Ο ευρωπαϊκός μπάτσος: Από το βάθρο στα τάρταρα

Γράφει η Μαρία Νεγρεπόντη Δελιβάνη
 

Και, ξαφνικά, η ΕΕ ανακάλυψε ότι στην Ελλάδα συμβαίνουν σημεία και τέρατα, εναντίον της Δημοκρατίας, που διαπιστώνονται στο χώρο της Δικαιοσύνης, της ανελευθερίας του Τύπου, στις παρακολουθήσεις των δημοσιογράφων, στην ατελή, παραποιημένη και ανεπαρκή ειδησεογραφία, στις αποκρύψεις των εγκληματικών πλευρών του σιδηροδρομικού συμβάντος στα Τέμπη κλπ., κλπ.
 

Παρότι, αυτά, και προφανώς πολλά ανάλογα, συνέβαιναν εδώ και χρόνια στην Ελλάδα, ωστόσο η ΕΕ, απέφευγε επιμελώς να κατατρίβεται με αυτά, για να μη φέρει σε δύσκολη θέση τη χώρα μας που, τα τελευταία χρόνια, εμφανιζόταν ως ο καλύτερος μαθητής της.

 

Γι’ αυτό, ο θαυμασμός και η αποδοχή της ΕΕ, ήταν συνεχή για όλα όσα εμφανιζόταν ως δήθεν σημαντικά επιτεύγματα της Ελλάδας, ενώ αντιθέτως δεν υπήρχε έδαφος ανησυχίας, εκ μέρους της, για τα μακροχρόνια και άλυτα προβλήματά μας.

 

Στα πλαίσια αυτής της πρακτικής, η ΕΕ αποσιώπησε, ως ασήμαντες, τις συνέπειες των μνημονίων, των οποίων ωστόσο το βασικό πρόγραμμα αποδείχθηκε από πολύ νωρίς καταστρεπτικό για τον ελληνικό λαό και το μέλλον της οικονομίας. μας. Η ΕΕ, συμβάδισε, επί 14 χρόνια, από κοινού με τους Έλληνες αρμόδιους, οι οποίοι υπέγραφαν ανενδοίαστα το ένα μετά το άλλο το φονικό περιεχόμενο των μνημονίων χωρίς την ελάχιστη διαμαρτυρία, αλλά αντιθέτως με την έκφραση μόνιμης ικανοποίησης για όλα όσα συνέβαιναν.

 

Ας ρίξουμε λοιπόν, μια σύντομη ματιά, για το τι ακριβώς υπέστη η οικονομία μας, στο διάστημα των 14 τελευταίων ετών, αλλά και το κατά πόσο ήταν δικαιολογημένες οι συχνές εξάρσεις ενθουσιασμού ΕΕ και Ελλήνων αρμοδίων:

 

Α) Το χρέος, που κρίθηκε επικίνδυνα υψηλό το 2009, ώστε να δικαιολογηθεί η εισβολή του ΔΝΤ στη χώρα μας, ήταν στα 300Ε δις., και ως ποσοστό στο τότε ΑΕΠ της 127% (δηλαδή, απολύτως αντιμετωπίσιμο). Ωστόσο, μετά από 14 συναπτά έτη ειδικών φροντίδων της ΕΕ και του ΔΝΤ, το χρέος θέριεψε σε πάνω από 407Ε δις ενώ το ποσοστό του στο ΑΕΠ ανήλθε σε 166,5%, και θα ήταν υψηλότερο χωρίς τον πληθωρισμό. Δανειζόμαστε, συνεχώς, για την εξυπηρέτηση του χρέους.

 

Β) Το σύνολο των πρώην σοσιαλιστικών βαλκανικών χωρών, αλλά και η Ιρλανδία, αλλά και η Πορτογαλία, ήταν το 2009, όλες φτωχότερες της Ελλάδας. Τώρα, όμως, είναι όλες πλουσιότερες. Και ας σημειωθεί ότι η ταχύτατη ανάπτυξη των πρώην σοσιαλιστικών οικονομιών, στο διάστημα αυτών των 14 ετών, συντελέστηκε με το εθνικό τους νόμισμα (αυτό δηλαδή το επάρατο, κατά πολλούς στην Ελλάδα, από το οποίο εμείς οφείλαμε να τηρήσουμε απόσταση ασφαλείας). Έτσι, η Ελλάδα από βασίλισσα των Βαλκανίων κατέστη η φτωχή συγγενής τους.

 

Γ) Επί 14 χρόνια η Ελλάδα, που έχασε το 25% του ΑΕΠ της εξαιτίας των μνημονίων, δεν κατάφερε ακόμη να φτάσει το επίπεδο του 2009. Ωστόσο, στο διάστημα αυτών των 14 ετών ακούσαμε συχνά αρμόδιους να μας διαβεβαιώνουν ότι η «Ελλάδα πραγματοποίησε ταχεία ανάπτυξη»! (και μάλιστα πολλές φορές ταχύτερη, σε σύγκριση με τις λοιπές ευρωπαϊκές οικονομίες). Εύλογα διερωτάται κανείς αν οι περί ων ο λόγος αρμόδιοι γνωρίζουν, έστω, τον ορισμό της ανάπτυξης.

 

Δ) Στο διάστημα των 14 αυτών δραματικών ετών η Ελλάδα ξεπούλησε και εξακολουθεί να ξεπουλά τη δημόσια περιουσία της, βαφτίζοντας το ξεπούλημα επένδυση. Προφανώς, θα ήταν χρήσιμη μια ματιά στον ορισμό της επένδυσης.

 

Και ενώ η ΕΕ, σε πείσμα των τραγικών αυτών εξελίξεων της πατρίδας μας, συνεόρταζε με τους εκάστοτε δικούς μας αρμόδιους, την ανύπαρκτη ανάπτυξή μας, ήρθε απροειδοποίητα, αλλά και βίαια η ολοκληρωτική ανατροπή στις σχέσεις μας με την ΕΕ. Με την καταδικαστική απόφαση, εναντίον μας, του Ευρωκοινοβουλίου.

 

Τι μπορεί να έχει συμβεί; Στην παραζάλη για την καταστροφή μας είδαν το φως της δημοσιότητας διάφορες ερμηνείες. Οι περισσότερες αναφέρονται σε συνωμοσίες πολιτικής κυρίως υφής, ή σε δήθεν προσπάθειες να θιγεί το κύρος της ελληνικής Δικαιοσύνης. Που όχι απλώς δεν φαίνεται να πλησιάζουν την αλήθεια, αλλά μερικές από αυτές εμπεριέχουν και έλλειψη σοβαρότητας. Και τούτο διότι οι 330 ευρωβουλευτές, που καταδίκασαν την Ελλάδα, ανήκαν σε διαφορετικές πολιτικές παρατάξεις, ενώ αρκετοί ανάμεσά τους πρόσκεινται στον κ. Μακρόν, του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (που ανήκει στην ίδια οικογένεια της ΝΔ) ή επηρεάζονται από την Πρόεδρο της Κομισιόν Ούρσουλα φον ντερ Λάυεν.

 

Είναι συνεπώς, ξεκάθαρο, ότι προς άλλη κατεύθυνση θα πρέπει να στραφούν οι σχετικές υποψίες για το συμβάν του εθνικού μας μπάτσου. Και αφού, όπως πιστεύω, θα πρέπει να αποκλειστεί ο ξαφνικός πόνος της ΕΕ για τις πραγματικές κακουχίες της πατρίδας μας, επιβάλλεται να διερευνηθούν άλλα πιθανά πεδία. Όπως, ίσως, θα ήταν η συνωμοτική προσπάθεια αποκλεισμού του κ. Μητσοτάκη, από την απόκτηση ευρωπαϊκής πολυθρόνας, καθώς και κάποιοι άλλοι την διεκδικούν, στις προσεχείς εκλογές του ιερατείου της ΕΕ. Η, ακόμη, όπως, ίσως θα ήταν η προσπάθεια απεμπόλησης ευθυνών κατά τη διασπάθιση κοινοτικού χρήματος, στο πλαίσιο των χρόνιων και ανεκδιήγητων συμβάντων, που κατέληξαν στο έγκλημα των Τεμπών.

 

Παρά τις δικαιολογημένες αμφιβολίες, γύρω από την ερμηνεία του τι ακριβώς προκάλεσε το θλιβερό γεγονός της καταδίκης της Ελλάδας από το Ευρωκοινοβούλιο, είναι ωστόσο σίγουρο ότι θα υπάρξει συνέχεια.

 

πηγή

Share