Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη
Αυτονόητο επίσης πως οι διεθνείς σχέσεις δεν είναι μια γειτονιά με μαχαλόμαγκες, όπου πουλάνε τσαμπουκά ο ένας στον άλλον και όταν προκληθείς, οφείλεις να βγεις στην αλάνα να «καθαρίσεις» με το κούφιο (πιστόλι) ή τη δίκοπη. Αυτό ισχύει και με την Τουρκία. Οταν ο Ερντογάν αλυχτάει τις απειλές του με το γνωστό τραμπούκικο ύφος, κανείς δεν απαιτεί ο Μητσοτάκης να του πει «έβγα έξω, ρε, άμα σου βαστάει». Ο αιφνιδιασμός είναι μεγάλο πλεονέκτημα, η τιμωρία να έρθει απρόβλεπτα.
Τα πράγματα, όμως, είναι πολύ πιο σύνθετα. Διότι τι γίνεται όταν ο τραμπούκος αλωνίζει μέσα στα χωράφια σου, στο σπίτι σου, ψάχνει, στρογγυλοκάθεται, σκάβει και συμπεριφέρεται σαν να είναι όλα δικά του; Και μάλιστα όταν δεν υπάρχει κάποια διεθνής Αστυνομία να φωνάξεις, ούτε Διεθνές Ειρηνοδικείο, για να κάνεις αίτηση άρσης της διατάραξης της νομής σου. Η Χάγη ΔΕΝ είναι κάτι τέτοιο.
Πολύ περισσότερο όταν η ταραξίας, η Τουρκία, έχει ποινικό μητρώο-ντουλάπα, δάσκαλος των Γερμανών στις Γενοκτονίες, αμετανόητο κράτος-συμμορία, που κατέχει τη μισή Κύπρο και έφτασε να απειλεί, πλην ημών, τη Γαλλία, το Ισραήλ και τις ΗΠΑ! Πού σταματάει η σωφροσύνη και αρχίζει η ηττοπάθεια και στην ουσία η εκπομπή ενός σαφούς μηνύματος αδυναμίας, το οποίο το εκλαμβάνει ο εχθρός ως μεγάλη ευκαιρία να σου επιτεθεί, διότι σε θεωρεί κοντόση, που ‘λεγε κι ο Μακρυγιάννης. Η εξωτερική πολιτική δεν είναι συναισθηματική, όμως όταν λαμβάνουν ξεκάθαρες πράξεις καταπάτησης κυριαρχικών δικαιωμάτων, η εξωτερική πολιτική τελειώνει και αρχίζει η αυτοάμυνα, δικαίωμα κάθε αμυνόμενου Έθνους.
Η Τουρκία, χάρη στην υπόθεση της Κύπρου, μας έχει δείξει πού τα γράφει τα διαβήματα, τις ρηματικές διακοινώσεις, τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, τις διεθνείς κυρώσεις, τις αποφάσεις διεθνών δικαστηρίων. Ο Τούρκος το ξανασκέφτεται και κάθεται στα αβγά του μόνο όταν ξέρει πως θα δει τα ραδίκια ανάποδα. Ποτέ ο Τούρκος δεν επιτέθηκε σε άντρες όρθιους, πάνοπλους και με άγρυπνο βλέμμα. Το «Τσεσμέ» βγήκε τσάρκα και θα φτάσει ως δίπλα στον κορμό της ηπειρωτικής Ελλάδας.
Προηγήθηκαν οι απειλές μπράβου που απηύθυναν ο Ερντογάν και οι συμμορίτες του, ζητώντας μάλιστα από τον Μητσοτάκη να σκύψει το κεφάλι, τον εγκαλεί γιατί δεν το έκανε! Φυσικά, δεν αναφέρεται απλά στον Πρωθυπουργό, αλλά στα κεφάλια όλων μας. Απαιτεί, αυτός ο απόγονος προδότη εξωμότη Πόντιου, να σκύψουμε το κεφάλι 11.000.000 Έλληνες στην Ελλάδα και στην Κύπρο και άλλοι τόσοι στη Διασπορά. Θεωρεί δε μάταιες τις συμμαχίες μας, προφανώς με τη Γαλλία, την Αίγυπτο, το Ισραήλ και άλλες χώρες. Αν δεν τις φοβόταν, δεν θα ασχολιόταν με αυτές.
Το σημαντικότερο όμως είναι να φοβάται εμάς τους ίδιους, να ξέρει πως ακόμη και ολομόναχοι στον κόσμο θα κάνουμε τις μανάδες τους να κλάψουν. Ύστερα από όλα αυτά, όπου ξεδιπλώνεται σε όλη της τη χυδαιότητα η τουρκική επιθετικότητα, με μια ρητορική που θυμίζει Χίτλερ, κάθε εχέφρων πολίτης μόνο οργή μπορεί να νιώθει για τη θρασύτητα του ΕΛΙΑΜΕΠ, που με περισσή επιστημοσύνη διαδίδει τον ενδοτισμό και την ηττοπάθεια, κάνοντας αναλύσεις και προτάσεις που ανήκουν σε έναν ανύπαρκτο, φαντασιακό κόσμο, αγνοώντας τη φύση του προβλήματος.
Είχαν δε και το θράσος να αποκαλέσουν συλλήβδην «ακραίους» όσους τους κάνουν κριτική για την επικίνδυνη επιρροή τους στην κυβέρνηση. Και είναι επικίνδυνη, διότι, εάν οι αντιλήψεις των πουρκουάδων Αποστόλων του Μαρασμού επικρατήσουν, κινδυνεύουμε πραγματικά να δεχθούμε επίθεση του τουρκικού ισλαμοφασισμού. Διότι στον Νόμο του Ξίφους, που ακόμη ισχύει στον πραγματικό κόσμο, τα θηρία, όπως όλα τα θηρία, επιτίθενται στα αδύναμα, πληγωμένα, γέρικα ή άρρωστα ζώα και σίγουρα σε αυτά που αποπνέουν φόβο.
Οι πουρκουάδες του ΕΛΙΑΜΕΠ δεν κηρύσσουν το αυτονόητο, μια πανστρατιά κάθε ικμάδας της δύναμης όλου του Έθνους για την οικοδόμηση αποτροπής και τη σταθερή και αποφασιστική εκπομπή του μηνύματος πως εάν τολμήσουν θα τους κάνουμε να πάνε για πιλάφι δυο μέτρα κάτω από τη γη ή στον πάτο της Ελληνικής Λίμνης. Υποτίθεται πως είναι πνευματικοί άνθρωποι. Πλάκα τα γαλόνια και τα διδακτορικά. Πού είναι η πρωτοπορία τους στην υπεράσπιση της Πατρίδας;
Παίρνουν νομίμως χρήματα, ως χορηγίες από Γερμανούς, Άγγλους και άλλους. Γιατί τους τα δίνουν; Για το καλό μας; Τι αρέσει σε αυτούς τους ξένους, που δίνουν το χρήμα, σε αυτά που μας κανοναρχούν το ΕΛΙΑΜΕΠ και οι ομόφρονές του; Το δόγμα «του δειλού η μάνα δεν έκλαψε ποτέ»; Όχι μόνο έκλαψε, σκοτώσανε τον γιο της, βιάσανε την κόρη της και τη ληστέψανε, πριν βιάσουν ομαδικά και την ίδια. Η πολιτική αντιπαράθεσης με τον τουρκικό επεκτατισμό δεν χωράει δειλούς και επαμφοτερίζοντες. Μπορεί να διαφωνούμε σε ζητήματα ιδεολογικά, για την οικονομία, το ασφαλιστικό, για το γένος των αγγέλων, όμως απέναντι στον Τούρκο οφείλουμε να είμαστε όλοι μια γροθιά.
Όπως οφείλαμε να είμαστε απέναντι στον Χίτλερ. Δεν έχουν θέση στη δημόσια ζωή όποιοι καλλιεργούν φοβίες, προτείνουν συμβιβασμούς, ξεχνώντας (;) το βασικότερο: να πουν τι είναι στα αλήθεια η Τουρκία. Ποια επιστημονική και πολιτική ακεραιότητα θα είχε κάποιος που θα μιλούσε για τη Χιτλερική Γερμανία ως εάν ήταν φυσιολογικό κράτος και αξιόπιστος συνομιλητής; Πώς αποκαλούντο τότε όσοι ισχυρίζονταν πως έπρεπε η Γαλλία και η Αγγλία να πάνε στο Μόναχο και να εξευμενίσουν το αδηφάγο τέρας του γερμανικού επεκτατισμού, για να αποφύγουν τον πόλεμο; Τελικά υπέστησαν και την ατίμωση και τον πόλεμο.
Αιματοκυλίστηκε όλος σχεδόν ο πλανήτης! Γιατί; Γιατί κάποιοι πουρκουάδες, άλλοι από ηλιθιότητα, άλλοι από πλάνη και άλλοι δολίως, καλλιεργούσαν την ολέθρια ιδέα πως, αν συμβιβαστικώς τάιζαν τον Χίτλερ με την Τσεχοσλοβακία, θα χόρταινε και θα τους άφηνε ήσυχους να κυνηγάνε πεταλούδες στα λιβάδια και να γράφουν φιλειρηνικά τσιτάτα.
Κατέληξαν να πολεμούν έξι χρόνια, μαζί και μεις, με απώλειες το 10% των Ελλήνων! Ξεκληρίστηκε ολόκληρη γενιά και βρέθηκε όλη η Ευρώπη, πλην της Ιβηρικής, της Σουηδίας και Φινλανδίας, της ΕΣΣΔ, που για λίγο στριμώχτηκε ως τη Μόσχα, υπό δεσποτική γενοκτόνο κατοχή. Πού διάβασαν Ιστορία λοιπόν οι εγχώριοι πουρκουάδες και τα προσπέρασαν όλα αυτά; Σε ποια βοϊδοσχολή διδάσκεται πως θεωρούνται αξιόπιστοι συνομιλητές οι αμετανόητοι γενοκτόνοι; Απέναντί μας έχουμε έναν λυσσασμένο λύκο και αργά ή γρήγορα μόνο ένας τρόπος υπάρχει να τον αντιμετωπίσουμε. Και αυτός ο τρόπος δεν έχει κοζερί, πράσινο τσάι και κουλουράκια κανέλας. Το Αιγαίο, λοιπόν, δεν ανήκει στα ψάρια του, συντριπτικά ανήκει στον Ελληνισμό, αλλά υπάρχει κάτι που σίγουρα ανήκει στα ψάρια, το «Τσεσμέ». Ας είμαστε έτοιμοι και ενωμένοι, χωρίς αντηχεία του εχθρού…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου