Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου
Η δημοκρατία, λένε, αλίσκεται εκ των έσω. Όμως εγώ απέδειξα πλείστες όσες φορές στα άρθρα μου ότι και η εθνική μας κυριαρχία υφίσταται παρόμοια άλωση επανειλημμένα στο θέμα των νησιών του Αιγαίου (βλ. ”Οι συμφωνίες ντροπής δείγμα της εθνικής παρακμής μας”, ”Οι άφρονες ‘πρόθυμοι’ των Αθηνών σπρώχνουν σε παγίδα θανάτου τα νησιά μας”, ”«Συγκλητικοί» και «πεφωτισμένοι της διανόησης» αδημονούν για τις «Πρέσπες Νο2»…” κλπ).
Το ίδιο ευάλωτη όμως με τα νησιά που αντιμετωπίζουν έξωθεν σχέδια κατάληψής τους από τους Τούρκους – εκ παραλλήλου με την εσωτερική υπονόμευση για εκχώρηση κάποιου αριθμού τους σ’ αυτούς [”Και να χάσουμε μερικά νησιά δεν πειράζει” (Δεκέμβριος 2016, Κ. Ζουράρις ως υπουργός ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ)] ή ”Να δώσουμε κάτι & στην Τουρκία” (Φεβρουάριος 2020, Χ. Ροζάκης- σύμβουλος Μητσοτάκη κλπ)]- είναι και η Θράκη, με προανάκρουσμα των μεθοδευμένων σχεδίων της Τουρκίας για ”άλωσή” της (δια του μεταναστευτικού στρατού του Ερντογάν) τα γεγονότα του Μαρτίου του ίδιου χρόνου.
Ωστόσο δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Πόλις εάλω…αφού πολιορκήθηκε απ’ τους Μωαμεθανούς 7 φορές για να αλωθεί ολοκληρωτικά μετά από 7 εβδομάδες απ’ τον Μωάμεθ τον Β’ τον Πορθητή, τον 7ο σουλτάνο του Οίκου των Οσμανιδών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Τι θέλω να πω μ’ αυτό; Ότι δεν πρέπει να εφησυχάζουμε μετά την πρώτη επιτυχή απόκρουση της απόπειρας παραβίασης των συνόρων μας στον Έβρο τον Μάρτιο του ’20, γιατί πίσω έχει η αχλάδα την ουρά όταν πρόκειται για την Τουρκία και τους ημεδαπούς υποστηρικτές της που είναι κρυμμένοι είτε μέσα σε ”ανθρωπιστικές” οργανώσεις (φιλομεταναστευτικές ΜΚΟ) είτε μέσα σε πολιτικά κόμματα (κυρίαρχα της αντιπολίτευσης και της συμπολίτευσης), αν εξαιρέσουμε αυτούς που είναι δηλωμένοι φιλότουρκοι ή φιλοσκοπιανοί διακομματικά άσχετα αν δεν το παραδέχονται οι ίδιοι.
Ήδη, στο ενδιάμεσο απ’ την επιτυχή μας απόκρουση στον Έβρο μέχρι σήμερα, μεσολάβησαν πολλές προκλήσεις των Τούρκων ή των τουρκόψυχων της μουσουλμανικής μειονότητας Θράκης μέσα κι έξω απ’ αυτήν.
Προκλήσεις αναμφισβήτητες και καταγεγραμμένες, όπως:
1. Οι προβοκατόρικες διαμαρτυρίες μειονοτικών της Γλαύκης τον Αύγουστο του ’20 για δήθεν ασφυκτικές συνθήκες διαβίωσής τους λόγω των ασκήσεων των Ελλήνων Καταδρομέων του Δ’ Σώματος Στρατού και της ”έντονης” παρουσίας της ελληνικής διοίκησης.
2. Η στημένη προβοκάτσια από Τούρκους πράκτορες κι από τον ψευτομουφτή Ξάνθης Μέτε στις 30 Νοεμβρίου 2020, με αφορμή απειλητικό μήνυμα που δέχθηκε ο τελευταίος στο ασανσέρ του σπιτιού του (από Έλληνα χριστιανό).
3. Η σύλληψη δυο μουσουλμάνων από τη Θράκη στη Ρόδο, οι οποίοι έπαιζαν ρόλο κατασκόπων σε βάρος της χώρας μας (Δεκέμβριος 2020) κλπ.
Κι ενώ τα σχέδια των Τούρκων για τη Θράκη εξελίσσονται με γεωμετρική πρόοδο και μεθοδευμένα από το 2010 και μετά εντείνοντας την εκκόλαψη χιλίων φιδιών για υπονόμευση του κλίματος σταθερότητας μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων, χείρα βοήθειας στην προσπάθεια των Τούρκων να επαναφέρουν το κλίμα του περασμένου Μαρτίου στον Έβρο δίνουν τρία σοβαρά γεγονότα.
Το πρώτο είναι η δημιουργία νέου ΚΥΤ (Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης) μεταναστών και προσφύγων – κατά τα πρότυπα των νησιωτικών – στο Φυλάκιο Έβρου, παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση είχε υποσχεθεί παλαιότερα ότι θα απέφευγε την εγκατάσταση Δομών Φιλοξενίας μεταναστών σε ευαίσθητες, ακριτικές περιοχές των ελληνοτουρκικών συνόρων.
Το δεύτερο είναι ο ύποπτος ρόλος των ΜΚΟ (με συμμετοχή Ελλήνων αριστεριστών και ξένων, συμπεριλαμβανομένων Πακιστανών και Κούρδων εξαγορασμένων απ’ τον Ερντογάν). Των ΜΙΚΟ οι οποίες εξακολουθούν απ’ το ’18 και εντεύθεν να καταγγέλλουν παράνομες επαναπροωθήσεις μεταναστών απ’ τις Ελληνικές Αρχές στην Τουρκία δημιουργώντας δυσμενείς εντυπώσεις διεθνώς σε βάρος του ελληνικού κράτους.
Ας σημειωθεί εδώ ότι τον Μάρτιο του ’20 152 ΜΚΟ είχαν υπογράψει με παρέμβασή τους ”ανοιχτή επιστολή”, όπου δήλωναν ότι ανησυχούσαν βαθύτατα για τα διαδραματιζόμενα στον Έβρο και τα νησιά σε βάρος των μεταναστών (υπονοώντας τις ”απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσής τους και τον ρόλο της άτυπης πολιτοφυλακής που κυνηγούσε μετανάστες και αλληλέγγυους”).
Το τρίτο σοβαρό γεγονός είναι αυτό που συνέβη πριν από λίγες μέρες στον Έβρο, όπου λαθροκινητές (Τούρκοι στρατιώτες, κατ’ άλλους) μπήκαν στο Αινήσιο Δέλτα και πήραν την βάρκα ενός Έλληνα ψαρά από την Ελληνική πλευρά του ποταμού Έβρου.
Το περιστατικό αυτό και μόνο αποτελεί ισχυρή ένδειξη ότι, παρά την ολοκλήρωση της ενίσχυσης του ”φράχτη” στον Έβρο και της επέκτασής του κατά μήκος των 26 χιλιομέτρων ελληνοτουρκικών συνόρων, υπάρχουν ακόμα προσπελάσιμες κερκόπορτες για τους διακινητές, οι οποίες είχαν κλείσει προφανώς επιπόλαια την περασμένη Άνοιξη ή ξεχάστηκαν ανοιγμένες από τότε.
Κοντά σ’ όλα αυτά ήρθε να προστεθεί στις 29 Ιανουαρίου του τρέχοντος έτους ένα μήνυμα ανάρτηση στο twιtter του τουρκικού ΥΠΕΞ (με συνοδευτική φωτογραφία που έγραφε ”29 Ιανουαρίου Δυτική Θράκη Ημέρα Εθνικής Αντίστασης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης”), το οποίο καλούσε σε ”αντίσταση” την μουσουλμανική μειονότητα Δ. Θράκης (με την υπενθύμιση ότι αυτή αγωνίζεται για πάνω από 30 χρόνια για την αναγνώριση της τουρκικής της ταυτότητας).
Λίγες μέρες αργότερα, αρχές Φεβρουαρίου, ήρθε να προστεθεί νέα πρόκληση για τους κατοίκους της Θράκης και συγκεκριμένα του Έβρου με αποστολέα αυτήν τη φορά την ελληνική κυβέρνηση, που ανακοίνωσε (δια του υπουργού Μετανάστευσης και Ασύλου Νότη Μηταράκη) τα σχέδιά της για επέκταση του ΚΥΤ Φυλακίου Ορεστιάδας 250 θέσεων και του ΠΡΟΚΕΚΑ (Προαναχωρησιακό Κέντρο Καταγραφής) επίσης 250 θέσεων,για να καλυφθούν οι ανάγκες φιλοξενίας των αυξανόμενων μεταναστών-”εισβολέων” από την Τουρκία.
Κάτι που δεν ευοδώθηκε τελικά γιατί ξεσηκώθηκαν οι κάτοικοι και οι τοπικοί πρόεδροι κοινοτήτων, καθώς οι εγκαταστάσεις που δημιουργήθηκαν και γειτνιάζουν εκεί – πέραν του ότι επιβαρύνουν την ευαίσθητη εθνικά ακριτική περιοχή της Θράκης – δεν έχουν ευρωπαϊκές προδιαγραφές, αλλά πρόχειρες, σχεδόν τριτοκοσμικές.
Έπειτα φιλοξενούν συνήθως πλεονάζοντα αριθμό ατόμων λόγω του ολοένα και αυξανόμενου αριθμού των μεταναστών που περνούν από τις αφύλακτες διαβάσεις (κερκόπορτες διακινητών), οι οποίες ελέγχονται πλημμελώς λόγω της διάθεσης μικρότερου αριθμού συνοριοφυλάκων και ανδρών της ΕΛ.ΑΣ από εκείνον που είχε διατεθεί τον περασμένο Μάρτιο.
Πέραν αυτών, οι ελλείψεις σε προσωπικό και μέσα, αναγκάζει το κράτος να επιστρατεύει προσωπικό απ’ τις κρατικές και στρατιωτικές υπηρεσίες εκεί, με αποτέλεσμα να παίζουν τον ρόλο βοηθητικού προσωπικού – πέραν των περιφερόμενων μελών των ΜΚΟ – δημόσιοι υπάλληλοι της περιοχής και Έλληνες στρατιωτικοί, τη στιγμή που οι τελευταίοι θα έπρεπε να έχουν αποκλειστικό μέλημά τους την Άμυνα της χώρας.
Με όλα αυτά τα πολύ ανησυχητικά που συμβαίνουν στη Θράκη και που απαιτούν εθνική εγρήγορση και ενότητα, βρήκε την ώρα ο ΣΥΡΙΖΑ να κυκλοφορήσει κείμενο του προσυνεδριακού του διαλόγου, όπου λέει επί λέξει για τους διεκδικούντες τουρκική ταυτότητα μουσουλμάνους μειονοτικούς τα εξής:
”Ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού (της μουσουλμανικής μειονότητας σε ”τουρκική”), όπως ορίζεται από το ευρωπαϊκό νομικό κεκτημένο στη βάση και των εν εξελίξει δικαστικών αποφάσεων”. Ενώ, στο ίδιο κείμενο, ζητά αποκαθήλωση χριστιανικών συμβόλων στις δημόσιες αρχές και ουδετεροθρησκεία…
Ομολογώ ότι όταν πρωτοδιάβασα το συριζέικο κείμενο δεν ξαφνιάστηκα ιδιαίτερα γιατί γνωρίζω τα ελαστικά εθνικά αντανακλαστικά κάποιων μελών του (φιλοσκοπιανών ή φιλότουρκων) και ότι κινούνται αυτά σε… πλαίσια αθεΐας και ουδετεροπατρίας.
Απλά εντυπωσιάστηκα απ’ την απροκάλυπτη επίδειξη ανθελληνισμού σε περίοδο που ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε την επέτειο των 200 χρόνων από την κήρυξη της Ελληνικής Επανάστασης. Κι αυτό το εορταστικό του θέματος εμπεριέχει περιέργως τη σκιά της ”ουδετεροπατρίας” που αναγνώρισε η πανεπιστημιακός Μαρία Ευθυμίου έγκαιρα και γι’ αυτό πρόλαβε να κατέβει απ’ το επιτηδευμένα εθνεγερτικό τραίνο της Γιάννας Αγγελοπούλου, η οποία ηγείται των σχετικών τελετουργικών.
Των εορταστικών τελετουργικών από τις οποίες εκλείπει το εθνικό μας σύμβολο, η ελληνική σημαία, τη στιγμή που ”…δεν νοείται να εορτάζεται η γέννηση ενός Έθνους χωρίς να υπάρχει η σημαία στο επίσημο έμβλημά του”, όπως κατήγγειλε με την αποχώρησή της η εν λόγω ιστορικός, η οποία – σημειωτέον – είχε βραβευθεί το 2013 με το βραβείο Εξαίρετης Πανεπιστημιακής Διδασκαλίας.
Τώρα θα μου πείτε, μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ και στην Επιτροπή ”Ελλάδα 2021” (επικεφαλής της οποίας είναι η ”Κυρία 2004”), εντοπίζουμε ”σταγόνες” ή ”καταρρακτώδη βροχή” ουδετεροπατρίας ή αρνησιπατρίας, μειοδοσίας δηλαδή υπέρ ξένων συμφερόντων (τουρκικών ή σκοπιανών);
Όχι, βέβαια, θα σας έλεγα. Και γι’ αυτό απ’ το ’19 μέχρι τώρα δεν έπαψα να μέμφομαι σε άρθρα μου με δριμύτητα τόσο το προεκλογικό καλωσόρισμα του Κυριάκου Μητσοτάκη (2019) στα φιλοσκοπιανά μέλη της ανύπαρκτης τότε εκλογικά ”Φιλελεύθερης Συμμαχίας” για λόγους… διεύρυνσης (” Μαθήματα κοπτοραπτικής υπό σκιάν και στο βάθος η προδομένη Μακεδονία…”, ”Εθνική ταπείνωση σε… δόσεις”, ”Το “ως ευ παρέστης” του Κυριάκου στον Ζάεφ της “επαίσχυντης” Συμφωνίας…” κλπ), όσο και την αχαρακτήριστη δήλωση του ”γόνου πολυτελείας” Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη το 2003, ο οποίος – παριστάνοντας τον ”προοδευτικό” (με την παραποιημένη, την αρνητική σημασία του όρου που παραπέμπει στην απαξίωση των προγονικών αξιών και συμβόλων μας) – είπε το… ανεκδοτολογικό έκτοτε:
– Είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάποιου να καίει τη σημαία. Θα προασπίζομαι το δικαίωμά του αυτό όσο κι αν διαφωνούμε.
Για να επανέλθω όμως στα της (ανθελληνικής) πρωτοβουλίας του ΣΥΡΙΖΑ για τη Θράκη, θα πρέπει να σημειώσω ότι συμπλέει με το ”πνεύμα” εκποίησης που ενυπάρχει στη ”Συμφωνία των Πρεσπών” κι ας το αρνούνται αυτό οι υποστηρικτές της.
Είναι της μόδας, ως φαίνεται, η θυσία της ελληνικής κυριαρχίας στον βωμό της προοδευτικότητας. Ή, άλλως, η υπέρβαση της υποχωρητικότητάς μας στα όρια της μειοδοσίας, όπως δείχνει το σμπαράλιασμα των κόκκινων σημαιών μας στο Αιγαίο έναντι των ωκεανογραφικών και επερχόμενων γεωτρυπάνων της Τουρκίας και η πολιτική εκτίμηση του ΣΥΡΙΖΑ για το Μειονοτικό, που ”δίνει το ελεύθερο σε οποιαδήποτε συλλογική ομάδα να αναγνωριστεί από μόνη της και να αυτοπροσδιοριστεί” όπως θέλει (στην περίπτωση της μειονότητας Θράκης, από ”μουσουλμανική” σε ”τουρκική”, παρά τον ρητό αποκλεισμό αυτής της προοπτικής από τη Συνθήκη της Λωζάνης).
Είναι ηλίου φαεινότερο πλέον ότι ημεδαποί και αλλοδαποί απεργάζονται την εθνική κυριαρχία μας προσφέροντας χείρα βοηθείας – εν όψει της Χάγης – στην Τουρκία. Και το τραγικό είναι ότι την κρισιμότερη έναντι όλων στιγμή οι θέσεις του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης ταυτίζονται απόλυτα με τις θέσεις των τουρκόφρονων μειονοτικών του ”τουρκικού” – κατά δήλωσή του κόμματος DEB, δηλαδή του ΚΙΕΦ (Κόμμα Ισότητας Ειρήνης και Φιλίας, ελληνιστί ), το οποίο προ ημερών έθεσε θέμα αναγνώρισης ”μακεδονικής” μειονότητας στην Ελλάδα.
Όπερ σημαίνει ότι οι μυστικές διεργασίες των φιλότουρκων και φιλοσκοπιανών Θράκης και Μακεδονίας καλά κρατούν και βρίσκονται σε αρμονική σύμπλευση με ημεδαπές πολιτικές πρακτικές που εξυφαίνονται εντός και εκτός του Ελληνικού Κοινοβουλίου.
Πρακτικές και κινήσεις μειοδοσίας που, σε πρώτη φάση, προετοιμάζουν το έδαφος για την τουρκοποίηση της Θράκης (αναγνώριση ”τουρκικής” μειονότητας, αυτονομία και ανεξαρτησία της ) και σε δεύτερη για την ικανοποίηση των αλυτρωτικών σχεδίων των Σκοπιανών και των ανθ-Ελλήνων και ξένων ”προστατών” τους σε βάρος της Μακεδονίας.
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου