Μεγαλοβρετανικές πομφόλυγες και κλεφτολόρδοι

Γράφει ο Γιώργος Βενετσάνος
 

Ακούμε για επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα με δανεισμό, προσωπικά είμαι κάθετος σε κάτι τέτοιο. Γιατί να μου δανείσουν κάτι που είναι δικό μου και μου το αφαίρεσαν με το έτσι θέλω, όποιος λοιπόν το σκέφτηκε αυτό χαλάει την εθνική γραμμή της επιστροφής και είναι τεράστιο λάθος, μια και βοηθάει τύπους όπως ο κύριος που θα αναφερθούμε, παίρνοντας την ευκαιρία από ένα δημοσίευμα σε περιοδικό της Βρετανίας, συγκεκριμένα στο «The Spectator» που ξεθάβει το παλιό Βρετανικό επιχείρημα περί επίσημων εγγράφων, που επιβεβαιώνουν την αγοραπωλησία των γλυπτών.
 

Συγκεκριμένα γράφει ένας Βρετανός ιστορικός ο Ζαρίρ Μασάνι ότι τα μάρμαρα, δεν κλάπηκαν από τον Έλγιν άλλα ότι:

«Ο Έλγιν απέκτησε τα μάρμαρα (γλυπτά του Παρθενώνα) εντελώς νόμιμα, με επίσημη άδεια από την οθωμανική κυβέρνηση, τα μετέφερε στο Λονδίνο με προσωπικό κόστος 5 εκατομμυρίων λιρών σε σημερινά χρήματα και αργότερα τα πούλησε, πάλι εντελώς νόμιμα, στη βρετανική κυβέρνηση, η οποία τα δώρισε στο Βρετανικό Μουσείο.». Για αρχή κύριε ιστορικέ; Δεν είναι απλά μάρμαρα, είναι γλυπτά από έναν από τους ωραιότερους ναούς της κλασσικής Ελλάδος. Όσο για την νόμιμη άδεια από ποιους ήταν αυτή;

 

Μα από τον κατακτητή σουλτάνο. Εδώ ας μας επιτραπεί μια μικρή παρομοίωση, είναι σαν να μας λέει ο κος Ζαρίρ Μασάνι ότι η Χιτλερική Γερμανία, κατέλαβε το Λονδίνο και πήγε ο Έλληνας πρέσβης ως άλλος Έλγιν και έδωσε το κατάλληλο μπαξίσι, για να πάρει από τους κατακτητές σημαντικά έργα τέχνης της Αγγλίας. Για δε το βρετανικό μουσείο τι μπορείς να πεις, εκτός του ότι λειτούργησε σαν ένας κοινός κλεπταποδόχος, την στιγμή που αγόρασε γλυπτά κλεμμένα από τους νόμιμους ιδιοκτήτες τους.

 

Συνεχίζει όμως ο συγκεκριμένος κύριος, θέλοντας να υποτίμηση όσους ασχολήθηκαν με την κατασκευή τους, λέγοντας ότι: «ο Παρθενώνας χτίστηκε από σκλάβους». Να τον πληροφορήσουμε λοιπόν, ότι αν ρωτούσε οποιονδήποτε εργάτη της πέτρας και άλλων φυσικών υλικών, θα του έλεγε ότι θεωρεί απίθανο να εμπιστεύτηκαν λαξευμένα μάρμαρα αλλά ακόμη και μη λαξευμένα σε ανίδεους δούλους, και αυτό γιατί κανένας μάστορας που εργάζεται με φυσικά υλικά δεν εμπιστεύεται έστω και τη μεταφορά τους σε ανίδεους, φοβούμενος ότι θα κάνουν ζημιά στα υλικά. Επίσης θα του μετέφερε την εμπειρία του που λέει, ότι όταν χτίζεις με πέτρα, μάρμαρο, ξύλο, τούβλο φτιαγμένο από εσένα, γνωρίζεις κάθε κομμάτι που για τον αδαή είναι ίδιο με τα υπόλοιπα, το βάρος, την πυκνότητά του, την κοπή του και άλλες ιδιότητες καθώς και που θα το τοποθετήσεις. Δεν το εμπιστεύεσαι στον τυχόντα γιατί ο τυχών θα το χτυπήσει. Οπότε αποκλείεται να έχτισαν δούλοι την Ακρόπολη, την έχτισαν όμως αρχιτέκτονες (Ικτίνος και Καλλικράτης), χρυσοχόοι, μαρμαρογλύπτες, χαλκοπλάστες, ξυλουργοί, αμαξοπηγοί (κατασκευαστές αμαξών), σχοινοποιοί, και ζευγοτρόφοι (κάτοχοι βοδιών) και μαζί με όλους αυτούς τους τεχνίτες και εργάτες ήταν και ο Αθηναίος φιλόσοφος, Σωκράτης που ήταν λιθοξόος και δείχνει ότι η πόλη της Παλλάδας Αθηνάς είχε χρησιμοποιήσει τους πολίτες της για την κατασκευή του ναού της.

 

Αγγίζει τα όρια του γελοίου όταν προσπαθεί να κατοχύρωση το επιχειρήματα του, ότι δεν δικαιούμαστε την επιστροφή λόγω μη συνέχειας των σύγχρονων Ελλήνων με τους προγόνους τους: «δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι ο πληθυσμός της σύγχρονης Ελλάδας, μετά από δυόμισι χιλιετίες, μπορεί νομίμως να διεκδικήσει την καταγωγή του είτε από τους δούλους που έχτισαν τον Παρθενώνα είτε από τους Αθηναίους ηγεμόνες που τον παρήγγειλαν. Οι πληθυσμοί έχουν μεταναστεύσει, αναμειχθεί και μεταβληθεί σε όλο τον κόσμο εδώ και χιλιετίες, οπότε λίγοι από εμάς μπορούν να διεκδικήσουν δικαιώματα με βάση τη γεωγραφική ή εθνοτική συνέχεια από την αρχαιότητα.». Αν είχε επισκεφθεί την Ελλάδα, τότε θα γνώριζε ότι πολλά από τα αρχαία ήθη και έθιμα επιβιώνουν μέχρι της μέρες μας στην καθημερινότητα του έθνους των Ελλήνων ακόμη και στις ντοπιολαλιές σε ορισμένες περιοχές εντός και εκτός των στενών συνόρων της Ελλάδος.

 

Εκεί όμως που προκαλεί κλαυσίγελο, είναι όταν δικαιολογεί την κλοπή ως διάσωση: «Υπάρχει ένα ευρύτερο ηθικό ζήτημα. Ήταν οι Ευρωπαίοι και συχνά Βρετανοί εξερευνητές, αρχαιολόγοι, συντηρητές και συλλέκτες έργων τέχνης, όπως ο Λόρδος Έλγιν, που ανακάλυψαν και διέσωσαν γραφικά κλασικά ερείπια από την αφάνεια». Να του θυμίσουμε πρώτα από όλα, ότι σε αντίθεση με τους δυτικούς, οι Τούρκοι έδειξαν μεγαλύτερο σεβασμό στην πόλη της Αθήνας, δεν πείραξαν τα μνημεία της ούτε τα λεηλάτησαν. Οι μοναδικές σημαντικές αλλαγές που πραγματοποίησαν ήταν στον Παρθενώνα με την προσθήκη ενός μιναρέ για τη μετατροπή του σε τζαμί και στο Ερέχθειο το οποίο χρησιμοποίησαν για την στέγαση του χαρεμιού.

 

Όσο για τον διασώστη Έλγιν, φρόντισε να πριόνιση με τον πιο βάρβαρο και απεχθή τρόπο την ζωοφόρο του ναού της θεάς Αθηνάς για να αφαίρεση τμήματα της, με αποτέλεσμα να την καταστρέψει σχεδόν ολοκληρωτικά. Αυτό κύριε δεν λέγεται διάσωση, ούτε η απόξεση από τα ίχνη που άφησε ο χρόνος επάνω τους (την λεγόμενη πατίνα) εξαφανίζοντας ταυτόχρονα και κάθε ίχνος από το πρώτο τους χρώμα, όπως έκαναν οι συμπατριώτες σας συντηρητές για να λευκανθούν τα γλυπτά, γιατί ούτε καν είχαν σκεφτεί ότι οι πρόγονοί μας τα είχαν έγχρωμα στους ναούς τους.

 

Αυτό λοιπόν που έπραξε ο κλεφτολόρδος και η μεταγενέστεροι του ήταν καταστροφές και πολιτιστικό έγκλημα πρώτου μεγέθους, από ανόητους και αδαείς ενάντιων ενός έθνους που οντάς υπό κατοχή αδυνατούσε να αντιδράσει στην πρωτοφανή λεηλασία των πολιτιστικών του θησαυρών. Όταν όμως στην διάρκεια της εθνεγερσίας του ελληνισμού οι Τούρκοι βρεθήκαν πολιορκημένοι και σε απελπιστική κατάσταση στην ακρόπολη, εφόσον είχαν μείνει από βόλια άρχισαν να σπάνε τα μάρμαρα του ναού, για να πάρουν το μολυβί. Έγινε κάτι που δείχνει το μεγαλείο αυτού του έθνους, την συνεχεία του, και το σεβασμό που δείχνουν οι Έλληνες στην ιστορία και τα μνημεία της, ακόμη και αν χρειαστεί να κινδυνεύσει η ίδια τους η ζωή.

 

Ας το γράψουμε για να μάθει κι ο Εγγλέζος «ιστορικός» ποιοι είναι οι νόμιμοι ιδιοκτήτες των γλυπτών του Παρθενώνα, από το παρακάτω περιστατικό το οποίο μνημονεύτηκε από τον Α. Ρ. Ραγκαβή το 1863 στην κηδεία του Πιττάκη, αλλά και από τον Αριστοτέλη Βαλαωρίτη:

 

«Εξύπνησαν κάποια παλληκάρια του Οδυσσέως πρωί πρωί και ρίχνοντας κατά τύχη το μάτι επάνω εις την Ακρόπολι, ροδοκόκκινη από το πρώτο γλυκοχάραμα έμειναν εκστατικά, βλέποντας τους Τούρκους επάνω εις τον Παρθενών και εργαζομένους με μεγάλη βία να χαλούν τα ωραία εκείνα μνημεία. Τόσο παράξενη και ακατανόητη τους εφάνη τέτοια ανωφελής βαρβαρότης, όπου έτρεξαν αμέσως να ειδοποιήσουν τον Οδυσσέα. Αφού ο στρατηγός εβεβαιώθηκε με τα μάτια του απόλυσε τρία τέσσαρα από τα παλληκάρια του να πλησιάσουν εις την Ακρόπολι και να ερωτήσουν τους Τούρκους διατί έδειχναν τέτοια αγριότητα με μάρμαρα, τα οποία δεν τους επροξενούσαν καμμιά βλάβη. Επέταξαν με μιας εκείνοι οι γενναίοι και ύστερα από λίγη ώρα έφεραν εις το στρατηγό την απόκρισι ότι οι Τούρκοι μη έχοντας άλλο μολύβι διά να χύσουν βόλια και ξανοίξαντες ότι μέσα εις εκείνα τα μάρμαρα ευρίσκετο τούτο το μέταλλο, χυμένο επίτηδες διά να δίδη δύναμι και σταθερότητα, είχαν αποφασίσει να προστρέξουνε εις εκείνο το χαλασμό διά να δυνηθούνε να εξακολουθήσουνε τον πόλεμο.

 

Τέτοια απόκρισι επροξένησε μεγάλη απελπισία εις τους Έλληνας και αφού εστοχάστηκαν τι να πράξουν διά να σώσουν από τον όλεθρον τα μνημεία του μεγαλείου των, όλοι με μια φωνή αποφάσισαν να μηνύσουν εις τους αποκλεισμένους να παύσουν την καταστροφή και ήσαν έτοιμοι να τους προμηθεύσουν όσο μολύβι τους εχρειάζετο διά την υπεράσπισί τους. Ούτω και εγένετο. Έστερξαν οι Τούρκοι και οι Έλληνες εξαγόρασαν με το αίμα τους, δίδοντες εις τους εχθρούς βόλια διά να τους σκοτώσουν, τα πολύτιμα εκείνα μάρμαρα, τα οποία ήσαν προορισμένα να ζήσουν διά να ιδούν και πάλιν αναστημένο ολόγυρά τους εκείνο το έθνος, το οποίο από τόσους αιώνας εφαίνετο βυθισμένο εις λήθαργο.». 

 

Αυτοί είναι οι Έλληνες που εσείς αρνείστε την συνεχεία τους, αυτοί είναι οι προστάτες των αρχαίων τους μνημείων, αυτοί προτίμησαν να δώσουν βόλια στους εχθρούς τους για να τους σκοτώνουν, παρά να καταστρέψουν τις αρχαιότητες, αυτοί και μόνον αυτοί έχουν το δικαίωμα και την ευθύνη να φυλάξουν και να προστατέψουν όχι τα ελγίνεια όπως θέλετε να τα ονομάζεται, άλλα τα γλυπτά του Παρθενώνα που ακόμη και σήμερα αν και βαριά πληγωμένος εξακολουθεί να λάμπει πάνω από την πόλη της Αθήνας μεταφέροντας το φως του στην οικουμένη.

 

Αν πάλι δεν σας πείσαμε, σας παραθέτω το αποτέλεσμα από το Εργαστήριο Φυσικής Ανθρωπολογίας του Τμήματος Ιστορίας και Εθνολογίας του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, του Τμήματος Υπολογιστικής Βιολογίας του Πανεπιστημίου της Λωζάνης και του Ελβετικού Ινστιτούτου Βιοπληροφορικής, που έκαναν έρευνα, επιστημονικής μελέτης και ανάλυση του αρχαίου DNA όπου διαπίστωσαν ότι: ο Μινωικός πολιτισμός στην Κρήτη, ο Ελλαδικός πολιτισμός στην ηπειρωτική Ελλάδα και ο Κυκλαδικός πολιτισμός στα νησιά του Αιγαίου, παρά τις διαφορές τους στα ταφικά έθιμα, στην αρχιτεκτονική και στην τέχνη, είχαν γενετικές ομοιότητες στη διάρκεια της πρώιμης Εποχής του Χαλκού πριν περίπου 5.000 χρόνια, ενώ με βάση τα γενετικά ευρήματα, οι σημερινοί Έλληνες είναι αρκετά όμοιοι γενετικά με εκείνους τους πληθυσμούς του Βορείου Αιγαίου του 2.000 π.Χ.. όλα αυτά είναι δημοσιευμένα στο περιοδικό βιολογίας “Cell”.

 

Αυτά και καλή ανάγνωση για να μάθετε ορθά τα ιστορικά γεγονότα και να μην στηρίζετε τον κλεφτολόρδο σας με πομφόλυγες.

Share