Από το Αθήνα - Ρώμη - χριστιανισμός έως το «γονέας 1» και «γονέας 2» η απόσταση καλύφθηκε πολύ γρήγορα
Από τον Δημήτρη Παπαγεωργίου
Η Ελλάδα, η Ρώμη και ο χριστιανισμός θεωρούνται οι θεμέλιοι λίθοι της Ευρώπης. Αυτό αποτυπώνεται στο τρίπτυχο «Αθήνα - Ρώμη - Ιερουσαλήμ», το οποίο συχνά πυκνά συναντά κανείς ως κωδικοποίηση των ευρωπαϊκών ηθικών αρχών.
Από το Αθήνα - Ρώμη - χριστιανισμός έως το «γονέας 1» και «γονέας 2» η απόσταση είναι φαινομενικά μεγάλη. Καλύφθηκε όμως πολύ γρήγορα. Μόλις λίγες δεκαετίες κράτησε η διαδρομή των ορφανών του μαρξισμού, που, αφού αποκαλύφθηκαν ως πολιτικοί απατεώνες με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης και την αποκάλυψη των εγκλημάτων του κομμουνισμού, φρόντισαν γρήγορα γρήγορα να φορέσουν τον μανδύα των υπερασπιστών του δικαιωματισμού, να χρησιμοποιήσουν τις έδρες των κοινωνικών επιστημών και να φανούν χρήσιμοι σε μια μερίδα πολιτικών αμοραλιστών, που έχουν ως τελικό στόχο την παγκοσμιοποίηση, ιδέα με τελεολογική υφή, που ταιριάζει με αυτή του μαρξισμού.
Στόχος τους, η αποδόμηση των παραδοσιακών θεσμών και της σταθερής ηθικής βάσης των δυτικών κοινωνιών. Σκοπός τους, η εγκαθίδρυση μιας «νέας κοινωνίας». Σύμπτωση απόψεων και ιδεών και εδώ με τους παγκοσμιοποιητές. Μπορεί οι μεν να φαντάζονται μια σοσιαλιστική ουτοπία ως το τέλος της διαδρομής, απαλλαγμένη από καθετί το παραδοσιακό, αυτό όμως καθόλου δεν τους απομακρύνει από τους συμμάχους τους, οι οποίοι αρκούνται στο να αποτελούν την «ελίτ» της παγκόσμιας διακυβέρνησης, με ένα νόμισμα και μια γλώσσα που θέλουν να φέρουν.
Αιχμή του δόρατος της τακτικής τους, ο μεταμοντερνικός μηδενισμός, που απλώνεται σε όλο το εύρος της δραστηριότητάς τους. Ο μηδενισμός που βασίζεται στο ότι η αλήθεια δεν υπάρχει, ότι όλα είναι σχετικά και κοινωνικά κατασκευάσματα. Από αυτόν προκύπτουν γελοιότητες σαν αυτή του «γονέα 1 και 2».
Γελοιότητες όμως που αποτελούν εμβληματικές νίκες, σύμβολα επικυριαρχίας επί των «κανονικών ανθρώπων».
Κάτι που επιβλήθηκε στη Γαλλία από τον Μανού Μακρόν, τον άνθρωπο που συμβολίζει ακριβώς αυτή τη συμμαχία μεταξύ μαρξιστών και παγκοσμιοποιητών. Και δεν σταματά εκεί.
Με την ίδια ακριβώς λογική επιχειρείται η κατάργηση κάθε ιδιοπροσωπίας όχι μόνον ατόμων αλλά και των εθνών. Ετσι στο ίδιο πλαίσιο είναι και η επιβολή του ουδετερόθρησκου κράτους, στο οποίο η Εκκλησία του πασταφαριανισμού (ειρωνική μα και ταυτόχρονα δομημένη λατρεία του ιπτάμενου τέρατος από σπαγγέτι, ψάξτε το στο διαδίκτυο) έχει την ίδια ακριβώς θέση με την Ορθόδοξη Εκκλησία.
Το ίδιο ισχύει και με τον πολυπολιτισμό, όπου ο τρόπος ζωής των Ελλήνων στην Ελλάδα, αποτέλεσμα εξελικτικής διαδικασίας χιλιάδων ετών -με τα καλά και τα κακά της-, τοποθετείται στο ίδιο αξιακό επίπεδο με τον τρόπο ζωής ενός μέλους του Ισλαμικού Κράτους, το οποίο πιστεύει, παραδείγματος χάριν, ότι πρέπει όλοι μας να ασπαστούμε το Ισλάμ ή να πληρώνουμε κάποιον φόρο.
Και όταν ο μηδενισμός αυτός γίνεται αντικείμενο κυβερνητικής επιβολής, τότε το πρόβλημα είναι μεγάλο. Η Ιστορία όμως δεν έχει τελειώσει. Και οι Μακρόν-Τσίπρες αυτής της ηπείρου σύντομα θα έλθουν αντιμέτωποι με την οργή των Ευρωπαίων στις κάλπες.
πηγή
Από τον Δημήτρη Παπαγεωργίου
Η Ελλάδα, η Ρώμη και ο χριστιανισμός θεωρούνται οι θεμέλιοι λίθοι της Ευρώπης. Αυτό αποτυπώνεται στο τρίπτυχο «Αθήνα - Ρώμη - Ιερουσαλήμ», το οποίο συχνά πυκνά συναντά κανείς ως κωδικοποίηση των ευρωπαϊκών ηθικών αρχών.
Από το Αθήνα - Ρώμη - χριστιανισμός έως το «γονέας 1» και «γονέας 2» η απόσταση είναι φαινομενικά μεγάλη. Καλύφθηκε όμως πολύ γρήγορα. Μόλις λίγες δεκαετίες κράτησε η διαδρομή των ορφανών του μαρξισμού, που, αφού αποκαλύφθηκαν ως πολιτικοί απατεώνες με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης και την αποκάλυψη των εγκλημάτων του κομμουνισμού, φρόντισαν γρήγορα γρήγορα να φορέσουν τον μανδύα των υπερασπιστών του δικαιωματισμού, να χρησιμοποιήσουν τις έδρες των κοινωνικών επιστημών και να φανούν χρήσιμοι σε μια μερίδα πολιτικών αμοραλιστών, που έχουν ως τελικό στόχο την παγκοσμιοποίηση, ιδέα με τελεολογική υφή, που ταιριάζει με αυτή του μαρξισμού.
Στόχος τους, η αποδόμηση των παραδοσιακών θεσμών και της σταθερής ηθικής βάσης των δυτικών κοινωνιών. Σκοπός τους, η εγκαθίδρυση μιας «νέας κοινωνίας». Σύμπτωση απόψεων και ιδεών και εδώ με τους παγκοσμιοποιητές. Μπορεί οι μεν να φαντάζονται μια σοσιαλιστική ουτοπία ως το τέλος της διαδρομής, απαλλαγμένη από καθετί το παραδοσιακό, αυτό όμως καθόλου δεν τους απομακρύνει από τους συμμάχους τους, οι οποίοι αρκούνται στο να αποτελούν την «ελίτ» της παγκόσμιας διακυβέρνησης, με ένα νόμισμα και μια γλώσσα που θέλουν να φέρουν.
Αιχμή του δόρατος της τακτικής τους, ο μεταμοντερνικός μηδενισμός, που απλώνεται σε όλο το εύρος της δραστηριότητάς τους. Ο μηδενισμός που βασίζεται στο ότι η αλήθεια δεν υπάρχει, ότι όλα είναι σχετικά και κοινωνικά κατασκευάσματα. Από αυτόν προκύπτουν γελοιότητες σαν αυτή του «γονέα 1 και 2».
Γελοιότητες όμως που αποτελούν εμβληματικές νίκες, σύμβολα επικυριαρχίας επί των «κανονικών ανθρώπων».
Κάτι που επιβλήθηκε στη Γαλλία από τον Μανού Μακρόν, τον άνθρωπο που συμβολίζει ακριβώς αυτή τη συμμαχία μεταξύ μαρξιστών και παγκοσμιοποιητών. Και δεν σταματά εκεί.
Με την ίδια ακριβώς λογική επιχειρείται η κατάργηση κάθε ιδιοπροσωπίας όχι μόνον ατόμων αλλά και των εθνών. Ετσι στο ίδιο πλαίσιο είναι και η επιβολή του ουδετερόθρησκου κράτους, στο οποίο η Εκκλησία του πασταφαριανισμού (ειρωνική μα και ταυτόχρονα δομημένη λατρεία του ιπτάμενου τέρατος από σπαγγέτι, ψάξτε το στο διαδίκτυο) έχει την ίδια ακριβώς θέση με την Ορθόδοξη Εκκλησία.
Το ίδιο ισχύει και με τον πολυπολιτισμό, όπου ο τρόπος ζωής των Ελλήνων στην Ελλάδα, αποτέλεσμα εξελικτικής διαδικασίας χιλιάδων ετών -με τα καλά και τα κακά της-, τοποθετείται στο ίδιο αξιακό επίπεδο με τον τρόπο ζωής ενός μέλους του Ισλαμικού Κράτους, το οποίο πιστεύει, παραδείγματος χάριν, ότι πρέπει όλοι μας να ασπαστούμε το Ισλάμ ή να πληρώνουμε κάποιον φόρο.
Και όταν ο μηδενισμός αυτός γίνεται αντικείμενο κυβερνητικής επιβολής, τότε το πρόβλημα είναι μεγάλο. Η Ιστορία όμως δεν έχει τελειώσει. Και οι Μακρόν-Τσίπρες αυτής της ηπείρου σύντομα θα έλθουν αντιμέτωποι με την οργή των Ευρωπαίων στις κάλπες.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου