Οι αρχαίοι Αθηναίοι είχαν μια πολύ λογική εξήγηση για τον λόγο, για τον οποίο ο Μάρτης «μια κλαίει και μια γελάει». Ο Μάρτης - έλεγαν - έχει δυο γυναίκες. Μια πολύ πλούσια αλλά πανάσχημη και μια πάμφτωχη αλλά πανέμορφη. Αυτός κοιμάται στην μέση. Όταν γυρνά προς τη μεριά της άσχημης, κατσουφιάζει, μαυρίζει και σκοτεινιάζει ο κόσμος όλος. Όταν γυρνά προς την μεριά της όμορφης, γελάει, χαίρεται και λάμπει ο κόσμος όλος. Πλην όμως, τις πιο πολλές φορές γυρνά προς τη μεριά της άσχημης, καθόσον αυτή τρέφει κι αυτόν και την όμορφη. Οπότε είναι άσκοπο να περιμένετε, ότι τον Μάρτη θα έχει πολλές λιακάδες. Η δύναμη του χρήματος γαρ!
Όταν όμως μας φέρει την ΑΝΟΙΞΗ… η γη λουλουδίζει, τα δέντρα μπουμπουκιάζουν, τα πουλιά κελαηδούν, ζώα ξυπνούν από την χειμερία νάρκη τους (…δυστυχώς όχι όλα!), φτιάχνουν φωλιές, μεταναστεύουν και οι άνθρωποι σιγοτραγουδούν, για τα όνειρα που αποκτούν ξανά το αισιόδοξο ρόδινο χρώμα τους.
Την «πρωτομαρτιά πέφτει απ’ τον ουρανό το κάρβουνο, να ζεσταθεί η γης κι από τότες αρχινούν οι ζέστες», γι’ αυτό ο ήλιος του Μάρτη καίει σαν κάρβουνο και μαυρίζει τα πρόσωπα των παιδιών. Αλλά με τον μαγικό κύκλο, τον «Μάρτη», που έβαζαν τα παλιά χρόνια οι μανάδες στα χέρια των παιδιών, μπορούσαν να αποφύγουν το κακό: Με κλωστές άσπρες, κόκκινες και χρυσές στριφογυρίζονται και κάνουν το πιο αποτελεσματικό φυλαχτό, όπως λέει κι ο ποιητής μας ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ.
ΡΟΔΟΥ ΜΟΣΚΟΒΟΛΗΜΑ
Εφέτος άγρια μ’ έδειρεν η βαρυχειμωνιά,
που μ' έπιασε χωρίς φωτιά και μ’ ήβρε χωρίς νιάτα,
κι ώραν την ώρα πρόσμενα να σωριαστώ
βαριά στη χιονισμένη στράτα.
Μα χτες, καθώς με θάρρεψε το γέλιο του Μαρτιού
και τράβηξα να ξαναβρώ τ’ αρχαία τα μονοπάτια,
στο πρώτο μοσκοβόλημα ενός ρόδου μακρινού
μού δάκρυσαν τα μάτια.
Τώρα ο Μάρτης εξαντλεί τις τελευταίες του ώρες στον ημερολογιακό ορίζοντας μας… κι εμείς τον αποχαιρετούμε ανακουφισμένοι. Χαιρόμαστε που φεύγει μαζί με την κακοκαιρία του, τελειώνοντας την παράταση παραμονής του χειμωνιάτικου κουτσοφλέβαρου. Τα περίεργα καιρικά φαινόμενά του μας έβγαλαν απ' τις καθημερινές ασχολίες μας. Απρόβλεπτες καταιγίδες με βροντές κι αστραπές και καταρρακτώδεις βροχές, δυσκόλεψαν τις μετακινήσεις μας κλείνοντάς μας στα σπίτια. Ευτυχώς η αγαπημένη μας ΑΝΟΙΞΗ, θα μας αποζημιώσει με την Αναγέννηση της Φύσης και την ΑΝΑΤΑΣΗ της ψυχής μας.
Με ανοιξιάτικη λιακάδα περιμέναμε να γιορτάσουμε την Εθνική μας Επέτειο φέτος. Πιστεύαμε πως ο καλός Θεός της Ελλάδας θα συμμεριζόταν την πατριωτική μας ΔΙΨΑ, που μας προκάλεσε η σωστή ΕΘΝΙΚΗ απόφαση της Κυβέρνησης. Μας ανέβασε ψυχολογικά η ανάμνηση της Ελληνικής Επανάστασης και η τιμητική της παρέλαση του ένδοξου ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ! Ξαναζωντάνεψε τα πατριωτικά μας συναισθήματα, τα απαγορευμένα από την δοσιλογική χούντα με τα… κάγκελα (στα μυαλά)! Φαίνεται όμως πως λογαριάζαμε χωρίς τον… ξενοδόχο, που δεν ήταν ο ΘΕΟΣ! Και μάλλον η γνωστή ρήση "Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος" έχασε το νόημά της… γιατί κι ο Θεός δεν το ήθελε κι ο καιρός δεν βοήθησε…
Λες κι ο "άλλος" Θεός θέλησε να μην εισπράξουμε την εθνική μας δόση από την κορυφαία εθνική μας εκδήλωση. Λες κι έδωσε εντολή στον καιρό (τον κακό του) να πουντιάσει τα ελληνόπουλά του, για να μην χαρούν την "Ελεύθερη Παρέλαση! Όμως μπορεί να μας στοίχισε αφάνταστα η παρατεταμένη βροχή την ημέρα της Εθνικής μας Επετείου, να δεν μας πτόησε. Σε πείσμα της ξαφνικής μπόρας… εμείς γευτήκαμε ΕΘΝΙΚΗ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ και δεν πιστεύουμε στα "τυχαία" καιρικά φαινόμενα, που έσπειραν την γρίπη στους τολμηρούς Έλληνες θεατές της Παρέλασης. Κι αναρωτιόμαστε, ποιος αλήθεια είχε όφελος, για να αποτραπεί η καθολική κάθοδος των Αθηναίων στο Σύνταγμα; Ποιος κέρδισε κάτι από την πολυήμερη ταλαιπωρία της γρίπης, που μας ανάγκασε να απέχουμε από τα καθήκοντά μας; Τυχαία έβρεξε καταρρακτωδώς τις δυο μέρες της Παρέλασης; Τυχαία είμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ; ΔΕ ΝΟΜΙΖΩ!
ΜΑΡΤΙΟΣ ΤΟΥ ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ
Ροδίζ' η πρώτη του Μάρτη μέρα. Και στο παιδάκι της η μητέρα
Γελώντας πάει: "Με μάρτη έρχομαι το λαιμό σου
να στεφανώσω. Σαν άγγελός σου Θα σε φυλάει.
"Από χρυσάφι, προτού να φέξει. Με τι φροντίδα τον έχω πλέξει
για σε, χρυσό μου! Με κάθε χρώμα τον έχω ντύσει,
Ουράνιο τόξο, που θα στολίσει τον ουρανό μου.
"Αρχίζει ο ήλιος σαν πρώτα πάλι. Να τρέχει ελεύθερος στην
αγκάλη γαλάζιου αιθέρα. Λιώνουν τα χιόνια, κι όσ' απομένουν
άσχημα νέφη κι αυτά μορφαίνουν μέρα τη μέρα.
"Αρχίζει ο ήλιος σαν πρώτα πάλι, Να ξετρυπώνει αγάλι αγάλι
τα λουλουδάκια δειλά κρυμμένα μέσα στο χώμα.
Κι ύστερ' απ' τ' άνθη, φροντίζει ακόμα για τα παιδάκια.
"Κι όποιο παιδάκι με μάρτη βλέπει, χρυσή στα χρόνια
τ' απλώνει σκέπη το καμαρώνει. Γιατί του Μάρτη η αλυσίδα
μάνας χεράκι, μάνας φροντίδα του φανερώνει.
"Και όποιο πάλι το ιδεί να τρέχει δίχως στεφάνι Μαρτιού να έχει,
δεν τ' αγαπάει. Κακό παλιόπαιδο το νομίζει,
ακούς, παιδί μου; και το μαυρίζει και τ' αρρωστάει.
"Μα το δικό σου σαν αντικρύσει λαμπρό στολίδι, θα σ' αγαπήσει
όσο κανένα. Κι η ίδια ακτίνα του θα σε φιλήσει
το πιο ωραίο που θα γεννήσει Άνθος, κι εσένα!
"Ο Μάρτης θεία είν' ευλογία! Σα χελιδόνι ή ευτυχία
στα σπίτια μπαίνει. Και η υγεία σα μαϊστράλι
στο γαλανόλευκο περιγιάλι μας ανασταίνει.
Αυτός, μ' αγγέλου φτερά κινάει.
Και το Χριστό της πρωτομηνάει Στην Παναγία.
Και στην πατρίδα επαναστάτης, ο Μάρτης έφερε
η γλυκιά της Ελευθερία.
"Να του σπιτιού μας το χελιδόνι. Εις την παλιά του φωλιά σιμώνει
και σε ζητάει. Πρόβαλε, δέξου το... στο λαιμό σου
πώς μοιάζει ο μάρτης! σαν άγγελος θα σε φυλάει".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου