Είναι να απορεί κανείς με την αφέλεια, ή με την πονηριά κάποιων ‘με τίτλους και ονόματα πολλά’ ότι απευθύνονται σε αφελείς, που παραποιώντας την επιστημονική και τεχνολογική πραγματικότητα και δυνατότητα του 21ου αιώνα να περάσει η ανθρωπότητα από το συγκεντρωτικό ολιγοπωλιακό ενεργειακό σύστημα που στηρίζεται στα πανάκριβα, ρυπογόνα, σπάνια και ανισόμερα κατανεμημένα ορυκτά καύσιμα που αποτελούν την αιτία γέννησης και ανάπτυξης του ανισόμερα αναπτυγμένου και απάνθρωπου και καταστροφικού καπιταλισμού, σε ένα αποκεντρωμένο στο επίπεδο του ανεξάρτητου αυτοπαραγωγού και χρήστη ενεργειακό σύστημα που δεν καταργεί μόνο τα ορυκτά καύσιμα, και το ολιγοπώλιο της ηλεκτρικής ενέργειας αλλά και την ίδια την καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Αυτό το αποκεντρωμένο ενεργειακό σύστημα δομείται βέβαια πάνω στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, αλλά όχι αποσπασματικά και αποκομμένες η μια από την άλλη, κι’ αυτό επειδή δεν υπάρχει παντού και πάντα ήλιος και άνεμος, αλλά στην σύνθετη και συνδυασμένη αξιοποίησή τους για την παραγωγή φτηνής και καθαρής ηλεκτρικής ενέργειας με την οποία θα αποσπάσουν το παντού παρόν και ανεξάντλητο υδρογόνο με την καύση του οποίου, μέσω των κυψελών καύσης υδρογόνου, με αποτέλεσμα να παραχθεί άφθονη καθαρή, φτηνή μέχρι σχεδόν μηδενικού κόστους και ασφαλής ενέργεια. Το παραγόμενο με αυτόν τον τρόπο υδρογόνο αποκαλείται ‘πράσινο υδρογόνο’ και είναι το μόνο υδρογόνο, το οποίο, δεν εκπέμπει καθόλου ρύπους σε αντίθεση με το αποκαλούμενο μπλε και γκρι που χρησιμοποιεί ως πρώτη ύλη ορυκτά καύσιμα.
Όλα αυτά, όσοι χειραγωγούν την επιστήμη, την τεχνολογία και την ανθρωπότητα τα γνωρίζουν εδώ και δυό αιώνες , αλλά τα κρύβουν συστηματικά από την ανθρωπότητα γιατί αν η ανθρωπότητα συνειδητοποιήσει αυτή την πραγματικότητα που η ίδια σταδιακά δημιούργησε στην προσπάθειά της να κάνει τη ζωή της καλύτερη αγωνιζόμενη για την κοινωνική ισότητα και την αντιληφθεί ως δική της δυνατότητα, θα απελευθερωθεί αυτόματα από την ενεργειακή δουλεία που την οργανώνουν οι αντικοινωνικοί θεσμοί και οι φορείς του ενεργειακού ιμπεριαλισμού, τότε οι κοινωνίες θα αναδιοργανωθούν με βάση τις αρχές της ενεργειακής, οικονομικής και κοινωνικής ισότητας, γεγονός που οδηγεί στην εφικτότητα της αμεσοδημοκρατικής οργάνωσης των κοινωνιών και της ειρηνικής συνεργασίας μεταξύ των εθνών, κρατών και λαών.
Προφανώς αυτή η εξέλιξη που είναι ορατή για το κεφάλαιο και για τους εναλλάξ δεξιούς, κεντρώους και ‘αριστερούς΄ πολιτικούς υπαλλήλους του που διαχειρίζονται κατ’ εντολή και για λογαριασμό του την πολιτική εξουσία και επειδή γνωρίζει πως αυτή οδηγεί στο τέλος της εξουσίας του, γι’ αυτό προσπαθεί να την αναστείλει με την αυθαιρεσία του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου και τα παράνομα νομικά τερτίπια, όπως η Οδηγία 2000/60ΕΚ.23/10/2000 της Ευρωπαϊκής Ένωσης που είναι γνωστή στην Ελλάδα ως Νόμος 3199/2003, ΦΕΚ Α280/9.12.2003[1], που καθιστούν το νερό, ως ανεξάντλητη πρώτη ύλη παραγωγής υδρογόνου, από ελεύθερο αγαθό, εμπόρευμα και πολιτικό κρατούμενο του 21ου αιώνα με τα δεσμά που το κεφάλαιο απεργάζεται στη μορφή των διάφορων και έντονα αμφισβητούμενων πατεντών και ‘αποκλειστικών δικαιωμάτων’ για να οργανώσουν και πάλι συγκεντρωτικά το ενεργειακό σύστημα γιατί διαφορετικά το κεφάλαιο δεν μπορεί να ελέγχει την οικονομία, την κοινωνία και την ανθρωπότητα συνολικά.
Αυτές τις αλήθειες, που είναι πια επιστημονικά και τεχνολογικά δεδομένα στην μορφή ολοκληρωμένων λειτουργικών τεχνολογικών πακέτων και ευρύτατης έκτασης εφαρμογών, τις έκανε πρώτος γνωστές στην ανθρωπότητα ο Αμερικανός κοινωνιολόγος Τζέρεμυ Ρίφκιν, εδώ και 20-25, χρόνια με το κλασικό για το θέμα έργο του, ‘Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΥΔΡΟΓΟΝΟΥ. Η δημιουργία του παγκόσμιου ενεργειακού ιστού και η ανακατανομή της εξουσίας στη Γη: Η επόμενη μεγάλη οικονομική επανάσταση’. Αν και ο Ρίφκιν αντιλαμβάνονταν την υδρογονοενέργεια ως συμπληρωματική στα ορυκτά καύσιμα πηγή και μορφή ενέργειας, ενδεχόμενα και ως ευκαιρία ομαλής υπέρβασης του καπιταλισμού που γεννήθηκε και επιβιώνει χάρη σ΄ αυτά, η εργαζόμενη ανθρωπότητα, δηλαδή οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, δεν φαίνεται να κατανόησαν την ευκαιρία ‘της μεγάλης οικονομικής επανάστασης’ ως δική τους υπόθεση και ευκαιρία. Αντίθετα ο σκληρός πυρήνας του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου αναγνώρισε την νέα απειλή και γι’ αυτό οργάνωσε με απόλυτη μυστικότητα την έρευνά του για τον έλεγχο των σχετικών με την τεχνολογία παραγωγής υδρογονοενέργειας εξελίξεις, συκοφαντώντας ταυτόχρονα αυτή την ιστορική ευκαιρία παρουσιάζοντας το υδρογόνο ως κακή, ακριβή και επικίνδυνη πηγή ενέργειας.
Από τότε που έσπασε το ταμπού ‘ενέργεια από υδρογόνο’, το κεφάλαιο επιστρατεύει επίορκους επιστήμονες και πληρωμένους κονδυλοφόρους για να παραπληροφορούν όσους αναζητούν απελευθερωτικές ενεργειακές λύσεις και να παραπλανούν τις κοινωνίες και την ανθρωπότητα κατασκευάζοντας έωλους μύθους περί ακαταλληλότητας τάχα του υδρογόνου, παρά το γεγονός πως οι εφαρμογές της υδρογονοενέργειας κατακτούν καθημερινά ολόκληρους τομείς της παγκόσμιας οικονομίας, από τα προγράμματα της έρευνας του διαστήματος μέχρι τα εκατομμύρια αυτοκινήτων που κυκλοφορούν ήδη στους δρόμους των περισσότερων χωρών του πλανήτη. Τελευταία μάλιστα παγκόσμιας εμβέλειας ΜΜΕ μετέδωσαν την πληροφορία ότι η Γερμανική Mercedes ξεκινάει, σε συνεργασία με τον Καναδά μαζική παραγωγή αυτοκινήτων που θα κινούνται αποκλειστικά με υδρογονοενέργεια, όπως άλλωστε κάνουν ήδη πολλές αυτοκινητοβιομηχανίες. Εδώ παίζεται ένα παιχνίδι παραπληροφόρησης επειδή αποκαλούν αυτά τα αυτοκίνητα ηλεκτρικά για να κρύψουν το γεγονός πως η αποθηκευμένη ενέργεια στις μπαταρίες προέρχεται από την καύση υδρογόνου. Για να φορτώσουν το κόστος και να μεγαλώσουν το κέρδος τους οι παραγωγοί ‘ηλεκτρικών αυτοκινήτων’ το κινούν με αποθηκευμένη σε μεγάλες, πανάκριβες και ρυπογόνες μπαταρίες αντί αυτά να κινούνται με την αυτόματη παραγωγή και καύση υδρογόνου εντός του αυτοκινήτου με ηλεκτρική ενέργεια που παράγεται με ελάχιστο κόστος από τις ΑΠΕ, όπως η ηλιακή, η αιολική και άλλες τέτοιες μορφές ενέργειας.
Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς πως ο πόλεμος για τον έλεγχο της ενέργειας αποτελεί το κρίσιμο και το καθοριστικό στοιχείο στην σύγκρουση των υπερδυνάμεων μεταξύ Δύσης και Ανατολής για την κατάκτηση της παγκόσμιας ηγεμονίας, σύμπτωμα της οποίας αποτελεί και ο πόλεμος στην Ουκρανία με τον οποίο οι Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την σταθερά ανερχόμενη ασιατική απειλή, όπως αυτή διαμορφώνεται με την συνεργασία μεταξύ Κίνας, Ρωσίας και το σύνολο σχεδόν των χωρών της Ασίας. Με την έννοια αυτή, αυτή η σύγκρουση κρύβεται κάτω από τάχα γεωπολιτικές διαφορές, ή διαφορετικές εκτιμήσεις σχετικά με την κλιματική κρίση, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μια επιχείρηση ηγεμονίας της Δύσης πάνω στην Ανατολή και τούμπαλιν και σε τελική ανάλυση υπόθεση παγκόσμιας εξουσίας του ενός πάνω στον άλλον, μεταξύ του καπιταλισμού της τάχα ‘ελεύθερης αγοράς’ της Δύσης και του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού της Ανατολής.
Δεν είναι επίσης δύσκολο να αντιληφθούμε ότι θύματα αυτής της μεγάλής καπιταλιστικής σύγκρουσης δεν είναι μόνο οι εργαζόμενοι άνθρωποι των επιμέρους κοινωνιών και το περιβάλλον, αλλά και οι οραματισμοί και οι κοινωνικοί αγώνες για την κοινωνική ισότητα και την ειρηνική ανθρωπότητα, ως αποτέλεσμα της παραίτησης της μοναδικής δύναμης που θα μπορούσε να ματαιώσει αυτήν την απάνθρωπη και καταστροφική σύγκρουση, της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αντί όμως η Ευρώπη να μπει, όπως πολλές φορές στην ιστορία έπραξε στην πρωτοπορία των κοινωνικών αγώνων για να αφήσει πίσω της η ανθρωπότητα την καπιταλιστική βαρβαρότητα και να προχωρήσει στο επόμενο σκαλί προς μια αμεσοδημοκρατική συγκρότηση των επιμέρους κοινωνιών στα πλαίσια ενός αταξικού οικουμενικού ουμανισμού οδηγήθηκε από τις προδοτικές ηγεσίες και ερήμην των λαών της σε ρόλο κομπάρσου του αμερικανικού κεφαλαίου. Δυστυχώς η σημερινή ηγεσία της Ε.Ε, αλλά και των χωρών μελών της σύρθηκαν πίσω από την ημιφασιστική ιμπεριαλιστική ηγεσία των ΕΠΑ και με αυτό υπόγραψαν την ουσιαστική διάλυση της Ε.Ε. και το πισωγύρισμα της ιστορίας πίσω στον 19ο και τον 20ο αιώνα αν όχι προς έναν καινούργιο Μεσαίωνα.
Μετά από όλα αυτά είναι να απορεί κανείς γιατί ακόμα και πολιτικές δυνάμεις και τα τάχα επαναστατικά κόμματα που ευαγγελίζονται την καταστροφή του καπιταλισμού ή το ειρηνικό ξεπέρασμά του για μια καλλίτερη/δικαιότερη κοινωνία , δεν κάνουν σημαία τους τις καινούργιες κατακτήσεις της ανθρωπότητας, όπως την υδρογονοενέργεια, την ψηφιακή τεχνολογία επικοινωνίας, την τρισδιάστατη εκτύπωση, το ελεύθερο λογισμικό, την αερομεταφορική τεχνολογία ντρόουν, την νανοτεχνολογία και τόσες άλλες τεχνολογίες κοινωνικής απελευθέρωσης και με τη σιωπή τους επιτρέπουν στο κεφάλαιο να τις μετατρέπει σε τεχνολογίες υποδούλωσης και εξαθλίωσης της εργαζόμενης ανθρωπότητας.
Αυτή η ένοχη μέχρι και προδοτική σιωπή των πολιτικών φορέων και εκφραστών της λεγόμενης αστικής δημοκρατίας αποκαλύπτει ότι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία δεν είναι δημοκρατία του Δήμου και της κοινωνίας, αλλά του κεφαλαίου, γεγονός που οδηγεί τη σκέψη μας στο ξεπέρασμα τέτοιων παρακμασμένων αντιλήψεων και θεσμών για να μπει στο προσκήνιο η ίδια η κοινωνία, ως υποκείμενο της ιστορίας, διαχρονικός διαμορφωτής και εφαρμοστής της στρατηγικής της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης με την μορφή της άμεσης δημοκρατίας σε τοπικό, περιφερειακό, εθνικό και οικουμενικό επίπεδο.
Με αυτό το σκεπτικό μελέτησα ως οικονομολόγος από τη σκοπιά της κοινωνίας/ανθρωπότητας το πρόβλημα του υδρογόνου ως πρώτης ύλης παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και κατάληξα στο συμπέρασμα ότι όχι μόνο ήρθε η ώρα και η ευκαιρία της κοινωνικής απελευθέρωσης των εργαζόμενων ανθρώπων, αλλά και το ενδεχόμενο αυτή η ευκαιρία να μπλοκαριστεί από το πανούργο κεφάλαιο και να πάει χαμένη. Με αυτή την αγωνία κυκλοφόρησε, με εκτενή πρόλογο του γνωστού ερευνητή δημοσιογράφου Παντελή Σαββίδη, από τις εκδόσεις ΝΗΣΙΔΕΣ το 2012 το βιβλίο μου ΠΟΙΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟ ΥΔΡΟΓΟΝΟ;
Η επανάσταση του υδρογόνου, ελεύθερη ενέργεια και η απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα ορυκτά καύσιμα και από την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Η πρώτη υποδοχή του βιβλίου υπήρξε από κάποιους ειδικούς πάνω στο ενεργειακό πρόβλημα καθηγητές πανεπιστημίων εντυπωσιακή, σε βαθμό που δέχτηκαν να το παρουσιάσουν στο κοινό και να το συστήσουν στους φοιτητές τους, αλλά αυτός ο ενθουσιασμός έγινε σχεδόν ακαριαία σιωπή, ακύρωση συμμετοχής στην παρουσίαση που είχε οργανωθεί στη Θεσσαλονίκη και σταδιακά μετατράπηκε σε απόπειρα συκοφαντίας και απαξίωσης του θέματος υδρογονοενέργεια που δυστυχώς υποβοηθήθηκε και από το γεγονός πως όλα τα κόμματα, στους αρχηγούς των οποίων το έστειλα προσωπικά σιώπησαν, ακόμα και τα υποτιθέμενα ‘δημοκρατικά και ‘αριστερά’, με αποτέλεσμα να μείνει η ελληνική κοινωνία απληροφόρητη και ξαφνικά να ακούει μετά από δέκα χρόνια για την τεράστια σημασία της ‘πράσινης ενέργειας’ και του υδρογόνου στην αντιμετώπιση της ενεργειακής της οικονομικής και τελικά της παγκόσμιας παρακμιακής κρίσης του κεφαλαίου και της πολιτικής διαχείρισής του. Είναι, λοιπόν, η ώρα που δικαιούμαι να ρωτήσω:
· Τι λένε τώρα όσοι ημιαγράμματοι ως μηρυκαστικά υποστήριζαν τους μύθους περί ακαταλληλότητας του υδρογόνου;
· Τι λένε τώρα όσοι γνωρίζοντες σιωπούσαν για τριάντα αργύρια;
· Τι λένε τώρα όσοι γνώριζαν και δεν μιλούσαν για να είναι politically correct και εντός κομματικής γραμμής;
· Τι λένε τώρα όσοι εμπορεύονται για μια θεσούλα του σκοτεινού φόβου τις γνώσεις που τους πρόσφερε η κοινωνία και αρνούνται να τις επιστρέψουν σ’ αυτήν;
· Τι λένε τώρα όσοι γνωρίζοντες σιωπούσαν για τριάντα αργύρια;
· Τι λένε τώρα όσοι γνώριζαν και δεν μιλούσαν για να είναι politically correct και εντός κομματικής γραμμής;
· Τι λένε τώρα όσοι εμπορεύονται για μια θεσούλα του σκοτεινού φόβου τις γνώσεις που τους πρόσφερε η κοινωνία και αρνούνται να τις επιστρέψουν σ’ αυτήν;
Βέβαια η ελληνική, και όχι μόνο, κοινωνία αγνοεί πως το κεφάλαιο, έκανε στο μεταξύ τις νομικές αλχημείες του και απόκλεισε την κοινωνία και τον χρήστη ηλεκτρικής ενέργειας από την δυνατότητα να παράγει ό ίδιος δωρεάν και όσο ρεύμα χρειάζεται, χωρίς να είναι εξαρτημένος από τα συγκεντρωτικά, πανάκριβα και εξουσιαστικά ενεργειακά κέντρα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.
Η τρέχουσα τεχνητή και σε μεγάλο βαθμό ελεγχόμενη παγκόσμια ενεργειακή κρίση αποτελεί στρατηγικό εγχείρημα πολλαπλού σκοπού της τυπικά και ουσιαστικά αποκομμένης από την αμερικανική κοινωνία ηγεσίας των Ενωμένων Πολιτειών Αμερικής:
1. Να τροφοδοτήσουν τις χώρες της Ευρώπης με ορυκτά καύσιμα από την Μέση Ανατολή που ελέγχουν αμερικανικά ενεργειακά μονοπώλια, αλλά και με τα πανάκριβα αμερικανικά πλεονάσματα στη μορφή του κάκιστης ποιότητας υγροποιημένου φυσικού αερίου.
2. Να αποδυναμώσουν οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά την Ρωσία που τροφοδοτεί σε υψηλά ποσοστά με ορυκτά καύσιμα τις χώρες της Ευρώπης και με αυτό τον τρόπο να την εξουδετερώσουν οικονομικά και στρατιωτικά είτε ως διεκδικητή είτε ως σύμμαχο της Κίνας που μπαίνει δυναμικά στο ρόλο της παγκόσμιας ηγεμονίας.
3. Να αποκόψει την Ευρωπαϊκή Ένωση από την σχέση οικονομικής συνεργασίας, κύρια στον ενεργειακό τομέα, με την Ρωσία και να καθυποτάξει την Ευρώπη ως δύναμη μιας νέας προοδευτικής μετακαπιταλιστικής παγκόσμιας ισορροπίας ή ανατροπής των ηγεμονικών σχεδίων των ΕΠΑ, καθιστώντας την ενδοχώρα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.
Με αυτή την στρατηγική οι ΕΠΑ επιδιώκουν να χωρίσουν οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά τις χώρες του πλανήτη σε δυό κλειστά στρατόπεδα, το δυτικό υπό την ηγεμονία τους και το ανατολικό υπό την ηγεμονία Ρωσίας-Κίνας, που αναπόφευκτα θα οδηγήσουν την ανθρωπότητα στη νέα μεγάλη σφαγή που θα καταλήξει στην Νέα Παγκόσμια Φασιστική Τάξη, όπου το 1% θα εξουσιάζει απάνθρωπα το 99% του παγκόσμιου ανθρώπινου πληθυσμού.
Και ενώ αυτά συμβαίνουν, σε συνθήκες που η ανθρωπότητα θα μπορούσε να λύσει όλα τα προβλήματά της με την άφθονη, φτηνή και καθαρή ενέργεια του υδρογόνου, γιατί είναι γνωστό πως η καταπιεστική εξουσία και η οικονομική δυσπραγία που κατασπαράσσουν την ανθρωπότητα οφείλονται αποκλειστικά στην σπανιότητα και στην κερδοσκοπική χειραγώγηση των εκάστοτε πηγών και μορφών ενέργειας, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και οι κυβερνήσεις των χωρών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης μιλάνε φλύαρα για περικοπές κατανάλωσης ενέργειας από τα νοικοκυριά, αλλά και από τις επιχειρήσεις και παράλληλα προσφέρουν μαντζούνια επιδότησης μοριοστού των υπερπολλαπλάσιων επιβαρύνσεων από τις ανεξέλεγκτες αυξήσεις που επιβάλλουν οι ενεργειακοί κερδοσκόποι. Η μεγάλη οικονομική ύφεση με το τεράστιο κύμα ανεργίας που έρχεται και την επισιτιστική κρίση που ακολουθεί καταλήγει αναπόφευκτα στον πολιτικό αυταρχισμό και την συρρίκνωση ακόμα και της απισχνασμένης αστικής δημοκρατίας που θα πάρει πίσω όλες τις μέχρι τώρα δημοκρατικές κατακτήσεις, τις πολιτικές και κοινωνικές ελευθερίες, γεγονότα που νομοτελειακά θα προκαλέσουν μεγάλες κοινωνικές εξεγέρσεις, αλλά το ερώτημα παραμένει αν το πρόσημό τους θα οδηγήσει την ανθρωπότητα σε έναν καλύτερο κόσμο ή θα νεκραναστήσουν τον φασισμό και τον ψηφιακό Μεσαίωνα. Γι’ αυτό είναι η ώρα να ‘ξυπνήσουμε’, γιατί η καμπάνα χτυπάει για εμάς.
Αν δεν είναι τώρα η ώρα να υψώσουμε άτομα και κοινωνίες το ανάστημά μας και να εμποδίσουμε αυτή την συμμορία που επιδιώκει να καταστρέψει την ανθρωπότητα και τον πολιτισμό της, τότε πότε θα είναι;
Αν δεν είμαστε όλοι εμείς που αποτελούμε τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού σε τοπικό, εθνικό και οικουμενικό επίπεδο που θα νοιαστούμε για τη ζωή μας, για το μέλλον των παιδιών μας και για το μέλλον μας και το μέλλον της Βιόσφαιρας που μας θρέφει, τότε ποιος θα είναι;
Αυτή την ζοφερή πραγματικότητα μπορούμε να την ανατρέψουμε μόνο Εμείς, Εσύ, Εγώ, …., και ο Χατζηπετρής ως οι τοπικές, εθνικές και παγκόσμιες δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού στα πλαίσια της διαχρονικής στρατηγικής μας για μια κοινωνία της ισότητας και για μια ανθρωπότητα της συνεργασίας, της αμοιβαιότητας, της ελευθερίας και της ειρήνης για την καθολική ευημερία και ευτυχία. Αυτό το διαχρονικό όραμα όλων των εργαζόμενων ανθρώπων είναι σήμερα περισσότερο από ποτέ εφικτό χάριν της σύγχρονης επιστήμης και τεχνολογίας, υπό τον όρο βέβαια ότι αυτά τα εργαλεία προόδου και κοινωνικής απελευθέρωσης θα περάσουν στον έλεγχο του 99%, γιατί όσο μένουν υπό τον έλεγχο του 1% του ανθρώπινου πληθυσμού θα παραμένουν εργαλεία ακύρωσης όλων των κοινωνικών κατακτήσεων και υποταγής όλων στην νεοφασιστική καπιταλιστική βαρβαρότητα. Ας κατανοήσουμε επιτέλους ακόμα και στο και πέντε, ότι ο αγώνας για την ακύρωση του καταστροφικού καπιταλισμού είναι ο αγώνας ο δικός μας, ο υγιής, δημιουργικός και προοδευτικός αγώνας των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού που οδηγεί στην κοινωνική ισότητα και στην παγκόσμια συνεργασία και ειρήνη.
Σημείωση
[1] Βλέπε σχετικά, Λάμπος Κώστας, Να απελευθερώσουμε το νερό, τον ‘Προμηθέα Δεσμώτη του 21ου αιώνα’, http://epithesh.blogspot.gr/2013/08/21.html»html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου