ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΩΝ ΜΙΚΡΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ. Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΨΥΧΗ.

Επιμέλεια από Α. Αντωνά.

 

ΟΙ ΜΙΚΡΟΙ ΘΡΥΛΙΚΟΙ ΗΡΩΕΣ

 

ΕΟΚΑ 55-59. 

 

7 Φεβρουαρίου 1956 - Ο πρώτος μαθητής που πότισε με το άλκιμο αίμα του, το δένδρο της πανώριας Λευτεριάς της Ελληνίδας ηρωϊδας Κύπρου … 

 

Ο μαθητής σημαιοφόρος της ΕΟΚΑ, ΠΕΤΡΑΚΗΣ ΓΙΑΛΛΟΥΡΟΣ. 

 

7/2/56. Ο αγέρωχος σημαιοφόρος μαζί με τους περήφανους συμμαθητές και συμμαθήτριες του, είναι ο ήρωας Πετράκης Γιάλλουρος. Σε μαχητική διαδήλωση υπέρ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και ΕΝΩΣΗΣ και κατά των Άγγλων, με όπλο την Ελληνική σημαία πολυβολήθηκε. Έπεσε μαχόμενος με μια σφαίρα στην καρδιά, ψέλνοντας τον Εθνικό Ύμνο και φωνάζοντας Ε Ε ΕΝΩΣΗ. 

 

 

 

Η αγάπη του Πετράκη Γιάλλουρου για την πατρίδα φαίνεται από τα γραπτά κείμενα που έστειλε στον πατέρα του, λίγο πρίν αφήσει την ύστατη του πνοή για την αγαπημένη του πατρίδα, αφήνοντας τα ως ιερά παρακαταθήκη για τις επόμενες γενεές Ελλήνων στην Κύπρο: 

 

«Δεν συμφωνώ αγαπητέ μου πατέρα στο ότι ένας άνθρωπος πρέπει πρώτα να κοιτάξει για τον εαυτό του και ύστερα για την πατρίδα του. Τότε αυτός, καταντά άκρως εγωιστής, τομαριστής και μπορώ να πω αναίσθητος. Διότι όταν δεν κυριαρχεί μέσα του το αίσθημα της φιλοπατρίας, το ευγενέστερο των αισθημάτων, δεν είναι δυνατό να κυριαρχεί κανένα άλλο ευγενές αίσθημα… Εξ άλλου, αγαπητέ μου πατέρα, η ορμή του ανθρώπου προς την ύλη, δηλαδή τον πλούτο και την καλοπέραση και η ικανοποίηση τούτη, δεν προσφέρει την πραγματική ευτυχία του ανθρώπου. Την απόλυτη ευτυχία προσφέρει στους ανθρώπους και ιδίως όταν είναι Έλληνες, η ορμή προς τα ανώτερα ιδανικά την αγάπη προς την Πατρίδα και τον πόθο ακόμη και να θυσιαστεί για την ελευθερία της που είναι και δική του ατομική ελευθερία και αξιοπρέπεια».  

 

Και άλλα πολλά κείμενα ιστορικής παρακαταθήκης και αυτοθυσίας μας κληροδότησε ο Σημαιοφόρος του Γυμνασίου Αμμοχώστου, ο λατρεμένος και αξέχαστος στοχαστής των οραμάτων όλων των συμμαθητών και συμμαθητριών του, αλλά και όλου του Κυπριακού Ελληνισμού. 

 

Δακρύζει απ τα ουράνια, τρίζουν τα ιερά οστά του μαζί με όλων των εθνομαρτύρων μας, όταν μας κοιτούν νοερά με λύπη να … «υποστέλλουμε» Ελληνικές σημαίες και να κοντεύουμε να ξεχάσουμε το … 

 

«Ω,παίδες Ελλήνων, ίτε, ελευθερούτε πατρίδ', ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων` νυν υπέρ πάντων αγών». 

 

«Ω δαιμόνιοι, μέχρι τίνος πρύμνην ανακρούεσθε;» 

 

Μετά τη δημιουργία της Κυπριακής Δημοκρατίας, ανεγέρθη μνημείο προς τιμήν του Γιάλλουρου στο Ριζοκάρπασο, το οποίο ωστόσο απομακρύνθηκε μετά την κατάληψη της κωμόπολης από τον τουρκικό στρατό ως συνέπεια της εισβολής του 1974, ενώ στο νεκροταφείο διασώζονται χαλάσματα από το μνήμα του. 

 

Και μετά την θυσία του μικρού ΜΕΓΑΛΟΥ ήρωα, ακολουθεί τα σκαλοπάτια που παν στην Λευτεριά και ο μικρότερος ήρωας του Απελευθερωτικού αγώνα από την ηρωϊκή Λάρνακα. 

 

Ο επτάχρονος ΔΗΜΗΤΡΑΚΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ …. 

 

14η Μαρτίου 1956.  

 

Η απόλυτη προσωποποίηση του ηρωισμού και αυτοθυσίας της μικρής άοπλης Κύπρου. Δημητράκης Δημητριάδης, ο μικρότερος 7χρονος, ήρωας του απελευθερωτικού αγώνα ΕΟΚΑ 55-59. Σε μαθητική διαδήλωση στη Λάρνακα, πολεμούσε τους Άγγλους και Τούρκους επικουρικούς με κοτρώνες! Πολυβολήθηκε από τους κατακτητές και έπεσε ηρωικά μαχόμενος, φωνάζοντας Ε.. Ε… ΕΝΩΣH! Ήταν η αποφράδα 14η Μαρτίου 1956. Γράφει ο μεγάλος ήρωας ποιητής Ευαγόρας Παλληκαρίδης στον μικρούλη ήρωα:  

 

«Και εσύ σκλαβόπουλλο γιατί θλιμμένο στέκεις και θωρείς; Μήπως να πολεμήσεις δεν μπορείς; Όπλο δεν έχω Καπετάνιο…Να τις κοτρώνες! Αρκετές για σένα τον μικρούλη…  

 

Και αρπάζει ο ήρωας ο μικρός, ο πιο μικρότερος απ΄όλους κοτρώνες, για να φέρει την Λευτεριά…….  

 

«Τιμή και δόξα στον Δημητράκη Δημητριάδη πού δίδαξε στα παιδιά της Κύπρου το καλύτερο μάθημα ιστορίας.»  

 

Σκαλισμένα λόγια στην προτομή του, μπροστά απο το Δημοτικό σχολείο Καλογερά Λκας που φοιτούσε…Ρίγος, συγκίνηση, καυτά δάκρυα τρέχουν όταν στέκεσαι μπροστά στη προτομή του, με τις κοτρώνες να έχει σφικτά στα χέρια...

 

Στην κηδεία του μικρού ήρωα τα κορίτσια χόρευαν το χορό του Ζαλόγγου και τραγουδούσαν: 

«Στη στεριά δε ζει το ψάρι 

κι ο ανθός στην αμμουδιά  

κι οι Σουλιώτισσες δεν ζούνε 

δίχως την ελευτεριά».  

 

Ενδεικτικά: Εθνομάρτυρες δολοφονημένοι μαθητές Γιώργος Παπαβασιλείου, Τάκης Σοφοκλέους, Μιχαλάκης Κωφού, Πετράκης Γιάλλουρος, Ευαγόρας Παλληκαρίδης, Πετράκης Κυπριανού, Αριστείδης Χαραλάμπους κ.ά.π…….Οι υπόλοποι στο Κυπριακό Πάνθεο των ηρώων… 

 

Γαλάζιες λαοθάλασσες αποχαιρετούσαν όλους τους ήρωες εθνομάρτυρες. Οι Άγγλοι παρά τις βάρβαρες προσπάθειες τους μαζί με τούρκους επικουρικούς, ποτέ δεν κατάφεραν να σταματήσουν την ορμή αυτού του χειμάρρου Λευτεριάς και ΕΝΩΣΗΣ….. 

 

 

 

 

Η ΝΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΘΡΑΣΥΔΕΙΛΩΝ ΚΑΤΑΚΤΗΤΩΝ. ΜΕ ΠΟΛΥΒΟΛΑ ΑΠΕΙΛΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΟΜΠΙΡΕΣ… 

 

Οι ηρωίδες Ελληνίδες Κύπριες μικρές μαθήτριες, ύαινες κατά των κατακτητών. Με νύχια και με δόντια τους πολεμούσαν και όταν έπεφταν στα χέρια των Άγγλων και Τούρκων επικουρικών, δεν λύγιζαν. Υπερήφανες και αγέρωχες παρέμεναν και τους έφτυναν!!!! …. 

 

Κάστρα απόρθητα όλα τα σχολεία δημοτικά και γυμνάσια, παντού σε όλη την σκλαβωμένη Κύπρο. Οχυρωμένοι ηρωικοί μαθητές και μαθήτριες αντιμετωπίζουν τους σιδερόφρακτους Άγγλους και Τούρκους επικουρικούς, με πέτρες και σφενδόνες…. Οι μικροί ήρωες Δαυίδες…(Σεβέρειος σχολή.) 

 

Ναι, ηρωικά μάχονται οι μικροί Δαυίδες του Γυμνασίου και από τους γύρω δρόμους έχουν την υποστήριξη των μικρότερων μαθητών πόμπιρων και μαθητριών, που με σφενδόνες με σιδερένιες μπίλιες και σβώλους, κτυπούν τους πάνοπλους κατακτητές πισώπλατα και τους νικούν… Δαυίδ κατά Γολιάθ… 

 

Και ….τους τρέπουν σε άτακτο φυγή τους θρασύδειλους κατακτητές Άγγλους και Τούρκους πραιτωριανούς….  

 

Με το ποίημα "Το Ελληνόπουλο" ο φιλλέλην Βίκτωρ Ουγκώ τονίζει το συμβολικό ρόλο του παιδιού μέσα από ένα παιχνίδι αντιθέσεων, τη μετάβαση από την αθωότητα στη βία και αυτοθυσία υπέρ Ελευθερίας ....

 

Τό ἑλληνόπουλο

 

Τοῦρκοι διαβῆκαν. Χαλασμός, θάνατος πέρα ὡς πέρα.
῾Η Χίο, τ’ ὁλόμορφο νησί, μαύρη ἀπομένει ξέρα,
μὲ τὰ κρασιά, μὲ τὰ δεντρά 

τ' ἀρχοντονήσι, ποὺ βουνὰ καὶ σπίτια καὶ λαγκάδια
καὶ στὸ χορὸ τὶς λυγερὲς καμιὰ φορὰ τὰ βράδια
καθρέφτιζε μέσ' στὰ νερά.

 

᾽Ερμιὰ παντοῦ. Μὰ κοίταξε κι ἀπάνου ἐκεῖ στὸ βράχο,
στοῦ κάστρου τὰ χαλάσματα κάποιο παιδί μονάχο
κάθεται, σκύβει θλιβερὰ
τὸ κεφαλάκι, στήριγμα καὶ σκέπη τοῦ ἀπομένει
μόνο μιὰ ν' ἄσπρη ἀγράμπελη σὰν αὐτὸ ξεχασμένη
μέσ' στὴν ἀφάνταστη φθορά.

 

- Φτωχὸ παιδί, ποὺ κάθεσαι ξυπόλυτο στὶς ράχες
γιὰ νὰ μὴν κλαῖς λυπητερά, τ' ἤθελες τάχα νά ̓χες
γιὰ νὰ τὰ ἰδῶ τὰ θαλασσὰ
ματάκια σου ν ̓ ἀστράψουνε, νὰ ξαστερώσουν πάλι,
καὶ νὰ σηκώσῃς χαρωπὰ σὰν πρῶτα τὸ κεφάλι
μὲ τὰ μαλλάκια τὰ χρυσά;

 

Τί θέλεις, ἄτυχο παιδί, τί θέλεις νὰ σοῦ δόσω
γιὰ νὰ τὰ πλέξῃς ξέγνοιαστα, γιὰ νὰ τὰ καμαρώσω
ριχτὰ στοὺς ὤμους σου πλατιὰ
μαλλάκια ποὺ τοῦ ψαλλιδιοῦ δὲν τἄχει ἀγγίξει ἡ κόψη,
καί σκόρπια στὴ δροσάτη σου τριγύρω γέρνουν ὄψη
καὶ σὰν τὴν κλαίουσα τὴν ἰτιά;

 

Σὰν τί μποροῦσε νὰ σοῦ διώξῃ τάχα τὸ μαράζι;
Μήπως τὸ κρίνο ἀπ ̓ τὸ ̓Ιρὰν ποὺ τοῦ ματιοῦ σου μοιάζει;
Μήν ὁ καρπὸς ἀπ' τὸ δεντρὶ
ποὺ μέσ' στὴ μουσουλμανικὴ παράδεισο φυτρώνει,
κ' ἕν' ἄλογο χρόμια ἑκατὸ κι ἂν πηλαλάει, δὲ σώνει
μέσ' ἀπ ̓ τὸν ἴσκιο του νὰ βγῇ;

 

Μὴ τὸ πουλὶ ποὺ κελαϊδάει στὸ δάσος νύχτα μέρα
καὶ μὲ τὴ γλύκα του περνάει καὶ ντέφι καὶ φλογέρα;
Τί θὲς κι ἀπ' ὅλα τ' ἀγαθὰ
τοῦτα; Πὲς! Τ' ἄνθος, τὸν καρπό; θὲς τὸ πουλί; 

 

- Διαβάτη,
μοῦ κράζει τὸ ᾽Ελληνόπουλο μὲ τὸ γαλάζιο μάτι·
βόλια, μπαρούτη θέλω, νά!

 

(μετάφραση: Κωστής Παλαμάς)  

 

ΑΙΩΝΙΑ ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΜΙΚΡΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΙΔΑΞΑΝ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΑΙ ΩΡΑΙΟΤΕΡΟ ΜΑΘΗΜΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ… 

 

ΚΥΠΡΟΣ, ΑΘΑΝΑΤΗ ΨΥΧΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ .…. 

 

ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΝΤΩΝΑΣ – ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ 

www.ledrastory.com

Share