ΕΣΧΑΤΗ ΙΚΕΣΙΑ - ΘΑΡΡΟΣ ΕΛΛΑΔΑ…

Ένας νέος ζωοδόχος ήλιος, ας ανατείλει ξανά πάνω από την πολύπαθη Ελλάδα μας…….
(Ένα λυρικό αφιέρωμα ικεσίας και αισιοδοξίας)

 

Α. Αντωνάς.

 

Εσύ ανάδελφη χώρα, ουρανία, ωραιοτάτη Ελλάδα μας, 

ανέσπερο φως σε φωτίζει, άσβεστη ιερή λαμπάδα είσαι… 

Θειοτάτη και περικαλλής, κόρη γενέτειρα κυοφόρος, 

αέναο της γης στολίδι, της Μεσογείου ζωηφόρος, 

του Μεγαλέξανδρου τ΄αθάνατο νερό σε ποτίζει, 

ένδοξων Ελλήνων πατρίδα, άγιο φως αιώνια σε φωτίζει. 

 

Εσύ ΕΛΛΑΔΑ πολυπόθητη, σαν αειφόρος, 

φοίνικας φτερωτός και μυθικός, που αιώνια αιωρείσαι, 

στους Ελληνικούς αιθέρες, πνεύμα περήφανο διηνεκές. 

 

Ως πότε ΕΣΕΙΣ Πανάγαθε Θεέ, Χριστέ μας, Παναγιά μας, 

ευχή θα δώσετε, το κακό πάλαι ποτέ να μην ξανάρθει; 

Σ΄αυτή την ιμερτή, αγιοτάτη, ζωηγράφο, θειοτάτη Ελλάδα, 

που ανά τους αιώνες έζησε με βάσανα και στους αιώνες θε να ζήσει, 

Νυν και αεί….. 

 

Ελλάδα των αγίων και φιλοσόφων μήτρα, 

που και σήμερα σταυρώνεσαι και ανάσταση προσδοκάς, 

η καρδιά σου η λεοντόκαρδη με πείσμα καρδιοκτυπά, 

μαζί με την ψυχή σου ριζωμένες στα στήθια σου, 

δύναμη σου δίνουν και μακρά πνοή ζωής…. 

 

Σπόροι αθάνατοι, φυτρώνουν στα ματόβρεκτα χώματα σου, 

που τα δεινά ποτέ δεν μπόρεσαν, για να τους ξεριζώσουν. 

Παντού απλώνονται ζωηφόροι αιώνιοι, ουδείς τους ορίζει. 

Μυθικός φοίνικας σε γέννησε και σε αναγεννά. 

Τις στάχτες σου ανέμισαν στα πέρατα και στους τέσσερις ανέμους. 

Ούριος άνεμος τις επέστρεψε στ΄αγιοχώματα σου, 

τα αναγεννημένα και δυνατές σε σένα δίνουνε ζωή και δύναμη, 

αγάπη και κουράγιο, θάρρος, αισιοδοξία, πίστη γρανιτένια… 

 

Το γεννοβόλο δέντρο σου σύριζα τα πάνδεινα το ΄κόψαν 

και απ΄τις ρίζες του φύτρωσαν, χιλιάδες βλαστοί και νέα δέντρα αιωνόβια, 

που στην σκιά τους μάχεσαι όρθια περήφανη τιμημένη…. 

Στα πόδια σου στάθηκες, κλυδωνιζόμενη έρημη και μόνη… 

Και είπε και προφήτεψε η ιέρεια Πυθία τότε για τον έρμαιο, 

σε φουρτουνιασμένες άγριες θάλασσες Ελληνισμό… 

«Ασκός κλυδωνιζόμενος, μηδέποτε βυθιζόμενος.» 

 

Εσύ Ελλάδα μας αγαπημένη, μ΄αίμα αγίων και ηρώων, 

τα ιερά χώματα σου είναι ποτισμένα και ευωδιάζουν, 

σαν γιασεμιά, σαν τριαντάφυλλα, νυχτολούλουδα, 

σαν βλογημένο μύρο.. 

 

Εσύ Ελλάδα μας μητέρα μας, ποτέ δεν θα πεθάνεις, 

μια θεία δύναμη, απ΄τον γαλάζιο σου Ελληνικό ουρανό, 

μ΄αόρατο πέπλο σε σκεπάζει και προστατεύει…. 

 

Αθάνατη καρδιά έχεις, τίποτα δεν την σταματά αιώνια να κτυπά. 

Ούτε τα πόδια σου κανείς και τίποτα θε να μπορέσει να λυγίσει. 

Και αν γονατίζεις καμιά φορά, τους νεκρούς σου θες για να τιμήσεις… 

Τίποτα δεν θα μπορέσει των παιδιών σου την ζωή να αφανίσει. 

Το προζύμι σου μόνη το πλάθεις και ζωή πάντα θε νάχεις … 

 

Εσύ Ελλάδα αθάνατη, φωτοστεφανωμένη, 

της πλάσης μοναχικό εύλαμπρο, διαμάντι, 

χρυσόμορφη, απόγονη Ελλήνων ένδοξων προγόνων. 

Πανέμορφη, κόρη βασανισμένη, ευλογημένη, ευωδιασμένη, 

βωμός, τόλμης και αυτοθυσίας, που καταστροφές εβίωσες 

και τον χαμό του γένους, της Πόλης, της Μικρασίας, 

του Πόντου, της Σμύρνης, της Κύπρου, 

που τ΄ αχνίζοντα ιερά αίματα των εθνομαρτύρων ακόμη και σήμερα, 

τα πάτρια ιερά χώματα σου καθαγιάζουν και ευλογούν… 

 

Κράτα καρδιά μου, χειρότερο έχεις βαστάξει πόνο… 

Αειφόρος, εναλία, ζωηφόρος χώρα, 

οι μαραμένες δάφνες, τα αγριολούλουδα, 

των Τεμπών, θα ξαναγεννηθούν, θα μυροβολήσουν. 

Τα πικρογελασμένα αηδόνια και πάλι θα λαλήσουν και κελαδήσουν. 

Τα χελιδόνια της Άνοιξης και πάλι θα επιστρέψουν στους ουρανούς σου. 

Οι άγγελοι, οι νύμφες και νεράϊδες, που ωδή θα λαλήσουν με την γλώσσα της μουσικής, ξανά θε να τραγουδήσουν και ζωή θα δώσουν, με τις γλυκές φωνές τους. 

Την δύναμη την αέναη της θείας φύσης, θα υμνήσουν 

και χαρμόσυνο μήνυμα θα δώσουν με δύναμη, 

για αισιοδοξία, αγάπη και ψυχική αναγέννηση…. 

Νέα αναγεννημένη Ζωή, ας δώσουν με τις γλυκές φωνές τους….. 

 

Θάρρος και αισιοδοξία εύχομαι στους αδελφούς Έλληνες, που σήμερα βιώνουν ολέθριες στιγμές … Θρηνήστε τους νεκρούς σας, αλλά δώστε και δύναμης φτερά και ελπίδας πνοής και ζωής στα νέα ζωντανά παιδιά μας, στα εγγόνια μας….Την νέα μας γενιά, που δεν φέρει καμιά ευθύνη για την σημερινή μας κατάντια… Έχουμε την ηθική υποχρέωση, αλλά και την ευθύνη οι πανέλληνες, πατέρες, μητέρες, παππούδες, να τα σώσουμε, από άλλες συμφορές με όποια αυτοθυσία….! 

 

Εθνική υποχρέωση ΟΛΟΙ έχουμε γονείς, παππούδες, αδελφοί, αδελφές να αντισταθούμε ψυχή τε και σώματι, στην διαφθορά, που μαστίζει αυτή την πονεμένη μας χώρα, που τρώει τα παιδιά της, διότι συνένοχοι και συναυτουργοί μας κυβερνούν πάντα και που χωρίς αιδώ μας ποδηγετούν και σε συμφορές ανείπωτες μας οδηγούν, λόγω συμφερόντων, αλλά και χωρίς ηθικές αξίες και ενσυναίσθηση έναντι του Ελληνικού λαού, που πληρώνει αμαρτίες και εγκληματικές παραλείψεις των ηγετών του …. 

 

Και τις ημύνθη από δαύτους περί πάτρης; Και τι πταίει η γλαυξ, η θρηνούσα επί ερειπίων; Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια. Και τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος. (100 χρόνια πριν. Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης) 

 

Και δεν έχουν ντροπή, αλλά μόνο οικονομικά συμφέροντα και οδηγούν τον Ελληνισμό σε δρόμους χωρίς επιστροφή, ανάμεσα σε συμπληγάδες ανείπωτων τραγωδιών και καταστροφών... 

 

Καποδίστριες αφιλοχρήματοι και μη συμφεροντολόγοι " πλέον έχουν εκλείψει, για να σώσουν την Ελλάδα ... 

 

Ιδού. Εφ’ όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν και πόνο. Ι.Καποδίστριας. 

(αρνούμενος και τον μισθό του Κυβερνήτου) 

 

Υπάρχει κανείς να μιμηθεί τον ηθικό Καποδίστρια σήμερα; Ουδείς διότι ...είναι προφανές, από την φύση της ηθικής, ότι δεν προσφέρεται για εύκολη συγκατοίκηση με την πολιτική. Περισσότερο από κάθε άλλον τομέα της ανθρώπινης δραστηριότητας, το «άβολο» της ηθικής αφορά τον χώρο της πολιτικής. Γιατί η πολιτική αρένα, χώρος κατ' εξοχήν ανταγωνιστικός, με διακύβευμα και απώτατη διεκδίκηση την απόκτηση δύναμης κι εξουσίας, κι αποκλεισμό των έντιμων αντιπάλων από αυτή, συνεπάγεται μια αμφιλεγόμενη σχέση με την ηθική. Είναι παροιμιακή η σύνδεση της δύναμης με την διαφθορά που κυρίευσε την Ελλάδα, αλλά και την Κύπρο. 

 

Πρόσφατα ο ΑΡΚΑΣ ως συνήθως έγραψε ένα σκωπτικό σχόλιο ... Η ΥΨΟΜΕΤΡΙΚΗ ΔΙΑΦΟΡΑ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΘΡΑΣΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΗΘΙΚΗ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ ... ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ. 

 

Άδικο έχει; Και όποιος δεν έχει την ικανότητα αυτή την διεφθαρμένη και είναι έντιμος δεν κάνει για πολιτικός στην Ελλάδα.... Και οι σημερινοί μέσα από τραγωδίες, προδοσίες, σκάνδαλα κλπ δυστυχώς επιβιώνουν. 

 

Και εμείς άπραγοι και αφελείς αντάμα περιμένουμε ένα θάμα. 

 

Και για τα νέα μας παιδιά, που αδικοχαμένα χάθηκαν και έφυγαν νωρίς …Σιαμαία σώματα Ελλάδα και Κύπρος θρηνούν και χύνουν πύρεια δάκρυα επί *αγέλαστης-αυγκίνητης πέτρα, για τους νέους μας μαζί, που χάθηκαν σε ολοκαύτωμα και μακριά μας πήγαν, εκεί στον Παράδεισο, όπου κι΄ αναπαυθήκαν... Καλό σας ταξίδι παιδιά μας ... 

 

*Η αγέλαστος-ασυγκίνητη πέτρα είναι βράχος στην Ελευσίνα. Ο τόπος αυτός θεωρείτο ιερός διότι σύμφωνα με την παράδοση η Δήμητρα κάθισε εδώ για μοιρολογήσει την κόρη της Περσεφόνη.

 

Και ένα σπαρακτικό κυπριακό ποίημα για την τραγωδία στα Τέμπη. 

 

Mε πόνο ψυχής ο παραλιμνίτης Ανδρέας Κουτσόλουκας, έγραψε τον στίχο για την τραγωδία στα Τέμπη και την ερμήνευσε συγκλονιστικά ο Στέφανος Πελεκανής. 

 

Στίχοι 

 

Κύριε Πλάστη Του Παντός 

Τζιαι Ποιητή του κόσμου 

Ακρόαση στα λόγια μου 

Παρακαλώ σε Δώσ' μου 

Όπως ο κάθε άνθρωπος 

Σκέφτεται το παιδίν του 

Για να 'χει το καλλύττερο 

Μέλλον για τη ζωήν του 

Τζι' αφού είμαστεν περαστικοί 

Ούλοι σε τούντην πλάση 

Ίντα καρκιά τζιαι ποια ψυσιή 

Μπόρει να τα περάσει 

Πλάστη μου τζιαι Συγχώρα με 

Τζι' Ήσυχο θα Σ' αφήκω 

Έβρε τζιείνους που χάθηκαν 

Άδικα των αδίκων 

Τζιαι Δώκε Παναγία μου 

Δύναμη των γονιών τους 

Αφού Ξέρεις τζιαι Ένιωσες 

Τον πόνο τον δικόν τους 

Για τζιείνους που εφύασιν 

Τζι' εν θα ξανά στραφούσιν 

Με τρένο στον Παράδεισον 

Ψηλά τους καρτερούσιν … 

 

Και ….Εσύ Χριστέ Πανάγαθε, / που επί γής ειρήνη και εν ανθρώποις,/ευδοκία έφερες, / Εσύ που ματόβρεκτος ανέβηκες τον Γολγοθά/ Εσύ που του Σταυρού εβίωσες τα βάσανα και τον θάνατο,/μ΄αγκάθινο στεφάνι,/ δες και του Ελληνισμού τα βάσανα, που τον κόβουν σαν λεπίδα./ Τ΄αδικοχαμένα μας παιδιά, ανάπαυσε/ και στους πονεμένους τους γονείς,/ δώσε απλόχερα κουράγιο παρηγοριά και ελπίδα... 

 

Με ανείπωτη συγκίνηση από αδελφή Ελληνική Κύπρο.

 

Αντώνης Αντωνάς – Συγγραφέας.

Share