική πλευρά τι έκανε ή τι κάνει για να τις αντιμετωπίσει και για να μην προσφέρει τις αφορμές που αναζητούν.
Εκείνο το οποίο κάνει η πολιτική ηγεσία του τόπου μας είναι κάτι που ανησυχεί κάθε σκεπτόμενο πολίτη αυτού του τόπου και δεν είναι άλλο από την αστάθεια που παρουσιάζουν οι ελληνικές κυβερνήσεις σε σχέση με τις εθνικές «κόκκινες γραμμές» και την τήρηση τους, που έχουν θεσπιστεί για την προστασία των ελληνικών συμφερόντων τώρα και στο μέλλον. Ένα πρόσφατο παράδειγμα αυτό που έγινε με την αδελφή του σημερινού πρωθυπουργού του κυρίου Μητσοτάκη η οποία, όντας εκπρόσωπος του Συμβουλίου της Ευρώπης, πρότεινε να ενταχθεί το Κόσσοβο στον συγκεκριμένο θεσμό και μάλιστα υπερψηφίστηκε από τους εκπροσώπους της Νέας Δημοκρατίας. Προσέξτε κάτι σημαντικό, χωρίς να εκπληρώνει ορισμένες υποχρεώσεις προς τη Σερβία, που είχε αναλάβει βάση της Συμφωνίας των Βρυξελλών. Μια απότομη αλλαγή στάσης που δικαίως προκάλεσε δημόσια και σκληρή αντίδραση από τον πρόεδρο της Σερβικής δημοκρατίας, μιας και το Κόσσοβο ανήκε στην πρώην Γιουγκοσλαβία και αποσπάστηκε δια της βίας με τον πόλεμο του 1999 από την Σερβία όπως ακριβώς συνέβη το 1974 με την τουρκική εισβολή στην Κύπρο.
Καμιά, μα καμία ελληνική κυβέρνηση μέχρι σήμερα δεν είχε καν διανοηθεί και πολύ ορθά να προχωρήσει σε έμμεση αναγνώριση της απόσχισης του Κοσσυφοπεδίου από τον Σερβικό εθνικό κορμό, για τον πολύ απλό λόγο ότι αν συνέβαινε αυτό θα αποδεχόμασταν την απαίτηση της Τουρκίας να αναγνωριστεί το ψευδοκράτος της βόρειας Κύπρου ως «Τουρκική Δημοκρατία Βορείου Κύπρου». Μου είναι πρακτικώς αδύνατο να καταλάβω γιατί άλλαξε η πάγια θέση μας που επ’ ουδενί εξυπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα του έθνους των Ελλήνων.
Το κακό στην πολιτική μας σκηνή είναι ότι τέτοιες αστοχίες κοστίζουν. Αλήθεια τι κερδίσαμε ως Ελλάδα από τις από τις Συμφωνίες της Μαδρίτης και του Ελσίνκι; Το εξής ένα, να αναγνωριστούν ζωτικά συμφέροντα των Τούρκων στο Αιγαίο, με αποτέλεσμα οι διεκδικήσεις της γείτονας χώρας όχι μόνο στο Αιγαίο αλλά και στην Ανατολική Μεσόγειο να μεγεθύνονται συνεχώς σε βάρος όχι μόνο των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, αλλά και της εθνικής μας κυριαρχίας. Όσο για την συμφωνία των Αθηνών τα αποτελέσματα τα βλέπουμε μπροστά μας με την παρέμβαση του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών, το οποίο μας βάζει χέρι επειδή η Ελλάδα ως χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης θέλει να οριοθέτηση θαλάσσιο πάρκο στις Κυκλάδες, μάλιστα δεν διστάζουν και έχουν το θράσος να μας λένε ότι αυτή η ενέργεια απαιτεί την άδεια της Άγκυρας!!!!. Ε, αν δούμε την πολιτική μας ηγεσία να δέχεται αυτή την ύβρη τότε είμαστε στην κυριολεξία για κλωτσιές.
Έχει η πατρίδα μας συμμάχους; Ναι, και ο ποιος στενός από όλους είναι η Κυπριακή Δημοκρατία, η οποία όντας μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης παραμένει εδώ και 50 χρόνια διχοτομημένη και κάτω από την μπότα των στρατευμάτων του Τούρκου Αττίλα 1 και 2, δεχόμενη σε τακτά διαστήματα απειλές για την ύπαρξη της. Η Ελλάδα και η πολιτική της ηγεσία οφείλουν και πρέπει να δείξουν τον ίδιο ζήλο και αφοσίωση για την εύρεση μιας δίκαιης λύσης για το Κυπριακό, όπως κάνει και στην περίπτωση της Ουκρανίας, προωθώντας όχι μόνο τα συμφέροντά των συμμάχων της αλλά και του ελληνισμού. Κυβερνήσεις έρχονται και παρέρχονται, εκείνο όμως που μένει στα διεθνή φόρα στο τέλος είναι η συνέπεια του κράτους με το οποίο συναλλάσσονται ή συζητούν, καθώς και αυτό είναι το κυριότερο όπλο ενός κράτους η αποφασιστικότητά του να υπερασπιστεί τα δικαιώματά του. Είναι γεγονός ότι ο διεθνής παράγοντας εκτιμά περισσότερο τη συνέπεια παρά την ευκαμψία, για τον απλούστατο λόγο ότι γνωρίζει με ποιον έχει να κάνει και τι πρέπει να περιμένει.
Βλέπουμε λοιπόν ότι γενικά στα εθνικά μας θέματα δεν υπάρχει μια ενιαία γραμμή, τουλάχιστον ως προς τις λεγόμενες «κόκκινες γραμμές», για να γίνει κατορθωτό και να υπάρχει μια φωνή προς τα έξω θα πρέπει (εδώ οι γείτονες Τούρκοι έχουν φανεί απείρως εξυπνότεροι με το Εθνικό τους Συμβούλιο) να υπάρξει ένα μόνιμο εθνικό συμβούλιο ασφάλειας πέρα και έξω από την εκάστοτε κυβέρνηση, που να έχει την δυνατότητα να αποφασίζει για τα συγκεκριμένα θέματα. Είναι μια μεταρρύθμιση που την χρειάζεται η πατρίδα μας γιατί «όπου λαλούν πολλοί κοκόρια, αργεί να ξημερώσει» και τα αποτελέσματα μπορεί να αποδειχθούν ολέθρια για το σύνολο του ελληνισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου