Ο νεοφιλελευθερισμός και η παγκοσμιοποίηση ξεκίνησαν από την Αμερική, από το ιδιωτικό πανεπιστήμιο του Δαβίδ Ροκφέλερ στο Σικάγο και μαζί τους η ιδεολογία ότι, ο πατριωτισμός είναι συνώνυμος του φανατικού εθνικισμού και του απάνθρωπου φασισμού. Μέσα στο προπαγανδιστικό πλαίσιο μιας τέτοιας νοοτροπίας, αντιμετωπίστηκε και ο Ντόναλντ Τραμπ από την πρώτη ημέρα της προεδρίας του και αποκλήθηκε, αν και εκλεγμένος με κανονικές εκλογές, μαζί με τους άλλους δημοκρατικά εκλεγμένους (σύμφωνα με τους διεθνείς παρατηρητές της νομιμότητας των εκλογών) ηγέτες Πούτιν της Ρωσίας και Όρμπαν της Ουγγαρίας, ως δικτάτορας, όμοιος με τον αποδεδειγμένο δικτάτορα της Βόρειας Κορέας Κιμ Γιονγκ Ουν.
Και τίθεται το ερώτημα! Σε μια Δημοκρατία, όπως τη βιώνουμε σήμερα, η οποία δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με την άμεση αθηναϊκή δημοκρατία του 5ου π.Χ. αιώνα, είναι δυνατόν ένας εκλεγμένος από το λαό ηγέτης, όταν δεν αποδεικνύεται νόθευση της πραγματικής βούλησης του λαού, να θεωρείται δικτάτορας; Μπορεί κάποιος να θεωρήσει τον Ταγίπ Ερντογάν δικτάτορα, αφού εκλέχτηκε με τέτοια πλειοψηφία ως πρόεδρος, εφαρμόζει (έστω και με ταχυδακτυλουργικές «νόμιμες παρανομίες»!) το σύνταγμα της χώρας του και αν ηττηθεί στις επόμενες εκλογές θα παραδώσει κανονικά στους αντιπάλους του την εξουσία; Σύμφωνα με τους καθιερωμένους δημοκρατικούς όρους θα καταστεί δικτάτορας μόνον όταν, κατά τη διάρκεια της θητείας του, καταργήσει το σύνταγμα και αρνηθεί να παραδώσει ειρηνικά την εξουσία στους νικητές των εκλογών.
Με απορία δικαιολογημένα θα διερωτηθεί κάποιος, γιατί ο Τραμπ από την αρχή της θητείας του δυσφημίστηκε ως δικτάτορας και από το κόμμα των Δημοκρατικών των ΗΠΑ, αλλά κυρίως από τους μεγιστάνες των πολυεθνικών σαν τον Μπιλ Γκέιτς, τον Τζον Πόλσον, τον Δαβίδ Ροκφέλερ ή τον Γουώρεν Μπάφετ οι οποίοι, μαζί με μια εκοτοντάδα δισεκατομμυριούχων που κατέχουν τον μισό παγκόσμιο πλούτο και εκπροσωπούνται από τον Τζορτζ Σόρος (κάποιοι αγγλοσάξονες πολιτολόγοι αποκαλούν την ομάδα «ΟΙ ΣΟΡΟΙ»); Αν κάποιος διαβάσει την ομιλία του Τραμπ στον ΟΗΕ και στο Φόρουμ του Νταβός του περασμένου χρόνου (2020) και τις απαντήσεις του Τζορτζ Σόρος και του τότε αρμόδιου επιτρόπου της Ευρωπαϊκής Ένωσης Πιέρ Μοσκοβισί, θα καταλάβει για ποιο λόγο ο Τραμπ θα έπρεπε με «κάθε θυσία!, με οποιοδήποτε νόμιμο ή παράνομο τρόπο!» να μην επανεκλεγεί, διότι «όλος ο κόσμος κινδύνευε από αυτόν το Νάρκισσο δικτάτορα».
Ο κόσμος και κυρίως η Ευρώπη κινδύνευε, λένε, από έναν παράφρονα που «είχε στην τσέπη του τα κλειδιά του αμερικανικού πυρηνικού οπλοστασίου». Όλοι όμως γνωρίζουν ότι, «το πανηγύρι της παραφροσύνης» που άρχισε με την «Αραβική Άνοιξη» του Τζορτζ Μπους (του νεότερου), το συνέχισαν οι Δημοκρατικοί με τον Μπιλ Κλίντον και τον Μπάρακ Ομπάμα με πιο επικίνδυνο και αιματηρό τρόπο. Η στρατιωτική επέμβαση στη Σερβία, ο διαμελισμός της Ουκρανίας (απώλεια Ανατολικού Τομέα και Κριμαίας) και ο εμφύλιος στη Συρία με τη δημιουργία του Ισλαμικού Κράτους, τα εκατομμύρια προσφύγων και μεταναστών και ο τρόμος στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες με σφαγές αθώων πολιτών από φονταμενταλιστές, δημιούργησαν μια πραγματική ανθρώπινη ζούγκλα. Με το πρόσχημα των ανθρώπινων δικαιωμάτων (στην πραγματικότητα λόγω οικονομικών και γεωστρατηγικών συμφερόντων) αιματοκύλισαν τον κόσμο.
Στη σημερινή παγκοσμιοποιημένη δημοκρατία, η οποία μεταλλάχθηκε σε ένα «καθεστώς ταξικής κυριαρχίας των πλουσίων» (όπως ομολόγησε κομπάζοντας ο βασιλιάς των πετρελαίων Γουόρεν Μπάφετ), τα κριτήρια αξιολόγησης δικτατορικών προθέσεων σε ηγέτες των κρατών εξαρτώνται από την επίδραση που έχουν στα κέρδη των πολυεθνικών. Έτσι, όταν ο Ερντογάν φυλακίζει πολιτικούς του αντιπάλους αλλά φέρνει Σομαλούς ή Αλγερινούς λαθρομετανάστες (που οι κερδοσκόποι με νόμους του ΟΗΕ και της ΕΕ βάφτισαν ως «πρόσφυγες») και συντελεί στη συσσώρευση δισεκατομμυρίων στα ταμεία των ΜΚΟ του «φιλάνθρωπου» Σόρος, θεωρείται δημοκράτης και προστάτης της ελευθερίας της Δύσης από την επικίνδυνη Ρωσία.
Όταν όμως ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας αρνείται να δεχθεί παράνομους μετανάστες ή να καταργήσει καθιερωμένους θεσμούς και αξιακές αρχές του λαού του, όπως π.χ. να αποκαλεί τον πατέρα του «Γονέα 1» και τη θυγατέρα του (σε ουδέτερο φύλο) «το παιδί 2», τότε αυτόματα μεταβάλλεται σε ακροδεξιό φασίστα, παρά το γεγονός ότι έχει εκλεγεί με ελεύθερες και δημοκρατικές εκλογές.
Η παγκοσμιοποίηση σήμερα είναι παντοδύναμη. Σε όλους τους παγκόσμιους οργανισμούς, στα υπουργεία παιδείας και εξωτερικών όλων σχεδόν των κρατών έχει τοποθετήσει, σε θέσεις/κλειδιά, μια ελίτ από «πολιτικούς, τεχνοκράτες και διανοούμενους γενίτσαρους» και ελέγχει με πλούσιους επιχειρηματίες (δεύτερης κλάσης σε σύγκριση με τους «Σόρους») τα ΜΜΕ για συστηματική πλύση εγκεφάλων των λαϊκών μαζών. Στα ελληνικά ή ευρωπαϊκά τηλεοπτικά δίκτυα δεν υπήρξε κάποια περίπτωση στην πολιτική ειδησεογραφία, μετά τους χαρακτηρισμούς για τον δικτάτορα Τραμπ, να αναλυθεί το πολιτικοκοινωνικό φαινόμενο το οποίο διαίρεσε τον αμερικανικό λαό σε δυο ακριβώς ίσα μέρη από περίπου 75 εκατομ. πολίτες το καθένα.
Το πρόβλημα για την παγκοσμιοποίηση δεν είναι μόνον η προσπάθεια παρεμπόδισης νέας επανεκλογης του Τραμπ (π.χ. κατάργηση πολιτικών δικαιωμάτων), αλλά οι αντίρροπες πολιτικές δυνάμεις που βρίσκονται πίσω από τον Τραμπ και εμπνέουν ιδεολογικα τους μισούς πολίτες των ΗΠΑ. Δεν μπορούν όλους αυτούς να τους κατηγορήσουν ως ακροδεξιούς, αλλά θα προσπαθήσουν να τους πείσουν με έναν ωραιοποιημένο νέο πατριωτισμό. Η φιέστα στην ορκωμοσία του νέου προέδρου των ΗΠΑ εξυπηρετούσε αυτό το στόχο, για να αποφευχθεί ο κίνδυνος μιας demondialisation (μιας «απο ή αντι-παγκοσμιοποίησης»).
Ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ, ένας ιδιόρρυθμος δισεκετομμυριούχος και ελάχιστα συμπαθής στους Έλληνες, λόγω των φιλικών και επαγγελματικών του συμφερόντων με τον Ταγίπ Ερντογάν και τους κινδύνους του ελληνισμού από την έμμεση ενθάρρυνση της τουρκικής επιθετικότητας, ήταν μόνον ένας από τους πόλους, από τα κέντρα εξουσίας της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Η πολιτική εξουσία στις ΗΠΑ είναι και θα παραμείνει και τώρα πολύμορφη και πολυπλόκαμη. Με έκπληξη είδαμε τον υπουργό του των εξωτερικών Μάικ Πομπέο να επισκέπτεται στην Τουρκία μόνο τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, χωρίς να συναντήσει ούτε έναν τούρκο αξιωματούχο. Ήταν μια συμβολική φιλελληνική ενέργεια αλλά πρωτοφανής, χωρίς προηγούμενο στη διπλωματική πρακτική. Ήταν ένας κόλαφος και προς τους δραχμοφονιάδες σαράφηδες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που οι Τούρκοι τους φτύνουν κατάμουτρα και αυτοί μουρμουρίζουν ότι τάχα ψιχαλίζει.
Από την ώρα που ο Τραμπ διακήρυξε ότι «ήταν σε πόλεμο με την παγκοσμιοποίηση» και ως πατριώτης διαλάλησε το «America First» με πρόθεση να επαναφέρει τον οικονομικό περεμβατισμό για να αντιμετωπίσει την επωφελούμενη από την παγκοσμιοποίηση Κίνα, κατέστη ο μεγαλύτερος εχθρός για τα ταξικά συμφέροντα των «Σόρων». Αυτούς δεν τους ενδιαφέρει ο Τραμπ ως άτομο, αλλά οι ιδέες των πολιτικών δυνάμεων που εκπροσωπεί. Γνωρίζουν ότι ο πατριωτισμός, η μεγάλη αγάπη για την πατρίδα στην κλασική της μορφή που ακυρώνει το νεοφιλελευθερισμό, αποτελεί θανάσιμο κίνδυνο για τα συμφέροντά τους. Ομιλούν πλέον για έναν ασαφή νεο-πατριωτισμό αλλά στην ουσία ο πατριωτισμός του Τζο Μπάιντεν παίρνει, με βάση τα νέα δεδομένα, «φασιστικότερη μορφή» από τον πατριωτισμό του Τραμπ, σύμφωνα με τις ως τώρα ιδεολογικές θέσεις του ιερατείου της παγκοσμιοποίησης.
Όσοι παρακολούθησαν την ορκωμοσία του νέου αμερικανού προέδρου, θα πρέπει να διαπίστωσαν ότι το ρεσιτάλ πατριωτισμού της νέας κυβέρνησης των ΗΠΑ, είχε κατά πολύ υπερβεί τις πατριωτικές κορώνες της προηγούμενης. Ήταν μια έκρηξη εθνικής ανάτασης και βαθιάς θρησκευτικής λατρείας. Ο νέος πρόεδρος περιτριγυρισμένος από μια μεγάλη οικογένεια, τόνιζε και συμπλήρωνε το τρίπτυχο «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια». Προηγήθηκε πριν από την ορκωμασία η κατάνυξη μιας θείας λειτουργίας, όπως και στην Ελλάδα «των Αγιατολάχ!», σύμφωνα με τις συνεχείς καταγγελίες της προοδευτικής ελληνικής διανόησης. Εκατοντάδες σημαίες κυμάτιζαν στον περίβολο του Καπιτωλίου. Η ορκωμοσία πραγματοποιήθηκε παρουσία ιερέων και μελωδών παραδοσιακής (κάντρι) μουσικής. Μια διάσημη αοιδός τραγούδησε με πάθος και πατριωτική έξαρση τον αμερικανικό εθνικό ύμνο και έγιναν επικλήσεις προς το Θεό «για να προστατεύει και να σώζει την Αμερική», αλλά και να της ξαναδώσει την αίγλη της παλιάς μοναδικής υπερδύναμης.
Με λίγα λόγια, όπως θα έλεγε και ένας έλληνας εθνομηδενιστής που βγάζει σπυριά από την οργή του όταν αντικρύζει την εληνική σημαία ή βλέπει έναν έλληνα ηγέτη να ορκίζεται ακουμπώντας την παλάμη του στο ευαγγέλιο (όπως ο Τζο Μπάιντεν), η γιορτή για την ανάληψη της εξουσίας από το νέο αμερικανό πρόεδρο, δεν υπολοιπόταν σε λαμπρότητα και πατριωτική συγκίνηση από τις αυστηρά κατακριθείσες φασιστικές και προγονοπληκτικές τελετές των συνταγματαρχών της 21ης Απριλίου του 1967. Αυτές όμως στις ΗΠΑ διέφεραν. Ήταν δημοκρατικές σε μια ανοιχτή (και χωρίς σύνορα και φράχτες) κοινωνία των «φιλάνθρωπων» δισεκατομμυριούχων, οι οποίοι χειροκροτούν όταν στις ΗΠΑ υμνολογείται το προαναφερόμενο φασιστικό(!) τρίπτυχο.
Φαίνεται πως ήρθε η ώρα, για να μας διδάξουν οι πανίσχυροι Γενίτσαροι της παγκοσμιοποίησης το νέο πατριωτισμό! Οι ανεπίδεκτοι μαθήσεως λόγω ανοσίας στην πλύση εγκεφάλου, θα θεωρούνται, ipso facto, φασίστες και ρατσιστές!
Σωκράτης Σίσκος, sokr.siskos@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου