Με νέες δηλώσεις του στην εφημερίδα Hurriyet, ο Τούρκος υπουργός Άμυνας Χουλουσί Ακάρ εξέφρασε τις αντιρρήσεις του για το εξοπλιστικό πρόγραμμα της Ελλάδας, σημειώνοντας ότι ακόμα και αν αγοράσει 3-5 μαχητικά αεροσκάφη ή 3-5 πολεμικά πλοία, δεν φτάνουν και δεν μπορεί να πετύχει κάτι, καθώς όλοι ξέρουν το μέγεθος του τουρκικού στρατού…
Κατ’ αρχάς η δήλωση αυτή αν σημαίνει κάτι είναι πως βρισκόμαστε σε καλό δρόμο, στη σωστή κατεύθυνση. Κίνδυνος υπάρχει όταν οι εχθροί σε παινεύουν. Κίνδυνος υπάρχει και όταν σιωπούν καθώς είναι πιθανό να ετοιμάζονται να σε αιφνιδιάσουν.
Για τα περί του μεγέθους του τουρκικού στρατού ας ανατρέξει στην ιστορία να βρει στοιχεία για το ισοζύγιο ισχύος μεταξύ της στρατιάς του Δράμαλη, του Κιουταχή και των ατάκτων του Κολοκοτρώνη και του Καραϊσκάκη…
Αν ανατρέξει στην ιστορία θα διαπιστώσει πως ακόμη και όταν με τον Ιμπραήμ οι Οθωμανοί κατάφεραν να καταπνίξουν την επανάσταση οι Έλληνες είχαν καταφέρει να εμπλέξουν την ελληνική υπόθεση στα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων της εποχής με αποτέλεσμα να ακολουθήσει η ναυμαχία του Ναβαρίνου και η εκστρατεία του Γάλλου στρατηγού Μεζόν που απελευθέρωσε εκ νέου την Πελοπόννησο.
Η ιστορία διδάσκει πως με βεβαιότητα χαμένοι είναι μόνο όσοι εγκαταλείπουν την προσπάθεια.
Αν κάποιος πρέπει να προβληματίζεται από τις υποτιμητικές εναντίον της Ελλάδας αναφορές των Τούρκων αξιωματούχων αυτοί είναι οι υποστηρικτές του τουρκικού καθεστώτος και κανένας άλλος.
Τούτο, γιατί φανερώνουν αμηχανία και αδυναμία.
Ο Τούρκος αξιωματούχος κόπτεται για τις στερήσεις που θα υποστεί η ελληνική κοινωνία και οικονομία από τα εξοπλιστικά προγράμματα, και αυτό τη στιγμή που στην Τουρκία ο πληθωρισμός τρέχει με διψήφια ποσοστά και ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού δεν έχει εύκολη πρόσβαση ούτε καν στο ψωμί.
Η Τουρκία προσπάθησε να επιβάλει στην Ελλάδα μια κατάσταση “Φινλανδοποίησης” όπου η ίδια θα παίζει τον ρόλο περιφερειακής δύναμης και θα έχει λόγο στην εξωτερική πολιτική και προφανώς στις εσωτερικές πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις.
Η υβριδική εισβολή στον Έβρο πριν ένα χρόνο εκεί ακριβώς στόχευε. Δηλαδή, στην αποσταθεροποίηση της Ελλάδας και στην εκβίαση της Ε.Ε.
Αντ’ αυτού η Ελλάδα έχει καταφέρει να κινητοποιήσει τους εταίρους και συμμάχους καθώς και ένα μεγάλο μέρος της διεθνούς κοινής γνώμης εναντίον της Τουρκίας.
Η Τουρκία έχει καταφέρει επίσης να συσπειρώσει τις περισσότερες χώρες της πάλαι ποτέ Οθωμανικής Κυριαρχίας σε μια πολιτική και αμυντική συσπείρωση η οποία εξελίσσεται και σε οικονομική με πολλαπλασιαστική ισχύ για τα μέλη της.
Η Ελλάδα αντί να υποταχθεί στη διαφορά ισχύος και να μετατραπεί σε δορυφόρο της Τουρκίας, εξελίσσεται σε ενεργειακό και οικονομικό διάδρομο της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής προς την Ευρώπη.
Από αυτήν την οπτική γωνία ενδιαφέρον έχει η ανάλυση του Michaël Tanchum ο οποίος είναι καθηγητής Διεθνών Σχέσεων με ειδίκευση στην περιοχή της Μεσογείου και Κύριος Ερευνητής στο Austrian Institute for European and Security Policy (AIES).
Κατά τον Tanchum στην ανάλυση με τίτλο: “Greece as a rising Trans-Mediterranean power…”: “Η Ελλάδα βρίσκεται στο κατώφλι μιας στρατηγικής αλλαγής που θα μπορούσε να οδηγήσει την Ελληνική Δημοκρατία να γίνει ο γεωπολιτικός επόπτης των αναδυόμενων εμπορικών διαδρόμων Ανατολικής Αφρικής-Ευρώπης και Μέσης Ανατολής-Ευρώπης για την ΕΕ.
Το αν η Ελλάδα πρωτοστατήσει σε επίπεδο ΕΕ στη διαμεσογειακή συνδεσιμότητα θα εξαρτηθεί από την ικανότητα της Αθήνας να αναπτύξει τη δική της θέση στις μεταποιητικές αλυσίδες αξίας της Ανατολικής Αφρικής προς την Ευρώπη και της Μέσης Ανατολής προς την Ευρώπη.
Η αναπτυσσόμενη οικονομία πράσινης ενέργειας και καινοτομίας της Ελλάδας προσφέρει πολλά υποσχόμενες οδούς για τη δέσμευση της Αιγύπτου, του Ισραήλ, των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων (ΗΑΕ) και της Σαουδικής Αραβίας σε κοινοπραξίες που θα μετατρέψουν την Ελλάδα σε πρωτοποριακό διαμεσογειακό φορέα.
Το νέο διαμεσογειακό προφίλ της Ελλάδας αποτελεί μια στρατηγική αλλαγή που θα απαιτήσει από το σύστημα της ΕΕ να προσαρμόσει την αντίληψή του για την Ελλάδα και να ενθαρρύνει τον στενότερο συντονισμό μεταξύ της Ελλάδας και άλλων κρατών μελών για τη διευκόλυνση των επενδύσεων κοινοπραξιών στους δύο διαδρόμους.
Ελλείψει τέτοιου συντονισμού, η Αθήνα θα συνεχίσει να εμβαθύνει τις σχέσεις της με την Αίγυπτο, το Ισραήλ, τα ΗΑΕ και τη Σαουδική Αραβία, ενώ συνεργάζεται με επιλεγμένα κράτη – μέλη της ΕΕ.
Ο βαθμός επιτυχίας της Ελλάδας στην ολοκλήρωση της βιομηχανικής αλυσίδας αξίας θα καθορίσει τον ρόλο της στην αναδυόμενη διαπεριφερειακή εμπορική αρχιτεκτονική, και μαζί της, τη στρατηγική θέση της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την περιοχή ΜΕΝΑ…”
Οι υποτιμητικές αναφορές προς την Ελλάδα και τα εξοπλιστικά της προγράμματα υποκρύπτουν την αμηχανία της γείτονος για τη δύσκολη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει.
Το πρόβλημα της Ελλάδας αφορά περισσότερο την αδυναμία της να μεταρρυθμίσει το Δημόσιο και το συνταξιοδοτικό που απειλούν τη χώρα με εσωτερική κατάρρευση.
Για τη συνέχεια Capital
Σχόλιο του αναγνώστη Stirlitz
Παραθέτω απόσπασμα από όσα έγραψε πρόσφατα σε άρθρο του στο líberal.gr ο απόστρατος αξιωματικός Ανδρέας Ματζάκος ο οποίος κατέχει MΑ στις Διεθνείς Σχέσεις και Στρατηγικές Σπουδές, και είναι δόκιμος ερευνητής στον Τομέα Αμυντικών Θεμάτων του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων του Παντείου Πανεπιστημίου και μέλος του Ελληνικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών:
«Εάν λοιπόν έχεις αποκτήσει Rafale αλλά δεν έχεις την πολιτική βούληση να τα χρησιμοποιήσεις όταν κινδυνεύουν ζωτικά σου συμφέροντα, τότε η συγκεκριμένη αγορά δεν είχε νόημα.
Αν απέκτησες Rafale με τα οποία μπορείς να θέσεις σε κίνδυνο π.χ. τις εγκαταστάσεις της πολεμικής βιομηχανίας του αντιπάλου σου, οι οποίες δεν κινδύνευαν με τις δυνατότητες που είχες μέχρι σήμερα, αλλά δεν το κάνεις, τότε κακώς τα αγόρασες.
Αν η δυνατότητα που απέκτησες να εμπλέκεις ναυτικές μονάδες από μεγάλες αποστάσεις δεν ανησυχήσει τα τουρκικά πλοία και συνεχίσουν να δρουν ανενόχλητα εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, τότε είναι σαν να μην απέκτησες τέτοια δυνατότητα. Αν απέκτησες Rafale αλλά σκοπεύεις να τα χρησιμοποιήσεις όπως χρησιμοποιούσες τα Mirage, τότε απλώς σπατάλησες πόρους.
Η απόκτηση τεχνολογικά προηγμένων μέσων και μόνο, έστω κι αν αυτά υπερτερούν των αντιστοίχων του αντιπάλου σου, δεν αρκεί. Δεν επιφέρει αποτέλεσμα.
Τα νέα όπλα μπορεί να αλλάζουν τη στρατιωτική στρατηγική ενός ορθολογικού κράτους, αυτό όμως που δεν αλλάζουν είναι τον πόλεμο αυτόν καθ’ αυτόν.
Ο πόλεμος παραμένει πολιτική υπόθεση.
Χωρίς πολιτική βούληση για υπεράσπιση των ζωτικών σου συμφερόντων με όλα τα μέσα, όσα Rafale και να πάρεις δεν θα καταφέρεις κάτι καλύτερο από αυτό που είχες καταφέρει με την προηγούμενη γενιά αεροσκαφών».
Σας θυμίζουν κάτι τα όσα γράφει ο κ. Ματζάκος;
Τα έχω γράψει επανειλημμένα εδώ (με κίνδυνο να φανώ κουραστικός) προσελκύοντας κάθε φορά τα βέλη της κριτικής σχολιαστών που δεν έχουν τον παραμικρό ενδοιασμό να ειρωνευτούν και να απαξιώσουν απόψεις για αντικείμενα που αγνοούν παντελώς. Η εθνική άμυνα όμως είναι πάρα πολύ σοβαρή υπόθεση για να την υποβιβάζουμε σε προσωπικό ή πολιτικό καλαμπούρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου