Είναι πιθανό ότι δισεκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο θεωρούν τη σύγκρουση στην Ουκρανία ως έναν πόλεμο δια «αντιπροσώπων» που διεξάγεται από τις ΗΠΑ εναντίον της Ρωσίας.
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Joe Biden έχει δεσμευτεί να βοηθήσει την επιδίωξη της νίκης της Ουκρανίας «όσο χρειαστεί», χωρίς να προσδιορίσει ποια θα μπορούσε να είναι η τελική λύση.
Ο Ρώσος πρόεδρος Vladimir Putin ερμήνευσε τις προθέσεις των ΗΠΑ ότι σημαίνουν μάχη «μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό».
Αλλά δεν είναι λίγοι οι αναλυτές που θεωρούν ότι μπορεί να κλιμακωθεί η σύγκρουση σε μια μεγάλη και καταστροφική ώστε να μετατραπεί ακόμη και στον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το όριο πιθανότατα θα ξεπεραστεί μόλις εξαπολυθούν τα πυρηνικά όπλα.
Τα στρατιωτικά δόγματα όλων των πυρηνικών δυνάμεων ορίζουν ότι μια τέτοια επίθεση θα δικαιολογούσε μια ανάλογη αντίδραση, χωρίς όμως να αποκλείεται πάντα το ίδιο για μικρότερες προκλήσεις δυνητικά υπαρξιακής φύσης.
Πυρηνικές προειδοποιήσεις
Ο Αμερικανός πρόεδρος Biden είπε ότι «ο κόσμος αντιμετωπίζει τον μεγαλύτερο κίνδυνο πυρηνικού Αρμαγεδδώνα από την Κρίση των πυραύλων της Κούβας το 1962».
Η δήλωση του Biden στις 21 Σεπτεμβρίου 2022, όταν ο Putin προειδοποίησε τη Δύση ότι δεν μπλόφαρε όταν έλεγε ότι θα ήταν έτοιμος να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα για να υπερασπιστεί τη Ρωσία ενάντια σε αυτό που είπε ότι ήταν «πυρηνικός εκβιασμός».
Στις 21 Απριλίου 2021, ο Putin είπε:
Πραγματικά δεν θέλουμε να κάψουμε τις γέφυρες.
Αλλά αν κάποιος μπερδέψει τις καλές μας προθέσεις με αδιαφορία ή αδυναμία και σκοπεύει να κάψει ή ακόμα και να ανατινάξει αυτές τις γέφυρες, πρέπει να γνωρίζει ότι η απάντηση της Ρωσίας θα είναι ασύμμετρη, γρήγορη και σκληρή.
Όσοι βρίσκονται πίσω από προκλήσεις που απειλούν τα βασικά συμφέροντα της ασφάλειάς μας θα μετανιώσουν για όσα έκαναν με τρόπο που δεν έχουν μετανιώσει για τίποτα εδώ και πολύ καιρό.
Ένας άλλος που μίλησε για πυρηνικό πόλεμο ήταν ο πρώην πρόεδρος και πρωθυπουργός της Ρωσίας Dmitry Medvedev, τώρα αναπληρωτής επικεφαλής του Ρωσικού Συμβουλίου Ασφαλείας και ένας από τους κορυφαίους συμβούλους του Putin.
Σχολιάζοντας την πολυδιαφημισμένη αλλά τώρα αποτυχημένη «εαρινή επίθεση» της Ουκρανίας το 2023, ο Medvedev είπε τον Ιούλιο του 2023 ότι εάν η Ουκρανία καταφέρει να καταλάβει ρωσικά κυρίαρχα εδάφη—συμπεριλαμβανομένης της Κριμαίας συν των τεσσάρων περιφερειών (περιοχών) του Ντονμπάς που προσαρτήθηκαν από τη Ρωσία πέρυσι—η Ρωσία «θα έπρεπε να κάνει χρήση πυρηνικών όπλων δυνάμει του Ρωσικού Προεδρικού Διατάγματος».
Αυτό το διάταγμα ανέφερε ότι οποιαδήποτε επίθεση στο ρωσικό έδαφος δικαιολογούσε μια πυρηνική απάντηση.
Την Ημέρα της Χιροσίμα, 6 Αυγούστου 2023, ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Antonio Guterres είπε: «Τα τύμπανα του πυρηνικού πολέμου χτυπούν για άλλη μια φορά.
Η δυσπιστία και ο διχασμός αυξάνονται.
Η πυρηνική σκιά που προέκυψε από τον Ψυχρό Πόλεμο επανεμφανίστηκε».
Ένας ακόμη που έχει προβλέψει τον παγκόσμιο πόλεμο ήταν ο πρώην υπουργός Άμυνας του Ηνωμένου Βασιλείου Ben Wallace.
Στις 19 Μαΐου 2023, προειδοποίησε «ότι το Ηνωμένο Βασίλειο θα μπορούσε να εισέλθει σε άμεση σύγκρουση με τη Ρωσία και την Κίνα τα επόμενα επτά χρόνια και ζήτησε αύξηση των στρατιωτικών δαπανών για την αντιμετώπιση της πιθανής απειλής».
Μιλώντας στους Financial Times του Λονδίνου, ο Wallace είπε ότι «έρχεται μια σύγκρουση με μια σειρά αντιπάλων σε όλο τον κόσμο».
Πιο πρόσφατα, ο ανεξάρτητος σχολιαστής Tucker Carlson, ο οποίος είπε ότι οι ΗΠΑ επιδιώκουν σκόπιμα πόλεμο με τη Ρωσία, παρατήρησε σε μια συνέντευξη του Σεπτεμβρίου 2023 στο The Adam Corolla Show ότι η κυβέρνηση Biden θα προσπαθήσει να παραμείνει στην εξουσία ξεκινώντας έναν «θερμό πόλεμο» με τη Ρωσία πριν από τις εκλογές του 2024.
Ο Carlson υποστήριξε ότι οι ΗΠΑ ήταν «ήδη σε πόλεμο» με τη Ρωσία στην Ουκρανία. Και πρόσθεσε: «Δεν νομίζω ότι θα το κερδίσουμε».
Εν τω μεταξύ, η νέα γενιά βαλλιστικών πυραύλων Sarmat της Ρωσίας, ικανοί να φέρουν δέκα ή περισσότερες πυρηνικές κεφαλές, έχουν αναπτυχθεί για μάχιμες θέσεις.
Φυσικά, τώρα πρέπει να περιμένουμε και να δούμε εάν η πρόσφατη ενέργεια των Ρεπουμπλικανών της Βουλής για την έναρξη έρευνας παραπομπής κατά του Biden, μαζί με την επιδείνωση της υγείας του, άσκησαν αρκετή πίεση ώστε να τον αναγκάσει στην αναβολή οποιωνδήποτε αμετάκλητων αποφάσεων.
Αλλά τροφοδοτούν τους φόβους του Carlson οι δηλώσεις της αναπληρώτριας υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Victoria Nuland σε ένα βίντεο του Σεπτεμβρίου που υποστηρίζει τα ουκρανικά πλήγματα κατά της ρωσικής επικράτειας.
Η Nuland είπε ότι ένας «άξονας» της στρατηγικής των ΗΠΑ είναι να «θέσουν σε κίνδυνο ορισμένα από τα πιο πολύτιμα περιουσιακά στοιχεία της Ρωσίας».
Αυτό έρχεται καθώς οι ΗΠΑ σχεδιάζουν να στείλουν τακτικά συστήματα πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς Στρατού (ATACMS) στην Ουκρανία, με τη Γερμανία να υπόσχεται πυραύλους Jupiter, και καθώς το Ηνωμένο Βασίλειο σχεδιάζει να στείλει μαχητικά RAF στη Μαύρη Θάλασσα.
Ο Ρώσος υπουργός Άμυνας Sergey Shoigu είπε τον Ιούνιο του 2023 ότι η χρήση όπλων που προμηθεύονται από τη Δύση για την πραγματοποίηση τέτοιων επιθέσεων «θα σήμαινε την πλήρη εμπλοκή των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ηνωμένου Βασιλείου στη σύγκρουση».
Είχε δίκιο λοιπόν ο Biden;
Πλησιάζει ο πυρηνικός Αρμαγεδδών;
Ή μήπως σήμερα είναι απλώς «μπλόφα;»
75 χρόνια σύγκρουσης
Φυσικά, ο πιθανός πυρηνικός πόλεμος μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας, ειδικά στην προηγούμενη επανάληψη του ως Σοβιετική Ένωση, δεν είναι κάτι καινούργιο.
Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος μόλις είχε τελειώσει πριν φυσιογνωμίες όπως ο Winston Churchill και ο αμερικανός τραπεζίτης Bernard Baruch αρχίσουν να ανησυχούν για την ύπαρξη ενός «σιδηρού παραπετάσματος» σε όλη την Ευρώπη και την έναρξη ενός «Ψυχρού Πολέμου».
Αλλά ακόμη και πριν ξεκινήσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, η κυβέρνηση Roosevelt αποδέχτηκε τη σύσταση μελετών από το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων, που χρηματοδοτήθηκε από το Ίδρυμα Rockefeller, ότι οι ΗΠΑ θα έπρεπε να στοχεύουν στη μεταπολεμική παγκόσμια στρατιωτική κυριαρχία.
Σημειώστε ότι δεν υπήρχε τίποτα στο Σύνταγμα των ΗΠΑ που να υποστηρίζει έστω και εξ αποστάσεως έναν τέτοιο στόχο.
Το πιο κοντινό που θα μπορούσαν να είχαν έρθει οι ΗΠΑ ήταν ο μύθος του «Προφανούς πεπρωμένου» που κάποτε παρείχε την ιδεολογία για επέκταση από ακτή σε ακτή. δηλ. «από θάλασσα σε θάλασσα».
Στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, με τη Βρετανική Αυτοκρατορία να καταρρέει και την Ευρώπη σε ερείπια, υπήρχαν δύο ξεκάθαροι νικητές: οι ΗΠΑ και η Σοβιετική Ένωση.
Η αποδεκτή λογική των σχεδιαστών των ΗΠΑ υπαγόρευε τώρα ότι οι τελευταίοι πρέπει να φύγουν.
Λέγεται ότι ο Stalin ζήτησε να ενταχθεί στο νεοσύστατο ΝΑΤΟ αλλά απορρίφθηκε.
Απάντησε σχηματίζοντας το Σύμφωνο της Βαρσοβίας.
Η μεταπολεμική αντιπαράθεση είχε αρχίσει και, 75 χρόνια μετά, δεν έχει τελειώσει.
Με τους Σοβιετικούς να κατηγορούνται ότι υποδαυλίζουν αριστερές επαναστάσεις σε όλο τον κόσμο, ο στρατός των ΗΠΑ σχεδιάζει από τότε μια κούρσα πυρηνικών μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας.
Ενώ ο στρατός επιζητούσε ένα ευνοϊκό πλεονέκτημα για ένα πρώτο πυρηνικό χτύπημα, ο καθημερινός στόχος εργασίας προς τους Σοβιετικούς ήταν ο «περιορισμός».
Εν τω μεταξύ, οι ΗΠΑ ξεκίνησαν τη δική τους μακρά ιστορία παραγωγής πραξικοπημάτων φιλικά προς τα συμφέροντά τους με την ανατροπή των κυβερνήσεων από τη CIA στο Ιράν το 1953 και στη Γουατεμάλα το 1954.
Το 1956, ο υπουργός Εξωτερικών του Eisenhower, John Foster Dulles, διακήρυξε μια πολιτική των ΗΠΑ για την «ακραία διπλωματία».
Μιλώντας για το ενδεχόμενο ενός πυρηνικού πολέμου σε μια συνέντευξη στο περιοδικό Life, είπε: «Αν φοβάσαι να φτάσεις στο χείλος του γκρεμού, έχεις χαθεί».
Το 1961, ο Πρόεδρος John F. Kennedy φαινόταν να κοιτάζει τον Σοβιετικό πρωθυπουργό Nikita Khrushchev σχετικά με την προγραμματισμένη εγκατάσταση πυρηνικών όπλων στην Κούβα.
Άγνωστο δημοσίως, ο JFK είχε ήδη αποσύρει τα πυρηνικά των ΗΠΑ από την Τουρκία.
Πόλεμοι δια αντιπροσώπων
Ούτε οι πόλεμοι μεσολάβησης είναι κάτι νέο.
Ξεκίνησαν με τον πόλεμο της Κορέας.
Φυσικά, υπήρχαν εμπλοκές των ΗΠΑ, αλλά η Βόρεια και η Νότια Κορέα πολέμησαν επίσης μεταξύ τους με τη Ρωσία/Κίνα και τις ΗΠΑ/ΟΗΕ να στηρίζουν τις πλάτες του καθενός αντίστοιχα.
Ο πόλεμος του Βιετνάμ διεξήχθη με τα στρατεύματα και τα όπλα των ΗΠΑ να βοηθούν τους Νοτιοβιετναμέζους ενάντια στο καθεστώς του Ανόι που υποστηρίζεται από τη Ρωσία και τον σύμμαχό του, το Βιετ Κονγκ του Νοτίου Βιετνάμ.
Η σύγκρουση στην Κορέα έφτασε σε αδιέξοδο. Στο Βιετνάμ… χαμός.
Αλλά υπήρξε αλλαγή.
Ο JFK κινήθηκε για να φέρει επανάσταση στη συζήτηση με τη διάσημη πλέον πρότασή του για την παγκόσμια ειρήνη που παρουσιάστηκε στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο στις 10 Ιουνίου 1963.
Στη Σοβιετική Ένωση, ο Khrushchev κατήγγειλε τον Stalin και πρότεινε μια νέα εποχή «Ειρηνικής Συνύπαρξης» με τη Δύση.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ο Πρόεδρος Richard M. Nixon και ο σύμβουλός του για την εθνική ασφάλεια, Henry Kissinger, επεδίωξαν την άμβλυνση με τους Σοβιετικούς μαζί με το εποχικό άνοιγμά τους στην Κίνα.
Ο ρόλος Reagan
Η προσέγγιση με τους Σοβιετικούς υπονομεύτηκε από τη στρατιωτική συσσώρευση του Reagan τη δεκαετία του 1980 και τα ψέματα περί σοβιετικής υπεροχής που διαδόθηκαν από την Επιτροπή για τον Τρέχον Κίνδυνο.
Οι ΗΠΑ δημιούργησαν επίσης τους Μουτζαχεντίν για να επιτεθούν στη σοβιετική στρατιωτική παρουσία στο Αφγανιστάν.
Αυτό ήταν μέρος της εμπλοκής του Reagan στους δικούς του πολέμους αντιπροσώπων – που ονομάστηκε «Δόγμα Reagan» – εναντίον αριστερών καθεστώτων στην Ασία, την Αφρική και την Κεντρική Αμερική, με τις υποστηριζόμενες από τις ΗΠΑ «ομάδες θανάτου» στο Ελ Σαλβαδόρ και αλλού.
Ήταν υπό τον Reagan που η φατρία γνωστή ως «Νεοσυντηρητικοί» άρχισε να διεισδύει στον μηχανισμό εθνικής ασφάλειας.
Αυτή περιελάμβανε «τροτσκιστές» διανοούμενους από τη Νέα Υόρκη όπως ο Irving Kristol, του δημοκρατικού γερουσιαστή Henry “Scoop” Jackson, όπως ο Paul Wolfowitz και ο Richard Perle.
Αλλά και αναλυτές της «Ομάδας Β» της CIA, υποστηριζόμενοι από τον επικεφαλής George H.W. Bush, τον Bob Gates, αλλά και ανθρώπους όπως ο «Πατέρας της βόμβας H», Edward Teller.
Στην ίδια ομάδα και οι Donald Rumsfeld και Dick Cheney, οι οποίοι ήταν και υπό τον πρόεδρο Gerald Ford.
Επίσης και ο Διευθυντής της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών του Reagan, William Casey, και πολλές μελλοντικές σκοτεινές προσωπικότητες όπως John Bolton.
Ήταν ο Casey άλλωστε που είπε περίφημα σε μια από τις πρώτες συναντήσεις του προσωπικού του Reagan: «Θα ξέρουμε ότι το πρόγραμμα παραπληροφόρησης έχει ολοκληρωθεί όταν όλα όσα πιστεύει ο αμερικανικός λαός είναι ψευδή».
Αυτή η δήλωση καθόρισε τέλεια το μελλοντικό πρόγραμμα αυτού που αποκαλούμε σήμερα «Deep State» και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που είναι «δορυφόροι», όπως οι New York Times, η Washington Post και το CNN.
Ένα από τα πρώτα μεγάλα έργα της Neocon εξελίχθηκε σε σκάνδαλο, με τον Reagan και τον Αντιπρόεδρο Bush να ισχυρίζονται αμφότεροι άγνοια για ότι συμβαίνει στο Ιράν.
Ο «πόλεμος των άστρων»
Ένα άλλο ήταν το έργο του Reagan – η Πρωτοβουλία Στρατηγικής Άμυνας – που ονομάστηκε «Πόλεμος των Άστρων».
Υποστηριζόμενος ότι προσβλήθηκε από την πυρηνική αντιπαράθεση ΗΠΑ-Σοβιετικής Ένωσης, όπου η ειρήνη εξασφαλιζόταν μόνο με τη λογική της «Αμοιβαίας Εξασφαλισμένης Καταστροφής», ο Reagan πρότεινε μια αρμάδα «αμυντικών» όπλων στο διάστημα.
Το στρατιωτικό-βιομηχανικό συγκρότημα άδραξε τον «Πόλεμο των Άστρων» ως ένα αφήγημα κερδοφόρων έργων έρευνας και ανάπτυξης που έληξαν όταν ανατινάχθηκε το διαστημικό λεωφορείο Challenger.
Το διαστημικό λεωφορείο μετατρεπόταν σε πλατφόρμα δοκιμών για διαστημικά όπλα, όπως πολλοί είδαν στη NASA.
Μία από τις λαμπρές ιδέες των σχεδιαστών πολέμου ήταν να στείλουν τον πρόεδρο σε τροχιά με το διαστημικό λεωφορείο, από το οποίο θα μπορούσε να διευθύνει με ασφάλεια τις στρατιωτικές επιχειρήσεις.
Ωστόσο, το έργο Star Wars, το οποίο αναβίωσε μόλις τον 21ο αιώνα, παρουσίασε τεράστιο σχεδιασμό σταθμών μάχης στο διάστημα, έξυπνα θεωρητικά διαστημικά όπλα όπως το λέιζερ ακτίνων Χ και συσκευές που αργότερα ονομάστηκαν «ράβδοι από τον Θεό» και μελέτες κόστους-οφέλους που περιελάμβανε υπολογισμούς για το πόσες δεκάδες εκατομμύρια Αμερικανοί θα μπορούσαν να πεθάνουν σε έναν πυρηνικό πόλεμο στο διάστημα εναντίον των Σοβιετικών, επιτρέποντας όμως στις ΗΠΑ να διεκδικήσουν τη νίκη.
Εν τω μεταξύ, μετά τις φρικτές αποκαλύψεις των δολοφονιών της CIA, της ανατροπής των μέσων ενημέρωσης, της δηλητηρίασης υποκειμένων με LSD και άλλων παραπτωμάτων που προέκυψαν από τις ακροάσεις της Εκκλησιαστικής Επιτροπής το 1975, η CIA άρχισε να υποχωρεί στη σκιά.
Υπό τον Reagan δόθηκε η άδεια του National Endowment on Democracy, του οποίου η αποστολή έγινε «έγχρωμες επαναστάσεις» και αργότερα η «Αραβική Άνοιξη».
Εν μέσω της φρίκης, ωστόσο, ο Reagan ήταν ακόμη σε θέση να υπογράψει τη Συνθήκη για τις πυρηνικές δυνάμεις μέσου βεληνεκούς με τον Σοβιετικό πρωθυπουργό Mikhail Gorbachev, μειώνοντας τον αριθμό των πυρηνικών όπλων για πρώτη φορά.
Ο ρόλος Bush
Αλλά τα πράγματα πήραν μια αποφασιστική τροπή προς το χειρότερο υπό τον Πρόεδρο George H.W. Bush με το Δόγμα Wolfowitz του 1992 που αναδιατύπωσε τα παλιά σχέδια CFR για παγκόσμια στρατιωτική κυριαρχία των ΗΠΑ και περιείχε τη δυσοίωνη προειδοποίηση ότι η Ρωσία ήταν το μόνο έθνος στη γη με τη δύναμη να καταστρέψει τις ΗΠΑ.
Μέχρι τώρα, οι ΗΠΑ είχαν ξεκινήσει την επόμενη φάση της παγκόσμιας κατάκτησης με τον πόλεμο του Bush εναντίον του Ιράκ — Καταιγίδα της Ερήμου.
Ο στόχος ήταν ο ολοκληρωτικός στρατιωτικός αποικισμός της Μέσης Ανατολής, με το σχέδιο «Μεγάλο Ισραήλ» τόσο κοντά και αγαπητό στις καρδιές των Νεοσυντηρητικών να είναι προφανής ωφελούμενος.
Ο πόλεμος Ιράν-Ιράκ του 1980-6, με τις ΗΠΑ να εξοπλίζουν και τις δύο πλευρές, αναμφίβολα είχε τους ίδιους υποκείμενους σκοπούς.
Το περίεργο στον χαρακτηρισμό της Ρωσίας ως του χειρότερου εχθρού που ονομάστηκε στο Δόγμα Wolfowitz ήταν ότι ένα χρόνο νωρίτερα, η Σοβιετική Ένωση είχε καταρρεύσει, παύοντας να υπάρχει το 1991, με τα γεράκια των ΗΠΑ να δηλώνουν ότι ο Ψυχρός Πόλεμος είχε τελειώσει και ότι οι ΗΠΑ είχαν κερδίσει.
Το συμπέρασμά τους ήταν ότι η στρατιωτική συσσώρευση του Reagan είχε αναγκάσει τη σοβιετική οικονομία να γίνει αποδεκτή επειδή δεν μπορούσαν να συμβαδίσουν με τις στρατιωτικές δαπάνες των ΗΠΑ.
Αλλά σε μια συνέντευξη στις 17 Δεκεμβρίου 2022 στην ηλεκτρονική πλατφόρμα ειδήσεων The Duran, ο Jack F. Matlock, πρώην πρεσβευτής των ΗΠΑ στη Σοβιετική Ένωση, είπε ότι «η ιδέα ότι τους εξαντλήσαμε για να νικήσουμε ήταν απολύτως λάθος».
Είπε ότι οι ΗΠΑ «δεν κέρδισαν τον Ψυχρό Πόλεμο».
Είπε ότι η Σοβιετική Ένωση διαλύθηκε επειδή ο Ψυχρός Πόλεμος είχε τελειώσει το 1989 και ότι ήταν ο τοπικός εθνικισμός που τη διέλυσε.
Αλλά εδώ ήταν το πρόβλημα: το Δόγμα Wolfowitz απέδειξε ότι δεν ήταν ο «κομμουνισμός» που ήθελαν να νικήσουν οι ΗΠΑ, καθώς η Ρωσία δεν ήταν πλέον κομμουνιστικό κράτος.
Ο Matlock είπε ότι ο Gorbachev είχε εγκαταλείψει τον κομμουνισμό στην ομιλία του στον ΟΗΕ στις 7 Δεκεμβρίου 1988.
Ούτε οι ΗΠΑ πίεζαν πραγματικά για «δημοκρατία».
Εν μία νυκτί η Ρωσία είχε γίνει πιο δημοκρατική από πολλά από τα αυταρχικά καθεστώτα που υποστήριζαν οι ΗΠΑ σε όλο τον κόσμο εδώ και δεκαετίες, όπως αυτά στη Σαουδική Αραβία και την Τουρκία.
Μάλλον ήταν η Ρωσία ως γεωπολιτικός εχθρός που στόχευαν οι ΗΠΑ.
Η ίδια της την ύπαρξη ως έδαφος, κράτος και πολιτισμός.
Προκειμένου να προωθήσει την ειρήνη με τη Δύση, ο Gorbachev είχε συμφωνήσει στην επανένωση της Ανατολικής και της Δυτικής Γερμανίας ως ένα έθνος και μέρος του ΝΑΤΟ, δεδομένης της συμφωνίας του Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ James Baker ότι το ΝΑΤΟ δεν θα προχωρούσε «μία ίντσα προς τα ανατολικά» από τα γερμανικά σύνορα.
Αυτή η δέσμευση παραβιάστηκε από τους επόμενους τρεις προέδρους – Clinton, Bush ΙΙ και Obama.
Ο βετεράνος πολιτικός των ΗΠΑ George Kennan αντιτάχθηκε στην επέκταση του ΝΑΤΟ, ενώ ο Πρέσβης Matlock την χαρακτήρισε «μεγάλη τραγωδία».
Το «νέο Περλ Χάρμπορ»
Εν τω μεταξύ, η 11η Σεπτεμβρίου, το «νέο Περλ Χάρμπορ» των Νεοσυντηρητικών, παρήγαγε τον «Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας», τον Νόμο Πατριωτών, το Υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας, το στρατιωτικό δόγμα της Κυριαρχίας Πλήρους Φάσματος και τις επιθέσεις στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, και αργότερα η Λιβύη.
Το ιδεολογικό επίκεντρο ήταν η δαιμονοποίηση όλων των πραγμάτων του Ισλάμ.
Το σκεπτικό; «Μισούν τις ελευθερίες μας».
Αλλά το Κίνημα Αλήθειας της 11ης Σεπτεμβρίου άρχισε να ανοίγει τρύπες στην επίσημη θεωρία συνωμοσίας των τρομοκρατών που με την πάροδο του χρόνου έγιναν άβυσσοι.
Η αντι-ισλαμική αφήγηση άρχισε να φθείρεται όταν συσσωρεύτηκε ενάντια στην υπερβολική δολοφονία του αμερικανικού στρατού, στους θαλάμους βασανιστηρίων της CIA, στην άχρηστη δαπάνη τρισεκατομμυρίων δολαρίων για πυροβολισμούς κατά των βοσκών κατσίκας, στην απουσία οποιουδήποτε στοιχείου για ΟΜΚ στο Ιράκ ή σε συν-συνωμότες οπουδήποτε, και η ατελείωτη διαμάχη του Ισραήλ με τους Παλαιστίνιους.
Η επιστροφή της Ρωσίας
Τώρα η ίδια η Ρωσία είχε αρχίσει να παίρνει θέση.
Στη Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου το 2007, ο Putin αμφισβήτησε την προσπάθεια των ΗΠΑ να επιτύχουν ηγεμονία μέσω της δημιουργίας ενός «μονοπολικού» κόσμου «στον οποίο υπάρχει ένας κύριος, ένας κυρίαρχος».
Είπε, «στο τέλος της ημέρας αυτό είναι καταστροφικό».
Δεν υπήρξε ποτέ καμία ένδειξη ότι ο Putin, κάνοντας τη δήλωσή του στο Μόναχο ή αργότερα, είχε πρόθεση να αποκαταστήσει τη σοβιετική «αυτοκρατορία».
Αλλά ήταν απολύτως αποφασισμένος να διατηρήσει την κυριαρχία και την ασφάλεια της Ρωσίας παρά τη διακηρυγμένη πρόθεση φατριών στη Δύση να διαλύσουν το έδαφος της Ρωσίας και να αποκτήσουν τον έλεγχο των πόρων της.
Είχε επίσης εκφράσει τη λύπη του για το γεγονός ότι με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, 25 εκατομμύρια Ρώσοι είχαν μείνει έξω από αυτό που ήταν τώρα ένα ενοποιημένο και ισχυροποιούμενο έθνος-κράτος, συνδυάζοντας μια πληθώρα φυλών, γλωσσών και θρησκειών.
Ο «Πόλεμος κατά του τρόμου» κατέληξε να είναι μια τραγική αποτυχία.
Έτσι, τώρα τα δυτικά κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης άδραξαν την επόμενη μεγάλη ευκαιρία τους παρουσιάζοντας τον Putin ως τον κακό τύπο, ακόμη πιο «αυταρχικό» και «κακό» είτε από τον Saddam Hussein είτε από τον Osama bin Laden.
Αλλά θα είχαν κάνει το ίδιο οποιοσδήποτε κι αν ήταν πρόεδρος της Ρωσίας – ένας απαίσιος, τυραννικός με φτερά, που επιτίθεται στη δημοκρατία, την ελευθερία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και, ναι, τον «Νέο Αμερικανικό Αιώνα» που είχαν ονειρευτεί οι Νεοσυντηρητικοί.
Ουκρανία – Το σταυροδρόμι
Τώρα οι ΗΠΑ, με τους Νεοσυντηρητικούς σταθερά εδραιωμένους στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ και αλλού, περικύκλωσαν τη Ρωσία με στρατιωτικές βάσεις και επιτέθηκαν στην περίμετρο της με έγχρωμες επαναστάσεις στη Γεωργία, την Ουκρανία και την Κιργιζία, μετά τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000.
Στη συνέχεια, ο Πρόεδρος Barack Obama τοποθέτησε το σύστημα πυραυλικής άμυνας Aegis στην Πολωνία και τη Ρουμανία με τη δυνατότητα να ενεργοποιήσει πυραύλους που θα μπορούσαν να φτάσουν στη Μόσχα με πυρηνικές κεφαλές σε έξι λεπτά.
Η συζήτηση ήταν επίκαιρη για ένα πιθανό χτύπημα «αποκεφαλισμού» κατά της ρωσικής ηγεσίας.
Τελικά, το 2014, με επικεφαλής τη Victoria Nuland και τον Αντιπρόεδρο Joe Biden, οι ΗΠΑ υποκίνησαν πραξικόπημα στην Ουκρανία με τη βοήθεια πληρωμένων ελεύθερων σκοπευτών για να εκδιώξουν έναν πρόεδρο φιλικό προς τη Ρωσία και την αντικατάστασή του με μια νεοναζιστική χούντα που έβαλε την Ουκρανία σε πολεμική βάση.
Σε απάντηση, η Ρωσία προσάρτησε τη χερσόνησο της Κριμαίας, όπου η Σεβαστούπολη είναι η έδρα του στόλου της στη Μαύρη Θάλασσα, με 85% λαϊκή έγκριση, ενώ οι επαρχίες Donetsk και Lugansk της ανατολικής Ουκρανίας, εθνικά-ρωσικά, διακήρυξαν ανεξαρτησία.
Τελικά, μετά από οκτώ χρόνια ουκρανικών προκλήσεων, τον θάνατο από ουκρανικό βομβαρδισμό περισσότερων από 10.000 αμάχων του Ντονμπάς και την προδοσία της Γερμανίας και της Γαλλίας που δεν τήρησαν τις συμφωνίες του Μινσκ που είχαν εγγυηθεί, η Ρωσία εισήλθε στην Ουκρανία με τις στρατιωτικές της δυνάμεις τον Φεβρουάριο του 2022.
Η σύγκρουση είναι σε εξέλιξη, μια σύγκρουση που κερδίζει η Ρωσία.
Οι κυρώσεις υπό τις ΗΠΑ κατά της Ρωσίας απέτυχαν να ρίξουν την οικονομία της ούτε να αναγκάσουν την αλλαγή καθεστώτος κατά του Putin.
Ωστόσο, κάθε οπισθοδρόμηση της Ουκρανίας στο πεδίο της μάχης ακολουθήθηκε από περισσότερα όπλα και χρήματα που προμήθευσαν στο καθεστώς του Volodymyr Zelensky οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γερμανία, η Γαλλία και άλλα μέλη του ΝΑΤΟ.
Αλλά ποιος καλούσε για πυρ;
Τον Μάρτιο του 2022, Ρώσοι και Ουκρανοί διαπραγματευτές κατέληξαν σε συμφωνία για μια δοκιμαστική διευθέτηση σε συναντήσεις στην Κωνσταντινούπολη.
Στη συνέχεια, ο πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου Boris Johnson έσπευσε στο Κίεβο για να παρακινήσει τον Zelensky να διαλύσει τη συμφωνία και να συνεχίσει τον πόλεμο.
Η δυτική κλιμάκωση έχει συμπεριλάβει βαρέα άρματα μάχης και άλλα όπλα αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων στην Ουκρανία, μαζί με πυρομαχικά διασποράς και βλήματα απεμπλουτισμένου ουρανίου.
Υπήρξαν επιθέσεις με μη επανδρωμένα αεροσκάφη στην ίδια τη Ρωσία και στην Κριμαία.
Αλλά η ουκρανική αντεπίθεση έχει καταρρεύσει, με τις εικασίες να αυξάνονται για μια μεγάλη ρωσική αντεπίθεση, πιθανώς να αποκόπτει ακόμη και την Ουκρανία από τη Μαύρη Θάλασσα.
Οι επόμενες ημέρες
Έχουμε κάνει πλέον τον κύκλο.
Οι προειδοποιήσεις από την Ουάσιγκτον συνεχίζονται ότι ο Putin θα ήταν καλύτερα να μην είχε πυρηνικά, κάτι που μπορεί να διαβαστεί ως πρόσκληση να το κάνει.
Αυτή είναι προφανώς μια νέα φάση αιχμής που θα μπορούσε να δώσει στις ΗΠΑ ένα πρόσχημα για να κινηθούν στον πυρηνικό πόλεμο.
Εν τω μεταξύ, οι ΗΠΑ κατανοούν ότι δεν θα μπορούσαν σε καμία περίπτωση να αμφισβητήσουν τη Ρωσία σε έναν συμβατικό πόλεμο, ακόμη και όταν ολόκληρη η συμμαχία του ΝΑΤΟ έχει ενεργοποιηθεί.
Ακόμη και τότε, ο διχασμός εντός του ΝΑΤΟ και η απουσία επαρκούς στρατιωτικής δύναμης οπουδήποτε στην Ευρώπη το καθιστούν αδύνατο προς το παρόν.
Ο βετεράνος στρατιωτικός αναλυτής Scott Ritter γράφει στο Sputnik News στις 21 Σεπτεμβρίου 2023, ότι ακόμη και αν οι ΗΠΑ ενεργοποιούσαν ολόκληρη τη στρατιωτική τους δύναμη που βρίσκεται στην Ευρώπη εναντίον της Ρωσίας, θα ηττηθούν μέσα σε μία έως δύο εβδομάδες εντατικής μάχης.
Η μόνη εναλλακτική λύση θα ήταν τότε να ενεργοποιηθεί μια γιγάντια αερομεταφορά πρόσθετων δυνάμεων στην Ευρώπη με αεροπλανοφόρα των ΗΠΑ να προκαλούν καταστροφή καθ’ οδόν.
Αδύνατο.
Υπάρχουν πλέον ενδείξεις ότι οι ΗΠΑ μπορεί να πιέζουν την Ουκρανία να συμφωνήσει σε μια κατάπαυση του πυρός, με ένα «πάγωμα» σύμφωνα με τις γραμμές της κορεατικής διευθέτησης.
Αλλά όλα αυτά θα ήταν να προσωρινά, πιθανώς μέχρι μετά τις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ του 2024, που πιθανότατα θα προηγηθούν εκλογές στην Ουκρανία τον Μάρτιο.
Δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι οι ΗΠΑ είναι έτοιμες να παραδεχτούν μια ρωσική νίκη που συνεπάγεται την επανασχεδίαση του ευρωπαϊκού μηχανισμού ασφαλείας με τη Ρωσία ένα σε σεβαστό μέρος.
Η ουκρανική κυβέρνηση κάνει λόγο για μια «μακροπρόθεσμη» σύγκρουση που θα διαρκέσει δεκαετίες.
Επομένως, δεν υπάρχει τρόπος να αποφευχθεί ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία τελειώνει ή να εικασίες για την επόμενη φάση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου