Γεώργιος Σανιδάς: Ε.Σ.Δ.Α – Ε.Δ.Δ.Α. και γάμοι ομοφυλοφίλων – Αντισυνταγματικότητα νόμου που θεσπίζει γάμο ομοφυλοφίλων (β΄ μέρος)

συνέχεια από το Α μέρος

Δ. Ισχυρισμοί των μελών της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και των πάσης φύσεως δικαιωματιστών υποστηρικτών τους, για την ύπαρξη δικαιώματος γάμου δύο ομοφυλοφίλων προσώπων.

Τα μέλη της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ και οι πάσης φύσεως δικαιωματιστές υποστηρικτές τους ισχυρίζονται ότι με τη μη θέσπιση γάμου μεταξύομοφυλοφίλων προσώπων: Δεν αναγνωρίζεται δικαίωμα που παρέχεται σ’ αυτούς από διεθνείς Συμβάσεις και κυρίως την ΕΣΔΑ και έχει αναγνωρίσει το ΕΔΔΑ,
Παραβιάζεται η αρχή της ισότητας των φύλων και
Δεν αναγνωρίζεται ένα δικαίωμα που έχουν ήδη αναγνωρίσει 19 χώρες της Δυτικής Ευρώπης και Ευρωπαϊκής Ένωσης, με τις οποίες, η Ελλάδα θα πρέπει να συνταχθεί εν ονόματι της εξελίξεως και της προόδου.

Οι ισχυρισμοί αυτοί είναι αβάσιμοι, για τους ακολούθους λόγους: Ως προς τον πρώτο ισχυρισμό:

Όπως έχουμε εκθέσει και σε άλλη θέση ανωτέρω, δεν υπάρχει διεθνής Σύμβαση η οποία να αναγνωρίζει τέτοιο δικαίωμα για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια, αλλά ούτε και το ΕΔΔΑ έχει αναγνωρίσει με απόφασή του τέτοιο δικαίωμα, ενώ περαιτέρω, τέτοιο ανθρώπινο δικαίωμα δεν αναγνωρίζει ούτε η εσωτερική έννομη τάξη στην Ελλάδα. Επομένως, ο ισχυρισμός αυτός είναι αναληθής. Δυστυχώς, εξ αιτίας της παραπληροφόρησης, ενσυνειδήτως ή μη, στην οποία συμμετέχουν όχι μόνον άνθρωποι της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και δικαιωματιστές αλλά και αρκετοί θεράποντες της ενημέρωσης, έχει περάσει στην κοινωνία ότι η ΕΣΔΑ προβλέπει ότι τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια έχουν δικαίωμα γάμου και ότι αυτό έχει αναγνωρισθεί και από το ΕΔΔΑ. Ως προς τον δεύτερο ισχυρισμό:

Για να γίνει δεκτή παραβίαση της ισότητας θα πρέπει προηγουμένως να γίνει δεκτό ότι τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια ευρίσκονται σε παρόμοια ή ανάλογη ή άλλως συγκρίσιμη κατάσταση με εκείνη των ετερόφυλων ζευγαριών, σε σχέση προς το δικαίωμα για τέλεση γάμου και το σκοπό του ως θεσμού.

Είναι όμως πρόδηλο ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να ισχύσει. Τούτο διότι ούτε η διαφορετική ιδιότητα των ζευγαριών (ομοφυλόφιλα – ετερόφυλα ζευγάρια), που είναι αντικειμενικό στοιχείο, ούτε η διαφορετική δυνατότητα που είναι επίσης αντικειμενικό στοιχείο (τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια είναι a priori αδύνατο να αποκτήσουν φυσικά τέκνα και να δημιουργήσουν, έτσι, οικογένεια, ενώ ισχύει το αντίθετο για τα ετερόφυλα ζευγάρια), ούτε, τέλος, από το γάμο μεταξύ ομοφυλοφίλων προσώπων μπορεί να προκύψει φυσική μητρότητα και παιδιά και εντεύθεν οικογένεια, τα οποία οδηγούν στη συντήρηση και προαγωγή του Έθνους αλλά και στην αέναη ύπαρξη της κοινωνίας, ενώ ισχύει το αντίθετο για τα ετερόφυλα ζευγάρια), επιτρέπουν να γίνει δεκτό ότι τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια ευρίσκονται σε παρόμοια ή ανάλογη ή άλλως συγκρίσιμη κατάσταση, με αυτή των ετεροφύλων ζευγαριών, ώστε να γίνει περαιτέρω δεκτό ότι με τη μη αναγνώριση του δικαιώματος του γάμου και για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια, παραβιάζεται η αρχή της ισότητας.

Και όμως, τα μέλη των κοινοτήτων ομοφυλόφιλων προσώπων και κυρίως τα μέλη της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ και οι πάσης φύσεως δικαιωματιστές υποστηρικτές τους, οι οποίοι υπάρχουν, και στα ΜΜΕ εν γνώσει ή ανεπιγνώτως, σε καθημερινή βάση, βομβαρδίζουν την ελληνική κοινωνία, με το ψεύδος της παραβίασης του δικαιώματος ισότητος, επειδή τα ομοφυλόφιλα άτομα στερούνται, δήθεν, του ανύπαρκτου γι’ αυτά δικαιώματος!!! τελέσεως γάμου μεταξύ τους. Ως προς τον τρίτο ισχυρισμό:

Το ότι 19 χώρες της Δυτικής Ευρώπης, οι περισσότερες μάλιστα, την τελευταία δεκαετία, θέσπισαν το γάμο μεταξύ ομοφυλοφίλων προσώπων, ενώ επί τρεις χιλιετίες τουλάχιστον, ως γάμος ήταν νοητός μόνο όταν υπήρχε σύζευξη ετεροφύλων προσώπων, δεν σημαίνει ότι έπραξαν το σωστό, εν όψει του περιεχομένου των διατάξεων των διεθνών Συμβάσεων και κυρίως του άρθρου 23 παρ. 1 και 2 του Διεθνούς Συμφώνου του ΟΗΕ, για τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα, με το οποίο, όπως έχουμε ήδη αναφέρει, ορίζονται τα ακόλουθα: «1. Η οικογένεια είναι φυσικό (άρα ο,τιδήποτε άλλο είναι μη φυσικό) και θεμελιώδες στοιχείο της κοινωνίας, τα μέλη της δε, απολαύουν την προστασία της κοινωνίας και του Κράτους. Αναγνωρίζεται το δικαίωμα ανδρών και γυναικών σε ηλικία γάμου να παντρεύονται και να δημιουργούν οικογένεια».

Τούτο δεν είναι παράδοξο, εάν λάβουμε υπόψη ότι και οι 19 χώρες της Δυτικής Ευρώπης που θέσπισαν το γάμο μεταξύ των ομοφυλοφίλων προσώπων (οι περισσότερες μάλιστα την τελευταία δεκαετία), πορεύονται στο ίδιο περίπου μήκος κύματος από απόψεως αξιών, θεσμών, ιστορικών καταβολών και (χαλαρών) οικογενειακών δεσμών.

Η Ελλάδα όμως, σε σχέση προς το γάμο και την οικογένεια, ιστορικά και αξιακά, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, ακολούθησε δική της πορεία, με έρεισμα το σκοπό του γάμου, μεταξύ ετεροφύλων προσώπων, που είναι η ίδρυση της οικογένειας (δια της αποκτήσεως τέκνων), η οποία αποτελεί το θεμέλιο συντηρήσεως και προαγωγής του Έθνους και την οποία, μαζί με το γάμο, τη μητρότητα και την παιδική ηλικία, το Σύνταγμά μας (άρθρο 21) θέτει υπό την προστασία του Κράτους.

Όπως είναι πρόδηλο, τα διαλαμβανόμενα στο άρθρο 21 του Συντάγματος και εκείνα που διαλαμβάνονται στο άρθρο 23 του Διεθνούς Συμφώνου του ΟΗΕ, αφ’ ενός έχουν το ίδιο περίπου περιεχόμενο και αφ’ ετέρου έχουν ως βάση τον ρηθέντα ορισμό του Αριστοτέλη, για το γάμο και το σκοπό του, όπως έχουμε ήδη αναφέρει, και ισχύουν επί τρεις περίπου χιλιετίες.

Με αυτά τα δεδομένα, το ορθότερο θα ήταν όλα τα κράτη της Ευρώπης να μην έχουν θεσπίσει το γάμο μεταξύ ομοφυλοφίλων προσώπων και το ορθό για την Ελλάδα θα είναι να μην αποστεί των θεσμών και αρχών που ισχύουν ως προς αυτό το θέμα, των παραδόσεων και των επιταγών του Συντάγματός της, και να μην θεσπίσει το γάμο μεταξύ ομοφυλοφίλων προσώπων.

Προς ενίσχυση του τελευταίου θα προσθέσουμε ότι κάποια «προοδευτικά» κράτη της δυτικής Ευρώπης έχουν θεσμοθετήσει ως δικαίωμα τη χρήση ναρκωτικών ουσιών, διότι και αυτό προφανώς, το θεωρούν πρόοδο.

Μήπως λοιπόν θα πρέπει να σπεύσουμε να θεσμοθετήσουμε αυτό και εμείς, για να αποδείξουμε σε όλους τους Δυτικοευρωπαίους ότι είμαστε πιο προοδευτικοί από αυτούς;

Πέραν τούτων θα επισημάνουμε τα ακόλουθα:

Οι θεσμοί δεν είναι παίγνια, για να παίζουν άρχοντες και αρχόμενοι, άλλα αποτελούν τα θεμέλια των κοινωνιών και κρατών και ως εκ τούτου, για να εκπληρώνουν την αποστολή τους, θα πρέπει να διαφυλάσσονται αλλά και να υπηρετούνται από άρχοντες και αρχομένους με σεβασμό, θυσίες και συνέπεια. Η άρνηση τηρήσεως των πιο πάνω υποχρεώσεων, για περιορισμένο μεν χρονικό διάστημα, καθιστά προβληματική τη λειτουργία των θεσμών, ενώ η συνεχής αμφισβήτησή τους, οδηγεί αυτούς σε μαρασμό και εξαφάνιση, εάν δεν υπάρξει αντίδραση από τους σκεπτόμενους με σωφροσύνη, άρχοντες και αρχομένους.

Να υπενθυμίσουμε την περίπτωση της διακοπής με βία της παρελάσεως στη Θεσσαλονίκη, της 28ης Οκτωβρίου, από οπαδούς συγκεκριμένου κόμματος και τον εξαναγκασμό του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας, αείμνηστου Καρόλου Παπούλια, να αποχωρήσει από την εξέδρα των επισήμων, πρακτική όμως που δεν είχε συνέχεια, λόγω της αντιδράσεως της πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας. Περιττό να επισημάνουμε ότι οι παρελάσεις είναι θεσμός και γίνονται προς τιμήν των αγωνισθέντων για την ελευθερία της πατρίδας μας.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει και σήμερα στην Ελλάδα, με πρωτοβουλία μάλιστα της ίδιας της Κυβέρνησης, η οποία, υπό την πίεση των μελών της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ και των πάσης φύσεως δικαιωματιστών υποστηρικτών της, και υπό το πρόσχημα αναγνωρίσεως, ανυπάρκτου κατ’ ουσίαν δικαιώματος, αντιθέτου, μάλιστα, προς την ανθρώπινη φύση, για τα μέλη της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ, ήτοι του φερομένου ως δικαιώματος τελέσεως γάμου και από άτομα ομοφυλόφιλα, πρόκειται να εισάγει στη Βουλή προς ψήφιση, νόμο, με τον οποίο θα αναγνωρίζεται στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια αυτό το δικαίωμα (αλλά και το δικαίωμα για υιοθεσία) με την επίκληση των αναφερθέντων, ανωτέρω, επιχειρημάτων των μελών της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και επιπλέον του επιχειρήματος ότι αποτελούσε δέσμευση της Κυβέρνησης, την οποία είχε διαλάβει στο πρόγραμμα του κόμματος, κατά τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές. Σε σχέση προς το τελευταίο επιχείρημα, θα επισημάνουμε ότι για το ζήτημα αυτό (της αναγνωρίσεως δικαιώματος γάμου για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια) προεκλογικά δεν είχε γίνει κάποια συζήτηση, προφανώς γιατί ήταν ζήτημα καυτό, ενώ η μέγιστη πλειοψηφία από αυτούς που ψήφισαν το κόμμα της «Νέας Δημοκρατίας», κατά την άποψή μας, είχε άγνοια του ότι υπήρχε στο πρόγραμμά της αυτό το θέμα.

Ανεξαρτήτως όμως τούτων, θεωρούμε αναγκαίο να επισημάνουμε και τα ακόλουθα:

Όπως ασφαλώς γνωρίζουν οι κυβερνώντες αλλά και οι βουλευτές όλων των κομμάτων, ο κάθε ψηφιζόμενος νόμος, εκτός από τη ρύθμιση ενός ζητήματος, έχει και παιδευτικό χαρακτήρα για τους πολίτες. Τί παιδευτικό χαρακτήρα έχει αλήθεια ο νόμος αυτός για τους πολίτες και κυρίως τους ανηλίκους; Ότι η ιδιαιτερότητα ως προς το σεξουαλικό προσανατολισμό, την οποία συνομολογούν οι ίδιοι οι ομοφυλόφιλοι, αποτελεί κανονικότητα της ανθρώπινης φύσης, και συνεπώς ότι μπορούν ακωλύτως οι πάντες, μεταξύ των οποίων και οι εύπλαστοι νέοι μας, να ακολουθήσουν την ιδιαιτερότητα, έστω και αν αυτή συνιστά εκτροπή από την ανθρώπινη φύση και εντεύθεν υποβιβάζει τον άνθρωπο ως αξία;

Έτσι όμως θα γίνουμε, κατ’ αρχάς κοινωνία «χυλός» και ΛΟΑΤΚΙ, μακροπρόθεσμα δε, θα εξαφανισθούμε ως Έθνος.

Δεν αντιλαμβάνονται αλήθεια οι κυβερνώντες αλλά και όλα τα μέλη του κοινοβουλίου, που γνωρίζουν ασφαλώς την οξύτητα του δημογραφικού προβλήματος και την υπογεννητικότητα (τα τελευταία 10 χρόνια οι θάνατοι είναι διπλάσιοι των γεννήσεων) ότι με την αναγνώριση του ρηθέντος (ανυπάρκτου όμως) δικαιώματος, θα υπάρχει ένας ακόμα λόγος που θα κάνει οξύτερο το δημογραφικό πρόβλημα;

Και κάτι τελευταίο. Η φρενίτιδα που κυριαρχεί εσχάτως, τη βοηθεία και των ΜΜΕ, υπέρ των μελών της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ, ως προς το ανύπαρκτο, μάλιστα, δικαίωμα τελέσεως γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων προσώπων, καταδεικνύει ότι στο περιθώριο, τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια, δεν ευρίσκεται η κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ (άλλωστε, ουδέποτε η μεγάλη πλειονότητα των ανθρώπων που είχαν αυτή την ιδιαιτερότητα, βρίσκονταν στο περιθώριο, αφού σεβόντουσαν τον εαυτό τους και δεν προκαλούσαν) αλλά η υπόλοιπη κοινωνία, η οποία συστηματικά αγνοείται για το θέμα αυτό, που αφορά, όπως έχει πει ο Πρωθυπουργός, λίγα πρόσωπα, και η οποία υφίσταται, σε καθημερινή βάση, πλύση εγκεφάλου.

Ε. Υιοθεσία από ομοφυλόφιλα ζευγάρια

Δεν θα ασχοληθούμε εκτενώς με το ζήτημα αυτό, ήτοι το αν τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια είναι επιτρεπτό και δυνατό να υιοθετούν ανήλικα παιδιά και αν αυτό δεν θα πρέπει να ισχύσει. Απλώς θα εκθέσουμε κάποιες σκέψεις και θα μνημονεύσουμε τις απόψεις δύο ανθρώπων που υιοθετήθηκαν, εκ των οποίων η μία από ομοφυλόφιλο ζευγάρι. Προσωπικά, είμαστε αντίθετοι στην υιοθεσία ανηλίκων παιδιών από τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια, διότι, κατά την άποψή μας, η ανάπτυξή τους δεν θα γίνει μέσα σε ένα φυσιολογικό και υγιές περιβάλλον, το οποίο μπορεί να υπάρχει μόνο όταν ζουν με πατέρα και μητέρα και υπό τον όρο ότι τα πρόσωπα αυτά θα μεριμνούν για την ανατροφή και διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους, που αποτελούν μέλη της «πυρηνικής οικογένειας» (πατέρας, μητέρα, παιδί ή παιδιά). Αν λάβουμε υπόψη, σύμφωνα με την καθημερινή πρακτική, ότι ακόμη και κάποια παιδιά είτε «πυρηνικών» οικογενειών, είτε υιοθετημένα από ετρόφυλους γονείς, λόγω και της χαλαρότητας που επικρατεί παντού, και κυρίως στην οικογένεια και την παιδεία, οδηγούνται σε παρεκτροπές, ευχερώς, μπορεί να γίνει αντιληπτό ποια θα είναι η συμπεριφορά και εξέλιξη των παιδιών αυτών σε ένα μη φυσιολογικό περιβάλλον, με δύο «μπαμπάδες» ή δύο «μαμάδες».

Το υποστηριζόμενο από τα μέλη της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ και τους πάσης φύσεως δικαιωματιστές υποστηρικτές τους, ότι αυτό δεν ισχύει, διότι υπάρχουν έρευνες και μελέτες που το διαψεύδουν, είναι ανακριβές. Ουδείς εκ των υποστηριζόντων αυτό, εμφάνισε έστω και μία επιστημονική μελέτη αρμόδιου φορέα, ακόμη και υποστηρικτικού της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ, που να το επιβεβαιώνει.

Αντιθέτως, υπάρχουν φωνές και κείμενα που επιβεβαιώνουν την τραγωδία παιδιών που έζησαν και μεγάλωσαν μέσα σε ομοφυλόφιλα ζευγάρια, μετά από υιοθεσία. Μια τέτοια φωνή είναι εκείνη της Down Stefanovich, η οποία, στο διαδίκτυο, όπου μπορεί να αναζητηθεί με το ονοματεπώνυμό της, περιγράφει την πορεία και τραγωδία της ζωής της, αλλά και άλλων παιδιών, μετά από υιοθεσία τους από ομοφυλόφιλα ζευγάρια, λόγος για τον οποίο, το έτος 2018, απέστειλε επιστολή στην Κυβέρνηση των ΗΠΑ, με την οποία ζητούσε την κατάργηση της υιοθεσίας από ομοφυλόφιλα ζευγάρια.

Πέραν τούτων, σύμφωνα με τις διεθνείς συμβάσεις αλλά και το εσωτερικό μας δίκαιο, για τη ρύθμιση οποιουδήποτε ζητήματος που αφορά σε παιδί ή παιδιά (εννοείται ανήλικα) λαμβάνεται προεχόντως υπόψη το αληθές συμφέρον ή κατά τα οριζόμενα στο άρθρο 3 παρ. 1 της Διεθνούς Συμβάσεως για τα Δικαιώματα του Παιδιού, «το βέλτιστο συμφέρον» του παιδιού, το οποίο θα πρέπει και να ερωτάται και εφ’ όσον έχει τη δυνατότητα να απαντά. Η απάντηση βεβαίως, για ένα τέτοιο σοβαρό ζήτημα, από ανήλικα παιδιά, θα είναι πολύ δύσκολη, λόγος για τον οποίο, για την υιοθεσία παιδιού από ομοφυλόφιλο ζευγάρι, θέτουμε ως προϋπόθεση να είναι ενήλικο.

Κρίνουμε εν τέλει επιβεβλημένο να μνημονεύσουμε απόσπασμα επιστολής, που απεστάλη από τον δρ. Κώστα Βίτκο, κάτοικο Μελβούρνης, στην εφημερίδα «Καθημερινή» και δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 17.1.2024, με την οποία επιβεβαιώνονται επίσης οι ανωτέρω θέσεις μας, ως προς το ότι τα ζευγάρια ομοφυλοφίλων δεν πρέπει να υιοθετούν ανήλικα παιδιά. Στην επιστολή αυτή του ρηθέντος κατοίκου Μελβούρνης, που ήταν μάλιστα υιοθετημένος, και από την οποία προκύπτει ότι αυτός δεν είναι αντίθετος με τον γάμο των ομοφυλοφίλων, περιλαμβάνονται και τα ακόλουθα: «… Είναι αυτόδηλο ότι από την ομοφυλογαμία λείπει η «φύσει» συζυγία, που ωθείται από το ένστικτο της τεκνοσπορίας και της αναπαραγωγής. Λείπει το βασικό κοινωνικό κύτταρο: πατέρας – μητέρα – τέκνο. Σέβομαι το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, αλλά αντιδρώ στην τεκνοτροφία. Υιοθετημένος τυγχάνω και εγώ. Αλλά τύχη αγαθή, μεγάλωσα με μητέρα που δεν ήταν άνδρας και πατέρα που δεν ήταν γυναίκα. Αν δεν συνέβαινε αυτό, θα προτιμούσα το ορφανοτροφείο. Θα με πλήγωνε λιγότερο…»

Ελπίζουμε ότι τα ανωτέρω, αν δεν πείσουν τους κυβερνώντες και τους βουλευτές όλων των κομμάτων, τουλάχιστον να τους προβληματίσουν.

ΣΤ. Νόμος που θα ψηφισθεί από το Ελληνικό Κοινοβούλιο και θα προβλέπει τη δυνατότητα τελέσεως γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλωνπροσώπων, θα είναι αντισυνταγματικός. Κατά πάσα περίπτωση θα είναι ανίσχυρος, ως ερχόμενος σε αντίθεση με το άρθρο 12 της ΕΣΔΑ αλλά και το άρθρο 23 παρ. 1 και 2 του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα (ΔΣΑΠΔ) του ΟΗΕ, που κυρώθηκε με τον νόμο 2462/1997, τα οποία, με βάση το άρθρο 28 του Συντάγματος, υπερισχύουν από κάθε άλλη αντίθετη διάταξη νόμου

Ι. α. Αναφέραμε και σε άλλη θέση, τα οριζόμενα με το άρθρο 21 παρ. 1 του Συντάγματος, τα οποία έχουν ως ακολούθως «Η οικογένεια ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους καθώς και ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία, τελούν υπό την προστασία του κράτους». Όπως είναι πρόδηλο, με τη διάταξη αυτή δεν αναγνωρίζεται απλώς ένα ατομικό δικαίωμα.

Κατ’ αρχάς ανάγει την οικογένεια σε θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους, την οποία, στη συνέχεια, μαζί με το γάμο, για την εγκυρότητα του οποίου απαιτείται άνδρας και γυναίκα, τη μητρότητα και την παιδική ηλικία, θέτει υπό την προστασία του κράτους, κατά ρητή διατύπωση της διατάξεως. Αυτό όμως σημαίνει ότι δεν είναι επιτρεπτή από το Συνταγματικό νομοθέτη η αναγνώριση με νόμο, δυνατότητας τελέσεως γάμου, που δεν μπορεί να είναι θεμέλιο της συντηρήσεως και προαγωγής του Έθνους, τέτοιος δε, είναι ο γάμος μεταξύ ομοφυλοφίλων προσώπων, από τον οποίο δεν μπορεί να προκύψει οικογένεια, και ως εκ τούτου, δεν μπορεί να είναι θεμέλιο της συντηρήσεως και προαγωγής του Έθνους.

Εάν ήθελε γίνει δεκτό το αντίθετο, θα ετίθετο εκποδών η προβλεπόμενη από το άρθρο 21 του Συντάγματος, προστασία του κράτους για γάμο, οικογένεια, μητρότητα και παιδική ηλικία και θα αναιρείτο ο σκοπός της προστασίας αυτής.

Ο γάμος μεταξύ ετεροφύλων προσώπων δεν είναι μόνον ένα ιδιωτικό δικαίωμα και εντεύθεν μια απλή σύμβαση του Αστικού Δικαίου, αλλά και θεσμός και μάλιστα θεσμός ακατάλυτος και αιώνιος, διεπόμενος σε μεγάλο βαθμό από διατάξεις αναγκαστικού δικαίου.

Το άρθρο 21 παρ. 1 του Συντάγματος εγγυάται το γάμο αλλά και την οικογένεια και ως κοινωνικούς θεσμούς με αρνητικό και θετικό περιεχόμενο.

Το θετικό περιεχόμενο της θεσμικής εγγυήσεως συνίσταται στο ότι ο κοινός νομοθέτης οφείλει να θεσπίζει τις ρυθμίσεις εκείνες, που είναι κατάλληλες και αναγκαίες για τη διαφύλαξη και ενίσχυση του γάμου και της οικογένειας, αφού αποτελούν και τα δύο θεμελιακούς θεσμούς, και του Έθνους αλλά και της κοινωνίας διαχρονικά (βλ. και άρθρο 23 παρ. 1 και 2 του ΔΣΑΠΔ του ΟΗΕ).

Είναι πρόδηλο ότι η θέσπιση γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων προσώπων, ούτε διαφυλάσσει ούτε ενισχύει την οικογένεια και το γάμο και εντεύθεν δεν μπορεί να αποτελεί θεμελιακό θεσμό για το Έθνος και την κοινωνία.

Ο γάμος και η οικογένεια ως θεσμοί και όχι μόνον ως απλά δικαιώματα, όπως τους γνωρίζουμε και κρατούν επί χιλιετίες, δεν μπορούν να γίνονται αθύρματα, εν ονόματι δήθεν παραβιάσεως ανυπάρκτων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στα χέρια οποιωνδήποτε, οι οποίοι, για λόγους δικούς τους, όπως κατά την άποψή μας είναι πρόδηλο, επιδιώκουν τον ευτελισμό των θεσμών αυτών και κατ’ επέκταση τη μη δυνατότητα διαιώνισης της κοινωνίας.

Τα τελευταία επιβεβαιώνουν ακόμα περισσότερο ότι εφ’ όσον εκδοθεί νόμος που θα θεσπίζει τη δυνατότητα τελέσεως γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων προσώπων, θα έρχεται σε αντίθεση προς το άρθρο 21 παρ. 1 του Συντάγματος και συνεπώς θα είναι ανίσχυρος.

Την ανωτέρω θέση υποστηρίζουν και οι καθηγητές του Συνταγματικού Δικαίου, Κώστας Χρυσόγονος και Σπύρος Βλαχόπουλος, ο καθηγητής Αθανάσιος Ράικος, ο ομότιμος καθηγητής Αλέξανδρος Κωσταράς και η Καθηγήτρια του Παντείου Πανεπιστημίου Ευρυδίκη Μπέσιλα – Βήκα.

Οι δύο πρώτοι, στην κοινή τέταρτη έκδοση βιβλίου με τίτλο «Ατομικά και Κοινωνικά Δικαιώματα», σελ. 562, διαλαμβάνουν επί λέξει τα ακόλουθα: «… Ο κοινός νομοθέτης δεν μπορεί να καταργήσει το γάμο ούτε να μεταβάλει τα θεμελιώδη αυτού χαρακτηριστικά. Δεν έχει σημασία, από την άποψη αυτή, ο πολιτικός ή θρησκευτικός γάμος…»

Τα ίδια διαλαμβάνουν και στα ατομικά συγγράμματα που εξέδωσαν, με τον ίδιο τίτλο ο καθηγητής Χρυσόγονος, (τρίτη έκδοση, σελ. 530) και ο καθηγητής Βλαχόπουλος, με τίτλο «Θεμελιώδη Δικαιώματα» (σελ. 590), οι οποίοι, κατά την αναφορά των θεμελιωδών στοιχείων του γάμου που δεν μπορεί να μεταβληθούν ή καταργηθούν, τα χαρακτηρίζουν και «παραδοσιακά».

Ο καθηγητής Αθανάσιος Ράικος, στην πέμπτη έκδοση του συγγράμματός του με τίτλο «Συνταγματικό Δίκαιο», σελίδα 268, μεταξύ των άλλων, διαλαμβάνει: «… Είναι αυτονόητο ότι οι προαναφερόμενες συνταγματικές διατάξεις (εννοεί το άρθ. 21 παρ. 1 και 2 του Συντάγματος) χρησιμοποιούν τον όρο «γάμος» υπό την παραδοσιακή του έννοια, δηλαδή υπό την έννοια μιας συμφωνίας δύο ετερόφυλων προσώπων (ενός άντρα και μιας γυναίκας) για μια μόνιμη συμβίωση, σύμφωνα με τους νόμους του κράτους. Συνεπώς, δεν καλύπτουν το λεγόμενο «γάμο» μεταξύ ομοφύλων ζευγαριών».

Σύμφωνος με την ανωτέρω θέση είναι και ο καθηγητής Αλέξανδρος Κωσταράς (βλ. άρθρο του στην εφημερίδα ΕΣΤΙΑ της 2.10.2023, με τίτλο «Συνταγματικά και άλλα εμπόδια στη θέσπιση του γάμου ομοφύλων»)

Τέλος, η Ευρυδίκη Μπέσιλα – Βήκα, στη μονογραφία της με τίτλο «Η συνταγματική κατοχύρωση των δικαιωμάτων σύναψης γάμου και ίδρυσης οικογένειας», σελίδες 105 – 106, μεταξύ των άλλων αναγράφει «…Οι θεσμοί του γάμου και της οικογένειας δεν μπορούν να καταργηθούν ή να μεταβληθούν ως προς τα ουσιώδη (παραδοσιακά) στοιχεία τους από τον κοινό νομοθέτη. Έτσι, ο νόμος δεν μπορεί π.χ. να καταργήσει τη συμβατική φύση του γάμου, να επιτρέψει τον γάμο των ομοφυλοφίλων. … Ο νόμος δεν μπορεί επίσης να καταργήσει το θεσμό της οικογένειας. … Συνεπώς, η κατάργηση των θεσμών αυτών ή η μεταβολή τους μπορεί να γίνει μόνο με την αναθεώρηση της διάταξης του άρθρου 21 παρ. 1 του Συντάγματος…»

Βεβαίως, ο καθηγητής Χρυσόγονος, στη συνέχεια των ως άνω αναφερθέντων, στην ατομική έκδοση του ρηθέντος βιβλίου, αποδεχόμενος ότι η ρηθείσα συνταγματική απαγόρευση δεν αποκλείει τη ρύθμιση με νόμο, μιας συμβίωσης άλλης μορφής, διαλαμβάνει στη συνέχεια των αναφερθέντων ανωτέρω, και τα ακόλουθα: «… Από τη συνταγματική προστασία του γάμου δεν μπορεί πάντως να συναχθεί εξ αντιδιαστολής, απαγόρευση κάθε νομοθετικής ρύθμισης ελεύθερων ενώσεων ή ακόμη και κάποιας μορφής νομικού δεσμού μεταξύ συμβιούντων ομοφυλοφίλων…».

Τούτο ήδη έχει γίνει με το σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ ομοφυλοφίλων προσώπων.

ΙΙ. Ο νόμος όμως που θα ψηφιστεί και θα προβλέπει τη δυνατότητα τελέσεως γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων προσώπων, θα είναι ανίσχυρος και εξ άλλου λόγου και δη, διότι θα έρχεται σε αντίθεση προς τα άρθρα 12 της ΕΣΔΑ και 23 παρ. 1 και 2 του ΔΣΑΠΔ του ΟΗΕ. Τούτο διότι σύμφωνα με το περιεχόμενο των διατάξεων αυτών, το οποίο έχει αναφερθεί και παραπάνω, ως γάμος νοείται η σύζευξη ετερόφυλων προσώπων (άνδρα και γυναίκας) με σκοπό τη δημιουργία οικογένειας, ενώ με το άρθρο 23 παρ. 1 ορίζεται ότι «Η οικογένεια είναι φυσικό και θεμελιώδες στοιχείο της κοινωνίας, τα μέλη της δε, απολαύουν την προστασία της κοινωνίας και του κράτους».

Οι διατάξεις των ρηθεισών Διεθνών Συμβάσεων, οι οποίες έχουν κυρωθεί με νόμους του Ελληνικού κράτους, έχουν αυξημένη τυπική ισχύ έναντι των απλών τυπικών νόμων σύμφωνα, με το άρθρο 28 του Συντάγματος, και ως εκ τούτου σε περίπτωση αντιθέσεώς τους με απλούς τυπικούς ελληνικούς νόμους, υπερισχύουν των τελευταίων.

Εκ τούτου παρέπεται ότι νόμος που θα ψηφισθεί από τη Βουλή και θα προβλέπει τη δυνατότητα τελέσεως γάμου από ομοφυλόφιλα ζευγάρια, θα είναι ανίσχυρος, ως ερχόμενος σε αντίθεση προς τις ρηθείσες Διεθνείς Συμβάσεις και ειδικότερα το άρθρο 12 της ΕΣΔΑ και το άρθρο 23 παρ. 1 και 2 του Διεθνούς Συμφώνου του ΟΗΕ, τα οποία ορίζουν ότι δικαίωμα να συνέρχονται σε γάμο έχουν ετερόφυλα και μόνο πρόσωπα, ήτοι άνδρας και γυναίκα. Z.Επίλογος

Αποτελεί κοινό τόπο ότι ο άνθρωπος, ως αξία, θα πρέπει να απολαμβάνει σεβασμού από τα μέλη της κοινωνίας, έστω και με τις όποιες ιδιαιτερότητες. Τούτο, όμως, ως προς τους ανθρώπους με τις ιδιαιτερότητες, μεταξύ των οποίων και ο σεξουαλικός προσανατολισμός, τελεί υπό την προϋπόθεση ότι οι άνθρωποι αυτοί σέβονται τα υπόλοιπα μέλη της κοινωνίας και τους ισχύοντες κανόνες συμπεριφοράς, και δεν προκαλούν ως άτομα ή σύνολο, με εκδηλώσεις και συμπεριφορές πέρα από τα όρια που επιβάλλει η κοινωνική ευπρέπεια, όπως είναι οι παρελάσεις, ή συγκεντρώσεις που διοργανώνουν τα μέλη της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ, με εμφανίσεις και συμπεριφορές που δεν προσήκουν στην ευπρέπεια του ανθρώπου, ως αξία.

Εξ άλλου, κάθε πρόσωπο δικαιούται σεβασμού στην ιδιωτική του ζωή, λόγος για τον οποίο η συμβίωση ατόμων του ιδίου φύλου ήταν και είναι επιτρεπτή, πολύ περισσότερο μάλιστα μετά την ισχύ του νόμου, που θέσπισε το σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ ομοφυλοφίλων ατόμων. Αυτό όμως είναι εντελώς διαφορετικό ζήτημα από το ζήτημα της αξιώσεως των ομοφυλοφίλων ζευγαριών, να αναχθεί τούτο σε δικαίωμα, και να τους αναγνωρισθεί με νόμο, δικαίωμα τελέσεως γάμου, αντιστοίχου με εκείνον των ετερόφυλων προσώπων. Και είναι αληθώς απορίας άξιον, γιατί επιμένουν πεισματικά και πιεστικά τα ομοφυλόφιλα άτομα, στη θεσμοθέτηση δικαιώματος τελέσεως γάμου, όταν μάλιστα έχει θεσμοθετηθεί το σύμφωνο συμβίωσης, ως υποκατάστατο του γάμου, το οποίο αντιμετωπίζει και μπορεί να αντιμετωπίσει με συμπληρώσεις που θα απαιτούνται, τα όποια προβλήματά τους.

Κάνοντας υποθέσεις, καταλήγουμε ότι δύο είναι οι λόγοι: 1) η εξασφάλιση, μέσω του γάμου, της δυνατότητας υιοθεσίας ή άλλως τεκνοθεσίας, και 2) η ισοπέδωση των πάντων και η μετάλλαξη της κοινωνίας σε «χυλό», τα οποία θα επιτευχθούν με τον ευτελισμό του θεσμού του γάμου, εντεύθεν δε, την εξαφάνιση της οικογένειας, όπως ισχύει τρεις και πλέον χιλιάδες χρόνια, η οποία αποτελεί, κατά το άρθρο 21 του Συντάγματος, «το θεμέλιο συντήρησης και προαγωγής του Έθνους», ενώ κατά το άρθρο 23 του Διεθνούς Συμφώνου του ΟΗΕ για τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα, «είναι το φυσικό και θεμελιώδες στοιχείο της κοινωνίας, τα μέλη της οποίας απολαμβάνουν την προστασία της κοινωνίας και του κράτους».

Με αυτά τα δεδομένα, η Ευρώπη, την οποία ακολουθεί κατά πόδας και η Ελλάδα, εφ’ όσον δεν συνειδητοποιήσουν την κατάσταση που βρίσκονται και δεν αλλάξουν πορεία και στόχους, δεν θα αργήσουν να μεταβληθούν σε «χυλό» και εν τέλει να μεταλλαχθούν σε κράτη, που δεν θα έχουν σχέση με τη σημερινή μορφή τους.

Μόνον εάν τα κράτη της Ευρώπης και φυσικά και η Ελλάδα, αντιληφθούν ότι θα πρέπει να αναβαθμίσουν το γάμο και την οικογένεια ως θεσμούς, προκειμένου να επιβεβαιωθούν και να επαληθευθούν τα αναγραφόμενα και ως άνω μνημονευθέντα, στα άρθρα 21 παρ. 1 του Συντάγματος και 23 παρ. 1 και 2 του Διεθνούς Συμφώνου του ΟΗΕ, θα είναι δυνατόν να επιβιώσουν, ως συγκροτημένες κοινωνίες.

*Γεώργιος Χαρ. Σανιδάς, Εισαγγελέας Αρείου Πάγου ε.τ.

πηγή

Share