Δυστυχώς η σημερινή κατάσταση που βιώνει η πατρίδα μας είναι ανθρωπίνως αθεράπευτη. Μου αφηγήθηκε πρόσφατα ένας καλός φίλος ότι ο δεκαεξάχρονος γιος του, μαθητής της α΄ λυκείου, συνέταξε με πολύ προσωπικό μόχθο και κόπο ένα κείμενο, το οποίο αναφερόταν στις αρνητικές επιπτώσεις της διαδικτυακής διδασκαλίας στην ψυχική υγεία των μαθητών και καλούσε τους συμμαθητές του να το υπογράψουν, προκειμένου να συμφωνηθεί σε συλλογικό επίπεδο τάξης, η αποχή από την τηλεκπαίδευση (ή καλύτερα τηλεκοροϊδία) για το χρονικό διάστημα μόλις πέντε εργασίμων ημερών.
Δυστυχώς, επί συνόλου 25 παιδιών της τάξης, δεν βρέθηκε ούτε ένας μαθητής να προσυπογράψει ένα κείμενο που λογικά θα έπρεπε να απηχεί τις απόψεις όλων των μαθητών και συνιστά τον καρπό του προσωπικού μόχθου άλλου παιδιού. Οι δισταγμοί και οι προφάσεις των υπολοίπων μαθητών για να δικαιολογηθεί η άρνηση της υπογραφής του κειμένου περίσσεψαν. Ποιος είναι ο σημαντικότερος λόγος που λειτούργησε ανασταλτικά για την υπογραφή του κειμένου; Η καταγραφή της απουσίας από το διαδικτυακό μάθημα. Φοβισμένα παιδιά φοβισμένων γονέων που διαβιούν σε μια φοβισμένη και υποταγμένη κοινωνία.
Οι μέχρι πρότινος ανυπάκουοι έφηβοι υπακούουν τώρα στον φόβο της καταγραφής της απουσίας τους από το διαδικτυακό μάθημα. Η αδικαιολόγητη απουσία από το μάθημα της πραγματικής σχολικής ζωής δεν φαίνεται να απασχολεί τους σημερινούς εφήβους.
Η διαδικασία της κοινωνικοποίησης, η καλλιέργεια της φιλίας, η ανάπτυξη διαπροσωπικών σχέσεων που επιτυγχάνονται μέσα στην σχολική κοινότητα υποβαθμίζονται συνειδητά και παραθεωρούνται στον βωμό της σκοπιμότητας να μην χαθεί η σχολική χρονιά. Χάνεται ολόκληρη η σχολική ζωή που εμπεριέχει το γέλιο, το πείραγμα, το τραγούδι, την εκδρομή, ακόμη και το σκασιαρχείο και οι έφηβοι τρέμουν στην ιδέα της καταγραφής της απουσίας τους από το διαδικτυακό μάθημα στο οποίο είναι μόνο εικονικά παρόντες, ενώ στην πραγματικότητα είναι απόντες, κατά την φυσική τους παρουσία, από τον στίβο της σχολικής ζωής.
Οι γονείς εμφανίζονται να αδιαφορούν για την ψυχική υγεία και την ισορροπία των παιδιών τους, ενώ οι ίδιοι μαθητές δεν τολμούν να ψελλίσουν λίγα λόγια διαμαρτυρίας για την πολύωρη και καθημερινή έκθεσή τους σε μια οθόνη υπολογιστή. Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός (1714-1779), ο μεγάλος εθναπόστολος της σκλαβωμένης Ελλάδας και πνευματικός πατέρας της Ελληνικής Εθνεγερσίας, προειδοποιούσε με το προφητικό του χάρισμα «Θα έρθει καιρός που θα διευθύνουν τον κόσμο τα άλαλα και τα μπάλαλα» εννοώντας προφανώς τους σύγχρονους ηλεκτρονικούς υπολογιστές που έχουν εισχωρήσει σε κάθε πτυχή της προσωπικής και επαγγελματικής δραστηριότητας και καθορίζουν την ζωή μας.
Κατά λογική παραδοχή, οι μαθητές θα έπρεπε να κόπτονται για την απουσία τους από την πραγματική σχολική ζωή, εκείνοι όμως ενδιαφέρονται περισσότερο για την «άχαρη και άγευστη παρουσία τους» στον ψηφιακό «θαυμαστό κόσμο» της κ. Κεραμέως.
Ο φόβος της απουσίας από μια διαδικτυακή εικονική τάξη, αντί να καταστεί αντικείμενο ειρωνικής διακωμώδησης, μεταβάλλεται σε σοβαρό λόγο αναστολής για την ανάπτυξη κάθε γόνιμης και αποφασιστικής πρωτοβουλίας.
Αντί οι νέοι να αγωνιστούν και να παλέψουν ώστε να κερδίσουν την πραγματική σχολική ζωή, συμβιβάζονται με την κατάθλιψη, τον εκνευρισμό και την ψυχική κούραση του διαδικτυακού μαθήματος περνώντας ατελείωτες ώρες μπροστά στην οθόνη του κινητού ή του ηλεκτρονικού υπολογιστή και αρνούνται να αντιμετωπίσουν την ζοφερή πραγματικότητα, ότι η εικονικότητα απορροφά την ζωντανή διδασκαλία της σχολικής αίθουσας, με την αλληλεπίδραση καθηγητών και μαθητών.
Η διαδικτυακή παρακολούθηση των μαθημάτων θα μεταβληθεί δυστυχώς στην νέα κανονικότητα. Η οθόνη του υπολογιστή και του κινητού μετατρέπεται σε ψηφιακό κελί κάθε τρυφερής εφηβικής ψυχής και η διαδικτυακή αίθουσα διδασκαλίας σε ψηφιακό στρατόπεδο εγκλεισμού αγέλαστων, ψυχικά κουρασμένων και θλιμμένων παιδιών.
Τα παιδιά θα μεγαλώσουν, θα γίνουν ενήλικες και όταν θα «γυρίζουν» νοερά πίσω στον χρόνο, δεν θα έχουν μνήμη σχολικής ζωής, θα έχουν στερηθεί τα βιώματα, τις εμπειρίες και την χαρά της εκπαιδευτικής κοινωνικοποίησης και συμμετοχής.
Πρέπει να σταματήσουμε να τρέφουμε αυταπάτες. Ο φόβος έχει εισχωρήσει σε κάθε μορφή κοινωνικής συμβίωσης και δράσης. Τα περισσότερα παιδιά δεν φοβούνται τον κορωνοϊό, φοβούνται τις απουσίες.
Φοβούνται για την απώλεια των τηλεκπαιδευτικών ωρών, ενώ θα έπρεπε να ανησυχούν για τα κλεμμένα σχολικά τους όνειρα και για την σχολική ζωή που θυσιάζεται μπροστά σε μια οθόνη.
Το υπουργείο της ανέπαφης παιδείας θα πανηγυρίζει για την επιτυχή ολοκλήρωση της ψηφιακής διδασκαλίας πάνω στα τσακισμένα νεύρα μαθητών, εκπαιδευτικών και γονέων που θα παρακαλούν να μην επαναληφθεί το «ψηφιακό μαρτύριο» και την νέα χρονιά.
Στην Ελλάδα του 2021, όλοι κάποιον ή κάτι φοβούνται. Με τόσο συσσωρευμένο φόβο, δεν υπάρχει ελπίδα. Κάνει κάποιος την αρχή και δεν βρίσκεται κανένας να ακολουθήσει. Αντιθέτως μπορεί να χλευαστεί και να περιφρονηθεί. Σε ιστορικά όμως κρίσιμες περιόδους όπως είναι η σημερινή, κάθε αδικαιολόγητη απουσία και κάθε εφησυχασμός θα λάβει την «ένδικον μισθαποδοσίαν».
Αποτελεί δυστυχώς θλιβερή πραγματικότητα ότι ζούμε σε ένα βαθύ, ψηλαφητό σκοτάδι πνευματικής υποδούλωσης. Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός ευαρεστείται όμως με πνευματικά γενναίους και ελεύθερους ανθρώπους. Ανθρώπους με ψυχή, πίστη, αξίες και ιδανικά. Συνιστά τραγική διαπίστωση ότι οι άνθρωποι ακόμη και όταν αποφασίσουν να καταφύγουν στο Θεό, πάλι ο φόβος θα είναι η αιτία που θα έχει παρακινήσει την καρδιά τους.
Οι άνθρωποι θυμούνται τον Θεό μόνο όταν βρεθούν σε κατάσταση φόβου, πανικού και αδυναμίας. Χάθηκε η πνευματική αρχοντιά καθώς και η ελεύθερη, η απαλλαγμένη από τον φόβο, βούληση του ανθρώπου. Πονάει η ψυχή κάθε αδούλωτου και ελεύθερα σκεπτόμενου ανθρώπου για την κατάντια του λαού μας. Άνθρωποι σκυφτοί, μασκοφορεμένοι, κατάντησαν είλωτες στις προσωπικές τους φοβίες. Η μάσκα δεν «προστατεύει» μόνο την υγεία, κυρίως διασφαλίζει την μακροημέρευση κάθε απολυταρχικής εξουσίας από τις ανεπιθύμητες αντιδράσεις των δούλων που θα τολμήσουν να σηκώσουν κεφάλι διεκδικώντας ένα μέλλον με ελπίδα και όνειρα.
Ο άνθρωπος που δεν ορίζει το πρόσωπό του, αδυνατεί να ορίσει και την μοίρα του. Κάθε άνθρωπος ο οποίος σε όλες τις εκφάνσεις του δημόσιου βίου του φορά μάσκα, ομολογεί έστω και ανεπίγνωστα, προς κάθε κατεύθυνση: «Φοβάμαι τον κορωνοϊό, φοβάμαι την επιβολή του προστίμου, φοβάμαι την απουσία και συμμορφώνομαι».
Με την μάσκα διαρκώς στο πρόσωπό του ο σημερινός πολίτης κραυγάζει μονότονα και απελπιστικά: ΦΟΒΑΜΑΙ ΚΑΙ ΥΠΟΤΑΣΣΟΜΑΙ.
Πότε καταγράφηκε στις ιστορικές δέλτους η περίπτωση ενός φοβισμένου λαού που ξεσηκώθηκε; Ποιος λαός μπόρεσε να διεκδικήσει ποτέ το δίκιο του όντας νικημένος από τον εσωτερικό φόβο της ασθένειας; Ποιος λαός αντιστάθηκε ποτέ μασκοφορεμένος; Ποτέ και κανένας. Για να διαδηλώσει και να διαμαρτυρηθεί ο λαός θα πρέπει πρωτίστως να νικήσει τον έμφυτο φόβο που του προκαλεί ο ισχυρότερος αντίπαλος. Τώρα όμως η σημερινή κατάσταση διαγράφεται απείρως δυσκολότερη. Ο πολίτης καλείται να αντιμετωπίσει ένα διπλό εχθρό δηλαδή και τον εσωτερικό φόβο του «αόρατου εχθρού» που κατατρώει τα σωθικά του και τον εξωτερικό φόβο της αντιπαράθεσης με την αστυνομική αυθαιρεσία και καταστολή. Όσο οι άνθρωποι ζούνε, πορεύονται και «αναπνέουν» με την μάσκα στο πρόσωπό τους, η κρατική εξουσία μπορεί να κοιμάται ήσυχη ότι κανείς δεν θα αμφισβητήσει την κυριαρχία της. Θα συνεχίζει με αμείωτη ένταση και μεθοδικότητα να επιτίθεται στις ατομικές ελευθερίες των φοβισμένων και μασκοφορεμένων πολιτών.
Ο πολίτης, αποδεχόμενος σιωπηρά και φοβικά τον έλεγχο επί του ανθρωπίνου προσώπου, παρέχει το δικαίωμα στο κράτος, στο όνομα της ιατρικής επιστήμης, να ασκεί διά των ελεγκτικών του οργάνων, κυριαρχική βιοεξουσία και να ρυθμίζει κατά τρόπο απόλυτο την ζωή των ανθρώπων.
Σήμερα το αδυσώπητο και ολοκληρωτικό κράτος ελέγχει εξουσιαστικά ένεκα του καλλιεργούμενου φόβου των πολιτών τον δημόσιο χώρο, δεν θα αργήσει όμως πολύ η στιγμή που θα επιδιώξει και τον έλεγχο της ιδιωτικής σφαίρας του πολίτη.
Δεν αντιλαμβανόμαστε εμείς οι πολίτες ότι διατρέχουμε τον μεγάλο κίνδυνο να αλωθεί και το «τελευταίο κάστρο» των θεμελιωδών ατομικών δικαιωμάτων, δηλ. το άσυλο της κατοικίας, εντός του οποίου ο άνθρωπος, προστατευμένος από τα αδιάκριτα βλέμματα και απαλλαγμένος από τον φόβο της παρακολούθησης, αναπτύσσει και απολαμβάνει την ιδιωτική και οικογενειακή του ζωή. Αν κάποιος έλεγε πριν από μερικά χρόνια ότι τα μικρά παιδιά θα τρέχουν στο προαύλιο του δημοτικού σχολείου φορώντας μάσκα, και οι δάσκαλοι θα τα επιπλήττουν, όταν δεν συμμορφώνονται, όλοι θα τον χαρακτήριζαν γραφικό και αλλοπρόσαλλο. Σήμερα όμως αποτελεί θλιβερή πραγματικότητα.
Αν πάλι κάποιος σήμερα ισχυριστεί ότι σε λίγα χρόνια, η εγκατάσταση καμερών εντός των κατοικιών θα απαιτηθεί για λόγους ασφαλείας και επιτυχούς αντιμετώπισης της βιοτρομοκρατίας, πολλοί ίσως θα μειδιάσουν με ευγενική συγκατάβαση. Σε λίγα χρόνια όμως μπορεί να συνιστά φυσιολογική πραγματικότητα που δεν θα παραξενεύει και δεν θα ενοχλεί κανέναν.
Πάντοτε το κράτος για την υλοποίηση του σχεδιασμού της ολοκληρωτικής διακυβέρνησης και της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων θα εκμεταλλεύεται «καταστάσεις δημόσιας ανάγκης», τις οποίες θα υποστηρίζει με νομιμοφανή επιχειρήματα αξιοποιώντας παράλληλα την τηλεοπτική προπαγάνδα, ώστε να αποσπά την συναίνεση και την πειθάρχηση των πολιτών στην συρρίκνωση των ατομικών τους ελευθεριών, αποκλείοντας ταυτόχρονα με κατασταλτικές και αυταρχικές μεθόδους κάθε μορφή οργανωμένης κοινωνικής αντίδρασης και αντίστασης.
Η υποχρεωτική μασκοφορία (και εντός ολίγου χρόνου ακολουθεί η επιβολή της απάνθρωπης και άκρως εξευτελιστικής διπλής μασκοφορίας στους πολίτες που όσο δεν αντιδρούν τόσο θα γελοιοποιούνται και θα ποδοπατείται η αξιοπρέπειά τους από τους «ειδικούς») υπό το κράτος της συνεχούς τηλεοπτικής προπαγάνδας και πλύσης εγκεφάλου έχει οδηγήσει μοιραία τους πολίτες στην εξοικείωση και στην αποδοχή της μάσκας, ως απαραίτητου αξεσουάρ εξόδου.
Μερικοί συνάνθρωποί μας ήδη νιώθουν ζεστασιά, όταν την φορούν, ειδικά τώρα, κατά την διάρκεια του χειμώνα. Πέταξαν από την γκαρνταρόμπα τους το κασκόλ και συμβιβάστηκαν με την μάσκα. Πέταξαν τα πολύχρωμα φουλάρια και ενδύονται την μάσκα του φόβου και της υποκρισίας. Υποκρίνονται ότι όλα βαίνουν καλώς. Δεν ανησυχούν για τίποτα. Σχεδιάζουν το προσωπικό τους μέλλον, περιμένοντας στην σειρά να εμβολιαστούν, ώστε να επιστρέψουν στην νέα κανονικότητα της υποταγής και της συρρίκνωσης των ατομικών ελευθεριών.
Αντί οι πολίτες να διατρανώσουν με κάθε νόμιμο και ειρηνικό μέσο την αγωνία τους υψώνοντας κραυγή διαμαρτυρίας για το μέλλον της πατρίδας μας, απαιτώντας μια άλλη γραμμή πλεύσης σε όλα τα μείζονα εθνικά, πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα που ταλανίζουν την χώρα μας, καταφεύγουν δυστυχώς σε ψυχοφάρμακα και αγχολυτικά χάπια περιμένοντας να ακούσουν τον εκκωφαντικό θόρυβο από την πρόσκρουση στα βράχια.
Θέλετε να κάνετε την εξουσία να χάσει τον ύπνο της; Κλείστε τις τηλεοράσεις! Θέλετε να κάνετε την εξουσία να «παραμιλάει»; Νικήστε τον φόβο! Πώς; Αγαπώντας! Ποιον; Τον Χριστό! Με ποιο τρόπο; Με την προσευχή και με την συμμετοχή στα Ιερά Μυστήρια της Αγίας Ορθόδοξης Εκκλησίας. Αγαπήστε τους Αγίους, την Πατρίδα, τους Εθνομάρτυρες! Νικήστε το δηλητήριο του φόβου που παγώνει το αίμα και μεθύστε με το αντίδοτο που παρέχει αφειδώς το γλυκό κρασί της Αγάπης. Και τότε θα απαλλαγείτε από την ανάγκη της χρήσης μάσκας και από κάθε άλλο περιοριστικό της ελευθερίας μέτρο.
Κάθε άνθρωπος που αγαπάει αληθινά και θυσιαστικά βρίσκει τρόπους να υπερασπίζεται την Πίστη, τις Αρχές, τις Αξίες και τα Ιδανικά του. Ποτέ δεν είναι τόσο αργά. Αρκεί να το τολμήσουμε, κλείνοντας τα μάτια του προσώπου που δειλιάζουν και ανοίγοντας τα μάτια της ψυχής στα οποία καθρεφτίζεται η αγάπη για την πατρίδα και ο πόθος για την ελευθερία, την δημοκρατία, την εθνική υπερηφάνεια.
Ο εν Χριστώ φωτισμένος νους νικά τον φόβο!
1 σχόλιο:
Φίλοι, γιατί δεν κάνουμε κάτι να αναδείξουμε την κίνηση αυτή του μαθητή;
Δημοσίευση σχολίου