Ορυκτά καύσιμα και καπιταλισμός
Είναι γνωστό ότι ο καπιταλισμός οφείλει την ύπαρξη και την ανάπτυξή του στα ορυκτά καύσιμα, στον άνθρακα αρχικά και στο πετρέλαιο στη συνέχεια. Γνωστό είναι επίσης ότι με τον ασφυκτικό έλεγχο που ασκεί μια χούφτα πετρελαιάδων, μεγαλοκεφλαιοκρατών και μεγαλοτραπεζιτών πάνω στις πηγές, στην επεξεργασία και στα δίκτυα διανομής της ηλεκτρικής ενέργειας που παράγεται από τα ορυκτά καύσιμα, δομείται ένα συγκεντρωτικό ενεργειακό σύστημα που διαμορφώνει τον διεθνή καταμερισμό της εργασίας σύμφωνα με τα ηγεμονικά στρατηγικά σχέδια του αμερικανισμού[1] για τον έλεγχο της παγκόσμιας οικονομίας.
Γνωστό είναι τέλος ότι ο ιδιωτικός έλεγχος, μέσω του αποκλειστικού δικαιώματος της ατομικής ιδιοκτησίας[2], των ενεργειακών πηγών, των μέσων παραγωγής και του ενεργειακού συστήματος καταλήγουν στο κοινωνικοοικονομικό σύστημα του μανιακού καπιταλισμού που προκαλεί, και τρέφεται από, την ανισόμερη ανάπτυξη των χωρών του πλανήτη, καταγράφεται ως ακραία διαφοροποίηση του ενεργειακού αποτυπώματος μεταξύ χωρών και καταναλωτών ενέργειας, παράγοντας έτσι οικονομικές, κοινωνικές, περιφερειακές και εθνικές ανισότητες με συνέπεια τον ανορθολογικό ανταγωνισμό, τις κοινωνικές συγκρούσεις και τους ατελείωτους απάνθρωπους και καταστροφικούς πολέμους, την θανάσιμη για την ανθρωπότητα και για τον πλανήτη καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Οι πετρελαιακές κρίσεις του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα που οφείλονταν στην κάμψη παραγωγής αργού πετρελαίου εξαιτίας της ορατής εξάντλησης των γνωστών παγκόσμιων κοιτασμάτων λειτούργησαν ως εφιάλτης του καπιταλισμού γιατί το τέλος του είναι συνυφασμένο με το τέλος των ορυκτών καυσίμων. Αυτός ο εφιάλτης προκάλεσε έναν επιστημονικό ερευνητικό οργασμό με αποτέλεσμα την ακόμα καταστροφικότερη μορφή της ατομικής ενέργειας, η οποία αφύπνισε τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, χάρη στις κινητοποιήσεις των οποίων περιορίστηκε δραστικά η εφαρμογή της.
Αυτή η εξέλιξη έστρεψε αναγκαστικά τις έρευνες προς τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ), με κορυφαίο επίτευγμα την συνδυασμένη παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας με την συνεργασία των ΑΠΕ στη βάση της απόσπασης, μέσω της φτηνής ηλεκτρόλυσης του νερού, και της, με τις κυψέλες (fuel cells), καύσης του υδρογόνου που κάνει εφικτή μια απελευθερωτική ‘Οικονομία του Υδρογόνου’[3], η οποία καταργεί τα ορυκτά καύσιμα, τις μηχανές εσωτερικής καύσης και συνεπώς και τον καπιταλισμό, γιατί με το υδρογόνο ως το επικρατέστερο στοιχείο, πάνω από 80%, του Σύμπαντος, μπορεί να παράγει ο κάθε χρήστης όση ηλεκτρική ενέργεια χρειάζεται χωρίς να ρυπαίνει το περιβάλλον, με σχεδόν μηδενικό κόστος και το σημαντικότερο χωρίς κανενός είδους εξάρτηση από κανένα μονοπώλιο ενέργειας και από καμιά κεντρική τοπική, εθνική και διακρατική εξουσία.
Και ενώ το τεχνολογικό πακέτο της υδρογονοενέργειας είναι χάρη στις διαχρονικές προσπάθειες των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού για ενεργειακή ισότητα και επάρκεια, για καθολική ευημερία, για καθαρό περιβάλλον και για κοινωνική ισότητα, ελευθερία, δημοκρατία και ειρήνη είναι εδώ και μερικές δεκαετίες έτοιμο[4], οι συνιστώσες της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης το κρατούν μακριά από την κοινωνία/ανθρωπότητα, γιατί φοβούνται ότι αυτό φέρνει το τέλος της πετρελαιοκρατίας και της κεφαλαιοκρατίας και γι αυτό προσπαθούν να αποκλείσουν τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού από την ιδιοπαραγωγή υδρογονοενέργειας με απαγορευτικά θεσμικά μέτρα που μετατρέπουν το νερό από ελεύθερο αγαθό[5] σε εμπόρευμα και με αντικοινωνικά και παράνομα δικαιώματα ευρεσιτεχνιών που κατοχυρώνουν το δικό τους μονοπώλιο υδρογονοενέργειας. Όμως παρά την ένοχη σιωπή του κεφαλαίου για την υδρογονοενέργεια η σχετική γνώση διαρρέει σταδιακά και αφυπνίζει τις κοινωνίες και την ανθρωπότητα γεγονός που γεννάει καινούργιους εφιάλτες για το μέλλον του καπιταλισμού οι κονδυλοφόροι του οποίου το εμφανίζουν ως ‘το τέλος της ιστορίας’.
Η ψευδαίσθηση της νεκρανάστασης
Η αναζήτηση σωτηρίας του καπιταλισμού οδήγησε και στην ανακάλυψη νέων πηγών/κοιτασμάτων πετρελαίου, όπως παραγωγή πετρελαίου από τον σχιστόλιθο[6] και παραγωγή πετρελαίου και φυσικού αερίου από τα άγνωστα μέχρι πρόσφατα κοιτάσματα της Ανατολικής Μεσογείου, του Αιγαίου και του Ιονίου Πελάγους, γεγονότα που προκαλούν ψευδαισθήσεις νεκρανάστασης στον παρακμασμένο και ιστορικά νεκρό καπιταλισμό. Ο αμερικανισμός που διεκδικεί την παγκόσμια ηγεμονία διεκδικεί και τον έλεγχο της Ευρασίας, της ‘παγκόσμιας ενεργειακής τράπεζας’, γιατί «όποιος ελέγχει την Ευρασία, ελέγχει την παγκόσμια οικονομία»[7], πράγμα που εξηγεί το ενδιαφέρον των ΕΠΑ και του ΝΑΤΟ που εκφράζεται με αλλεπάλληλους καταστροφικούς πολέμους στην ευρύτερη περιοχή της Ευρασίας. Αυτό το ενδιαφέρον του αμερικανισμού συνδέεται με τα ηγεμονικά σχέδιά του, που σκοντάφτουν πάνω στην πολιτική της ΕΣΣΔ χθες και της Ρωσίας σήμερα η οποία εφοδιάζει με ορυκτά καύσιμα σε ποσοστό περίπου 40-50% των ενεργειακών αναγκών των χωρών της Ευρώπης, σχέση που εμποδίζει την μονοκρατορία του αμερικανισμού.
Βέβαια υπάρχει το ερώτημα γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση στην επικράτεια της οποίας βρίσκονται τα μεγάλα κυπριακά και ελληνικά κοιτάσματα ορυκτών καυσίμων δεν σπεύδει να τα υιοθετήσει για να απεξαρτηθεί τόσο από τα ρώσικα όσο και από αμερικάνικα δίκτυα προμήθειας ορυκτών καυσίμων. Η απάντηση προφανώς είναι γιατί η Ε.Ε, αφενός δεν είναι όσο θα έπρεπε Ένωση, αν αναλύσει και αξιολογήσει κανείς τη στάση των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης των λεγόμενων αμερικανοχρηματοδοτημένων ‘πορτοκαλή επαναστάσεων’ απέναντι στις ‘ηγεμονικές’ χώρες της Δυτικής Ευρώπης, αλλά ούτε και τόσο ευρωπαϊκή, ως αμερικανοκρατούμενη ενδοχώρα/αποικία αφετέρου. Όλα αυτά σημαίνουν καινούργιες πολεμικές περιπέτειες για την ανθρωπότητα και ιδιαίτερα για την Νοτιοανατολική Μεσόγειο, το Αιγαίο και το Ιόνιο πέλαγος, το καινούργιο ‘μήλον της έριδος’ για τους μνηστήρες της νύφης με μεγάλη υποτίθεται προίκα το πετρέλαιο.
Προς μια νέα Ελληνική Τραγωδία
Το τραγικό στοιχείο αυτής νέας πραγματικότητας έχει σχέση με την θανάσιμη απειλή κατά της Ελλάδας και του Ελληνισμού που για να ιδιοποιηθεί, δηλαδή να σφετεριστεί ‘κοψοχρονιάς΄ τον ορυκτό πλούτο της και όχι μόνο τα ορυκτά καύσιμά της, ο αμερικανισμός και οι ‘κολαούζοι του’ της περιοχής, πότε βάζουν τον λαό της στον γύψο και πότε τον καθιστούν αποικία δημόσιου χρέους με φύλακα εγγυητή το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και το ΝΑΤΟ, ενώ στο διηνεκές την απειλούν με πολλαπλό εδαφικό ακρωτηριασμό.
Αλλά και η οικονομική, πνευματική και πολιτική ηγεσία της Ελλάδας της ίδιας, αντί να επιλέξουν έναν ρόλο εθνικής ουδετερότητας, ασφάλειας και αξιοπρέπειας σπεύδουν να ενταχθούν στο στρατόπεδο του αμερικανισμού, μετατρέποντας έτσι τη χώρα σε κέντρο πολεμικών συγκρούσεων, αν όχι και σε στόχο πυρηνικής καταστροφής που σημαίνει ότι αντί να επιλέξουν ένα ρόλο δημιουργικής συνάντησης όλων των λαών της περιοχής την μετατρέπουν σε ρόλο καταστροφικής σύγκρουσης.
Και επειδή η ελληνική ολιγαρχία και συνολικά η κυρίαρχη λούμπεν ελληνική μπουρζουαζία δεν κατάφερε να ξεφύγει από την νεωτερική νοοτροπία του ελληνικού πλιατσικοκαπιταλισμού δεν μπόρεσε να κατανοήσει την τεράστια σημασία του δώρου της σύγχρονης επιστήμης και τεχνολογίας στη μορφή της υδρογονοενέργειας, που θα της επέτρεπε να μπει στην πρωτοπορία των λαών και των χωρών για ένα άλλο μοντέλο κοινωνικά ελεγχόμενης οικονομίας της κοινωνικής ισότητας. Η συνείδηση του ραγιαδισμού φαίνεται και από το γεγονός πως κανένας αρμόδιος έλληνας επιστήμονας και γνώστης του θέματος της ελεύθερης ενέργειας, όπως και κανένα πολιτικό κόμμα, μηδέ των λεγομένων προοδευτικών και ‘αριστερών’ κομμάτων δεν αναφέρει τίποτα στο πρόγραμμά του σχετικά με την εφικτότητα και την χρησιμότητα της υδρογονοενέργειας. Αντίθετα υπάρχει ένα τσούρμο, με ‘τίτλους και ονόματα πολλά’, από ‘ειδικούς’ για το πετρέλαιο που γυροφέρνουν τους εδώ άσχετους πολιτικούς και τους ντόπιους κομπραδόρους και ξένους οικονομικούς παράγοντες που πουλάνε ‘γνώσεις και πληροφορίες’ με την ελπίδα να προσληφθούν ως ‘σύμβουλοι/εμπειρογνώμονεςς’ για να τα ’κονομήσουν’ σε βάρος των κορόιδων που τους πιστεύουν.
Αλλά μήπως το ίδιο δεν συμβαίνει και με τους λεγόμενους ‘κοινωνικούς φορείς’ όπως συνδικάτα, επιστημονικές ενώσεις, επαγγελματικές οργανώσεις, Επιμελητήρια, Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης κ. λπ., που έχουν αποχαυνωθεί περιμένοντας να γίνει η Ελλάδα το νέο Ελντοράντο της Νότιας Ευρώπης, για να εισπράξουν μερίδιο σε πετροδολάρια και να φάνε με χρυσά κουτάλια, χωρίς να υποπτεύονται το μέγεθος της καταστροφής και της δυστυχίας που τους περιμένει. Αλλά τι να περιμένει κανείς από απληροφόρητους, καλόπιστους και πάντα προδομένους, απ’ όλους τους ταγούς του, ανθρώπους, όταν κοτζάμ ‘αριστερή κυβέρνηση’ που αναρριχήθηκε στην δοτή πολιτική εξουσία λαϊκίζοντας αφόρητα και μεταξύ αναρίθμητων κυβιστήσεων τακίμιασε με το κεφάλαιο και με τους αμερικάνους για ‘μια χούφτα δολάρια’ και για λίγη εξουσία με μια θεσούλα στον κρατικό μηχανισμό, ή στο αστικό εκφυλισμένο και διαπλεκόμενο κοινοβούλιο και στην καλύτερη περίπτωση με ’κάνα υπουργιλίκι με αντάλλαγμα την συνείδησή τους, πουλώντας ακόμα και το κόμμα που τους ‘τίμησε’ και τους ανέδειξε σε ‘νοματαίους’, αδιαφορώντας αν με την θέση και την στάση τους ξαναζωντανεύουν τα δεξιά και ακροδεξιά πολιτικά ζόμπι που είναι έτοιμα να ξανακάτσουν στο σβέρκο του ελληνικού λαού, ‘για το καλό του’ και για ‘την σωτηρία της πατρίδας’ που ως πατριδοκάπηλοι δεν έχουν;
Υπάρχει μόνο μια εξαίρεση που σώζει την τιμή της ιστορίας της αγωνιζόμενης Ελλάδας και του Ελληνισμού που συνοπτικά αλλά καίρια αγγίζει το θέμα των καταστροφικών συνεπειών της παράδοσης του εθνικού μας πλούτου συνολικά και των κοιτασμάτων των ορυκτών καυσίμων ιδιαίτερα βορά στο λυσσασμένο μανιακό μονοπωλιακό κεφάλαιο, κι αυτή η εξαίρεση είναι ένα κείμενο ενημέρωσης και διαμαρτυρίας, από το Ινστιτούτο Θαλάσσιας Προστασίας «Αρχιπέλαγος» με τον τίτλο: ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΕΞΟΡΥΞΕΙΣ. Τελικά τι Επιλέγουμε για την Ελλάδα; Γαλάζια ή Μαύρη Ανάπτυξη; Το κείμενο αυτό που το υπογράφει ο Διευθυντής του ο κ. Θοδωρής Τσιμπίδης και δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα του Ινστιτούτο Θαλάσσιας Προστασίας «Αρχιπέλαγος», http://archipelago.gr/telika-ti-epilegoume-gia-tin-ellada-galazia-mavri-anaptyxi/, κλείνει με την έκκληση: «προς την κοινωνία των πολιτών να σταθεί άμεσα στο ύψος των περιστάσεων. Είναι χρέος όλων μας να ασκήσουμε την απαραίτητη πίεση και να ωθήσουμε την πολιτεία να διασφαλίσει το μακροπρόθεσμο όφελος των Ελλήνων πολιτών και όχι συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα». Σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να το διαβάσετε. Είναι ένα παράθυρο που μας οδηγεί σε έναν άλλο, σε έναν καλύτερο κόσμο απελευθερωμένο από σκοταδιστικούς μύθους και εξουσιαστικές ιδεολογίες[8], στον κόσμο της Γνώσης, της Επίγνωσης που σημαίνει στον κόσμο της κοινωνικής ισότητας και της άμεσης δημοκρατίας με περιεχόμενο την αταξική κοινωνία[9].
Για όλους αυτούς τους λόγους ήρθε η ώρα της κοσμοθεωρητικής, δηλαδή της πνευματικής, οικονομικής, κοινωνικής, οργανωτικής και πολιτικής αυτονόμησης των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού και της συνειδητοποίησης ότι αυτός ο καλύτερος κόσμος δεν είναι μόνο επιθυμητός, αλλά ιστορικά αναγκαίος και εφικτός.
Παραπομπές
[1] 1.Βλέπε αναλυτικά, Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και Παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009.
[2] 177. H Γέννηση και ο θάνατος της ατομικής ιδιοκτησίας. Η επανάσταση της υδρογονοενέργειας, η ελεύθερη ενέργεια και η απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα ορυκτά καύσιμα και την καπιταλιστική βαρβαρότητα, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2017.
[3] Για μια διεξοδική ανάλυση, βλέπε, Rifkin Jeremy, Η οικονομία του υδρογόνου. Η δημιουργία του παγκόσμιου ενεργειακού ιστού και η ανακατανομή της εξουσίας στη Γη. Η επόμενη μεγάλη οικονομική επανάσταση, ΛΙΒΑΝΗΣ, Αθήνα 2003.
[4] 100. Βλέπε αναλυτικά, Λάμπος Κώστας, Ποιος φοβάται το Υδρογόνο; Η επανάσταση του υδρογόνου, η ελεύθερη ενέργεια και η απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα ορυκτά καύσιμα και την καπιταλιστική βαρβαρότητα, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2013.
[5] Λάμπος Κώστας, Να απελευθερώσουμε το νερό, τον «Προμηθέα Δεσμώτη του 21ου αιώνα», http://epithesh.blogspot.gr/2013/08/21.html»html,
[6] Αμερικανική μέθοδος παραγωγής πετρελαίου από σχιστόλιθο, η οποία εγκαταλείπεται σταδιακά για πολλούς και σοβαρούς, κύρια περιβαλλοντικούς, λόγους από πολλές Πολιτείες των Ενωμένων Πολιτειών Αμερικής.
[7] .Brzezinski Zbignew, Η Μεγάλη Σκακιέρα, ΛΙΒΑΝΗΣ, Αθήνα 1998.
[8] Βλέπε Λάμπος Κώστας, Θεός και κεφάλαιο. Δοκίμιο για τη σχέση μεταξύ θρησκείας και εξουσίας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2015.
[9] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Άμεση Δημοκρατία και Αταξική Κοινωνία. Η μεγάλη πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική ισότητα και τον Ουμανισμό, Νησίδες, Θεσσαλονίκη 2012, καθώς επίσης, Λάμπος Κώστας, Αταξική Δημοκρατία και Ουμανισμός στον 21ο αιώνα, στο συλλογικό τόμο: Η Άμεση Δημοκρατία στον 21ο αιώνα, Νησίδες, Θεσσαλονίκη 2013.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου