Η μαρτυρία της Σοφίας Μπεκατώρου ήταν ο πρώτος «κανονιοβολισμός» εναντίον μιας παγιωμένης και ολότελα άρρωστης νοοτροπίας της ελληνικής πραγματικότητας. Ένας δίκαιος λεκτικός «κανονιοβολισμός» που έδωσε το σύνθημα για μια μικρή κοινωνική επανάσταση ενάντια στο ανήθικο. Ο πρώτος κρίκος μιας αλυσίδας αποκαλύψεων που σήμερα συνταράσσουν την ελληνική κοινή γνώμη.
Είναι αυτονόητο πως αυτό το αποτρόπαιο κοινωνικό απόστημα πρέπει να σπάσει μέχρι τέλους. Τα στόματα πρέπει να ανοίξουν και η δικαιοσύνη πρέπει να ακούσει προσεκτικά όσα έχουν να μαρτυρήσουν. Και ασφαλώς στους ανόητους υποστηρικτές του «γιατί τώρα;» απαντούμε: «χίλιες φορές καλύτερα τώρα, παρά ποτέ».
Οφείλουμε όλοι ανεξαιρέτως να καταπνίξουμε τη κουλτούρα του βιασμού, των παρενοχλήσεων, των εκβιασμών, του εκφοβισμού. Να βάλουμε ένα λιθαράκι για να παραδώσουμε στις μελλοντικές γενιές κάτι πιο υγιές από τον ηθικό υπόνομο που κυριαρχεί στο σήμερα.
Το ζήτημα του ελληνικού #metoo φυσικά, επεκτείνεται πολύ πιο πέρα από τον πυρήνα των ίδιων των καταγγελιών. Σιγά σιγά αποκαλύπτεται ένας βρώμικος ιστός ένοχης σιωπής, αρρωστημένων κυκλωμάτων, διαπλεκόμενων συμφερόντων και συγκαλύψεων.
Ασφαλώς και δεν πρόκειται για ένα σκάνδαλο μόνο του καλλιτεχνικού χώρου, όπως λένε κάποιοι. Είναι οι πρώτες αναγνωριστικές ματιές σε ένα κοινωνικό καρκίνωμα που απορρέει από παντού και επεκτείνεται παντού. Σε όλους τους επαγγελματικούς χώρους, σε όλες τι εκφάνσεις της κοινωνίας, ξεκινάει από χαμηλά και είναι βέβαιο πως φτάνει μέχρι πολύ ψηλά.
Βλέπουμε πως αυτός ο ασκός του Αιόλου που άνοιξαν οι πολλαπλές καταγγελίες, διαμορφώνει εξελίξεις σε δύο βασικά πεδία. Στο πεδίο της Δικαιοσύνης και στο πεδίο των ΜΜΕ. Η Δικαιοσύνη βεβαίως είναι η μοναδική οδός για την αντιμετώπιση αυτών των φαινομένων.
Όσον αφορά τα ΜΜΕ, ως επί το πλείστον αντιμετωπίζουν τα ζητήματα του #metoo ως τηλεοπτικές μηχανές του κιμά που αλέθουν αδιακρίτως θύματα και θύτες και προκαταλαμβάνουν τον ρόλο της Δικαιοσύνης. Οι καταγγελίες και τα δράματα των θυμάτων, άλλα ακόμα και η σιωπή των καταγγελθέντων, μοσχοπουλιούνται ως τηλεοπτικό προϊόν που παζαρεύεται καθημερινώς στα «τηλεδικαστήρια».
Αν σιωπάς ενώ γνωρίζεις, ασφαλώς και είσαι συνένοχος. Επιβάλλεται να μιλήσεις γιατί το οφείλεις στα υποψήφια αυριανά θύματα. Στην τελική το οφείλεις στην ίδια σου τη συνείδηση.
Αν όμως βγαίνεις να κατηγορήσεις ενώ δεν γνωρίζεις, είσαι υποκριτής. Το κάνεις μόνο και μόνο για να αναβαθμίσεις το image σου, σε μια χρονική περίοδο που ο δονκιχωτισμός πουλιέται από τα τηλεοπτικά παράθυρα σαν ζεστή φρατζόλα.
Αυτό σημαίνει πως χρειάζεται μεγάλη προσοχή για να αποφύγουμε την παγίδα της ανεξέλεγκτης ανθρωποφαγίας και να επαναπροσδιορίσουμε τα (ξεχειλωμένα) όρια και τις αρμοδιότητες των ΜΜΕ. Χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει πως τα θύματα πρέπει να σιωπήσουν.
Είναι βέβαιο πως για όλες αυτές τις παραβατικές συμπεριφορές, δεν έχει απολύτως καμία σημασία αν είσαι ηθοποιός, τραγουδιστής, πολιτικός, δημοσιογράφος ή οτιδήποτε άλλο. Είναι καθαρά θέμα ατόμου. Ανθρώπου. Η ποιότητα της ηθικής σου, πηγάζει από την συνθήκη που έχεις κάνει με τον εαυτό σου.
Οι σεξουαλικές παρεκτροπές, οι παραφιλίες, οι παρενοχλήσεις, είναι όλα αποτελέσματα βαθιάς νοσηρότητας της ψυχής του ανθρώπου. Μια απονεκρωμένη ψυχή που έχει στείλει τον Θεό στην «εξορία», ασεβεί και ασελγεί επάνω στον συνάνθρωπο, την ίδια στιγμή που θεοποιεί τη σάρκα του θύματος του.
Τα πάθη του τον κατακυριεύουν, γιατί δεν υπάρχει στη ζωή του ο παράγοντας Θεός, για να του υπενθυμίσει τα όρια της ελευθερίας του. Δεν έχει πια έναν ακλόνητο οδηγό που θα του ορίσει που τελειώνει η ανθρωπιά και που ξεκινά η αποκτήνωση. Η συνείδηση είναι μεν ένα ισχυρό ηθικό φρένο που υπάρχει σε όλους τους ανθρώπους (ανεξαρτήτως αν πιστεύουν στον Θεό ή όχι), αλλά μπορεί εύκολα να ισοπεδωθεί κάτω από τον οδοστρωτήρα του «ΕΓΩ» μας.
Δεν είναι άνθρωποι «που γεννήθηκαν έτσι». Είναι άνθρωποι που έγιναν έτσι. Που επέτρεψαν στον εαυτό τους να εξελιχθεί έτσι. Η ρίζα του κακού κρύβει την ύπαρξή της στην προαίρεση του ανθρώπου, και όχι στη ίδια τη φύση του. Η αληθινή φύση του ανθρώπου έχει προορισμό αφθαρσίας και θέωσης, μέσω της καταστολής των παθών που μας κρατούν δέσμιους στην «θανατίλα» της ύλης.
Η διαστροφή και η κακία είναι απομάκρυνση από το αγαθό, όπως το σκοτάδι είναι απομάκρυνση από το φως. Η Εκκλησία μέσω της Ορθόδοξης διδασκαλίας, αναλαμβάνει (για όλους μας ανεξαιρέτως) αυτόν ακριβώς τον σωτήριο ρόλο. Να μας υπενθυμίζει πως κάθε άνθρωπος είναι ένας εν δυνάμει άγιος, αρκεί να απεκδυθεί τον «παλαιόν άνθρωπον». Πως πρέπει να αξιολογεί τη σημασία των πραγμάτων της ζωής αυτής, πάντα σε σχέση με την αιώνια προοπτική του.
Σε αντίθεση με όλα τα κοσμικά συστήματα (στα οποία πολλές φορές κυριαρχεί ο νόμος της ζούγκλας), η Εκκλησία αντιμετωπίζει τον άνθρωπο πρώτα απ’ όλα ως ψυχή, κατακρίνει μοναχά την πράξη του και όχι το ίδιο το άτομο. Δεν ξεχωρίζει αμαρτωλό από αμαρτωλό. Στέκεται για 20 αιώνες εχθρική προς τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Αφήνει πάντα ορθάνοιχτο και προσβάσιμο τον δρόμο που έστρωσε για το ανθρώπινο γένος ο Χριστός. Τον δρόμο της μετάνοιας και της συγχωρήσεως.
Η μετάνοια, η εξομολόγηση και η Θεία Κοινωνία είναι «πυρηνικά όπλα» εναντίον της ανθρωποκτόνας θεοποίησης του εγώ μας. Γκρεμίζουν το πάθος του εγωισμού, της φιληδονίας, της σαρκολατρείας, της κενοδοξίας.
Οδηγούν την ανθρώπινη ψυχή στο να σταματά να λειτουργεί εγωκεντρικά και να ξεκινά να σκέφτεται Θεοκεντρικά (αυτός είναι ο πραγματικός ανθρωποκεντρισμός), αποκαλύπτουν την πλάνη της ματαιότητας και ωθούν το άτομο σε ένα κοπιαστικό μεν – σωτήριο δε, ταξίδι αληθινής αυτογνωσίας, κάτω από την σκέπη της άπειρης Θεϊκής φιλανθρωπίας που αποκαλύφθηκε επάνω στον Σταυρό.
Όλες οι αρετές που ψάχνει απεγνωσμένα η κοινωνία μας σήμερα εν μέσω τόσων σκανδάλων, μπορούν να αντληθούν από αυτήν ακριβώς τη στάση ζωής. Η αγάπη, η δικαιοσύνη, η τιμιότητα, η συναισθηματική ισορροπία, ο σεβασμός στον συνάνθρωπο, η ευγένεια, η ισότητα και όλες οι άλλες αρετές, βρίσκονται σπαρμένες στον δρόμο της μετάνοιας και της αληθινής εν Θεώ ζωής.
Ο Χριστός ήταν Αυτός που δίδαξε με κάθε τρόπο πως στον τερματισμό του πνευματικού στίβου της ζωής, οι έσχατοι μπορούν να γίνουν πρώτοι και οι πρώτοι έσχατοι. Η ίδια η ιστορία της Εκκλησίας είναι ιστορία καταπληκτικών ηθικών ανατροπών προς την θέωση ή και προς την καταστροφή.
Τελώνες και ταπεινοί ψαράδες γίνονται μαθητές και απόστολοι του Χριστού. Μαθητές του Χριστού μεταβάλλονται σε προδότες. Πόρνες μεταστρέφονται και γίνονται μεγάλες αγίες. Ληστές μετανοούν και κερδίζουν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα την Βασιλεία των Ουρανών.
Ας θυμόμαστε πάντοτε πως η νίκη κατά των παθών δεν είναι κάτι άπιαστο και ακατόρθωτο. Πως η δικαιοσύνη του Θεού λειτουργεί με διαφορετικούς νόμους και με διαφορετικούς τρόπους από την δικαιοσύνη του ανθρώπου. Και πως το άπειρο έλεος του Θεού δεν αφήνει καμία ψυχή έξω από την λύτρωση της συγχώρεσης.
Ελευθέριος Ανδρώνης /sportime.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου