Αδελφοί Χριστιανοί Έλληνες, τα παθήματα ας μας γίνουν μαθήματα, ας στοχασθούμε καλώς τι ήταν κάποτε ή Ελλάς καί τί είναι σήμερα. Ηταν μία μεγάλη, ισχυρά αύτοκρατορία καί σήμερα κατήντησε ένα μικρό, πτωχό, άσθενές βασίλειο, πού δέν ήμπορεϊ νά ζήση.
Δέν του έμεινε τίποτε παρά ματαία καύχησις στούς πολλούς των Ελλήνων, ότι είναι ‘Έλληνες απόγονοι τών μεγάλων σοφών καί «Αγίων καί τών μεγάλων ηρώων τής «Ελλάδος, καί μία ματαία καί ψευδής ελπίς, ότι η ‘Ελλάς θά ζήση’ «πάλι μέ χρόνους μέ καιρούς πάλι δικά μας θά ‘ναι».
Καύχησις όμοια τής καυχήσεως τών παρανόμων καί Θεοκτόνων «Εβραίων, οι όποιοι καυχώμενοι έλεγον* «ημείς εϊμεθα τέκνα τού ’Αβραάμ, τέκνα τών μεγάλων Προφητών, ημείς Πατέρα έχομεν τόν ’Αβραάμ», καί έλπίζουν άκόμη νά έλθη ο Μεσαίας νά τούς σώση. ’Όχι, άγαπητοί μου, καυχήσεις, μέ τέτοια όνειρα καί ψευδείς ελπίδες Ελλάς. Ούτε νά καυχώμεθα ότι είμεθα άγιοι, ώσάν τόν τούς ‘Αγίους Προφήτας, ’Αποστόλους καί Μάρτυρας, καί μάς δοκιμάζει ό Θεός. Όχι, δέν είμεθα άγιοι, είμεθα αμαρτωλοί. Εκείνοι αληθώς ήσαν άγιοι, εμείς, εκτός σπανίων εξαιρέσεων, είμεθα άγριοι. Εκείνοι ήσαν χρυσός καθαρός, εμείς είμεθα χαλκός, μπρούντζος σκουριασμένος. Εκείνοι ήσαν εύωδία καθαρά Χριστού, εμείς δέ είμεθα δυσωδία καί ακαθαρσία. Εκείνοι έβασανίσθησαν γιά τίς αρετές τους, γιά νά φανή η μεγάλη τους υπομονή, η όλόψυχη πρός τόν Θεόν αγάπη τους, ή θερ-μοτάτη πίστις τους καί γιά νά τούς έχουμε καί εμείς οι αμαρτωλοί καλό ύπόδειγμα. ’Απεναντίας δμως, εμείς βασανιζόμεθα, θλιβόμεθα, τυραννούμεθα καί παιδευόμεθα γιά τίς πολλές μας άμαρτίες, γιά νά μετανοήσουμε, έπιστρέψουμε καί σωθούμε.
Οι ‘Έλληνες, εάν έσμικρύνθησαν, έξουθενώθησαν καί εβασανίσθησαν περισσότερο άπό άλλα έθνη, αύτό τό ..έπαθαν γιά τίς πολλές άμαρτίες τους, ως λέγει τό Πνεύμα τό «Αγιον διά τού σοφού Παροιμιαστού’ «έλαττονοΰσι φυλάς άμαρτίαι, δικαιοσύνη δέ ύψοί έθνος». Έπαθαν γιά τήν άπομάκρυνσί τους άπό τόν Θεό. Τό έπαθαν γιά τήν ύπερηφάνειά τους, τόν φθόνο, τίς άντιζηλίες, τίς διαιρέσεις καί λοιπές άμαρτίες. «Πάσα βασιλεία καθ’ έαυτήν μερισθείσα έρημούται» (Ματ. 12, 25).
’Από τάς αρχάς, πού άρχισαν αί διαιρέσεις καί ό φθόνος στήν Βυζαντινή Αύτοκρατορία, άρχισε καί η παρακμή αύτής’ ιδίως μέ τήν εικονομαχία διαιρέθησαν ! Χριστιανοί σέ δύο στρατόπεδα φθονούμενα, διωκόμενα. Έφυλακίζονταν, έξωρίζονταν καί εθανατώνονταν, από τούς αιρετικούς είκονομάχους οι ’Ορθόδοξοι. Εισεχώρησε δέ καί στούς άρχοντας τής Πολιτείας ό φθόνος καί ή μνησικακία, καί γιά νά λάβουν τήν έξουσία ή καί γιά νά έχουν άσφάλεια στά βασίλεια, έθανάτωναν τούς άντιπάλους τους, τούς έτύφλωναν, τούς έκοπταν τίς μύτες καί τά αύτιά, τούς ευνούχιζαν, τούς έκλειναν μέ τήν βία σε Μοναστήρια καί τούς έκαμναν μοναχούς, γιά νά μήν έχουν δικαιώματα νά τούς πάρουν τήν βασιλεία.
Αύτά καί άλλα αναρίθμητα κακά καί άτοπα, τά όποια συνέβαιναν στούς άρχοντας τής Πολιτείας, τής Εκκλησίας, στόν λαό καί τόν κλήρο, εκίνησαν τόν Θεό εις όργή καί αγανάκτησι καί παρέδωσε αύτούς εις άλλόφυλα έθνη καί τελευταία στούς ’Αγαρηνούς, καί έτσι γιά τίς αμαρτίες τους κατελύθη ή άλλοτε μεγάλη καί ισχυρή Βυζαντινή Αύτοκρατορία.
‘Έλληνες αδελφοί, τά παθήματα ας μάς γίνουν μαθήματα. «Οταν oi αύτοκράτορες τοϋ Βυζαντίου Κωνσταντίνοι, Θεοδόσιοι, Λέοντες, Ίουστινιανοί, Ηράκλειοι, καί περισσότερον από αύτούς ό λαός καί ό κλήρος εύσεβοϋσαν, ήσαν ένωμένοι μέ τόν Θεό καί μεταξύ τους, μέ τήν καθαρή καί γνήσια αγάπη, ανθοϋσε ή βασιλεία τους, εστερεώνονταν καί ένικοϋσαν τούς εχθρούς τους, διότι είχαν μαζί τους τήν συμμαχία του Θεού, ό όποιος βοηθεϊ καί φυλάσσει τούς αγαπώντας Αυτόν καί όλους τούς άμαρτωλούς έξολοθρεύει. ’Αλλά καί στούς εσχάτους καιρούς, κατά τόν Τουρκικό, Βαλκανικό καί ’Ιταλικό πόλεμο, όταν οί «Ελληνες ήσαν όλοι ενωμένοι μέ τόν Θεό, έπετέλεσαν θαύματα. «Οσες φορές, όμως, απομακρύνονταν άπό τόν Θεό καί διΐσταντο μεταξύ τους, έξωλοθρεύονταν.
«Ελληνες άδελφοί, στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου καί ας προσέξουμε, διότι θά καταστραφοϋμε τελείως, όχι τόσον άπό τούς εχθρούς μας, όσον άπό τούς έαυτούς μας. Έάν εξακολουθήσουμε αύτή τήν πορεία, νά δάκνουμε ό ένας τόν άλλον, αναπόφευκτα θά αναλωθούμε αναμεταξύ μας. ’Αλλά καί ό Θεός μάς ώργίσθη, διότι δέν Τόν άκοϋμε, αλλά Τόν υβρίζουμε, Τόν βλασφημοϋμε καί Τόν καταφρονούμε.
«Ελληνες, ή πατρίδα μας ή Ελλάς, πάσχει, κινδυνεύει, καταστρέφεται. Ή Ελλάς, καθώς βαδίζουμε, όχι, όχι, δέν θά ζήση. Ή Ελλάς θά σβήση, ή θά ζήση ακόμη λίγο κακώς, τό λέω μέ πόνο καί θλΐψι τής καρδίας μου. ’Αδύνατον, αδύνατον Θεόν ψεύσασθαι. Μία μόνη ελπίς μάς απομένει, έάν θέλουμε καί εμείς νά σωθούμε από τόν κίνδυνο καί ή Πατρίδα μας θά ζήση νά μετανοήσουμε, νά επιστρέφουμε στόν Θεό, νά ρίψουμε τό παρελθόν στήν λήθη, νά σφικταγκαλιασθοϋμε, σάν άγαπημένοι άδελφοί, νά συνδεθοϋμε όλοι μέ τόν σύνδεσμο τής αγάπης καί νά ένωθοϋμε όλοι.
Εμπρός, λοιπόν, έκει πού μάς καλεί ό καλός μας Θεός καί τό συμφέρο μας, ή δόξα καί ή σωτηρία τής γλυκυτάτης μας Πατρίδος. Εμπρός όλοι, λαϊκοί καί κληρικοί, παλαιοημερολογϊται καί νεοημερολογϊται, άνδρες καί γυναίκες, πλούσιοι καί πτωχοί, μεγάλοι καί μικροί, γενήτε όλοι μιά ψυχή, μιά γνώμη, μιά καρδιά’ συνδεθήτε, άγαπηθήτε καί γίνετε ένα σώμα μέ κεφαλή καί αρχηγό τόν γλυκύτατο μας Ίησοΰν Χριστόν. Εκείνον ό όποιος ιδιαιτέρως αγάπησε τήν Πατρίδα μας, τήν Ελλάδα, άγάπησεν εμάς καί όλους τούς ανθρώπους τόσον, ώστε διά τήν πολλή του πρός εμάς αγάπη καί διά τήν σωτηρία μας κατήλθε από τούς Ούρανούς καί επάνω στόν Σταυρό έχυσε τό πολύτιμό Του Αίμα, γιά νά μάς έξαγοράση από τήν κατάρα τού Νόμου καί μάς κάμη παιδιά Του καί κληρονόμους τής Ουρανίου Βασιλείας Του.
‘Όταν μετανοήσουμε, έπιστρέψουμε στόν Θεό καί ένωθοϋμε, τότε καί εμείς οι ‘Έλληνες θά σωθούμε καί ή Πατρίδα μας όχι μόνον θά ζήση, άλλά καί θά αύξηθή, θά τιμηθή, θά δοξασθή, θά κραταιωθή, θά ύψωθή καί θά μεγαλυνθή. ‘Υπόσχομαι καί εγγυώμαι, τό πιστεύω καί ελπίζω, τό όμολογώ καί κηρύττω, διότι τό γνωρίζω από τά ανωτέρω παραδείγματα καί από άλλα πολλά, τά όποια αναφέρουν αί ίστορίαι, άλλά καί από τό παράδειγμα των ‘Αγίων ’Αποστόλων. Δώδεκα ήσαν οί «Αγιοι ’Απόστολοι τού Χριστού, άλλ’ έπειδή ήσαν ένωμένοι μέ τόν Θεό, μέ τήν θερμή πρός Αύτόν πίστι καί αγάπη, ύπέταξαν όλα τά έθνη στόν Χριστιανισμό, καί καυχώμενοι έλεγαν’ «αυτή έστίν ή νίκη ή νικήσασα τόν κόσμον, ή πίστις ημών» (Α’ Ίωάν. 5, 4). Τό πιστεύω, διότι «ει ό Θεός υπέρ ήμών, τίς καθ’ ήμών;» (Ρωμ. 8, 31).
Πότε δέ ό Θεός είναι μαζί μας; «Οταν είμεθα συνδεδεμένοι μέ τόν σύνδεσμο τής αγάπης, τής ειρήνης καί τής όμονοίας’ όταν όλοψύχως καί ολοκαρδίως αγαπούμε, διότι «ό Θεός αγάπη έστί, καί ό μενών έν τή αγάπη έν τφ Θεω μένει καί ό Θεός έν αύτφ» (Α’ Ίωάν. 4, 16), καί ό Όποιος είναι δυνατός νά συντρίψη, ώς σκεύη κεραμέως, όλους τούς όρατούς καί αοράτους εχθρούς μας.
Από το βιβλίο: Η Ερχομένη Ρομφαία- Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου