Βρέθηκα, για ακόμη μία φορά, στο Γερεβάν, μετά από πρόκληση του Μουσείου, του Μνημείου και του Ινστιτούτου της Δημοκρατίας της Αρμενίας, για να συμμετάσχω στο διεθνές επιστημονικό συνέδριο για την κορύφωση της Γενοκτονίας των Αρμενίων και των Ελλήνων. Για να μιλήσω για το συγκλονιστικό γεγονός της καταστροφής της Σμύρνης πριν εκατό χρόνια και της βίαιης αποκοπής, με τη διαδικασία της Γενοκτονίας, των δύο ιστορικών λαών από τις κοιτίδες τους.
Η άφιξή μου στο Γερεβάν τα ξημερώματα της Τρίτης 13 Σεπτεμβρίου συνέπεσε με την εισβολή του Αζερμπαϊτζάν στην Αρμενία και το βομβαρδισμό στρατηγικών θέσεων των Αρμενικών ενόπλων δυνάμεων αλλά και αμάχων. Οι δυνάμεις των Αζέρων, οι οποίες ενισχυμένες από τουρκικό πολεμικό υλικό (drones κλπ) και στρατιωτικούς συμβούλους από την Άγκυρα, συνέχισαν την εισβολή τους σε Αρμενικό έδαφος (και όχι σε υποτίθεται αμφισβητούμενο στο Αρτσάχ- Ναγκόρνο Καραμπάχ) και την επόμενη ημέρα.
Ως αποτέλεσμα της εισβολής του Αζερμπαϊτζάν στην Αρμενία στις 13-14 Σεπτεμβρίου και τον βομβαρδισμό 36 οικισμών, συμπεριλαμβανομένων των κοινοτήτων Γκόρις, Σίσιαν, Καπάν, Τζερμούκ, Βαρδένης, Τεγκ, Γκεγκαμασάρ, οι αρμενικές αρχές ανέφεραν 207 νεκρούς στρατιώτες, 293 τραυματίες και είκοσι αιχμάλωτους ,τρεις νεκρούς πολίτες , επτά τραυματίες και δύο αγνοούμενους, ενώ 7600 άμαχοι εκτοπίστηκαν από τις εστίες τους. Η στάση του Αρμενικού λαού βεβαίως ήταν η αναμενόμενη για όποιον γνωρίζει την πορεία του πολύπαθου αυτού έθνους: αντίσταση , εθελοντική στράτευση από κάθε γωνιά της χώρας και της Διασποράς για να αμυνθούν στα στρατεύματα των Αζέρων, που ήδη κατέχουν το μεγαλύτερο μέρος του Αρτσάχ με την ανοχή και τη σιωπή όλων των εμπλεκόμενων δυνάμεων.
Η εισβολή έληξε με μία εκεχειρία, ανακωχή, την οποία επέβαλλαν(;) ΗΠΑ και Ρωσία, ενώ οι μετέπειτα αντιδράσεις τους ήταν, η μεν πρώτη δύναμη να στείλει στην Αρμενία την πρόεδρο της Βουλής Νάνσυ Πελόζι και ο Ρόμπερτ Μενέντεζ να προτείνει εμπάργκο όπλων στο Αζερμπαϊτζάν, ενώ ο επικεφαλής της δεύτερης συναντήθηκε με κάθε επισημότητα στη Σαμαρκάνδη με τον Ερντογάν και τον Αλίεφ.
Πίσω στην περίκλειστη χώρα του Καυκάσου, όπου η Τουρκία και το Αζερμπαϊτζάν απειλούν την ακεραιότητά της κάθε λεπτό, η ατμόσφαιρα στην πρωτεύουσα της χώρας ήταν τεταμένη. Δυνάμεις ασφαλείας παντού, ενώ οι πολίτες συγκεντρώθηκαν έξω από το κοινοβούλιο και το προεδρικό μέγαρο, αλλά και ξένες πρεσβείες, διαμαρτυρόμενοι για μία ακόμη διαφαινόμενη υποχώρηση της Αρμενικής ηγεσίας, μετά το Αρτσάχ, αλλά για τη στάση Πόντιου Πιλάτου των ξένων δυνάμεων, συμμάχων, γειτόνων και μη.
Οι βουλευτές της αντιπολίτευσης κατέθεσαν πρόταση μομφής στην κυβέρνηση- σε λίγο οι πιο θερμόαιμοι από τα μέλη του κοινοβουλίου ήρθαν στα χέρια- ενώ οι ίδιοι πολίτες που έδιωξαν με τις διαδηλώσεις τους το προηγούμενο καθεστώς που βούλιαξε τη χώρα στη διαφθορά, είδαν την νέα πολιτική τάξη να παραδίδει αφενός ένα μεγάλο κομμάτι του Αρτσάχ στους Αζέρους και τώρα τον Αλίεφ και τον Ερντογάν να εισβάλλουν στην νότια Αρμενία, χωρίς καμία απολύτως αντίδραση.
Το κλίμα όπως τουλάχιστον διέρρεε από κυβερνητικές πηγές ήταν έτοιμο για στρατιωτικό νόμο, έστω και για λίγες ώρες ή και για ημέρες. Οι πιο ψύχραιμοι τελικώς όμως επικράτησαν, αφού κάτι τέτοιο σε συνδυασμό με το υψηλό κόστος ζωής, την ανεργία, τη μετανάστευση και την ακρίβεια που μαστίζει την Αρμενία, θα ήταν λόγος κοινωνικής έκρηξης. Έκρηξη η οποία προσωρινώς αποφεύχθηκε, αφού όλοι περιμένουν τα αποτελέσματα από το ταξίδι της πολιτικής ηγεσίας στην Νέα Υόρκη για τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ και από τις συνομιλίες που ενδεχομένως θα δώσουν ορισμένες ελπίδες στον πολύπαθο Αρμενικό λαό.
Η επιστροφή μου στην Ελλάδα συνέπεσε με το λογίδριο του Ερντογάν στο ΟΗΕ με τις φωτογραφίες της Γκεμπελικής προπαγάνδας που έδειξε σε όλην την οικουμένη, ταυτόχρονα με το παραλήρημά του για το Αιγαίο, τη Θράκη, την Κύπρο.
Η εισβολή στην Αρμενία έδειξε ότι ο τραμπούκος της περιοχής, σε συνεργασία με τους συμμάχους του στα Βαλκάνια και τον Καύκασο, θεωρεί ότι μπορεί να πετύχει τους στόχους της «Γαλάζιας Πατρίδας», «Στρατηγικού Βάθους» («Ζωτικό Χώρο» ονόμαζαν τα αντίστοιχα σχέδια οι θεωρητικοί των Ναζί στη δεκαετία του 1930), σε μία περίοδο αστάθειας και σημαντικών και παγκόσμιων προβλημάτων. Ο κατά φαντασίαν Σουλτάνος θεωρεί ότι οι μεγάλες δυνάμεις έχουν στραμμένα τα βλέμματά τους σε άλλες χώρες και περιοχές, σε άλλα σημαντικά οικονομικά, πολιτικά και ενεργειακά ζητήματα, οπότε οι στρατιωτικές και άλλες κινήσεις που έχει σκεφτεί από το Αιγαίο μέχρι τον Καύκασο, θα γίνουν ανενόχλητες, χωρίς καμία αντίδραση.
Είναι επομένως αυτονόητο, ότι η προετοιμασία του Ελληνικού λαού για κάθε ενδεχόμενο, από κάθε πλευρά, σε κάθε λεκτική ή πρακτική επίθεση, είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την επιβίωση και τη συνέχεια του έθνους μας. Η ατιμώρητη Γενοκτονία του ίδιου θύτη που απειλεί σήμερα να μας δείξει ξανά το τι συνέβη στους προγόνους μας, είναι (μία ακόμη) απόδειξη ότι ο Ελληνικός λαός, οφείλει και πρέπει να αντισταθεί.
*Ο Θεοφάνης Μαλκίδης είναι διδάκτορας του Παντείου Πανεπιστημίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου