Είχε βρέξει πολύ εκείνη τη μέρα κι ο δρόμος ήταν γεμάτος νερόλακκους καθ' οδόν προς την Τρίπολη. Ένα αγόρι 12-13 χρονών, πάνω κάτω, περπατούσε βαριά πάνω στο λασπωμένο χώμα σέρνοντας πίσω του ένα γαϊδουράκι σκελετωμένο, φορτωμένο με ξύλα, που βαρυγκωμούσε μαζί του σε κάθε περπατησιά.
Με το βλέμμα χαμένο στον γκρίζο ουρανό που σκέπαζε τον ορίζοντα, ούτε που είδε τη λακούβα με τα νερά μπροστά του και παραπάτησε πιτσιλώντας τα ρούχα ενός εκ των δύο διερχόμενων Τούρκων.
Το αγόρι αναπήδησε αλαφιασμένο απ' το ένα πόδι στο άλλο, για να προλάβει το κακό αλλάζοντας τη ρότα του ζώου, όμως δεν πρόλαβε να απομακρυνθεί κι έκανε χειρότερα τα πράγματα, καθώς οι σβώλοι της λάσπης των τσαρουχιών του λέρωσαν και τον δεύτερο Τούρκο.
Ο πρώτος απ' τους παθόντες τον πλησίασε αγριεμένος και του άστραψε ένα χαστούκι στο μάγουλο, που λίγο έλειψε να τον ρίξει. Οι δυο άντρες απομακρύνθηκαν βιαστικά και το αγόρι, ο Θοδωράκης, μάζεψε όση δύναμη του είχε απομείνει και με το μέτωπο χαμηλά συνέχισε το περπάτημα στον γλοιώδη δρόμο με μάτια βουρκωμένα, όλο παράπονο.
Εκείνο το χαστούκι που έφαγε στα δεκατρία του χρόνια έμελλε να το θυμάται σ' όλη του τη ζωή ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, γιατί ήταν η αφορμή να ορκιστεί στο Θεό πως θα το γυρνούσε μια μέρα στους κατακτητές της πατρίδας του, πράγμα που έκανε χρόνια μετά ως στρατηγός των Ελλήνων. Τότε που μπήκε θριαμβευτής νικώντας τους Τούρκους στην Τριπολιτσά μετά από τρίμηνη πολιορκία (Σεπτέμβριος 1821)...
Ήταν η εποχή της Ελληνικής Επανάστασης, η οποία ξάφνιασε τον τότε γνωστό κόσμο που αποκαλούσε τους επαναστατημένους Έλληνες ''τρελούς'', γιατί - αν και ξυπόλυτοι στ' αγκάθια - τα έβαλαν με μια πανίσχυρη Οθωμανική αυτοκρατορία, η οποία ήταν υπερδύναμη της εποχής.
- Ο κόσμος μας έλεγε τρελούς, θα ομολογούσε ο ήρωας κατά την ομιλία του στην Πνύκα (7 Οκτωβρίου 1838). Ημείς, αν δεν είμεθα τρελοί, δεν εκάναμε την επανάσταση, διατί ηθέλαμε συλλογισθεί πρώτον διά πολεμοφόδια, καβαλλαρία μας, πυροβολικό μας, πυροτοθήκες μας, τα μαγαζιά μας, ηθέλαμε λογαριάσει τη δύναμη την εδική μας, την τούρκικη δύναμη. Τώρα όπου ενικήσαμε, όπου ετελειώσαμε με καλό τον πόλεμό μας, μακαριζόμεθα, επαινόμεθα. Αν δεν ευτυχούσαμε, ηθέλαμε τρώγει κατάρες, αναθέματα...
Κι ύστερα έκανε με τα λόγια του το ''ψυχογράφημα'' των Ελλήνων της εποχής του, που βρίσκεται στον αντίποδα κάποιων ψοφοδεών κι αρνησιπάτριδων δικών μας της διανόησης και του πανεπιστημιακού κατεστημένου, οι οποίοι κλίνουν μονίμως το γόνυ στον Τούρκο εξυπηρετώντας ανερυθρίαστα τα ''θέλω'' του:
- Όταν αποφασίσαμε να κάμομε την Επανάσταση δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε "πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα;", αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι, εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση..., είπε στην ομιλία του στην Πνύκα (7 Οκτωβρίου 1838) ο ''Γέρος του Μοριά''.
Φευ!.. Από το όραμα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα εκείνου και των άλλων προγόνων μας δεν έμεινε τίποτα σήμερα, παρά μόνο η στάχτη του. Όλα τα υπερκάλυψε ο εθνομηδενισμός και η αειφόρος τάση μερίδας ανθρώπων του πνεύματος για μειοδοσία.
Αυτοί ήταν άλλωστε και τότε, το '21, ο φόβος του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη: οι ''προσκυνημένοι'' Έλληνες.
- Μόνον εις τον καιρόν του προσκυνήματος εφοβήθηκα διά την πατρίδα μου..., ομολογεί ο ίδιος στα απομνημονεύματά του
Και καλώς τους φοβόταν, όπως τους φοβάται και η πλειοψηφία των Ελλήνων, αν και... γνωρίζουν πιένες αυτήν την εποχή οι περί ου ο λόγος συμπατριώτες μας, καθώς ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος θα λαβώσει περισσότερο την Ελλάδα.
Οι μέχρι τώρα μέθοδοί τους γνωστοί και ποικιλόμορφοι, αφού είτε το έχουν συνήθειο να εκθέτουν την πατρίδα τους δηλώνοντας πως ''κυβερνούν μια διεφθαρμένη χώρα'' (ΓΑΠ, 2010) είτε να καταγγέλουν στους ξένους ως ''φασίστες της ακροδεξιάς'' τους συμπατριώτες τους που συμμετείχαν στα συλλαλητήρια για την Μακεδονία (Α. Τσίπρας 2019).
Είτε να εγκαλούν την Ευρωπαϊκή Ένωση εναντίον της Ελληνικής Δημοκρατίας γιατί δεν ανοίγει τα σύνορά της στους μετανάστες (Βαρουφάκης, Χριστόπουλος, Μπαλτάς, Δουζίνας, Μάρτιος 2020), είτε να αρθρογραφούν επανειλημμένα σε βάρος της στοιχιζόμενοι με τα συμφέροντα του εχθρού.
Κι αυτή η κλιμάκωση του... προσκυνήματος, που κορυφώθηκε με τον χρόνο, δεν λέει να τελειώσει έντεκα μήνες τώρα αφότου εντάθηκε. Σε βαθμό που, αν συγκρίνεις τις θέσεις των Τούρκων εθνικιστών - λχ - με εκείνες των ''προσκυνημένων'' Ελλήνων στα τουρκικά συμφέροντα, δύσκολα να τις ξεχωρίσεις.
Κι αυτό γιατί οι δικοί μας (πολιτικοί, τουρκολόγοι, διεθνολόγοι, πανεπιστημιακοί κλπ) αρθρογραφούν με πρωτοφανές μένος υιοθετώντας λέξη προς λέξη το τουρκικό μανιφέστο (Ιανουάριος 2020) με τις γνωστές διεκδικήσεις των γειτόνων μας σε βάρος του υποθαλάσσιου φυσικού πλούτου του Αιγαίου και των νησιών του.
Αρθρογραφούν και χτυπούν την Ελλάδα με τον ίδιο τρόπο που την είχαν χτυπήσει οι Τούρκοι χάκερς τις κρατικές ιστοσελίδες μας, την ώρα που το ΥΠΕΞ της χώρας τους (ο Τσαγατάι Ερτζιγιές, Διευθυντής Αεροναυτιλίας του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών, συγκεκριμένα) αναρτούσε στο Twitter του ένα κείμενο-μανιφέστο διεκδίκησης ελληνικών κεκτημένων στο Αιγαίο.
Ένα κείμενο στο οποίο προβαλλόταν η γραμμή του υπουργού Άμυνας της Τουρκίας Χουλούσι Ακάρ για αποστρατικοποίηση των νησιών μας, αμφισβήτηση της υφαλοκρηπίδας μας και συνεκμετάλλευση του υποθαλάσσιου πλούτου του Αιγαίου (Ιανουάριος 2020).
Πικρή η διαπίστωση για την προπαγανδιστική υπέρ της Τουρκίας δράση όλων αυτών των συμπατριωτών μας δυστυχώς. Το χειρότερο όμως απ' όλα είναι ότι, όταν διαβάζω τις δηλώσεις Τσαβούσογλου, είναι σαν να διαβάζω τις δηλώσεις εκείνων.
Κι αυτά που ισχυρίζονται για τη Χάγη οι ''προσκυνημένοι'' συμπατριώτες μας δεν είναι απλά ευσεβείς πόθοι τους σε βάρος των εθνικών μας συμφερόντων. Μοιάζουν, θα έλεγε κανείς, με καθ' υπόδειξιν ''προφητείες'' που προοικονομούνται δυσάρεστα αποτελέσματα και παραπέμπουν στον Ταγίπ Ερντογάν και τις δηλώσεις του περί αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάνης και αλλαγής του status quo των συνόρων μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου