Είχα προβλέψει, σε προηγούμενο σχετικό μου άρθρο ότι θα υπάρξει συνέχεια, σχετικά με την καταδίκη της πατρίδας μας από την ΕΕ, αναφορικά με τον τρόπο εφαρμογής της δημοκρατίας. Έτσι, αφού κοπάσουν οι εορτασμοί, για τον θρίαμβο των ΛΟΑΤΚΙ, στη συνέχεια της ψήφισης του σχετικού νομοσχεδίου, από τη Βουλή των Ελλήνων, όλοι εμείς οι υπόλοιποι οφείλουμε να ασχοληθούμε με ένα πολύ σοβαρό θέμα.
Υπενθυμίζω ότι εδώ και μερικές ημέρες η ΕΕ καταδίκασε την Ελλάδα για ελλιπή εφαρμογή της δημοκρατίας. Καταδίκη που ήρθε εν αιθρία, διότι όπως είναι γνωστό, η ΕΕ αναγνώριζε στη χώρα μας την ιδιότητα του καλύτερου και πιο υπάκουου μαθητή της και εκθείαζε συχνά, από κοινού με τον πρωθυπουργό μας, το πόσο γρήγορα αναπτύσσεται η οικονομία μας, η οποία αφήνει πίσω της όλες τις λοιπές ευρωπαϊκές οικονομίες.
Ήταν, λοιπόν, φυσικό να περιέλθουμε σε βαθιά θλίψη για την αδικία, χωρίς και να είμαστε σε θέση να ερμηνεύσουμε αυτή την τόσο δυσάρεστη αλλαγή στάσης της ΕΕ, απέναντί μας. Ευτυχώς, παρότι αδυνατούμε να ερμηνεύσουμε, προς το παρόν τουλάχιστον, αυτές τις ανατροπές, έσπευσε προς βοήθειά μας ο γνωστός Economist, και μάλιστα για δεύτερη φορά σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα.
Η πρώτη αφορούσε τη διαπίστωση ότι για το 2023 η Ελλάδα είχε τις καλύτερες επιδόσεις οικονομίας στην ΕΕ, σε κάποιους στιγμιαίους δείκτες (όχι, βέβαια σημαντικούς, αλλά όμως δείκτες). Και μας γέμισε υπερηφάνεια και αυτοπεποίθηση. Και η δεύτερη παρέμβαση του Economist, έρχεται τώρα, για να επαναφέρει σε τάξη την ΕΕ, δηλώνοντάς της, “κάτω τα χέρια σου από την ελληνική Δημοκρατία”, που έχει τον ζηλευτό αριθμό 20 σε ολόκληρη την υφήλιο!
Η επιλογή ανάμεσα στην καταδίκη της ΕΕ, επειδή ισχυρίζεται ξαφνικά, ότι δεν έχουμε καλή δημοκρατία – και μάλιστα υπάρχει στον ορίζοντα η απειλή να μας περικόψει και κάποια κονδύλια για τιμωρία – και στη θεόπεμπτη δήλωση του Economist, ότι η δημοκρατία μας είναι άμεμπτη, δεν τίθεται φυσικά προς συζήτηση. Εξυπακούεται ότι θα γαντζωθούμε στη γνώμη του Economist, τοσούτω μάλλον που φαίνεται να έχει συνυπολογίσει, στη θετική του κρίση για τη χώρα μας, και την – όπως αποδείχτηκε – αναμενόμενη και με βεβαιότητα ψήφιση του νομοσχεδίου για τους ΛΟΑΤΚΙ που, όπως και να το κάνουμε, αυτόματα μας αναβιβάζει πολλά σκαλοπάτια. στην κλίμακα της δημοκρατίας.
Πλάκωσε και ο Άρειος Πάγος!
Η καλή, όμως, τύχη της Ελλάδας δεν τελειώνει εδώ. Γιατί, στην κρίση μας υπέρ των απόψεων του Economist, σχετικά με την ποιότητα της δημοκρατίας στη χώρα μας, επιβάλλεται να μετρήσει και η οργισμένη τοποθέτηση του Αρείου Πάγου, εναντίον της ΕΕ, που τόλμησε να έχει κακή γνώμη γι’ αυτήν. Καλά της έκανε ο Άρειος Πάγος της ΕΕ, που τόλμησε να αμαυρώσει την Ελλάδα!
Ακούγονται, βέβαια, πολλά για την ασυνήθιστη, οπωσδήποτε, αυτή παρέμβαση του Αρείου Πάγου, όπως ανάμεσα και σε άλλα, το αν έχει αρμοδιότητα να κρίνει και να κατακρίνει θέσεις της ΕΕ, το αν αρκούσε ο αριθμός αρεοπαγιτών και εισαγγελέων του Αρείου Πάγου για να κατακεραυνώσει την απόφαση καταδίκης της χώρας μας από την ΕΕ, το αν, στη δικαιοδοσία του Αρείου Πάγου, υπεισέρχεται και η κρίση για θέματα πολιτικής, όπως και ποιας από τις δύο αυτές αρχές, σε περίπτωση διαφωνίας, υπερισχύει η άποψη.
Καθώς το ζήτημα είναι πατριωτικό, ως Έλληνες, πρώτον επικυρώνουμε χωρίς αμφιβολίες την άποψη του Economist, ότι όχι μόνο δεν έχουμε έλλειμμα δημοκρατίας, αλλά επιπλέον είμαστε στην κορυφή των δημοκρατικών χωρών, κατέχοντας την ζηλευτή 20η θέση στην υφήλιο, και δεύτερον τιθέμεθα στο πλευρό του Αρείου Πάγου, που με την αντίδρασή του εναντίον της ΕΕ, ενισχύει τον Economist! Συνεπώς, είναι εκτός συζήτησης να συμφωνήσουμε με την ΕΕ, η οποία κατατάσσεται πια εφεξής στους εχθρούς του Έθνους!
Είδες το καλό παιδί της ΕΕ;
Υπάρχει, όμως, ένα αναπάντητο, όσο και άκρως βασανιστικό ερώτημα: το πως, δηλαδή, και το γιατί, η ΕΕ στράφηκε ξαφνικά και χωρίς προειδοποίηση, εναντίον του καλύτερου, του πιο υπάκουου μαθητή της, που μέχρι πριν λίγο τον εκθείαζε για τις πρωτιές και τις θαυμάσιες αναπτυξιακές του επιδόσεις. Επίγειος παράδεισος ήταν η Ελλάδα, στα μάτια της ΕΕ, μέχρι χθες ακόμη! Και ξαφνικά, τώρα, η ΕΕ κονταροχτυπιέται με τον Economist, αλλά και με τον Άρειο Πάγο, αμφισβητώντας την ποιότητα της δημοκρατίας στην Ελλάδα.
Αυτό το ερώτημα δεν μπορεί, δυστυχώς, να απαντηθεί, τουλάχιστον προς το παρόν. Ωστόσο, ουδέν κακόν αμιγές καλού. Εννοώ, ότι αφού ο Άρειος Πάγος αποφάσισε να πάρει τα ηνία στα χέρια του και να ανακαλέσει στην τάξη την ΕΕ, που τόλμησε να κατηγορήσει την Ελλάδα για ελλιπή και κακοφορμισμένη Δημοκρατία, τώρα φαίνεται να ανοίγεται λεωφόρος δόξας λαμπρής, για την Ελλάδα και για τα μέχρι τώρα καταπιεσμένα δικαιώματά μας. Γιατί, ήρθε, επιτέλους, η πολυπόθητη στιγμή, που αναμέναμε χρόνια: Ο Άρειος Πάγος όρθωσε, επιτέλους το ανάστημά του – και κατατρόπωσε την ΕΕ – που τόλμησε να αμφισβητήσει το πόσο τέλεια δημοκρατική χώρα είμαστε! Και αφού έγινε η αρχή, θα ήταν αδιανόητο να σταματήσει εδώ.
Αντιθέτως, θα πρέπει να θεωρείται βέβαιη η συνέχεια. Δηλαδή, ανάμεσα και σε άλλα, ο Άρειος Πάγος θα απαιτήσει από την ΕΕ, έστω και μετά την πάροδο 14 ετών από την έναρξη των μνημονιακών δεινών της πατρίδας μας, την αποκατάσταση στοιχειώδους δικαιοσύνης και δημοκρατίας. Ιδίως που στο μεταξύ ήρθαν στο φως οι γενεσιουργοί λόγοι της καταστροφής μας, που ήταν η απόφαση να σωθούν οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες με την κατατρόπωση μας. Ο Άρειος Πάγος, τώρα που έγινε η αρχή, θα απαιτήσει ακόμη την άμεση καταβολή, στη χώρα μας, των τεραστίων γερμανικών χρεών από τη ναζιστική κατοχή, που εκτιμώνται σε πάνω από τρισεκατομμύρια ευρώ. Ήταν να γίνει η αρχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου