Τό χάρισμα προσφέρεται, τό ἄθλημα διενεργεῖται, καί βεβαίως σέ ὅλα συναθλεῖ ἡ θεία Χάρις. Αὐτό διαλαλοῦν οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, εἴτε διά ζωῆς εἴτε διά θανάτου.
Ἀλλά δέν παύουν νά μᾶς ἐπικουροῦν καί μετά τήν μακαρία τους μεταβίωση, ἐπιβεβαιώνοντας ὅτι εἴμαστε σῶμα Χριστοῦ καί μέλη ἐκ μέρους.
Ἕνα λαμπρό ἐξεικονισμό τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ αὐτοῦ γεγονότος ἔχουμε (καί) στήν ἀποκάλυψη τῶν ἁγίων Νεοφανῶν Μαρτύρων.
Αὐτό ἤθελε νά μᾶς χαρίσει ὁ Κύριος φιλανθρωπευόμενος. Καί αὐτό μᾶς προσφέρει μέσα ἀπό τόν πολλαπλασιασμό τῶν εὐεργετουμένων, ὄχι μόνο μέ τίς ἰάσεις καί τίς διασώσεις, ἀλλά καί μέ τή διάδοση τοῦ ἱστορικοῦ τους.
Μέ τέτοια αἴσθηση ἀποδεχθήκαμε τή μετάφραση τοῦ βιβλίου μας περί τῶν Ἁγίων στά ρουμανικά, τήν εὐλογημένη προσπάθεια τοῦ μεταφραστοῦ, ἀλλά καί τήν εὐλογημένη προσπάθεια τοῦ ἐπιμελητοῦ τῆς ἐκδόσεως, πού συνέγραψε καί μιάν ὄμορφη εἰσαγωγή, ἐξομολογούμενος τά εὐλαβικά του αἰσθήματα.
Ὅταν οἱ Ἅγιοι ὁμιλοῦν στούς ἀνθρώπους…
Τοῦ π. Κωνσταντίνου Νεκούλα, Δρος Θεολογίας
Καθηγητῆ Ὁμιλητικῆς στή Θεολογική Σχολή «Andrei Saguna» τοῦ Παν/μίου Σιμπίου
Προσπαθῶ ἐδῶ καί πολλές μέρες νά καταλάβω μέ τί ἀκριβῶς μοιάζει αὐτό τό βιβλίο. Τώρα γνωρίζω. Μέ τήν αὐγή τῆς Ἀναστάσεως, τήν ἀληθινή ἡμέρα, τήν ἀνέσπερη ἡμέρα τῆς Βασιλείας Του.
Ποτέ δέν ἔχω διαβάσει βιβλίο πιό ὄμορφο γιά τήν παρουσία τῶν ἁγίων στή ζωή τῶν ἀνθρώπων ὅπως τό παρόν.
Παρασκευή βράδυ ἔφθασε στά χέρια μου, μετά πού τό «κυοφόρησα» γιά ἕνα χρόνο ὡς ἕνα ἀγαπητό μου παιδί.
Ὁ Μητροπολίτης Γουμενίσσης, Ἀξιουπόλεως καί Πολυκάστρου κ. Δημήτριος μᾶς πρόσφερε ἕνα θαυμαστό βιβλίο: Descoperirea si infatisarile Sfintilor Noi Martiri Rafail, Nicolae si Irina, Volumul I – Ἡ ἐμφάνιση καί οἱ ἀποκαλύψεις τῶν Νεοφανῶν Μαρτύρων Ραφαήλ, Νικολάου καί Εἰρήνης. Α´ τόμος, (Ἐκδόσεις Agnos, 2020, 559 σ.).
Ἐρεύνησα τή μετάφραση ἀπό τά ἑλληνικά τοῦ π. Μιχαήλ Πόποβιτς κατά τή διάρκεια μιᾶς δύσκολης περιόδου ἑνός ὁλόκληρου χρόνου.
Πρώην φοιτητής τοῦ Σιμπίου, ἐκλεκτός φίλος, ὁ μεταφραστής βρίσκεται σήμερα διάκονος δίπλα στό Μητροπολίτη Δημήτριο.
Γεννημένος τό 1948 στό Λουτράκι (Κορινθίας) στή νότια Ἑλλάδα, ὁ νεαρός τότε Δημήτριος σπουδάζει Θεολογία στήν Ἀθήνα, χειροτονεῖται τό 1975 διάκονος καί ἔπειτα πρεσβύτερος.
Διετέλεσε Πρωτοσύγκελλος τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν, ἡγούμενος τῆς Μονῆς Ἀσωμάτων Πετράκη καί ἦταν ὁ ἱδρυτής τοῦ Ραδιοφώνου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ―πολύ πιό παλαιότερο ἀπό τό τωρινό Trinitas [Ραδιόφωνο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας]― τοῦ ὁποίου ἦταν καί ὁ πρῶτος διευθυντής.
Ἐκεῖ, πιστεύω, ἔμαθε τήν ἀπαράμιλλη γραφίδα, σάν ἕνας δημοσιογράφος τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.
Μία καθαρή γλῶσσα, δίχως τά ἐπιδεικτικά κρόσσια ὑπερηφάνειας, ἡ ὁποία ἀναβλύζει καί διαποτίζει γεμάτη ἀπό Ἅγιο Πνεῦμα τά περιεχόμενα τῆς πίστεως.
Τό 1989 ἐκλέγεται Μητροπολίτης Λαρίσης καί ἀπό τό 1991 γίνεται Μητροπολίτης τῆς νεοσυσταθείσας τότε Μητροπόλεως Γουμενίσσης.
Ἕνας ἄλλος καλός φίλος, ὁ π. Στέφανος Θωμάς, σήμερα πρεσβύτερος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στό Βερολίνο, μᾶς πρόσφερε ἕνα πρῶτο ἔργο γιά τήν ζωή τῶν ἁγίων Ραφαήλ, Νικολάου καί Εἰρήνης, μεταφράζοντας ἕνα ἔργο τοῦ ἰδίου πατέρα, Μητροπολίτη Γουμενίσσης, Ἀξιουπόλεως καί Πολυκάστρου Δημητρίου, Viata din morminte – Ἡ ζωή ἐκ τάφων (Ἐκδόσεις Andreiana καί Agnos, Sibiu, 2008).
Ἀνασκίρτησα καί τότε ἀπό συγκίνηση καί στοργή γι᾽ αὐτούς τούς νεομάρτυρες τῆς ἀγάπης γιά τόν Κύριο.
Μαγεύθηκα ἀπό τήν ἀμύθητη μνήμη τῆς ὀλιγογραμμάτου γερόντισσας Μαρίας Τσολάκη καί ἀπό τό συγγραφικό χάρισμα τοῦ Μητροπολίτη πατέρα.
Τώρα ἀνακάλυψα ὅτι ἡ οἰκογένεια τῶν νησιωτῶν τῆς Λέσβου εἶναι πολύ μεγαλύτερη καί τό θαῦμα πού πέρασε ὁ Θεός ἀνάμεσά τους περιέκλεισε καί ἐμᾶς· ὅπως μιά καιομένη βάτο ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα πού δέν σταματᾶ νά μᾶς λιώνει τήν καρδιά σέ μετάνοια καί ζῆλο γιά τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Ἐργάσθηκα γιά τήν ἔκδοση αὐτοῦ τοῦ βιβλίου ―Ἡ ἀποκάλυψη καί οἱ ἐμφανίσεις… ― μέ μία ἀπερίγραπτη συγκίνηση.
Ἕνα εἶδος ἀντίδοτο στό covid καί ὅλο τό κακό πού πήγασε ἀπό αὐτό. Ὅλο ἄφηνα τήν ἐξέταση τῆς μετάφρασης ἀπό τά χέρια μου, γι᾽ αὐτό καί ὁ ρυθμός τῆς ἐκδόσεως τοῦ βιβλίου ἦταν λίγο ἀργός, συγχωρέστε με.
Κατάφερνα μόνο λίγες σελίδες καθημερινά στήν κουρασμένη μου καρδιά ἀπό τήν ἀνακολουθία τῶν περισσοτέρων ἐκ τῶν ἰθυνόντων, καθώς καί τῶν ΜΜΕ ἀλλά κυρίως ἀπό τόν ἀσταμάτητο πόνο.
Μέχρι πού ἀνακάλυψα ὅτι τό ἀφήγημα τοῦ βιβλίου, ἡ συνάντηση μέ τούς Ἁγίους καί τήν οἰκογένειά τους πού περιμένουν τήν ἀνάστασή τους, μοῦ ἄλλαξε πράγματι τήν διακονία μου (τό δόσιμο τῆς καρδιᾶς ἐνώπιον τοῦ ἱεροῦ Θυσιαστηρίου), τήν κατανόηση τῆς Θυσίας τοῦ Σωτῆρος καί τῆς ζωῆς αὐτῶν τῶν ἐκλεκτῶν ψυχῶν.
Ἔγινα φίλος ὄχι μόνο μέ τούς τρεῖς Ἁγίους, ἀλλά ἔφερνα στήν προσευχή τοῦ Θυσιαστηρίου καί τόν Ἰγνάτιο, τόν παλαιό ἡγούμενο τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Ραφαήλ, προσκολλήθηκα μέ τόν προεστό-μάρτυρα Βασίλειο, μέ τήν μητέρα τῆς Ρηνούλας ―τί θά ἔζησε ἄραγε ἡ καρδιά της ὅταν εἶδε τήν κορούλα της σφαγμένη― μέσα ἀπό τήν καρδιά τῆς ὁποίας πέρασε τό ξίφος τοῦ Σταυροῦ τοῦ μαρτυρίου της. Κάθισα φρόνιμα στό θρανίο τῆς προσευχῆς ἐνώπιον τοῦ δασκάλου Θεοδώρου, καί μόλις, ὅταν τελείωσα τήν ἔκδοση τοῦ βιβλίου, συνειδητοποίησα ὅτι ξεκίνησα νά ἐργασθῶ στίς 14 Μαρτίου καί τελείωσα τώρα, τό βράδυ πού δένει τό 13 μέ τό 14 Σεπτεμβρίου.
Τό κλειδί πού βρίσκεται στή μέση τοῦ βιβλίου εἶναι ἡ ἡμέρα τῆς 14ης Μαρτίου 1454. Θα διαβάσετε γιά ὅσα συνέβησαν μέ τούς ἀγαπημένους αὐτοῦ τοῦ βιβλίου, ἄνθρωποι σάν κι ἐμᾶς πού ἔγιναν ὁλάκεροι ὅμοιοι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ μέσῳ τῆς σταύρωσης καί τοῦ θανάτου.
Τό ἀφήγημα αὐξάνεται σέ ἔνταση καί δένει τήν περίοδο 1410-1463 μέ τήν περίοδο 1959-1961, ὡσάν μία γέφυρα Χάριτος μέσῳ τῆς ὁποίας ὁ Χριστός, καί μόνον Αὐτός, κατάφερε νά δέσει τά ὁρώμενα μέ τά ἀόρατα.
Ὥστε τά ἀόρατα νά μᾶς ἐμφανίζονται μέ τόση σαφήνεια. Καί νά μᾶς στηρίζουν στήν δύσκολη μαρτυρία τοῦ ἔτους 2020.
Ὅταν ἡ Ἐκκλησία δέχθηκε ἐπίθεση γιά τήν πρακτική τῆς Κοινωνίας μέ τήν λαβίδα, τά μάτια μου ἔπεσαν στά ἀνευρεθέντα μέ τό δεύτερο καί τό τρίτο σκάψιμο ―διότι δέν γίνεται νά ὀνοματισθοῦν “ἀρχαιολογικές ἔρευνες” οἱ ἀπόπειρες πού πραγματοποιήθηκαν ἀπό τούς ἀξιοθαύμαστους Ἕλληνες χωρικούς στό οὐρόσταλτο φωτεινό σημάδι μέ τό ὁποῖο ὁ οὐρανός τούς ὁδήγησε κοντά τούς Ἁγίους― συγκεκριμένα ἕνα Εὐαγγέλιο μισοκαμμένο καί μία λαβίδα τῆς θείας Κοινωνίας ὀλίγον τι σπασμένη στήν ἄκρη.
Οἱ ὑλικοί μοχλοί τῆς πλημμυρίσεως ἀπό Χάρη τοῦ τότε καί τοῦ τώρα χριστιανικοῦ κόσμου.
Ἔκλαψα σέ πολλά σημεῖα διαβάζοντας τίς ὁμολογίες τῆς 95χρονης κ. Μαρίας, πού ζεῖ καί προσφέρει ζωηρή μαρτυρία πάνω σ᾽ αὐτά πού θά διαβάσετε στό βιβλίο.
Ἔμεινα βαθιά συγκλονισμένος ἐνώπιον τῆς ἁπλότητάς της καί τῶν ἄλλων ἀπό τό χωριό, τό ὁποῖο ἔγινε μέσῳ αὐτῶν τῶν Ἁγίων παγκόσμιο.
Ἕνα χωριό-καμπάνα ἀπό τό ὁποῖο περνάει ἡ ὁδός τῆς σωτηρίας ἑνός ἐκλεκτοῦ γένους, ὅπως εἶναι τό γένος τῶν Ἑλλήνων, ἀλλά καί τό δικό μας, πού μοιραζόμαστε τήν ἴδια πίστη μαζί τους: τήν χριστιανική Ὀρθοδοξία!
Ὁλόκληρο τό χριστιανικό γένος ἔχει ὡς πνευματικό καρπό τήν ἄνθηση τῶν Μαρτύρων πού μᾶς παρουσιάζονται σέ τοῦτο τό βιβλίο.
Ἔπειτα, σέ ἀντίθεση μέ πολλά ἄλλα βιβλία Ἁγίων, αὐτός ὁ τόμος περιέχει πνευματικά σχόλια μέ βαθιά εὐλάβεια καί παιδεία τοῦ Εὐαγγελίου πού κομίζονται στήν ψυχή μας μέσα ἀπό τήν πένα τοῦ Σεβ. Μητροπολίτη Δημητρίου.
Γραμμένα μέ τά γράμματα τῆς ἀγρυπνίας καί τῆς ὑπομονῆς. Ἀπό τήν καλλιγραφία τοῦ Παναγίου Πνεύματος τό Ὁποῖο ἔγραψε πρῶτα στήν καρδιά τῶν καημένων καί ὁλιγογραμμάτων ἐν μέρει καί ἔπειτα στήν καρδιά αὐτοῦ τοῦ ἀνδρός τῆς Ἐκκλησίας.
Ὅσο ἀναρωτιέμαι τί μετέβαλε αὐτό τό βιβλίο περισσότερο στήν ψυχική μου προσωπική διάθεση, μπορῶ νά ἰσχυρισθῶ ἁπλά: τή δύναμη τῆς πίστης!
Θυμήθηκα μιά σελίδα γραμμένη ἀπό τόν Μητροπολίτη Ἀντώνιο τοῦ Σουρόζ, σέ ἕνα βιβλίο μέ ἕναν ὑποβλητικό τίτλο «Εἶσαι χριστιανός ἤ μόνο ἐκκλησιαζόμενος;», καθώς μιλοῦσε γιά τήν ἐμπειρία τοῦ σημείου τῆς πίστεως: «Ὁ ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος μᾶς διαζωγραφίζει μία εἰκόνα: αὐτήν ἑνός ἀνθρώπου πού στέκεται σέ μιά βαρκούλα, τή νύχτα, ἔχοντας ὁλόκληρο τόν οὐρανό ἐπάνω του καί θωρώντας πρός τά ὕψη… Καί οἱ ὧρες περνοῦν.
Ἔρχεται μετά ἡ ἄμπωτη, καί τά νερά τραβιοῦνται, ἀφήνοντας τή βάρκα στήν ἄμμο. Ἀλλά αὐτός νιώθει ἀκόμη στό σῶμα του ―σάν τίποτε νά μήν εἶχε συμβεῖ― τό αἴσθημα πού εἶχε τότε πού ἡ βάρκα ἦταν πάνω στά κύματα.
Καί ἔπειτα ἔρχεται τό πρωΐ, καί ὁ οὐρανός φωτίζεται καί δέν βλέπει τά ἀστέρια. Ὅλα ἄλλαξαν. Ὅμως κάτι παραμένει ἀπαράλλακτο. Γνωρίζει ὁ ἴδιος μέ βεβαιότητα αὐτό πού ἔζησε τό προηγούμενο βράδυ». (Εἶσαι χριστιανός ἤ ἐκκλησιαζόμενος; Ὁμιλίες γιά τήν αὐθεντική βίωση τῆς πίστεως, Doxologia, σ. 32).
Αὐτήν τήν ἀλήθεια, πνευματικῆς μνήμης, τήν ἀνακάλυψα στό παρόν βιβλίο πού σᾶς παρακαλῶ νά τό διαβάζετε. Ἕνα εἶδος ἡμερολογίου τῆς ἀγκυροβόλησης ἑνός θαυμαστοῦ καραβιοῦ στό Ἄνω Λιμάνι τῆς πίστεως.
Ἕνα γύμνασμα πίστεως. Τό ὁποῖο τό ἀνακαλύψαμε καί εἶναι ὅμοιο μέ τήν εἰκόνα τοῦ ὄρους πού ξεπροβάλλει στή μέση τῆς ὀμίχλης, ἀλλά καί πέραν αὐτῆς. Διότι πέρα ἀπό τήν ὀμίχλη τῶν ἡμερῶν μας ―παράλογη καί διαβρωτική― βρίσκεται ὁ Χριστός-Ὄρος (Π.Δ.), ὁ Χριστός-Πέτρα (Κ.Δ.).
Ἕνας πρῶτος τόμος ἀπό μιά σειρά πολυσέλιδων τόμων, ἀφιερωμένων στήν γνωριμία μέ τούς Ἁγίους Ραφαήλ, Νικόλαο καί Εἰρήνη;
Μποροῦμε νά τό ἀντιληφθοῦμε καί ἔτσι. Ἔχουμε στά χέρια μας ἕνα κατηχητικό ἐγχειρίδιο γεμάτο ἀπό φῶς.
Ξαναμαθαίνουμε, πλάϊ στούς ἀνθρώπους τοῦ χωριοῦ, μέ τόν ἱερέα ἤ τόν Δεσπότη ἐκείνων τῶν ἡμερῶν, τό ἱστορικό τῶν Ἁγίων πού ὑπερβαίνει τή συνηθισμένη ἱστορικότητα.
Πλησιάζουμε μέ δέος καί συστολή τά ἅγιά τους λείψανα. Τίς θεοφανέρωτες καί θεολαμπεῖς ἐμφανίσεις τους. Τήν ἀγάπη τους πού πλημμυρίζει ἀπό θεῖο φῶς τά πάντα.
Ξεκινῶντας ἀπό τό λόφο τῶν Καρυῶν, ἀπό τό νησί τῆς Λέσβου. Ἕνα εἶδος συνεχοῦς ἀνάστασης. Προσπαθῶ ἐδῶ καί πολλές μέρες νά καταλάβω μέ τί ἀκριβῶς μοιάζει αὐτό τό βιβλίο. Τώρα γνωρίζω.
Μέ τήν αὐγή τῆς Ἀναστάσεως, τήν ἀληθινή ἡμέρα, τήν ἀνέσπερη ἡμέρα τῆς Βασιλείας Του.
Δέν μπορῶ παρά μόνο νά εὐχαριστήσω τόν Σεβασμιώτατο Δημήτριο πού ἔδωσε τήν εὐλογία ὥστε ἐδῶ, στό Σιμπίου, γιά ἄλλη μιά φορά, τό ἱστορικό τῶν Ἁγίων νά γίνει καί δικό μας κτῆμα.
Ὅπως καί τόν π. Μιχαήλ Πόποβιτς, ἕναν ἀκραιφνή πατριώτη, ἐραστή τῆς Πατρολογίας καί τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, πού πρόσφερε μιά μετάφραση γεμάτη ζεστασιά, συνετή καί μετριόφρονα, χωρίς ἔνθετους ἑλληνικούς ὅρους γιά νά ἀποδείξει ὅτι γνωρίζει τήν γλώσσα.
Πρόσθεσα μόνο τίς ἀπαραίτητες ὑποσημειώσεις. Καί ἀνέπλασα τήν ὕφανση τῆς γλώσσας, ὥστε νά εἶναι ὅσο τό δυνατόν πιό προσιτή.
Πιστεύω ὅτι βρισκόμαστε ἐνώπιον ἑνός τόμου, ἱστορικοῦ καί μυστικοῦ ταυτόχρονα. Καί διαπιστώνω, ἔπειτα ἀπό πολλά χρόνια ἐργασίας, τήν ἐπαλήθευση τῆς στάσης τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς, ὁ ὁποῖος ἐπέμενε λέγοντας ὅτι ξεκάθαρα τό πιό σαφές μάθημα θεολογίας εἶναι οἱ βίοι τῶν ἁγίων, τά ἁγιολογικά συναξάρια.
Οἱ ἅγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος καί ἡ παιδομάρτυς Εἰρήνη τόν δικαιώνουν. Σᾶς εὔχομαι νά ἀντικρίζετε τήν χαρά τῶν ματιῶν τῆς Αὐτοαλήθειας, τοῦ Κυρίου μας, πού ἀποκαλύπτεται μέσῳ παρόμοιων βιβλίων.
πρωτοπρεσβύτερος Κωνσταντίνος Νεκούλα, δρ Θ.
Καθηγητής Ὁμιλητικῆς στή Θεολογική Σχολή «Andrei Saguna» τοῦ Παν/μίου Σιμπίου
***
Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ;
Ἀποθαυμάζουμε λοιπόν κι ἐμεῖς μεταφρασμένο ἀπό τά ρουμανικά ἕνα πολύτιμο ποιηματικό κείμενο εἰσαγωγῆς γιά τόν ἐπίσης μεταφρασμένο Α΄ τόμο τοῦ ἔργου μας «Ἡ Ἀποκάλυψη καί οἱ ἐμφανίσεις τῶν νεοφανῶν Μαρτύρων Ραφαήλ, Νικολάου καί Εἰρήνης».
Τή ρουμανική μετάφραση τοῦ βιβλίου τήν ἐκπόνησε ὁ ἀγαπητός μας συνεργάτης καί ἐκλεκτός διάκονος π. Μιχαήλ Πόποβιτς, δρ θεολογίας τοῦ ΑΠΘ, παρ᾽ ὅλο τό φόρτο τῶν λειτουργικῶν καί τῶν διοικητικά διακονικῶν καί τῶν οἰκογενειακῶν του ὑποχρεώσεων, στίς ὁποῖες ἀναλίσκεται ὁλοτελῶς.
Σημάδι ἁγιοφιλοῦς εὐγνωμοσύνης ἡ ὀνοματοδοσία τοῦ δεύτερου παιδιοῦ του μέ τό ὄνομα Ραφαήλ. Ὁ Θεός ἄς τόν εὐλογεῖ, ἄς τόν ἐπιστηρίζει καί ἄς τόν ἐπιβραβεύει μέ ὅλη του τήν οἰκογένεια.
Αὐτός μέν ὡς μεταφραστής (ὅπως καί οἱ ἀναρίθμητοι ἀναγνῶστες τοῦ βιβλίου μου στά ἑλληνικά) μελετώντας καί μεταφράζοντας ἔζησε κατανυκτικά καί εὐλαβικά ὡσάν ἅγια τῶν ἁγίων καθαγιασμένα ἀπό τά ὄντως Ἅγια τῶν Ἁγίων, τίς ἀξιόπιστες ἀκριβεῖς λεπτομέρειες τοῦ θεοπαράδοτου “ὅλου” ἀπό τή θεοφανέρωτη παρουσία τῶν τριῶν Νεοφανῶν Μαρτύρων τῆς Λέσβου καί τῶν Συμμαρτύρων τους.
Συγκεντρωμένες ἀπό μᾶς μέ πολύν κόπο ἀπό τήν μακρά ἔρευνα τῶν αὐτοπτῶν καί πρωτουργῶν μαρτύρων, ἀπό ἀρχειακό ὑλικό ἐκείνων τῶν χρόνων καί τήν ἀντιπαραβολή πάμπολλων χειρογράφων, ἐκδοτικῶν πρωτογράφων καί ἀπαλείψεων.
Δέν τό διατυπώνω ἔτσι ἐγκαυχώμενος, ἀλλά ὁμολογώντας ἔμμεσα τόν προβληματισμό μου γιά ὁρισμένες μυθοπλαστικές παραποιήσεις περί τό Συναξάρι τῶν Ἁγίων, σάν ἀπόμακρες μυθιστορηματικές εἰδήσεις ἀπό δευτερόπρωτο καί τρίτο στόμα, σάν ἀπόκρυφα ἀφηγήματα πού κυκλοφοροῦνται καί μεταφράζονται, παραδίνοντας ἀκρωτηριασμένες παραφράσεις τῆς ἀληθινῆς ἱστορίας.
Ἡ παλίμπαιδος ληρωδία πάντοτε ἐκφράζει αὐτό πού θά ἤθελε ἰδιοπρεπῶς νά εἰσπράξει, ἀφήνοντας ὡστόσο στό βάθος κάτι ἀπό τήν ἀληθινή, τήν πανέμορφη ἀλήθεια τῆς ἀλήθειας.
Κι ἄν ἀκόμη καί οἱ παραφράσεις συγκινοῦν τή λαχτάρα τόσων ψυχῶν, πόσο μᾶλλον αὐτό καθ᾽ ἑαυτό τό αὐθεντικό ἱστορικό, τά ἴδια τά γεγονότα τοῦ 1959-1962!
Ὁ Κύριος μᾶς χάρισε τούς Ἁγίους ὡς ἄλλον ἕναν ἐπιστηριγμό παραμυθίας καί ὡς δωρεά Χάριτος, πρίν τίς βαθμιδωτές πανταχοῦ ὁριακές δοκιμασίες τῆς πίστεως.
Οἱ Ἅγιοι φανερώθηκαν σέ μιά δύσκολη περίοδο γιά τόν Ἑλληνισμό, μετά ἀπό τά ἐρείπια τοῦ Β΄ Π.Π. καί τοῦ ἐμφυλίου καί τῶν Σεπτεμβριανῶν τῆς Βασιλεύουσας.
Ἀλλά καί μᾶς δόθηκαν ὡς τροφοδοσία ζωῆς, γιά νά ἀντέξουμε τούς κατοπινούς πειρασμούς τῆς καθολικῆς ἱστορίας μέ τίς τόσες ἀνατροπές, ὅσες ζήσαμε καί ὅσες ζοῦμε.
«Δίχως δοκιμασία δέν ἔρχεται ἡ Χάρη. Ἀλλά καί πάλι· ἄν ἔλαβες Χάριν, νά περιμένεις πειρασμό» διδάσκει ἡ ἐκκλησιαστική ἐμπειρία, ἄς μήν τό λησμονοῦμε κι αὐτό.
Ὁ Θεός ἐνανθρωπίζοντας μᾶς ἔδειξε αὐτό τό δίπολο τοῦ δρόμου, ἄσκηση στήν ἔρημο μέ πειρασμούς καί ἐρχομό τῶν διακονούντων ἀγγέλων· ἀποκάλυψη τῆς θεϊκῆς Του δόξας στή Μεταμόρφωση καί ἐρχομό τῆς Σταύρωσης.
Ἡ ρουμανική μετάφραση τοῦ π. Μιχαήλ ἀπέδωσε εὐλαβικά τήν θεοπαράδοτη ἀλήθεια τῶν συμβάντων, ὅπως καταστρώνονται συναξαριακά καί θεολογικά στόν ἐκδοθέντα ἀπό τό 2013 πρῶτο ἑλληνικό τόμο τοῦ ἔργου μου.
Ὅμως, χρειάστηκε καί μιά ἔγκυρη εἰσαγωγή γιά τή ρουμανική αὐτή μετάφραση, ὅπως ἐπίσης μιά ἐπιμελής ἔγκυρη θεώρηση γιά τό μεταφρασμένο κείμενο στά ρουμανικά, ὥστε νά γίνει κατανοητό γιά τό ρουμανικό κοινό.
Καί αὐτό τό ἀνέλαβε παρακληθείς ἀπό τόν π. Μιχαήλ ἕνας Καθηγητής Πανεπιστημίου, μέ ἐπιστημονική ὁμιλητική δεξιότητα καί διδακτική ἱκανότητα, ἕνας κληρικός Καθηγητής ἄλλης μέν χώρας ἐθνολογικά, μά τῆς ἴδιας κι ἑνιαίας χώρας τοῦ Ἀχωρήτου πνευματικά, πού τήν μοιράζεται ὁ Κύριος ἀμερίστως μέ μᾶς ὡς ἐκκλησία τῶν πιστευόντων, μέ τά κατά Πνεῦμα μέλη τοῦ σώματος τῆς ἐνανθρωπήσεώς Του.
Ἕνας πληθωρικά σεμνός καί συνάμα ἐκρηκτικά ἱεροκηρυκτικός ἄνθρωπος, ὁ πολυγραφότατος π. Κωνσταντίνος Νεκούλα, θέλησε νά ἐξομολογηθεῖ εὐθέως τήν ἀνακαινιστική του ἐμπειρία ἀπό τή μαθητεία ἐπί ἕνα χρόνο στό ἱστορικό τῆς Ἀποκαλύψεως τῶν Ἁγίων, τήν πραεία του ἔκπληξη καί θαυμαστική εὐλάβεια, τή συγκλονιστική του τροφοδοσία στήν πίστη.
Περισσότερο σάν κληρικός-πατέρας καρδιῶν καί πολύ λιγότερο σάν Καθηγητής-τεχνίτης λόγου, ὑποδύεται καί ἐκφράζει καί καθοδηγεῖ τά βιώματα τῆς καινουργοῦ πίστεως τῶν ἀναγνωστῶν τοῦ βιβλίου.
Ψαλμωδώντας κι ἐμεῖς μέ τή δική του εἰσαγωγική καί θεολογική λαλιά τήν ψαλμωδία τῆς ἐμφερείας τῶν Ἁγίων, τό ξαναζοῦμε πώς (καί αὐτοί) οἱ Ἅγιοι καί ὁ ἐκκλησιασμός μας μετ᾽ Αὐτῶν εἶναι ἡ ἱστορική διάρκεια τοῦ ἱστορικοῦ γεγονότος καί μυστηρίου, τοῦ δώρου καί τοῦ θαύματος τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως.
Ἐκεῖνο τό «ἐπί γῆς ὤφθη καί τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη» τό ξαναζοῦμε μαζί τους ὅλοι ἐμεῖς οἱ κληρονόμοι τῆς δωρεᾶς.
Ὁπότε καί αὐτή ἡ μετάφραση καί ὅσες ἐπακολουθήσουν σε ἄλλες γλῶσσες εἶναι σάν νά “ξαναγράφεται” τό βιβλίο ὄχι ἁπλά σέ μιά ἄλλη γλώσσα, ἀλλά σέ μιά γλώσσα πού ξεπηγάζει ἀπό τό θαῦμα τῆς Πεντηκοστῆς, σέ μιά γλώσσα διαφορετική ἀπό τό πρωτότυπο τῆς ἑλληνικῆς, ἀλλά ἑνιαία στό ἐκκλησιαστικό τους ἐννόημα.
Μοιραζόμαστε τή χαρά ὅλων σας καί γιά τούτη τή νέα οἰκουμενική ἀκτινοβολία τῶν Ἁγίων μας.
Καί εὐχαριστοῦμε μαζί μέ ὅλους τόν κοπιάσαντα φιλότιμο μεταφραστή μας π. Μιχαήλ Πόποβιτς, ὅπως καί τόν διορθωτή Καθηγητή π. Κωνσταντίνο Νεκούλα γιά τήν ἐξομολογητική του καί ὁρμητική καί διδακτική ποιητικότητα τῆς ρουμανικῆς παρουσίασης.
Ὁ Θεός τῶν νεοφανῶν Ἁγίων καί τῶν Συμμαρτύρων τους εἴη μετ᾽ αὐτῶν καί μετά πάντων ἡμῶν.
Ἀκεραιώνοντας τή δύναμη καί τήν τόλμη τῆς θερμουργοῦ πίστεώς μας σ᾽ Ἐκεῖνον, ὡς ἄλλο ἕνα θαυμαστό σημάδι τῆς ἀποκαλύψεως τῶν Ἁγίων Του.
†Ὁ Γουμενίσσης, Ἀξιουπόλεως και Πολυκάστρου Δημήτριος
.jpg.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου