Η διαδοχή στην γερμανική Καγκελαρία της φιλότουρκης Μέρκελ από τον μετριοπαθή Όλαφ Σολτς τον Δεκέμβριο του ’21 και η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία δύο μήνες αργότερα, σε συνδυασμό με την αλλαγή στάσης της γερμανικής Εξωτερικής πολιτικής υπέρ της Ελλάδας στο θέμα της ελληνικής κυριαρχίας των νησιών του Αιγαίου και του αναθεωρητισμού της Τουρκίας, ήταν οι ευκαιρίες που ζητούσε το ’22 η ελληνική πλευρά.
Ευκαιρίες για να διαμορφώσει (με τη… βοήθεια των ΗΠΑ) την αντίληψη ότι ”οι Ρώσοι είναι εχθροί μας (αφού έκαναν στην Ουκρανία ό,τι οι Τούρκοι στην Κύπρο το ’74)” και ”οι Γερμανοί είναι φίλοι μας”.
Το μεν πρώτο έσπευσαν να το επιβεβαιώσουν άμεσα οι Ρώσοι βάζοντας την Ελλάδα στη ”μαύρη λίστα” των εχθρών της Ρωσίας λόγω της δριμείας καταδίκης της εισβολής της εκ μέρους μας (εισβολή με βάση αναθεωρητική), ενώ το δεύτερο μένει ανεπιβεβαίωτο με τάση διάψευσής του γιατί είναι εξόφθαλμες οι μη αγαθές προθέσεις των Γερμανών πολιτικών μέχρι σήμερα, και ας πιστεύουν το αντίθετο κάποιοι δικοί μας ξεγελασμένοι απ’ τις περιοδικές, οβιδιακές μεταμορφώσεις τους.
Μεταμορφώσεις που ξεκίνησαν από το καλοκαίρι του ’22 με τις δηλώσεις της ”Πράσινης” Γερμανίδας ΥΠΕΞ Αναλένας Μπέρμπον υπέρ των ελληνικών συμφερόντων στο Αιγαίο και κατάφεραν να σβήσουν από τη μνήμη των κυβερνητικών το αίτημα της Γερμανίας για αποστρατιωτικοποίηση νησιών του Αιγαίου, την ίδια περίοδο που ο Αμερικανός ΥΠΕΞ Μάικ Πομπέο ζητούσε ”Να μειωθεί το στρατιωτικό αποτύπωμα παντού”…
Το σίγουρο είναι, με άλλα λόγια, ότι όλες οι πολιτικές αποφάσεις των Γερμανών ενέχουν σκοπιμότητα, γιατί είναι ευκαιριακές και εθνικά συμφέρουσες μόνο για την Γερμανία, η οποία παριστάνει μονίμως την ”νομοταγή” ενώ προσαρμόζει τους κανόνες τους Διεθνούς Δικαίου στα δικά της συμφέροντα και τους επικαλείται κατά το δοκούν.
Ας μην ξεχνάμε ότι η Γερμανία ήταν από τις πρώτες χώρες της Δύσης που είχαν εντάξει την Τουρκία στην γεωπολιτική αρχιτεκτονική της. Οι σχέσεις άλλωστε των δύο χωρών είναι μακροχρόνιες για πολιτικούς, οικονομικούς και στρατιωτικούς λόγους.
Σχέσεις που συνέχισαν να είναι στενές και όταν η Γερμανία διείδε τη σύγκλιση σε μια ιδιότυπη συμμαχία Ρωσίας-Τουρκίας που έγινε στρατηγική (με επιστέγασμα την αγορά ρωσικών S-400 από την Τουρκία και το ρωσικής κατασκευής πυρηνικό εργοστάσιο Ακούγιου στις ακτές της Μεσογείου),.
Στρατηγικής η οποία κυοφορούσε τον κίνδυνο να διεμβολίσει και να αποσταθεροποιήσει η Τουρκία το ΝΑΤΟ, στην προσπάθειά της να απογαλακτιστεί από τον ”αμερικανικό εθισμό” πατώντας σε δυο βάρκες συμμαχιών (Ρωσίας-ΗΠΑ).
Αυτό θα πει ”διπλωματική ευλυγισία”! Χάρη σ’ αυτήν, που τη διαθέτει εν αφθονία ο Πρόεδρός της, η Τουρκία τροχοδρομεί διαχρονικά (με αποκορύφωμα την εικοσαετία κυριαρχίας του Ερντογάν στην πολιτική ζωή της Τουρκίας) στις ράγες υψηλής εθνικής στρατηγικής.
Στρατηγικής, που έχει… ”κερασάκι” στην τούρτα των τουρκικών ονειρώξεων (βλ. περιφερειακή ηγεμονία στην Ανατολική Μεσόγειο και όχι μόνο) το δόγμα της ”Γαλάζιας Πατρίδας” και μεγαλοϊδεατικό στόχο την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με άξονες τον πανισλαμισμό και τον παντουρκισμό.
Μεγάλα σχέδια, μεγάλοι στόχοι, οραματιστής των οποίων είναι ο Ταγίπ Ερντογάν, φέρελπις εγγυητής και προστάτης του σουνιτικού Ισλάμ και των τουρκογενών, τουρκόφωνων λαών της Κεντρικής Ασίας, από τους οποίους προσπαθεί να εκμαιεύσει το ”ΝΑΙ” της αναγνώρισης της ”ΤΔΒΚ” στα Κατεχόμενα.
Το ”ΝΑΙ” που επιθυμεί να ακούσει κι από άλλες χώρες στις οποίες διαθέτει βάσεις η χώρα του, όπως το Κατάρ, το Πακιστάν, η Λιβύη, η Συρία, η Σομαλία, το Αζερμπαϊτζάν και η Αλβανία, πέρα από αυτές στο τουρκοκρατούμενο 37% της Κύπρου.
Κι αν γίνει αυτό, η απειλή για τον Ελληνισμό θα είναι ολοκληρωτική από τη Θράκη μέχρι την Κύπρο. Κι ας αφήσουμε κατά μέρος τις φρούδες ελπίδες για ελληνοτουρκική προσέγγιση, που έθρεψε ο μεγασεισμός των 7,8 ρίχτερ στην Τουρκία στο τρέχον έτος.
Ας αφήσουμε κατά μέρος τα χαμόγελα ικανοποίησης, το ”σπάσιμο του πάγου” και το ”ήρεμο καλοκαίρι” που δεν περάσαμε λόγω απανωτών συμφορών και υβριδικού πολέμου διαρκείας με πολιορκητικό κριό τις μεταναστευτικές ορδές που κατέφθαναν στη Θράκη και προκαλούσαν τροχαία δυστυχήματα στην Εγνατία.
Ας τα αφήσουμε όλα τα υποκριτικά, γιατί είναι μέρος μιας εικονικής πραγματικότητας που απέχει παρασάγγας απ’ την πραγματική. Η εικονική έχει βιτρίνα τα χαμόγελα ικανοποίησης που ”πνίγουν” τις εντάσεις και τις σημαντικές διαφωνίες των ελληνικών και τουρκικών διπλωματικών αποστολών αναδεικνύοντας την ”ομαλοποίηση” των ελληνοτουρκικών σχέσεων (με εμπνευστή τις ΗΠΑ και εκτελεστή τη Γερμανία, η οποία συγκλίνει στην επιλογή της ”μυστική διπλωματίας” από τον Έλληνα πρωθυπουργό).
Η πραγματική πραγματικότητα είναι, ουσιαστικά, η ενδοτική απέναντι στην Τουρκία. Αυτή που ακολουθούμε εδώ και 27 χρόνια, αν και μας έδωσε εξαρχής αρνητικά δείγματα (απώλεια ελληνικού εδάφους [Ιμίων] από την ελληνική κυριαρχία για πρώτη φορά μετά τον Β’ ΠΠ).
Την ακολουθούμε με μικρές, ενδοτικές, ανεπαίσθητα αντιληπτές υποχωρήσεις: από το ”χτίσιμο εμπιστοσύνης” μέχρι τη σταδιακή, σιωπηλή αποστρατιωτικοποίηση ελληνικών νησιών του βορείου και ανατολικού Αιγαίου.
Φευ! Πώς μπορούμε, άραγε, να ”χτίσουμε” κλίμα εμπιστοσύνης με τους Τούρκους, όταν το στρατηγικό υπόστρωμα των ελληνοτουρκικών συζητήσεων παραμένει αναλλοίωτα αναθεωρητικό με την έγκριση ΗΠΑ και Γερμανίας;
Αναλλοίωτα αναθεωρητικό από τη στιγμή που η Τουρκία:
1. Εργαλειοποιεί τη μουσουλμανική μειονότητα και τον μεταναστευτικό της στρατό σε βάρος μας,
2. Διατηρεί το casus belli ως φόβητρο προ του κινδύνου να επεκτείνουμε στα 12 νμ τα ΕΧΥ μετατρέποντας το Αιγαίο σε ελληνική λίμνη (70% κυριαρχία, έναντι λιγότερο από 50, που έχουμε τώρα),
3. Επιδιώκει συγκυριαρχία στη Θράκη και το Αιγαίο εν γνώσει της Γερμανίας (διαμεσολαβήτριας στις τριμερείς συναντήσεις Ελλάδας-Γερμανίας-Τουρκίας σε Βερολίνο, 2020 & Βρυξέλλες, 2022),
4. Εμμένει στην αποστρατιωτικοποίηση ελληνικών νησιών στο Αιγαίο και
5. Αγωνίζεται στο παρασκήνιο για αναγνώριση της κατεχόμενης Κύπρου με απώτερο στόχο τον έλεγχο όλης της Κύπρου και της Ανατολικής Μεσογείου με όπλα τις υβριδικές επιχειρήσεις λαθρομετανάστευσης, το τουρκολιβυκό μνημόνιο και τα… στραβά μάτια του διεθνή παράγοντα.
Του διεθνή παράγοντα που γνωρίζει τα επιθετικά σχέδια της Τουρκίας σε βάρος Ελλάδας και Κύπρου και δεν κάνει τίποτα για να την ανακαλέσει στην τάξη, γιατί έχει προτεραιότητα η ενότητα του ΝΑΤΟ και το συμφέρον της Δύσης.
Ως φαίνεται οι Αμερικανοί ανέθεσαν διαμεσολαβητικό ρόλο στους Γερμανούς (όπως έκαναν και στο Σκοπιανό [βλ. ”Συμφωνία Πρεσπών”], δεδομένου ότι η Γερμανία διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην Ε.Ε για την λύση των ελληνοτουρκικών διαφορών και ήταν σε γνώση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ οι μυστικές τριμερείς συναντήσεις Ελλάδας-Τουρκίας-Γερμανίας στο Βερολίνο και τις Βρυξέλλες, οι οποίες απέβησαν εν τοις πράγμασι σε βάρος μας.
Το λέω αυτό λαμβάνοντας υπόψη ότι — μετά την τριμερή του Βερολίνου, που κατέληξε σε γραπτή συμφωνία καθ’ ομολογία Μητσοτάκη (βλ. σχετικό άρθρο Κ. Μητσοτάκη στους ”Times”, τη Le Monde” και την ”Frankfurter Allgemeine Zeitung) — η Τουρκία αποθρασύνθηκε εντελώς και ξεκίνησε ”εκστρατεία” υπέρ της αποστρατιωτικοποίησης ελληνικών νησιών (για την οποία συγκατένευαν ΗΠΑ και Γερμανία) στέλνοντας… ”μήνυμα” διεκδίκησης στην Ελλάδα με την παραμονή επί τρίμηνο στα ΕΧΥ του ερευνητικού της Ορούτς Ρέις, 7 μίλια απ’ το Καστελόριζο…
Συνελόντι ειπείν, όταν ακούμε για γερμανική διαμεσολάβηση μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας, να ετοιμαζόμαστε για θυσία ”Ιφιγένειας” στο Αιγαίο (βλ. ”συνεκμετάλλευση”) με ”σήμα” από τις ΗΠΑ και μεσάζοντα την Γερμανία, η οποία προωθεί τα δικά της συμφέροντα που (στην περίπτωση των ελληνοτουρκικών) δεν ταυτίζονται με αυτά της Ε.Ε και της Ελλάδας.
Τελευταία επιβεβαίωση για τον ύπουλο ρόλο της Γερμανίας εν μέσω συνομιλιών (υποτίθεται) για την ειρήνη, είναι η έκδοση NAVTEX από την Τουρκία (στην οποία η Κύπρος απάντησε με ANTINAVTEX ”λόγω κινδύνου ασφάλειας της ναυσιπλοΐας”). όπου η Άγκυρα επαναφέρει το θέμα αμφισβήτησης της ελληνικής ΑΟΖ στην ελληνική Μεσόγειο και διεκδίκησης από την ίδια τουρκικής υφαλοκρηπίδας με βάση το παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο.
Σημειωτέον ότι η τουρκική NAVTEX αναγγέλει επιστημονικές έρευνες από το ερευνητικό σκάφος ARCTIC [12-20 Σεπτεμβρίου] για λογαριασμό της γερμανικής εταιρείας Fugro, η οποία ζήτησε άδεια για την πόντιση καλωδίου τηλεπικοινωνιών (που θα συνδέει Ισραήλ-Κύπρο-Ελλάδα-Ιταλία-Γαλλία) όχι μόνο από την Ελλάδα και την Κύπρο, αλλά και από την Τουρκία (!!!), σαν να αναγνωρίζει τη δικαιοδοσία της στη θαλάσσια ζώνη μεταξύ 28ου-32ου Μεσημβρινού.
Στη δική μας θαλάσσια ζώνη, δηλαδή, που αφήσαμε εκτός ελληνικής κυριαρχίας (αν και σ’ αυτήν ανήκουν η Ν. Ρόδος και το Καστελόριζο), σύμφωνα με την εθνικά ζημιογόνα (όπως αποδείχθηκε) μερική ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία του ’20, αφού οι Τούρκοι — εκμεταλλευόμενοι τη δική μας αβελτηρία — την έκαναν… τουρκική υφαλοκρηπίδα”!!!
Σημειωτέον ότι για την εγκατάλειψη της ύψιστης σημασίας θαλάσσιας ζώνης ανατολικότερα του 28ου Μεσημβρινού ευθύνονται (λόγω υπογραφής μερικής και όχι πλήρους ελληνοαιγυπτιακής συμφωνίας) πρωτίστως ο Νίκος Δένδιας που την υπέγραψε ως υπουργός Εξωτερικών και δευτερευόντως ο Έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης και ο νέος ΥΠΕΞ Γιώργος Γεραπετρίτης, γιατί δεν την έκαναν πλήρη διασφαλίζοντας την ελληνική κυριότητα προ του τουρκικού κινδύνου για τα ως άνω νησιά μας κατά την επίσκεψή τους στην Αίγυπτο πριν από ένα μήνα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου