Ο Τζίτζης (καλώς τονα κι΄ ας άργησε), έχει πιάσει από νωρίς στασίδι στο καφενείο «Η Συνάντησις των Φίλων» του καταστηματάρχου κ. Νικολάου Μερακλή, του επιλεγομένου και «μπίχλα» καθόσον η καθαριότης κ.λπ., κ.λπ. και τα ξέρετε τα υποδέλοιπα και να μη χαλάμε και μελάνη να τα ξαναγράφουμε. Κάθεται το λοιπόν στην ΙΧ θέση του, δίπλα στο παράθυρο και κοντά στη σόμπα και φυσάει και ξεφυσάει σαν ζεμένο βόδι στον ανήφορο.
- Περικαλώ κύριε Τζίτζη προς τι η εξάτμιση; Αρωτάει ο Μερακλής ο καταστηματάρχης, που έχει και περισσότερα θάρρητα.
- Άσε με ρε Νικόλα και είμαι να σκάσω.
- Και ο λόγος;
- Ρε δε διάβασες, δεν έμαθες, δε ρώτηξες;
Όχι, ο Μπίχλας, καθότι έχει τσακωθεί και με τη γραμματική και με το συντακτικό δεν διάβασε, δεν έμαθε, δε ρώτηξε. Ο Τζίτζης, αφού και καλιγώνει ψύλλο, το αντελήφθει και μη θέλων να τον φέρει σε δύσκολη θέση, καταστηματάρχη άνθρωπο, άναψε τσιγάρο, ρούφηξε ρουφηξιά μια από τον καφέ του, τακτοποίησε τον απαυτό του στη καρέκλα, φύσηξε τα δαχτυλίδια από τον καπνό του τσιγάρου του κατά πάνω και άρχισε.
- Κάποτε που λες ρε Μπίχλα, είχαμε στη Ελλάδα έναν πρωθυπουργό, που τον λέγανε Παπάγο, αν τον έχεις ακουστά. Ο Μπίχλας τον είχε ακουστά και ο Τζίτζης συνέχισε.
- Αυτός λοιπόν ήταν πολύ γνωστός και από τον Συμμοριτοπόλεμο, τότε που έστρωσε στο κυνήγι τους συμμοριτοκομμουνιστές (ΣΚ, του λοιπού για να μη λένε ότι δεν συμμορφωνόμεθα προς τας υποδείξεις, που απαγορεύουν τον όρο «κομμουνιστοσυμμορίτες») στον Γράμμο και στο Βίτσι. Έτσι φθάνουμε στις 16 Νοεμβρίου του 1952 και στις εκλογές που έγιναν, το κόμμα του, «Ελληνικό Συναγερμό» το λέγανε, πήρε 49,22% και έβγαλε τις 247 από τις 300 έδρες της Βουλής. Όμορφα πράματα και νοικοκυρεμένα.
- Σωστά και πρόσβαρα, σχολίασε ο Μπίχλας.
Ο Τζίτζης τούριξε ένα άγριο βλέμμα που τον διέκοψε και συνέχισε:
- Ήταν το λοιπόν Δεκέμβριος του 1953, όταν Υπουργός Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας ήτονε ο Άντονι Ηντεν και είχε έλθει στην Ελλάδα για να αναρρώσει από μια πρόσφατη εγχείρηση.
- Περαστικά του, ξανασχολίασε ο Μπίχλας.
Νέο, αγριότερο αυτή τη φορά, βλέμμα του Τζίτζη, ο οποίος δίνων τόπο στη οργή συνεχίζει:
- Ο Παπάγος το λοιπόν, συναντήθηκε μαζί του στην βρετανική πρεσβεία, που ήταν εκεί που είναι και σήμερα, στις 22 Δεκεμβρίου, παρουσία και του Βρετανού πρέσβυ, ώσπου κάποια στιγμή ο Παπάγος έθιξε το Κυπριακό. Τότε ο Ήντεν τον διέκοψε απότομα και του απάντησε ψυχρά, ότι για την κυβέρνησή του δεν υπάρχει κανένα Κυπριακό ζήτημα, ούτε θα υπάρξει στο μέλλον.
- Τάπε κ. Τζίτζη αυτά εγχειρισμένος άνθρωπος;
- Ναι για. Η συζήτηση, γλήγορα εξελίχθηκε σε καβγά, στον οποίο ο Παπάγος είπε ότι μετά απ’ αυτήν την κατηγορηματική άρνηση, ένιωθε ελεύθερος να κινηθεί όπως νόμιζε για το Κυπριακό.
- Μπράβο στο μάγκα, σχολίασε και πάλι ο Μπίχλας.
- Μπράβο του εκατό φορές, υπερθεμάτισε ο Τζίτζης και συνέχισε. Ενώ λοιπόν μιλούσε ο Παπάγος, ο Ήντεν πήγε στο παράθυρο και κοίταζε τον δρόμο, αδιαφορώντας για τον συνομιλητή του, ο οποίος, εξοργισμένος, φώναξε: «Είμαι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας και όταν μιλώ με κάποιον, αξιώ να μου δείχνει το πρόσωπό του και όχι τον κώ@@ του!» και έφυγε.
- Αυτός μάλιστα! Αυτός είναι πρωθυπουργός. Ζει τώρα;
- Το κακό σου το καιρό ρε στούρνο. Ο Παπάγος πόθανε στις 4 Οκτωβρίου του 1955.
- Συγγνώμη δεν το ήξερα.
- Αμ νάταν μόνο αυτό που δεν ξέρεις…
Ο Τζίτζης απόστασε από την διήγηση και παράγγειλε ένα ουζάκι περιποιημένο, ήγουν με την κεκανονισμένη ποικιλία που θα πει σαρδέλες 2 ολόκληρες, ελιές θρούμπες πέντε, τυράκι κεφαλίσιο τεμάχια 2 των 5 γραμμαρίων έκαστον, κεφτεδάκια, το πολύ δύο ημερών, 2, αυγό μισό και άρτον ανάλογον.
Το ουζάκι ήρθε, ο Τζίτζης καμάκωσε μια ελιά θρούμπα ήπιε μια γουλιά ούζο και είπε στο Μπίχλα, που είχε καθίσει δίπλα του καθόσον η ώρα περασμένη και η πελατεία πεσμένη:
- Ρε συ υπάρχει κι’ άλλο παράδειγμα Έλληνα πρωθυπουργού με μέζεα, που ήταν πραγματικός πρωθυπουργός και όχι καραγκιοζάκος.
- Με τι είπες δάσκαλε; Με μεζέ;
- Όχι ρε με μεζέ. Με «μέζεα» και αν δε νογάς τι θα πει ρώτηξε τον Ζουράρη. Τέλος πάντων θα καταλάβεις. Ήτουνε το λοιπόν κάποτε ένας δήμαρχος σ΄ ένα Ελληνικό νησί και ήτουνε και ο 6ος Αμερικανικός Στόλος, ο χωροφύλακας να πούμε της Αμερικής στην περιοχή, που ζήτησε από την Ελληνική κυβέρνηση να πιάσει στο λιμάνι του νησιού που είπαμε. Τότε ξεσηκώθηκε ο δήμαρχος του νησιού και είπε ότι θα απαγορεύσει στους Αμερικανούς να πιάσουν στο λιμάνι. Ε, ποιος είδε τον Πρωθυπουργό, Γεώργιο Παπανδρέου τόνε λέγανε, και δεν τον φοβήθηκε.
Δεν μπορεί ο πρώτος τυχόν δημαρχίσκος να κανονίζει την εξωτερική πολιτική της Ελλάδος, είπε.
- Α, τώρα κατάλαβα τι θα πει «μέζεα» είπε ο Μπίχλας. Και γιατί μου τα λες όλα αυτά ρε δάσκαλε;
- Άκου ρε να μαθαίνεις. Στις 17 Φεβρουαρίου που μας πέρασε, πόθανε ένας δήμαρχος. Πόθανε το λοιπόν ο δήμαρχος στις 17 και στις 19 έγινε η κηδεία του και πένθησε η πόλη κατά τα κεκανονισμένα. Τότες ο Περιφερειάρχης αποφάσισε και απαγόρευσε να γίνει η παρέλαση, που ήτανε δύο μέρες μετά τη κηδεία, για την απελευθέρωση της πόλεως από τους Τούρκους το 1913 λόγω… πένθους, λες και η παρέλαση προσέβαλε την μνήμη του εκλιπόντα. Ακόμα και ο δήμαρχος απαγόρευσε όλες τις σχετικές εορταστικές εκδηλώσεις. Το τραγελαφικό ρε συ Μπίχλα είναι ότι και ένας γειτονικός Δήμος ομοίως ακύρωσε τις εκδηλώσεις του σε… ένδειξη πένθους.
- Και λοιπόν πού παίζει μπάλα ο πρωθυπουργός με τα μέζεα; Ρώτηξε ο Μπίχλας;
- Ρε συ μπορεί ο πάσα ένας να καταργεί τις Εθνικές εορτές επειδή έτσι κρίνει; Και έστω ότι έχει αυτό το δικαίωμα, θα τολμούσε να απαγορεύσει την γιορτή της Πρωτομαγιάς που θα οργάνωνε το ΚΚΕ;
- Μάλλον όχι, είπε ο Μπίχλας. Αλλά ο πρωθυπουργός πώς παίζει μπάλα; ξαναρώτησε ο Μπίχλας που είναι και λίγο μπούγας.
- Θα μπορούσε ρε να κάνει ένα τηλεφώνημα και να πει δυό κουβέντες στους τοπικούς άρχοντες; Αλλά άμα και ο ίδιος δεν τόχει το πατριωτικό… Πιάσε ακόμα ένα ούζο ρε Μπίχλα…
ΥΓ: Στο σημείωμά μας στις 13 Μαρτίου μιλάγαμε για τα υπό εξαφάνιση Ελληνικά Προϊόντα και τα λοιπά. Στο διαδίκτυο ψάρεψα αυτό:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου