Κτίσμα και Αρχιτέκτων
Εμείς οι άνθρωποι είμαστε “πλάσματα”, μας έχει πλάσει κάποιος, μας σχεδίασε κάποιος, είναι αλήθεια με βάση την απλή και ξεκάθαρη λογική και όχι βαθιά πνευματικά νοήματα ή αναζητήσεις.
“Τέλειοι “για να υπάρχουμε στον “κόσμο”
Μας δόθηκαν τέλεια ορατά εξωτερικά σχεδιαστικά χαρακτηριστικά, αισθήσεις, που επικοινωνούν με τον εξωτερικό περιβάλλον, αλλά και όργανα, λειτουργίες βιολογικές, τέλεια σχεδιασμένα για την κάθε ενεργεία μας,την διαδραστική επιβίωση μας και την αναπαραγωγή του είδους μας.
Η λογική παράγει “κύματα” αέρα..
Μας δόθηκε ενδιάθετος εσωτερικός “λόγος “ σκέψη λέγεται, το μόνο “πλάσμα” με λογική και αυτή την δυνατότητα.
Ταυτόχρονα μας δόθηκε το περιβάλλον, ώστε αυτές οι σκέψεις να εξωτερικεύονται με “ταλαντώσεις ” του αέρα.
Να μεταφέρονται οι σκέψεις αυτές ως “ομιλία”, ώστε να επικοινωνούμε μεταξύ μας, τις σκέψεις μας, την λογική μας στο περιβάλλον.
Αυτά δεν μπορεί να τα σχεδίασε απλά η “εξέλιξη”, κάποιος μας τα “χάρισε” και όχι κάποιο εργαστήριο πανεπιστημίου, οι επιστήμονες που και αυτοί σαν και εμάς είναι.
Δεν υπάρχει τίποτα άχρηστο και περιττό πάνω μας και μέσα μας, για να μπορούμε να υπάρχουμε στον “κόσμο”, που επίσης μας δόθηκε … .
Ο “παράλογος”, ο “υπέρλογος” και ο άκτιστος ..
Δεν νομίζω ότι κάποιος μπορεί να φέρει αντίρρηση, ότι σε αυτά που μας δόθηκαν, υπάρχει ΥΠΕΡΛΟΓΟΣ αφανής “αρχιτέκτων”, πάνω και πέρα από την δική μας λογική, πίσω από κάθε “κτίσμα”.
Η “κτίση” μας παραδόθηκε ..
Οποιος τα σχεδίασε και μας τα παρέδωσε, μας τα χάρισε, τον “εαυτό“ μας και τον “κόσμο” γύρω μας.
“Παράλογος “είναι αυτός που απλά απορρίπτει τα εμφανή τα λογικά, χωρίς κανένα στέρεο επιχείρημα ή επιχειρηματολογία, με μοναδικό επιχείρημα το “έτσι“...
Όταν δεν μπορεί να δεχθεί το “υπέρλογο“, το οποίο λογικά αποδεικνύεται, αλλά δεν φαίνεται ορατά, τότε γίνεται “παράλογος” ψάχνοντας να βρεί στον ορατό “κόσμο“, στην ανθρώπινη στενή και περιορισμένη σε όρια λογική το “άπειρο“, το άναρχο, το ακατάληπτο και καταλήγει “παράλογος“...
Ενώ φτιάχτηκε κατ εικόνα του άπειρου Θεού, με δυνατότητα σύνδεσης με το “άπειρο” να καλπάζει χαρούμενος στην αιωνιότητα, στην άπειρη γαλήνη, μακαριότητα του Θεού, καταλήγει σαν το ποντίκι στον τροχό να τσουλάει στο ίδιο σημείο ..
Το παράλογο
Σαν να δέχεται ότι,μπορούμε να αφήσουμε τα ανταλλακτικά ενός αυτοκινήτου μπορεί
χαλασμένου, μπορεί καινούργιου που πρέπει να συναρμολογηθεί ή να επισκευαστεί μέσα σε ένα χώρο.
Αν δεν επέμβει ο “μάστορας“ αυτά τα “κομμάτια” με τα χρόνια θα γίνουν αυτοκίνητο ή θα επισκευαστεί ένα διαλυμένο αυτοκίνητο που θέλει επισκευή μόνο του..εδώ είναι το παράλογο.
Αυτά τα κομμάτια, τα υλικά, το σχέδιο του, το σχέδιο ύπαρξης, συναρμολόγησης, λειτουργίας, όλη την “πνευματική “εργασία πριν τσουλήσει το αυτοκίνητο, μόνη της γίνεται η “φύση” το έκανε, την φύση ποιός την ρύθμισε τότε; ..παράλογο.
Υπέρλογο ..
Όταν βλέπω έναν “άνθρωπο” που είναι ένα ανεξερεύνητης σχέδιο σοφίας “πλάσμα”, δεν μπορεί να μην αναζητώ τον δημιουργό …και τι άλλο μπορεί να είναι αυτός από “άκτιστος” ως αρχή των πάντων, δεν έχει κτιστεί .. .
Η λογική με πάει σε κάποιον που δεν τον “έκτισε“ κάποιος, αλλά από αυτό ξεκινούν τα πάντα και υπάρχει “υπεραιώνιος” και “άκτιστος” ως ουσία, φύση, ενέργεια.
Αλλά είναι και ενυπόστατος δηλαδή “πρόσωπο“ και μάλιστα ΤΡΙΑΔΙΚΟ, τρία πρόσωπα ..τότε αρχίζω και κοιτώ ψηλά, άνω θρώσκω και αναζητώ τον Θεό, για την ακρίβεια προσπαθώ να γίνω δεκτικός στα σήματα του, που φτάνουν γύρω μου, πάνω μου, παντού ..
Ο “κόσμος” μας ..
Αυτός ο “Αρχιτέκτων“ μας “έθεσε” στην ύπαρξη, αλλά και έφτιαξε ένα “κόσμημα“…. τον “κόσμο”.
Μας έθεσε Βασιλιάδες σε αυτόν τον “κόσμο“, για αυτό λέγεται ΘΕΟΣ, θέτει στην ύπαρξη από την ανυπαρξία.
Δίνει ζωή και στον άνθρωπο “κατ εικόνα“, αιώνια ζωή, ψυχή ζώσα και όχι προσωρινή “ζωική“, αλλά με λογική, ελευθερία και δυνατότητα αυτόβουλης επιλογής.
Ο ορατός “κόσμος” φτιάχτηκε για εμάς, για να καλύπτει τις ανάγκες μας, βιοτικές, ψυχαγωγικές, παιδαγωγικές κ.α ,όλος ο “κόσμος” λειτουργεί και δημιουργήθηκε για εμάς, αλλά και για κάτι άλλο .. .
Αυτός ο “κοσμος” μας “παιδαγωγεί“ με σημεία, με μηνύματα. Επικοινωνεί μαζί μας, όχι με λόγια αλλά διαφορετικά, “πνευματικά”.
Η ύπαρξη, ο ρυθμός η αρμονία του “κόσμου”, τα σύμπαντα είναι ένα κραυγαλέο σημείο και μήνυμα από τον “Αρχιτέκτονα” που έφερε στην ύπαρξη εκ του μη όντος τα σύμπαντα.
Όλα λειτουργούν σαν ένα καλοκουρδισμένο ρολόι.
Όποιος δεν το δέχεται και αδυνατεί να το δεχτεί, μιλά για αυτόν ο Απόστολος Παύλος.
“διότι τὸ γνωστὸν τοῦ Θεοῦ φανερόν ἐστιν ἐν αὐτοῖς· ὁ γὰρ Θεὸς αὐτοῖς ἐφανέρωσε.
τὰ γὰρ ἀόρατα αὐτοῦ ἀπὸ κτίσεως κόσμου τοῖς ποιήμασι νοούμενα καθορᾶται, ἥ τε ἀΐδιος αὐτοῦ δύναμις καὶ θειότης, εἰς τὸ εἶναι αὐτοὺς ἀναπολογήτους,”
Η φανέρωση του Θεού γίνεται στην και από την δημιουργία της “κτίσης” και όποιος δεν την βλέπει είναι “αναπολόγητος”, δεν υπάρχει δικαιολογία …
Το ένστικτό του “ψύλλου”
Όσο και να είμαστε “σκοτισμένοι” αυτό δεν αλλάζει, όσο και να θέλουμε να πιστέψουμε στην “εξέλιξη”, στον Δαρβίνο και σε οποιοδήποτε ψέμα, μύθο ή πλάνη, γύρω μας “φωνάζουν” τα πάντα.
Από τον μικρό ψύλλο, με τυπωμένο το ένστικτό μέσα του για το τι ακριβώς χρειάζεται να κάνει, ως τον πιο γνωστό γαλαξία μέχρι τώρα, όλα λειτουργούν άψογα και ρυθμισμένα, με συγκεκριμένες οδηγίες και ρόλο.
Ο μόνος ελεύθερος να κάνει ότι θέλει να πάει όπου θέλει, είναι ο “άνθρωπος” και γινόμαστε εμπαθείς.
Η αλήθεια είναι ότι, άνθρωπος δεν σχεδίασε άνθρωπο, ούτε εξωγήινοι μας σχεδίασαν και μας έφεραν στην ύπαρξη.
Ακόμη και η λεγόμενη εξέλιξη, η πρόοδος δεν μπορεί να συμβαίνει τυχαία χωρίς “Αρχιτέκτονα” που με πανσοφία την ρυθμίζει.
Με πάνω από όλα τα πλάσματα τον νοήμονα και ελεύθερό άνθρωπο.
Άλλο τώρα τι κάνει την ελευθερία του ο άνθρωπος και πάει και σκλαβώνεται στα “πάθη”, από εσωτερικές δυνάμεις γίνονται “δέσμιοι” ενάντια του.
Για παράδειγμα μας δόθηκε η απόλαυση στον “ουρανίσκο" για να απολαμβάνουμε με μέτρο και εγκράτεια την διατροφή μας και γίναμε κοιλιόδουλοι, η ηδονή που μας έλκει για τεκνογονία, έγινε πορνεία κ.α
«Ποιητής ουρανού και γης, ορατών τε πάντων και αοράτων
Ποιητής σημαίνει και είναι, αυτός που δημιουργεί από την ανυπαρξία, αυτός είναι και ο λόγος που στην “Γένεση” αναφέρεται το “ποιήσωμεν άνθρωπον”.
Τα ορατά τα βλέπουμε ,αν και με αυτά δεν μπορούμε να δεχθούμε την ύπαρξη του Αρχιτέκτονα, του πλάστη, του δημιουργού Θεού.
Την τελειότητα στο σχεδιασμό σε αυτά που υπάρχουν, σε αυτά που σε εμάς φαίνονται ατελή, σε αυτά που φαίνονται λανθασμένα, πάντα η πανσοφία του έχει τον ‘άγνωστο“ αλλά πάνσοφο λόγο για κάθε τι.
Πως θα μπορέσουμε να δεχθούμε την ύπαρξη των “αοράτων“ του “πνευματικού κόσμου, εκεί που θα μεταφερθούμε με ένα πέρασμα, και θα τον δούμε ολοκάθαρα, μετά τον επίγειο θάνατο μας, την “κοίμηση” μας.
Όταν θα απεκδυθούμε το φθαρτό σώμα και θα μείνει ο πραγματικός εαυτός μας, η ψυχή μας που ζωοποιούσε το φθαρτό σώμα, όσο επέτρεπε ο Θεός, να είμαστε μέσα σε αυτό, όσο είχαμε χρόνο μετανοίας ..
“εἰ τὰ ἐπίγεια εἶπον ὑμῖν καὶ οὐ πιστεύετε, πῶς ἐὰν εἴπω ὑμῖν τὰ ἐπουράνια πιστεύσετε;”
Το πρόβλημα ..
Ο άνθρωπος αν δεν παλέψει να δεχθεί εσωτερικά μέσα από την “κτίση” την ύπαρξη του Θεού. Δεν θα μπορέσει να προχωρήσει “πνευματικά“, αλλά αντίθετα θα κολλάει και θα παραδίδεται στην λατρεία ειδώλων, αντικειμένων, ορατών πραγμάτων, υλικών αγαθών και σαρκικών ηδονών, στα πάθη, στον κόσμο.
Δεν μπορούμε να δούμε με τα μάτια της ψυχής, παρά μόνο με τα μάτια του σώματος και έτσι ψάχνουμε για ορατούς Θεούς ..
“οἵτινες μετήλλαξαν τὴν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει, καὶ ἐσεβάσθησαν καὶ ἐλάτρευσαν τῇ κτίσει παρὰ τὸν κτίσαντα”
Δείτε και θαυμάστε κάτι ελάχιστο, από αυτά που έχει φτιάξει ο “πλάστης” για εμάς ..
Αν θέλουμε να το δεχθούμε …αυτό είναι το πρόβλημα στις μέρες μας.
Δεν μπορεί να ξεκολλήσει το μυαλό, η διάνοια μας από αυτά, τα ορατά που “λατρεύουμε“, κάθε είδωλο που δεν μας προσφέρουν τίποτα, να μεταφερθεί και να αφεθεί στα αόρατα ,έστω και για ελάχιστα.
Ώστε να μπορέσουμε να λατρέψουμε, να ανοιχθούμε σε αυτόν που μας περιβάλλει συνεχώς με το “έλεος” του, την αγάπη του, πρός την οποία είμαστε “ακατάδεκτοι”.
Ωραία είναι να κάνω διαπιστώσεις ενός “θέματος” αλλά ωραιότερο να προτείνω εμπειρικές δοκιμασμένες αποτελεσματικές και όχι θεωρητικές απλά λύσεις.
Πως; πίστη, ελπίδα και αγάπη.
Αυτό μπορεί να γίνει με έναν και μόνον τρόπο ,έστω και αν είμαι “κολλημένος“ στα ορατά, να πιστέψω στα “αόρατα” ακόμα και αν δεν τα νοιώθω και δεν τα αισθάνομαι, είμαι “κρύος”.
”Μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες".
Να πιέσω τον εαυτό μου ,ότι το “αόρατο” υπάρχει, εγώ είμαι ανάξιος να το δώ, να το αισθανθώ και πρέπει να πιεστώ, έστω και αν δεν νοιώθω τίποτα ..
«Η Βασιλεία των Ουρανών βιάζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν» (Ματθ. 11, 12)
αυτό λέγεται “πίστη” ..
Αλλά και να έχω την υπομονή, την καρτερικότητα, ότι κάποια στιγμή στην ώρα που πολύ καλά και τέλεια ο Θεός μόνο γνωρίζει, ότι θα είναι η κατάλληλη για μένα θα είμαι έτοιμος .
τα “αόρατα” θα μου γίνουν κατανοητά, αντιληπτά, αυτό λέγεται “ελπίδα”.
Η του Θεού Σοφία, Έχει τρεις θυγατέρες την Πίστη, την Ελπίδα και την Αγάπη …και όπως λέει ο Απόστολος Παύλος στο τέλος του ύμνου της Αγάπης.
Ώστε τώρα μας απομένουν τρία πράγματα: η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη..
Πιο μεγάλη όμως από αυτά είναι η αγάπη…..
Πιστεύω, ελπίζω και μετά με την “Χάρι” του Θεού και μόνο.
«χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν».
Μπορεί αν συνεργαστώ και μπορέσω να αφεθώ, να ξεκολλήσω, να ξεφύγω από τον “κόσμο”
Να με μάθει στο τέλος, αυτό που ο Θεός έχει ως “Θέλημα" "να με μάθει να αγαπώ “…
Καλή φώτιση και αρχή μετανοίας
Γ.Μ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου