ΕΣΤΙΝ ΟΥΝ ΕΛΛΑΣ ΚΑΙ Η ΚΥΠΡΟΣ.

Το έναυσμα για να γράψω εν θυμώ τα πιο κάτω μου έδωσε το εξαιρετικό άρθρο της ΕΛΛΗΝΙΔΑΣ- ΚΥΠΡΙΑΣ ΠΑΤΡΙΏΤΙΣΣΑΣ ερευνήτριας φίλης ΦΑΝΟΥΛΑΣ ΑΡΓΥΡΟΥ με τίτλο "ΧΑΙΡΕΙ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ Ο Δρ ΝΙΧΑΤ ΕΡΙΜ - "ΞΥΠΝΑΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ" και στο οποίο χαρακτηριστικά αναφέρεται και στον υβριδικό πόλεμο, που δέχονται οι ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΥΠΡΙΟΙ περί της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ τους καταγωγής και που η Ιστορία επί 34 αιώνες την θεωρεί επιβεβαιωμένη και τεκμηριωμένη, σε αντίθεση με κάποιους ανιστόρητους ανθέλληνες "επιστήμονες" που την αμφισβητούν αφού και οι ίδιοι μάλλον ούτε ίχνος Ελληνικού αίματος δεν ρέει στις φλέβες τους...… ΝΑΙ ΚΥΡΙΟΙ … ΟΙ ΚΥΠΡΙΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ …. ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΕΛΛΗΝΕΣ!!!!!!!!!!

 

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ ΟΛΙΓΑ.....
34 ΑΙΩΝΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ. ΚΑΙ ΣΕ ΒΑΘΟΣ 100 ΜΕΤΡΩΝ ΑΝ ΚΑΝΕΤΕ ΑΝΑΣΚΑΦΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΠΡΟ, ΜΟΝΟ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΘΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΤΕ.

 

Ναι! Υβριδικός πόλεμος αποδόμησης της Ελληνικής καταγωγής των Κυπρίων, εκ του πονηρού διενεργείται συντονισμένα, από δήθεν γενετιστές επιστήμονες και μάλιστα στο Πανεπιστήμιο της Κύπρου, για να βγάλουν συμπεράσματα ανθελληνικά με μόνο στόχο να αποκόψουν τον ομφάλιο λώρο, που συνδέει επί 34 αιώνες τον Ελληνισμό της Κύπρου με την μάνα Ελλάδα. Απευθυνόμενος στους τυχόν επιτήδειους αυτούς επιστήμονες τονίζω πως εάν τα δείγματα αίματος, που λάβατε είναι από ομοίους σας ή ακόμη και από Τουρκοκύπριους, που δεν έχουν ίχνος Ελληνισμού στο αίμα τους, τότε τα συμπεράσματα σας είναι ορθά και ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΑ.

 

Αντί δικής μου απάντησης στους δόλιους παραχαράκτες της μακραίωνης ιστορίας της Ελληνικής Κύπρου καταθέτω αποσπάσματα, που αποδεικνύουν ότι αυτός ο ταλαίπωρος λαός επί χιλιάδες χρόνια μόνος αγωνίζεται για να παραμείνει ψυχή τε και σώματι αναπόσπαστο μέρος του Ελληνισμού. Δείγματα άιματος να πάρετε από τα καθαγιασμένα χώματα μας, που είναι ζυμωμένα με αίμα Αγίων και ηρώων ΕΛΛΗΝΩΝ, που την ζωή τους πρόσφεραν αντίδωρο θυσίας, για την ΛΕΥΤΕΡΙΑ αυτού του τόπου.

 

Ο ΜΕΓΑΣ ΣΕΦΕΡΗΣ ΕΓΡΑΨΕ ΚΑΙ ΛΑΛΗΣΕ ...

 

Το πρώτο ταξίδι του ποιητή έγινε το Νοέμβριο του 1953. Στην πρώτη έκδοση της συλλογής «Κύπρον ου μ’ εθέσπισεν», ο Σεφέρης γράφει: «Τα ποιήματα της συλλογής αυτής, εκτός από δύο (Μνήμη, α΄ και β΄), μου δόθηκαν το φθινόπωρο του ’53 όταν ταξίδεψα πρώτη φορά στην Κύπρο. Ήταν η αποκάλυψη ενός κόσμου και ήταν ακόμη η εμπειρία ενός ανθρώπινου δράματος που, όποιες και να ‘ναι οι σκοπιμότητες της καθημερινής συναλλαγής, μετρά και κρίνει την ανθρωπιά μας. Ξαναπήγα στο νησί στα ’54. Αλλά και τώρα ακόμη που γράφω τούτο σ’ ένα πολύ παλιό αρχοντικό στα Βαρώσια — ένα σπίτι που πάει να γίνει φυτό —, μου φαίνεται πως όλα κρυσταλλώθηκαν γύρω από τις πρώτες, τις νωπές αισθήσεις εκείνου του αργοπορημένου φθινοπώρου. Η μόνη διαφορά είναι που έγινα από τότε περισσότερο οικείος, περισσότερο ιδιωματικός. Και συλλογίζομαι πως αν έτυχε να βρω στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ Κύπρο τόση χάρη, είναι ίσως γιατί το νησί αυτό μου έδωσε ό,τι είχε να μου δώσει σ’ ένα πλαίσιο αρκετά περιορισμένο για να μην εξατμίζεται, όπως στις πρωτεύουσες του μεγάλου κόσμου, η κάθε αίσθηση, και αρκετά πλατύ για να χωρέσει το θαύμα. Είναι περίεργο να το λέει κανείς σήμερα· η Κύπρος είναι ένας τόπος που το ΕΛΛΗΝΙΚΟ θαύμα λειτουργεί ακόμη. Εδώ αρχίζω να βλέπω τις αντιδράσεις να με πλησιάζουν και θα έπρεπε να ‘λεγα πολλά για να εξηγηθώ. Δεν είναι αυτός ο σκοπός μου…» (Βαρώσια, Σεπτέμβρης 1955).

 

Το 1954, επισκέπτεται για δεύτερη φορά την Κύπρο. Από την Βηρυτό, απ΄ όπου ήταν το Δεκέμβρη της ίδια χρονιάς, αλληλογραφεί με το Γιώργο Θεοτοκά, ορμώμενος από το άρθρο του Θεοτοκά στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, που αναφέρετε στην ανάγκη για μια λειτουργική πολιτική στο Κυπριακό που θα άνοιγε το δρόμο για τη μελλοντική Ένωση, επέσειε παράλληλα τον κίνδυνο οι άστοχοι και βιαστικοί χειρισμοί να αποκόψουν την Ελλάδα από τον δυτικό κόσμο.

 

Χαρακτηριστικά ο Σεφέρης του γράφει: «Από το καλοκαίρι του 1953 που πήγα στην Κύπρο, ξαναπήγα και φέτος και προσπάθησα να προσέξω και να ιδώ όσο μπορούσα από πιο κοντά, τούτο με βασανίζει: Υπάρχουν σε μια γωνιά της γης 400 χιλιάδες ψυχές από την καλύτερη, την πιο ατόφια Ρωμιοσύνη, που προσπαθούν να τις αποκόψουν από τις πραγματικές τους ρίζες και να τις κάνουν λουλούδια θερμοκηπίου. Σ’ αυτή τη γωνιά της γης δουλεύει μια μηχανή που κάνει τους Ρωμιούς σπαρτούς-Κυπρίους-όχι-Ελληνες, που κάνει τους ανθρώπους μπαστάρδους, με την εξαγορά και την απαθλίωση των συνειδήσεων, με τις κολακείες των αδυναμιών ή των συμφερόντων. Απόκριση σ΄αυτό το αίτημα της συνείδησης περίμενα να βρω στο άρθρο σου, Γιώργο. Το να αναγνωρίσει ο κόσμος ο ελεύθερος, με τον οποίο συνταχθήκαμε – μαζί μ αυτόν και η Βρετανία – ότι οι Κύπριοι είναι Έλληνες καθαρά και παστρικά και τίμια… Αν θέλεις να στο πω αλλιώς, η περιλάλητη ένωση υπάρχει, ήταν, είναι από τη φύση των πραγμάτων. Οι Κυρίαρχοι κάνουν ό, τι μπορούν για να καταστρέψουν αυτή την ένωση με διάφορες εφευρέσεις, που θα έπρεπε κάποια στιγμή να ιδείς από κοντά. Εκείνο που παρακαλώ να σκεφθείς, είναι ότι αυτά σου τα λέω εγώ, που αγαπώ την Αγγλία περισσότερο από κάθε άλλον ξένο τόπο και που έχω τους περισσότερους πραγματικούς φίλους μου εκεί. Η γνωριμία μου με την Κύπρο μου κόστισε, γιατί είδα από κοντά τι ομορφιές μπορούν να σκαρώσουν τα καμώματα των colonials και σε πόσο οδυνηρή σύγκρουση μπορεί να φέρουν αυτά τα καμώματα».

 

Και ο Μέγας Ελύτης …..

Μου δόθηκε η ευκαιρία στους πέντε μήνες που πέρασα στην Κύπρο το καλοκαίρι του ’70, να την τριγυρίσω όλη, να δω τα αρχαία της, τα Βυζαντινά της, τα σημερινά της, σε αδιάσπαστη συνέχεια, σε αδιάσπαστη ενότητα ανάμεσα τους και ανάμεσά στο τοπίο. Αυτό έχει μεγάλη σημασία. Με εντυπωσίασε και μου έδωσε μια βαθιάν ικανοποίηση, θα έλεγα μιαν επαλήθευση της ταυτότητάς μου σαν μέλους μιας κοινότητας που σαν Γένος επέτυχε πάντοτε.

 

Ο Ελληνισμός της Κύπρου είναι μια κοινότητα που με ποικίλες μορφές και κάτω από ποικίλες περιστάσεις αντίξοες, δραματικές, εξοντωτικές κάποτε, κατάφερε παρ’ όλα αυτά να επιβιώσει. Δεν ξέρω αν έχουμε άλλο τέτοιο παράδειγμα στην ιστορία. Και το μόνο του όπλο, αλλά ένα όπλο μοναδικό και παντοδύναμο, εστάθηκε η γλώσσα του. Η «ελληνική λαλιά», όπως έλεγε ο Καβάφης, «ως την Βακτριανή την πήγαμε – ως τους Ινδούς».

 

Να γιατί είμαι υπερήφανος ασκώντας μια τέχνη που χρησιμοποιεί ακριβώς αυτό το όργανο. Και να γιατί μου έδωσε τόση ικανοποίηση η συμβίωσή μου με την πραγματικότητα της Κύπρου. Γιατί βρήκα τα «ανάλογα» της γλώσσας αυτής, έξω από κάθε ιστορική ή πολιτική σκοπιμότητα, σ’ αυτή τη «μνήμη» που την κουβαλάτε και την εξωτερικεύετε όλοι σας και που είναι μαρτυρία ενός ανεπανάληπτου πολιτισμού.

 

Αυτό που θαυμάζουμε στην ελληνική τέχνη της ακμής, δεν είναι αυτό που πίστεψαν οι Δυτικοί ότι συνεχίστηκε με την Αναγέννηση. Ούτε αυτό που πραγματοποιήσανε αργότερα με τα νεοκλασσικά κτίρια που κοσμούν τις πρωτεύουσές τους. Είναι μια ειδική αίσθηση για τα πράγματα και τις αναμεταξύ τους σχέσεις, που οδηγεί στην ευγένεια, είτε καταπιάνεσαι με μεγάλα είτε με ταπεινά έργα. Για την αντίληψή μου –θα μπορούσα να πω για την αντίληψη ολόκληρης της γενεάς μου– η συνέχεια του πνεύματος εκείνου πραγματοποιήθηκε αποκλειστικά και μόνον από τον λαϊκό πολιτισμό. Μια εσωτερική αυλή σπιτιού με τους ασβεστωμένους τοίχους, τα λουλούδια στους τενεκέδες, τα πέτρινα σκαλάκια, ή ένας περίβολος μοναστηριού με τα κυπαρίσσια, τη στέρνα, τις στοές και τα κελλιά, βρίσκονται πολύ πιο κοντά στην αντίληψη που έφτιαχνε τους Απόλλωνες και τις νίκες, τους Οσίους και τις Θεομήτορες, απ’ όλες τις μεγαλόπρεπες κολόνες και μετόπες των Ευρωπαϊκών Ανακτόρων. Και αυτό συνέβη επειδή, αξεδιάλυτα συνυφασμένα, το τοπίο και η γλώσσα, επιβιώσανε μέσα στο ομαδικό υποσυνείδητο, διατηρηθήκανε μέσα στους ύμνους της Ορθοδοξίας και στα Δημοτικά Τραγούδια –το παρατηρούμε αυτό εντελώς ιδιαίτερα στην Κύπρο– και έφτασαν ώς τις μέρες μας, είτε οι καιροί ήτανε καλοί είτε χαλεποί. Τολμώ, μάλιστα, να πω ότι λειτουργήσανε πιο οργανικά και πιο έντονα στη δεύτερη περίπτωση – κάτι που γεννά την απορία των ξένων και παραμένει για την αντίληψή τους ακατανόητο. 

 

Πολύ συχνά μου έτυχε να με ρωτήσουνε στις συνεντεύξεις: Για ποιό λόγο η ποίηση η ελληνική γυρίζει στην μοίρα του φορέα της; Καμιά σχεδόν ποίηση ξένης χώρας δεν ασχολείται με την Ιστορία και την μοίρα του λαού της. Τους απάντησα: Επειδή ο Ελληνισμός έζησε πάντοτε κοντά στον κίνδυνο. Επειδή ό,τι κινδυνεύει, ζητάς να το διασώσεις. Επειδή νιώθουμε μόνοι. Επειδή σαν πολιτιστική μονάδα δεν έχουμε συγγενείς. Και επειδή –προσθέτω εγώ τώρα μεταξύ μας– στο βάθος μας φοβόντουσαν πάντοτε, όσο αδύναμοι και αν είμασταν. Και μας πολεμούσανε, «Πέλαγο μέγα πολεμά, βαρεί το καλυβάκι!», για να ξαναθυμηθώ τον Σολωμό. Ή μήπως αυτό δεν συμβαίνει σήμερα με την Κύπρο; Το αγωνιστικό του σθένος, την ψυχική του αντοχή, το κάλλος του, τα αντλούσε από την μεγάλη δεξαμενή που αποτελείτε όλοι σας – ολόκληρος ο κυπριακός λαός. Για αυτό τη συνέχεια την βλέπουμε σήμερα και θα την βλέπουμε πάντοτε –αρκεί να υπάρχει ενότητα– ολοένα πιο δυνατή, πιο αποφασιστική επάνω στα δικά του βήματα.

 

Αλλά αυτό είναι το θαύμα. Να δυναμώνεις και να αντρειεύεσαι τότε ακριβώς που κινδυνεύεις να χάσεις αυτά που αγαπάς, όμως να ξέρεις πως είναι δικά σου, κατάδικά σου. Και να τους δίνεις την ΕΛΛΗΝΙΚΗ χροιά του ακατάλυτου και του αιώνιου…».

 

ΙΣΤΟΡΙΑ. ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΠΟΥ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ ΟΤΙ ΕΠΙ 34 ΑΙΩΝΕΣ Η ΚΥΠΡΟΣ ΕΜΒΟΛΙΑΣΤΗΚΕ ΚΑΙ ΑΝΑΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΕΠΟΙΚΟΥΣ, ΠΟΥ ΕΞΑΦΑΝΙΣΑΝ ΟΤΙ ΜΗ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΚΑΙ ΕΠΕΚΡΑΤΗΣΑΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΑ ΣΤΟ ΝΗΣΙ. ΟΛΑ ΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΗΤΑΝ ΚΑΘΑΡΩΣ ΕΛΛΗΝΙΚΑ.

 

Οι πρώτοι Ελληνες εγκαθίστανται στην Κύπρο κατά τον 14ο αιώνα πΧ, αρχικά σε μικρούς αριθμούς ως Μυκηναίοι έμποροι και τεχνίτες. Η επίδραση τους γίνεται αμέσως αισθητή και η εγκατάσταση τους συνεχίζεται και τον επόμενο αιώνα. Η μαζική εγκατάσταση τους με τη μορφή αποικισμού πλέον, αρχίζει περί τον ύστερο 13ο αιώνα, όταν παρά την άλωση της Τροίας (μέσα του ίδιου αιώνα) ο Μυκηναϊκός Κόσμος άρχισε να καταρρέει και οι κάτοικοι του άρχισαν να εγκαταλείπουν τις εστίες τους. Η έλευση Ελλήνων εποίκων συνεχίζεται και γνωρίζει πάλι ένα μέγιστο περί τα μέσα του 12ου αιώνα π.Χ., πιθανώς λόγω των πρώτων διεισδύσεων των Δυτικών Ελλήνων στην ηπειρωτική χώρα (Δωριέων, Αιτωλών κ.α.).

 

Υπάρχουν αρκετές μαρτυρίες ή ενδείξεις για τη φυλετική προέλευση των Ελλήνων αποίκων στην Κύπρο. Οι Αχαιοί φαίνεται ότι είχαν τον ηγετικό ρόλο σε αυτόν τον αποικισμό, όμως η μεταγενέστερη κυπριακή διάλεκτος, οι μύθοι και οι παραδόσεις, κάποια τοπωνύμια και άλλα στοιχεία υποδεικνύουν ότι οι περισσότεροι άποικοι ήταν Αρκάδες και ειδικά όχι από την καθαυτό Αρκαδία αλλά από τις «εξωτερικές» επαρχίες της Πελοποννήσου.

 

Ο ιστορικός-φιλόλογος Μ. Σακελλαρίου έδειξε ότι κατά τη 2η χιλιετία π.Χ. οι Αρκάδες εκτός από τη χώρα την οποία κατοικούσαν κατά την Κλασσική περίοδο, επιπρόσθετα κατοικούσαν μεγάλα τμήματα της Αργολίδας, Λακωνίας, Τριφυλίας, Μεσσηνίας και Πισάτιδας. Κατά την κατάρρευση του Μυκηναϊκού Κόσμου, η μαζική εγκατάλειψη και ερήμωση οικισμών ειδικά από αυτές τις περιοχές, η βέβαιη εγκατάσταση πολυαρίθμων Πελοποννησίων Μυκηναίων αποίκων στην Κύπρο, και η μεταγενέστερη προφανής ομοιότητα της Κυπριακής και της Αρκαδικής διαλέκτου, υποδεικνύει το προαναφερόμενο συμπέρασμα, ότι η Κύπρος αποικίστηκε σε μεγάλο βαθμό από Αρκάδες της «εξωτερικής» Πελοποννήσου. Διευκρινίζω ότι δεν υποστηρίζω την άποψη ότι οι Αχαιοί ήταν οι φορείς της αρκαδικής διαλέκτου στην Κύπρο: θεωρώ ότι οι Αχαιοί και οι Αρκάδες ήταν δύο σαφώς διαχωρισμένα φύλα με ιδιαίτερες διαλέκτους. Πιστεύω ότι η αρκαδική διάλεκτος επικράτησε στην Κύπρο σε βάρος της αχαϊκής, λόγω του αριθμού ή και της μεταγενέστερης επιρροής των Αρκάδων αποίκων.

 

Στη σημερινή επιστημονική γενεαλογία των αρχαίων ελληνικών διαλέκτων, η Κυπριακή και η Αρκαδική (και σύμφωνα με μία άποψη και η Παμφυλιακή της Μικράς Ασίας) συνιστούν ιδιαίτερη ομάδα, την Αρκαδοκυπριακή.

 

Το χαρακτηριστικότερο αχαϊκό (αιολικό) τοπωνύμιο στο νησί είναι η κορυφή του Ολύμπου στο όρος Τρόοδος, ένα μάλλον τυπικό αιολικό τοπωνύμιο (Ολυμπος, Ολυμπία, Ολυμπος Μ. Ασίας). Το χαρακτηριστικότερο αρκαδικό τοπωνύμιο είναι μάλλον το ίδιο το όνομα του νησιού κατά την Υστερη Χαλκοκρατία: η δημοφιλής ονομασία Αλασία (Alashiya) του νησιού, με την οποία ήταν γνωστή στην Ανατολική Μεσόγειο κατά την ύστερη εποχή του Χαλκού. Θεωρείται ότι φορείς του ήταν Αρκάδες από την Πισάτιδα (η πελοποννησιακή περιοχή περί την Πίσα και την Ολυμπία) όπου υφίστατο το ομηρικό τοπωνύμιο ‘Αλήσιον’ (Αλάσιον σε αιολική απόδοση) το οποίο σχετίζεται με την ονομασία ‘Αλασία’.

 

Δεν θα κάνω κάποια εκτενή αναφορά στις παραδόσεις και μύθους οι οποίοι επιβεβαιώνουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο των Αχαιών και Αρκάδων: επιγραμματικά αναφέρω ότι ο Αχαιός Τεύκρος αναφέρεται ως ιδρυτής της Σαλαμίνας, οι Αρκάδες ήταν οι ιδρυτές της Πάφου (Αγαπηνωρ) και της Κυρήνειας (Κερύνειας) (Κηφεύς, ο οποίος παρότι ενίοτε θεωρείται Αχαιός, ήταν Αρκάς ήρωας), το Κούριο ήταν αποικία των Αργείων (Αχαιών) ενώ άλλοι Αχαιοί αναφέρονται ως ιδρυτές του Ιδαλιου. Αλλοι Αρκάδες εντοπίζονται στην Εγκωμη, την παλαιά προελληνική πόλη του νησιού η οποία καταστράφηκε από τις επιδρομές των Λαών της Θάλασσας κατά τον ύστερο 13ου αιώνα. Φαίνεται πως οι Αρκάδες άποικοι εγκαταστάθηκαν μεταξύ των επιζώντων Ετεοκυπρίων ενισχύοντας τους πληθυσμιακά και τελικά αφομοιώνοντας τους. Αργότερα ο περιορισμένος πληθυσμός της Εγκωμης εγκαταστάθηκε στη γειτονικη νέα πόλη Σαλαμίνα (μάλλον τον 11ο αιώνα πΧ).

 

Ανιχνεύεται η παρουσία και άλλων ελληνικών φύλων στο νησί όπως πχ Λαπιθών, Ιώνων, Αττικών, Μινύων και άλλων. Λαπιθες της Λακωνίας ήταν πιθανώς οι ιδρυτές της πόλης Λαπήθου όπως υποδεικνύει το όνομα της και η παράδοση για την καταγωγή των Λακώνων ιδρυτών της από την περιοχή του όρους Λαπηθη. Η ομωνυμία της Σαλαμίνας της Κύπρου με τη Σαλαμίνα του Σαρωνικού δεν σημαίνει την παρουσία Ιώνων στην πρώτη όπως θεωρείται ενίοτε, επειδή η δεύτερη κατά τη μυκηναϊκή περίοδο και αργότερα κατοικείτο από Αχαιούς. Οι Ιωνες της Κύπρου συνδέονται μάλλον με την πόλη των Σολων αλλά και με την Κυρήνεια η οποία φέρει το όνομα μιας πόλης της Αιγιαλείας (μετέπειτα Αχαϊας) η οποία τότε δεν κατοικείτο από Αχαιούς αλλά από Ιωνες. Ειδαμε ότι σύμφωνα με τους μύθους, η πόλη ιδρύθηκε από τους Αρκάδες του Κηφέα οι οποίοι μάλλον συνεργάσθηκαν με τους Ιωνες της Αιγιαλείας.

 

Η παρουσία Αττικών και Λαπιθών στην Κύπρο πιθανώς υποδηλώνεται από τον μύθο του Θησέα ο οποίος αναφέρει τη στάθμευση της αθηναϊκής αποστολής μετά τον φόνο του Μινώταυρου στην Κύπρο το οποίο είναι εντελώς ασύμβατο γεωγραφικά και εξηγείται μόνο ως αποικιστική επιχείρηση. Αττικοί εντοπίζονται και στους Χυτρους αν βασισθούμε σε έναν μύθο για την ίδρυση της πόλης από Αθηναίους. Αλλοι Αττικοί, Κρήτες και Λαπίθες (λόγω της αναφοράς του ήρωα Φαλήρου) εγκαταστάθηκαν στην πολη Αιπεια αν βασισθούμε πάλι στους ιδρυτικούς μύθους της πόλης. Η Αιπεια δεν επιβίωσε έως την αρχαϊκή εποχή τουλάχιστον ως πόλη-κράτος και φαίνεται πως το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της μετακινήθηκε στη νέα πόλη Σόλοι την οποία ίδρυσε ένας βασιλιάς της πρώτης σύμφωνα με την παράδοση.

 

Τα προαναφερόμενα φύλα ανήκαν στην Ανατολική (ή Νότια) και την Αιολική ελληνική ομάδα. Αντίθετα δεν ανιχνεύεται κάποια εγκατάσταση Δωριέων και γενικά Ελλήνων της Δυτικής ομάδας. Για αυτόν τον λόγο και λόγω της επιμονής του μυκηναϊκής προέλευσης πληθυσμού της στον παλαιό μυκηναϊκό πολιτισμό για αρκετούς αιώνες μετά την πτώση του στο Αιγαίο, κατά την άποψη μου η Κύπρος έμοιαζε με μικρογραφία της προ-δωρικής Ελλάδας. Δεν είναι τυχαίο ότι οι μεταγενέστεροι Ασσυρο-Βαβυλώνιοι και ίσως όλοι οι Σημίτες της εποχής τους αποκαλούσαν την Κύπρο και την παράκτια Κιλικία με την κοινή ονομασία «Ιαδνανά, Δανανά ή Αδνανά», το οποίο σημαίνει σύμφωνα με την άποψη ξένων ερευνητών τη «χώρα των Δαναών» δηλαδή «χώρα των Ελλήνων». Οι Δαναοί δεν υπήρχαν πλέον από αρκετούς αιώνες ως ανεξάρτητο φύλο και το όνομα τους σήμαινε πλέον τους Αχαιούς οι οποίοι τους απορρόφησαν, και κατ’ επέκταση όλους τους Ελληνες στους οποίους οι Αχαιοί είχαν κυριαρχήσει (είναι ακριβώς το όνομα που χρησιμοποιεί ο Ομηρος στα έπη του για αυτές τις ομάδες). Οι Ασσυρο-Βαβυλώνιοι χρησιμοποιούσαν για την Κύπρο αυτήν τη παλαιά μετα-μυκηναϊκή ονομασία την οποία προφανώς παρέλαβαν από τους ίδιους τους Κυπρίους επειδή πρόκειται για μη-σημιτική ονομασία. Μάλλον οι ίδιοι οι αρχαϊκοί Κύπριοι αποκαλούσαν το νησί τους «χώρα των Δαναών» μεταξύ άλλων και ως ακούσια υπενθύμιση ότι αποτελούσε την τελευταία «κιβωτό» του μυκηναϊκού κόσμου.

 

ΚΙΤΙΟΝ ( ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΛΑΡΝΑΚΑ). ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΕΣ ΠΟΛΕΙΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ.

 

Το Κίτιον (λατινικά: Citium) ήταν αρχαία ελληνική πόλη, στο βασίλειο της Κύπρου, στη θέση της σημερινής Λάρνακας. Η αρχαιότερη αναφορά (13ος αι. π.Χ.) για την πόλη προέρχεται από την αρχαία επιγραφή (ανακαλυφθείσα το 2013) στην τοποθεσία Καθαρή η οποία αναφέρει τους Έλληνες ως αρχικούς ιδρυτές της πόλεως. Στη θέση αυτή ανασκάφηκαν πέντε διαδοχικοί ναοί και εργαστήρια επεξεργασίας χαλκού, οι οποίοι χρονολογούνται από τα τέλη του 13ου αιώνα π.Χ μέχρι τα τέλη του 11ου αιώνα π.Χ. Πρόκειται για την Ύστερη Εποχή του Χαλκού και την Γεωμετρική περίοδο, κατά τις οποίες το Κίτιον ευημερούσε και κατοικείτο από Μυκηναίους Αχαιούς. Μετά την καταστροφή τους, στη θέση τους κτίστηκε από τους Φοίνικες το 850 περίπου π.Χ μεγαλοπρεπής ναός που ταυτίστηκε με τον ναό της Αστάρτης. Η χρήση του ναού συνεχίστηκε μέχρι τις αρχές του 3ου αιώνα π.Χ, όπου καταστρέφεται. Ύστερες αναφορές ήδη υπάρχουν από τον 12ο αιώνα σε αιγυπτιακές επιγραφές, αλλά και αργότερα στην Αγία Γραφή. Τον 9ο αιώνα π.Χ. ιδρύθηκε αποικία των Φοινίκων με το όνομα Καρτιχατάστ που σημαίνει «Νεάπολη». 

 

Τον 7ο αιώνα π.Χ. το Κίτιον περνά στην εξουσία των Ασσυρίων, ενώ τον 5ο αιώνα π.Χ. μαζί με όλη την Κύπρο περνά στην κατοχή των Αιγυπτίων και στη συνέχεια στους Πέρσες βασιλείς, οι οποίοι εγκατέστησαν Φοίνικες βασιλείς. Το Κίτιον συμμετέχει στην πολιορκία της Τύρου με το πλευρό του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Το 58 π.Χ. περνά στους Ρωμαίους συνεχίζοντας να παραμένει ο σημαντικότερος και κυριότερος λιμένας της Κύπρου. Η πόλη συνέχιζε να ακμάζει μέχρι τα πρώτα χρόνια της Φραγκοκρατίας αλλά σταδιακά έχασε την αίγλη της και εγκαταλείφθηκε. Στην πόλη ζούσαν Φοίνικες από τον 8ο - 3ο αιώνα μαζί με τους Έλληνες που ζούσαν στο νότιο τμήμα. Συνολικά, η πόλη μετρά 32 αιώνες ελληνικού πολιτισμού. Οι Φοίνικες του Κιτίου, που συνεργάζονταν πάντα με τους Πέρσες[εκκρεμεί παραπομπή], άρχισαν σταδιακά να εγκαταλείπουν την Κύπρο όταν αυτή προσαρτήθηκε (311-310 π.Χ. μέχρι το 58 π.Χ.) στους Έλληνες Μακεδόνες του Πτολεμαίου. Υπολογίζεται πως μέχρι το 200 π.Χ. δεν υπήρχε ούτε ένας Φοίνικας στην Κύπρο, έχοντας εγκατασταθεί στην μητρόπολή τους, την Φοινίκη, αφού δεν υπήρχαν πλέον οι Πέρσες στην Κύπρο για να τους προστατεύουν.

 

Προϊστορία

 

Σύμφωνα με ανασκαφικές έρευνες στην περιοχή υπήρχαν δύο προϊστορικοί οικισμοί οι οποίοι είχαν αναπτύξει εμπορικές σχέσεις και εξήγαγαν χαλκό, πορφύρα και αλάτι. Οι οικισμοί αυτοί δέχτηκαν Μυκηναίους και Αχαιούς εποίκους μετά τον Τρωικό πόλεμο και εξελίχθηκαν σε πόλεις. Τον 10ο αιώνα π.Χ. οι δύο αυτές πόλεις καταστράφηκαν από κάποια φυσική καταστροφή αναγκάζοντας τους κατοίκους τους να οικοδομήσουν μια νέα πόλη, το μετέπειτα Κίτιον. Οι Μυκηναίοι έχτισαν κυκλώπεια τείχη πάχους 2,50 μέτρων ενώ κατά διαστήματα υπήρχαν τετράπλευροι προμαχώνες.

 

Κατά τον Ιώσηπο, (Ιώσηπου Εβραϊκά αρχ. α. 7), η πόλη ιδρύθηκε αμέσως μετά τον κατακλυσμό του Νώε όταν κατά τον αναδασμό της γης δόθηκε στον ΕΛΛΗΝΑ Χετίμ ή Κιτίμ, υιό του Ιαυάν (ΕΛΛΗΝΑ ΙΩΝΑ). Σύμφωνα με αυτήν την εκδοχή είναι η πρώτη πόλη που ιδρύθηκε στον ελλαδικό χώρο και η αρχαιότερη.

 

Στο δια ταύτα για να τελειώνουμε με τους δόλιους παραχαράκτες και ανιστόρητους επίδοξους ολετήρες της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΥΠΡΟΥ εν συντομία διότι εκατοντάδες τόμοι ιστορικοί έχουν καταγράψει περί της γνήσιας ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ καταγωγής των Κυπρίων και είναι αδύνατον να προσθέσω ότι άλλο για να ενημερώσω τους αδιόρθωτους και αμετανόητους τυχόν ανθέλληνες, προσθέτω μικρά αποσπάσματα από παλαιότερο μου άρθρο με τίτλο ΟΛΗ Η ΚΥΠΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΤΗΣ ....

 

Το όνομα Κύπρος φέρεται να επικράτησε από τους Έλληνες από την εποχή του Ομήρου.

 

Όμως το ελληνικό όνομα Κύπρος απαντάται τόσο στην Ιλιάδα όσο και την Οδύσσεια. Κατά πρώτον απαντάται στο Λ 21 της Ιλιάδας μαζί με την Κινύρα παράδοση. Επίσης στην Οδύσσεια στους στίχους δ.83, θ 363, ρ 442, και 448. Στη δε Ιλιάδα στους στίχους Ε 330, 422, 458, 768 και 873. Επίσης το όνομα Κύπρις φέρεται ως επίθετο της θεάς Αφροδίτης. Επίσης το βασίλειο του ΚΙΤΙΟΥ είναι η αρχαιότερη Ελληνική πόλη.

 

Αρχαιότερη επιγραφή που φέρει το όνομα Κύπρος ανάγεται στο 459 π.Χ.. Επίσης πολλά αρχαία προσωπικά ονόματα φέρονται συνδεδεμένα με το όνομα Κύπρος, όπως Αριστόκυπρος, Αριστοκύπρα, Θεμιστοκύπρα, Κυπραγόρας, Κυπρόθεμις, Κυπροκράνης, Ονασίκυπρος, Πασίκυπρος, Στασίκυπρος, Τιμόκυπρος, Φιλόκυπρος,Κύπρος κ.ά. Υπάρχουν διάφορες απόψεις. Μία άποψη λέει πως το όνομα προέρχεται από τον βασιλιά Κύπρο του οποίου την κόρη Έννη νυμφεύτηκε ο Αχαιός Τεύκρος, γιος του βασιλιά της Σαλαμίνας Τελαμώνα, όταν και ήρθε εξόριστος μετά τον Τρωικό πόλεμο και ίδρυσε την πόλη Σαλαμίνα στην Κύπρο. 

 

Την εποχή του Χαλκού το νησί δέχτηκε δυο κύματα από Έλληνες μετανάστες. Οι έμποροι από τις Μυκήνες επισκέφτηκαν την Κύπρο γύρω στο 1.400 π.Χ. Το δεύτερο μεγαλύτερο κύμα ήρθε στο νησί μετά την πτώση των Μυκηνών, το νησί εκείνη την περίοδο έδειξε στον μεγαλύτερο βαθμό τον Ελληνικό του χαρακτήρα. Η Κύπρος έπαιξε σημαντικό ρόλο στην Ελληνική μυθολογία θεωρείται η γενέτειρα της Αφροδίτης και του Άδωνη, από την Κύπρο κατάγονταν οι βασιλείς Κινύρας, Τεύκρος και Πυγμαλίων. 

 

Στις αρχές του 8ου αιώνα οι Φοίνικες ίδρυσαν τις πρώτες αποικίες στις νότιες ακτές του νησιού κοντά στις πόλεις Λάρνακα και Σαλαμίνα. Ο Αλέξανδρος ο Μέγας κατέκτησε την Κύπρο (333 π.Χ.), με την διαίρεση της αυτοκρατορίας του την Ελληνιστική περίοδος κυβερνήθηκε από την Δυναστεία των Πτολεμαίων. Ήδη ο Αλέξανδρος για την πολύτιμη βοήθεια που του παρεχώρησαν οι Ελληνες Κύπριοι βασιλείς, τους παρεχώρησε πλήρη αυτονομία. 

 

Στην Ελληνιστική περίοδο άνθισαν οι τέχνες και έχουμε μαρτυρίες σε αμφορείς και πλάκες με γραφές. Άνθισε, επίσης, και η αρχαία ελληνική θρησκεία προς τους 12 θεούς του Ολύμπου με ιερά σε όλο το νησί με μεγαλύτερο της Θεάς Αφροδίτης στην Πάφο (Κούκλια) πλησίον στο τόπο όπου γεννήθηκε (“Πέτρα του Ρωμιού” και “Λουτρά της Αφροδίτης”). Την ίδια περίοδο ο Κύπριος φιλόσοφος Ζήνων ο Κιτιεύς ίδρυσε την περίφημη Σχολή των Στωικών στην Αθήνα. Ακολουθεί η Ρωμαϊκή περίοδος η οποία διήρκεσε από το 58 π.Χ. – 330 μ.Χ. Ο Απόστολος Παύλος και ο Απόστολος Βαρνάβας επισκέφθηκαν την Πάφο όπου κατόρθωσαν να εκχριστιανίσουν το Ρωμαίο Ανθύπατο Σέργιο Παύλο, έτσι η Κύπρος έγινε το πρώτο νησί που απόκτησε Χριστιανό ηγέτη.

 

Βυζαντινοί χρόνοι. 

Όταν η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία διαιρέθηκε στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ή Βυζαντινή Αυτοκρατορία και στην Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, η Κύπρος έγινε τμήμα της Ανατολικής με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη και παρέμεινε περίπου 800 χρόνια. Την Βυζαντινή περίοδο ο Ελληνικός πολιτισμός επικράτησε στο νησί, σε συνδυασμό με την χριστιανική θρησκεία δημιούργησε μια συμπαγή Ελληνοχριστιανική κοινότητα που διατηρείται μέχρι σήμερα. Από τις αρχές του 649 η Κύπρος δέχτηκε σκληρές πειρατικές επιδρομές από την Ανατολή που συνεχίστηκαν περισσότερο από 300 χρόνια, οι επιδρομές είχαν δραματικές συνέπειες πολλοί κάτοικοι σφαγιάστηκαν και η περιουσία τους λεηλατήθηκε. Δεν έχουν διασωθεί εκκλησίες από εκείνη την περίοδο, χιλιάδες κάτοικοι θανατώθηκαν, πολλές πόλεις όπως η Σαλαμίνα ισοπεδώθηκαν και δεν ξανακτίστηκαν ποτέ. Η Βυζαντινή κυριαρχία αποκαταστάθηκε όταν ο Νικηφόρος Β´ Φωκάς πέτυχε μια μεγάλη σειρά από νίκες στην ξηρά και στην θάλασσα/

 

Η Κύπρος την εποχή των Πτολεμαίων, εξελληνίστηκε πλήρως και οι λίγοι Φοίνικες εκδιώχθηκαν.

 

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΑΛΑΜΙΝΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΑΔΕΛΦΗ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ. Η Σαλαμίνα υπήρξε πρωτεύουσα της Κύπρου για χίλια περίπου χρόνια και σύμφωνα με τα αρχαιολογικά ευρήματα ιδρύθηκε από τον Τεύκρο, γιο του Τελαμώνα, βασιλιά του νησιού της Σαλαμίνας και αδελφού του Αίαντα, ο οποίος κατέφθασε στην Κύπρο μαζί με άλλους Έλληνες, με το τέλος του Τρωικού πολέμου. Στην «Ελένη» του Ευριπίδη, ο Τεύκρος εξηγεί, ότι τον διέταξε ο Απόλλωνας να μην επιστρέψει στα πάτριά του εδάφη, αλλά να πάει στο νησί της Κύπρου, αφού δεν είχε καταφέρει να προλάβει την αυτοκτονία του Αίαντα, ούτε κατάφερε να εκδικηθεί το θάνατό του.Η πόλη πήρε το όνομά της από τη Σαλαμίνα της Αττικής.

 

Στη σύγχρονη γλωσσολογία, θεωρείται πως το όνομα «Σαλαμίς» προέρχεται από τη ρίζα Σαλ- (άλας· δηλαδή αλμυρό νερό) και -άμις (δηλαδή στη μέση), έτσι Σαλαμίνα είναι (ο τόπος) εν μέσω θαλασσινού νερού. Την ιστορία της Σαλαμίνας κατά τη διάρκεια των πρώτων αρχαϊκών και κλασικών χρόνων, αντικατοπτρίζει στις αφηγήσεις του ο Έλληνας ιστορικός Ηρόδοτος και πολύ αργότερα, ο Έλληνας ρήτορας Ισοκράτης. Η πόλη ήταν τότε η πρωτεύουσα του νησιού και οδήγησε τις άλλες κυπριακές πόλεις, στις προσπάθειές τους για την απελευθέρωσή τους από την περσική κυριαρχία. 

 

Ο σημαντικότερος ηγεμόνας του βασιλείου της Σαλαμίνας ήταν ο Ευαγόρας Α΄ (410-374 π.Χ.), ο οποίος στην πραγματικότητα ήταν ηγεμόνας όλου του νησιού, που με τους αγώνες του κέρδισε την ανεξαρτησία από την Περσία. Στη βασιλεία του Ευαγόρα η ελληνική τέχνη και ο πολιτισμός άνθισαν στην πόλη. 

 

Ένα μνημείο, γεγονός το οποίο καταδεικνύει το τέλος των κλασικών χρόνων στη Σαλαμίνα, είναι ο τύμβος, που όταν ανασκάφτηκε αποκάλυψε το κενοτάφιο του Νικοκρέων, ο οποίος ήταν ο τελευταίος βασιλιάς της Σαλαμίνας. Από τη μνημειώδη εξέδρα βρέθηκαν διάφορες πήλινες κεφαλές, ορισμένες από τις οποίες είναι πορτραίτα, ίσως των μελών της βασιλικής οικογένειας, που τιμήθηκαν μετά το τραγικό θάνατο τους στην πυρά. Πιστεύεται, ότι ο τάφος του Νικοκρέοντος βρίσκεται σε κάποιον από τους τύμβους, που δεν έχουν ανασκαφή ακόμα στην Έγκωμη. Μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου όταν ο Πτολεμαίος κατέλαβε την Κύπρο ο Νικοκρέων αναγκάστηκε να αυτοκτονήσει το 311 π.Χ.. Στη θέση του ήρθε ο βασιλιάς Μενέλαος, ο οποίος ήταν αδελφός του Πτολεμαίου και ανέλαβε κυβερνήτης όλης της Κύπρου, κάνοντας την Σαλαμίνα πρωτεύουσα της. Η πόλη του 11ου αιώνα μ.χ. περιορίστηκε σε μικρή έκταση γύρω από το λιμάνι, αλλά σύντομα επεκτάθηκε προς τα δυτικά, για να καταλάβουν την περιοχή που σήμερα καλύπτεται από δάση. Το νεκροταφείο της Σαλαμίνας καλύπτει μια μεγάλη περιοχή, από τα δυτικά όρια του δάσους, στην Ιερά Μονή του Αγίου Βαρνάβα προς τα δυτικά, προς τα βόρεια και το χωριό Άγιος Σέργιος και προς τα περίχωρα της Έγκωμης στα νότια.

 

Οι ανασκαφές στην Σαλαμίνα ξεκίνησαν το 1952 και ήταν σε εξέλιξη μέχρι το 1974. Πριν από την τουρκική εισβολή υπήρξε μεγάλη αρχαιολογική δραστηριότητα. Η γαλλική αποστολή έκανε ανασκαφές στην Έγκωμη, άλλη ομάδα στη Σαλαμίνα και το τμήμα αρχαιοτήτων, ήταν απασχολημένο σε όλη σχεδόν τη διάρκεια του έτους, με τις αποκαταστάσεις μνημείων και συμμετείχε στις ανασκαφές στη Σαλαμίνα. Βρέθηκαν λουτρά, δημόσια αποχωρητήρια, μωσαϊκά, Ελληνιστικής περιόδου και ναός του Δία. Πολλά αγάλματα βρέθηκαν στο Γυμνάσιο, τα οποία τα περισσότερα από αυτά ακέφαλα. 

 

Από τη Βυζαντινή εποχή η βασιλική του επισκόπου Επιφάνιου (367-403 μ.Χ.), που πιθανότατα ήταν ο μητροπολιτικός ναός της Σαλαμίνας. Ο Άγιος Επιφάνιος είναι θαμμένος στη νότια αψίδα, η εκκλησία περιέχει και βαπτιστήριον. Η εκκλησία καταστράφηκε τον 7ο αιώνα για να αντικατασταθεί από έναν μικρότερο ναό στα νότια της πόλης. Ο Κύπριος Άγιος Βαρνάβας έφερε τον Χριστιανισμό στην Κύπρο κατά το πρώτο αιώνα μ.Χ. Η παράδοση αναφέρει ότι ο Βαρνάβας κήρυξε στην Αλεξάνδρεια και στη Ρώμη και πέθανε δια λιθοβολισμού στη Σαλαμίνα το 61 μ.Χ. Θεωρείται ο ιδρυτής της κυπριακής Εκκλησίας. Τα οστά του πιστεύεται ότι βρίσκονται στην ομώνυμη Ιερά Μονή.

 

Οι ελληνικοί τάφοι της νεκρόπολης, οι οποίοι χαρακτηρίζονται ως «βασιλικοί» είναι εξαιρετικής σημασίας, τόσο λόγω του μεγέθους και της μνημειακότητας τους, όσο και λόγω της πληθώρας των κτερισμάτων που βρέθηκαν μέσα σε αυτούς. Οι τάφοι χρονολογούνται κυρίως στους 8ο – 6ο αι. π.Χ. Κατά τους αιώνες αυτούς έχουμε την εμφάνιση σε όλη τη Μεσόγειο, μιας στρατιωτικής αριστοκρατίας, τα μέλη της οποίας θάβονταν με πομπές και πολλά κτερίσματα. Αν και η Σαλαμίνα διατήρησε άμεσους δεσμούς με την Εγγύς Ανατολή κατά τη διάρκεια του 8ου και 7ου αιώνα π.Χ., υπήρχαν δεσμοί και με την Ελλάδα. 

 

Ένας βασιλικός τάφος περιείχε μεγάλο μέρος των ελληνικής κεραμικής των γεωμετρικών χρόνων και πιστεύεται ότι ήταν προίκα Ελληνίδας πριγκίπισσας που παντρεύτηκε μέλος της βασιλικής οικογένειας της Σαλαμίνας. Ελληνική κεραμική βρέθηκε επίσης σε τάφους απλών πολιτών, ενώ ορισμένες ταφές στους “βασιλικούς τάφους” της Σαλαμίνας, είναι άμεσα συνδεδεμένες με τις Ομηρικές τελετές, όπως η θυσία των αλόγων, τα οποία τα θυσίαζαν στον τάφο του νεκρού και οι προσφορές σε λάδι που βρέθηκαν μέσα στους τάφους. 

 

Δυστυχώς όλους τους πιο πάνω αρχαιολογικούς θησαυρούς τους έχουν λεηλατήσει οι βάρβαροι εισβολείς, όχι μόνο στην Ελληνική Αμμόχωστο, αλλά και σε όλη την κατεχόμενη Β. Κύπρο. Τίποτα ΕΛΛΗΝΙΚΟ δεν άφησαν οι τυχοδιώκτες, κλέφτες και καταπατητές … ΤΙΠΟΤΑ ούτε ιερά, ούτε όσια … Ούτε εκκλησίες, ούτε μουσεία, ούτε θησαυροφυλάκια και λεηλάτησαν όλη την Ελληνική Β. Κύπρο…..! Απαντήστε βάρβαροι, όταν σας ρωτούν ξένοι δημοσιογράφοι, ποιος βομβάρδισε, έκαψε, ισοπέδωσε και άλωσε αυτόν τον τόπο …. Ποιος κατέσφαξε 5000 αμάχους, ποιος εξαφάνισε 1619 αγνοούμενους, ποιος κακοποίησε 800 ομήρους γυναίκες από 12 έως 82 ετών, ποιος έκλεψε όλες τις οικοσκευές των νοικοκυρεμένων κυπριακών σπιτιών, ποιος σύλησε 550 χριστιανικές Ελληνικές εκκλησίες, ποιος κατέλαβε με την βία και με την υπέρτερη δύναμη των όπλων το 37% των κυπριακών εδαφών, ποιο θρασύδειλο κράτος 82 εκατ. επιτέθηκε σε ένα άοπλο νησί των 500 χιλ. κατοίκων. ΠΟΙΟΣ;;; Και δεν αισχύνεσθαι και εορτάζετε την ντροπιαστική σας νίκη…; UTANC VERICI ZAFER … SHAMEFULL VICTORY …BARBARIANS….

 

Επίλογος.

 

Όπως η ντροπή συνοδεύει τους βαρβάρους εισβολείς. έτσι ας συνοδεύει και τους σημερινούς ανθέλληνες, που μοναδικό στόχο έχουν να αποδομήσουν την ΕΛΛΗΝΙΚΗ καταγωγή των Κυπρίων και να δώσουν ερείσματα στους προαιώνιους εχθρούς μας για προπαγάνδα καταστροφική κατά της Κύπρου, αλλά και σε σημερινούς τυχόν προδότες ομοίους των ΕΦΙΑΛΤΩΝ που το 1974 εγκατέλειψαν στο αδηφάγο στόμα της Τουρκίας το προπύργιο του Ελληνισμού Κύπρο. 

 

Π.χ. Ο χουντικός Μπονάνος δήλωσε κατά την διάρκεια της εισβολής …. ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΚΤΥΠΟΥΝ …. ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΛΑΣ …. (Ξένη χώρα λοιπόν η Κύπρος) και βρίσκεται και μακράν ……………. 

 

ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΝΤΩΝΑΣ ΑΠΟ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΕΣΑΟΡΙΑ ΓΗ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ ΗΡΩΩΝ, ΠΟΥ ΘΡΗΝΗΣΕ ΣΤΕΝΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΦΙΛΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ, ΜΕΤΑΞΥ ΑΥΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΑ ΑΔΕΛΦΟ ΤΟΥ, ΠΟΥ ΤΗΝ ΥΣΤΑΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΕΡΙΚΥΚΛΩΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΜΥΡΙΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ, ΠΟΛΥΒΟΛΩΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΚΗ ΣΗΜΑΙΑ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥΣ ΒΡΟΝΤΟΦΩΝΑΞΕ …. ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΔΟΜΑΙ … ΚΑΙ ΕΠΕΣΕ ΜΑΧΟΜΕΝΟΣ ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΗΡΩΙΚΟΥΣ ΣΥΜΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ ΤΟΥ.

 

ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΤΙΜΗ ΤΟΥΣ ΠΡΕΠΕΙ ΔΙΟΤΙ ΕΝΩ ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΟΤΙ ΟΙ ΜΥΡΙΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ, ΦΥΛΑΞΑΝ ΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΤΙΜΩΝΤΑΣ ΤΑ ΕΛΛΗΝΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ ΙΔΕΩΔΗ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΓΑΛΟΥΧΗΘΕΙ.

 

«Ω ΞΕΙΝ ΑΓΓΕΛΛΕΙΝ ΤΟΙΣ ΕΛΛΗΣΙΝ ΟΤΙ ΤΗΔΕ ΚΕΙΜΕΘΑ ΤΟΙΣ ΚΕΙΝΩΝ ΡΗΜΑΣΙ ΠΕΙΘΟΜΕΝΟΙ»

 

Υ.Γ.

ΕΠΙΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ 

 

Οι νεκροί αδελφοί μας ήρωες.

(Λυρικό και επικό)

 

Αφιερωμένο τιμής ένεκεν στον ήρωα αδελφό μου, Χριστάκη Αντωνά και τους συμπολεμιστές του Έλλαδίτες και Έλληνες της Κύπρου, που την ζωή τους πρόσφεραν αντίδωρο θυσίας, αλλά και αθανασίας. 

 

«Κανένας ήρωας δεν είναι αθάνατος μέχρι να πεθάνει.»

 

Οι νεκροί μας αδελφοί ήρωες. Εσχάτη Ικεσία. 

 

Η μέρα εσκοτείνιασε./ ολική έκλειψη ο ήλιος έχει../ Μαύροι καπνοί υψώνονται,/ τους ουρανούς καλύπτουν./ Τα λεύτερα πουλιά τα θεόθρεφτα,/ της Κύπρου, μαζί με τα περιστέρια,/ μαυρισμένα, φοβισμένα φεύγουν./ Φεύγουν τα ειρηνικά άσπρα περιστέρια,/ φεύγουν, φεύγουν τρομαγμένα./ Μαύρα κοράκια, νεκρικά, σαν χάροντες,/ πετούν πια, στους ουρανούς μας μένουν,/ μαζί με τα τουρκικά αεροπλάνα,/ που βόμβες σε γυναικόπαιδα σπέρνουν./ Η νύχτα που φεγγαρόφωτη ήταν,/ μ΄ολόγιομο λαμπρό φεγγάρι,/ κακός οιωνός, έκλειψη είχε και αυτό. / Μαύρισ΄ η νύχτα, αβυσσαλέο σκότος,/ χάθηκαν το φεγγάρι και τ΄ αστέρια./ Οι Κύπριοι ήρωες, όρθιοι τα τανκς, / με τα παλιά μαρτίνια πυροβολούν./ Τα τούρκικα τανκς τους κανονιοβολούν,/ μ΄ αυτοί μένουν στις θέσεις τους ακλόνητοι,/ που η πατρίδα, τους όρκισε, να υπερασπιστούν, / ποτέ μην κάνουν πίσω, οι ριζωμένοι βράχοι./ «Την πατρίδα ουκ ελάττω παραδόσω»,/ ορκιστήκανε και τον όρκο τον τιμήσανε. / Πληγωμένα κατακαμένα, τα ουρανόφταστα,/ παλληκάρια, πεισματικά όρθια συνεχίζουν νάναι./ Ηρωικά να πολεμούν, τα τιμημένα,/ σκαλοπάτια ανεβαίνοντας της λευτεριάς./ Από τα τανκς περικυκλώθηκαν,/ αλλά ποτέ δεν παραδόθηκαν./ Και όταν η μοιραία στιγμή,/ αναπάντεχα έρχεται, / με οδύνη την τελευταία πνοή,/ αρχίζουν να αφήνουν./ Τους Τούρκους δεν μπορούν/ πιά μ΄ αυτοθυσία να πολεμούν./ Κάποιοι τους εγκατέλειψαν./ Σφαίρες άλλες δεν έχουν,/ μία μόνο, για τον εαυτό τους φύλαξαν…/ Ψυχομαχούν, ικετεύουν και προσεύχονται,/ δεν θέλουν για να φύγουν,/ τους Τούρκους θε΄ να πολεμούν. / Βοήθεια για νάρθει, μάταια προσδοκούν!/ Πέφτουν κορμιά λεβέντικα, αιματοβρεγμένα,/ με τα χώματα, τα ιερά της Κύπρου σμίγουν./ Η τιμημένη δόξα, με τον χάροντα,/ χέρι – χέρι, για τα πάνθεα ουράνια, ωδεύουν… / Αγιάζεται το αίμα τους, / τα λεβεντοκορμιά τους,/ τα πολεμοκαπνισμένα,/ που μυροφόρες νύφες τ΄ αλείψανε, / έτοιμα στην αθανασία,/ στον παράδεισο να παν./ Με μύρα αθάνατα της θεάς, / Κύπριδας Αφροδίτης καμωμένα. / Σε κύπελλο, απ΄ του Τρόοδους, / το χρυσόδενδρο, την *Λατζιά,/ τα χρυσοπράσινα φύλλα καμωμένο. / Απ΄ της Κερύνειας τα γιασεμιά,/ τα μοσχομυρισμένα ρόδα./ Της Μόρφου τους λεμονανθούς,/ των κυκλάμινων, των γλαδιόλων./ Του Πενταδάκτυλου του Διγενή/ Ακρίτα, θρυλικού βουνού, απόσταγμα,/ αγριολούλουδων, ανεμώνων,/ γλιστροκουμαριάς, δάφνης, άλλιου,/ της άνθεμις, του κρόκου της Αφροδίτης. / Των λυγερόκορμων κυπαρισσιών/ του Κυπαρισσόβουνου τ΄ άρωμα,/ Της Μεσαρκάς τα φούλια, / των μεθυστικών νυχτολούλουδων,/ της ζουλατζιάς, της αροδάφνης./ Της Αμμοχώστου το θαλασσινό,/ άρωμα της Σαλαμίνας,/ με την χρυσή την άμμο./ Του Καρπασιού του θυμαρίσιου,/ του χαμομηλιού άρωμα,/ αιώνιο κράμα μύρου αθανασίας. / Νεκρά τα σώματα τα ιερά,/ όχι νεκρές οι ψυχές τους,/ πλανώνται μέχρι σήμερα,/ σαν άσβεστοι κομήτες πεντάχρυσοι,/ πάνω απ΄ της Κύπρου τ΄ άπειρο,/ του ολόφωτου ξάστερου ουρανού./ Σαν λαμπάδες με ιερή φλόγα Αγίου Φωτός,/ μετέωρα κρεμασμένες στον θόλο,/ του Αποστόλου Ανδρέα, της σκλαβωμένης,/ Αγίας Καρπασίας, πολιορκημένη εκκλησιά./ Το πνεύμα τους, αγέρηδες δυνατούς,/ μελτέμια θα σηκώσει, σίφουνας,/ καταιγίδα, θα γενεί κάποια στιγμή,/ τους Τούρκους ν΄ αποδιώξει. / Η Κύπρος, τα μαύρα σύννεφα,/ σκλαβιάς σύντομα θα τα σπρώξει…/ Τιμημένα και ένδοξα νέα μας παλληκαριά,/ που την ζωή σας δώσατε στην ηρωική πατρίδα…/ Αυτή η μικρή Κύπρος σας, η πολύπαθη,/ αλλά ηρωική και περήφανη,/ πάντα θα σας θυμάται,/ θα σας ευγνωμονεί,/ που με το αίμα σας το ιερό, / το αίμα της υπέρτατης θυσίας,/ την γη της την ποτίσατε, / αθάνατη έγινε, αγίασμα την βρέχει./ Νέα βλαστάρια αναγέννησης,/ φυτρώνουν παλληκάρια,/ της δικής σας αυτοθυσίας,/ τιμής κι΄ ευψυχίας./ Ούριοι άνεμοι ελευθερίας, στη Κύπρο,/ θα φυσήξουν, τα μαύρα σύννεφα,/ και τους κατακτητές, θε΄ ν’ αποτραβήξουν./ Τα λευκά ειρηνικά περιστέρια πάλι,/ τον ουρανό της Κύπρου θε΄ να πλημυρίσουν./ Ω! νεκροί μας, τιμημένοι ένδοξοι αδελφοί,/ δικά μας αδέλφια, ηρωικά παλληκάρια…/ Αιωνία σας η μνήμη… 

Αντώνης Αντωνάς 

 

*Η Λατζιά είναι σπάνιος πολύκλαδος θάμνος έως μικρό δέντρο με ύψος μέχρι 10 μέτρα. Έχει φύλλα απλά, πλατυσμένα ως κυκλικά, μήκους 1,5-6(-10) εκ. και πλάτους 1-5 (-8) εκ., με γυαλιστερή άνω επιφάνεια χρώματος σκούρου πράσινου και πυκνό χρυσό μέχρι καφετί τρίχωμα στην κάτω επιφάνεια, παρυφές οδοντωτές και νεύρα εμφανή στην κάτω επιφάνεια. Εξ ου και η ονομασία Χρυσοπράσινο φύλλο. Η εξάπλωσή της περιορίζεται μόνο στα πυριγενή πετρώματα της οροσειράς του Τροόδους. Τον Φεβρουάριο του 2006, με απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου της Κύπρου, η λατζιά ανακηρύχθηκε σε εθνικό δέντρο της Κύπρου.

 

Αυτά τα λίγα και άλλα μύρια, για την περήφανη ΕΛΛΗΝΙΚΗ Κύπρο, που όλοι την εγκατέλειψαν, την αγκαθοστεφανωμένη, χιλιοσταυρωμένη, αλλά και δαφνοστεφανωμένη Ηρωίδα ΕΛΛΗΝΙΔΑ.… Μ΄αθάνατο νερό ποτίστηκε, με αγιασμένο μύρο την αλοίψανε, μ΄ αγίασμα των «σκλαβωμένων» Αποστόλων Βαρνάβα και Ανδρέα την αγίασαν, με θεία κοινωνία την κοινώνησαν…. και με ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΙΜΑ ΤΗΝ ΕΜΒΟΛΙΑΣΑΝ ΠΡΟ 34 ΑΙΩΝΩΝ.

 

ΤΙ ΑΛΛΟ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΟΥΚ ΗΜΠΟΡΩ, ΤΙ ΑΛΛΟ ΝΑ ΛΑΛΩ ΟΥΚ ΟΙΔΑ. Ο ΛΟΓΙΣΜΟΣ ΣΚΟΤΙΖΕΤΑΙ, ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΤΕΡΕΥΕΙ ΚΑΙ Ο ΘΥΜΟΣ ΘΕΡΙΕΥΕΙ …. ΠΥΡΡΕΙΑ ΔΑΚΡΥΑ ΧΥΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΣΜΙΓΟΥΝ ΑΧΝΙΖΟΝΤΑ, ΜΕ ΤΑ ΑΙΜΑΤΟΒΡΕΚΤΑ ΧΩΜΑΤΑ, ΠΟΥ ΣΚΕΠΑΣΑΝ ΤΟΥΣ ΤΙΜΗΜΕΝΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΕΛΛΑΔΙΤΕΣ. ΗΤΑΝ ΟΛΟΙ ΨΥΧΗ ΤΕ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΙ ΕΛΛΗΝΕΣ... ΑΥΤΟ ΝΑ ΛΑΒΕΤΕ ΣΟΒΑΡΑ ΥΠ ΟΨΙΝ ΕΣΕΙΣ ΤΥΧΟΝ ΔΟΛΙΟΙ ΠΑΡΑΧΑΡΑΚΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟΔΟΜΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΤΩΝ ΠΕΡΗΦΑΝΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΥΠΡΙΩΝ … ΑΙΔΩΣ.

Share