Επιμέλεια από Αντώνη Αντωνά.
«Ο ήρωας Γρηγόρης Αυξεντίου, είν΄ η προσωποποίηση,
όλων των Κυπρίων αγωνιστών που έπεσαν ηρωικά,
μαχόμενοι, πριν και μετά τον επικό του θάνατο.»
Δήλωσε στην μάνα, στον πατέρα του, ο αντάρτης Γρηγόρης, ανεβαίνοντας στα άγρια βουνά της Κύπρου από τους πρώτους….
«Στην εσχάτη ανάγκη θα αγωνισθώ
και σαν ΕΛΛΗΝΑΣ θα πεθάνω,
αλλά ζωντανό ποτέ δεν θα με πιάσουν».
Του Μαχαιρά ο Σταυραετός.
ΛΥΡΙΚΟ – ΕΠΙΚΟ ΑΦΗΓΗΜΑ. Του Αντώνη Αντωνά.
Και ηρωικά μαχόμενος ο νέος Λεωνίδας,
όπως στον εαυτό του έταξε, ολοκαύτωμα εγίνει,
στου Κύκκου τα βουνά, για της Λευτεριάς την ελπίδα….
Διακόσιοι Άγγλοι τ΄απόρθητο κρυσφύγετο,
περικύκλωσαν, μετ΄ από προδοσία.
«Παραδώσου» οι Άγγλοι στον Αυξεντίου φώναξαν!»
Κρατούσε όμως το κάστρο του, της ΕΟΚΑ ο υπαρχηγός,
ο *Ζήδρος, ο Ρήγας, ο Αίαντας, ο Άρης, ο Ανταίος, ο Μάστρος.
Κρατούσε τις Κύπρου, του έθνους Θερμοπύλες…
Και τους απάντησε ο γενναίος ΚΥΠΡΙΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ:
«Μαθαίνατε μέχρι σήμερα πως πολεμούν οι Έλληνες,
τώρα θα μάθετε και πως πεθαίνουν…!»
«Μολών Λαβέ…»
Δέκα ώρες η ηρωική μάχη κράτησε…
Δεκάδες Άγγλοι ΄χάσαν την ζωή τους.
Η ατσάλινη ψυχή και το κάστρο του, δεν έπεφταν.
Έπεφταν οι Άγγλοι, λιποψυχούσαν, ψυχομαχούσαν.
Στέλλωντας οι Άγγλοι τον συναγωνιστή του αιχμάλωτο,
Αυγουστή για να τον πείσει να παραδοθεί,
αυτός μαζί του έμεινε και σάρωναν τους Άγγλους…
Και αφού οι Άγγλοι κατατροπώθηκαν,
οι θρασύδειλο δείλιασαν, ελικόπτερο,
έφεραν και του ΄ριξαν βενζίνη, τον έκαψαν.
Ολοκαύτωμα έγινε, δεν παραδόθηκε
σε αιώνια άσβεστη λαμπάδα μετουσιώθηκε,
ελευθερίας και απαράμιλλου ηρωισμού.
Λαμπαδιασμένος ο ήρωας, όρθιος συνεχίζει,
να πυροβολεί, τους Άγγλους, να θερίζει…»
Ο Αυξεντίου ο Σταυραετός, ο θρυλικός ο ήρως,
με νεκρικό χαμόγελο υπερηφάνειας και τιμής,
την τελευταία του πνοή άφησε στις 3 του Μάρτη το 57.
Όλοι οι συναγωνιστές του ήρωα πεσόντες,
με την ίδια αυτοθυσία έπεφταν μαχόμενοι…..
Στο χρυσό το πάνθεο της Κύπρου
τα ονόματα τους ανεξίτηλα χαραχθήκαν…
Αιωνία του η μνήμη.
«Θαρσαλέος ανήρ εν πάσι αμείνων» Όμηρος
Ο θαρραλέος άνδρας υπερτερεί σε όλα
Μαχόμενος
ηρωικά έπεσε με το Μολών Λαβε στα χείλη και το Ένωση και Λευτεριά στην
Κύπρο, όπως όλοι οι Κυπραίοι ήρωες… Ο πρωθυπουργός και πατέρας των Άγγλων
στον ΒΠΠ, είπε για τους Έλληνες που πολεμούσαν παρά το πλευρό των
Συμμάχων σε αντίθεση με τους Τούρκους που υπέγραφαν υπόγειες συμφωνίες
φιλίας με τον Χίτλερ, « Στο εξής δεν θα λέμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν
ήρωες, αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες» (Περίπου το ίδιο είπε
και ο Νοτιοαφρικανός στρατηγός Γιαν Κρίστιαν Σμίτ)
Και
ο Σταυραετός του Μαχαιρά Αυξεντίου ντρόπιασε τους Άγγλους όταν τους
βροντοφώναξε με την στεντόρεια φωνή του, στους μύριους που τον
περικύκλωσαν, όταν του ζήτησαν να παραδοθεί… «Μάθατε πως πολεμούν οι
Έλληνες, τώρα θα μάθετε και πως πεθαίνουν..» και επισκίασε και διέγραψε
όλα τα επικά γνωμικά των ξένων περί αυτοθυσίας των Ελλήνων, Ελληνικά το
είπε ο ΕΛΛΗΝΑΣ…!
Μετά
από 8 ώρες ηρωικής αντίστασης στο απόκρημνο κρησφύγετο στα Τζιόνια
δίπλα στο Ιερό Μοναστήρι της Παναγίας που ήταν το ορμητήριο των θρυλικών
ημίθεων ηρώων και αφού κατατροπώνει τους επίλεκτους Άγγλους στρατιώτες,
μη μπορώντας ούτε καν να το προσεγγίσουν, οι θρασύδειλοι με ελικόπτερο
ρίχνουν εμπρηστικές βόμβες στο απόρθητο κρησφύγετο και κατακαίνε τον
ήρωα, ο οποίος και καιγόμενος όρθιος συνέχισε να πολυβολεί…. Έγινε
άσβεστη λαμπάδα θυσίας και ελευθερίας, όπως όλοι οι συναγωνιστές του
Έλληνες Κύπριοι που έπεσαν μαχόμενοι… Αυτοί ήταν, είναι και θα είναι οι
Κυπραίοι Έλληνες που ανά τους αιώνες αγωνίζονται για αυτό το ακριτικό
ηρωϊκό νησί, που ΚΕΙΤΑΙ ΜΑΚΡΑΝ, να παραμείνει ΕΛΛΗΝΙΚΟ!!!!!
Ήταν
Κυριακή 3 Μαρτίου 1957 και οι Κυριακάτικες ψαλμωδίες, από το μοναστήρι
της Παναγιάς της Κυκκώτισας, τον συνόδευσαν στο Πάνθεο των ηρώων…, μαζί
με τους ήχους των καμπάνων που ηχούσαν σε όλη την Κύπρο και μετέδιδαν το
μήνυμα της αυτοθυσίας και ανεπανάληπτου ηρωϊσμού του ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ…
Λαοθάλασσες γαλάζιες πλημμύρισαν τους δρόμους και με εμβατήρια τιμούσαν
τον Αυξεντίου. Οι Άγγλοι οι δόλιοι και δειλοί φοβούμενοι την λαϊκή οργή,
δεν παρέδωσαν το ιερό καμένο σώμα στους συγγενείς για ταφεί με εθνικές
και θρησκευτικές τιμές… Το φυλάκισαν, το έθαψαν κρυφά στα …φυλακισμένα
μνήματα στις αποτρόπαιες Κεντρικές φυλακές της Λευκωσίας, που ήταν τόπος
απαγχονισμών, εκτελέσεων, βασανιστηρίων μέχρι θανάτου, μαζί με τους
άλλους συναγωνιστές του εκτελεσθέντες – απαγχονισθέντες που τον
περίμεναν ΕΚΕΙ στα αθάνατα ιερά αιματοποτισμένα χώματα….
Σε
αυτόν τον Ιερό χώρο, κανείς δεν μπορεί να συγκρατήσει το πύρωμα της
καρδιάς και των δακρύων, που ποτίζουν σαν αθάνατο νερό και αγίασμα των
σκλαβωμένων Ιερών Μοναστηριών μας Αποστόλων Ανδρέα και Βάρναβα! Το άγιο
χώμα που σκεπάζει τους τιμημένους ήρωες είναι ανάμικτο με τα τιμημένα
χώματα της Κερύνειας, του Καραβά, της Μόρφου, της Μεσαορίας, της
Καρπασίας, της Σαλαμίνας, της Αμμοχώστου, του Ριζοκαρπάσου… άρωμα
Ελευθερίας σαν μύρο σε τυλίγει… σε συνεπαίρνει …σε μεταφέρει σε εκείνες
τις δοξασμένες στιγμές… μεθάς …με τ΄αθάνατο κρασί από αίμα, που ζυμώθηκε
μέσα από τους αγώνες του Ελληνισμού και τα πύρινα σου δάκρυα χείμαρροι
γίνονται και ποτίζουν το δέντρο της Λευτεριάς, που οι ΑΘΑΝΑΤΟΙ φύτεψαν
και ΠΟΤΕ δεν θα πρέπει να αφήσουμε να ξεραθεί… Ιεροσυλία θα είναι..
Προδοσία θα είναι….!
Ο επικήδειος επικός, ποιητικός λόγος της ηρωομάνας Αντωνούς Αυξεντίου, στον Σταυραετό του Μαχαιρά, ήρωα γιό της Γρηγόρη.
Και
όπως ο γιός της ήρωας, εκπροσωπούσε τον ηρωισμό και αυτοθυσία όλων των
συναγωνιστών του που έπεσαν ηρωικά μαχόμενοι αλλά και αυτών τους που
πολέμησαν με θάρρος και αυτοθυσία τον κατακτητή αλλά από τύχη ζωντανοί
παρέμειναν και η ηρωομάνα του Αυξεντίου, Αντωνού, η χαροκαμένη μάνα
εκπροσωπεί όλες ανεξαίρετα τις μάνες των πεσόντων. Κατά τον ίδιο επικό
και ηρωικό τρόπο ναι ….όλες οι ηρωομάνες αποχαιρετούσαν τα νεκρά παιδιά
τους, που για τη πατρίδα έπεσαν…Υπέρτατη προσφορά θυσίας των σπλάχνων
τους στον βωμό της Ελευθερίας και αθανασίας.
Μια
ανεπανάληπτη ωδή αθανασίας, ηρωισμού, μεγαλείου ψυχής ….., που
συγκινησιακά αφυπνίζει κάθε συνείδηση…… Πραγματικά πύρινα δάκρυα ψυχής,
σαν χείμαρρος τρέχουν και σε πνίγουν, διαβάζοντας τα επικήδεια λόγια των
μανάδων και πατέρων, των ηρώων, που κατευόδωνα τα παιδιά τους περήφανα
και αγέρωχα, για την τελευταία τους κατοικία.
Έτσι
περήφανα επίσης τα αποχαιρετούσαν, βάζοντας τους ένα Σταυρό στο στήθος,
όταν εγκατέλειπαν το πατρικό τους σπίτι και ανέβαιναν στα βουνά της
Κύπρου, για να αγωνισθούν υπέρ Ελευθερίας και πέσουν ηρωικά μαχόμενα…..
Όρκο και υπόσχεση στο Θεό, στην πατρίδα και στους γονείς τους, έδιναν
ότι ΠΟΤΕ δεν θα παραδοθούν στους κατακτητές. Το κατευόδιο και η ευχή της
μάνας, του πατέρα, των αδελφών τους, σαν αόρατο ιερό πέπλο τους σκέπαζε
και τους συνόδευε…..
Αιωνία σας η μνήμη Αθάνατοι ΕΛΛΗΝΕΣ Ήρωες της Κύπρου.
Ύστατος Χαιρετισμός της ηρωομάνας του Αυξεντίου.
«Σήμερον που σ αντίκρυσα,
τζι είδα την *ζωγραφκιά σου,
την τόλμη σου φαντάστηκα,
τζιαί την παλληκαρκάν σου.
Να μεν σε πιάσουν ζωντανόν,
τζι ας ήταν όπως τύχει,
αφού για την πατρίδα μας,
το γαίμαν σου εχύθην.
Ξύπνα Γληόρη μου να δεις,
που κόντεψεν η Νικη,
τζι εσένα βάλλουσι μπροστά,
γιατί σ εσέν ανήκει.
Μια μάνα τέτοιου ήρωα,
εν προσβολή να κλάψει,
προσβάλλει τον λεβέντη της,
τζιείνον που θ απολάψει.
Χαλάλιν της Πατρίδος μου,
ο γιος μου, η ζωή μου,
τζι΄ αφού εν παραδόθηκεν,
τζι΄ έμεινεν, τζιαι σκοτώθηκεν,
ας έσιει την ευτζήν μου.»
Αλήθεια ποιος δεν συγκινείται, ποιός δεν δακρύζει, ποιος….;;;;;
*Σημ.
Οι κατακτητές Άγγλοι φοβούμενοι την οργή του λαού, δεν παρέδωσαν το
κατακαμένο και διάτρητο από σφαίρες, (Και νεκρό οι Άγγλοι τον
πολυβολούσαν… ΚΑΙ ΝΕΚΡΟΣ ΕΝΙΚΑ), ιερό άψυχο σώμα του ήρωα στην
οικογένεια του, για να αποδοθούν οι πρέπουσες τιμές, όπως και των άλλων
ηρώων απαγχονισθέντων και πεσόντων πού είναι θαμμένοι στα Φυλακισμένα
Μνήματα των φυλακών Λευκωσίας. Για αυτό η ηρωομάνα αναφέρει… «.τζ είδα
την ζωγραφκιά σου», δηλ. την φωτογραφία σου. Μονάχα την φωτογραφία είχε
ήρωα γιού της είχε στη νεκρική ακολουθία… όχι το τμημένο σώμα του, όπου
χιλιάδες κόσμου παρακολούθησαν με εμβατήρια και τον Εθνικό Ύμνο, τις
Ελληνικές σημαίες, με στεφάνια δάφνης και τιμής… Με συνθήματα υπέρ της
Ελευθερίας της Κύπρου…… Με συνθήματα υπέρ της ένωσης…
ΤΟΤΕ
ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝΕ, ΟΤΑΝ ΤΟΥΣ ΛΗΣΜΟΝΤΑΜΕ. ΑΡΗΙΦΑΤΟΥΣ ΘΕΟΙ ΤΙΜΩΣΙΝ ΚΑΙ
ΑΝΘΡΩΠΟΙ….. Και να τους τιμούμε και να τους έχουμε υπόδειγμα και
παράδειγμα σήμερα, αυτές τις δύσκολες στιγμές για τον ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ…, που
τον έχουν και πάλι υποψήφιο για νέες προδοσίες… Δεν θα τους περάσει…. ΤΟ
ΠΑΛΑΙ ΠΟΤΕ δεν θα επαναληφθεί…. Φτάνει ο Ελληνισμός να είναι ενωμένος
και δυνατός ….
Αντώνης Αντωνάς
8 σχόλια:
ΑΙΩΝΙΑ ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ. Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΓΡΑΨΕ ΜΕ ΧΡΥΣΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΕ ΜΕΛΑΝΑ ΤΩΝ ΕΘΝΟΠΡΟΔΟΤΩΝ. ΟΥΔΕΝ ΑΛΛΟ ΣΧΟΛΙΟ.
Μ.Ρ.
Με υπέρτατη συγκίνηση διάβασα 2 φορές το τιμητικό αφιέρωμα καθώς και τα λυρικά ποιήματα που εμπεριέχει ειδικά της μητέρας του ήρωα. Είναι ασύλληπτης λαογραφικής έμπνευσης...Είναι ωδές και ύμνοι... εθνικοί ύμνοι ...
Προσθέτω τι είπε ο Αυξεντίου λίγο πριν αφήσει την τελευταία του πνοή μαχόμενος ...
«Προσέξετε, βρε. Δεν ξέρουμε ποια θα είναι η μοίρα του καθενός μας. Είτε ζήσουμε είτε πεθάνουμε, ένα θα είναι το έπαθλο του αγώνα μας για νεκρούς και ζώντας. Η Κύπρος να γίνει Ελληνική και να ζήσει ελεύθερη και ευτυχισμένη. Όσοι δε επιζήσουν να μην επιδιώξουν ανταμοιβές και αξιώματα, γιατί οι υπηρεσίες προς την πατρίδα ποτέ δεν εξαργυρώνονται. Πάνω απ’ όλα η αγάπη και η ομόνοια είναι καθήκον και χρέος προς την πατρίδα, ο διχασμός δε υπήρξε πολλές φορές κατάρα της φυλής μας και η διχόνοια παρ’ ολίγο να καταστρέψει την επανάσταση του ’21 και ν’ αφανίσει την Ελλάδα. Τούτα είχα να σας πω, καλά Χριστούγεννα».
«Την Λευτεριά μας, το ιδανικό των ιδανικών μας, την υπόγραψα κι εγώ, όχι μόνο σε χαρτί, μα φορώντας την τιμημένη στολή του Έλληνα φαντάρου και θα την υπογράψω οποιαδήποτε στιγμή το ζητήσει η Κύπρος μας και με το αίμα μου, όπως και κάθε Κύπριος».
Ο λεβέντης πατέρας του Γρηγόρη Αυξεντίου, ο γέρο Πιερής, έλεγε μετά τον ηρωικό θάνατο του παιδιού του: «Ο γιος μου δεν ανήκει εις την οικογένειαν που τον εγέννησε, ούτε εις το σπίτι που ανετράφη. Ανήκει εις ολόκληρον την Κύπρον, εις ολόκληρον τον Ελληνισμόν. Τα τηλεγραφήματα που μου εστάλησαν και τα μηνύματα συμπαθείας και συγχαρητηρίων που επήρα, αποτελούν διά εμέ επιταγάς, τας οποίας καμία τράπεζα δεν ημπορεί να εξαργυρώσει. Αιωνία σου η μνήμη, γιε μου. Ο Θεός ας αναπαύσει την ψυχή σου».
Πριν αρκετά χρόνια ο σπουδαίος Κύπριος ποιητής Κώστας Μόντης αφιέρωσε στον Γρηγόρη Αυξεντίου τους ακόλουθους, διαχρονικούς στίχους:
«Σαράντα χρόνια οι χαράδρες
του Μαχαιρά αντιλαλούν τ’ “ΟΧΙ” του
σαράντα χρόνια η ηχώ δεν δέχεται
να μεταφέρει τίποτα άλλο
σαράντα χρόνια δεν καταδέχεται
να μεταφέρει τίποτα άλλο».
Ο μεγάλος μας επίσης ποιητής Γιάννης Ρίτσος επίσης εμπνεύστηκε από τον αγώνα και τον θάνατο του Γρηγόρη Αυξεντίου και έγραψε το ποίημα «Αποχαιρετισμός». «Θυμάμαι πως γράφοντας τον «Αποχαιρετισμό» έκλαιγα σαν παιδί, όπως όταν έγραφα και τον “Επιτάφιο», έλεγε ο Γιάννης Ρίτσος. Το ποίημα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος, με τίτλο «Αποχαιρετισμός – Οι τελευταίες ώρες του Γρηγόρη Αυξεντίου μες στη φλεγόμενη σπηλιά». Απόσπασμα.
Α Π Ο Χ Α Ι Ρ Ε Τ Ι Σ Μ Ο Σ
(Ο Γρηγόρης ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ αποκλεισμένος στη σπηλιά της Μονής Μαχαιρά)
Τέλειωσαν πια τα ψέματα -δικά μας και ξένα
Η φωτιά η παντάνασσα πλησιάζει. Δεν μπορείς πια
Να ξεχωρίσεις αν καίγεται σκοίνος ή φτέρη ή θυμάρι. Η φωτιά πλησιάζει.
Κι όμως πρέπει να προφτάσω να ξεχωρίσω,
Να δω, να υπολογίσω, να σκεφτώ -(για ποιόν; Για μένα;
Για τους άλλους;) Πρέπει.
Μου χρειάζεται πριν απ’ το θάνατό μου μια ύστατη γνώση, η γνώση του θανάτου μου, για να μπορέσω να πεθάνω.
(…) Αν έβγαινα παραδίνοντας τα κλειδιά μου, μπουσουλώντας με χέρια και με πόδια (κάθε έξοδος είναι στενή, συντρόφια μου), αν κινούσα να παραδώσω σα σκισμένη σημαία την ψυχή μου -Ποια ψυχή μου ;
Τότε οι νεκροί μας ήρωες πεθαίνουνε όταν τους λησμονάμε.
Παρόμοιες ωδές και ύμνους έγραψαν σχεδόν όλοι οι Έλληνες διαπρεπείς συγγραφείς και ποιητές μας συγκινημένοι από την υπέρτατη θυσία του εθνομάρτυρα και ήρωα Αυξεντίου.
Και περισσότερη τιμή του πρέπει, διότι αν και γνώριζε ότι οι μύριοι βάρβαροι θα περάσουν φύλαξε Θερμοπύλες ... Ο Θεός να τον αναπαύει μαζί με τους συντρόφους του πεσόντες οι οποίοι σήμερα κοιτάζοντας μας νοερά από ψηλά κλαίνε για την εθνική κατάντια μας ....
Π.Β.
H τιμητική φώτο Αυξεντίου στη προμετωπίδα της πατριωτικής ιστοσελίδας koukfamily είναι ύψιστη τιμή για τον Σταυραετό του Μαχαιρά και την Ελληνική Κύπρο.
ΕΝΑ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΓΕ.
ΑΑ
Ο αρχηγός της ΕΟΚΑ, Διγενής έδωσε την ευχή του (κάτι που αποδεικνύει την εκτίμηση που του είχε καθώς η τέλεση γάμου κατά τη διάρκεια του αγώνα ήταν αρκετά δύσκολη) και οι δυο τους Γρηγόρης και Βασιλού, παντρεύτηκαν μυστικά στις 10 Ιουνίου 1955.
Παρουσία πέντε ατόμων, τέλεσε ο εξομολογητής και πατέρας των αγωνιστών αγωνιστής παπα-Σταύρος τον γάμο των δύο νέων στο μοναστήρι της Αχειροποιήτου στον Καραβά. Κουμπάροι ήταν ο Ανδρέας Μαλέκος, ο οδηγός που μετέφερε τον ιερέα και ο αγωνιστής της ΕΟΚΑ Φιλής Χατζηδαμιανού. Κουμπάρες της Βασιλούς, η παπαδιά του παπα-Σταύρου και η Ελένη Κασσιανού.
Ο παπά Σταυρος, στη μαρτυρία του για τον μυστικό γάμο του Αυξεντίου και είχε πει:
“…Λοιπόν, όταν είχε επικηρυχθεί (ο Αυξεντίου) και βρισκόταν στην περιφέρεια του Καραβά-Λαπήθου, έγραψε στο Διγενή και ο Διγενής μού έγραψε να τον παντρέψω. […] Εκείνος ο γάμος είναι αξέχαστος. Εκείνη η σιωπή, διάβαζα τις ευχές μόνο με ένα κεράκι στην παρουσία 5-6 ατόμων. Τέλειωσε το μυστήριο και τον φίλησα λέγοντάς του: “Γρηγόρη μου, να ζήσετε” και αμέσως μου απαντά: “Πάτερ, να μου ευχηθείς καλό βόλι”. Και εγώ, χαμογελαστός, του λέω: “Ε, καλό βόλι και ζήτω η Ένωση”. Ήταν η τελευταία φορά που τον είδα ζωντανό…».
Ι.Ν.
Παλαιότερο σχόλιο στο koukfamily ... Αναδημοσίευση τιμής ένεκεν για τον συντοπίτη από Αγία Μεσαορία γη εθνομαρτύρων και ηρώων και συγγενή της οικογένειας μας. Τον μιμήθηκε και ο ήρωας αδελφός μου, όταν μύριοι Τούρκοι τον περικύκλωσαν... ΕΓΩ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΔΟΜΑΙ ΒΡΟΝΤΟΦΏΝΑΞΕ ΚΑΙ ΕΠΕΣΕ ΜΑΧΟΜΕΝΟΣ....
Ευχαριστούμε το koukfamily, που με τόση ευλάβεια τιμά πάντα τους ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΥΠΡΙΟΥΣ ΗΡΩΕΣ και όλο τον Ελληνισμό.
Ο ΠΙΕΡΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
«ΣΤΟΝ ΓΙΟ ΜΟΥ»
Ο Πιερής Αυξεντίου ήταν ο πατέρας του Ήρωα. Σημειώνεται ότι η ηρωϊκοί μας Λυσιώτες της κατεχόμενης μας Λύσης, έμφυτα είχαν τα λαογραφικά ποιήματα όλοι οι Μεσαορίτες και με αυτά αποχαιρετούσαν τους νεκρούς τους ....Αυτή η γενέτειρα Αγίων και Ηρώων, πλήρωσε ακριβά το τίμημα, όταν οι βάρβαροι την κατέλαβαν το 1974.
Εσύ που εθυσίασες το άνθος της ζωής σου,
ξύπνα να δεις τι γίνεται σ’ εσέ και στους γονείς σου.
Σε όλες τις βουνοπλαγιές έκτισες τη φωλιά σου
και πέταγες και σκέπαζες όλους με τα φτερά σου.
Τον βρήκαν με την προδοσιάν, με του τυράννου δώρα,
κι ελπίζω να τιμωρηθούν κι αυτοί σαν έλθει η ώρα.
Γιατί ο ππαράς της προδοσίας εν κοφτερόν μασιαίριν
τζι όποιος τον πιάσει αυτοκτονεί με το δικόν του σιέριν.
Πα’ στα βουνά του Μασιαιρά και εις τες τρεις του Μάρτη
ήτουν μια μέρα συμφοράς κοντά σε μέναν νάρτει.
Κάποιος βοσκός σκληρόκαρδος τζιει πάνω εξαγοράσθην
και οδηγίες έδωσεν εις τον στρατόν του Χάρντιγκ.
Στρατός με ελικόπτερα γυρόν συναντήθηκαν
πως θα τον πιάνναν ζωντανόν οι Άγγλοι φαντάστηκαν.
Εφέρασιν τζιαι ρεπόρτερ τζιαί δημοσιογράφους
για να τον σατιρίσουσιν στους κινηματογράφους.
Και όμως δεν δειλίασεν ποττέ στες απειλές τους,
ούτε στες παρακλήσεις τους, ούτε εις τες φωτιές τους.
Με τα φιλιά πολόγιασεν αυτούς πού ᾽σιε μιτά του
Γιατ’ εν έθελεν να τους ιδεί κι αυτούς νεκρούς κοντά του.
Ώρες δέκα ολόκληρες μιτά του πολεμούσαν
και να πλησιάσουσιν κοντά του δεν τολμούσαν.
Ώστι τζιαι βαλαν του φωθκιάν να κρούσει να τον πιάσουν,
γιατί ολόκληρον στρατόν είδαν πως εν να χάσουν.
Έτρεξα και εζήτησα κι εγώ το λείψανόν σου
για να σε φέρω για ταφήν στην Λύσην, στο χωρκόν σου.
Κι ο Χάρντιγκ ο αιμοχαρής, για να με τιμωρήσει,
αρνήθην εις την αίτησιν, την δίψαν του να σβήσει.
Μόνος θα πάω να τον δω τζιαι να πιστοποιήσω,
αν εν ο γιος μου ο νεκρός τζιαι πίσω να γυρίσω.
Παιδί μου, όταν σ’ αντίκρυσα, ήτουν απελπισία,
στάθηκα και σε κοίταζα όμως με ψυχραιμίαν.
Γύρισα και τους μίλησα, παιδί μου, όταν σε είδα.
— Άγγλοι, αυτό που κάνετε είναι θηριωδία
Ελπίζομεν εις τον Θεόν πως θαρτει τζιείν’ η μέρα
που σύντομα εν να γινεί η Κύπρος ελευθέρα.
Νάρτουμεν να σε φέρουμε στο μνήμα το δικό σου,
στον τόπο που γεννήθηκες πόν χώμα πατρικόν σου.
Και ένα πρόσφατο λυρικό και επικό, του αγαπημένου μου φίλου και συμμαθητή Λεύκιου Ζαφειρίου που πονεμένος έφυγε και αυτός πριν λίγο καιρό. Αιωνία σου η μνήμη πατριώτη Λεύκιε μας...
«ΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΗ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΕΙ Ή ΩΔΙΚΑ ΠΤΗΝΑ ΥΠΕΡΙΠΤΑΝΤΑΙ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ»
Δηλώνω υπεύθυνα
πως για το δικό μου χάλι
ευθύνομαι μόνη εγώ
η μαραζωμένη Αντωνού Πιερή Αυξεντίου.
Σε λιβάδια άνυδρα
η απόγνωσή μου σε αόμματης
εποχής εικοσιτετράωρα λάμπει.
Παλιότερα
ο χρόνος σε μυρωμένα γιασεμιά
εκάθετουν και τώρα εννόησα
τι φρίκη ανάγλυφη κουρνιάζει
μέσα μου
καθότι φθόγγοι ξεκολλάνε
από τη γλώσσα μου
Αμμόχωστος
Κερύνεια
Πενταδάκτυλος
Περιστερώνα
Μια Μηλιά
Κυθρέα.
Τι κοτσύφια παρδαλά
μου λέτε πως περνάνε πάνω
απ’ την Αθήνα;
Βουλιάζει ο τόπος.
ΑΑ
Δάκρυα, δάκρυα χείμαρρος πυρακτωμένος, συγκίνηση ανάμικτη με περηφάνεια, εθνικός προβληματισμός για το σήμερα και αύριο ..., όταν η μνήμη μας πάει πίσω στους αγώνες αυτοθυσίας των ηρώων μας ... Ας μην ξεχνάμε ... Ποτέ να μην ξεχάσουμε ... Τα τιμητικά αυτά άρθρα ας μας καθοδηγούν και να μας οδηγούν ....
Θα πάρω μιαν ανηφοριά, θα πάρω μονοπάτια
να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη λευτεριά.
Θ” αφήσω αδέλφια, συγγενείς, τη μάνα, τον πατέρα
μες στα λαγκάδια πέρα και τις βουνοπλαγιές.
Ψάχνοντας για την λευτεριά, θα’ χω παρέα μόνη
κατάλευκο το χιόνι, βουνά και ρεματιές.
Τώρα κι αν είναι χειμωνιά, θα” ρθει το καλοκαίρι
τη λευτεριά να φέρει σε πόλεις και χωριά.
Θα πάρω μιαν ανηφοριά, θα πάρω μονοπάτια
να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη λευτεριά.
Τα σκαλοπάτια θ’ ανεβώ, θα μπω σ’ ένα παλάτι
το ξέρω, θα’ ναι απάτη, δε θα’ ναι αληθινό.
Μες στο παλάτι θα γυρνώ, ώσπου να βρω τον θρόνο
βασίλισσα μια μόνο θα κάθεται σ’ αυτόν.
Κόρη πανώρια θα της πω, άνοιξε τα φτερά σου
και πάρε με κοντά σου, μονάχα αυτό ζητώ. Ευαγόρας Παλληκαρίδης.
Και ο Τάσος Λειβαδίτης (απόσπασμα-παράφραση)
Την ιστορία μας αύριο θα τη διαβάζουν
τα παιδιά στα σχολικά βιβλία,
πλάι στα ονόματα των ηρώων
και τα καθήκοντα των συντρόφων τους.
Αν μου χάριζαν όλη την αιωνιότητα χωρίς αυτά
θα προτιμούσα μια μικρή στιγμή νοερά κοντά τους.
Μίνα κόρη ήρωος ΕΟΚΑ.
Ωρα αφυπνισης και περισυλλογης. Οι καιροι ειναι χαλεποι για την Κυπρο μας κσι ολο τον Ελληνισμο. Θεε βοηθα.
Βετερανος Α ΜΚ
Ο λογισμος σου φευγει ταξιδευει ψαχνοντας να βρει τον δρομο που ακολουθησαν οι ηρωες μας. Αιωνια δοξα.
Ρ.Α.
Δημοσίευση σχολίου