Η τεσσαρακονθήμερη χρονική περίοδος που μεσολαβούσε από τη γέννηση ενός τέκνου μέχρι τον εξιλασμό στον ναό, ήταν αναγκαία προκειμένου η μητέρα και το νεογέννητο να «καθαρισθούν» από τις συνέπειες του τοκετού. Αυτή τη διαδικασία δεν θα είχε λόγο να την υποστεί ο Θεός Λόγος -ούτε η πάναγνη Μητέρα του-, την υπέστη όμως: «ένα μεν διά να μην το γράψουσιν ευθύς οι Εβραίοι πως δεν υποτάσσεται εις τον νόμο, άλλο, διά να μην σκεφτούν και πουν ότι δεν είναι αληθής άνθρωπος».
Στο κείμενο αναφέρονται διάφοροι συμβολισμοί, όπως αυτός του προσαχθέντος Ιησού στη θέση του αμνού που -προσφερόταν κατά παράδοση την ημέρα αυτή-, ο οποίος εν προκειμένω έμελλε να θυσιαστεί αργότερα υπέρ των ανθρώπων. Τονίζεται βέβαια ότι ο Ιησούς είναι ο πάντων πρωτότοκος, ο καθολικός άγιος, άρα στο πρόσωπό του δύναται να «καθαγιαστεί» κάθε ύπαρξη που έρχεται στη ζωή. Υπάρχει επίσης ο συμβολισμός των δύο τρυγόνων, που προεικονίζουν την Εκκλησία λόγω της καθαρότητάς τους, και αυτός των δύο περιστεριών, που συμβολίζουν την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη.
Παρακάτω μεταφέρεται στην νεοελληνική το μεγάλο μέρος του λόγου, που μακαρίζεται από τον συγγραφέα ο πνευματοφόρος πρεσβύτης Συμεών, που αξιώθηκε να κρατήσει στα χέρια του το βρέφος Ιησού.
******************************
Αυτήν την προφητευόμενη και σκιαγραφούμενη λύτρωση ο Κύριός μας θέλοντας να δείξει, φανερώνεται στην αγκαλιά της ευλογημένης μητέρας του και από τη μητρική αγκαλιά στη γεροντική αγκαλιά του Συμεών.
Αλλά κοιτάξτε και τι καλοτυχία είχε ο πρεσβύτης Συμεών, τον οποίον φωτίζοντάς τον το Πνεύμα το Άγιο, ήλθε στο ιερόν εκείνη την ίδια ώρα και τον δέχθηκε στην αγκαλιά του. Ω ευλογημένε Συμεών, πολύ τολμηρός φάνηκες, γιατί είσαι γέροντας και αδύναμος, μεγαλωμένος άνθρωπος· αυτό το παιδί είναι βαρύ σαν να είναι ολόκληρος ο κόσμος. Μην το θεωρείς μικρό, όπως το βλέπεις, είναι μεγάλος γίγαντας. Αυτού του παιδιού η κεφαλή φθάνει μέχρι τον ουρανό, τα πόδια του βρίσκονται στη γη και την θάλασσα, το άνοιγμα των αγίων του χεριών φθάνει στα πέρατα του κόσμου· «ο ουρανός μοι θρόνος, η δε γη υποπόδιον των ποδών μου (Ησαΐας 66,1).
Γέροντα Συμεών, αυτό το παιδί είναι ο μεγάλος ήλιος και εσένα τα μάτια σου είναι αδύναμα, από τα γεράματα, και δεν μπορείς να κοιτάξεις και να το δεις. Γύρισε το πρόσωπο του παιδιού προς την μητέρα του και εσύ βλέπε κάτω, στο τέλος της ζωής σου, και μόνο λέγε: «νυν απολύεις τον δούλον σου, δέσποτα».
Ω γέροντα Συμεών, αυτό το παιδί είναι ο ωκεανός και εσύ με τόση τόλμη τόλμησες να απλώσεις τα χέρια σου, να βλέπεις πάνω στους απέραντους ώμους του παιδιού! Δεν γνωρίζεις ότι είσαι βαρύς από τα γεράματα και δεν μπορείς να πλέεις σε τόσο μεγάλη θάλασσα; Δεν φοβάσαι μην καταποντισθείς; Κάνε γρήγορα να πατήσεις στην γη, μέσα στους τάφους της, με τον θάνατο και λέγε: «νυν απολύεις τον δούλον σου, δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη».
Γέροντα Συμεών, αυτό το παιδί είναι το δυνατό στοιχείο του αέρα και εσύ έκανες φτερά στον λογισμό σου μέσα και νομίζω ότι προσπαθείς να πετάς στα ύψη του. Αυτά είναι τα χέρια σου που τα έχεις απλωμένα πάνω στο παιδί. Άνθρωπε, δεν φοβάσαι -και είναι από κερί τα φτερά σου- να μην λιώσουν από τις καυτές ακτίνες του ήλιου της δικαιοσύνης και πέσεις; Άφησε, μη θέλεις τα ψηλά, μόνον τα κάτω στην γη. Λέγε το γρηγορότερο: «νυν απολύεις τον δούλον σου».
Ώ γέροντα Συμεών, αυτό το παιδί είναι το μεγάλο στοιχείο του πυρός, και φυλάξου, μην πλησιάσεις το πρόσωπό σου στο πρόσωπο του παιδιού, μήπως και βγει φωτιά από το πρόσωπό του και κάψει τα αισθητήριά σου. Άλλο· δεν είναι τα χείλη σου για ασπασμό σε τέτοιο παιδί, επειδή είναι γεροντικά, και μόνον φθάνει να του μιλάς με το στόμα και να του λες: «νυν απολύεις τον δούλον σου, δέσποτα». Ω γέροντα, αυτό το παιδί¬ είναι η αστραπή της αγίας θεότητος, που κατακαίει τα όρη, τρομάζει τη γη, σχίζει τις θάλασσες· και φυλάξου, επειδή και συ είσαι γη και μόνον στη γη να επιθυμείς να επιστρέψεις· «νυν απολύεις».
Άγιε πρεσβύτα, αυτό το παιδί είναι που έστειλε τον άγγελό του και συντρόφευσε τον Αββακούμ να φέρει φαγητό στον άγιο Δανιήλ και που κράτησε τα θηριώδη στόματα των λεόντων και δεν τον έφαγαν, και ο βασιλιάς βλέποντας το θαύμα το ονόμασε Θεό· «μέγας ο Θεός του Δανιήλ», έλεγε!
Μακάριε Συμεών, αυτό το παιδί είναι που χαρίτωσε τον Δανιήλ, ενώ ήταν ακόμη μικρό παιδί. Και με την φρόνηση και χάρη αυτού του παιδιού ελευθέρωσε την Σωσάννα από τον θάνατο των δύο κακών δικαστών. Αυτό θα ελευθερώσει και εσένα από την κοσμική ζωή, που είναι θάνατος της ψυχής, και να σε ανεβάσει, πραγματικά, στην αληθινή ζωή, την αιώνια. Μόνον να λες, με πόθο και πολλή ευλάβεια: «νυν απολύεις τον δούλον σου».
Άγιε Συμεών, αυτό το παιδί είναι εκείνο για το οποίο προφήτευε ο προφήτης Βαρούχ ότι θα είναι ειρήνη και δόξα· και έλεγε στην Ιερουσαλήμ να χαίρεται γιατί τη θυμήθηκε αυτό το ευλογημένο παιδί και ήλθε και γεννήθηκε σ’ αυτήν και έδωσε ελεημοσύνη και δικαιοσύνη· «ηγήσεται γαρ ο Θεός συν ελεημοσύνη και δικαιοσύνη τη παρ’ αυτού».(Διότι ο ίδιος ο Θεός θα οδήγηση μαζί με το θείον του έλεος και την θεία του δικαιοσύνη). Γι’ αυτό ζήτησε και συ αυτήν την ειρήνη από αυτό και λέγε: «νυν απολύεις τον δούλον σου, Δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη».
Μακάριε Συμεών, αυτό το παιδί είναι που ο ιερέας Σειράχ ονόμαζε αστέρι εωθινό, ήλιο και σελήνη αστραφτερή σαν πανσέληνο και λαμπρό τόξο στον ουρανό, και άνθος ρόδου και κρίνον και ο βλαστός του αρωματώδους δένδρου λιβάνου προς το οποίο και οι υιοί Ααρών σάλπιζαν και υμνούσαν. Αλλά και συ με την σάλπιγγά σου, το γεροντικό στόμα, ύμνησε το παιδί και λέγε: «νυν απολύεις τον δούλον σου, δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη».
Τρισευτυχισμένε Συμεών, αυτό το παιδί είναι για το οποίο ο Σολομών λέει ότι με την αγία του δεξιά δίνει το διάδημα του κάλλους στους δικαίους και τους σκεπάζει και τους βοηθά· «διά τούτο λήψονται το βασίλειον της ευπρεπείας και το διάδημα του κάλλους εκ χειρός Κυρίου, ότι τη δεξιά σκεπάσει αυτούς». Λοιπόν, και συ έχεις τώρα την αγία του δεξιά και την αγία του αριστερά· πες του να σου χαρίσει εκείνην την ομορφιά της βασιλείας του· «νυν απολύεις τον δούλον σου, δέσποτα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου