Xαμένες πατρίδες

Η Συμφωνία των Πρεσπών ξέθαψε παλιά φαντάσματα, τα οποία νομίζαμε ότι είχαμε θάψει βαθιά εδώ και 70 χρόνια 

Από τον Αριστοτέλη Αϊβαλιώτη* 

Ξέρεις κάτι; Η Ελλάδα πεθαίνει. Πεθαίνουμε σαν λαός. Κάναμε τον κύκλο μας. Δεν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα, και πεθαίνουμε...» Είναι τα λόγια του Θανάση Βέγγου στην ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Το βλέμμα του Οδυσσέα» (1995). 

Στον 20ό αιώνα, η Ελλάδα έγινε κανονικό κράτος. Με πολέμους και πολύ αίμα. Με θυσίες, με απώλειες σε ζωές και χρήμα, με αδελφοκτόνες μάχες και με πολλές κοινωνικές αλλαγές. Ομως, ο πατριωτισμός και η ψυχή του Ελληνα μπόρεσαν να κρατήσουν ψηλά τη σημαία και την εθνική συνείδηση μέχρι σήμερα. 

Η Συμφωνία των Πρεσπών ξέθαψε παλιά φαντάσματα, τα οποία νομίζαμε ότι είχαμε θάψει βαθιά εδώ και 70 χρόνια. Επιστρέφουν τώρα για να μας χαλάσουν την ηρεμία μας, που κάναμε τόση προσπάθεια και χύσαμε τόσο αίμα για να δημιουργήσουμε. Η επαναφορά του Μακεδονικού δεν μας γέμισε μόνο με ανησυχίες για το εθνικό μέλλον μας. Ξύπνησε και πολλά άλλα, λησμονημένα ζητήματα στην ιστορική μνήμη μας. 

Γιατί κράτος ευρωπαϊκό μπορεί να έχουμε, αλλά, για να το χτίσουμε, θάψαμε στα θεμέλια πολλές χαμένες πατρίδες. Φτάνει να σκεφτεί κανείς πού ήταν απλωμένοι οι Ελληνες έως το τέλος του 19ου αιώνα και θα καταλάβει τις διαφορές με το σήμερα. Φτάνει να μετρήσει τον Πόντο, την Κωνσταντινούπολη, τη Σμύρνη, τη Μικρά Ασία, την Αλεξάνδρεια, την Κάτω Ιταλία, την Κύπρο και πολλές άλλες Ελλήνων κοινότητες που κουβαλούσαν την παράδοση και τον πολιτισμό για αιώνες. 

Μιλώντας για πατρίδες, δεν εννοώ ότι θα έπρεπε σώνει και καλά να είχαμε μια «Ελληνική Αυτοκρατορία» από τη Μαύρη Θάλασσα ως το Λιβυκό Πέλαγος. Δεν ήταν αυτό το ζητούμενο. Το να χάνουμε, όμως, συνεχώς τις ρίζες μας και να μαζευόμαστε ολοένα λιγότεροι στα νότια της Βαλκανικής δείχνει ότι ακολουθούμε μια πορεία αργού, αλλά βέβαιου εθνικού θανάτου.

Και τώρα, ο κίνδυνος για απώλεια ακόμα μίας πατρίδας είναι μπροστά μας. Δεν είναι απαραίτητο να έχουμε αλλαγή συνόρων, δεν είναι ανάγκη οι γείτονες να διεκδικήσουν τη γη μας. Το κακό βρίσκεται μάλλον αλλού: στην απώλεια άλλης μιας κεκτημένης -με αγώνες και αίμα- πατριωτικής συνείδησης. Στην απώλεια του δικαιώματος να αισθάνεται ο Ελληνας Μακεδόνας μοναδικός στη δική του πατρίδα. Και να φοβάται ότι κάποια στιγμή θα χάσει το εθνικό δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, όπως το έχασαν ο Πόντιος, ο Μικρασιάτης και ο Αιγυπτιώτης Ελληνας.

Οι γείτονες των Σκοπίων δεν θα σταματήσουν να διεκδικούν επέκταση της δικής τους πατρίδας. Γιατί έτσι μεγάλωσαν οι δικές τους γενιές. Γιατί ο αλυτρωτισμός αποτελεί μέρος της εθνικής ταυτότητάς τους, προκειμένου να υπάρξουν ως κράτος.
Κάποιοι θα ισχυριστούν ότι εμείς δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε. Εχουμε φτιάξει μια ισχυρή ταυτότητα και μια συντριπτικά πλειοψηφική ενιαία συλλογικότητα, που ζει και αναπνέει ελληνικά στη Μακεδονία μας. Πράγματι, έτσι είναι σήμερα.

Ωστόσο, η αναγνώριση της μακεδονικής ταυτότητας ως στοιχείου ξεχωριστού και ξένου προς τη δική μας, ελληνική Μακεδονία μπορεί να έχει την προοπτική αύξησης της πίεσης για αναγνώριση μακεδονικής μειονότητας και στο έδαφός μας. Προσοχή: η ύπαρξη λίγων που αισθάνονται έτσι είναι διαφορετική από την αναγνώριση μειονότητας, καθώς η αναφορά της σε ένα οικείο σε αυτήν ξένο κράτος μπορεί, συν τω χρόνω και με τους κατάλληλους «καλοθελητές», να δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα - σαν αυτά που έχουμε στη Θράκη.

Η Συμφωνία των Πρεσπών άνοιξε, όπως βλέπουμε, μια μικρή τρυπούλα στον «ασκό του Αιόλου», αναγνωρίζοντας τη «μακεδονική» γλώσσα (τη νοτιοσλαβική), την οποία επικαλούνται σήμερα ως μειονοτικό στοιχείο όσοι θέλουν να ανακαλύψουν «μακεδονική μειονότητα».

Δυστυχώς, ποτέ δεν είχαμε εθνική πολιτική για να σώσουμε τις πατρίδες μας. Ούτε πριν από 100 χρόνια, με τα φαντάσματα του «μαρμαρωμένου βασιλιά», ούτε σήμερα, που η κυβέρνηση του αριστερού τυχοδιωκτισμού υπέγραψε μια συμφωνία κατάπτυστη για τα εθνικά συμφέροντά μας. 

Αν θέλουμε να μη χάσουμε άλλες πατρίδες, αν πρέπει τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας να πορευτούν στην Ιστορία ως Ελληνες, χρειαζόμαστε σύνεση και όραμα για το μέλλον. Κυρίως, όμως, μια εθνική στρατηγική ομοθυμίας και αποφασιστικότητας. Διαφορετικά, ο κύκλος μας θα κλείσει κάποια στιγμή. Για να ξεχαστούμε για πάντα, θαμμένοι στη λήθη της συνεχούς απώλειας. Ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα… 

*Επιχειρηματίας, υποψήφιος βουλευτής Ν.Δ. Β’ Αθηνών στον Νότιο Τομέα

πηγή 

ΣΧΟΛΙΟ

Ενδιαφέρον άρθρο αλλά έχω μερικές επισημάνσεις....

1ον. Κανείς δεν μας ρώτησε αν θέλουμε την Ευρώπη και μάλιστα υπό την έννοια της φασιστικής και κατοχικής Ε.Ε., όπως ακριβώς κανείς δεν μας ρώτησε αν θέλουμε το ευρώ, τα μνημόνια (με εξαίρεση το δημοψήφισμα που μας εξαπάτησε ο νεκροθάφτης της Μακεδονίας) και εντέλλει όπως κανείς δεν μας ρώτησε και για το αν θέλουμε να δώσουμε το όνομα της Μακεδονίας σε ΜΗ Ελληνες....
Συνεπώς όπως λέει ο αρθρογράφος κράτος "ευρωπαϊκό" έχουμε χωρίς όμως να μας ρωτήσει κανείς....


2ον. Κάνει λάθος λέγοντας ότι για να γίνουμε κράτος ευρωπαϊκό απεμπολήσαμε τις πατρίδες μας....
Οι Ελληνες ποτέ δεν απεμπόλησαν τις αλησμόνητες (κι όχι χαμένες ή λησμονημένες) πατρίδες τους....
Τις λησμόνησαν οι ξεπουλημένοι πολιτικοί για την τσέπη τους και τα συμφέροντά τους....
Τα δικά μας πρόσωπα είναι πάντοτε στραμμένα προς τις ελληνικές πατρίδες μας, Μικρά Ασία, Πόντος, Βόρεια Κύπρος, Ανατολική Θράκη, Ανατολική Ρωμυλία, Βόρεια Ηπειρος και φυσικά και πάνω από όλα στην βασιλεύουσα μας Κωνσταντινούπολη.


3ον. Ο κ. Αϊβαλιώτης λέει ότι είναι υποψήφιος βουλευτής της Ν.Δ. και καταφέρεται κατά της προδοτικής Συμφωνίας των Πρεσπών, όμως δεν μας λέει αν το κόμμα που υπηρετεί θα ακυρώσει την κατάπτυστη και ανθελληνική Συμφωνία αν τυχόν έρθει στην εξουσία.....
Και φυσικά δεν το λέει διότι δεν πρόκειται το κόμμα του να το κάνει, αφού είναι και το ίδιο ξεπουλημένο και προδοτικό στον ίδιο βαθμό με τον Συριζα....
Οι προσχηματικές αναφορές στο ότι "δεν επιθυμούσε (το κόμμα του) το "μακεδονική" γλώσσα και "μακεδονική" ιθαγένεια-εθνικότητα για τους Βουλγαροσκοπιανούς είναι γελοίες και ΜΟΝΟ για τα μάτια του κόσμου....

4ον. Οχι λοιπόν μόνο δεν θέλουμε να χάσουμε άλλες πατρίδες, αλλά διεκδικούμε και τις πατρίδες που χάσαμε κ. Αϊβαλιώτη....
Και πολύ κακώς μας συμβουλεύετε να προσπαθήσουμε να μην χάσουμε κι άλλες....

Καταλάβατε;

Share