Σὲ ὅλους αὐτοὺς λοιπόν, ποὺ νομίζουν ὅτι ὑποκύψαμε στὸν ὕπουλο ἀφελληνισμό, ποὺ μᾶς ἔσπειραν, τὰ 200 χρόνια ἀπὸ τὴν Παλιγγενεσία τῆς ἱερᾶς Πατρίδος μας εἶναι ἡ ἰδανικὴ στιγμὴ καὶ εὐκαιρία νὰ τοὺς κατατροπώσουμε.
«Δὲν ὑπάρχει τίποτα πιὸ ἀγαπητὸ ἀπὸ τὴν Πατρίδα», ἔγραψε ὁ ποιητὴς Θέογνις («Οὐδὲν ἄρ’ ἦν φίλτερον ἄλλο πάτρης»).
«Γιὰ τὴν πατρίδα ὅλοι νά ‘χωμεν μιὰ καρδιά», τραγούδησε ὁ Ρήγας Φεραῖος.
«Τὴν Ελλάδα θέλομεν κι ἂς τρώγωμεν πέτρες», καθώρισε τὸν ὕμνο ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.
Δὲν ὑποκύπτουμε λοιπὸν στὴν τρομολαγνεία τῶν πανικόβλητων ἀργυρωνήτων. Τοὺς ἀπαντᾶμε μὲ τὰ λόγια τοῦ στρατηγοῦ Μακρυγιάννη στὸν Δεριγνύ, πρὶν ἀπὸ τὴν συντριβὴ τῶν χιλιάδων στρατιωτῶν τοῦ Ἰμπραὴμ ἀπὸ 480 Ἕλληνες στοὺς Μύλους: «...ὅτι ἡ τύχη μᾶς ἔχει τοὺς Ἕλληνες πάντα ὀλίγους. Εἶναι ἀδύνατες οἱ θέσεις καὶ ἐμεῖς, εἶναι ὅμως δυνατὸς ὁ Θεὸς ὁποῦ μᾶς προστατεύει».
Πετᾶμε τὰ ἀτιμωτικὰ φίμωτρα!
Στὸ αἷμα μας κυκλοφορεῖ ἡ ἀνάσα τοῦ Κανάρη τοῦ πυρπολητῆ:
«Ἀπόψε Κωνσταντῆ θὰ πεθάνῃς γιὰ τὴν Ἑλλάδα», εἶπε καὶ μεγαλούργησε.
Κουβαλᾶμε τὸν Ἀθανάσιο Διᾶκο, ὁ ὁποῖος ἤξερε ὅταν ἔλεγε στὸν Ὀμὲρ Βρυώνη «Ἐγὼ Γραικὸς γεννήθηκα, Γραικὸς καὶ θ’ ἀποθάνω», πὼς μετὰ θὰ τὸν σούβλιζαν.
«Τί τὴν θέλουμε βρὲ ἀδέρφια αὐτὴν τὴν πολυπικραμένη ζωή, νὰ ζοῦμε ἀπὸ κάτου στὴν σκλαβιά;», ἔγραψε στοὺς Γαλαξειδιῶτες ὁ Ὀδ. Ἀνδροῦτσος.
«Ὁ θάνατός μου ἴσως ἐπιφέρῃ μεγαλυτέραν ὠφέλειαν ἀπὸ τὴν ζωή μου», δήλωσε ὁ Πατριάρχης Γρηγόριος ὁ Ε΄ καὶ παρέμεινε στὴν Κωνσταντινούπολι.
Ὁ Μᾶρκος Μπότσαρης, διωρισθεὶς ἀρχιστράτηγος μετὰ τὶς ἀπανωτὲς νίκες του, ἔσκισε τὸ χαρτὶ τοῦ διορισμοῦ του λέγοντας:
«Ὅποιος εἶναι ἄξιος παίρνει τὸ δίπλωμα αὔριο μπροστὰ στὸν ἐχθρό».
Κι ἐμεῖς ἀνεχόμαστε νὰ γινώμαστε ραγιάδικες μαριονέτες στὸν ἐμπαιγμό τους;
Μᾶς περιφρονοῦν, ἀπομακρύνοντας, χαρίζοντας οὐσιαστικῶς τὰ ἀρχαῖα μας, ποὺ εἶναι ἡ φυσιογνωμία μας, στοὺς πονηροὺς «ἐκπολιτισμένους» Δυτικούς. Τί θὰ λογοδοτήσουμε στὸν στρατηγὸ Μακρυγιάννη, ποὺ τὸ καταπληγωμένο ἀπὸ τὶς μάχες κορμί του συνηγοροῦσε στὰ λόγια του «Γι’ αὐτὰ τὰ μάρμαρα πολεμήσαμε»;
Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ δεχώμαστε νὰ θέτουν τὴν Ὀρθοδοξία μας ὑπὸ διωγμόν;
«Ὅταν ἐπιάσαμε τὰ ἅρματα εἴπαμε πρῶτα ὑπὲρ ΠΙΣΤΕΩΣ κι ἔπειτα ὑπὲρ Πατρίδος», ξεκαθάρισε στὴν ὁμιλία του στὴν Πνύκα ὁ ἱερὸς Κολοκοτρώνης.
«Ἕλληνες, ποτὲ νὰ μὴ ξεχνᾶτε τὸ χρέος σὲ Θεὸ καὶ σὲ Πατρίδα. Ἢ νὰ νικήσουμε ἢ νὰ πεθάνουμε κάτω ἀπὸ τὴν σημαία τοῦ Χριστοῦ», εἶναι τὰ λόγια τοῦ Παπαφλέσσα πρὶν γίνῃ θρῦλος στὸ Μανιάκι.
Δὲν μποροῦμε νὰ ἀποποιηθοῦμε αὐτὴν τὴν κληρονομιά. Διότι εἴμαστε αὐτὴ ἡ κληρονομιά! Εἴμαστε τὰ παιδιὰ τῆς Μαντοῦς Μαυρογένους καὶ τῆς Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας. Ἴσως μᾶς παρέσυραν οἱ Σειρῆνες, ὥστε δὲν ἀκούσαμε τὸν Μακρυγιάννη ὅταν εἶπε «Καὶ λευτερωθήκαμεν ἀπὸ τοὺς Τούρκους καὶ σκλαβωθήκαμεν εἰς ἀνθρώπους κακοροίζικους, ὁποῦ ἦταν ἡ ἀκαθαρσία τῆς Εὐρώπης». Αὐτό, ποὺ ζοῦμε καὶ σήμερα δηλαδή. Καὶ μπορεῖ νὰ φυσοῦσε δυνατὰ ὁ ἄνεμος τῆς εὐδαιμονίας καὶ δὲν καταλάβαμε, ὅταν πάλι ὁ στρατηγὸς ἔλεγε: «Ὅποιο κόμμα εἶναι τῆς Πατρίδος μου καὶ τῆς θρησκείας μου, μὲ κεῖνο εἶμαι. Kαὶ μὲ τὸ Σύνταγμα, δηλαδὴ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Θεοῦ».
Ἕνας λοιπὸν εἶναι ὁ Ἑορτασμὸς γιὰ τὰ 200 χρόνια ἀπὸ τὸ 1821. Ἁπλῶς νὰ σεβαστοῦμε τὸ ἀσύλληπτο καὶ ὑπέρτατο δῶρο τους, τὴν Ἐλευθερία, ποὺ ὅπως κατέγραψε ὁ Ἐθνικός μας ποιητὴς Διονύσιος Σολωμός, εἶναι βγαλμένη ἀπὸ τὰ κόκκαλα τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά, τοῦ ἀπέραντου Καραϊσκάκη, τοῦ Νικηταρᾶ τοῦ Τουρκοφάγου, τοῦ Ἀνδρέα Μιαούλη, τῶν Ἱερολοχιτῶν, τοῦ Τζαβέλλα, ὅλων ἐκείνων τῶν Ἑλλήνων, ποὺ τὸ σπαθί τους ἦταν προέκτασις τοῦ χεριοῦ καὶ τῆς ψυχῆς τους.
Εἶναι ντροπὴ νὰ φοβώμαστε τοὺς δειλούς, ἀνάξιους χειραγωγούς.
«Ὁ Θεὸς εἶναι μετὰ τῆς Ἑλλάδος καὶ ὑπὲρ τῆς Ἑλλάδος καὶ αὕτη σωθήσεται», εἶπε ὁ σοφὸς καὶ ἄξιος Κυβερνήτης Ἰ. Καποδίστριας, ὁ ὁποῖος ἔδωσε γι’ αὐτὴν τὴν Πατρίδα ἐκτὸς ἀπὸ τὰ ὑπάρχοντά του καὶ τὴν ζωή του.
Ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ὑπήρξαμε πάντοτε ἡ ἔκπληξις τῆς Ἱστορίας. Ἡ μοναδικότης μας ἔγκειται στὸ ὅτι τὶς μεγάλες στιγμὲς δὲν τὶς μετρᾶμε μὲ τὴν συμβατικὴ λογική. Κι αὐτό, διότι ὅπως εἶπε ὁ δικός μας αἰώνιος Κολοκοτρώνης, «Οἱ Ἕλληνες εἶναι τρελλοί, ἀλλὰ ἔχουν Θεὸ φρόνιμο».
Ὅλοι ἔξω λοιπόν, μὲ ἐλεύθερο βλέμμα καὶ ἀνάσα, ὅπως προτάσσει ὁ σεβασμὸς στὸ Σύνταγμά μας (Κι αὐτὸ δικό τους δῶρο).
Καὶ νὰ καταλήξουμε στοὺς ναούς μας, παραβλέποντας καὶ παρακάμπτοντας τοὺς ἀντίθεους, νὰ ὑποσχεθοῦμε στὸν Σωτῆρα Χριστό, ὅτι θὰ πραγματοποιήσουμε τὸ Τάμα, ποὺ τοῦ ἔκαμαν οἱ ἡμίθεοι ὁπλαρχηγοὶ τοῦ ‘21, ὅταν ζητοῦσαν ταπεινὰ τὴν ἀρωγή του στὴν ἀπελευθέρωσι τῆς Ἑλλάδος.
Κι ἐπειδὴ ἔχουμε δίκιο καὶ ὅταν ὁ μικρὸς ἔχῃ δίκιο νικᾷ τὸν μεγάλο, θὰ τοὺς νικήσουμε (Νικᾷ δ’ ὁ μείων τὸν μέγαν δίκαι’ ἔχων. Εὐριπίδης)!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου