Η άνιση μάχη της ΕΛΔΥΚ
Το 1974 η ΕΛΔΥΚ βρισκόταν σε διάφορες περιοχές πρώτης γραμμής.
Όσοι παρέμειναν συσπειρώθηκαν στο στρατόπεδο της Λακατάμιας, έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τις τουρκικές ορδές.
Οι τρεις λόχοι που παρέμειναν ήταν υπό τις διαταγές του αντισυνταγματάρχη Παναγιώτη Σταυρουλόπουλο.
Στις 14 Αυγούστου ξεκίνησε η επίθεση.
Οι επιθέσεις συνεχίζονταν μέχρι το απόγευμα και οι άντρες της ΕΛΔΥΚ αντιστέκονταν, αγνοώντας πως στη Μια Μηλιά, η άμυνα είχε εγκαταλειφθεί.
Την επόμενη ημέρα ο αντισυνταγματάρχης ζήτησε ενισχύσεις.
Έλαβε μόνο τρία τεθωρακισμένα οχήματα Marmon-Herrington, τα οποία θα ήταν εύκολη λεία για τα Μ-48 των Τούρκων.
Αν και αριθμητικά οι Τούρκοι στρατιώτες υπερίσχυαν, η ΕΛΔΥΚ αντιστάθηκε σθεναρά καταφέρνοντας να ανακόψει την πορεία τους.
Η 16η Αυγούστου ξημέρωσε με όλμους και βόμβες. Το στρατόπεδο βάλετο από βόμβες ναπάλμ και ρουκέτες.
Οι άντρες της ΕΛΔΥΚ αποφάσισαν να μετακινηθούν σε ασφαλέστερο μέρος για να προστατευτούν και πήγαν στη Σχολή Γρηγορίου.
Ανάμεσά τους ήταν η Καλλιόπη Αβραάμ.
Η γιαγιά της ΕΛΔΥΚ
Η Καλλιόπη Αβραάμ ήταν 78 ετών και η οικογένεια της συμμετείχε στον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ ….
Ήταν πρόσφυγας από την πρώτη μέρα της εισβολής και καταγόταν από την Λάρνακα της Λαπήθου. Κατέφυγε στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ και θεvρείτο η μάνα του στρατοπέδου …
Όταν της ζητήθηκε να εγκαταλείψει το στρατόπεδο λόγω των συνεχών επιθέσεων από τους βαρβάρους …προσέξτε τι απάντησε: «Που να αφήσω τούτα τα παιδιά; Αυτοί οι λεβέντες δεν φοβούνται να πεθάνουν και θα φοβηθώ εγώ, η παλιόγρια;».
Η Καλλιόπη Αβραάμ, βοήθησε με αυτοθυσία τους στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ , που ονόμαζε παιδιά και εγγόνια της με κάθε τρόπο.
Κουβαλούσε νερό και φαγητό ενώ δεν τους εγκατέλειψε ακόμη κι όταν οι στρατιώτες αποφάσισαν να μεταφερθούν στη Σχολή Γρηγορίου.
Ακόμη κι εκεί, τους αγκάλιαζε προσπαθώντας να τους προστατέψει από τα συντρίμμια που προκαλούσαν οι βόμβες γύρω τους.
Στις 16 Αυγούστου Η γιαγιά της ΕΛΔΥΚ, έπεσε μαχόμενη μαζί με 33 στρατιώτες και τάφηκε μαζί τους, στο στρατιωτικό κοιμητήριο Λακατάμιας με στρατιωτικές τιμές και μαζί με τα παιδιά της …
Σε όλους τους υπέρ Ελευθερίας της Ελληνικής Κύπρου δεν θα μπορούσε να απουσιάζει η Ελληνίδα γυναίκα της Κύπρου, που έγραψε το δικό της έπος στην κυπριακή Ιστορία. Με σθένος αυταπάρνησης, αυτοθυσίας και φιλοπατρίας, με πνεύμα ετοιμότητας και αγωνιστικής προσφοράς, σύνεσης και προνοητικότητας, όπως και άκρας εχεμύθειας, ευστροφίας και αξιοθαύμαστης επιτηδειότητας, κατέθεσε την αρετή και την τόλμη της που θέλει η Ελευθερία, για να ευοδωθεί. Η γυναίκα μάνα, αδελφή, σύζυγος, αρραβωνιαστικιά και μαθήτρια των διαδηλώσεων, των συνθημάτων και των φυλλαδίων, της στοργικής προφύλαξης καταζητούμενων και ανταρτών στο κρησφύγετο του σπιτιού της, η γυναίκα-σύνδεσμος των δύσκολων και επικίνδυνων αποστολών, τη γυναίκα των ομάδων κρούσεως για τη μεταφορά όπλων και καταζητούμενων, καθώς και η γυναίκα κρατούμενη, κατάδικη και βοηθός στο εκτελεστικό.
Ιδού πώς ο Διγενής στα Απομνημονεύματά του με γλαφυρή αλλά και ως εκ των συσσωρευμένων εμπειριών του με τεκμηριωμένη γραφίδα ανατομικής διάγνωσης περιγράφει την αγωνίστρια Ελληνίδα της Κύπρου, απονέμοντάς της τον δίκαιο έπαινο: «Αι νεάνιδες της Κύπρου όχι μόνον δεν υστέρησαν εις τόλμην και αυτοθυσίαν, αλλά και εφάνησαν πραγματικαί Σπαρτιάτισσες, Σουλιώτισσες κα Μεσολογγίτισσες». Και συνεχίζει αλλού: «Εις πολύ εμπιστευτικάς αποστολάς εχρησιμοποίουν το γυναικείον φύλον. Αι γυναίκες απεδείχθησαν πολύ έμπιστοι και παραδόξως ολιγότερον φλύαροι ή οι άνδρες εις την εκπλήρωσιν της αποστολής των, καθώς επίσης περισσότερον καρτερικαί εις τα βασανιστήρια των Άγγλων. Ουδεμία γυνή εξ εκείνων τας οποίας επέλεξα και εχρησιμοποίησα εις εμπιστευτικάς αποστολάς επρόδωσεν ή εφλυάρησεν ή απεκάλυψεν τι κατόπιν βασάνων υπό της ιεράς εξετάσεως». Και ως κατακλείδα προσθέτει: «Η Ελληνίς Κυπρία εφάνη αξία των ωραιοτέρων Ελληνικών παραδόσεων.»
Επιμέλεια από Αντώνη Αντωνά.
3 σχόλια:
Εύγε φίλε Θάνο που τιμάς τους ήρωες και ηρωίδες μας πάντα.
Συμπληρωματικό απόσπασμα...
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που αισθάνονται το κάλεσμα της Μοίρας και τραβούν εμπρός. Δεν το αποφεύγουν, το επιζητούν για ένα μεράκι, για μια αγάπη, για μια ιδέα. Για την 78χρονη ηρωίδα, το 1974, Καλλιόπη Αβραάμ η Ελλάδα ήταν όλα τα παραπάνω μαζί. Για αυτό η ηρωική γιαγιά ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ, αποφάσισε να πεθάνει δίπλα στα παλικάρια της ΕΛΔΥΚ αψηφώντας τους ριψάσπιδες και εφιάλτες, που την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΠΡΟ πρόδωσαν μαζί και τους ΕΛΔΥΚΑΡΙΟΥΣ μας. Ήθελε νοερά να δώσει ένα μήνυμα ότι η Κύπρος είναι Ελλάδα και τα παιδιά της Ελλάδας είναι και παιδιά της Κύπρου ... Το αίμα τους έσμιξε με τους αδελφούς τους Κυπρίους και η Καλλιόπη ήθελε και το δικό της αίμα ως θεία κοινωνία και αντίδωρο να συνοδέψει τα παιδιά της ... Και το κατάφερε ... άσβεστη λαμπάδα ελευθερία κα αυτοθυσίας άναψε για να φωτίζει τις επόμενες γενιές ...
Η κα. Καλλιόπη και ο σύζυγός της δέθηκαν με την ΕΛΔΥΚ χρόνια πριν το μοιραίο 1974 καθώς στο πρόσωπο των ανδρών της έβλεπαν την ίδια την Ελλάδα. Οι δύο τους πήγαιναν φαγητό και φρούτα στους στρατιώτες, τους αγόραζαν τσιγάρα… Σύντομα κατέστησαν το σήμα κατατεθέν της ΕΛΔΥΚ και οι δύο Αβραάμ έγιναν μέρος της ΕΛΔΥΚ μοιραζόμενοι και το φαγητό με τους άνδρες της.
Το 1969 η κα. Καλλιόπη χήρεψε. Παρόλα αυτά συνέχισε το έργο της. Μετά ήρθε η τουρκική εισβολή (Αττίλας Ι). Στο διάστημα μεταξύ του Αττίλα Ι και ΙΙ όταν για κάποιους η Κύπρος βρισκόταν μακριά, για άλλους η Ελλάδα ήταν κοντά και έτσι η γερόντισσα Καλλιόπη τα παράτησε όλα, παιδιά και οικογένεια και επέστρεψε στη Λευκωσία, για να φροντίσει τα «παιδιά της», τα παιδιά της Ελλάδας, τους άνδρες της ΕΛΔΥΚ.
Τα παιδιά της, τα βιολογικά, προσπάθησαν να τη μεταπείσουν, μάταια όμως. Όταν της είπαν ότι κινδύνευε να σκοτωθεί αυτή απάντησε: «Οι λεβέντες δεν φοβούνται να πεθάνουν και θα φοβηθώ εγώ η παλιόγρια;». Αλλά και όταν έφτασε στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ όλοι προσπάθησαν να την μεταπείσουν. Δεν το κατόρθωσαν. Η κα. Καλλιόπη διέθεσε όλο το βιός της που διέθετε, έδινε στους άνδρες ψωμί, νερό, τσιγάρα, καραμέλες, ότι μπορούσε…
Την ίδια επική απάντηση έδωσε και στον αείμνηστο Δτή ΕΛΔΥΚ Σταυρουλόπουλο όταν την παρακάλεσε να φύγει από το στρατόπεδο διότι θα γινόταν ολοκαύτωμα .... Συμπλήρωσε η γριά Καλλιόπη ..Αν είναι να καώ με τα παιδιά μου θα είναι το μεγαλύτερο θείο δώρο για μένα ....
Ο Σταυρουλόπουλος λύγισε και με πύρρεια δάκρυα αγκάλιασε και φίλησε την Καλλιόπη ... μετά σε στάση προσοχής στρατιωτικά την χαιρέτησε με τους στρατιώτες του...Ήταν μάλλον το ύστατο ΧΑΙΡΕ...και ο τελευταίος ασπασμός ....
Ζωντανή την είδαν τελευταία φορά στις 14 Αυγούστου 1974 στον Αγ. Δομέτιο που είχε πάει στην εκκλησία για να κοινωνήσει των Αχράντων Μυστηρίων σα να ήξερε. Κατόπιν επέστρεψε στο στρατόπεδο. Οι Τούρκοι, άτιμοι πάντα, εξαπέλυσαν τον Αττίλα ΙΙ. Η μάχη στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ είναι γνωστή και βγαλμένη από τα βάθη ελληνικής ψυχής. Μύριοι γιουρούκκηδες εισβολείς 30 προς ένα ελδυκάριο επιτέθηκαν με αεροπλάνα και τάνκς στο στρατόπεδο ... και πανωλεθρία έπαθαν μέχρι που πλέον η ΕΛΔΥΚ ξέμεινε από πυρομαχικά και ενισχύσεις ... Στον ουρανό κοίταζαν και προσεύχονταν για βοήθεια από μητέρα πατρίδα ...ΦΕΥ Ο Κάλχας της Ελλάδας την Κύπρο σε ελληνικούς βωμούς θυσίασε, την πρόδωσε και την εγκατέλειψε χάριν των φιλοδοξιών του και της αρχομανίας του ....
Η Ελληνίδα Κύπρια γιαγιά της ΕΛΔΥΚ όμως ήταν εκεί. Έπεσε στο πλευρό των «παιδιών» της στην Σχολή Γρηγορίου, όπου οι ελληνικές οπισθοφυλακές είχαν καταφύγει. Σύμφωνα με μαρτυρία η γιαγιά Καλλιόπη βρέθηκε νεκρή με ανοικτά χέρια πάνω από τους στρατιώτες σαν να ήθελε να τους σκεπάσει μέχρι το τέλος. Η γιαγιά και σήμερα «κοιμάται» πλάι στα «παιδιά» της στο στρατιωτικό κοιμητήριο της Λακατάμιας.
ΑΣ ΑΝΑΠΑΥΣΕΙ Ο ΠΟΝΟΨΥΧΟΣ ΘΕΟΣ,
ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ, ΠΟΥ ΜΕ ΤΟΣΟ ΠΟΝΟ ΦΥΓΑΝ,
ΝΑ ΑΠΟΤΑΞΕΙ ΤΟ ΚΑΚΟ, ΤΗΝ ΛΥΠΗ ΤΗΝ ΑΝΕΙΠΩΤΗ
ΚΑΙ ΛΥΤΡΩΜΟ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΕΚΕΙ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΟΠΟΥ ΠΗΓΑΝ …
ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΑΙΩΝΙΑ ΣΤΙΣ ΤΙΜΗΜΕΝΕΣ ΜΑΝΕΣ, ΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΑΣ…
ΑΑ
Ψυχή μεγάλη και γλυκειά, μετά χαράς στο λέω:
Θαυμάζω τες γυναίκες μας και στ’ όνομά τους μνέω.”
~Διονύσιος Σολωμός, Ελεύθεροι Πολιορκημένοι~
Ανάψτε τους φάρους της μνήμης
και φωτίστε τις ηρωικές σελίδες,
πουλιά πετούμενα να γενούν
στο ένδοξο παρελθόν
και στα σκοτεινά οράματα,
πτυχές ολόφωτες της ιστορίας
να λάμψουν…
Σβήστε τους ήλιους της καρδιάς
κι ανάψτε της ιστορίας τ’ αστέρια
-γυναίκες μάνες κι αδελφές-,
να φωτιστεί της εποχής
η δόξα η τιμημένη
-γυναίκες σύζυγοι και κόρες-,
Ελληνίδες αγωνίστριες
αθάνατες όλες στον νου
και την ψυχή μας·
σκάψτε τις ρίζες τις Λακωνικές,
της Σπάρτης, της Μάνης, της Κύπρου τα ιερά χώματα,
εκεί που φυτρώνουν οι αθάνατοι,
οι ασπάλαθοι κι οι κουμαριές
κι ανθούνε τα κυκλάμινα
στων βράχων τις σχισμάδες…
Της Πανωραίας Βοζίκη.
ΕΥΓΕ!
Μ.Ρ.
Eξαιρετικά τιμητικά και το αφιέρωμα και τα σχόλια.
ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΖΩΝΤΕΣ ΚΑΙ ΝΕΚΡΟΥΣ ΤΗΣ ΕΛΔΥΚ.
Η ηρωίδα ΕΛΛΗΝΙΔΑ της Κύπρου Καλλιόπη, μάνα όλων των Ελλήνων είναι.
Π.Β.
Δημοσίευση σχολίου