ΝΟΜΟΣ: 1250/1982 / ΦΕΚ 46/Α/7-4-1982
Τίτλος: «Για την καθιέρωση του Πολιτικού γάμου»
(επισήμανση πριν την ανάγνωση του άρθρου)
Δεν επικρίνονται όσοι πολίτες επέλεξαν τον λεγόμενο πολιτικό “γάμο”. Ο κάθε άνθρωπος ελεύθερα επιλέγει πώς θέλει να ζήσει και αυτό είναι ελεύθερο δικαίωμά του. Η κατάκριση εξάλλου είναι απορριπτέα και το λιγότερο απαράδεκτη!
Ο καθένας έχει δικαίωμα να πρεσβεύει, όποια ιδεολογία επιθυμεί, εξάλλου αυτό προβλέπεται στην ουσιαστική και πραγματική δημοκρατία. Αυτό όμως που επίσης προβλέπεται αλλά και επιβάλλεται στην πραγματική δημοκρατία είναι ο ευγενής έλεγχος και η ευγενής κριτική επί των ιδεολογιών, ώστε να αποδειχθούν τα ενδεχόμενα επιβλαβή και στρεβλά τους σημεία.
Αντικείμενο σχολιασμού εδώ είναι ο νόμος και οι πολιτικές δυνάμεις για τις κινήσεις, τις επιλογές και τις κατευθύνσεις τους προς την κοινωνία.
Στην χώρα μας μέχρι και το 1982 στις σχέσεις μεταξύ των δύο και μοναδικών φύλων, ανδρός και γυναικός, ίσχυε ο Θρησκευτικός Γάμος, Το Ιερό Μυστήριο δηλαδή του Γάμου ενώπιον Του Θεού σε Ιερό Ναό, όπως μας έχει κληροδοτηθεί από την Ιερά Πνευματική μας Ορθόδοξη Χριστιανική Παράδοση. Ποιος δεν γνωρίζει το γεγονός με την παρουσία Του Κυρίου μας Ιησού στον γάμο της Κανά, τον οποίο και ευλόγησε. Η Ελληνική κοινωνία ήδη από τα βάθη της αρχαίας Ελληνικής ιστορίας, όπου δεν είχε γνώση της Ορθόδοξης Πίστεως ακόμη, αυτό το είδος ενώσεως γνώριζε και αποδεχόταν, τον γάμο ενώπιον Του Θεού, το Μυστήριο. Μέσα στην συνείδησή της ήταν βαθειά ριζωμένο αυτό το αίσθημα, αυτή η γνώση.
Όμως, οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας μας το 1982 για λόγους ίσως πολιτικής επιβίωσης, εδραίωσης και ανάδειξης και ίσως δεχόμενες πιέσεις πολιτικές και ιδεολογικές από συναφείς Ευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις, θεώρησαν σκόπιμο, να αλλάξουν το νόημα των αξιών και των ιδανικών της Ελλάδος και να εισάγουν νέα ήθη και έθιμα σε σχέση με αυτά, με τα οποία επιβίωσε ιστορικά και μεγαλούργησε Πνευματικά και πολιτισμικά η Ελλάδα. Μάλιστα ήταν τόσο έντονη η άγνοια, η κενοδοξία, η προχειρότητά και ο καιροσκοπισμός των πολιτικών της εποχής αυτή, ώστε βάφτισαν τις αλλαγές αυτές ως « πρόοδο και εξέλιξη».
Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν η πολιτική εξουσία της χώρας μας ανεύθυνα και χωρίς καμία κοινωνική απαίτηση, το 1982 προώθησε την εισαγωγή και την καθιέρωση του λεγόμενου «πολιτικού γάμου», στην Ελληνική κοινωνία, μέσω σχετικής νομοθετικής ρύθμισης. Ο σχετικός νόμος είναι ο 1250/1982-ΦΕΚ 46/Α/7-4-1982 – « Για την καθιέρωση του Πολιτικού γάμου ».
Ο «πολιτικός γάμος», όπως έχει καθιερωθεί να ονομάζεται, στην ουσία είναι μία απλή δήλωση και συμφωνία μεταξύ δύο ανθρώπων, χωρίς πανηγυρικό χαρακτήρα, ενώπιον ενός δημάρχου. Μπορεί αυτοί οι δύο άνθρωποι να έχουν μεταξύ τους έντονα συναισθήματα έλξης, όμως ο λεγόμενος πολιτικός “γάμος” δεν παύει να είναι μία απλή δήλωση – έκφραση συναισθημάτων ενώπιον ενός οργάνου της τοπικής αυτοδιοίκησης, μία κρατικής αρχής. Στην ουσία αυτοί οι δύο άνθρωποι, δηλώνουν, ότι ο δήμαρχος είναι το πλέον σημαντικό πρόσωπο στην ζωή τους και θέλουν να του αναγγείλουν απλά το γεγονός, ώστε να καταγραφεί στα δημόσια έγγραφα, όπως για παράδειγμα, μία εγγραφή στο υποθηκοφυλακείο, στο κτηματολόγιο, στην εφορία και ούτω καθεξής. Αυτό εμμέσως υποδηλώνει και την χαλαρότητα του δεσμού μεταξύ των δύο δηλούντων, διότι όπως ελεύθερα ανακαλείται μία δήλωση βούλησης σε μία ενοχική, νομική συμφωνία, το ίδιο ελεύθερα ανακαλείται και στην περίπτωση αυτή, ανεξαρτήτως του αν ανακληθεί ποτέ ή όχι. Δεν υπάρχουν δηλαδή σοβαρές δεσμεύσεις εφόσον όπως φαίνεται και το διακύβευμα ενός ενδεχόμενου χωρισμού δεν είναι σημαντικό. Η λογική του, για έναν άνθρωπο ο οποίος δεν έχει πνευματικές αναφορές και δεν επιθυμεί να πιστεύει σε κάποια θρησκεία, πόσο μάλλον στην Ορθόδοξη, δεν αποτελεί πρόβλημα, αντιθέτως είναι και πρέπει να είναι μία απολύτως ελεύθερη και σεβαστή επιλογή.
Σαφώς και δεν πρέπει να είναι υποχρεωτικός ο Θρησκευτικός Γάμος, όπως τον ορίζει η Ορθόδοξή Χριστιανική μας Πίστη, γιατί κανείς δεν πρέπει να εξαναγκάζεται να πιστεύει ή όχι και πόσο μάλλον σε ποια θρησκεία. Είναι απόλυτα ελεύθερη επιλογή του καθενός. Επιπλέον αποτελεί μία διέξοδο για τον εκάστοτε Ορθόδοξο Ιερέα , ο οποίος δεν μπορεί να Ιερολογήσει υποχρεωτικά δύο ανθρώπους, οι οποίοι δεν θεωρούν τον Γάμο Μυστήριο και δεν θεωρούν, ότι εκείνη την στιγμή ενώνονται με Τον Θεό! Τα Ιερά Μυστήρια Του Θεού εξάλλου πρέπει να προστατεύονται.
Το 1982 λοιπόν συντελείται μία δήθεν καινοτόμος νομική μεταρρύθμιση και δια του νόμου καθιερώνεται αψυχολόγητα στην Ελληνική πραγματικότητα ο λεγόμενος «πολιτικός γάμος», ο οποίος σαφώς και δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τον γάμο, την ιεροτελεστία, το Ιερό Μυστήριο Του Γάμου, όπως μας έχει παραδοθεί από την Ορθόδοξη Χριστιανική μας Πίστη.
Αν διαβάσει κάποιος προσεκτικά τον νόμο αυτό, θα παρατηρήσει τα εξής σημεία:
α) Στο άρθρο 1 παρ. 1 ο νόμος αυτός αναφέρει, ότι το άρθρο 1367 του Αστικού Κώδικα αναφορικά με τον γάμο αλλάζει και ότι πλέον « Ο γάμος τελείται είτε με την σύγχρονη δήλωση των μελλονύμφων, ότι συμφωνούν σε αυτό (πολιτικός γάμος) είτε με ιερολογία από ιερέα της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας ή λειτουργό άλλου δόγματος ή θρησκεύματος γνωστού στην Ελλάδα».
β) Στο άρθρο 1 παρ. 3 αναφέρει, ότι « οι προϋποθέσεις της ιεροτελεστίας και κάθε θέμα σχετικό με αυτήν διέπονται από το τυπικό και τους κανόνες του δόγματος ή του θρησκεύματος σύμφωνα με το οποίο γίνεται η ιεροτελεστία, εφόσον δεν είναι αντίθετοι με την δημόσια τάξη. Ο Θρησκευτικός λειτουργός είναι υποχρεωμένος να συντάξει αμέσως σχετική πράξη. Η τέλεση πολιτικού γάμου δεν εμποδίζει την ιερολογία του ιδίου γάμου κατά την θρησκεία και το δόγμα των συζύγων.»
Ο νόμος λοιπόν εκ του πονηρού θεωρεί ως “γάμο” την δήλωση ενώπιον του δημάρχου, και μάλιστα εξισώνει αυτήν την δήλωση στον δήμαρχο με το Ορθόδοξο Μυστήριο του γάμου χρησιμοποιώντας τον διαζευκτικό σύνδεσμο «είτε» στο άρθρο 1 παρ. 1 . Έτσι λοιπόν απενοχοποιεί στην συνείδηση των πολιτών τον πολιτικό γάμο και τον καθιερώνει κοινωνικά, ως κάτι φυσιολογικό και γενικά ως κάτι το οποίο μπορεί ο καθένας να το κάνει, δυστυχώς ακόμη και ο Βαπτισμένος Χριστιανός Ορθόδοξος. Με τον τρόπο όμως αυτό εμμέσως απαξιώνει το Αληθινό Μυστήριο Του Γάμου στην κοινωνία, αφού τον εξισώνει με κάτι υποδεέστερο, με κάτι το οποίο δεν είναι γάμος, αλλά μία απλή νομική δήλωση. Επιπλέον με το να δίνει ο νόμος την δυνατότητα να τελείται μετά τον πολιτικό και ο αληθής Ορθόδοξος Θρησκευτικός Γάμος, δημιουργεί μεγάλη σύγχυση στους Χριστιανούς Ορθοδόξους, κάνοντάς τους να πιστεύουν, ότι ο λεγόμενος πολιτικός «γάμος» είναι κάτι ισάξιο με τον Θρησκευτικό γάμο και ότι οι νοοτροπίες και η ουσία τους δεν είναι αντίθετες.
Έτσι η πολιτεία με τον νόμο αυτό δημιουργεί και εγκαθιδρύει μία νέα κοινωνική συνήθεια. Στην συνέχεια και έμμεσα με την ανοχή της προτρέπει τους πολίτες να τον υιοθετήσουν και έτσι δημιουργεί ένα νέο κοινωνικό έθιμο, εν προκειμένω τον λεγόμενο πολιτικό “γάμο”. Επιπλέον με τον τρόπο αλλάζει και αλλοιώνει την πολιτισμική και πνευματική ταυτότητα και παράδοση του Γένους μας.
Η πολιτεία κατάφερε αυτήν την εκ θεμελίων αλλαγή και τροποποίηση του Ιερού θεσμού του γάμου προς το χειρότερο, διότι τα αντανακλαστικά της κοινωνίας μας και η πνευματική της κατάσταση είχαν ήδη χαλαρώσει και εκμαυλιστεί από την ιδεολογική επίδραση και επέλαση του ουμανισμού της Δύσης. Ο ουμανισμός εισήχθη ως δηλητήριο και επέφερε την σταδιακά υποβάθμιση και αλλοίωση του Ορθόδοξου φρονήματος του γένους μας, επιβάλλοντας τις αρχές του οικουμενισμού και της παγκοσμιοποιήσεως. Το αποτέλεσμα ήταν τελικά ο ίδιος ο λαός να αποδεχθεί τα νέα αυτά ήθη και να μην αντιδράσει, να τα θεωρήσει φυσιολογικά, να τα οικειοποιηθεί και να αρχίσει να ζεί με αυτά.
Μια έστω σύντομη ματιά στο οικοδόμημα της Ευρώπης αποδεικνύει την πλήρη αποτυχία του ουμανισμού και της παγκοσμιοποιήσεως σε όλα τα επίπεδα, η οποία αποτυχία έφερε δυστυχία και μόνο στις καρδιές των ανθρώπων, τις εγκλώβισε στην ψευδαίσθηση της απόλαυσης της ύλης και τους έκανε να πιστεύουν, ότι η ευτυχία δήθεν βρίσκεται στην τεχνολογική ανάπτυξη και στον υλισμό. Εδώ είναι η δική μας συλλογική και προσωπική ευθύνη, η οποία απαιτεί αληθινή μεταστροφή του νοός, της καρδιάς και συναίσθηση της βλάβης και του ατοπήματός μας, απαιτεί αληθινή Εν Χριστώ Μετάνοια, ώστε να αντιμετωπιστεί αυτή η δυστυχία.
Ιστορικά οι έννοιες, τα ήθη και τα έθιμα στις κοινωνίες δεν αλλάζουν από μόνα τους. Οι έννοιες και οι σημασίες τους, τα ήθη και τα έθιμα αλλάζουν από τους νόμους, τους οποίους δημιουργούν και ψηφίζουν οι πολιτικοί και από την ερμηνεία των εννοιών που κάνουν οι νόμοι. Ειδικά στην χώρα μας η ιδεολογική αφετηρία και βάση όλων των νόμων, οι οποίοι εισάγουν νέα ήθη και πολεμούν την παράδοση, είναι ο ανθρωποκεντρικός άθεος ουμανισμός του Δυτικού πολιτισμού. Σύμφωνα με αυτόν όλα τα θέματα στην ζωή έχουν ως κέντρο τους και μοναδικό κριτήριο τον άνθρωπο. Όλα γυρίζουν γύρω από τον εαυτό του, όλα αρχίζουν και τελειώνουν στον άνθρωπο. Ο ουμανισμός πιστεύει ότι ο άνθρωπος μόνος του χωρίς Την Χάρη και χωρίς την Κοινωνία με Τον Θεό μπορεί να ολοκληρωθεί και να δημιουργήσει πολιτισμό και ιστορία. Πρόκειται για μία τραγική προσπάθεια αυτο-ερμηνείας, αυτο-ολοκλήρωσης, αυτονόμησης και αυτο-θέωσης, στην οποία όλα είναι αποδεκτά ακόμη και οι πιο ενστικτώδεις και βίαιες ανθρώπινες εκφράσεις.
Αυτό λοιπόν το ελλιπές, πεπερασμένο και αποτυχημένο Δυτικό ιδεολογικό-φιλοσοφικό ρεύμα, στο οποίο στηρίζεται η αιρετική παπική ιδεολογία και όλο το οικοδόμημα του Δυτικού πολιτισμού έχει επηρεάσει βαθειά και σχεδόν απόλυτα την σύγχρονη Ελληνική πολιτική και πολιτειακή σκέψη καθώς και την εκπαίδευση. Αποτελεί το πρίσμα μέσα από το οποίο αναδιαμορφώνεται όλος ο νομικός, κοινωνικός και πολιτικός πολιτισμός μας και την βάση όλων των νομοθεσιών, οι οποίες προβάλλουν και προωθούν νέα ήθη και έθιμα με βάση τον ουμανισμό.
Αν δεν επέμβουν λοιπόν οι ανωτέρω παράγοντες, δεν αλλάζουν οι νόμοι, τα ήθη και τα έθιμα από μόνα τους σε μία κοινωνία. Αλλά και αν ακόμη δεχθούμε, ότι υπάρχει περίπτωση να είναι πρωτογενής μία αλλαγή συμπεριφοράς – εθίμων από μερίδα της κοινωνίας και πάλι η πολιτεία έχει την ευθύνη να ελέγξει το κατά πόσον είναι ωφέλιμη για τον ίδιο τον λαό μία τέτοια αλλαγή και να προσπαθήσει υγιώς, ευγενώς και πνευματικώ τω τρόπω να χειριστεί την αλλαγή αυτή.
Η αλλαγή των εννοιών και των εθίμων έχει και αίτιο και σκοπό. Το αίτιο ευρίσκεται στο εσωτερικό ιδεολογικό και πνευματικό υπόβαθρο όλων όσων αλλάζουν τους νόμους, δηλαδή των πολιτικών και στις επιρροές τις οποίες δέχονται από πάσης φύσεως παράγοντες, όπως είναι ο ουμανισμός της ευρώπης ως ιδεολογικό ρεύμα. Ο σκοπός είναι να τροποποιήσουν την κοινωνία, όπως οι ίδιοι την προσεγγίζουν μέσα από το δικό τους καρδιακό και ιδεολογικό πρίσμα και να το αναπαράγουν θεωρώντας το ως δήθεν ορθό, αδιαφορώντας για την παράδοση, τον πολιτισμό και την ταυτότητα του κάθε λαού και εν προκειμένω του Ελληνικού Γένους και της μοναδικής του πορείας και προοπτικής.
Εν όψει των ανωτέρω ας καταλάβουμε πόσο κρίσιμο και επικίνδυνο γεγονός είναι η δημιουργία και ψήφιση νόμων, οι οποίοι έχουν τόσο βαθιές επιδράσεις και συνέπειες στην καρδιά και στην ψυχή τόσο της δικής μας όσο και της κοινωνίας και της Πατρίδας μας.
Ας αγωνιστούμε Ευγενικά, Ειρηνικά, Διαλεκτικά, Δημοκρατικά και πάντοτε συν Θεώ, να κρατήσουμε αναλλοίωτες τις αξίες και τα ιδανικά του Ορθόδοξου Γένους μας μέσα στο διάβα της Ιστορίας, όπως μας τις παρέδωσαν οι προηγούμενες γενεές, για να τις παραδώσουμε και εμείς στις επόμενες. Ας κρατήσουμε ζωντανή την προοπτική της κατά χάριν Θεώσεως των ψυχών μας και τις αποθεώσεως των θεσμών.
Ρούντας Ναπ. Γεώργιος
22-01-2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου