Δρ. Θεολογίας, Δρ. Φιλοσοφίας
Στη διαμάχη γύρω από το ζήτημα της θέσπισης γάμου και τεκνοθεσίας για τους ομοφυλόφιλους η πλευρά των υποστηρικτών της, θεωρώντας ότι η Εκκλησία δεν έχει λόγο σε αυτό, επικαλείται τη γνωστή φράση του Κυρίου «τα του Καίσαρος Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ» (Ματθ. 22,21), για να δικαιολογήσει τις ενέργειες της Πολιτείας και να ζητήσει να γίνουν από όλους σεβαστές οι αποφάσεις της.
Εδώ όμως δεν πρόκειται για ένα ζήτημα σαν την πληρωμή φόρων προς το κράτος, για το οποίο ο Χριστός απάντησε «απόδοτε τα του Καίσαρος Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ», αλλά για κάτι που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την ανθρωπολογία και την ηθική του χριστιανισμού.
Σε τέτοιες περιπτώσεις ισχύει το «πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις» (πρέπει να πειθαρχούμε στον Θεό μάλλον, παρά στους ανθρώπους) (Πράξ. 5,29), όπως είπαν οι απόστολοι, αρνούμενοι να συμμορφωθούν προς τη διαταγή των ιουδαϊκών αρχών να μη διδάσκουν για το όνομα του Χριστού.
Παρόμοια υπήρξε η στάση του Ιωάννη του Βαπτιστή, ο οποίος κατήγγειλε τον παράνομο (με βάση τη διδασκαλία της Παλαιάς Διαθήκης) γάμο της Ηρωδιάδος, έστω κι αν αυτό τον οδήγησε τελικά στη φυλακή και τον αποκεφαλισμό (Ματθ. 14,1 εξ. / Μάρκ. 6,14 εξ.).
Δεν μπορεί η Εκκλησία να σιωπά ή να υποτάσσεται σε «εντάλματα ανθρώπων» (Ματθ. 15,9) αντίθετα προς τις εντολές του Θεού.
Θα σταθούμε λίγο σε αυτό το εδάφιο (Ματθ. 15,1 εξ.), στο οποίο αναφέρεται ότι οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι ακύρωσαν την εντολή «τίμα τον πατέρα και τη μητέρα» διδάσκοντας «εντάλματα ανθρώπων», γιατί διαβάσαμε σε δημοσίευμα ιερωμένου καί καθηγητή Θεολογίας (!), με αναφορά στο ζήτημα του γάμου των ομοφυλόφιλων, πως, όταν ο Θεός «μιλάει» στο βιβλίο της Γένεσης, αυτά τα λόγια ανήκουν στον συγγραφέα της Πεντατεύχου και όχι στον άφατο, αόρατο και υπερβατικό Θεό, και ότι αυτό είναι η βάση και η ουσία της ερμηνευτικής.
Δηλαδή τι; Πρόκειται για ανθρώπινες ιδεολογίες, τις οποίες μπορεί ο καθένας να αναθεωρεί ή να ερμηνεύει κατά το δοκούν και όπως τον βολεύει σε κάθε περίσταση;
Ή μήπως με το να εκφέρεται με ανθρώπινα λόγια ο θείος νόμος παύει να προέρχεται από τον άφατο, αόρατο και υπερβατικό Θεό; Κι αν δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, προς τι η επισήμανση;
Ο Χριστός πάντως, κατηγορώντας τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους για παράβαση της εντολής «τίμα τον πατέρα και την μητέρα», τους είπε ότι παραβαίνουν «την εντολήν του Θεού» και όχι την εντολή του Μωυσή (Ματθ. 15,1 εξ.).
Ή μήπως και τα λόγια του Χριστού δεν ανήκουν στον άφατο, αόρατο και υπερβατικό Θεό, οπότε μπορούμε να υποβαθμίζουμε τη σημασία τους;
Παρεμπιπτόντως, επειδή κάποιοι επικαλούνται ότι ο Χριστός δεν ανέφερε τίποτα για την ομοφυλοφιλία, ας σημειωθούν τα εξής:
Ο Χριστός μπορεί να μην αναφέρθηκε άμεσα στην ομοφυλοφιλία, αναφέρθηκε όμως έμμεσα και με σαφήνεια, όταν συμβούλευσε να μνημονεύεται το πάθημα της γυναίκας του Λωτ (Λουκ. 17,32-33), όταν προειδοποίησε ότι η Δευτέρα Παρουσία θα αιφνιδιάσει πολλούς ανθρώπους, όπως αιφνιδίασε τους Σοδομίτες η βροχή πυρός και θείου από τον ουρανό (Λουκ. 17,28-30), και όταν έκανε σύγκριση της τιμωρίας των Σοδόμων με την τιμωρία που θα υποστεί η Καπερναούμ (Ματθ. 11,23-24) και όποια άλλη πόλη δεν δέχτηκε το κήρυγμα των αποστόλων (Ματθ. 10,15. Πρβλ. Λουκ. 10,12 εξ.).
Δεν χρειάστηκε να προσδιορίσει τα αμαρτήματα των Σοδομιτών, γιατί αυτά ήταν ήδη γνωστά από την Παλαιά Διαθήκη. Σημειωτέο εξάλλου ότι σε εδάφια της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης υπάρχουν σαφείς αρνητικές αναφορές για την ομοφυλοφιλία, όπως είναι γνωστό.
Κι ενώ αυτά δεν φαίνεται να έχουν ιδιαίτερη αξία, κατά το προαναφερθέν δημοσίευμα, αφού πρόκειται για λόγια των συγγραφέων των βιβλίων της Αγίας Γραφής και όχι του ίδιου του Θεού, ο νόμος της Πολιτείας (που αυτός κι αν είναι ανθρώπινος), κατά το ίδιο άρθρο, «δεν επιδέχεται κριτική, ακόμη και εκ μέρους της Εκκλησίας».
Τέτοια αποθέωση του Καισαροπαπισμού από την πλευρά ανθρώπων της Εκκλησίας, ούτε ο ίδιος ο Καίσαρας δεν θα μπορούσε να φανταστεί!
Στο ίδιο κείμενο ωστόσο ασκείται κριτική στους νόμους της Ρωσίας και της Γεωργίας, που εξακολουθούν να είναι αντίθετοι στις επιδιώξεις της κοινότητας των ΛΟΑΤΚΙ. Δύο μέτρα και δύο σταθμά.
Και κάπου εδώ αποκαλύπτεται ο πραγματικός λόγος της ψήφισης του επίμαχου νομοσχεδίου. Το ομολόγησε άλλωστε και ένας προβεβλημένος πολιτικός παράγοντας, αναφερόμενος στη γεωστρατηγική σημασία της ψηφοφορίας, δεδομένου ότι η Ρωσία είναι αντίθετη σε αυτά τα ζητήματα.
Όλα λοιπόν έγιναν, επειδή το απαίτησε από τους υποτελείς του ο Καίσαρας των ημερών μας. Εφόσον όμως υποκύψαμε σε μία τέτοια απαίτηση και δώσαμε και τα του Θεού τω Καίσαρι, θα πρέπει να αναλογιστούμε ότι, τουλάχιστον αυτή τη φορά, δεν είμαστε στη «σωστή πλευρά της ιστορίας».
Στη σωστή πλευρά της ιστορίας είναι οι ομολογητές και οι μάρτυρες που δεν προσέφεραν θυσία στα είδωλα, όταν το απαιτούσαν με διατάγματα οι αυτοκράτορες, αλλά θυσίασαν ακόμα και τη ζωή τους, για να μην προδώσουν τον Χριστό.
Αντίθετα, όσοι λύγισαν και θυσίασαν στα είδωλα έμειναν στην ιστορία γνωστοί ως «πεπτωκότες» (lapsi), στους οποίους αντιστοιχούν σήμερα αυτοί που υπέκυψαν στους εκβιασμούς προσφέροντας υπηρεσίες στα σύγχρονα είδωλα του «δικαιωματισμού» και της ανηθικότητας (αν βέβαια πρόκειται για χριστιανούς).
Όσο για την απαίτηση (του συντάκτη του εν λόγω άρθρου, καθώς και άλλων) να σταθεί η Εκκλησία δίπλα στους «πλέον περιθωριοποιημένους και εξοστρακισμένους» (δηλαδή τους ομοφυλόφιλους), αυτό προϋποθέτει την παραδοχή του σφάλματος εκ μέρους τους, ώστε να μπορέσει η Εκκλησία να το αντιμετωπίσει ποιμαντικά.
Όταν όμως η αμαρτία νομιμοποιείται ξεδιάντροπα, για τι είδους συμπαράσταση μιλάμε; Να δεχτεί η Εκκλησία ότι δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα;
Δεν αγαπάς τον αμαρτωλό, όταν τον σπρώχνεις πιο βαθιά στην αμαρτία κάνοντας το μαύρο άσπρο, για να μην τον στενοχωρήσεις, αλλά όταν του επισημαίνεις ότι βρίσκεται σε λάθος δρόμο και προσπαθείς να τον βγάλεις από αυτόν.
Η αγάπη «ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία» (Α΄ Κορ. 13,6).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου