Μια συνάντηση με το παρελθόν

Βρέθηκα σε μία εκδήλωση στα νότια προάστια, η οποία γι’ αλλού το πήγαινε και αλλού κατέληξε. Τουλάχιστον για μένα. Την ίδια μέρα, στα 100 μετρά από το μέρος της «δικής» μας εκδηλώσεως, είχε προεκλογική συγκέντρωση ο πρωθυπουργός σε παρακείμενη καφετέρια (πού εκείνες οι συγκεντρώσεις που γέμιζαν την Πλατεία Συντάγματος, τις οδούς Σταδίου, Πανεπιστήμιου, Φιλελλήνων, Βουλής και Βασ. Σόφιας. Τώρα σε καφετέρια και αν θα γεμίσει).

 

Tου Χρήστου Μπολώση
 

Οι διοργανωτές λοιπόν τις «δικής» μας εκδηλώσεως επέλεξαν δουλικότατα να τελειώσει η συγκέντρωση του κ. πρωθυπουργού και μετά να αρχίσει η δική μας. Αποτέλεσμα; Μιάμιση ώρα καθυστέρηση!!!

 

Όμως οι αρχαίοι ημών πρόγονοι το είχαν προβλέψει αυτό και είχαν, εδώ και χιλιάδες χρόνια, αποφανθεί: «Ουδέν κακόν αμιγές καλού». Και πιο ήταν το καλό, αφού το κακό δεν μπορούσαμε να το αποφύγουμε; Να σουλατσάρουμε και κόβοντας βόλτες πέρα δώθε και, οι μη δουλοπρεπείς, να βρίζουμε προς… ολούθε.

 

Σε κάποια στιγμή, βλέπω, επίσης να σουλατσάρουν επίσης πέρα δώθε, μία γνωστή γυναικεία φυσιογνωμία, την Ελένη Ροδά και μία ανδρική τον Αντώνη Γλύκα.

 

Η Ελένη Ροδά, για όσους δεν την γνωρίζουν, είναι τραγουδίστρια που πρωτοεμφανίστηκε στο Ελληνικό τραγούδι τέλη της δεκαετίας του 1960 και η πρώτη της εντυπωσιακή παρουσία στην δισκογραφία, ήταν στο δίσκο του Δήμου Μούτση «Κάποιο Καλοκαίρι», ενώ πολύ γνωστό είναι και το τραγούδι του Γιώργου Ζαμπέτα «Βουρκωμένη Δευτέρα» που τραγούδησε στην ταινία του Νίκου Τσιφόρου «Αγάπη μου παλιόγρια». Παράλληλα η Ελένη Ροδά θριάμβευε στις πίστες των μεγάλων νυχτεριών κέντρων δίπλα σε μεγάλα ονόματα, όπως ο Σταμάτης Κόκοτας, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, η Βίκυ Μοσχολιού και άλλοι.

 

Είπαμε πολλά με την Ελένη και θυμηθήκαμε εκείνες τις αξέχαστες εποχές, τότε που το τραγούδι ήτανε τραγούδι και όχι ουρλιαχτά και οι τραγουδιστές ήτανε τραγουδιστές και όχι στριπτιζέρ και στριπτιζέζ (το θηλυκό…), η δε μουσική χάϊδευε τ’ αυτιά και δεν τρυπούσε τα τύμπανα, όπως τώρα, χωρίς λόγο ή μάλλον με λόγο. Για να σκεπάσει ατέλειες και είναι πολλές πανάθεμά τες. 

 

Σε όλη αυτή την κουβέντα, μου έκανε εντύπωση ότι η Ελένη απέφυγε επιμελώς να σχολιάσει οτιδήποτε για την σημερινή κατάντια του τραγουδιού μας. Δηλωτικό του ήθους της.

 

Κοντά μας ήτανε και ο Αντώνης Γλύκας, ένας πράγματι γλυκός άνθρωπος, ο οποίος είναι Γενικός Γραμματέας του Συνδέσμου Βετεράνων Ολυμπιακού και έχει αγωνιστεί παλιότερα με τα χρώματα, φυσικά, του Ολυμπιακού. Ο κ. Γλύκας παρουσιάζει αθλητικές εκπομπές, με καλεσμένους παλιές δόξες του ποδοσφαίρου, οι οποίες είναι να τις πιείς στο ποτήρι. Απαλλαγμένες εντελώς από οπαδικό χρώμα, ξαναφέρνουν στην μνήμη των τηλεθεατών, εικόνες από το παρελθόν τότε που οι οπαδοί των ομάδων κάθονταν δίπλα δίπλα στις εξέδρες και το πλέον ακραίο σύνθημα ήταν το «Κουρέλες σας νικήσαμε». Βέβαια, σιγά σιγά ήρθε η πρόοδος και από τις «κουρέλες» φθάσαμε στις νεκροφόρες.

 

Και με τον Αντώνη είπαμε πολλά, μια και κάποιος μας είχε στήσει, αλλά η όμορφη κουβέντα με τα δύο αστέρια του παρελθόντος ήταν πολύ ευχάριστη και ενδιαφέρουσα, αφού η βουτιά στο παρελθόν είναι πάντα γοητευτική και για αυτό συγχωρέσαμε αυτόν που κι΄ εκεί φάνηκε ασυνεπής.

 

Παρεμπιπτόντως, πριν λόγο καιρό, είχα παρακολουθήσει στην ΕΡΤ2 σε επανάληψη μια σειρά παλαιών εκπομπών του Φρέντυ Γερμανού, οι οποίες ήταν συρραφή άλλων εκπομπών του («Αλάτι και πιπέρι», «Οι πρώτες σελίδες» κ.λπ.), καθώς και από το «Καλλιτεχνικό Καφενείο» με τους Βασίλη Τσιβιλίκα, Μίμη Πλέσσα και Κώστα Φέρρη. Ήταν εκπομπές που μπορείς να κάθεσαι ώρες να τις παρακολουθείς χωρίς να βαριέσαι, καίτοι ετεροχρονισμένες. Τώρα άραγε δεν μπορεί κανένας να κάνει τέτοιες εκπομπές και νομίζουν ότι το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι ποιος τα έφτιαξε με ποιά ή με ποιόν τα χάλασε ή ποιός τακίμιασε με ποιόν ή ποιά τρελαίνεται για ποια. Ακόμα για τις διακοπές στο Λονδίνο και στο Παρίσι του τάδε ζεύγους, μας βομβαρδίσουν, τη στιγμή που το 90% του κόσμου, δεν μπορεί να πάει μήτε μέχρι τη Μαλακάσα;

 

Τώρα θα μου πείτε:

Ρε, δε μας παρατάς που μας έχεις πρήξει με το τότε; Δηλαδή σήμερα δεν έχουμε τίποτα καλό; Όλα είναι χάλια;

 

Βεβαίως φίλοι μου έχουμε και μάλιστα πολλά καλά. Έχουμε τις αόρατες δυνάμεις που αποφασίζουν τι θα δημοσιεύσουμε και τι όχι, προστατεύοντάς μας έτσι από διάφορες κακοτοπιές. Τα λέγαμε την άλλη φορά. Έχουμε τας Ευρώπας που φροντίζουν να μας πτωχεύουν γα το καλό μας, δηλαδή να μη τρώμε και γινόμαστε χοντροί (χίλια συγγνώμη. Επειδή το «χοντροί» είναι κομματάκι ρατσιστικό να αντικατασταθέν με το «άτομα που έχουν υπερβεί κατά τι τα διεθνή στάνταρ της διατροφής»). Έχουμε το predator, που μας φυλάει από κάθε κακό. Τόσα άλλα που όλο τα βλέπουμε κάθε μέρα γύρω μας. Μα πάνω απ’ όλα σήμερα έχουμε την υπέροχη μουσική και τα αξεπέραστα Ελληνικά τραγούδια, που τι να μας πουν τώρα αυτοί οι σαλτιμπάγκοι πανηγυρτζήδες, που φαίνονται στην παρακάτω φωτογραφία;

 

Υστερόγραφο με ένα απόφθεγμα του Ανδρέα Μαυρογιαλούρο

 

πηγή

Share