26 Ιουνίου 2023 | Paul Cudenec | Διαβάστε το εδώ
Γιατί είναι τόσο διαβόητα δύσκολο να εφαρμοστεί μια ακριβής και γενικά αποδεκτή πολιτική ετικέτα στην κοινωνία στην οποία ζούμε σήμερα;
Επισήμως, στη Δύση υποτίθεται ότι εξακολουθούμε να βρισκόμαστε σε κατάσταση δημοκρατίας, αν και καθώς τα δικαιώματα και οι ελευθερίες μας εξαφανίζονται ραγδαία και η εξουσία των μη εκλεγμένων παγκόσμιων δικτύων γίνεται όλο και πιο κραυγαλέα, αυτό μοιάζει πλέον με αρρωστημένο αστείο.
Πολλοί από εμάς χρησιμοποιούν εδώ και καιρό τον όρο καπιταλισμός για να περιγράψουν την υπάρχουσα κατάσταση, έχοντας πλήρη επίγνωση ότι ο καπιταλισμός εξαρτάται από την εξουσία του κράτους για να επιβάλει την κυριαρχία του, αλλά επειδή τόσοι πολλοί προφανώς θεωρούν ότι ο καπιταλισμός περιγράφει την ελεύθερη επιχειρηματικότητα σε αντίθεση με τον κρατικό έλεγχο και βλέπουν την τρέχουσα πραγματικότητα ως κάτι διαφορετικό από τον "καθαρό" καπιταλισμό, η ετικέτα προκαλεί πάντα αντιρρήσεις.
Οι επιθέσεις στη μεσαία τάξη, τις μικρές επιχειρήσεις και την ιδιωτική ιδιοκτησία χαμηλού επιπέδου που εξαπολύονται στο πλαίσιο της Μεγάλης Επανεκκίνησης δίνουν πυρομαχικά σε όσους θεωρούν ότι αντιπροσωπεύει την άνοδο του κομμουνισμού. Αλλά ο "καθαρός" κομμουνισμός (ο οποίος, όπως και ο "καθαρός" καπιταλισμός, μάλλον δεν έχει υπάρξει ποτέ), δεν θα μπορούσε να ισοδυναμεί με την κυριαρχία των υπερπλουσίων επί του λαού, οπότε η ετικέτα δεν είναι χρήσιμη.
Εδώ και αρκετά χρόνια, εγώ και άλλοι έχουμε επιστήσει την προσοχή στους στενούς παραλληλισμούς μεταξύ του σύγχρονου κρατικού-εταιρικού ολοκληρωτισμού και του ιστορικού φασισμού. Για μένα, αυτή η εξίσωση επιβεβαιώνεται απλώς από το γεγονός ότι κηρύσσεται απαράδεκτη, ακόμη και προσβλητική, από την εξουσία και ότι συχνά χρησιμοποιούν τον ίδιο όρο για να συκοφαντήσουν τους αντιφρονούντες. Ωστόσο, δέχομαι την άποψη ότι ο φασισμός ήταν απλώς μια συγκεκριμένη μορφή μιας εξελισσόμενης οντότητας και ότι οι προφανείς επιφανειακές διαφορές μεταξύ των καθεστώτων του Χίτλερ και του Μουσολίνι και της σημερινής Woke World Order καθιστούν τον χαρακτηρισμό συγκεχυμένο για κάποιους και συνεπώς όχι καθολικά πειστικό.
Κάποιοι ομοϊδεάτες παρατηρητές προτιμούν να χρησιμοποιούν τον όρο τεχνοκρατία και, σίγουρα, η αδιαμφισβήτητη κυριαρχία και ο έλεγχος της Τεχνικής, εις βάρος όλων των ανθρώπινων αξιών, αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό του σημερινού συστήματος. Όμως, για μένα, η έννοια της κυριαρχίας από επιστήμονες και ειδικούς χάνει το βασικό στοιχείο του τι κρύβεται πίσω από αυτή την τεχνοκρατική κυριαρχία. Αν η πραγματική εξουσία βρισκόταν στους τεχνικούς, θα ήμασταν έτοιμοι να τους πιστέψουμε στο λόγο τους, ότι μας κυβερνούν για το κοινό συμφέρον, ή τουλάχιστον για αυτό που νομίζουν ότι είναι το κοινό συμφέρον. Αλλά αυτό απέχει πολύ από το να συμβαίνει, καθώς η Τεχνική είναι ένα εργαλείο της παγκόσμιας άρχουσας τάξης, σχεδιασμένο να διατηρεί και να αυξάνει την εξουσία και τον πλούτο της, χωρίς να λαμβάνει καθόλου υπόψη το κοινό καλό.
Στην πραγματικότητα, το σύστημα σήμερα συνδυάζει στοιχεία από όλες τις ετικέτες που ανέφερα. Είναι η κυριαρχία μιας υπερ-πλούσιας ομάδας που είναι έτοιμη να εγκαταλείψει την επίφαση της "δημοκρατίας" και να χρησιμοποιήσει την Τεχνική της για να επιβάλει ένα παγκόσμιο βιομηχανικό σύστημα σκλάβων που μοιράζεται πολλά από τα χειρότερα χαρακτηριστικά του ιστορικού φασισμού, ενώ κρύβεται πίσω από μια κομμουνιστική, εξισωτική, "πράσινη" πρόσοψη.
Ακόμα και αυτό όμως δεν λέει όλη την ιστορία. Αυτοί οι υπερπλούσιοι δεν είναι πλούσιοι τυχαία ή επειδή εργάζονται σκληρότερα ή καλύτερα από εμάς τους υπόλοιπους.
Είναι πλούσιοι επειδή είναι εγκληματίες, οι οποίοι, όπως η σαπίλα, έχουν καταλάβει σταδιακά ολόκληρη τη δομή των κοινωνιών μας.
Το σύστημα κάτω από το οποίο ζούμε είναι επομένως μια εγκληματοκρατία, η κυριαρχία των εγκληματιών.
Δεν είναι λοιπόν περίεργο που είναι τόσο δύσκολο να βρεθεί η κατάλληλη πολιτική ετικέτα για να κολλήσει κανείς στην παγκόσμια επιχείρησή τους, στη Μεγάλη τους Επιχείρηση - δεν υποκινούνται από κανένα απολύτως σύστημα πεποιθήσεων, παρά μόνο από την αδίστακτη κοινωνιοπαθητική επιδίωξη του προσωπικού τους συμφέροντος.
Οι πολιτικές ιδέες και τα κινήματα είναι γι' αυτούς απλώς μηχανισμοί, μάσκες που φοριούνται και πετιούνται ανάλογα με τις ανάγκες τους, ετικέτες που μπορούν να κολληθούν σε άλλους για να τους διχάσουν, να τους αποσπάσουν την προσοχή και να τους εκτρέψουν.
Το ψέμμα είναι πάντα ένα βασικό συστατικό της εγκληματικότητας, πάνω από το απλώς βάναυσο επίπεδο. Είναι, άλλωστε, σημαντικό να μην αποκαλυφθεί!
Ένας συλληφθείς κλέφτης καταστημάτων θα πει συνήθως ότι ξέχασε να πληρώσει πριν φύγει από τις εγκαταστάσεις- ένας έξυπνος διαρρήκτης που συλλαμβάνεται επ' αυτοφώρω να σκαρφαλώνει από το πίσω παράθυρο με την τηλεόρασή σας μπορεί να ισχυριστεί ότι την έβαζε πίσω, έχοντας διώξει τον πραγματικό δράστη- ένας δολοφόνος μπορεί κάλλιστα να δώσει ένα φαινομενικά αδιάσειστο άλλοθι για την εν λόγω νύχτα.
Όταν οι άνθρωποι κάνουν κάτι κακό και στη συνέχεια λένε ψέματα γι' αυτό, εναπόκειται στην κοινωνία να ανακαλύψει την αλήθεια, να αποκαλύψει το ψέμα και στη συνέχεια να δράσει αναλόγως.
Τι συμβαίνει όμως όταν αυτή η κοινωνία διοικείται από τους ίδιους τους εγκληματίες;
Σε μια εγκληματοκρατία, τα ψέμματα των εγκληματιών γίνονται επίσημη αλήθεια.
Επειδή γνωρίζουν ότι αυτά τα ψέμματα είναι τελικά σαθρά και ότι πάντα θα υπάρχουν ερασιτέχνες ντετέκτιβ που θα τα διακρίνουν, κάθε πρόκληση πρέπει να συντρίβεται.
Το gaslighting*** αναπτύσσεται σε τεράστια κλίμακα από τους εγκληματοκράτες για να φιμώσουν τους επικριτές τους που αναζητούν την αλήθεια.
***Σημ.: Η απόπειρα χειραγώγησης κάποιας/-ου με στόχο να αμφισβητηθεί η ορθότητα της σκέψης της/του.
Η διερεύνηση και η αποκάλυψη των ψεμμάτων τους παρουσιάζεται ως παρανοϊκή "θεωρία συνωμοσίας", ως επιβλαβής "παραπληροφόρηση" ή ως επικίνδυνη "ρητορική μίσους".
Με την αντιστροφή που είναι τόσο χαρακτηριστική του συστήματος, η αποκάλυψη της εγκληματικής τους δραστηριότητας και των συναφών ψεμάτων τους ορίζεται από μόνη της ως "εγκληματική"!
Παρατηρώ έναν ορισμένο πανικό στον αέρα, καθώς όλο και περισσότεροι από εμάς ξυπνάμε μπροστά στην άθλια πραγματικότητα της παγκόσμιας διαφθοράς, απληστίας και κλοπής.
Δεν πρόκειται να ξεφύγουν με αυτό.
Η εγκληματοκρατία δεν είναι παρά ένας χάρτινος πύργος, κατασκευασμένος από επαγγελματίες απατεώνες, και πολύ σύντομα η φρέσκια αύρα της αλήθειας θα τον γκρεμίσει.
***Δικτυογραφία:
Criminocracy and its lies - Paul Cudenec
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου