Πηγή: International Man
Επί οκτώ χρόνια, το ΝΑΤΟ υποστήριξε μαριονέτες στην Ουκρανία, χρηματοδότησε επιθέσεις στο Ντονμπάς, παραβίασε επανειλημμένα τις Συνθήκες του Μινσκ, απαγόρευσε την ομιλία στα ρωσικά στις Δημοκρατίες του Λουχάνσκ και του Ντονέτσκ και έχει καταστρέψει τη δημοκρατική αντιπολίτευση και τα ελεύθερα μέσα ενημέρωσης στην Ουκρανία. Ανέβασε στην εξουσία μια κομματική κυβέρνηση, η οποία ουσιαστικά ανήκει και χρηματοδοτείται από τις ΗΠΑ και διοικείται από αμερικανούς πράκτορες.
Δεν υπάρχει πολλή λεπτότητα.
Ωστόσο, με κάποιο τρόπο, οι ΗΠΑ κατάφεραν να πείσουν τον λαό τους και άλλων δυτικών χωρών ότι η Ρωσία είναι το κακό παιδί, είναι εκτός ελέγχου και πρέπει να σταματήσει.
Παρ' όλα τα παραπάνω, η Ρωσία παρέμεινε στωική και επιδίωκε διαρκώς να κρατά κρυφή την κατάσταση. Δήλωσε, ωστόσο, σταθερά ότι η «κόκκινη γραμμή» θα ήταν εάν η Ουκρανία επρόκειτο να γίνει πυρηνική, αποτελώντας άμεση απειλή για τη Μόσχα. Αυτό δεν θα γινόταν ανεκτό.
Σίγουρα, αυτή ήταν μια νηφάλια σκέψη για οποιαδήποτε λογική χώρα ότι το μόνο πράγμα που δεν πρέπει να συμβεί θα ήταν η Ουκρανία να γίνει πυρηνική χώρα. Άλλωστε, μόλις άνοιγε το Κουτί της Πανδώρας, θα ξεπερνιόταν και το τελευταίο εμπόδιο στον πιθανό πυρηνικό πόλεμο.
Για οκτώ χρόνια, η Ρωσία είχε υποκινηθεί ξανά και ξανά από τη Δύση, ωστόσο δεν τσίμπησε το δόλωμα. Στη συνέχεια, τον Φεβρουάριο του 2022, στην ετήσια Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου, ο Πρόεδρος της Ουκρανίας ανακοίνωσε την πρόθεσή του να κάνει την Ουκρανία πυρηνική χώρα.
Πέντε μέρες αργότερα, η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία. Αμέσως, ο βραχίονας προπαγάνδας των ΗΠΑ τέθηκε σε λειτουργία και για μήνες, ακόμη και όταν η Ουκρανία έχανε συνεχώς τον πόλεμο, σε κάθε στροφή, τα δυτικά μέσα ενημέρωσης ανανέωναν τους ισχυρισμούς τους ότι ο πόλεμος γυρίζει, ότι η Ρωσία παραπαίει, και οι ήρωες της Ουκρανίας χτυπούσαν πίσω τη Μεγάλη Άρκτο.
Όμως όλα τα παραπάνω είναι παλιά νέα. Γιατί, σε αυτή τη συγκυρία, να το αναθεωρήσουμε;
Λοιπόν, η συνεχής σημασία του είναι ότι το ΝΑΤΟ (ή οι ΗΠΑ – είναι ουσιαστικά εναλλάξιμα σε αυτό το σημείο) συμπεριφέρθηκε από την αρχή απερίσκεπτα στην προοπτική μιας πυρηνικής σύγκρουσης.
Είναι τρελοί; Ή είναι τόσο ανόητοι που νομίζουν ότι έχουν κάποιου είδους «πλεονέκτημα» σε μια πυρηνική σύγκρουση; Ή μήπως το βλέπουν αυτό ως ένα παιχνίδι μοναχικής συμπεριφοράς στο οποίο η μόνη σημαντική ανησυχία είναι ποιος ανταγωνιστής έχει τη μεγαλύτερη αμηχανία;
Μπορούμε μόνο να κάνουμε εικασίες ως προς την απάντηση σε αυτό το δίλημμα. Αλλά, παραμερίζοντας αυτό, θα πρέπει να αναρωτηθούμε, α) ποια είναι η πιθανότητα η Δύση να είναι τόσο ανόητημ ώστε να πατήσει πραγματικά το κουμπί και, β) πώς θα ήταν το αποτέλεσμα;
Όσον αφορά την πρώτη ερώτηση, λαμβάνοντας υπόψη ότι τώρα γίνεται όλο και πιο εμφανές ότι η Δύση παρερμηνεύει την πρόοδο του πολέμου, ότι οι εκπαιδευμένες δυνάμεις του Αζόφ δαπανώνται και οι αντικαταστάτες δεν μπορούν να εκπαιδευτούν αρκετά γρήγορα για να αντιταχθούν στις έμπειρες ρωσικές δυνάμεις, οι ΗΠΑ θα πρέπει να καταλήξουν σε άλλο σχέδιο… και θα πρέπει να είναι κάτι δραματικό.
Σε αυτό το σημείο, το ένα φύλλο που δεν έχουν παίξει είναι το πυρηνικό φύλλο.
Ισχυρίστηκαν ότι οι Ρώσοι είτε πυροβολούσαν είτε προκαλούσαν εκρήξεις στον πυρηνικό σταθμό της Ζαπορίζια που κρατούσαν εδώ και αρκετό καιρό. Στην ουσία, κατηγορούνται ότι βομβάρδισαν τον εαυτό τους σε μια εγκατάσταση που έχει καταληφθεί εδώ και καιρό.
Σε αυτό το σημείο, δεν είναι πολλοί οι ακροατές που "τρώνε" αμάσητη αυτήν την εξήγηση. Λοιπόν, τι τους έχει μείνει στην εργαλειοθήκη τους;
Από καιρό ένιωθα ότι, ως τελική φάση, αυτό που θα μπορούσε να κάνει η Δύση θα βασιζόταν σε μια παλιά αγαπημένη τεχνική – μια επίθεση ψευδούς σημαίας. Δημιουργήστε μια αφήγηση και βίντεο από μια επίθεση, ας πούμε, στο Κίεβο από τη Ρωσία με μια μικρή πυρηνική κεφαλή. Στη συνέχεια, ανακοινώστε ότι η κεφαλή εκτοξεύτηκε, σκοτώνοντας εκατοντάδες χιλιάδες. Στη συνέχεια, αφήστε το προπαρασκευασμένο μπλιτσ των μέσων ενημέρωσης και επικαλεστείτε το Άρθρο 5, δικαιολογώντας τον πυρηνικό πόλεμο.
Απλώς μπορεί να αλλάξει το ρεύμα της συμπάθειας. Αλλά θα άνοιγε επίσης μια πόρτα που δεν θα μπορούσε να κλείσει ξανά.
Για δεκαετίες, τόσο η Ρωσία όσο και οι ΗΠΑ είχαν μεγάλους αριθμούς πυρηνικών όπλων που στοχεύουν η μια την άλλη, με ένα σύστημα χρονομετρημένων εκδόσεων. Μόλις πατηθεί το πρώτο κουμπί, η διακοπή της εξέλιξης είναι δύσκολη.
Λοιπόν, ως προς τη δεύτερη ερώτηση - "Πώς θα έμοιαζε ένας πυρηνικός πόλεμος;" υπάρχουν πολλές μελέτες, αλλά η πιο ενδεικτική με την οποία γνωρίζω ήταν η παραγωγή του Princeton.
https://sgs.princeton.edu/the-lab/plan-a
https://sgs.princeton.edu/the-lab/plan-a
Ξεκινά με μια τυχαία μεμονωμένη επίθεση στην Ανατολική Ευρώπη και δείχνει τα μεγέθη και τον αριθμό των πυρηνικών κεφαλών, μαζί με τα μοτίβα επίθεσης.
Δείχνει τις τροχιές και, επιπλέον, δείχνει διαμέτρους που αντιπροσωπεύουν το βαθμό καταστροφής από κάθε πύραυλο.
Τα μικρότερα πυρηνικά θα κάλυπταν όλη την Ευρώπη, αφήνοντας πολύ λίγα σημεία ανέπαφα. Τότε θα κυριαρχούσαν τα μεγαλύτερα υπερατλαντικά πυρηνικά – οι υπερσύγχρονοι πύραυλοι Sarmat. Ο Sarmat έχει την ικανότητα να ξεφεύγει από τα συστήματα αντιπυραυλικής άμυνας. Ταξιδεύει με πέντε φορές την ταχύτητα του ήχου, ζυγίζει περισσότερους από 200 τόνους και ο καθένας έχει πολλαπλές αποσχισθείσες κεφαλές.
Η Δύση δεν έχει κάτι παρόμοιο.
Ποιο θα ήταν λοιπόν το αποτέλεσμα;
Λοιπόν, κάθε μεγάλη πόλη των ΗΠΑ θα στοχοποιούνταν με πολλαπλά όπλα (ηλεκτρομαγνητικά πυρηνικά) ICBM, το καθένα αρκετά μεγάλο για να την καταστρέψει. Οι περισσότερες από τις ΗΠΑ θα ήταν καλυμμένες με άλλα ICBM. Οι ΗΠΑ θα καταστρέφονταν μέσα σε λίγες ώρες. Υπολογίζεται ότι 90 εκατομμύρια άνθρωποι θα μπορούσαν να σκοτωθούν αρχικά.
Αυτοί που βρίσκονται στο σημείο μηδέν θα εξατμίζονται. Όσοι βρίσκονταν στην περιφέρεια μιας βόμβας θα μπορούσαν να δραπετεύσουν αν έφταναν στο τσιμεντένιο καταφύγιο πολύ γρήγορα. Στη συνέχεια θα χρειαζόταν να παραμείνουν σφραγισμένοι για εβδομάδες, αν όχι περισσότερο, έως ότου η πλειονότητα των επιπτώσεων να καταλαγιάσει. Θα ήταν ένα στοίχημα για το πότε η έξοδος από το κτίριο θα ήταν ασφαλής.
Τα βόρεια σύνορα των ΗΠΑ θα καταστραφούν, περιλαμβάνοντας και καναδικές συνοριακές πόλεις, όπως το Βανκούβερ και το Τορόντο. Το ίδιο θα συνέβαινε και στα νότια σύνορα, με το Μεξικό.
Επόμενο θα ήταν η κίνηση του fallout.
Όπως δείχνει το βίντεο, όσοι ζουν μέσα ή κοντά σε έναν άμεσο στόχο δεν θα είχαν καμία ελπίδα, αλλά όπως φαίνεται, υπάρχουν τοποθεσίες εκτός των ΗΠΑ που δεν στοχοποιούνται καθόλου. Οι τοποθεσίες που δεν έχουν στρατηγικό πλεονέκτημα δεν θα στοχεύονταν. Έτσι, αν βρισκόσασταν, ας πούμε, στην Τζαμάικα, δεν θα δεχόσασταν χτύπημα, αλλά, εξίσου σημαντικό είναι το μετεωρολογικό σύστημα της Καραϊβικής –οι εμπορικοί άνεμοι– θα μετέφερε κάθε βόρεια πτώση (πυρηνικών καταλοίπων) μακριά σας, όπως και το Ρεύμα του Κόλπου.
Ακόμα καλύτερα, ο κόσμος χωρίζεται στον Ισημερινό από δύο καιρικά συστήματα που δεν αναμειγνύονται. Οι κρούσεις στο βορρά θα είναι απίθανο να ταξιδέψουν στο νότο.
Εάν βρίσκεστε στη Νότια Αμερική, υπάρχουν πολύ λίγοι πιθανοί στόχοι. Είναι άγνωστο εάν, ας πούμε, το Ρίο ντε Τζανέιρο ή το Μπουένος Άιρες θα ήταν στόχοι, αλλά αν όχι, η Νότια Αμερική μπορεί να είναι το καλύτερο μέρος για να βρεθείτε στο δυτικό ημισφαίριο.
Αν μη τι άλλο, η Ευρώπη και η Μέση Ανατολή θα τα πήγαιναν χειρότερα από τη Βόρεια Αμερική.
Τέλος, υπάρχει το ζήτημα του πυρηνικού χειμώνα. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν αυτό θα διαρκούσε μήνες ή χρόνια και αν θα ήταν τοπικό ή παγκόσμιο.
Ο πυρηνικός πόλεμος δεν είναι σίγουρο ότι μπορεί να ξεκινήσει, ωστόσο η Δύση κροταλίζει επικίνδυνα τα σπαθιά της σαν να είναι ανίκητα νομίζοντας ότι μόνο οι άλλοι μπορούν να καταστραφούν. Αυτό είναι αρκετά ψευδές.
Δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι θα αναληφθεί πυρηνικός πόλεμος, αλλά αν ναι, θα είναι γρήγορος. Δεν θα υπάρχει χρόνος για να δημιουργήσετε ένα σχέδιο απόδρασης. Πρέπει να βρίσκεστε ήδη σε μια τοποθεσία που θεωρείτε ότι είναι όσο το δυνατόν ασφαλέστερη.
Σημείωση του συντάκτη: Η κυβέρνηση των ΗΠΑ επεκτείνεται υπερβολικά, παρεμβαίνοντας σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Όλα χρηματοδοτούνται από εκδιδόμενα τεράστια χρηματικά ποσά. Ωστόσο, η επόμενη οικονομική κρίση θα μπορούσε να τελειώσει σύντομα την όλη παρωδία.
Η αλήθεια είναι ότι βρισκόμαστε στο κατώφλι μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που θα μπορούσε να επισκιάσει οτιδήποτε έχουμε δει στο παρελθόν. Αυτός είναι ακριβώς ο λόγος που ο συγγραφέας των New York Times με τις μεγαλύτερες πωλήσεις Doug Casey και η ομάδα του μόλις κυκλοφόρησαν έναν οδηγό που εξηγεί τι θα μπορούσε να ακολουθήσει και τι μπορείτε να κάνετε για αυτό. Κάντε κλικ εδώ για να κατεβάσετε το PDF.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου