Με τα τεκταινόμενα σε Ελλάδα και υφήλιον, τα τελευταία χρόνια έχει διατυπωθεί η “θεωρία του ανάποδου (ή ανάστροφου) κόσμου” από άτομα αντιτιθέμενα στις παγκοσμίως επιβαλόμενες αλλαγές, περιγράφοντας την δικτατορικώς προκύπτουσα κατάστασιν. Αν και διαφωνώ καθέτως με τις επιβαλόμενες αλλαγές, συντάσσομαι και τιμώ τους αντιμαχομένους αυτές, όμως διαφωνώ για την χρήσιν του όρου “ανάποδος κόσμος”, όχι απλώς φιλολογικώς αλλά ουσιαστικώς για τις επιδιώξεις μας αποφυγής του “ανάποδου κόσμου”.
Προ 2,5 ετών σε άρθρο μου «Μεταξύ υπάρξεως και ανυπαρξίας» (www.triklopodia.gr/κυανούς-ουρανός-μεταξύ-υπάρξεως-και-α/) δέχθηκα επίθεσιν από κάποιους συγκεκριμένους (ασχέτους με τους προαναφερομένους), που δεν κατάλαβαν και ούτε θα καταλάβουν γιατί απλώς δεν θέλουν να κατανοήσουν παρότι είναι μεταξύ “φθοράς και αφθαρσίας” και θα όφειλαν να έχουν περισσοτέραν δεκτικότητα (~χωρητικότητα εις την θεολογικήν διάλεκτον) και ευαισθησίαν εις τα “υπαρξιακά” προβλήματα (σχετικώς 1). Ανέφερα το θέμα υπάρξεως γιατί παίζει ιδιαίτερον ρόλον στην ανάπτυξιν του θέματος του “ανάποδου κόσμου”.
Όταν λέμε ανάποδος (ή ανάστροφος), εννοούμε ότι αναποδογύρισε, ότι ήρθαν τα πόδια πάνω (και το κεφάλι κάτω – ανά + ποδός), “αντιθέτως” ή “αναστρόφως” προς την προτέραν κατάστασιν. Και οι δυο όμως καταστάσεις είναι “στα μάτια μας υπαρκτές” και απλώς με έκπληξιν εκφράζομε την αντίθεσιν προς τα ειωθότα. Ανέκαθεν η συνήθεια οδηγεί σε αντίθεσιν προς την νέα κατάστασιν, την οποίαν δεν έχεις δοκιμάσει, ώστε να εκφέρεις αντικειμενικήν άποψιν. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα αν πρέπει να δοκιμασθεί η νέα κατάστασις, ώστε η κρίσις μας να είναι τιμία.
Πιθανόν κάποιοι θα αναρωτηθούν αν υποστηρίζω τον προωθούμενον “ανάποδον κόσμον”, υποστηρίζοντας μία δοκιμή του νέου, ώστε να έχομεν μία κατά το δυνατόν αντικειμενική κρίσιν. ΣΕ ΚΑΜΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΙΝ!
Όταν όμως ομιλείς περί “αναστρόφου” κόσμου, θα πρέπει να υπάρχει και ο “ορθός” κόσμος.
Πότε ερωτώ: ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΟΡΘΟΣ ΚΟΣΜΟΣ;
Είναι ο κόσμος του 2000 (λίγο πριν τους Δίδυμους πύργους);
Είναι ο κόσμος του 1984 (πριν το βιβλίο του George Orwell);
Είναι ο κόσμος του 1968, των παιδιών των λουλουδιών;
Είναι ο κόσμος του 1903, πριν την γνωστοποίησιν των πρωτοκόλλων της Σιών;
Είναι ο κόσμος του 1789 (πριν τον γαλλικόν “συσκοτισμον”);
ή ο κόσμος του Αρχαιοελληνισμού.
Η άποψίς μου είναι ότι ο ΟΡΘΟΣ ΚΟΣΜΟΣ δεν υπάρχει:
1ον γιατί ως κόσμος δεν μπορεί να είναι ορθός!
Ο κόσμος κατασκευάσθηκε από τον Τριαδικόν Θεόν, ως ασκητήριον του ανθρώπου, για να επανέλθει εις την Θείαν Χάριν, τελειούμενος. Άλλωστε έχει γραφεί ότι με την Β’Παρουσία θα καταστραφεί, αφού θα έχει εκλείψει ο λόγος υπάρξεώς του.
Από αρχής του, ο κόσμος λειτουργούσε με τον πεπτωκότα άνθρωπον, άρα ποτέ δεν ήταν ορθός!
2ον γιατί κάθε στιγμή υπάρξεως αυτού του κόσμου είναι μία μετεξέλιξις από τα όργανα του πονηρού, προς την απώλεια του ανθρώπου. Προς εβδομάδων το άρθρο ΤΟ ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΡΟΤΣΕΣ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΑΝΩΜΑΛΙΑΣ (www.triklopodia.gr/το-ανατριχιαστικο-ιστορικο-προτσεσ-τ/ ), μας παρουσίασε ένα μικρό ιστορικό κομμάτι της μετεξελίξεως των σιωνιστικών σχεδίων για την απώλεια του ανθρώπου.
Ο μακαριστός αγιασμένος παπα-Φώτης Λαυρεώτης, πάντοτε ερωτούσε:
«οι σιωνιστές συνεχώς εργάζονται, εμείς τί κάνομε;».
Η διαφωνία μου περί του ανάποδου κόσμου δεν είναι φιλολογική αλλά ουσιαστική.
Οδηγεί τους μη καλώς γνωρίζοντες τα θέματα (την συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου), να πιστεύσουν ότι σχεδόν καλώς έχουν ή έστω να διορθώσουν κάποια λάθη των τελευταίων 5, 10, 50, 100 ετών για να διαβούν το κατώφλι της Νέας Εποχής του Χριστού, γιατί σχεδόν κανείς δεν θέλει να παραδεχτεί τα χάλια μας.
Για να διαβούμε αυτό το κατώφλι, απαιτείται πλήρης απόρριψις όλης της κοσμικής γνώσεως.
Είναι αυτό, που η Ορθοδοξία ονομάζει ΜΕΤΑΝΟΙΑ.
Ασφαλώς αυτό είναι αδύνατο για τους ανθρώπους αλλά «Τα αδύνατα παρ᾽ ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ εστι» (Λουκ.ιη΄27). Ο άνθρωπος βάζει την προαίρεσιν και την προσπάθεια και ο Χριστός τα υπόλοιπα. Είναι αυτό που ο όσιος Παίσιος παραίνεσε: «κάνε εσύ ένα βηματάκι προς τον Χριστό και Εκείνος θα κάνει δέκα προς εσένα»!
Ο υπάρχων κόσμος δείχνει υπαρκτός τώρα, αλλά στην αιωνιότητα θα είναι ανύπαρκτος.
Η Ορθή Κατάστασις (και όχι ορθός κόσμος) είναι ιδεατός στόχος (τεθείς από τον Χριστόν), που θα είναι υπαρκτός αιωνίως. Υπήρξε ασφαλώς κατά την προπτωτική κατάστασιν.
Η αίσθησις λοιπόν ότι υπάρχει ο Ορθός Κόσμος, πλανεί τους πιστούς και προσωπικά θεωρώ επικίνδυνη την χρήσιν της φράσεως “ανάστροφος κόσμος”, όσο κι αν δεν θεωρώ πονηρούς (αντιθέτως αγωνιστές του Χριστού) αυτούς που την χρησιμοποιούν.
Προσωπικά προτιμώ τον όρον, ως Η ΕΞΕΛΙΞΙΣ ΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ και κυριολεκτικως αυτό είναι με επόμενο στάδιον την οριστικήν αιώνιον απώλεια των ανθρώπων.
Αποστολή μας να επιλέξομε μεταξύ αιωνίου υπάρξεως ή απωλείας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου