Η Τουρκία, με την πειρατική της συμπεριφορά αλλά και την επιχειρησιακή της δράση, έχει επί της ουσίας τροποποιήσει ήδη το περιφερειακό status στην ευρύτερη περιοχή…
Αυτό το οποίο επιδιώκει με την περαιτέρω κλιμάκωση και την διαρκή επιθετική της παρουσία, είναι αφ’ ενός μεν να καταστήσει σαφές στην διεθνή κοινότητα, ότι η ίδια είναι ο αδιαφιλονίκητος κυρίαρχος του παιχνιδιού και αφ’ ετέρου να εκβιάσει με κάθε τρόπο την ανοχή της, έτσι ώστε η νέα πραγματικότητα που έχει de facto επιβληθεί, να αποτυπωθεί σύντομα και τυπικά στα βιβλία του γεωπολιτικού περιφερειακού «υποθηκοφυλακείου», με το “κύρος” μιας διμερούς συμφωνίας που θα επισφραγίζεται ακόμη και με διεθνείς εγγυήσεις…
Για όσους επιμένουν να μην αντιλαμβάνονται την νέα πραγματικότητα πάνω στην οποία χτίζει τον σχεδιασμό της επόμενης μέρας με τρόπο συστηματικό και απολύτως μεθοδικό η αναθεωρητική Τουρκία, να πούμε πάρα πολύ απλά ότι είναι τρία τα κυρίαρχα ζητήματα που την συνθέτουν.
Το πρώτο, ορίζεται από την de facto επιβολή ενός ιδιότυπου καθεστώτος απαγόρευσης του δικαιώματος της χώρας μας να ασκήσει πλήρη κυριαρχία και ανεμπόδιστα κυριαρχικά δικαιώματα στον χώρο του ζωτικού της ενδιαφέροντος, με βάση τα οριζόμενα από το Διεθνές Δίκαιο.
Και όσοι συνεχίζουν να παραμυθιάζονται με την γραφική πλέον επανάληψη της γνωστής διαβεβαίωσης ότι δήθεν «η χώρα μας ΘΑ τα ασκήσει όταν και όπως η ίδια θα κρίνει πως είναι σκόπιμο να το κάνει» καλό θα είναι να αλλάξουν πλευρό. Πίσω από αυτήν την εύσχημη διατύπωση, το πολιτικό προσωπικό της Ελλάδας προσπάθησε να συγκαλύψει τα διαχρονικά φοβικά σύνδρομα από τα οποία διακατέχεται, επιμένοντας έτσι να εξαπατά συστηματικά τους πολίτες και να αγοράζει πολιτική ανοχή.
Το δεύτερο, σχετίζεται με την συστηματική προσπάθεια ασφυκτικής γεωπολιτικής περιχαράκωσης της πατρίδας μας, η οποία περιχαράκωση ισχυροποιείται με την ενδυνάμωση της πολυδιάστατης Τουρκικής παρουσίας και επιρροής, σε όλο το εύρος του Βαλκανικού τόξου.
Αλβανία, Κόσοβο, Βοσνία, Σκόπια, αλλά η Βουλγαρία, βαθαίνουν σταδιακά την πολιτισμική, οικονομική και γεωπολιτική τους εξάρτηση από την Τουρκία, κατά τρόπον και σε έκταση που να καθιστά αυτές τις χώρες μακρύ χέρι της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, και μάλιστα σε βαθμό που ορισμένες από αυτές να λειτουργούν στην πράξη ως απομακρυσμένες τουρκικές διοικητικές περιφέρειες.
Όσοι λοιπόν επιμένουν να παραμυθιάζονται με τα μεγάλα λόγια για τα περιφερειακά ανοίγματα και τα πολυμερή σχήματα στα οποία συμμετέχει η χώρα μας τα τελευταία χρόνια, καλό θα είναι και πάλι να αλλάξουν πλευρό. Πρόκειται για περιφερειακές συνευρέσεις με μονομέρεια στον προσανατολισμό… Για συνευρέσεις που στερούνται στρατηγικού βάθους… Για ασταθή και ευάλωτα στις διεθνείς πιέσεις σχήματα, μέσα σε ένα κυλιόμενο σύστημα ισορροπιών που στην τελική του διαμόρφωση η Ελλάδα ΔΕΝ θα είναι αναπόσπαστη παράμετρος, αφού ή ίδια δεν έκανε τίποτε για να επιβάλει με όρους στρατηγικής βαρύτητας το αναντικατάστατο της συμμετοχής της σε αυτό. Οι κινήσεις της Αιγύπτου με την οριοθέτηση θαλασσοτεμαχίων αλλά και συζήτηση για πιθανή μετάπτωση του Ισραήλ, επιβεβαιώνουν στο ακέραιο αυτήν την διαπίστωση. Η Ελλάδα δεν ασχολήθηκε καν με την επεξεργασία ενός βιώσιμου σχεδίου ικανού να την καταστήσει αδιαφιλονίκητο πρωταγωνιστή στα Βαλκάνια, και έσπευσε να ενσωματωθεί (χωρίς σχέδιο) σε πειραματικές ενεργειακές ισορροπίες χωρίς σαφές στρατηγικό αποτύπωμα και αυτό είναι μια επιλογή που όλα δείχνουν πως θα έχει πολύ σημαντικό κόστος.
Το τρίτο, συνιστά μια de facto ανατροπή των προβλεπομένων των Διεθνών Συνθηκών, μέσα από μια διαρκή απόπειρα επιβολής καινούριων τετελεσμένων, αλλά και μιας συνολικά διαφορετικής αντίληψης στον τρόπο με τον οποίο η Τουρκία απαιτεί να προσεγγίζονται (βλέπε αναθεωρούνται) τα ισχύοντα δεκαετιών.
Πρόκειται για μια σύνθετη και πολυμέτωπη προσπάθεια της Τουρκικής Εξωτερικής πολιτικής. Για μια προσπάθεια η οποία είναι απόλυτα ταυτισμένη με τον νέο-οθωμανικό της μεγαλοϊδεατισμό, ενώ ενορχηστρώνεται σε ένα ευφυές περιβάλλον στρατηγικής διαχείρισης, έτσι ώστε να μην τοποθετεί απέναντί της τις τακτικές επιδιώξεις των ισχυρών που επιχειρούν να διαμορφώσουν τους όρους για μια νέα ισορροπία ισχύος που να εναρμονίζεται με τα χαρακτηριστικά της νέας εποχής.
Αυτή είναι η πραγματικότητα και όσοι επιμένουν να παραμυθιάζονται με την προσχηματική ρητορική που εναποθέτει τα πάντα στο αξίωμα που λέει πως «οι Συνθήκες δεν αλλάζουν ή αλλάζουν μόνο με πόλεμο», καλό θα είναι να αλλάξουν και πάλι πλευρό. Η Τουρκία επιδιώκει καζάν – καζάν να χτίσει το νεο-οθωμανικό της imperium, το οποίο σε ότι αφορά την προβολή του προς Δυσμάς, προσβλέπει κυρίως σε τρία πράγματα:
- Στην διχοτόμηση του Αιγαίου, την οποία επιβάλει εμπράκτως έχοντας απέναντί της μηδενική διεθνή αντίδραση και απολύτως καμιά – ούτε καν φραστική – καταδίκη…
- Στην γεωπολιτική ακύρωση του Ελληνισμού, την οποία εγκαινιάζει δυναμικά ιεραρχώντας ως πρώτο βήμα την ουσιαστική ακύρωση της Κυπριακής Δημοκρατίας…
Στην μετατροπή της ενότητας Ανατολικό Αιγαίο – ΝΑ Μεσόγειο σε απόλυτο ορμητήριο μιας ισχυρής αεροναυτικής δύναμης που φιλοδοξεί να ασκήσει ουσιαστικό έλεγχο στα δρώμενα τριών Ηπείρων, την οποία προωθεί ΚΑΙ με διμερείς συμφωνίες (βλέπε Τουρκολιβυκό μνημόνιο) αλλά ΚΑΙ πουλώντας ακριβά το τομάρι της, ως θεραπαινίδα των ισχυρών της συμμάχων σε όλα τα μέτωπα.
Η πατρίδα μας λοιπόν βρίσκεται ήδη αντιμέτωπη με μια δραματική τροποποίηση των πραγματικών δεδομένων, και αυτό συνιστά μια νέα κατάσταση που είναι εξόχως ανησυχητική. Κυρίως, γιατί η αποτελεσματικότητα της Τουρκικής Εξωτερικής πολιτικής στο βάθος του χρόνου, ενισχύθηκε ασύμμετρα εξ αιτίας της Ελληνικής στρατηγικής ανεπάρκειας και της διαχρονικής επιχειρησιακής απραξίας. Ακόμη και οι εμβόλιμες εξάρσεις επί του πεδίου που τόνωσαν το Εθνικό αίσθημα των πολιτών κατά την διάρκεια συγκεκριμένων ιστορικών γεγονότων, στην πράξη λειτούργησαν ως βολικά άλλοθι και τακτικό «ξεκάρφωμα» της πολιτικής ελίτ, η οποία αμέσως μετά έσπευδε είτε να χαμηλώσει ανεπίτρεπτα τον πήχη και την λίστα με τις κόκκινες γραμμές (βλέπε δηλώσεις για τα 6 νμ που ακολούθησαν την επιτυχημένη αντιμετώπιση της υβριδικής επίθεσης στον Έβρο και τον πρόσφατο κύκλο εντάσεων στο Αιγαίο και την ΝΑ Μεσόγειο) είτε ακόμη και να προσυπογράψει εθελούσια παραίτηση από τα αυτονόητα, ροκανίζοντας έτσι σταδιακά το εύρος των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων (βλέπε πρακτικό Βέρνης, Μαδρίτης κοκ).
Το «τις πταίει» είναι ένα ερώτημα – πειρασμός που κατά την γνώμη του γράφοντος θα πρέπει κάποια στιγμή να απαντηθεί με προσφυγή σε ονοματεπώνυμα και αυτήν την υποχρέωση δεν μπορούμε να την εναποθέτουμε μονίμως στην Ιστορία, ωσάν να είναι η μόνη υπεύθυνη προκειμένου να δίνει τις απαραίτητες απαντήσεις. Είναι μια ευθύνη την οποία θα πρέπει αργά η γρήγορα να την επωμιστούμε όλοι μας στο ακέραιο, και οφείλουμε να το κάνουμε χωρίς εκπτώσεις και αναστολές.
Ωστόσο, μέχρι να αποφασίσουμε πως είναι επιτέλους η ώρα να επιβάλει η αλήθεια με την ωμότητά της, την αναγκαία μεταστροφή στην συλλογική μας αντίληψη, ας προσπαθήσουμε να καταγράψουμε ορισμένες κρίσιμες διαφορές ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία, η ύπαρξη των οποίων αιτιολογεί απολύτως και επαρκώς τις δυσάρεστες διαπιστώσεις που προηγήθηκαν.
Κατά την διάρκεια λοιπόν των δεκαετιών που μεσολάβησαν, τέσσερα πράγματα κυρίως είναι αυτά που μπορούμε να πούμε ότι έκαναν την διαφορά ανάμεσα στην χώρα μας και στην γειτονική Τουρκία, και μάλιστα κατά τρόπο τέτοιον ώστε αυτή η διαφορά να συμπυκνώνεται στην σημερινή καθ’ όλα δυσάρεστη πραγματικότητα.
Η Τουρκία στο βάθος του χρόνου διαθέτει σαφή στρατηγική στόχευση και επικαιροποιούμενη τακτική που σε κάθε περίπτωση επιστρατεύεται προκειμένου να την υπηρετήσει…
Η Ελλάδα σπαταλά πολύτιμο γεωπολιτικό χρόνο δεκαετιών, για την διαχείριση υποτέλειας και απαράδεκτων δεσμεύσεων, που όχι μόνο δεν υπηρέτησαν την στρατηγική της επιβίωση, αλλά συνέβαλαν τα μέγιστα στην δημιουργία μιας υβριδικής συστημικής στρατηγικής σκέψης, καθ΄ όλα επικίνδυνης, που νομιμοποιεί, συντηρεί και αναπαράγει την απόλυτη στρατηγική ανυπαρξία της χώρας, σε ένα περιβάλλον που βρίθει προκλήσεων και σημαντικότατων ευκαιριών.
Η Τουρκία ανέδειξε πολιτικούς ηγέτες αποφασισμένους να διαχειριστούν οράματα σε ένα περιβάλλον σωρευτικού συναγωνισμού, ιστορικό δημιούργημα του οποίου, είναι η αναβίωση του νεο-οθωμανικού ονείρου με ένα διάχυτο πακέτο ηγεμονικών φιλοδοξιών που αξιοποιεί πλήρως κάθε παραλλαγή στρατηγικής συνάφειας στο ευρύτερο περιβάλλον…
Η Ελλάδα αναδεικνύει διαχειριστές πολιτικών πρωτοκόλλων τα οποία κατά κανόνα υπαγορεύονται και στο σύνολό τους υπηρετούν κατασκευασμένες «υποχρεώσεις» έναντι τρίτων. Η χώρα στερείται στρατηγικού οράματος, και στην θέση του έχει εμφυτευτεί μια ακατάσχετη «μεταρρυθμισιολαγνεία» μέσα από την οποία υλοποιείται ένα εκτεταμένο πρόγραμμα κοινωνικής, παραγωγικής και δομικής απορρύθμισης, με παράλληλη καταστροφή ακόμη και στης στοιχειώδους στρατηγικής της υποδομής.
Η Τουρκική πολιτική ελίτ ταύτισε την βιωσιμότητα των εθνικών της οραμάτων με την ενίσχυση της επιθετικής Διπλωματίας στο πλαίσιο μιας δομημένης και με αδιασάλευτη συνέχεια εξωτερικής πολιτικής…
Η Ελληνική πολιτική ελίτ καθήλωσε στα όρια του «περίπου τίποτε» την Ελληνική Διπλωματία και μετέτρεψε την Εξωτερική πολιτική σε μια εσωστρεφή αρένα εφαρμογής ιδεοληψιών, επικίνδυνων ερασιτεχνισμών και εθνοαποδομητικών αδιεξόδων.
Η Τουρκία εισβάλει στην εποχή των ανατροπών και του επαναπροσδιορισμού των διεθνών ισορροπιών, με ολοκληρωμένη ατζέντα, διεκδικώντας ισχυρό περιφερειακό ρόλο και λόγο στα διεθνή δρώμενα και το κάνει αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες, ρίσκα, επιβάλλοντας ανατροπές και διαθέτοντας σχέδιο αντιμετώπισης φίλων, εχθρών, δυνητικών συμμάχων, περιφερειακών ανταγωνιστών κλπ, έχοντας σε κάθε περίπτωση ξεκάθαρο στόχο, όχι μονάχα για την συμβατική της επιβίωση, αλλά γι’ αυτό που θα ήθελε να εκπροσωπεί στην Αρχιτεκτονική της επόμενης μέρας.
Η Ελλάδα αρνείται ακόμη και να «διαβάσει» την Τουρκική συλλογιστική. Η πολιτική της ελίτ έχει τα μάτια στραμμένα στο εσωτερικό ακροατήριο, και επιμένει να αντιμετωπίζει την Τουρκία με τους κανόνες της δικής της φυσιογνωμικής και στρατηγικής ανεπάρκειας. Σε ένα περιβάλλον σύνθετων προκλήσεων και πολλαπλών επιθετικών ανατροπών, παρατηρεί το ροκάνισμα των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, αρκούμενη να δηλώνει (την ώρα που υπαναχωρεί) ότι «δεν παραχωρεί τίποτε» και το χειρότερο όλων… Σπεύδει να διασκεδάσει τον δυνητικό φόβο του πειρατή, διαλαλώντας σε όλους τους τόνους ότι «Η Ελλάδα ότι και αν γίνει δεν πρόκειται να επιτεθεί πρώτη».
Και όλα αυτά συμβαίνουν σε μια ιστορική συγκυρία κατά την οποία η πατρίδα μας θα έπρεπε, όχι μόνο να διακρίνεται για την στρατηγική της επάρκεια και το ακαταμάχητο του περιφερειακού της σχεδιασμού, αλλά παράλληλα με αυτό να ξεχωρίζει και για την αποφασιστικότητά της να συντονίσει μια ευρύτερη δυναμική περιφερειακή διεργασία πρόθυμη να υιοθετήσει ένα επικαιροποιημένο πολιτισμικό, ιστορικό, αμυντικό και αναπτυξιακό, περιφερειακό όραμα.
Επίλογος…
Έχουμε ήδη ξεπεράσει το σημείο «μηδέν». Κάθε περαιτέρω ολιγωρία θα έχει κόστος. Κάθε εκδήλωση αναποφασιστικότητας και ατολμίας, θα τροφοδοτεί την ανεξέλεγκτη επιθετικότητα του βουλιμικού πειρατή της απέναντι όχθης. Κάθε επιπρόσθετη καθυστέρηση στην μονομερή άσκηση των νομίμων, θα μεταφράζεται σε υπεξεραιθέντα και εν τέλει αποποιηθέντα δικαιώματα τα οποία ουδέποτε θα ασκηθούν. Κάθε νέα εκδήλωση φοβικής συμπεριφοράς (της γνωστής και κακώς νοούμενης νηφαλιότητας) τροφοδοτεί με περισσότερο θράσος τα επιτελεία της απέναντι όχθης που βλέπουν πλέον να τους χωρίζουν ελάχιστα μόνον βήματα από την υλοποίηση των στόχων τους. Αυτή η απαράδεκτη κατάσταση ΔΕΝ μπορεί να συνεχιστεί.
Η Ελλάδα οφείλει αυτήν την στιγμή να αλλάξει ρότα. Τόσο στο περιβάλλον των περιφερειακών συνεργασιών όσο και σε αυτό των παραδοσιακών μας «συμμάχων», ο πρωθυπουργός και ο πολιτικός προϊστάμενος της Ελληνικής Διπλωματίας, οφείλουν να κινηθούν στους ρυθμούς του εκτάκτου και του κατεπείγοντος, επιδιώκοντας να αποσπάσουν σαφή στήριξη εν όψει εξελίξεων.
Οφείλουν να απαιτήσουν από τους πάντες να σταματήσουν αυτήν την στιγμή τα πισώπλατα «συμμαχικά» μαχαιρώματα σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου, θυμίζοντάς τους την υποχρέωσή τους να ευθυγραμμιστούν με τα αυτονόητα.
Οφείλουν ακόμη να γνωστοποιήσουν στους πάντες, ότι μετά από τον τελευταίο παροξυσμό των Τουρκικών προκλήσεων, ο οποίος πλέον είναι γνωστός σε κάθε αντικειμενικό παρατηρητή, η Ελληνική ανοχή έλαβε τέλος. Τα μονομερή δικαιώματα της χώρας θα ασκηθούν άμεσα… Οι πάντες οφείλουν να γνωρίζουν ότι αυτή η απόφαση της χώρας συνιστά αποφασιστικό βήμα για την υπεράσπιση της περιφερειακής φυσιογνωμίας και της ταυτότητας της Ευρώπης… Οι πάντες οφείλουν να γνωρίζουν ότι η περιφερειακή σταθερότητα τελειώνει εδώ, αν δεν μαζέψουν αυτήν την στιγμή το τέρας που εξέθρεψαν και το οποίο συνεχίζει να επιδεικνύει απροκάλυπτα τις επιθετικές του διαθέσεις.
Ο πρωθυπουργός τέλος έχει την υποχρέωση να απαιτήσει από την Ελληνική Βουλή να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Δεν είναι δυνατόν το Ελληνικό κοινοβούλιο να παραδίδεται στον απόλυτο εξευτελισμό, συζητώντας για τα βίτσια των διεστραμμένων και για κάθε πολιτικό υποπροϊόν που ευνουχίζει την ίδια του την ύπαρξη.
Η Ελληνική Βουλή θα πρέπει με την διαδικασία του κατεπείγοντος, να οριοθετήσει τους ασυμβίβαστους Εθνικούς βηματισμούς της επόμενης περιόδου, επικαιροποιώντας ΚΑΙ με απόφασή της ότι ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ και ΚΥΡΙΑΡΧΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ θα ασκηθούν άμεσα με βάση τα προβλεπόμενα του Διεθνούς Δικαίου και ότι ΟΥΔΕΙΣ δικαιούται να εμποδίσει την χώρα κατά την διαδικασία εφαρμογής των αυτονόητων.
Αυτή η ιστορική εκκρεμότητα θα πρέπει να τελειώσει τώρα, διότι σε διαφορετική περίπτωση τελειώνει ο Ελληνισμός. Την επιλογή του κατευνασμού την δοκιμάσαμε. Στον επόμενο τόνο, το αποτέλεσμα αυτής της επιλογής θα είναι ορατό από το Λαύριο. Αυτό θέλουν;;; Ας βγουν να το ομολογήσουν μέσα στην Ελληνική Βουλή και να ανακοινώσει ο πρωθυπουργός την απόφασή τους με έκτακτο διάγγελμα. Ιδού η Ρόδος… Και αρκετά με το δούλεμα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου