Γράφει ο Ελευθέριος Ανδρώνης
Μια ασύλληπτη εθνική τραγωδία, όπως αυτή που συνέβη στα Τέμπη θα έπρεπε να μετατραπεί σε ένα γερό ταρακούνημα για ολόκληρο τον ελληνικό λαό, που τα τελευταία χρόνια βρισκόταν σε λήθαργο και σε αφασία.
Το επόμενο διάστημα θα σηκωθεί ένα σύννεφο σκόνης από αλληλοκατηγορίες, καταγγελίες και ευθύνες. Θα απομακρυνθούν τα αιματοβαμμένα συντρίμμια των τρένων και θα μείνουμε να κοιτάμε τα συντρίμμια μας ολόκληρης χώρας. Και μετά τι; Τι θα απομείνει μόλις πέσει όλος αυτός ο κουρνιαχτός; Θα υπάρξει αφύπνιση; Θα έχει ριζώσει η μετάνοια μέσα μας; Θα εμπεδώσουμε καθόλου την ματαιότητα της ζωής; Θα ευδοκιμήσει πνευματικά η συντριβή που νοιώσαμε – αν είχαμε την ευαισθησία να τη νοιώσουμε;
Κλαίει γοερά ο λαός γι’ αυτά τα παιδιά που χάθηκαν τόσο άδικα. Όμως δάκρυ χωρίς μετάνοια και αυτομεμψία δεν αξίζει τίποτε. Θρήνος χωρίς περισυλλογή, δεν οδηγεί πουθενά. Αυτές τις οικογένειες που σπαράζουν πάνω από δεκάδες φέρετρα, πώς θα τις βοηθήσουμε αν αναλωθούμε μόνο σε κατηγορίες και υποδείξεις; Μπορεί να ξαναχτιστεί μια χώρα έτσι; Μπορεί να αναστηθεί μια κοινωνία έτσι; Δεν μπορεί.
Και τι θα γίνει με αυτές τις οικογένειες; Θα τις αφήσουμε στον βουβό πόνο τους και θα συνεχίσουμε τις ζωές μας όπως πριν; Θα περιμένουμε να ξεθωριάσει η θλίψη μας και να γυρίσουμε στο κομματικό μαντρί μας ή την εγωκεντρική ζωή μας; Δυστυχώς, αυτή ήταν η εξέλιξη μετά το Μάτι, αυτή ήταν μετά τη Μάνδρα, μετά την Ηλεία, μετά το «Εξπρές Σάμινα».
Για να αλλάξεις τη μοίρα του τόπου σου και να καλυτερεύσεις τη ζωή των συνανθρώπων σου, πρέπει πρώτα απ’ όλα να κατανοήσεις τι είναι ζωή και τι ΔΕΝ είναι. Μας αρέσει να παραμυθιάζουμε τον εαυτό μας πως η ζωή μας είναι αδιάκοπη και αυτονόητη. Το να μπαίνεις σε ένα τρένο και να μην έχεις την παραμικρή υποψία πως οδεύεις στο τελευταίο δρομολόγιο της ζωής σου, αυτό είναι ένα απίστευτα βίαιο και σπαρακτικό, άλλα εξίσου πραγματικό πρόσωπο της ζωής. Και ένα ηχηρό χαστούκι για όλους μας, να καταλάβουμε πως η ζωή δεν είναι δεδομένη.
Μια αγκαλιά, ένα βλέμμα αγάπης, ένα χαμόγελο, ένα φιλί, μια ζεστή συμβουλή, ένα μήνυμα από κάποιον που σε σκέφτεται, ένα οικογενειακό τραπέζι, ένας περίπατος, όλα τα απλά και τα όμορφα είναι θησαυροί που ξεγλιστρούν από τα χέρια μας ανεκμετάλλευτοι.
Δεν δοξολογούμε τον Θεό για κάθε ξημέρωμα που μας δωρίζει. Δεν εκτιμούμε τη ζωή όπως θα έπρεπε. Η ζωή δεν μπορεί να είναι ένα χρονικό διάστημα που ξοδεύεται αφειδώς και αλογίστως. Η κάθε στιγμή είναι ένα δώρο από τον Θεό που μας προσθέτει χρόνο μετανοίας. Η ζωή είναι μια αλληλουχία στιγμών, μια αλυσίδα με βιώματα που κάθε κρίκος της είναι και ένα θαύμα.
Φταίμε για αυτή τη χώρα που φτιάξαμε
Πενθούμε για τα Τέμπη, άλλα πολλοί πενθούν στα τυφλά, χωρίς ανώτερο νόημα για τη θλίψη τους. Όταν πενθείς για τον ξαφνικό θάνατο ενός δικού σου ανθρώπου, αναρωτιέσαι τι δεν πρόλαβες να μοιραστείς μαζί του, σκέφτεσαι αν τον πίκρανες, πού τον στεναχώρησες, αν τον αδίκησες κάπου.
Εμείς τι δεν προλάβαμε να πούμε σε αυτά τα παιδιά;
Δεν προλάβαμε να τους πούμε συγγνώμη για αυτήν την Ελλάδα που τους ετοιμάσαμε. Δεν προλάβαμε να τους πούμε συγγνώμη για την αμετανοησία μας και την πνευματική τύφλωση μας, που μετά από δεκαετίες λαθών και παθών, κάναμε αυτό το κράτος τριτοκοσμικό και επικίνδυνο.
Δεν σταθήκαμε ούτε σωστοί πολιτικοί, ούτε σωστοί πολίτες, ούτε σωστοί άνθρωποι απέναντι τους. Υποδεχθήκαμε τα τρυφερά νιάτα τους στην χώρα του «πάμε κι όπου βγει». Δεν έχουμε ανάγκη από καμία άνωθεν «τιμωρία», γιατί φτάσαμε να κατασκευάζουμε τις μάστιγες και τα θανατικά μόνοι μας. Σε μια Ελλάδα τόσο διεφθαρμένη, που σκοτώνει τα παιδιά της.
Και ο καλύτερος φίλος της διαφθοράς (κρατικής, κοινωνικής, ηθικής) είναι η αδιαφορία και ο ωχαδερφισμός. Έτσι την τροφοδοτούσαμε τόσα χρόνια και έτσι θα συνεχίσουμε να την τροφοδοτούμε, αν δεν αλλάξουμε ρότα.
Ναι δεν ήταν δυστύχημα, ήταν έγκλημα. Ένα κατεξοχήν πολιτικό έγκλημα και μάλιστα με διαχρονική ισχύ που «έσκασε» στα χέρια της παρούσας κυβέρνησης η οποία δεν έκανε τίποτα για να το αποτρέψει. Ένας 60χρονος, λίγο πριν βγει στη σύνταξη και χωρίς να έχει καμία ικανή εμπειρία «προσγειώθηκε» σε μια τόσο υπεύθυνη θέση, προφανώς γιατί ήταν «βύσμα» σε μια χώρα που βασιλεύουν τα «βύσματα» και το πελατειακό κράτος.
Λοιπόν; Όλο αυτό το όργιο διαφθοράς, ο αμοραλισμός, η ξεδιαντροπιά που κυριαρχεί στο πολιτικό σκηνικό, δεν είναι σάρκα από τη σάρκα του ελληνικού λαού; Γίνεται να υφίσταται πολιτική διαφθορά χωρίς να υπάρχει κοινωνική;
Μόνο η μετάνοια θα ανατρέψει το χάος που μας περιβάλλει
Όλοι είμαστε κλήματα ενός άρρωστου αμπελιού, που του αξίζει να πεταχτεί στη φωτιά. Άλλα ο φιλεύσπλαγχνος Θεός συνεχίζει να μακροθυμεί μήπως και αλλάξουμε. Αυτά τα παιδιά μαρτύρησαν για τα τραγικά λάθη μας. Εγκλήματα δεκαετιών μας έφεραν ως εδώ. Λάθη στην κάλπη, λάθη για να πετύχουμε το βόλεμα και το ρουσφέτι, λάθη ανοχής, λάθη αδιαφορίας, λάθη κοινωνικά, λάθη – πάνω απ’ όλα- πνευματικά.
Και αν ακόμα πέσουν όλα τα λεφτά του κόσμου στο σιδηροδρομικό δίκτυο και γίνει πρότυπο εκσυγχρονισμού για όλη την Ευρώπη, έχουμε την αυταπάτη πως θα σταματήσει το όργιο διαφθοράς στις υποδομές της χώρας; Μετά από ποια τραγωδία σταμάτησε, για να σταματήσει τώρα;
Ας πάρουμε τη θλίψη μας και να τη μετατρέψουμε σε κάτι που θα αποδώσει καρπούς. Το δάκρυ γι’ αυτά τα παιδιά, να γίνει δάκρυ μετανοίας και θερμής προσευχής. Να γίνουμε ενεργοί ως πολίτες, άλλα ακόμα περισσότερο ως χριστιανοί. Η συντριβή μας να ενωθεί με το πένθιμο πνεύμα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και να γίνει δέηση για όλες αυτές τις ψυχές και τις οικογένειες τους. Να σπεύσουμε στους Χαιρετισμούς και να ζητήσουμε με θέρμη από την μάνα μας Παναγία να απαλύνει τον ασήκωτο πόνο όλων των μανάδων. Το χρωστάμε σε αυτά τα παιδιά. Το χρωστάμε σε όλους αυτούς τους γονείς. Είναι το ελάχιστο άλλα και το μέγιστο που μπορούμε να κάνουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου