Το Ντονμπάς σχηματίστηκε σε δύο ανεξάρτητες δημοκρατίες ως απάντηση στο αντιρωσικό πραξικόπημα που ενορχηστρώθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες και ανέτρεψε την εκλεγμένη ουκρανική κυβέρνηση.
Η πρώτη στρατηγική γκάφα του Πούτιν ήταν ότι επέτρεψε την ανατροπή της δημοκρατικά εκλεγμένης ουκρανικής κυβέρνησης από την Ουάσιγκτον.
Το 2014, μετά την ανατροπή της ουκρανικής κυβέρνησης, οι δύο ανεξάρτητες δημοκρατίες του Ντονμπάς ψήφισαν με συντριπτική πλειοψηφία, όπως και η Κριμαία, να επανενσωματωθούν στη Ρωσσία.
Ο Πούτιν αποδέχθηκε το αίτημα της Κριμαίας, καθώς διαφορετικά η Ρωσσία θα έχανε τη ναυτική βάση της στη Μαύρη Θάλασσα, αλλά απέρριψε το αίτημα των δημοκρατιών του Ντόνετσκ και του Λουχάνσκ.
Αυτή ήταν η δεύτερη στρατηγική γκάφα του Πούτιν.
Εάν ο Πούτιν ή το Κρεμλίνο ή η ρωσική κυβέρνηση είχαν δώσει ίση μεταχείριση στο Ντόνετσκ και το Λουχάνσκ πριν από μια δεκαετία, το 2014, δεν θα υπήρχε περιορισμένη στρατιωτική επιχείρηση με την Ουκρανία.
Ούτε η Ουκρανία, ούτε το ΝΑΤΟ ούτε η Ουάσιγκτον θα τολμούσαν να επιτεθούν σε ρωσικό έδαφος για να «ανακτήσουν το Ντονμπάς».
Εάν οι ΗΠΑ επέμεναν να φέρουν την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ, ο Πούτιν θα είχε αναγκαστεί να αναγνωρίσει ότι ήταν σε πόλεμο με τη Δύση και ότι δεν είχε άλλη εναλλακτική λύση από το να αποκαταστήσει την Ουκρανία στους πολλούς αιώνες ύπαρξής της ως μέρος της Ρωσσίας.
Η «ανεξαρτησία» της Ουκρανίας είναι ένα αμερικανικό δημιούργημα 30 ετών.
Κάθε δυτικός αναλυτής έχει παραβλέψει, ή έχει παραμείνει σιωπηλός, για το γεγονός ότι ο διαμελισμός της Ρωσσίας μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης είναι σαν τον διαμελισμό της Γερμανίας μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, με τη διαφορά ότι ο Χίτλερ ήταν αποφασισμένος να ξαναενώσει τη Γερμανία, αλλά ο Πούτιν δεν έχει τέτοια φιλοδοξία.
Για να πούμε την αλήθεια, ο Πούτιν είναι ουσιαστικά ένας δυτικός φιλελεύθερος του 20ου αιώνα και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αποτυγχάνει ως πολεμικός ηγέτης της Ρωσσίας στον 21ο αιώνα.
Αντί να αποδεχθεί την ψήφο του Ντονμπάς, ο Πούτιν επέλεξε να αφήσει το Ντονμπάς στην Ουκρανία, αλλά προσπάθησε να προστατεύσει τον ρωσικό πληθυσμό εκεί με τη συμφωνία του Μινσκ που μερικές φορές ονομάζεται Πρωτόκολλο του Μινσκ.
Εν συντομία, σύμφωνα με τη συμφωνία του Μινσκ, το Ντονμπάς παρέμεινε στην Ουκρανία, αλλά του παραχωρήθηκαν ορισμένες μορφές αυτονομίας, όπως η δική του αστυνομική δύναμη, προκειμένου να προστατεύσει τον ρωσικό πληθυσμό από τη δίωξη από την ουκρανική κυβέρνηση.
Ο Πούτιν εξασφάλισε τις υπογραφές της Ουκρανίας και των δύο ανεξάρτητων δημοκρατιών στη συμφωνία και εξασφάλισε τη συμφωνία της Γερμανίας και της Γαλλίας για την επιβολή της συμφωνίας.
Είναι σαφές ότι, παρά τα προφανή ψέμματα της Ουάσιγκτον, των κυβερνήσεων της Ε.Ε. και των δυτικών εκπορνευόμενων δημοσιογράφων, ο Πούτιν δεν σκόπευε να «εισβάλλει στην Ουκρανία» ή ακόμη και να προβεί σε μια περιορισμένη στρατιωτική επιχείρηση.
Ήθελε να αποφύγει τη στρατιωτική σύγκρουση.
Κατά τη διάρκεια των επόμενων οκτώ ετών από το 2014-2022 γίναμε μάρτυρες εξαιρετικών διπλωματικών προσπαθειών από τον Πούτιν και τον Ρώσο υπουργό Εξωτερικών Λαβρώφ, τους δύο πιο ικανούς διπλωμάτες της εποχής μας, να επεξεργαστούν μια αμοιβαία συμφωνία ασφάλειας μεταξύ της Δύσης και της Ρωσσίας, συμπεριλαμβάνοντας ακόμη και τη Ρωσσία ως μέλος του ΝΑΤΟ.
Για οκτώ χρόνια η Ρωσσία εισέπραξε την αδιαφορία της Δύσης.
Τον Δεκέμβριο του 2021 και τον Ιανουάριο του 2022, ο Πούτιν και ο Λαβρώφ εργάστηκαν σκληρά για να εξασφαλίσουν μια αμοιβαία αμυντική συμφωνία με τη Δύση, προκειμένου να εκτονώσουν τη στρατιωτική δράση που η Ουάσιγκτον ανάγκαζε τη Ρωσσία να υπερασπιστεί τους Ρώσους του Ντονμπάς από τον μεγάλο ουκρανικό στρατό που είχε δημιουργήσει η Ουάσιγκτον, ενώ ο Πούτιν για οκτώ χρόνια είχε τις ελπίδες του στο Πρωτόκολλο του Μινσκ.
Τα τελευταία ένα-δύο χρόνια, τόσο η Γερμανίδα καγκελάριος Μέρκελ όσο και ο Γάλλος πρόεδρος παραδέχτηκαν ότι το Πρωτόκολλο του Μινσκ χρησιμοποιήθηκε για να εξαπατήσει τον Πούτιν, ενώ η Δύση δημιούργησε τον ουκρανικό στρατό. Μπορείτε να βρείτε αυτές τις εισαγωγές στο διαδίκτυο. Εδώ, για παράδειγμα, είναι η Μέρκελ:
Σύμφωνα με την πρώην καγκελάριο της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ, η συμφωνία του Μινσκ χρησίμευσε για να κερδίσει χρόνο για να εξοπλίσει την Ουκρανία. «Η συμφωνία του Μινσκ το 2014 ήταν μια προσπάθεια να δοθεί χρόνος στην Ουκρανία», δήλωσε η Μέρκελ στην εβδομαδιαία εφημερίδα Die Zeit. «Χρησιμοποίησε επίσης αυτή τη φορά για να γίνει ισχυρότερη, όπως μπορείτε να δείτε σήμερα (21 Δεκεμβρίου 2022)».
Ο Πούτιν εξέφρασε την απογοήτευσή του για την ομολογία της Μέρκελ:
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν, ο πρόεδρος της Ρωσσίας, έχει απογοητευτεί από τη δήλωση της Γερμανίδας πρώην καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ, όπου ισχυρίστηκε ότι οι συμφωνίες του Μινσκ του 2014 επέτρεψαν στην Ουκρανία να προετοιμαστεί για τον πόλεμο με τη Ρωσσία.
«Για μένα, ήταν εντελώς απροσδόκητο. Είναι απογοητευτικό. Δεν περίμενα να ακούσω κάτι τέτοιο από την πρώην καγκελάριο. Πάντα ήλπιζα ότι η γερμανική ηγεσία ήταν γνήσια. Ναι, ήταν στο πλευρό της Ουκρανίας, υποστηρίζοντάς την. Ωστόσο, ήλπιζα πραγματικά ότι η γερμανική ηγεσία περίμενε μια διευθέτηση βασισμένη στις αρχές που επιτεύχθηκαν, μεταξύ άλλων, κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων του Μινσκ».
Η αφέλεια που αποκαλύπτει ο Πούτιν είναι εξαιρετική. Είναι ένα μωρό στο δάσος που έχει να αντιμετωπίσει τον Σατανά.
Αντιμέτωπος με μια ουκρανική εισβολή στις δημοκρατίες του Ντονμπάς, ο Πούτιν αναγκάστηκε να παρέμβει.
Αλλά έχοντας ανόητα εμπιστευτεί τη Δύση να τηρήσει τη συμφωνία του Μινσκ, ο Πούτιν δεν ήταν προετοιμασμένος για στρατιωτική δράση.
Έπρεπε να βασιστεί σε μια ιδιωτική στρατιωτική μονάδα, της οποίας ο επαγγελματισμός έφερε σε δύσκολη θέση τους Ρώσους στρατηγούς που είδαν τον Γεβγκένι Πριγκόζιν και την ομάδα Wagner ως εχθρό αντί για τη Δύση.
Όταν μερικοί από τους άνδρες του Πριγκόζιν βάδισαν προς τη Μόσχα σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τον τρόπο διαχείρισης της σύγκρουσης και απαίτησαν τη χρήση βίας για να τελειώσει ο πόλεμος, οι ζηλόφθονοι Ρώσοι στρατηγοί είπαν στον Πούτιν ότι ήταν μια απόπειρα πραξικοπήματος και εξαπατώντας τον Πούτιν πέτυχαν τους στόχους τους να απαγορεύσουν τον Πριγκόζιν, ο οποίος αργότερα σκοτώθηκε σε ένα μυστηριώδες αεροπορικό δυστύχημα, και την ενσωμάτωση της ομάδας Wagner στον ρωσικό στρατό.
Όπως και οι στρατηγοί σε όλο τον κόσμο, η τελευταία τους ανησυχία ήταν η σύγκρουση.
Οι στρατηγοί χρησιμοποιούν πολέμους για να χτίσουν αυτοκρατορίες.
Η «περιορισμένη στρατιωτική επιχείρηση» ήταν μια από τις χειρότερες στρατηγικές γκάφες στην παγκόσμια ιστορία.
Ήταν μια γκάφα επειδή ο Πούτιν απέτυχε να αντιληφθεί ότι ήταν σε πόλεμο με τη Δύση και ότι η πιο απελπιστική ανάγκη ήταν να κερδίσει τον πόλεμο αμέσως πριν η Δύση μπορέσει να εμπλακεί και βήμα προς βήμα να κλιμακώσει και να διευρύνει τον πόλεμο.
Αυτό ακριβώς συνέβη.
Όλα όσα η Δύση επιβεβαίωσε ότι δεν θα σταλούν στην Ουκρανία έχουν σταλεί.
Η Δύση βρίσκεται σε πλήρη πόλεμο με τη Ρωσσία στην Ουκρανία.
Τα στρατεύματα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ είναι παρόντα στη σκηνή, παρέχοντας πληροφορίες, πληροφορίες στόχευσης, σχέδια μάχης.
Ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν και τώρα άλλοι Ευρωπαίοι πολιτικοί μιλούν για την ανάπτυξη στρατευμάτων του ΝΑΤΟ στην πρώτη γραμμή.
Υποστηρίζουν ότι η Ρωσσία, αντιμέτωπη με τα στρατεύματα του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, θα σταματήσει την προέλασή της προκειμένου να αποφύγει έναν ευρύτερο πόλεμο.
Με άλλα λόγια, το επιχείρημα είναι ότι η εισαγωγή στρατιωτών του ΝΑΤΟ στη σύγκρουση θα οδηγήσει στην ειρήνη.
Αλλά η ειρήνη δεν είναι αυτό που επιθυμεί η Δύση.
Η Δύση έχει μπλοκάρει κάθε προσπάθεια που έχει κάνει ο Πούτιν με τον Ζελένσκι.
Ο μόνος σκοπός των στρατευμάτων του ΝΑΤΟ είναι να διευρύνουν τον πόλεμο ή να εκφοβίσουν τον Πούτιν ώστε να αποσυρθεί από τη σύγκρουση.
Αυτό είναι προφανές σε όλους εκτός από τη ρωσική κυβέρνηση.
Τι είναι αυτό που εμποδίζει το Κρεμλίνο να αναγνωρίσει την πραγματικότητα;
Μπορώ μόνο να κάνω εικασίες.
Ίσως η κομμουνιστική διακυβέρνηση άφησε τους Ρώσους καχύποπτους για την κυβέρνησή τους.
Ήταν οι ΗΠΑ και όχι η ΕΣΣΔ που ήταν επιτυχημένες.
Το σοβιετικό σύστημα ήταν καταπιεστικό, αλλά οι Αμερικανοί πίστευαν ότι ήταν ελεύθεροι.
Το Radio Free Europe και η Φωνή της Αμερικής ζωγράφισαν μια ρόδινη εικόνα της δυτικής ζωής, ένα όνειρο για τους Ρώσους που βιώνουν τη σοβιετική στέρηση.
Μεταξύ της ρωσικής πνευματικής τάξης η Δύση, όχι η Ρωσσία, ήταν το μέλλον.
Οι φιλοδυτικές ρωσικές ελίτ είναι γνωστές ως Ατλαντιστές-Ενοποιητές, ένας όρος που αντικατοπτρίζει την επιθυμία τους να είναι μέρος της Δύσης.
Γνωρίζω από προσωπική εμπειρία μαζί τους ότι χρειάστηκαν γεγονότα και πολύς χρόνος για αυτούς τους υποστηρικτές της ατλαντικής ολοκλήρωσης να ξυπνήσουν και να συνειδητοποιήσουν την αυταπάτη τους.
Αλλά για χρόνια ήταν ένας περιορισμός για τον Πούτιν, αν χρειαζόταν, καθώς ο ίδιος ο Πούτιν ήταν αρχικά συνδεδεμένος με τη Δύση.
Ο Πούτιν έπεσε ακόμη και στην «παγκοσμιοποίηση», ένα μέσο δυτικού ελέγχου. Το ίδιο έκανε και ο ηλίθιος διευθυντής της κεντρικής του τράπεζας.
Από τη σκοπιά των οπαδών της ατλαντικής ολοκλήρωσης, το θέμα είναι να αποφευχθεί η δικαιολόγηση των δυτικών υποψιών για τη Ρωσσία που προκλήθηκαν από τον Πούτιν που υπερασπίζεται τα ρωσικά συμφέροντα.
Η Δύση θα ερμήνευε τις αποφασιστικές ρωσικές ενέργειες για την υπεράσπιση της Ρωσσίας ως «ανοικοδόμηση της αυτοκρατορίας της Ρωσσίας».
Κατά συνέπεια, οι Ρώσοι φιλελεύθεροι και η νεολαία που καλλιεργείται από τα χρήματα των ξένων ΜΚΟ που λειτουργούν ανεξέλεγκτα στη Ρωσσία επέβαλαν περιορισμούς στην ικανότητα του Πούτιν να υπερασπιστεί τη χώρα του, ακόμη και αν κατανοούσε το πρόβλημα, το οποίο δεν είναι σαφές.
Λαμβάνοντας υπόψη τη μεγάλη δυσαναλογία στη στρατιωτική ισχύ της Ρωσσίας και της Ουκρανίας, ακόμη και με δυτικούς εξοπλισμούς και ανείπωτα δισεκατομμύρια δολάρια, η συνέχιση της σύγκρουσης για τρίτο έτος έχει δημιουργήσει την εικόνα μιας αναποφάσιστης ρωσικής ηγεσίας, που φοβάται να κερδίσει σε περίπτωση που προκαλέσει μια ευρύτερη σύγκρουση.
Ο Πούτιν, η κυβέρνησή του και ο στρατός του, σε αντίθεση με τον Πριγκόζιν, έχουν κάνει τη στρατηγική γκάφα να μην καταλάβουν ότι αφήνοντας τη σύγκρουση να τραβήξει επιτρέπει στη Δύση να εμπλακεί όλο και περισσότερο.
Είτε εμφανιστούν στρατεύματα του ΝΑΤΟ είτε όχι, η Δύση έχει άλλα μέσα για να κλιμακώσει τη σύγκρουση μέχρι να ξεφύγει από τον έλεγχο.
Ο επικεφαλής άμυνας του Ηνωμένου Βασιλείου, ναύαρχος Sir Tony Radakin, δήλωσε στους Financial Times ότι η τελευταία παράδοση πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς στην Ουκρανία επιτρέπει στην Ουκρανία να «αυξήσει τις επιθέσεις μεγάλου βεληνεκούς στο εσωτερικό της Ρωσσίας» και βοηθά το Κίεβο να διαμορφώσει τον πόλεμο με πολύ ισχυρότερους τρόπους.
Για να καταλάβετε, οι πύραυλοι μεγάλου βεληνεκούς, τους οποίους ο πρόεδρος Μπάιντεν αρνήθηκε ότι θα δοθούν ποτέ στην Ουκρανία, έχουν δοθεί.
Δεν είναι όπλα πεδίου μάχης.
Η χρήση τους είναι για να φέρουν περαιτέρω σε δύσκολη θέση τον Πούτιν με την ανικανότητά του να προστατεύσει τους Ρώσους πολίτες και τις υποδομές από τις ουκρανικές επιθέσεις στο εσωτερικό της μητέρας Ρωσσίας.
Σαφώς, η Ουάσιγκτον κάνει ό, τι μπορεί για να φέρει σε δύσκολη θέση τον Πούτιν με τους Ρώσους και ο Πούτιν παίζει στα χέρια της Ουάσιγκτον.
Η περιορισμένη στρατιωτική επιχείρηση του Πούτιν είναι μια πλήρης αποτυχία.
Ναι, η Ρωσσία κυριαρχεί στο μέτωπο της μάχης.
Αλλά περιορίζοντας τη χρήση βίας, ο Πούτιν έχει δημιουργήσει την εντύπωση ότι είναι αναποφάσιστος και ασήμαντος στρατιωτικός αντίπαλος.
Ακόμη και ο πρόεδρος της Γαλλίας, που δεν είναι στρατιωτική δύναμη, δεν φοβάται τη Ρωσσία υπό τον Πούτιν και είναι πρόθυμος να στείλει γαλλικά στρατεύματα για να πολεμήσουν για την Ουκρανία εναντίον της Ρωσσίας.
Αρχικά, ο Γάλλος πρόεδρος γελοιοποιήθηκε επειδή πρότεινε να σταλούν στρατεύματα του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία. Τώρα άλλοι ζεσταίνονται με την ιδέα.
Ο Αμερικανός πρόεδρος δήλωσε ότι ποτέ δεν θα παραδοθούν πύραυλοι μεγάλου βεληνεκούς στην Ουκρανία, και τώρα έχουν παραδοθεί.
Όπως προειδοποίησα, η αποτυχία του Πούτιν να βάλει ένα βαρύ πόδι έχει ενθαρρύνει την πρόκληση μετά την επιδείνωση της πρόκλησης, και αυτές οι προκλήσεις που προσκλήθηκαν από τη μη απάντηση του Πούτιν οδηγούν σε μια πρόκληση που ο Πούτιν δεν θα μπορέσει να αγνοήσει και στη συνέχεια ο κόσμος ανατινάζεται.
Πότε θα καταλάβει ο Πούτιν ότι το μόνο που έχει κερδίσει από την περιορισμένη στρατιωτική του επιχείρηση είναι ένας ευρύτερος πόλεμος, δύο νέα μέλη του ΝΑΤΟ – η Φινλανδία και η Σουηδία – που επεκτείνουν σημαντικά (περισσότερο από την Ουκρανία) τα σύνορα της Ρωσσίας με το ΝΑΤΟ και παραδόσεις στην αντιρωσική κυβέρνηση στην Ουκρανία όπλων που δεν προορίζονται για το πεδίο της μάχης, αλλά για χτυπήματα μεγάλων αποστάσεων στη Ρωσσία, που θα κάνει τη Ρωσία να φαίνεται αδύναμη και τον Πούτιν αποτυχημένο ως πολεμικό ηγέτη που δεν είναι σε θέση να προστατεύσει τη χώρα του;
Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μπλίνκεν, ήταν πρόσφατα στην Κίνα κάνοντας ό,τι μπορούσε για να χαλαρώσει τη ρωσο-κινεζική σχέση.
Η αδυναμία του Πούτιν να αντιμετωπίσει έναν τόσο μικρό στρατιωτικό αντίπαλο όπως η Ουκρανία πρέπει να κάνει την Κίνα να αναρωτιέται.
Είναι σαφές ότι η αποτυχία του Πούτιν να κερδίσει έναν πόλεμο, τώρα στον τρίτο χρόνο του, τον οποίο θα έπρεπε να είχε κερδίσει σε 3 εβδομάδες, έδωσε στον Μπλίνκεν την ευκαιρία να πιέσει την Κίνα.
Ο Μπλίνκεν είδε την ευκαιρία και την εκμεταλλεύτηκε.
Ο Μπλίνκεν κέρδισε την υποστήριξη ενός Κινέζου «εμπειρογνώμονα» και το αυτί της κινεζικής κυβέρνησης.
Η ίδια η Κίνα είναι ένας αναποτελεσματικός υπερασπιστής των συμφερόντων της. Η κινεζική σκέψη διδάσκει τη μακροπρόθεσμη προοπτική. Η Κίνα απλά περιμένει τους αντιπάλους της, αλλά η Δύση είναι άμεση, κάτι που η Κίνα δεν καταλαβαίνει.
Δεν υπάρχει ακόμη Ρωσο-Κινεζική-Ιρανική Συνθήκη Αμοιβαίας Άμυνας που θα έβαζε τέλος στις δυτικές προκλήσεις και τις πολεμικές επιχειρήσεις. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι Ρώσοι και οι Κινέζοι δεν θέλουν να είναι προκλητικοί. Αυτό δείχνει ότι είναι ανίκανοι να συνειδητοποιήσουν ότι βρίσκονται σε πόλεμο.
Συνοψίζοντας: Ο Πούτιν πιστεύει ότι η Ρωσσία έχει κερδίσει τη σύγκρουση επειδή, παρά τα 200 δισεκατομμύρια δολλάρια σε αμερικανική βοήθεια, η Ρωσσία κυριαρχεί στο πεδίο της μάχης.
Οι ουκρανικές απώλειες είναι 10 ή περισσότερες φορές οι ρωσικές απώλειες και τα δυτικά όπλα είναι πολύ κατώτερα από τα ρωσικά.
Ο Πούτιν πιστεύει ότι είναι μόνο θέμα χρόνου πριν η Δύση συνέλθει και συνειδητοποιήσει ότι έχει χάσει και συμφωνήσει με τους όρους της Ρωσσίας για τον τερματισμό της σύγκρουσης. Γιατί ο Πούτιν πιστεύει ότι η Δύση έχει κάποιο νόημα να φτάσει; Ο Πούτιν εξαπατά τον εαυτό του.
Ο Πούτιν θα πρέπει να διαβάσει το τελευταίο του Mike Whitney. Ο Whitney έχει ένα ανεξάρτητο, ασυμβίβαστο μυαλό που ενδιαφέρεται μόνο για την αλήθεια.
Ο Whitney λέει, υποστηριζόμενος από τα στοιχεία, ότι οι ΗΠΑ, κατανοώντας ότι έχουν χάσει τον πόλεμο στο μέτωπο της μάχης, εξακολουθούν να σκοπεύουν να κερδίσουν τον πραγματικό πόλεμο και έχουν προχωρήσει στο Σχέδιο Β.
Το σχέδιο Β είναι να παρατείνει τη σύγκρουση με βοήθεια όχι για το χαμένο πεδίο μάχης, αλλά για μακρινά χτυπήματα στη Ρωσsία εναντίον αστικών κέντρων και βασικών κοινωνικών και οικονομικών υποδομών.
Η επιτυχία αυτών των χτυπημάτων θα δείξει ότι ο Πούτιν είναι μια αποτυχία, ένας ηγέτης ανίκανος να προστατεύσει τη μητέρα Ρωσσία από μια ανύπαρκτη στρατιωτική δύναμη – την Ουκρανία.
Θα εκμεταλλευτούν οι φιλοδυτικοί Ρώσοι διανοούμενοι την «αποτυχία του Πούτιν να προστατεύσει τη Ρωσσία» πιέζοντας για μια ειρηνευτική συμφωνία που θα οδηγήσει στην είσοδο της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ;
Με άλλα λόγια, η ατολμία, η αυτοσυγκράτηση και οι λανθασμένοι υπολογισμοί του Πούτιν τον έχουν νικήσει.
Εδώ είναι η ανάλυση του Whitney για το Σχέδιο Β των ΗΠΑ.
Ο Πούτιν έχει υποστεί σοβαρή ζημιά από την ακατανόητη αποτυχία των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών.
Πού ήταν, για παράδειγμα, ο Πούτιν όταν ο εκπαιδευμένος και οπλισμένος γεωργιανός στρατός των ΗΠΑ / Ισραήλ επιτέθηκε στο ρωσικό προτεκτοράτο της Νότιας Οσετίας σκοτώνοντας ρωσικά στρατεύματα που υπηρετούσαν ως ειρηνευτικές δυνάμεις;
Ο Πούτιν ήταν στους κινεζικούς Ολυμπιακούς Αγώνες αγνοώντας ότι αντιμετώπιζε μια επικίνδυνη κρίση.
Ο Πούτιν ανακλήθηκε από τη διασκέδαση και τα παιχνίδια και έπρεπε να χρησιμοποιήσει έναν απροετοίμαστο ρωσικό στρατό για να απωθήσει τον εκπαιδευμένο από τις ΗΠΑ / Ισραήλ γεωργιανό στρατό.
Στη συνέχεια, όταν είχε και πάλι τη Γεωργία σε ρωσικά χέρια, έφυγε, προφανώς φεύγοντας με αντάλλαγμα μια λιγώτερο εχθρική κυβέρνηση προς τη Ρωσσία.
Τώρα υπάρχουν αναφορές, αληθινές ή ψευδείς, για μια άλλη γεωργιανή έγχρωμη επανάσταση εναντίον της γεωργιανής κυβέρνησης που δεν είναι αρκετά εχθρική προς τη Ρωσσία.
Έχουμε εδώ ένα δεύτερο πολεμικό μέτωπο που ανοίγει εναντίον της Ρωσσίας εκτός από την Ουκρανία; Και τι γίνεται με τις αναφορές ότι το ΝΑΤΟ επικεντρώνεται στη Λευκορωσία, όπου σταθμεύουν ρωσικά πυρηνικά όπλα, αν δεν έχουν αναπτυχθεί; Θα ανοίξει ένα τρίτο πολεμικό μέτωπο;
Οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες απογοήτευσαν επίσης τον Πούτιν όταν συνέβη η ενορχηστρωμένη από την Ουάσιγκτον Παρθενική Επανάσταση.
Ο Πούτιν δεν είχε καμμία προειδοποίηση για το τι συνέβαινε στο κατώφλι του.
Έλειπε, πάλι, απολαμβάνοντας τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σότσι, ενώ η Ουάσιγκτον κατέλαβε την Ουκρανία, ένα μέρος της Ρωσσίας για αιώνες.
Πώς εξηγούνται αυτές οι τεράστιες συνολικές αποτυχίες των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών;
Είναι οι ρωσικές υπηρεσίες πληροφοριών τόσο φιλοδυτικές που είναι ανίκανες να δουν την πραγματικότητα;
Ή μήπως οι υπηρεσίες πληροφοριών λειτουργούν βάσει ενός πρωτοκόλλου στο οποίο μόνο μια ευτυχής συμφωνία μπορεί να είναι το αποτέλεσμα της ενορχηστρωμένης από τις ΗΠΑ σύγκρουσης μεταξύ Ρωσσίας και Δύσης;
Εάν ο Πούτιν συνεχίσει να αρνείται την πραγματικότητα, κινδυνεύει να χάσει τη συμμαχία του με την Κίνα.
Αυτό θα τερματίσει την αντικατάσταση του δολλαρίου στη διευθέτηση των διεθνών ισορροπιών και θα αφήσει ολόκληρο τον διαφωνούντα κόσμο στο έλεος των οικονομικών κυρώσεων των ΗΠΑ.
Μπορεί ακόμη και αυτή η έκθεση του RT να φέρει τον Πούτιν αντιμέτωπο με την πραγματικότητα;
Συγκεκριμένα, ένα άρθρο στο The Economist από τον Feng Yujun, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Πεκίνου, έχει προκαλέσει σάλο.
Αυτός ο μεθοδικός, επίσημος εμπειρογνώμονας για τη Ρωσία και τη σύγκρουση στην Ουκρανία μιλάει πολύ στο πνεύμα της δυτικής πολιτικής σκέψης: επικρίνει τη Μόσχα, προβλέπει την ήττα της, επαινεί το Κίεβο για τη «δύναμη και την ενότητα της αντίστασής του» και μάλιστα υποδηλώνει ότι εάν η Ρωσσία δεν αλλάξει τη δομή εξουσίας της, θα συνεχίσει να απειλεί τη διεθνή ασφάλεια προκαλώντας πολέμους.
«Γνωρίζοντας πώς είναι οργανωμένη η κινεζική κοινωνία, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι ο καθηγητής που έγραψε αυτό το άρθρο ενεργούσε με δική του ευθύνη χωρίς την υποστήριξη υπεύθυνων συντρόφων στο Πεκίνο.
Η πρόσφατη άρνηση τεσσάρων μεγάλων κινεζικών τραπεζών να δεχτούν πληρωμές από τη Ρωσσία, ακόμη και σε γιουάν, μπορεί επίσης να θεωρηθεί ως ανησυχητικό μήνυμα προς τη Μόσχα.
Με άλλα λόγια, μπορεί να αποδειχθεί ότι η ρωσο-κινεζική συμμαχία, τόσο ισχυρή στα λόγια, απέχει πολύ από το να είναι αποτελεσματική και χωρίς προβλήματα στην πράξη. Και ο Μπλίνκεν σίγουρα θα προσπαθούσε να εδραιώσει αυτή την τάση».
Σαφώς, ο Πούτιν δεν έχει οικονομικούς και πολιτικούς συμβούλους με επαρκή νοημοσύνη και επίγνωση για να του πουν την επικίνδυνη κατάσταση που έχει δημιουργήσει για τον εαυτό του και για τη Ρωσσία. Και για τον κόσμο, καθώς η συνέπεια θα είναι πυρηνικός πόλεμος.
ΠΗΓΗ: Paul Craig Roberts: ‘The March to the Third World War Continues’ – LeoHohmann.com
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΜΑΡΙΓΩ ΖΑΡΑΦΟΠΟΥΛΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου