Το μίσος γεννιέται από το φόβο και ανατρέφεται από την άγνοια. Και αυτή η άγνοια φυτρώνει τα τρυφερά της φύλλα πολύ πριν αναπτύξει τα αγκάθια της. Αποδεχτήκαμε την πρασινάδα που ξεπηδούσε από το χώμα της αδιαφορίας, της εξάντλησης και της κακίας, γιατί τότε δεν ξέραμε τα ονόματά τους και μόλις τα μάθαμε ήταν πολύ αργά.
Οι αδιάφοροι, αιφνιδιασμένοι από τις πρόσκαιρες απολαύσεις και τον πόνο των κοσμικών πραγμάτων- οι εξαντλημένοι, κουρασμένοι και πεινασμένοι και συντετριμμένοι από τις απαιτήσεις του κόσμου- και οι κακεντρεχείς που ζούσαν για τις μέρες της απληστίας και της εκδίκησης για να αποσπάσουν τις ανάγκες τους από τον κόσμο- όλοι κατέληξαν εκεί που κατέληξαν. Γνωρίζουμε τώρα, από την ιστορία και την αργή και προσεκτική συλλογή του τρόπου με τον οποίο έγιναν τα πράγματα, πού ακριβώς ήταν αυτά τα μέρη όπου κατέληξαν.
Αλλά είμαστε φαινομενικά έξω από την ιστορία τώρα που αυτή αναδιαμορφώνεται ή εξαλείφεται γρήγορα - τρέχοντας με ταχύτητα Διαστημικής Εποχής μέσα σε έναν ανεμοστρόβιλο χωρίς τον ίδιο χρόνο για να πάρουμε τα μαθήματα που κάποτε θα παίρναμε για να αποτρέψουμε ή τουλάχιστον να μετριάσουμε τα δεινά. Τώρα πρέπει να μάθουμε με φρενήρη ρυθμό για χάρη του μέλλοντος.
Και δεν έχουμε ακόμη μάθει τα μαθήματα της αντίδρασης του Covid όπως θα έπρεπε. Καθόλου. Επειδή το να μάθουμε αυτά τα μαθήματα είναι πιο δύσκολο από οτιδήποτε θα θέλαμε να μάθουμε. Αλλά πρέπει να τα μάθουμε. Για το μέλλον. Αν αυτό έχει σημασία. Για τα παιδιά, ώστε να μην πάνε με άγρια μάτια στις ανατολές της ζωής τους χωρίς τη σοφία των αιώνων στην πλάτη τους. Και δεν έχει σημασία αν πιστεύετε ή δεν πιστεύετε την επίσημη αφήγηση της αντίδρασης του Covid ή όχι. Δεν έχει καμία σημασία. Τα μαθήματα πρέπει να τα πάρουμε όλοι μας, ώστε να διδάξουμε και να αποτρέψουμε το κακό ή τουλάχιστον να το μετριάσουμε, αν μπορούμε.
Πρέπει να διδάξουμε τα παιδιά για το μίσος. Γιατί ζούμε σε εποχές φόβου. Αυτός ο φόβος κρύβεται μέσα σε όλα όσα βλέπουμε τώρα. Είναι συνυφασμένος με την καθημερινότητα, σαν το σκοτάδι των γεγονότων του παρελθόντος να έχει ξετυλιχτεί και να έχει ξαναμπεί στη ζωή μας.
Ίσως μπορούμε να τραβήξουμε από οποιοδήποτε κομμάτι της κλωστής που κρέμεται και αυτό θα ξετυλίξει τον κόσμο. Ο κόσμος όπως έχει φτιαχτεί, γεμάτος από αυτόν τον φόβο. Ίσως μπορούμε. Ίσως δεν μπορούμε. Κάποτε ήταν αρκετό να ξέρουμε ότι υπήρχε. Στην καθημερινότητα. Αλλά αυτό δεν είναι αρκετό τώρα. Απλά να το ξέρουμε. Οι φόβοι γεννούν τώρα το μίσος και αυτό το μίσος θα είναι το πεπρωμένο μας. Εκτός αν... Πάντα το "εκτός αν".
Δεν μπορούμε να διδάξουμε αν δεν έχουμε πάρει τα μαθήματα οι ίδιοι. Ειλικρίνεια. Δύναμη. Ταπεινότητα. Στην εποχή της εξαπάτησης, της αδυναμίας και της υπερηφάνειας. Είναι μια δύσκολη αποστολή. Και πρέπει να αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε τι έκανε σε όλους μας η αντίδραση του φόβου όταν χτύπησε ο Covid, εδώ τουλάχιστον στον δυτικό κόσμο. Και καλοί ουρανοί, είχαμε φόβο που δεν έμοιαζε με τίποτα εκείνη την εποχή!
Αν γυρίσουμε πίσω και να θυμηθούμε. Βλέπαμε εικόνες ανθρώπων στην Κίνα να πέφτουν νεκροί στο δρόμο, να ουρλιάζουν καθώς ήταν κλειδωμένοι στις πολυκατοικίες τους, οι πνεύμονες τους καλύπτονταν από δομές που έμοιαζαν με πάγο, και στην Ιταλία οι εκκλησίες και οι αυλές των εκκλησιών ήταν γεμάτες με νεκρούς. Τεράστια επιβατηγά πλοία μεταφέρθηκαν στο λιμάνι της Νέας Υόρκης για να λειτουργήσουν ως συμπληρωματικά νοσοκομεία. Στο κρουαζιερόπλοιο Princess, οι περισσότεροι αναμενόταν να πεθάνουν. Και δεν ξέραμε αν δημιουργήθηκε σε εργαστήριο ή αν μπορούσαμε να το κολλήσουμε από το χειρισμό χαρτονομισμάτων ή οποιασδήποτε επιφάνειας. Ήμασταν ένα τρομοκρατημένο χάος. Και παρανοϊκοί. Τουλάχιστον για λίγο καιρό ήμασταν.
Αναλογιζόμασταν τη δική μας και την ανθρώπινη ύπαρξη σε μια υπαρξιακή κρίση που όμοιά της δεν έχουμε ξαναζήσει στη ζωή μας. Τι θα γινόταν αν ο κόσμος των ανθρώπων απλά πέθαινε! Μια εξαντλητική, καταθλιπτική, φρικτή στιγμή πέρασαν οι περισσότεροι. Και υμνήσαμε τους γενναίους ήρωές μας: τα ιατρικά επαγγέλματα, τους υπαλλήλους σε καταστήματα και επιχειρήσεις, τους οδηγούς και τους διανομείς. Τους θεωρούσαμε γενναίους και κοινωνικά υπεύθυνους σαν αγίους εν τη γενέσει τους.
Και οι κυβερνήσεις ανταποκρίθηκαν. Μας κλείδωσαν και μας έβαλαν μάσκες. Μας απαγορεύτηκε να κάνουμε τόσα πολλά πράγματα. Υπήρχαν σκληρές επιπτώσεις αν δεν το κάναμε. Εδώ στο Κεμπέκ η αστυνομία έκανε έφοδο σε σπίτια όταν οι γείτονες ανέφεραν ότι περισσότεροι από τον απαιτούμενο αριθμό ατόμων είχαν μια συγκέντρωση. Τους καλούσαν αν οι άνθρωποι αρνούνταν να φορέσουν μάσκα. Οι επιχειρήσεις και τα εστιατόρια διαφήμιζαν πόσο ασφαλείς ήταν. Αν δεν φορούσες μάσκα δεν ήσουν ευπρόσδεκτος. Μπορούσατε να βγάζετε βόλτα το σκύλο σας μόνο σε συγκεκριμένες ώρες και να μένετε μόνο εντός συγκεκριμένης περιμέτρου. Η αστυνομία ήταν εκεί για να το διασφαλίσει αυτό.
Οι άνθρωποι χωρίζονταν από τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Οι πολύ ηλικιωμένοι ή εύθραυστοι πέθαιναν μόνοι τους στα νοσοκομεία και τους οίκους ευγηρίας. Οι νέοι ήταν τόσο απομονωμένοι που έπεφταν σε προβλήματα ψυχικής υγείας και αυτοκτονικές σκέψεις. Οι ηλικιωμένοι, στο επίκεντρο της εκστρατείας για την ασφάλεια, έγιναν ένοχοι ότι όλα αυτά γίνονταν για να "σωθεί η γιαγιά", μια επιλογή που ίσως να μην είχαν κάνει αν τους είχε δοθεί η δυνατότητα επιλογής.
Εμφανίστηκαν παράξενες πινακίδες που μας έλεγαν πού να περπατήσουμε ή να σταθούμε και ποιοι δεν μπορούσαν να περπατήσουν ή να σταθούν εκεί. Όσοι δεν συμμορφώνονταν ποινικοποιούνταν όχι μόνο από την κυβέρνηση αλλά και από τους συνανθρώπους τους. Οι άνθρωποι που ήταν μόνοι στα αυτοκίνητά τους φορούσαν μάσκες - ένα ορατό σημάδι του είδους της ψυχικής οδύνης που προκάλεσε όλο αυτό το πράγμα. Ποιος θα το έκανε αυτό; Αν όχι κάποιος που φοβόταν τόσο πολύ. Περιορισμένα ταξίδια. Οι άνθρωποι τοποθετήθηκαν σε "στρατόπεδα" καραντίνας με νόμο. Φίλοι και οικογένειες διαλύθηκαν. Ο φόβος κυριάρχησε. Και όπου υπάρχει φόβος, υπάρχει και μίσος.
Δεν ήταν έτσι σε άλλες χώρες. Άλλες χώρες, όπως η Σουηδία, απλώς προστάτευαν τους εύθραυστους και αδύναμους και συνέχιζαν. Οι αφρικανικές χώρες χωρίς τους πόρους δεν έκαναν τίποτα και ήταν σαν να μην είχε συμβεί ποτέ ο Covid. Τελικά θα τα πήγαιναν πολύ καλύτερα από εμάς. Αλλά αυτό δεν είναι ούτε εδώ ούτε εκεί, τα πραγματικά μαθήματα ήρθαν με το εμβόλιο. Εκεί μάθαμε την απόλυτη δύναμη των κυβερνήσεων. Και εκεί βρίσκονται τα διδάγματα για όλους μας, υπέρ ή κατά.
Η ζωή χωρίς εμβόλιο στον Καναδά και αλλού μετατράπηκε σε έναν κόσμο κόλασης για όσους δεν ακολουθούσαν τη γραμμή του κόμματος. Σε πολλές περιπτώσεις έχαναν τη δουλειά και την ιδιότητά τους αν αρνούνταν να εμβολιαστούν. Σας απειλούσαν με νομικές αγωγές, ποινικές διώξεις, καραντίνα. Αν διαμαρτυρόσουν αρκετά, ακόμη και χωρίς βία, όπως η διαμαρτυρία των φορτηγατζήδων το 2022, θα μπορούσες να δεις τον τραπεζικό σου λογαριασμό να δεσμεύεται, να σε ρίξουν στη φυλακή χωρίς ακρόαση για εγγύηση για χρόνια, να σε ρίξουν σε ψυχιατρείο για αναγκαστική θεραπεία (όπως ανακάλυψε ένας ιερέας που προσπαθούσε να ταΐσει τους φτωχούς και να παρηγορήσει το εκκλησίασμά του), να χάσεις το δικαίωμά σου να χρησιμοποιείς τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή να μιλάς, να φτιάξουν ψεύτικες ιστορίες για σένα για να διευκολύνουν την καταστολή.
Με άλλα λόγια, γίνατε εγκληματίας.
Τώρα, το αν πιστεύετε ότι αυτό ήταν το σωστό ή όχι δεν είναι το θέμα. Λοιπόν, όχι το θέμα που προσπαθώ να επισημάνω. Το θέμα που προσπαθώ να επισημάνω είναι πόσο εμπιστεύεστε την κυβέρνησή σας; Επειδή αυτή είναι η δύναμη που έχουν. Μπορούν να σας κλειδώσουν μέσα. Μπορούν να σας ρίξουν στη φυλακή. Μπορούν να σας βάλουν σε καραντίνα. Μπορούν να σας βάλουν ετικέτες και να σας πετάξουν στους λύκους. Μπορούν να κλείσουν τον τραπεζικό σας λογαριασμό. Μπορούν να περιορίσουν τα ταξίδια σας. Μπορούν να καταστρέψουν τις σχέσεις σας με τον τρόπο που τις βλέπετε. Μπορούν να μπουν στο σπίτι σας. Μπορούν να το κάνουν αυτό επειδή βασιλεύει ο φόβος. Το αν θα τους ακολουθήσετε ή όχι εξαρτάται από εσάς.
Είτε πιστεύετε ότι αυτή ήταν η σωστή αντίδραση είτε όχι, τουλάχιστον καταλάβετε ότι όλες αυτές οι τακτικές και οι αντιδράσεις των κυβερνήσεων δεν διαφέρουν ουσιαστικά από εκείνες του Στάλιν ή του Χίτλερ ή οποιουδήποτε άλλου καταπιεστικού καθεστώτος ιστορικά σε περίοδο κρίσης. Και όλα εξαρτώνται από το αν τα ανθρώπινα δικαιώματα που παραβιάστηκαν θα δοθούν πίσω όταν η κρίση τελειώσει. Οι κυβερνήσεις, μόνο και μόνο λόγω του ότι είναι κυβερνήσεις, μπορούν να είναι πολύ πειστικές- ιδιαίτερα όταν τους ανήκουν τα μέσα ενημέρωσης που ακούει η πλειοψηφία. Πόσο, λοιπόν, εμπιστεύεστε την κυβέρνησή σας;
Είτε συμφωνείτε είτε διαφωνείτε ότι παραβιάστηκαν τα ανθρώπινα δικαιώματα κατά τη διάρκεια της αντίδρασης του Cοvid, οι άνθρωποι παρακολούθησαν αυτά τα πράγματα να συμβαίνουν στους συμπολίτες τους. Οι περισσότεροι από αυτούς συμφώνησαν. Οι περισσότεροι από αυτούς συμμετείχαν στην καταδίκη των συμπολιτών τους. Ακριβώς όπως έκαναν στη Γερμανία και στη Ρωσία και στην Κίνα κατά τη διάρκεια των ολοκληρωτικών καθεστώτων. Πίστεψαν τις κυβερνήσεις τους. Οπότε καλύτερα να ξέρεις γαμώτο αν η κυβέρνησή σου κάνει το σωστό για να μην επαναλάβουμε την ιστορία. Έχουν απίστευτη δύναμη. Μην πέφτετε για έναν λόγο να μισείτε. Όταν ο δικός μας πρωθυπουργός μίλησε για τους ανεμβολίαστους ως αξιοθρήνητους υπανθρώπους με τους οποίους δεν ήξερε τι να κάνει, τι σας θυμίζει αυτό; Βγείτε έξω από τη δική σας προκατάληψη που μπορεί να είναι και δική σας και κοιτάξτε το αντικειμενικά.
Αυτή τη στιγμή συνεχίζουμε να χάνουμε ανθρώπινα δικαιώματα όπως η ελευθερία του λόγου. Και όταν αυτό χάνεται, όλα χάνονται. Υποστηρίζετε ή δεν υποστηρίζετε αυτό που συμβαίνει, αλλά είναι επιτακτική ανάγκη να γίνει κατανοητό από κάποιον και όλες οι προεκτάσεις που μπορεί να προκύψουν από αυτό. Δεν είναι τυχαίο ότι σε τέτοιες στιγμές έρχεται ο πόλεμος. Μια κυβέρνηση υπάρχει για να υπηρετεί τον λαό και ο λαός δεν θέλει πόλεμο.
Μια κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να αναλαμβάνει ενημερωμένη, ειλικρινή και λογική δράση για το καλό του λαού που την εξέλεξε σε μια δημοκρατία. Oι κυβερνήσεις μας ενεργούν ή όχι σε μια δημοκρατία; Ήταν δημοσιονομικά υπεύθυνες; Είχαν τα συμφέροντά μας στο επίκεντρο; Το κάνουν; Πόσο εμπιστεύεστε την κυβέρνησή σας σε όλα αυτά που συνθέτουν μια δημοκρατία;
Είτε συμφωνείτε είτε διαφωνείτε με τον τρόπο που συνέβη η αντίδραση του Cοvid, το προηγούμενο έχει δημιουργηθεί και συνεχίζεται σε όλους τους άλλους τομείς. Ο έλεγχος δεν πρόκειται να εξαφανιστεί. Μην την πατάτε και μισείτε για οποιονδήποτε λόγο. Μην υποκύψετε σε κανέναν λόγο για να μισήσετε τους συμπολίτες σας ιδιαίτερα. Αλλάξτε την πορεία της ιστορίας στην οποία φαίνεται να βρισκόμαστε, αρνούμενοι να αφήσουμε τον φόβο να κάνει κουμάντο. Αυτή είναι η ελπίδα μου. Και αυτό απαιτεί αληθινή ενδοσκόπηση και θάρρος. Αξίζει την προσπάθεια.
Η Syvlia Shawcross είναι συγγραφέας με έδρα τον Καναδά. Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα έργα της στο SubStack της.
Δικτυογραφία:
People do not want war – OffGuardian
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου