Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης
«Κάποτε η ομοφυλοφιλία απαγορευόταν, ύστερα έγινε ανεκτή, τώρα νομιμοποιήθηκε. Θα φύγω από την Αγγλία προτού γίνει υποχρεωτική»
Όταν ο κόσμος γυρίζει ανάποδα, όλα είναι πιθανά!
Στις 30 Ιανουαρίου τ.έ. στην ιστοσελίδα «The Babylon Bee», δημοσιεύθηκε ένα κείμενο με τον τίτλο «Η Καλιφόρνια έγινε η πρώτη Πολιτεία που απαγορεύει τον γάμο των ετεροφυλοφίλων» (California Becomes First State To Ban Heterosexual Marriage)1.
ΣΟΔΟΜΑ ΚΑΙ ΓΟΜΟΡΡΑ
Κάποιοι από τους αναγνώστες που δεν είναι συνηθισμένοι στο σατιρικό ύφος των κειμένων της συγκεκριμένης ιστοσελίδας ενδέχεται να έμειναν άφωνοι, μόλις ολοκλήρωσαν την ανάγνωση της σχετικής ανάρτησης, ενώ κάποιοι άλλοι μπορεί να κούνησαν απλώς το κεφάλι τους, ενθυμούμενοι την φράση «εδώ μέσα γίνονται Σόδομα και Γόμορρα» που είχε πει, με την χαρακτηριστική τραχιά φωνή της, η Σαπφώ Νοταρά στην ελληνική ταινία του 1967 «Αχ! Αυτή η γυναίκα μου».
Οι αναγνώστες της δεύτερης κατηγορίας είναι μάλλον υποψιασμένοι ότι η πορεία που ακολουθεί η ανθρωπότητα συμβαδίζει με την πρόρρηση ότι η ευρεία εξάπλωση της ομοφυλοφιλίας είναι ένα από τα ισχυρότερα σημάδια περί των Εσχάτων Καιρών που συνορεύουν με την συντέλεια2.
ΟΛΙΓΟΝ ΚΑΤ’ ΟΛΙΓΟΝ
Όποιος παρατηρεί με προσοχή πώς ενεργούν οι σατανοκίνητοι εξουσιαστές της ψυχοπαθούς υπερεθνικής ελίτ, οι οποίοι θέλουν να «αλλάξουν τα μυαλά μας» και να μας επιβάλλουν πάση θυσία την μισάνθρωπη-μετανθρωπιστική ατζέντα της Νέας Τάξης Πραγμάτων, δηλαδή τον «Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο» της, δεν δυσκολεύεται να αντιληφθεί ποια είναι η βασική συνταγή της μέχρι τώρα επιτυχούς δράσης τους. Πρόκειται για την μεθοδική και σταδιακή εξοικείωση του ανθρώπινου νου με την νέα κατάσταση, για την οποία ακολουθείται ο δοκιμασμένος βηματισμός της προπαγάνδας και της πλύσης εγκεφάλου: ολίγον κατ’ ολίγον!
Η εφαρμοζόμενη τεχνική αυτής της βελούδινης διολίσθησης μπορεί να παραλληλισθεί τόσο με την λογική του πολυδοσικού εμβολιασμού όσο και με εκείνη του μιθριδατισμού.
Όπως ο εμβολιασμός και ο μιθριδατισμός αποσκοπούν στην επίτευξη ανοσίας έναντι ενός «εχθρού του ανθρώπινου οργανισμού» (π.χ. ενός ιού ή ενός δηλητηρίου), έτσι και η επαναλαμβανόμενη απενοχοποιητική προβολή της ομοφυλοφιλίας, που κάποτε αντιμετωπιζόταν ως «εχθρός» και «μάστιγα της κοινωνίας», προλειαίνει το έδαφος για το εγχείρημα μιας θεαματικής στροφής 180 μοιρών, ώστε να έρθει η δυστοπική ώρα της υποχρεωτικής επιλογής του πάλαι ποτέ «αποκρουστικού», «απαγορευμένου» και «αξιόποινου κακού» ως ευεργετικού κοινωνικού προτύπου.
Διότι δεν επιτρέπεται να ξεχνάμε ότι η υποχρεωτικότητα της ομοφυλοφιλίας είναι η μόνη βιώσιμη λύση για έναν πλανήτη που μαστίζεται από το πρόβλημα του υπερπληθυσμού!
Το επιτελείο των προπαγανδιστών, λοιπόν, χρειάζεται χρόνο, ώστε να παρουσιασθεί το «παλιό κακό» αρχικά ως κάτι «αξιολογικώς άχρωμο/αδιάφορο», στην συνέχεια ως κάτι «χαριτωμένο» και «ευπρόσδεκτο», αργότερα ως κάτι «θετικό», που διεκδικεί ίση μεταχείριση με το «παραδοσιακά καλό», και, τέλος, ως την «μόνη λύση» που στερείται άλλες υγιείς-βιώσιμες εναλλακτικές δυνατότητες (there is no alternative, κατά το αλήστου μνήμης αυταρχικό προπαγανδιστικό σύνθημα της Μάργκαρετ Θάτσερ, το οποίο αξιοποιείται ποικιλοτρόπως μέχρι σήμερα).
Η εξέλιξη αυτή, δηλαδή η «μεταστροφή της πρώην διαστροφής» (δεν είναι τυχαίο ότι ο όρος «μεταστροφή του λαϊκού φρονήματος» ανήκει στο γλωσσάρι της προπαγάνδας) αποτελεί το τέλειο αναποδογύρισμα του μυαλού μας, που ως τέτοιο θα οδηγήσει μοιραία τους «αρνητές» της «νέας μόδας» στο περιθώριο των κοινωνικά στιγματισμένων και αργότερα των αποκλεισμένων. Ένα σατανικό νόμισμα έχει πάντοτε δύο όψεις: Ο καθαγιασμός του κακού σημαίνει την δαιμονοποίηση του καλού.
ΑΓΓΕΛΟΣ ΒΛΑΧΟΣ
Είναι συγκλονιστικό ότι η «προφητεία» της «υποχρεωτικής ομοφυλοφιλίας» εμπεριέχεται στο ημερολόγιο του Αυγούστου του έτους 1961 που τηρούσε ο Άγγελος Βλάχος (1915-2003), ανιψιός του γνωστού εκδότη της εφημερίδας «Η Καθημερινή» Γεωργίου Βλάχου, και τότε γενικός πρόξενος της Ελλάδος στην Γενεύη.
Η σχετική περικοπή, ηχηρό ράπισμα για όσους ανεμίζουν σήμερα την σημαία όχι μόνο της ομοφυλοφιλίας αλλά και εν γένει του προελαύνοντος ρεύματος του γουοκισμού, είναι καταγεγραμμένη στον Ε΄ τόμο του βιβλίου του «Μια φορά κι ένα καιρό ένας διπλωμάτης…»3.
Με αφορμή την στάθμευση του Άγγελου Βλάχου και της παρέας του στην αυστριακή πόλη Φέλντκιρχε (Feldkirche), ο συγγραφέας μνημονεύει τον Σιμονί, κάποτε μόνιμο κάτοικο της Σαντορίνης πριν από τον πόλεμο, ο οποίος, λόγω της συχνής φιλοξενίας πολλών ξένων και Ελλήνων είχε κινήσει στην τοπική κοινωνία την καχυποψία ότι ήταν «κατάσκοπος… πράκτωρ… πληροφοριοδότης… προπαγανδιστής… ή τις οίδε τι άλλο». Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να του ζητηθεί από τις ελληνικές αρχές να τους αδειάσει την γωνιά, οπότε εκείνος κατέφυγε σε ένα κεφαλοχώρι των ελβετοαυστριακών συνόρων, «πάλι με την βιβλιοθήκη του και με τους φίλους του».
Ο Βλάχος σημειώνει ότι ακόμη κι αυτό θεωρήθηκε «ύποπτο για την ελληνική νοοτροπία που πάντοτε ψάχνει να βρει τις πιο απίθανες αιτίες και κίνητρα αντί να αρκείται στις πιθανότερες, ότι ο άνθρωπος ίσως ήταν ομοφυλόφιλος». Σε αυτό ακριβώς το σημείο ο συγγραφέας προβαίνει στον ακόλουθο, άκρως επίκαιρο σχολιασμό, στον οποίο συνοψίζεται η προαναφερθείσα προπαγανδιστική μέθοδος της σταδιακής αλλαγής του λαϊκού φρονήματος:
«Βεβαίως προπολεμικά η ομοφυλοφιλία δεν γνώριζε την έξαρση που έχει σήμερα, έξαρση που συνοδεύτηκε από την ανοχή, αργότερα από την νομική προστασία (Αγγλία) και τώρα έγινε σχεδόν τιμητική διάκριση. Λέγεται ότι ένας γερο-λόρδος, απολίθωμα της βικτωριανής εποχής, είπε: Κάποτε η ομοφυλοφιλία απαγορευόταν, ύστερα έγινε ανεκτή, τώρα νομιμοποιήθηκε. Θα φύγω από την Αγγλία προτού γίνει υποχρεωτική».
Αμέσως μετά ο Βλάχος αναρωτιέται:
«Είναι άραγε εκφυλισμός η διαστροφή αυτή της αφροδίσιας ορμής; Ενεργητικής και παθητικής; Το ερώτημα θα μένει εκεί μετέωρο, αφού μια από τις κοινωνίες που προσέφερε ύψιστες συμβολές στον πολιτισμό, ο αρχαίος ελληνισμός, μαστιζόταν από την ομοφυλοφιλία. Παρά την διάδοσή της όμως, παρά την παραδοχή της εκ μέρους της κοινωνίας, ήταν, και τότε, μειωτική του ατόμου και ο χαρακτηρισμός “κίναιδος” ήταν υβριστικός. Ο Αριστοφάνης (Αχαρνείς, 715) χαρακτηρίζει ωμά τον Αλκιβιάδη “ευρύπρωκτο”».
Και καταλήγει ο εν Γενεύη πρόξενος της Ελλάδος:
«Η διαστροφή αυτή ασφαλώς δεν έπαψε να υπάρχει ανά τους αιώνες αλλά ο χριστιανισμός που μετέβαλε την γενετήσιο ορμή σε αμάρτημα –αν δεν έχει σκοπό την τεκνοποίηση– θα είχε ως αποτέλεσμα την κρυφή ικανοποίηση της διαστροφής αυτής, άρα και την μείωσή της. Στην μακραίωνη ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (απ’ όπου δεν λείπουν η ανηθικότης, η έκλυση ηθών, η πορνεία, ο δόλος και η ωμή δολοφονία) δεν φαίνεται να υπήρχε, σε έκταση αντιληπτή, η ομοφυλοφιλία».
Από το τελευταίο σχόλιο του Βλάχου προκύπτει εξ αντιδιαστολής η σκέψη ότι η θεσμοθέτηση του πολιτικού γάμου των ομοφυλοφίλων είναι ενδεχόμενο να οδηγήσει σταδιακά στην ανεξέλεγκτη αύξηση της ομοφυλοφιλίας που μπορεί εντέλει –διά της μιμητικής οδού– να γίνει η κυρίαρχη τάση της «συμπαγούς πλειοψηφίας».
Έτσι, σε ένα προχωρημένο δυστοπικό μέλλον, θα είναι ακόμη πιο εύκολο να καταστεί η ομοφυλοφιλία υποχρεωτική και, με την λογική του ανάποδου κόσμου, όχι απλώς να στιγματίζεται ως «ακροδεξιός», αλλά, ακόμη χειρότερα, να κρίνεται αξιόποινος όποιος προπαγανδίζει την ετεροφυλοφιλία, επιμένοντας να ανήκει στην ισχνή και γραφική μειοψηφία των ετεροφυλοφίλων που θα ξεχωρίζουν τότε σαν την μύγα μες στο γάλα.
Η εξέλιξη αυτή, όμως, αποτελεί μάλλον μια καθαρά θεωρητική εκδοχή, διότι το θεολογικό προηγούμενο των Σοδόμων και Γομόρρων δείχνει ότι ο Δημιουργός του σαλεμένου ανθρώπου επεμβαίνει όταν και όπως πρέπει.
ΤΑ ΟΠΛΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΜΑΣ
Μέχρι να βιώσουμε αυτήν την θεϊκή επέμβαση έχουμε την δυνατότητα, αν όχι την υποχρέωση, να προσπαθούμε να κρατάμε το μυαλό μας στην θέση του, αντιστεκόμενοι με κάθε τρόπο απέναντι στις προσπάθειες αλώσεώς του από την παγκόσμια σατανοκίνητη ελίτ, που έχει βαλθεί να μας φρενοβλαβοποιήσει, πείθοντάς μας ότι το μέχρι πρότινος αφύσικο, δηλ. ο γάμος μεταξύ δύο ανθρώπων του ιδίου φύλου, έγινε κάτι το φυσιολογικό. Σημαντικά όπλα μας σε αυτόν τον πνευματικό και ψυχολογικό πόλεμο είναι ο σαρκασμός και η ειρωνεία· είναι τα ίδια όπλα που χρησιμοποιούν εναντίον μας οι ινστρούχτορες της νεοταξίτικης προπαγάνδας.
Η Γαλλίδα κοινωνιολόγος Nathalie Heinich, στο εκπληκτικό βιβλίο της «“Γουοκισμός”. Ο νέος ολοκληρωτισμός»4, επισημαίνει ότι:
«ο σαρκασμός είναι εχθρός κάθε ολοκληρωτισμού», η ειρωνεία «δεν είναι μόνο βάλσαμο που μας παρηγορεί αλλά και όπλο κατά της βλακείας», αλλά «η βλακεία δεν θα περάσει»!
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το ανωτέρω κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 11.02.2024, σελ. 58.
Σημειώσεις
2 Βλ. Ιωάννη Ν. Μαρκά, Η ομοφυλοφιλία ως άρνηση της ανθρώπινης φύσεως, εκδ. «Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2018, σελ. 49.
3 Βιβλιοπωλείον της “Εστίας” Ι.Δ. Κολλάρου & Σιας Α.Ε., 2η έκδ., Αθήνα 1989, σελ. 116.
4 Εναλλακτικές εκδόσεις, μτφ.: Χριστίνα Σταματοπούλου, Αθήνα 2023, σελ. 168 επ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου