Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου
Δεν είναι κάτι πρωτάκουστο αυτό που είπε προ ημερών – σε μια έξαρση του μεγαλοϊδεατισμού του – ο Ταγίπ Ερντογάν ξαφνιάζοντας κάποιους δικούς μας των Μέσων Επικοινωνίας. Τους μύχιους πόθους του να κάνει την Τουρκία περιφερειακή και παγκόσμια δύναμη τούς είχε εκφράσει δημόσια πριν από χρόνια, με επίταση την τελευταία πενταετία μετά την απόπειρα στρατιωτικού πραξικοπήματος εναντίον του (15 Ιουλίου 2016).
Γι’ αυτό η μόνη εξήγηση που μπορώ να δώσω στο αναίτιο ξάφνιασμα μερικών είναι το γεγονός ότι δεν έτυχε να έχουμε στην Ελλάδα ποτέ – απ’ την Μικρασιατική Καταστροφή και ύστερα – ηγέτη που να εκφράζει παρόμοιο… ”μαξιμαλισμό” (κατά Χρήστο Ροζάκη) εκδηλώνοντας την πρόθεσή του να καταστήσει την Ελλάδα στρατιωτικά ικανή, ώστε να είναι σε θέση – με την πρώτη πρόκληση της Τουρκίας – να διεκδικήσει τις κατακτημένες ”Χαμένες Πατρίδες” της.
Ή, έστω, να έχει τη φιλοδοξία να κάνει αυτάρκη και αυτοδύναμη οικονομικά και στρατιωτικά την Ελλάδα, όπως είναι αποφασισμένος να κάνει – και το έχει πετύχει ως ένα βαθμό – ο Τούρκος Πρόεδρος για τη χώρα του, παρά τα πισωγυρίσματα στην Οικονομία της λόγω των πανάκριβων εξοπλιστικών της.
Αυτό που πρέπει να μας προβληματίζει, ωστόσο – στην περίπτωση του Τούρκου Προέδρου – δεν είναι μόνο ότι η ”Γαλάζια Πατρίδα” του στοχεύει στην αποψίλωση της δικιάς μας και τον αφανισμό της Κύπρου μας, αλλά ότι ο ίδιος – με ενισχυμένες της εξουσίες του στο εσωτερικό της Τουρκίας και με επιβολή της δύναμης της πυγμής του στο Εξωτερικό – έχει κάνει σκοπό της ζωής του την μόνιμη έξοδο της χώρας του στις ανοιχτές θάλασσες (βλ. Μεσόγειο), στις οποίες διαφέντευε άλλοτε η ελληνική παρουσία.
Μια παρουσία που έκανε τον Καβάφη να περικλείνει την αγάπη και τη συγκίνηση για την Μεγαλόνησο στο πρώτο τρίστιχο του ποιήματός του ”Επάνοδος από την Ελλάδα” (την πέραν των γεωγραφικών ορίων Ελλάδα, με την έννοια του τοπωνυμικού τρίπτυχου ”Κύπρος, Συρία, Αίγυπτος”):
– Ώστε κοντεύουμε να φθάσουμ’, Έρμιππε. Μεθαύριο, θαρρώ· έτσ’ είπε ο πλοίαρχος. Τουλάχιστον στην θάλασσά μας πλέουμε· νερά της Κύπρου, της Συρίας, και της Αιγύπτου, αγαπημένα των πατρίδων μας νερά…
Για να πετύχει όμως ο Ταγίπ Ερντογάν την αναβάθμιση της Τουρκίας σε Περιφερειακή δύναμη, πρέπει να εκτοπίσει την ισχυρή ναυτική παρουσία της Ελλάδας στο Αιγαίο. Γι’ αυτό και τον βλέπουμε να εντείνει τις προσπάθειές του εδώ και καιρό (αγορά 6 υπερσύγχρονων υποβρυχίων απ’ τη Γερμανία, αίτημα για αγορά αεροπλανοφόρου από Βρετανία, εγχώριες ναυπηγικές επιδόσεις κλπ) προς επίτευξη αυτού του στόχου.
Προς επίτευξη της ανάπτυξης, δηλαδή, ισχυρού Πολεμικού Ναυτικού που θα δώσει στην Τουρκία τη δυνατότητα να επιχειρεί μέσω θαλάσσης – ως ανερχόμενη ναυτική δύναμη – με σκοπό να ”σβήσει” την προϊστορία της ελληνισμού στις γνώριμες θάλασσές του.
Ο Ερντογάν, είναι αλήθεια, δεν αρκείται σε βαρύγδουπα λόγια και μεγαλόστομες ρητορικές, όπως συνηθίζουν να κάνουν οι πολιτικοί μας. Δεν περιορίζεται στη γνωστή προπαγανδιστική τακτική, για να πείσει ντόπιους και ξένους ότι τα άδικα είναι δίκαια. Μόνο δίνει μάχη κυριολεκτικά με τον χρόνο την τελευταία δεκαετία (στα χρόνια της δημοσιονομικής κρίσης μας), για να καταστήσει τη χώρα του υπολογίσιμη δύναμη και στη θάλασσα.
Για να δημιουργήσει Πολεμικό Ναυτικό αξιόμαχο και να βάλει τις βάσεις του ναυτικού… μύθου των Τούρκων. Να πείσει, δηλαδή, τους ξένους ότι η ναυτοσύνη είναι στο DNA του τουρκικού λαού. Άρα η χώρα του δικαιούται, και για έναν ακόμα λόγο, να αναγνωριστεί ως κυρίαρχη Περιφερειακή δύναμη της Μεσογείου. Κι αν το πετύχει αυτό, θα έχει το δικαίωμα να ”σβήσει” απ’ τον θαλάσσιο χάρτη Ελλάδα και Κύπρο οικειοποιούμενος δια της βίας δικά τους κυριαρχικά δικαιώματα.
Αυτά σκέπτεται και σχεδιάζει ο Ερντογάν όσο Ελλάδα και Κύπρος συμπλέουν στα απόνερα της οικονομικής καχεξίας, της διαφθοράς και της μιζέριας τους, που αφυδατώνουν τον κοινό εθνικό τους κορμό αντικαθιστώντας την πατροπαράδοτη επινοητικότητα και την ευψυχία με την μαλθακότητα, την αβουλία και την δειλία τους να υπερασπιστούν σθεναρά τα κεκτημένα τους με βάση στρατηγικούς σχεδιασμούς ουσίας κι όχι… γονατογραφίας.
Έτσι – απέναντι στους στοχευμένους σχεδιασμούς της Άγκυρας -απαντούμε αμφότεροι, Ελλαδίτες και Ελληνοκύπριοι, είτε με ηττοπαθή ευχολόγια για καλύτερα αποτελέσματα των συνομιλιών Ελλάδας-Τουρκίας στον 62ο γύρο διερευνητικών επαφών την Άνοιξη στην Αθήνα (μετά τα ανύπαρκτα του 61ου γύρου στην Κωνσταντινούπολη) είτε με ουτοπικές προσδοκίες για το Κυπριακό ενόψει της άτυπης πενταμερούς Διάσκεψης (αρχές Μαρτίου) στο Λονγκ Αϊλαντ της Νέας Υόρκης υπό την αιγίδα του ΟΗΕ.
Κι αυτό τη στιγμή που τίποτα δε δείχνει ευνοϊκό, αφού θα κόβουν και θα ράβουν το Σχέδιο Ανάν Β’ για την Κύπρο η ερντογανική τουρκοκυπριακή ηγεσία υπό τον Ερσίν Τατάρ, η επιθετική και όλο αυτοπεποίθηση (μετά τις στρατιωτικές επιχειρήσεις επεκτατισμού στα ανατολικά σύνορά της) Τουρκία και η φιλότουρκη Βρετανία (εγγυήτριες δυνάμεις οι τελευταίες μαζί με την Ελλάδα, η οποία έχει χαθεί διπλωματικά επιλέγοντας τον μόνιμο ρόλο της φιλειρηνικής ”γλάστρας” που κρατάει τα πολλά τελευταία χρόνια ”άψογη στάση” όταν πρόκειται για το Κυπριακό)…
”Άψογη στάση” (ποντιοπιλατική) όχι μόνο στο Κυπριακό, αλλά και στο Αιγαίο και τη Θράκη, για να μη φτάσω στην Πελοπόννησο και την Κρήτη, περιοχές που δεν απέχουν πολύ απ’ το να χαρακτηριστούν διαφιλονικούμενες απ’ την Άγκυρα, αφού – βλέποντας την ηττοπαθή αφωνία μας (επανάληψη εκείνης που δείξαμε πέρυσι κατά την τρίμηνη παραβίαση των χωρικών μας υδάτων και της υφαλοκρηπίδας μας απ’ το ωκεανογραφικό Oruc Reis) και στην περίπτωση του ΤΣΕΣΜΕ (το οποίο βρίσκεται δυτικά της Λήμνου από χθες [21/02/’21] βράδυ) διαμηνύει στην Αθήνα – δια του τουρκικού πρακτορείου Anadolu ότι θεωρεί “προκλήσεις των Ελλήνων” τις όποιες εργασίες, έρευνες ή ασκήσεις γίνονται στη περιοχή βόρεια της Κρήτης μέχρι τη Πελοπόννησο.” !!!..
Είπατε τίποτα; Α, ναι, θυμηθήκατε τη λαϊκή θυμοσοφία μας ”Δώσε θάρρος στον χωριάτη…”, αν και εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ”χωριάτη” αλλά με ”σουλτάνο” πολεμοχαρή που βρίσκεται σε μόνιμη αφύπνιση, σε αντίθεση με τους δικούς μας (Ελλαδίτες και Ελληνοκύπριους) που κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου.
Σε αντίθεση με τους δικούς μας που… καταπιάνονται με τα ”μικρά” αθηνοκεντρικά ή… βιζα-μιζαδόρικα της Κύπρου αφήνοντας τα μεγάλα για τον νεο-Οθωμανό γείτονα. Αφήνοντας – στην περίπτωση της Ελλάδας – τα της κυριαρχίας της στη Θράκη και το Αιγαίο στην τουρκική βουλιμία, τη στιγμή που τα κατοχυρώσαμε με Διεθνείς Συνθήκες και Συμβάσεις.
Κεκτημένα που δεν είμαστε ικανοί να υπερασπιστούμε, γι’ αυτό και τα απεμπολήσαμε με περισσή ελαφρότητα και απρονοησία (άρνηση της Ελλάδας να επεκτείνει δικαιωματικά τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια). Κι αυτό τη στιγμή που ο αναθεωρητής της απέναντι όχθης μάς προειδοποιεί από τον Οκτώβριο του 2016 ακόμα ότι:
– Δεν αποδεχθήκαμε αυτοβούλως τα τωρινά μας σύνορα… ”Οι προπάτορές μας γεννήθηκαν εκτός αυτών των συνόρων”…
Είναι φανερό ότι σε κάθε αποστροφή του λόγου του προς τους Τούρκους πολίτες και τους ξένους… παρατηρητές της επιθετικής πολιτικής του ο Ταγίπ Ερντογάν φέρνει κοντύτερα τον στόχο του να πετύχει ετσιθελικά την αναθεώρηση των Συνθηκών [Λωζάνης /Λονδίνου (για την Ελλάδα) και Ζυρίχης/Λονδίνου (για την Κύπρο)] οι οποίες καθόρισαν τα ελληνοτουρκικά σύνορα (1923/1947) και έκαναν ανεξάρτητο κράτος την Κύπρο (1959/1960), με στόχο να αναδείξει μια ώρα γρηγορότερα τη χώρα του σε ”περιφερειακή” και ”παγκόσμια” δύναμη.
Μια δύναμη με προοπτική να σβήσει κάθε ίχνος της ελληνικής (ελλαδικής και ελληνοκυπριακής) παρουσίας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο και να την αντικαταστήσει με την νέα Οσμανική πραγματικότητα, που προϋποθέτει την πλήρη κατάργηση των Συνθηκών που διαμόρφωσαν τα σύνορα του Νεοελληνικού κράτους και αναγνώρισαν την Κυπριακή Δημοκρατία.
Με δεδομένα αυτά, λοιπόν, και καταγεγραμμένη την ιστορική ρήση του Κοραή και των Οπλαρχηγών της Ελληνικής Επανάστασης ότι ”Ο Τούρκος φίλος δεν πιάνεται”, αναφύονται τρία ερωτήματα:
1. Ποια είναι τα ενδεχόμενα αντιμετώπισης της τουρκικής βουλιμίας στα οποία πρέπει να προσανατολιστεί η Εξωτερική πολιτική Ελλάδας και Κύπρου;
2. Σε ποια είναι αποφασισμένες να υψώσουν ανάστημα η ελληνική και η κυπριακή ηγεσία, για να υπερασπιστούν τα εδαφικά κεκτημένα τους χωρίς να υπολογίζουν οποιοδήποτε κόστος; Και…
3. Είναι διατεθειμένες Ελλάδα και Κύπρος να πάνε σε βραχύβιο ελληνοτουρκικό πόλεμο για την διασφάλιση μιας σταθερής και χωρίς εκβιασμούς ειρήνης ή θεωρούν εκ των ουκ άνευ επιλογή τη διατήρηση μιας εύθραυστης (υπό την δαμόκλειο σπάθη των Τούρκων) και γι’ αυτό είναι διατεθειμένες να υποχωρήσουν στον μονόδρομο κατάκτησής της, έστω κι αν χρειαστεί να αποδεχτούν σε Τραπέζι Διαπραγματεύσεων τον περιορισμό των κυριαρχικών δικαιωμάτων τους, με ενδεχόμενο τον ακρωτηριασμό τους;
Ένα ενδεχόμενο που θα διασφαλίσει μια νόθα και επονείδιστη ”ειρήνη” πάνω απ’ τις ”κόκκινες γραμμές” και τις εθνικές παρακαταθήκες μας. Ένα ενδεχόμενο που θα διαγράψει μονοκονδυλιά τις θυσίες των Πατέρων μας και θα πάει κόντρα στο ρεύμα των αρχαιοελληνικών Αξιών μας απορρίπτοντας αφοριστικά το ρηθέν από τον Δημοσθένη ”Πόλεμος ένδοξος, ειρήνης αισχράς αιρετώτερος (Ο ένδοξος πόλεμος είναι προτιμότερος από την ντροπιαστική ειρήνη)…
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου