6 Αυγούστου 2022 | Todd Hayen | Διαβάστε το εδώ
Περιμένουμε να ζήσουμε τη "θετική" ζωή; Μια ζωή άρνησης; Αναμένεται να αγνοήσουμε αυτά που λένε οι χιλιάδες γιατροί, επιστήμονες, ερευνητές, για τα εμβόλια, τις επιπτώσεις της επακόλουθης πείνας, τη διακοπή του ανοσοποιητικού συστήματος, τη διακοπή του εφοδιασμού με τρόφιμα, τον ανεξέλεγκτο πληθωρισμό, την έλλειψη καυσίμων και την παγκόσμια αναταραχή;
Αναμένεται να αγνοήσουμε τις προβλέψεις καταστροφής των οικονομολόγων, ιολόγων, εμβολιολόγων, γιατρών, ερευνητών και πολιτικών αναλυτών του κόσμου; Προφανώς ναι.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Νομίζω ότι οι περισσότεροι από εμάς έχουμε εξετάσει την όλη κατάσταση αρκετά ώστε να έχουμε κάποιες καλές απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα. Επιτρέψτε μου να σας δώσω μερικές ακόμα. Οποιαδήποτε διαταραχή ή αντίφαση στην "ευτυχισμένη ζωή" θα θεωρηθεί ανεπιθύμητη εισβολή. Φαίνεται ότι αυτό είναι μάλλον πιο συνηθισμένο στις πλήρως ανεπτυγμένες χώρες ("πλήρως ανεπτυγμένη" είναι αμφισβητήσιμος χαρακτηρισμός).
Η ζωή είναι λίγο πολύ καλή στη Δύση (ή στο μεγαλύτερο μέρος της), αν λάβετε υπόψη σας μια ατελείωτη πληθώρα "πραγμάτων" για να αποκτήσετε, να φάτε, να κοιτάξετε, να "αποκτήσετε" (ή τώρα, να "νοικιάσετε"). Πόσο ευτυχισμένοι μπορούμε να είμαστε!
Να δουλεύουμε για εκείνο το μεγάλο σπίτι (που σύντομα θα είναι προσιτό μόνο στην ελίτ, αλλά μπορούμε πάντα να λέμε "να δουλεύουμε για εκείνο το μικρό διαμέρισμα που θα νοικιάσουμε")- να παίρνουμε το νεότερο μοντέλο smartphone όταν βγει, να περιμένουμε με ανυπομονησία την ετήσια αύξηση ώστε να μπορούμε να αγοράσουμε και να καταναλώσουμε περισσότερα "πράγματα". Μπορούμε επίσης να έχουμε υγειονομική περίθαλψη όταν τη χρειαζόμαστε (καθώς οι περισσότερες εύπορες χώρες, αλλά και οι λιγότερο εύπορες χώρες, έχουν εθνική υγειονομική περίθαλψη).
Καταλαβαίνετε την εικόνα.
Ποιος θέλει να τα βάλει με αυτό; Σίγουρα, υπάρχουν μερικά παράπονα εδώ και εκεί. Ίσως μερικοί δυσαρεστημένοι να διαμαρτύρονται για την απώλεια όλο και περισσότερης ελευθερίας όσο περνούν τα χρόνια. Και πραγματικά δεν υπάρχει πια κάτι που ονομάζεται "ιδιωτικότητα", τουλάχιστον την τελευταία φορά που κοίταξα δεν υπήρχε.
Και τι γίνεται με το να είσαι "σκλάβος του συστήματος", με την εκπαίδευση που έχει σχεδιαστεί για να κατηχεί, όχι να διδάσκει κριτική σκέψη, με το να δουλεύεις όλο και πιο σκληρά, όλο και περισσότερες ώρες για να τα βγάλεις πέρα (που σημαίνει ότι μπορείς να αντέξεις οικονομικά τα σημαντικά πράγματα στη ζωή, όπως ένα ωραίο σπίτι, ωραία τηλέφωνα, ωραία αυτοκίνητα, ωραία ρούχα, διασκεδαστικά ταξίδια).
Ναι, κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας ξανά και ξανά πιστεύοντας ότι μια καλή τριτοβάθμια εκπαίδευση για τα παιδιά μας είναι ένας ευγενής, μη υλιστικός στόχος στη ζωή. Αλήθεια; Λαμβάνοντας υπόψη το πώς μοιάζει η "τριτοβάθμια εκπαίδευση" στις μέρες μας, δεν είμαι πολύ σίγουρος για αυτόν τον τρόπο σκέψης.
Εδώ τα πάμε αρκετά καλά, αν τα λάβουμε όλα υπόψη. Πολλοί από εμάς έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου και πιστεύουν ότι η μόνη αληθινή αξία στη ζωή είναι η υλική. Εγώ ξέρω ότι είμαι. Είμαι εξίσου ένοχος με τον επόμενο άνθρωπο που πέφτει σε αυτό, και επίσης κρατιέμαι από αυτό με τη λαβή μιας χελώνας που αρπάζει (τι είναι αυτό;).
Νομίζω ότι το να ζεις εκτός δικτύου είναι μια ρομαντική ιδέα, αλλά δεν είμαι σίγουρος πόσο άνετα θα ήμουν. Αυτό είναι, έτσι δεν είναι; Άνεση; Εμείς οι άνθρωποι του 21ου αιώνα δεν είμαστε πολύ χοντρόπετσοι, έτσι δεν είναι; Τουλάχιστον οι περισσότεροι από εμάς δεν είναι, εγώ είμαι ένας από αυτούς. Σκεφτόμουν τις προάλλες ενώ ήμουν ξαπλωμένος στο γρασίδι, με το κεφάλι της γυναίκας μου στο στομάχι μου, κοιτάζοντας ψηλά μέσα από τα δέντρα πόσο γαλήνια ένιωθα.
Η ψυχή μου τουλάχιστον ένιωθε γαλήνια.
Η πλάτη μου πονούσε στο ανώμαλο έδαφος, το κεφάλι της γυναίκας μου έσκαβε στα πλευρά μου και μια αποικία μυρμηγκιών σερνόταν στο πόδι μου. Σκέφτηκα τους ανθρώπους της εποχής των πρωτοπόρων και πόσο σκληροί πρέπει να ήταν για να αντέχουν όλα όσα έπρεπε να αντέξουν -με δέρμα κυριολεκτικά σαν πετσί, δεν θα πρόσεχαν καν τα ζωύφια να σέρνονται πάνω τους.
Τώρα, δεν λέω ότι όλα τα προβλήματά μας οφείλονται στα αδύναμα φυσικά χαρακτηριστικά μας, αλλά νομίζω ότι αυτό χρησιμεύει ως μια χρήσιμη μεταφορά. Δεν έχουμε γίνει μόνο σωματικά δειλοί, αλλά και διανοητικά δειλοί, ακόμα και πνευματικά δειλοί.
Τώρα, πριν κάποιοι από εσάς τσαλακωθούν, δεν μιλάω για όλους σας (για μένα, ναι, αλλά όχι για όλους εσάς που διαβάζετε αυτό το κείμενο). Πιστεύω ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν κάνει πραγματικά μια προσπάθεια να μην παρασυρθούν σε αυτόν τον παράλογο και απάνθρωπο τρόπο ύπαρξης - οπότε, περισσότερη δύναμη σε εσάς. Σας θαυμάζω, και γνωρίζω προσωπικά μερικούς από εσάς, και ευχαριστώ τον Θεό που είστε εδώ. Εργάζομαι σκληρά για να σας ακολουθήσω.
Θα τολμήσω να πω, όμως, ότι τα πρόβατα αποτελούν την πλειοψηφία. Αυτή η πλειοψηφία των προβάτων θα ήθελε εμείς, όσοι βρισκόμαστε από την άλλη πλευρά του φράχτη των προβάτων, να το βουλώσουμε και να κλείσουμε τα μάτια μας και να "αφήσουμε τα πράγματα όπως έχουν" - μην ταράζετε τα νερά, παρακαλώ, αλλιώς θα είμαστε τρομερά δυστυχισμένοι.
Οπότε, αρνηθείτε το. Αρκετά εύκολο. Εμείς οι "ψεκασμένοι" φαίνεται να πιστεύουμε ότι ακόμα κι αν η ζωή φαίνεται απλή και ευχάριστη τώρα, αν δεν αντισταθούμε σε αυτή την τυραννία που βιώνουμε με τόσο άγριους και υπέροχους τρόπους, θα καταλήξουμε να μην είμαστε πράγματι πολύ ευτυχισμένοι. Αλλά έχουμε δίκιο σε αυτή την υπόθεση; Σίγουρα, αν μας μεταφέρουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης για να μας βασανίσουν και τελικά να μας δηλητηριάσουν, δεν θα είμαστε πολύ ευτυχισμένοι, αλλά αυτό θα συμβεί μόνο σε όσους δεν συμμορφώνονται ή σε όσους ξεχωρίζουν για οποιονδήποτε λόγο ως μη "ανήκοντες" και μη "επιθυμητούς".
Πόσες φορές έχουμε όλοι ακούσει τύπους-πρόβατα να λένε: "Δεν έχω τίποτα να κρύψω, δεν έκανα τίποτα κακό, δεν θα μπλέξω σε μπελάδες" (αφού ο τραπεζικός μου λογαριασμός εδώ στον Καναδά έκλεισε λόγω μιας μικρής δωρεάς που έκανα στο κονβόι των φορτηγατζήδων, μερικά στενά μέλη της οικογένειάς μου το είπαν αυτό - υπονοώντας ότι αν είχα τηρήσει τη γραμμή και δεν είχα κάνει δωρεά σε μια προφανώς ανατρεπτική ομάδα δεν θα είχα μπλέξει... καλά έκανα, ε;) Άρνηση.
Γιατί, λοιπόν, στον τίτλο αυτού του άρθρου, έβαλα τη μισαλλοδοξία ως συνοδοιπόρο της άρνησης;
Είμαι βέβαιος ότι μπορείτε να καταλάβετε πώς η μισαλλοδοξία συμβαδίζει με την άρνηση. Μια απλή παραίνεση "να συμμορφωθούμε με το πρόγραμμα, αλλιώς θα μπλέξουμε όλοι σε μπελάδες" είναι μια πρώτη προσπάθεια να μπουν όλοι σε τάξη. Αν αυτό δεν πετύχει, η μισαλλοδοξία μπαίνει στο προσκήνιο. Στις μέρες μας βλέπουμε ξεκάθαρα τη μισαλλοδοξία για τον αντίθετο λόγο, τις ιατρικές απόψεις και την επιστημονική συζήτηση. "Κάντε ό,τι λέει το αφεντικό, παιδιά!"
Ως αποτέλεσμα, ο καθένας από τη δική μας πλευρά του φράχτη (ζητώ συγγνώμη από όσους διαβάζουν και δεν επιθυμούν να θεωρηθούν σε αυτή την "πλευρά" ενός φράχτη, οποιουδήποτε φράχτη) γίνεται ηλίθιος, αρνητής της επιστήμης, μη έξυπνος, μη ενημερωμένος κ.λπ. Αυτή η μισαλλοδοξία είναι τόσο έντονη- σχεδόν κάθε μικροσκοπική απόχρωση σκέψης που δεν συμβαδίζει 100% με την κοσμοθεωρία του παραδείγματος των προβάτων απορρίπτεται και γελοιοποιείται.
Έτσι, η άρνηση της αλήθειας, ή ενός συγκεκριμένου τρόπου σκέψης, είναι η πρώτη. Και μόλις αυτό οριστεί, οτιδήποτε είναι αντίθετο ή απειλεί αυτή την αρνηθείσα πραγματικότητα είναι δυσανεκτικό.
Το θλιβερό εδώ είναι ότι το βλέπω αυτό και στην πλευρά της στρουθοκαμήλου. Φαίνεται ότι δεν είμαστε καλύτεροι στο να συζητάμε θέματα στα οποία διαφωνούμε από τους χειρότερους των προβάτων (και πάλι, είμαι ένοχος για αυτό και εγώ ο ίδιος κατά καιρούς, και δεν είναι όλοι μισαλλόδοξοι).
Δεν φαίνεται να υπάρχει καμία ανοχή και εδώ.
Όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια διαφορετική άποψη για κάτι που θεωρούμε ως αλήθεια, συχνά δεν απαντάμε με ένα, "έι αδελφέ (ή αδελφή) δεν συμφωνώ απόλυτα με αυτό που μόλις είπες (ή έγραψες), τι θα έλεγες για..." ή, "έι αδελφέ (ή αδελφή) δεν νομίζω ότι έχεις σωστά τα γεγονότα σου εκεί, δεν έχεις ακούσει...". Αντ' αυτού είναι ένα "έι ρε ηλίθιε, δεν ξέρεις τι λες!" ή κάποια άλλη ad hominem προσβολή που δεν έχει καμία σχέση με τη δήλωση που συζητείται.
Αυτό με προβληματίζει αρκετά, και νομίζω ότι είναι απόλυτη ανάγκη όλοι εμείς που θα μείνουμε όρθιοι μετά τον καπνό αυτής της παγκόσμιας παραφροσύνης να έχουμε τη δυνατότητα να συζητάμε τα τρέχοντα θέματα με ευγένεια και ευπρέπεια. Ναι, κάποιοι άνθρωποι δεν γνωρίζουν τόσα πολλά όσα άλλοι, αλλά αντί να επιτίθεστε στον χαρακτήρα και την ακεραιότητά τους ως ανθρώπινα όντα, να είστε εκεί για να τους υποστηρίξετε και να τους εκπαιδεύσετε.
Και τις περισσότερες φορές, η διαφωνία έγκειται στην ερμηνεία και στην άποψη. Αυτά είναι πράγματα που μπορούν πράγματι να συζητηθούν, αλλά χωρίς να επιτίθεστε στο άτομο που δηλώνει την αντίθετη άποψη. Αυτό είναι μισαλλοδοξία, και είναι ακριβώς αυτό που κατηγορούμε όσους αγοράζουν αυτή την κυρίαρχη αφήγηση.
Ας σταθούμε όλοι στο ύψος των περιστάσεων και ας φερθούμε στους συναδέλφους μας, τους αδέλφους-πρόβατα, με σεβασμό και προσοχή.
Δικτυογραφία:
Denial and Intolerance: Strange Bedfellows – OffGuardian
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου