Η συγκεκριμενη επιστολή, που σωζόταν σε 39(!) ταλαιπωρημένα χειρόγραφα, ήταν το γράμμα του Αυτοκράτορα Αλεξίου Α' Κομνηνού προς τον Κομη Ροβερτο Α' της Φλανδρας με σκοπό να του περιγράψει την τραγική κατάσταση της Αυτοκρατορίας στην ανατολή, την σφοδρότητα των Τουρκικών επιδρομων, καθώς και την ανάγκη να στείλει μισθοφόρους, ετσι ωστε να ενισχύσει την Αυτοκρατορική αμυνα, που παρέπαιε, ειδικά μετα την βαρια ήττα των Αυτοκρατορικών απο τους Πετσενέγγους στη Δρίστρα της Βουλγαριας (1087) και τις φρικτές επιδρομές των Τουρκομάνων φυλάρχων Chaka-Bey στο ανατολικό Αιγαίο και του Abel-Kasim στη Βιθυνια.
Οι δυο άνδρες είχαν γνωριστεί στην Κων/πολη τα τέλη Νοεμβρίου του 1089, όταν ο Φλαμανδός Κόμης επέστρεφε απο προσκύνημα στην Ιερουσαλήμ, και εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από τον Αυτοκράτορα, ώστε όταν γύρισε στη Φλάνδρα, του έστειλε αμέσως 500 βαριά εξοπλισμένους ιππείς, οι οποίοι έφθασαν στην Κων/νούπολη στις αρχές Ιουνίου του 1090, και αφού έλαβαν πλουσιοπαράχες αμοιβές και τρόφιμα, ανέλαβαν αμέσως εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στη Βιθυνία, ειδικά στην περιοχή της Νικομήδειας, με πολύ ικανοποιητικά αποτελέσματα.
Ηταν φανερό όμως ότι αυτή η κατάσταση δεν μπορούσε να κρατήσει για πολύ. Η κατακλυσμιαία εισβολή των Πετσενέγγων στη Θράκη τον Οκτώβριο του 1090 ανάγκασε τον Αλέξιο να αποσύρει τους Φλαμανδούς απο την Βιθυνία, μαζί με οτι Μικρασιατικά στρατεύματα είχαν απομείνει, με αποτέλεσμα οι Τούρκοι (οι οποίοι είχαν ενισχυθεί με στίφη Τουρκομάνων) να αποθρασυνθούν εντελώς, να ρημάξουν την ύπαιθρο και να καταλάβουν την Νικομήδεια στα τέλη Φεβρουαρίου 1091.
Η τραγική από κάθε άποψη κατάσταση ώθησε τον Αλέξιο να γράψει και να στείλει την περίφημη αυτή επιστολή, το περιεχόμενο της οποίας είναι ενδεικτικό της αβύσσου στην οποία βρισκόταν η Αυτοκρατορία.
Η επιστολή γραφτηκε στα τελη του 1090, και σιγουρα πριν τον Απριλιο του 1091, για λογους οι οποιοι θα παρατεθουν παρακατω. Συνταχτηκε υπο την προσωπικη εποπτεια του ιδιου του Αυτοκρατορα, σε δυο αντιγραφα, σε δυο γλωσσες, στα Ελληνικα και στα Λατινικα.
Μετα απο τους προκατακτικους χαιρετισμους και την αποδοση τιτλων, ο Αλεξιος μπαινει κυριολεκτικα στο ζουμι, εξιστορωντας την φυση των Τουρκικων επιδρομων, με τετοιες ανατριχιαστικες λεπτομερειες, που κανεις αναρωταται αν αναφερεται σε ανθρωπους η σε ζωα.
Πραγματι, ο Αυτοκρατορας περιγραφει: "Οι Τουρκοι εχουν κατακλυσει και πνιξει στο αιμα ολα τα εδαφη αναμεσα στην Ιερουσαλημ και την... Ελλαδα (!) και ολα τα εδαφη της "Ανω Ελλαδας", δηλαδη την Καππαδοκια την μεγαλη, την Εσω Καππαδοκια, την Γαλατια, την Εσω Φρυγια, την Κιλικια, την Ιωνια, την Βιθυνια, την Τρωαδα και την Καρια. Παντου, λεηλατησαν κάστρα, οικισμούς και Εκκλησιες, ενω απο τους ιερείς και μοναχους, αλλοι σφαχτηκαν και αλλοι παραδοθηκαν με ανειπωτη μοχθηρια στα χερια τους, ενω οι μοναχές -αλοιμονο- υποταχθηκαν στις ορεξεις τους. Τα δυο μεγαλα νησιά, η Χίος και η Λεσβος ειναι στα χερια των επιδρομέων" (Υπονοει τις φοβερες επιδρομες του Chaka-Bey).
Και ο Αυτοκρατορας συνεχιζει με αποτροπιαστικες αναφορες εμπρησμων, απαγωγων, ξεκοιλιασματων και αποκεφαλισμων, κανοντας τους κατσαπλιαδες της ISIS να φαινονται ερασιτεχνες.
Και ο Αλεξιος, βασιζομενος σε αυτα που πολλες φορες ειχε δει με τα ιδια του τα ματια, καθως και με συνεχεις αναφορες απο αυτοπτες μαρτυρες, στρατιωτικους και πολιτες, συνεχιζει την φρικη:
"Οι Τουρκοι μαζευουν αγορια και νεαρους ανδρες μεσα σε εκκλησιες, τους κανουν περιτομη πανω απο κολυμπηθρες βαπτισματος(!) με την βια, το αιμα κυλαει σαν ποταμι μεσα στις κολυμπηθρες, τους υποχρεωνουν να ουρουν(!) μεσα στο Αγιο Βημα, να κοιτουν τις εικονες και να βριζουν τα θεια, και οσοι αρνουνται τους σφαζουν σαν αρνια επιτοπου".
Και η περιγραφη του μακελειου συνεχιζεται: "Οι ιεροι ναοι βεβηλωνονται και καταστρεφονται με αναριθμητους τροπους και τους σκιαζει η απειλη για ακομα χειροτερα. Ποιος μπορει να μην θρηνησει για ολα αυτα; Ποιος μπορει να μεινει απαθης οταν τα μαθαινει; Ποιος δεν φριττει; Και ποιος δεν θα στραφει στην προσευχη; Ευγενεις δεσποινες και οι θυγατερες του που τους εχουν αρπαξει ολα τα υπαρχοντα, βιαζονται η μια μετα την αλλη, σαν κτηνη. Καποιοι [απο τους Τουρκους] βαζουν ξεδιαντροπα παρθενες μπροστα στις μητερες τους και τις αναγκαζουν να τραγουδουν αθλια και αισχρα τραγουδια μεχρι να τελειωσουν οσα τους κανουν [....] ανδρες καθε ηλικιας και καταγωγης, αγορια, νεοι, γεροι, αριστοκρατες, χωριατες, και ακομα χειροτερο και πιο θλιβερο, ιερεις και μοναχοι και, αλί και τρισαλί, ακομα και επισκοποι ατιμαζονται με το αμαρτημα του ....σοδομισμου(!) και πλεον διατυμπανιζεται στο εξωτερικο οτι ενας επισκοπος εχει υποπεσει σε αυτη τη βδελυρη αμαρτια".
Σε μια κριση ειλικρινειας, ο Αυτοκρατορας δηλωνει στον εμβροντητο Ροβερτο: "Μολονοτι ειμαι Αυτοκρατορας, δεν μπορω να βρω αντιδοτο η καταλληλο σχεδιο, αλλα παντοτε το βαζω στα ποδια ενωπιον των Πετσενεγγων και των Τουρκων".
Η συγκλονιστικη αυτη επιστολη, αφησε αναυδο τον Κομη Ροβερτο και τους Φλαμανδους ευγενεις, "που εκαναν να συνελθουν πολλες μερες".
Το περιεργο ειναι, οτι πολλοι επιφανεις Βυζαντινολογοι θεωρουσαν οτι το γραμμα του Αυτοκρατορα ειναι πλαστο, και οτι γραφτηκε στις αρχες του 12ου αιωνα, δηλαδη 15-20 χρονια μετα, απο Δυτικους κυκλους ωστε να δικαιολογηθει η Πρωτη Σταυροφορια στο καλεσμα του Αυτοκρατορα. Νεωτερες ερευνες εχουν αντικρουσει αυτη την αποψη, τονιζοντας οτι τα γεγονοτα αυτα ερχονται σε πληρη αρμονια με τις Ελληνικες ( Ατταλειατης, Σκυλιτζης, Αννα Κομνηνη), Αρμενικες (Aristakes του Lastivert), και Συριακες (Ματθαιος της Εδεσσης) πηγές.
Κατά την γνώμη ομως του γράφοντος, και μετα απο προσεκτική μελέτη, και χωρίς να θελει να το παίξει έξυπνος, υπάρχουν δυο φρασεις-κλειδια οι οποιες πιστοποιουν οτι η επιστολη γραφτηκε σε Αυτοκρατορικα "σκριβωνια" (αντιγραφεία) υπο την εποπτεία του ιδιου του Αυτοκρατορα, μεταξυ Δεκεμβριου 1090- αρχες Φεβρουαριου 1091:
Α) Η φραση: " Τα δυο μεγαλα νησια, Χιος και Λεσβος ειναι στα χερια επιδρομεων". Αυτο εγινε τον Μαιο του 1088 απο τον αιμοδιψη εμιρη της Σμυρνης, Chaka -Bey, που με ενα στολο επιταγμενων σκαφων, ειχε στη κυριολεξια σμπαραλιασει το ανατολικο Αιγαιο. Ο Αλεξιος μπορεσε να επανακτησει την Χιο τον Μαρτιο του 1091, ενω τη Λεσβο τον Απριλιο του 1092. Αν αυτα τα νησια ειχαν λοιπον επανακτηθει, πως λοιπον αναφερονται σαν Τουρκικα στην "πλαστη" επιστολη του 1105; Ειναι κατι που κανενας επιφανης βυζαντινολογος δεν πηρε υπ'οψιν, και παροτι εψαξα επι μερες δεν βρηκα ουτε μια μνεια.
Β) Ο Αλεξιος επισης αναφερει οτι: ''Οτι και να κανω, παντοτε το βαζω στα ποδια ενωπιον Πετσενεγγων και Τουρκων" Ο Αυτοκρατορας προφανως αναφερεται στην τραγικη κατασταση που βρισκοταν κατα ολο το ετος του 1090, γιατι η κατασταση αλλαξε αρδην το επομενο ετος: Τον Μαρτιο του 1091 επανακτηθηκε η Χιος, ενω στις 29 Απριλιου του ιδιου ετους 80.000 Πετσενεγγοι συνετριβησαν απο τους Αυτοκρατορικους στην πολυνεκρη μαχη του Λεβουνίου, με μια "σφαγη που δεν ειχε δει ποτε ο κοσμος'' (Αλεξιας, Α-574). Μετα τον αφανισμο των Πετσενέγγων, ο Αλεξιος δεν θα ειχε κανενα λογο να "το βάζει στα πόδια ενωπίον των Πετσενέγγων".
Συν τοις αλλοις, η χρησιμοποίηση διακριτών τίτλων για τις επαρχίες που ειχαν πληγεί απο τις Τουρκικες επιδρομες (Μεγαλη Καππαδοκια, Εσω Φρυγια, Τρωαδα) δεν αφηνει πολλα περιθωρια για αμφισβητηση οτι η επιστολη συνταχτηκε απο ατομα που γνωριζαν καλα την διοικητικη κατατμηση της Αυτοκρατοριας. Εντυπωση δε, προκαλει η χρηση του ορου "Ελλαδα" απο τον ιδιο τον Αυτοκρατορα, και μαλιστα σε τοσο πρωιμη εποχη (τελος του 11ου αιωνα).
Σε καθε περιπτωση, το περιεχομενο της επιστολης ειναι συγκλονιστικο, και δειχνει ποσο φρικιαστικη, αποτροπαια και αιματηρη ηταν η Τουρκικη κατακτηση της Μικρας Ασιας μια χιλιετία πριν, κανοντας την τραγωδια του 1922 να μοιαζει σαν απλα μια αντανακλαση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου