Το 2020 ήταν μια αποφράδα χρονιά, από πολλές απόψεις.
Δυστυχώς, όπως όλα δείχνουν, κάτι ανάλογο είναι και θα είναι και το 2021.
Διότι δεν μας έφταναν τα απόνερα της οικονομικής κρίσης που η χώρα έζησε στο πετσί της επί μια δεκαετία, με αποτέλεσμα την ύφεση, την ανεργία, και την γενικευμένη φτωχοποίηση… χώρια την αποδόμηση των πάντων από τα σχεδόν 5 χρόνια συριζαίικης διακυβέρνησης, μας χτύπησε κατακούτελα κι ο κορονοϊός, και ξάφνου βρεθήκαμε να παραπατάμε, και να παραμιλάμε…
Ένα όμως καλό που προέκυψε, για μια σημαντική μερίδα συμπολιτών μας, ήταν η μεγάλη εκλογική νίκη της ΝΔ με τον «άριστο» Κυριάκο στο τιμόνι.
Μια νίκη που του έδωσε την πολύτιμη αυτοδυναμία για να μας ξαναφέρει στις παλιές καλές εποχές, τότε που αφήναμε τις Καγιέν μας ξεκλείδωτες, χωρίς βαρίδια στην πλάτη του.
Χωρίς δηλαδή να χρειάζεται να συγκυβερνά με κανέναν κυρ Φώτη, με κανέναν Μπένι… και χωρίς να χρειάζεται να δίνει λόγο σε κανέναν «κερατά».
Μια μοναδική ευκαιρία δηλαδή για να ξεδιπλώσει το όραμά του για μια Ελλάδα με φιλελεύθερο πρόσημο, ή παραφράζοντας τον Στρατούλη, «με επίκεντρο τον νοικοκύρη».
Και σαν κερασάκι στη τούρτα, να μην έχει ο πρωθυπουργός απέναντί του ούτε την μαντάμ Μέρκελ, ούτε την τρόικα, ούτε τα ΜΜΕ (γιατί άραγε κ. Πέτσα μου;) και ούτε έναν αγριεμένο Σύριζα, έτοιμο να μπουκάρει στο Μαξίμου, με την πλειοψηφία των μελανιασμένων και αγανακτισμένων Ελλήνων να τον σιγοντάρει, αλλά έναν απαξιωμένο και στο καναβάτσο ουσιαστικά, ανήμπορο ξεδοντιασμένο αντίπαλο.
Η ασημαντότητα του οποίου αποδεικνύεται ο μεγαλύτερος σύμμαχος του πρωθυπουργού. Το μαγικό του όπλο.
Χώρια το ότι ούτε καν ΑνΕλ δεν υπάρχουν, για να του ροκανίσουν ψήφους, ή για να προμοτάρουν το αντίπαλο δέος, τον Σύριζα που λέγαμε.
Έτσι, ο Κυριάκος κυβερνάει μόνος του, ως άλλος Λουδοβίκος, και περνάει ό,τι ακριβώς θέλει, προσπαθώντας να μας σώσει και αυτός από το δικό του (φιλελεύθερο) μετερίζι.
Έλα όμως που ποτέ δεν τα έχει κανείς όλα.
Έλα όμως που του χτύπησε την πόρτα ο άθλιος κορονοϊός, ο οποίος έφερε τα πάντα πάνω κάτω (σε ολόκληρο τον πλανήτη).
Και αντί σήμερα να ζούμε μπέικα, ως άλλοι μπρούκληδες, με τον Σύριζα και τον συγκαμένο απλές θλιβερές αναμνήσεις, τι βλέπουμε να συμβαίνει;
Μια κατάσταση πιο δυστοπική και από ταινία του Ρίντλεϊ Σκοτ.
Άσχετα αν αποτελεί βούτυρο στο ψωμί του Κυριάκου για να νομοθετεί αυτά που θέλει προς όφελος εκείνων που θέλει.
Για εμάς τους υπόλοιπους, για το πόπολο, τι έχουμε;
Κλειστή αγορά, κλειστή εστίαση, κλειστά εμπορικά κέντρα, κλειστά ακόμη και τα νυχάδικα, αυτός ο πυλώνας ανάπτυξης για τον οποίο έδωσε αγώνα ο γενικά λαλίστατος υπουργός (υπ)Ανάπτυξης, προκειμένου να βρεθεί τρόπος να μείνουν ανοικτά (παρεμπιπτόντως, που τον κρύβουν αυτόν; Μου έλειψε).
Και, να μη ξεχάσω, απαγόρευση κυκλοφορίας, όχι μόνο από νομό σε νομό, αλλά ακόμη και μετακίνησης από δήμο σε δήμο.
Αντί λοιπόν να ζούμε το όνειρο, όπως ελπίζαμε την μαγική εκείνη μέρα του Ιούλη του ’19, τρεκλίζουμε ακούρευτοι οι άνδρες και με μαύρες ρίζες οι γυναίκες, περιμένοντας εδώ και πολλά τέρμινα να περάσουν οι επόμενες κρίσιμες δυο εβδομάδες, μπας και ξαναδούμε ανοικτό μπαράκι ή ουζερί.
Μπας και μπορέσουμε να πιούμε ένα φραπεδάκι σε τραπέζι σαν άνθρωποι, κι όχι κρυφά σε παγκάκια πλατειών, προσέχοντας πίσω από την πλάτη μας μη τυχόν σκάσει μύτη κανένας αγριεμένος Νικ Χαρντ, ή οι άνδρες του με τα μπλοκάκια και τα αλουμινένια κλομπ στο χέρι.
Η μόνη διασκέδαση που μας έμεινε, κλεισμένοι στα 4 ντουβάρια, είναι η τηλεόραση.
Όπου καθημερινά ψυχαγωγούμαστε με ατέλειωτες ειδήσεις για διασωληνώσεις και θανάτους, και ατέρμονες αναλύσεις ειδικών γιατρών για το αν χρειάζεται ή όχι η μάσκα, ή αν δυο μάσκες είναι πιο αποτελεσματικές από μία.
Με τα παιδιά μας να έχουν μετατραπεί σε μεταμοντέρνα ζόμπι, σε couch potatoes, κολλημένα πρωί μεσημέρι βράδυ σε μια οθόνη.
Με ενδιάμεσους χιονιάδες, σεισμούς, πλημμύρες, πορείες και διαδηλώσεις, και μπόλικα κουτσομπολιά για σεξουαλικές κακοποιήσεις προ εικοσαετίας, και βιασμούς ανηλίκων από εκλεκτά μέλη της καλλιτεχνικής μας διανόησης, με εμβόλιμες ένθεν κακείθεν συκοφαντικές κατηγορίες για τράφικινγκ ανηλίκων κλπ. από πολιτικά πρόσωπα…
Σόδομα και Γόμορρα δηλαδή, σε ζωντανή μετάδοση.
Ευτυχώς που υπάρχει και το «Στην υγειά μας βρε παιδιά», και απολαμβάνουμε (φορώντας πιτζάμες) τα πάλαι ποτέ σκυλάδικα μέσα στο σαλόνι μας.
Άρτος και θεάματα δηλαδή, για να περνάει η ώρα και να μην σκεφτόμαστε τις επιστρεπτέες, τις αναστολές, τον ΕΝΦΙΑ, τους φόρους, τα τέλη κυκλοφορίας (σε καθεστώς απαγόρευσης κυκλοφορίας παρακαλώ), και όλα τα υπόλοιπα χαράτσια που πλΕρώνουμε για να υπάρχει κράτος.
Ένα κράτος που συνεχίζει να λειτουργεί απρόσκοπτα, ενισχυμένο μάλιστα με ρεκόρ διορισμένων μετακλητών, πλην όμως σε συγκεκριμένους μόνο τομείς.
Π.χ. στην είσπραξη φόρων, στην επιβολή προστίμων, στα αστυνομικά μπλόκα και ελέγχους, στην πλουραλιστική ενημέρωση (βλ. ΕΡΤ), και στον τομέα της δημόσιας υγείας και των εμβολιασμών (που αν όλα πάνε καλά, θα ολοκληρωθούν κατά το 2023, και μετά θα ξαναρχίσουν εκ νέου οι νέοι απαραίτητοι εμβολιασμοί, ή αλλιώς σε δουλειά να βρισκόμαστε).
Όσον αφορά στις πλημμύρες και στα χιόνια, εκεί το κράτος σήκωσε ψηλά τα χέρια, και δρώντας αστραπιαία προτίμησε να κλείσει τις εθνικές οδούς, έτσι ώστε να μην υπάρξουν αποκλεισμοί εποχούμενων, και να μην αναγκαστούν να πληρώσουν πρόστιμα οι ιδιώτες εργολάβοι που τις διαχειρίζονται, αφού δική τους υποχρέωση είναι η διατήρηση της καθαρότητάς τους από πάγο και χιόνια.
Ψιλά γράμματα θα μου πείτε…
Εξάλλου, αυτός δεν είναι ο ρόλος του κράτους όπως εξελίσσεται επί της κυβέρνησης των αρίστων; Να διασώζονται συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα;
Π.χ. δόθηκαν 120 εκατομμύρια στον νέο ιδιωτικό εθνικό μας αερομεταφορέα για να συνεχίσει απρόσκοπτα το αεροπορικό του έργο (ο οποίος όμως αμέσως άμα τη εισπράξει προέβη σε μαζικές απολύσεις) εν μέσω πεσμένης κατά 70% αεροπορικής κίνησης.
Όσον αφορά σε καμιά δεκαριά άλλες ελληνικές αεροπορικές εταιρίες, δεν δόθηκε ούτε δραχμή (που θα έλεγε κι ο Λαπαβίτσας), ούτε καν ως δάνειο με δικές τους εγγυήσεις…
Για να μην αναφερθούμε στους σεισμόπληκτους της Θεσσαλίας, που ακόμη περιμένουν κοντέινερ, και ρεύμα, αλλά μάλλον θα αργήσουν διότι έχουν προτεραιότητα τα διάφορα χοτ σποτ ανά την επικράτεια, που ανοίγουν σαν… μανιτάρια.
Έτσι έχει γενικώς η κατάσταση, με τον Ερντογάν να μας παίζει όπως θέλει, τους εταίρους της ΕΕ να τον χαϊδεύουν, την Αίγυπτο να τον ξαναφλερτάρει, και τον Δένδια να τρέχει από δω κι από κει ασθμαίνοντας, προσπαθώντας να μαζέψει τα ασυμμάζευτα.
Διακόπηκαν και οι διερευνητικές συζητήσεις, που θα μας οδηγούσαν στη Χάγη, και να κλάμα οι διάφοροι ντορικοί, ΓΑΠικοί, και άλλοι χρόνιοι ένθερμοι οπαδοί της συμφιλίωσης (και της συνεκμετάλλευσης).…
Πάντως δεν πλήττουμε. Κάθε μέρα κάτι συμβαίνει για να τρωγόμαστε και να ρίχνουμε κατάρες ο ένας στον άλλον στα σόσιαλ μύδια.
Όπου προς το παρόν κυριαρχούν κατά κράτος οι λιβανιστές, που μοιάζουν σαφώς πιο οργανωμένοι από τα περίφημα συριζοτρόλ των 60 λεπτών ανά ανάρτηση.
Ίσως έχουν πιο τεχνοκρατική και πιο συντονισμένη καθοδήγηση, αλλιώς δεν εξηγείται η ομοιομορφία στις απαντήσεις τους (κόπι πέιστ) στα αρνητικά για το Μαξίμου σχόλια και αναρτήσεις, καθώς και ο ταυτόχρονος μαζικός ορυμαγδός αναφορών και διαγραφών σε οτιδήποτε δεν βολεύει το εκάστοτε κυβερνητικό αφήγημα.
Κάποτε έγραφα πως ακόμη κι αν πιαστεί ο Αλέξης επ’ αυτοφώρω να σφάζει μωρά στο Σύνταγμα, οι συριζοφύλακες θα σπεύσουν αμέσως να τον δικαιολογήσουν με το «έλα μωρέ, κάποιο λόγο θα είχε ο άνθρωπος».
Σήμερα βλέπουμε το ίδιο έργο από την ανάποδη. Και μάλιστα πιο καλά σερβιρισμένο.
Με κυρίαρχο σύνθημα το «πας μη κυριακικός συριζαίος»… που τα καλύπτει όλα.
Βέβαια, για πολλοστή φορά θα θυμίσω πως sic transit gloria mundi, και καλά θα κάνουν οι νυν κυβερνώντες να θυμούνται τα παθήματα των πρώην, που με τα ίδια ποσοστά εκλογής, τα ίδια και μεγαλύτερα δημοσκοπικά ποσοστά δημοτικότητας, και σε εποχές που λεφτά όντως υπήρχαν (δανεικά βέβαια), εξατμίστηκαν (πολιτικά πάντα) εν ριπή οφθαλμού, κι ακόμη τους ψάχνουμε…
Εξάλλου, παίρνοντας και ως αφορμή την κατάντια του πρίγκιπα Χάρι, που αυτό το διάστημα είναι στην επικαιρότητα, και που αντί για Σύριζα έχει μια Μέγκαν στο κεφάλι του, να θυμίσουμε πως οι συγκεκριμένοι καιροί ου μενετοί… δύσκολοι μάλλον θα λέγαμε, για πάσης φύσεως πρίγκιπες και ειδικά για γόνους…
ΥΓ-Κλεμμένο από τα σόσιαλ μύδια.
Γράφει ο ένας: «Χρειάζεται να μπουν φορητές μίνι κάμερες πάνω σε κάθε αστυνομικό, για να μην βλέπουμε ακρότητες».
Και απαντάει ο άλλος, σαφώς πιο υποψιασμένος: «Ναι, το έχουν στα σχέδια. Μόλις τα βρουν στις μίζες θα το προχωρήσουν»…
Η Ελλάδα που ξέρουμε, η Ελλάδα που αγαπάμε.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου